Begin van postpartum depressie dankzij relatie?
Hoi allemaal,
Ik moet even van me afschrijven.
Mijn man en ik zijn nu zo'n 8 jaar samen en 3 jaar getrouwd. We hebben samen 2 zoons, 1 van 20 maanden en 1 van een week oud.
Toen ik 35 weken zwanger was, vertelde mijn man dat hij twijfels had bij onze relatie. Een klap in mijn gezicht. Maar hij was al een halfjaar aan het struggelen met zijn mentale gezondheid door allerlei persoonlijke problemen (jeugd, familie, werk). Ik heb geëist dat hij hulp zoekt en dit heeft hij ook gedaan, hij praat nu met de praktijkondersteuner. Ook is hij het sporten aan het oppakken. Hij werkt aan zichzelf en doet dit ook voor ons, zegt hij.
Toch is er bij mij iets geknapt. Ik vertrouw onze relatie niet meer, ben beschadigd. Ik twijfel aan alles wat hij doet: doet hij dit uit liefde, of uit medelijden? Gaat hij me verlaten? En ik heb meerdere huilbuien gehad. Had nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren bij ons. Waren altijd 1 team. De eerste grote barst in onze relatie lijkt een feit.
Tot overmaat van ramp is ook het volgende aan de hand; 2 weken vooraf aan dit gesprek gaf hij aan dat hij een leuke klik had met een vrouwelijke collega. Op dat moment zocht ik er niks achter en juichte het zelfs toe. Hij had namelijk nooit echt leuke collega's. Hij appt nu regelmatig met haar. Nogmaals, 2 maanden geleden had ik hier nooit iets achter gezocht. Sinds dat gesprek echter komen er allemaal doemscenario's voorbij. En alles eindigt met dat mijn man en die vrouw er samen vandoor gaan. Dit maakt me enorm verdrietig en hoewel ik weet dat het echt onzin is (zij heeft ook een jong gezin en is pas getrouwd) blijft er altijd dat stemmetje dat zegt: ja maar het kan later alsnog gebeuren...
Hij weet hier ook van, we hebben goede gesprekken met elkaar en ik kan hem echt wel vertellen waarom ik af en toe zulke huilbuien heb. Hij voelt zich enorm schuldig. Ik heb al gezegd dat zijn timing verschrikkelijk is geweest, al kan hij daar niks aan doen. Hoogzwanger en nu net bevallen, de hormonen en het slaapgebrek maken me nog emotioneler.
Ik kan door de stress en de baby nauwelijks slapen, wat een neerwaartse spiraal creëert.
Is dit het begin van een postnatale depressie? Of lijkt het toch nog de babyblues te zijn? Moet ik het nog even aankijken tot we wat meer gewend zijn aan de nieuwe baby? Ik weet het niet... De ene keer kijk ik er positief naar en zie ik de toekomst met vertrouwen, om een uur later niet meer in onze relatie te geloven...
Herkennen jullie dit?
Bedankt voor het lezen.
Ik herken dit niet van mijn eigen postpartum depressie. Voor mij persoonlijk zag die er zo uit: ik sliep niet, ik at niet, ik was voortdurend bang, voelde geen enkele band met mijn kindje en was alleen maar aan het huilen. Een diep, zwart gat waar ik nooit meer uit dacht te komen. Terwijl daar objectief geen reden voor was: huwelijk goed, geen geldzorgen, kind gezond. Bij jou is nogal wat gebeurd dat je verdriet en angst zou kunnen verklaren, er daar dan de hormonen nog bij… Je bent een week geleden bevallen, betekent dat dat je nog contact hebt met de verloskundige of kraamverzorgster? Dan zou ik daar eerst aan de bel trekken denk ik.
Een postpartum depressie is echt wat anders. En heeft te maken met de band tussen jou en het kindje in combinatie met hormonen, slaapproblemen etc. Jij zit met een relatieprobleem.
