Angst en onzekerheid in relatie
Ik ben een man van 40 en nu bijna 16 jaar samen met mijn vriendin. We hebben twee kinderen van 7 & 8. We zijn na 1 jaar al samen gaan wonen in een koopwoning en toen we 2 of 3 jaar samen waren (weet het niet precies meer) gaf ze aan dat ze niet wist wat ze wilde en is ze bij me weggegaan. We hebben direct het huis te koop gezet, dat ging allemaal hartstikke snel. Na 4 maanden zijn we toch weer bij elkaar gekomen en ben ik depressief geworden. Ik heb toen cognitieve gedragstherapie gevolgd en ben aan de medicatie gegaan welke ik nu nog steeds gebruik. De therapie draaide om een groot deel om mijn relatie en mijn onzekerheden.
We zijn nu flink wat jaren verder en ik merk, zeker wanneer ik me rot voel, ik me vaak nog erg onzeker voel binnen de relatie. Ik ben bijvoorbeeld angstig om haar wakker te maken of aan te geven hoe ik me voel. Ik doe ook ook me best haar te pleasen in alles maar dat kost me veel energie. In andere situaties ben ik juist helemaal niet onzeker of angstig. Nu na Corona het uitgaan ook weer mogelijk is merk ik dat ik veel aandacht krijg van de vrouwen en dat doet me wel goed en ben ik helemaal niet onzeker.
Een jaar geleden waren er ook heel veel avonden dat ik naar bed ging waarop mijn vriendin aangaf dat ze ook naar bed zou komen. Ik dus wachten in bed maar na een uur nog geen vriendin. Ik heb haar huilend aangegeven dat me dat verdrietig en onzeker maakt en ze zou er aan werken. Paar maanden later overigens weer hetzelfde verhaal en ook toen heb ik weer aangegeven dat me dat ongelukkig maakt. Dat heeft ze nu wel veranderd.
Een paar maanden geleden heb ik aangegeven dat ik het niet meer zie zitten. We zijn daarop op relatietherapie gegaan. We hebben nu 3 sessies gehad en volgende week de 4e. Ik vind het allemaal heel lastig. En weet gewoon niet wat ik moet. Ik snap ook dat niemand daar het antwoord op heeft maar schrijf het graag van me af. Ik zit er gewoon even helemaal doorheen. Ik ga straks ook 2 dagen alleen weg om even me kop leeg te maken (als dat lukt). Soms vraag ik me zelfs af of ik niet last het van de depressie door de relatie.
Hoi Anoniem, goed dat je je hier uit. Volg je momenteel ook individuele therapie? Lijkt mij goed om te doen. Zeker bij depressie klachten.
Geef de relatie therapie de tijd. Na drie keer begint het pas.
Wat ik in mijn omgeving merk(te) is dat tussen 40-50 mannen vatbaar zijn voor vrouwelijke aandacht. Jij ook. Zeker als je onzeker bent. Let wel op: het leuk vinden van die aandacht vervuld alleen jouw onzekerheid (gewild worden? Belangrijk zijn?).
Je vriendin geeft jou zonder kwade bedoelingen wellicht daar geen bevestiging in. Maar. Je gedachtes zijn niet de waarheid! Het is ook de leeftijd van is dit het nou denken. Druk gezin. Lang bij elkaar.
Het gras lijkt misschien groener maar is het niet. Of jouw depressie door de relatie komt zou je met je therapeut kunnen bespreken.
Tip: ga aub niet vreemd, dat deed mijn man en geloof mij, dan krijg je massa's depressieve momenten erbij (uiteindelijk).
Het lijkt me vooral van belang dat je gaat werken aan je onzekerheid binnen de relatie en misschien erna pas de relatietherapie.