Misschien is het tijd om wat realistischer in het leven te gaan staan. Jij gaat uit van het romantische beeld van een onvoorwaardelijke relatie en huwelijk voor eeuwig en altijd. Dat is heel begrijpelijk maar in de huidige tijd niet meer de norm voor iedereen. En dat het jouw norm is zegt niets over een ander. Bedenk dat je nooit in het leven volledige zekerheid kunt hebben. Je weet het gewoonweg niet! Twijfels over een relatie zijn heel normaal. Je man spreekt het in ieder geval uit. En barsten in een lange relatie zijn ook normaal. Dat hoeft echt niet te zeggen dat het nu over is. Hij werkt aan zijn problemen. Blijf daarnaast samen in gesprek.
Maar wees ook niet meer zo naïef om te denken dat het nooit kan gebeuren. 1 op de 3 gaat uit elkaar in een huwelijk (ongehuwden nog veel vaker zeker de helft). Dus ja dat zou kunnen. Zorg dat je niet afhankelijk bent of wordt van hem. Dus niet minimaal gaan werken of zelfs stoppen. Werk aan je zelfstandigheid en zorg dat je staat ingeschreven bij de woningbouw en weet hoe zaken werken. Eigen auto is ook erg prettig. Zoveel vrouwen gaan volledig op in het huwelijk en gezinsleven en vergeten dat ze ook nog een individu zijn.
het zou kunnen dat hij een postpartum depressie had na geboorte van kind 1. Dat zie je een half jaar na de geboorte bij mannen pas gebeuren. Het is vreselijk zwaar al het slaapgebrek en die sleur en overleven met zo een jong kind. In die tijd ben ik gaan proefscheiden van man en lijkt het gras overal groener. Dat kan hij ook voelen. Het is waarschijnlijk een fase en over 3 jaar danken jullie elkaar dat jullie de handdoek niet in de ring hebben gegooid. Zie het te overleven houdt vertrouwen probeer te slapen wanneer het kan. Nu met nog een vers kind is het helemaal topsport. Het wordt vast beter.
De timing is op z'n minst ongelukkig en frappant, inderdaad.
Ik ben nogal argwanend geworden als mannen ineens komen met twijfels over de relatie en er blijkt 'een leuke vrouw' in beeld te zijn gekomen. Rode vlag!
Ik vind het stuitend dat je man jou als hoog zwangere zo een bericht geeft.
Nee het is géén pn depressie. Wel een relatie waarschuwing. Ik lees veel dat mannen met zwangere vrouwen ineens behoefte hebben aan vrouwelijke aandacht wat de zwangere is druk met lijf. En daarna een baby. Goed dat jullie praten. Maar de olifant is uit de kast. Zaadje is gepland.
Wat zou jou rust geven? En vertrouwen?
Izza schreef op 29-12-2023 om 19:31:
Een postpartum depressie is echt wat anders. En heeft te maken met de band tussen jou en het kindje in combinatie met hormonen, slaapproblemen etc. Jij zit met een relatieprobleem.
Misschien is het tijd om wat realistischer in het leven te gaan staan. Jij gaat uit van het romantische beeld van een onvoorwaardelijke relatie en huwelijk voor eeuwig en altijd. Dat is heel begrijpelijk maar in de huidige tijd niet meer de norm voor iedereen. En dat het jouw norm is zegt niets over een ander. Bedenk dat je nooit in het leven volledige zekerheid kunt hebben. Je weet het gewoonweg niet! Twijfels over een relatie zijn heel normaal. Je man spreekt het in ieder geval uit. En barsten in een lange relatie zijn ook normaal. Dat hoeft echt niet te zeggen dat het nu over is. Hij werkt aan zijn problemen. Blijf daarnaast samen in gesprek.
Maar wees ook niet meer zo naïef om te denken dat het nooit kan gebeuren. 1 op de 3 gaat uit elkaar in een huwelijk (ongehuwden nog veel vaker zeker de helft). Dus ja dat zou kunnen. Zorg dat je niet afhankelijk bent of wordt van hem. Dus niet minimaal gaan werken of zelfs stoppen. Werk aan je zelfstandigheid en zorg dat je staat ingeschreven bij de woningbouw en weet hoe zaken werken. Eigen auto is ook erg prettig. Zoveel vrouwen gaan volledig op in het huwelijk en gezinsleven en vergeten dat ze ook nog een individu zijn.
Bedankt voor je reactie!
Het stomme is... ik was altijd de realistische van de twee. Hij was al vrij snel in onze relatie overtuigd dat dit het was, ik sprak daar altijd over uit dat je het niet weet over een aantal jaar.
Ik vraag me af, als het op elk ander willekeurig moment was medegedeeld waarin ik niet zwanger was, of ik dan nog steeds zo had gereageerd. Misschien wel, juist omdat hij altijd zo stellig beweerde dat ik voor hem de ware was, ga je dat toch geloven. Maar ik vermoed dat de hormonen en slaapgebrek me op dit moment parten speelt. Vandaar dat ik me ook afvroeg of dit met een postnatale depressie te maken kon hebben.
Anna Cara schreef op 29-12-2023 om 23:46:
Ik ben nogal argwanend geworden als mannen ineens komen met twijfels over de relatie en er blijkt 'een leuke vrouw' in beeld te zijn gekomen. Rode vlag!
Ik vind het stuitend dat je man jou als hoog zwangere zo een bericht geeft.
Nee het is géén pn depressie. Wel een relatie waarschuwing. Ik lees veel dat mannen met zwangere vrouwen ineens behoefte hebben aan vrouwelijke aandacht wat de zwangere is druk met lijf. En daarna een baby. Goed dat jullie praten. Maar de olifant is uit de kast. Zaadje is gepland.
Wat zou jou rust geven? En vertrouwen?
Ergens ben ik blij dat hij het heeft gezegd, anders liep hij nu nog steeds te sukkelen en was het allemaal misschien nog een stuk verergerd en was hij zeker gevlucht naar een ander. Maar inderdaad, hij liep hier al een tijdje mee rond. Misschien als hij het eerder had verteld, dat ik het ook wat beter had kunnen verwerken vóór de bevalling. Dat neem ik hem wel kwalijk ja
Wat mij rust zou geven nu op de korte termijn? Als hij het contact zou stoppen met haar en mij de zekerheid kan geven dat het tussen ons goed zit. Maar dat kan ik beiden niet van hem vragen. Ik wil hem daarin kunnen vertrouwen, anders jaag ik hem weg.
Hij heeft echt een hoop problemen waar hij aan moet werken. Daarin wil ik hem ondersteunen. En ik denk dat ik zelf moet gaan werken aan mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld om weer wat zekerder te worden...
Ylja94 schreef op 30-12-2023 om 04:26:
[..]
Bedankt voor je reactie!
Het stomme is... ik was altijd de realistische van de twee. Hij was al vrij snel in onze relatie overtuigd dat dit het was, ik sprak daar altijd over uit dat je het niet weet over een aantal jaar.
Ik vraag me af, als het op elk ander willekeurig moment was medegedeeld waarin ik niet zwanger was, of ik dan nog steeds zo had gereageerd. Misschien wel, juist omdat hij altijd zo stellig beweerde dat ik voor hem de ware was, ga je dat toch geloven. Maar ik vermoed dat de hormonen en slaapgebrek me op dit moment parten speelt. Vandaar dat ik me ook afvroeg of dit met een postnatale depressie te maken kon hebben.
Dat wil niks zeggen. Niemand kan in de toekomst kijken. Mensen kunnen best op moment x het gevoel hebben dat dit het is (of dat willen geloven) en daar een jaar later weer helemaal anders over denken. Kijk alleen al naar het aantal huwelijken dat uitloopt op een scheiding. Vrijwel al die mensen hebben ook ooit gedacht dat het voor altijd zou zijn.
Ik denk wel dat het moment meespeelt. Als iemand zoiets meedeelt als je geen kinderen hebt, dan is dat toch anders dan wanneer je al kinderen hebt, helemaal als je ook nog eens zwanger bent.
Het geeft onzekerheid. Je dacht van hem op aan te kunnen, maar nu is er twijfel. Ook omdat hij twee dingen (die vrouw en twijfel over de relatie) als losse dingen brengt, maar waarschijnlijk heeft het een wel met het ander te maken.
Ik ben geen dokter of psycholoog, maar denk niet dat dit te maken heeft met een postnatale depressie.
Je hebt samen 2 kleine kinderen en opeens die mededeling. Kan me dan wel voorstellen dat je je zorgen maakt en dingen afvraagt. Daar is geen postnatale depressie voor nodig.
To op dit moment is de baby jouw prioriteit. Dan kan je er gewoon niet volledig voor hem zijn.
Waaruit bestaat het contact met deze collega? Moeten ze samenwerken is er contact of overleg buiten werktijd? Moet hij haar inwerken of kunnen anderen dat ook doen? Dus waaruit bestaat dit contact? En is het alleen of werkt hij in een team? De combinatie van stress thuis, persoonlijke problemen bij hem en die collega is wel opmerkelijk! Blijf met elkaar in gesprek. En stel deze vragen.
Wees blij dat hij het verteld heeft en met zichzelf ad slag is. Ik ben al wat ouder en zou zeggen: een barstje hier of daar hoeft echt geen probleem te zijn. Leg het probleem ook niet alleen bij hem neer. Hij werkt al aan zichzelf wat verwacht je nog meer nu? Geef het tijd. Relaties gaan ook weleens door diepe dalen en dan kom je weer bovendrijven sterker dan eerst. Laat je niet meteen uit het veld slaan. Blijf bij jezelf, werk aan je zelfvertrouwen, accepteer dat het nu even klote is, ook met 2 kleine kinderen, blijf communiceren op een constructieve manier. Als er liefde is dan overleef je dit echt wel. Ook hier in de 30 jaar samen behoorlijke dalen en struggles. Het is net het leven. Soms is het geweldig, soms is het kut en meestal is het gewoon. Sleutel voor succes: geweldloze communicatie. Hou vol. En gefeliciteerd met je baby.
Beste Ylja,
Als ik het goed begrijp, heeft hij gesprekken met de PO van de huisarts, gaat hij sporten en heeft hij een 'leuke' collega.
Hoe zouden jullie het vinden om samen naar die PO te gaan, of, als je dat betalen kan, een aantal relatiegesprekken te gaan hebben met een deskundige erbij? Is het mogelijk (i.v.m. borstvoeding evt.) op regelmatige basis samen even er tussenuit te gaan, voor een dagje of middag of avond?
Wat voor dingen vonden jullie samen leuk? Wat vond hij aantrekkelijk aan jou, toen jullie elkaar net kenden, wat jij aan hem? Wat waarderen jullie in elkaar?
Als je het over die dingen gaat hebben (en kijk ook eens oude foto's samen terug) komt er misschien weer wat hartelijks terug van jullie oorspronkelijke verliefdheid.
Overigens lijkt me dat je best mag vragen of hij het contact met die collega even 'in de koelkast' kan zetten voor het komende jaar. Uitsluitend zakelijk contact. Een huwelijk vergt toewijding van beide kanten. Ik ga er vanuit dat jullie beiden veel waarde hechten aan het huwelijk en de verantwoordelijkheid voor elkaar en voor jullie kinderen serieus nemen. Mijn persoonlijke ervaring is, dat toen wij kinderen kregen, wij ook volwassen moesten worden. Dat heeft wel 10 jaar geduurd 
Wat ik begrepen heb van mensen die vreemdgaan, is trouwens dat ze zelden op zoek zijn naar een andere partner. Vaak zoeken ze terug naar hoe ze zelf vroeger waren. Er gaat vaak een ingrijpende gebeurtenis vooraf aan overspel. Dat brengt nogal eens een identiteitscrisis met zich mee. Jullie hebben net een pril gezinnetje: dan ben je ineens heel iemand anders dan je voorheen was, als vrijgezel en later als partner. Het neemt jaren voordat je weer wat in evenwicht bent. Dus aansluitend op een eerdere adviseuse hierboven: neem de tijd. Van overhaaste beslissingen krijg je spijt.
Veel sterkte met die verwarrende onzekerheid.
jeetje, wat een rollercoaster ben ik in beland. De laatste paar berichtjes hebben me veel goed gedaan, ondanks dat ik niet meer had gereageerd. nogmaals dank daarvoor!
Ik heb een aantal pittige weken achter de rug, vol met slapeloosheid, hormonen en tranen. Het ging langzaamaan weer beter tussen ons. Had mijn man uiteindelijk gevraagd geen contact meer te hebben met die collega, dat gaf me veel rust. Hij begreep het en zou er tijdelijk mee stoppen zei hij. Verder hebben we veel gesprekken gehad, sommige momenten waren zwaar, anderen vielen mee.
Maar...
Gisteren had ik een kans om op zijn werk chat te kijken toen hij even beneden was. Ik wilde het eigenlijk niet doen, maar wilde mezelf even gerust stellen. Ik weet ondertussen niet of ik blij moet zijn dat ik het heb gedaan of niet.
Wat ik daar zag waren iets te collegiale gesprekken met die collega. Seksueel getint, en er werden dingen gezegd waar ik niks van afweet. Zo is hij in mijn zwangerschap zogenaamd 'alleen' wezen wandelen in de avond om zijn hoofd leeg te maken, blijkbaar dus met haar en gaat hij regelmatig tijdens werkuren met haar wandelen.
Ik was natuurlijk in grote shock en heb hem meteen geconfronteerd hiermee. Hij gaf meteen aan dat hij niet is vreemdgegaan. Nou sorry hoor, maar dit valt absoluut bij mij in het rijtje vreemdgaan.
Hij geeft als verklaring dat hij ons nog steeds niet heeft opgegeven. De gesprekken met die collega zijn puur "spanning opzoeken' die hij op dit moment mist in onze relatie. Hij snapt dat hij het niet had moeten doen, en dat het ook niet bedoeld was zo. Hij vertelde dat hij meteen een relatietherapeut zou gaan inschakelen om aan ons te werken.
Ik ben er kapot van, woedend op hem.
Ik wil er alles aan doen om onze relatie te laten slagen, voor de kinderen en voor ons, maar hij maakt het me zo wel enorm moeilijk.
Ik geloof ergens wel dat hij niet op seksueel gebied zou vreemdgaan, maar eerlijk gezegd ben ik het vertrouwen nu helemaal kwijt...
Ik wilde vooral even mijn ei kwijt en ik ben op zoek geloof ik naar positieve verhalen, waarbij het goed is gekomen. Iemand?
Als nu niemand reageert denk je misschien dat het nooit meer goed kan komen. Wellicht helpt het als je met hem gaat praten over waar ligt de grens in contacten met de andere sexe. Ondertussen wil hij relatietherapie, dus daar kun je veel mee winnen. Het zal ook aan je eigen inzet liggen, in hoeverre ben je bereid om weer vertrouwen op te bouwen?
Tsjor
Hier kwam het goed. Maar na veel drama en pas op het moment dat ik besloot hem niet meer te geloven (ga er van uit dat er veel meer gebeurd is dan hij zegt) en toen ik dacht: nu is het klaar met dat gelieg en kies ik voor mijzelf. Pas toen stopte het liegen en stiekem doen en kwam er bij hem het besef dat hij mij niet kwijt wilde. Maar evengoed is het daarna ook nog een lang proces.
Ik denk dat je misschien maar eens moet lezen in het draadje “verder na ontrouw”. Daar staan veel herkenbare verhalen.
Natuurlijk kan dit goedkomen, het vereist alleen inzet en commitment van jullie beiden. Een goede relatietherapeut kan ook zeker helpen. Het kan je ook heel veel brengen zelfs (niet dat dat het goed praat hoor, maar tijdens mijn relatiecrisis heb ik heel veel geleerd over mezelf, relaties in het algemeen en over mijn partner en dit werkt nog steeds door in mijn leven!)
Ik vind het een goed teken dat je man meteen op zoek gaat naar een relatietherapeut. Hij wil je niet kwijt, hij zoekt hulp. Acties zeggen meer dan woorden.
Ga het proces aan, kijk of jullie eruit kunnen komen. Woedend zijn mag (en is alleen maar heel gezond) maar blijf er niet in hangen. Werk er doorheen. En: geef het (heel veel) tijd. Over een jaar kun je nog eens kijken hoe de vlag erbij hangt voor jullie. Ga er niet vanuit dat alles in twee maanden weer koek en ei is (en je man moet dat ook niet doen..)
Succes!! Ik vond (en vind) het alle moeite, tranen, ruzies, absoluut waard.