Ga nu idd niet vreemd! Mijn man deed dat bij mij en hij voelde zich zoals jij (zegt hij), hij voelde zich niet gewaardeerd, niet aantrekkelijk en een loser... Ik kijk vaak terug en ik was idd niet de leukste tijdens corona en erna maar ik heb hem nooit weggeduwd of uitgescholden ofzo, ik was gewoon wat afwezig en moest ergens doorheen... Hij was blijkbaar zwakker dan ik want ging dus vreemd en ondervond dat niemand mij kan vervangen en zij liet hem enkel slechter voelen en ons huwelijk is kapot nu dus nu zit hij nog meer in de put dan toen...
Kijk jullie weten 't van mekaar, zij weet dat jij deze gevoelens hebt, ik wist dat toen niet, hij is nooit naar me toe gekomen om te praten, als ik 't had geweten had ik er alles aan gedaan om ons te fixen, dus het is aan jullie om uit te vinden denk ik of jullie beiden nog willen en genoeg voelen voor mekaar om hier oor te vechten.
Wat goed dat je aan je onzekerheid wilt werken en het niet buiten je gaat zoeken zoals veel mensen doen, (vreemdgaan, verslavingen, anderen die je moeten bevestigen)
Want uiteindelijk merken die ook altijd dat het niet van buiten af kan komen maar slechts een tijdelijke oplossing is en je daarom in feite onzekerder maakt: je legt je kracht, je 'locus of control' buiten je en niet bij jezelf. Dat op zich maakt al onzeker. Bevestiging van buitenaf is slechts een tijdelijke oplossing die het onzekere 'gat in jezelf'' niet vult, dus je moet altijd op zoek naar meer.
Wil je er iets meer over zeggen? Waar ben je onzeker over? Of heb je een idee waar het vandaan komt?
Waarom is het zo erg dat ze niet ook naar bed kwam? Het gebeurd toch heel vaak dat een partner zegt ik kom ook zo en dan blijft hangen in een speelfim of game. Het is iets wat je hoort te zeggen maar waar van niemand verwacht dat je dat ook daadwerkelijk doet, maar jij verwacht dat heel letterlijk wel. Het geeft toch helemaal niet of bedoelde je dat je sex met haar wou, ik denk dat je dat dan echt moet aangeven.
Ik denk dat de onzekerheid komt uit het feit dat ze me lang geleden verlaten heeft. Dit heeft toch wat schade aangericht wat nooit helemaal geheeld is. Geloof me, ik zat er echt goed doorheen toen. En ik weet ergens ook wel dat de depressie haar schuld niet is, want wellicht had het op een ander tijdstip of gebeurtenis dan wel naar buiten gekomen maar toch zit het niet lekker.
En natuurlijk, als iemand zegt ik kom zo naar bed en diegene komt niet omdat ze net in een spannende serie of iets dergelijks zit, prima. Maar dat weken achter elkaar vind ik niet oké. Zeg dan dat je het nog niet weet en dat ik je wel zie verschijnen, toch? Anders kun je alles wel met een korreltje zout nemen. Maar goed, nu geeft ze ook gewoon aan wanneer ze niet denkt te komen of wanneer het wellicht wat langer duurt.
Ik heb al een afspraak staan voor individuele therapie naast de relatietherapie. Na zo lang samen en 2 kinderen vind ik dat ik het een 'soort van verplicht ben' (misschien niet de juiste woordkeuze maar hoop dat jullie me begrijpen) om er alles aan te doen om de relatie nieuw leven in te blazen. Anderzijds vraag ik me wel af hoeveel ik nog aan mezelf moet sleutelen om de relatie voor mij werkend te krijgen/houden. Ik ben me er ook van bewust dat wellicht leeftijd (mid-life crisis) een rol speelt en dat het gras bij de buren bijna nooit niet groener is.
Het is gewoon een hele lastige situatie waarbij het voor mij een zoektocht is naar wat mij nu ongelukkig of gelukkig maakt.
Had ze een ander in die tijd toen ze je verliet of niet?
Ik snap als geen ander hoe 't is om verlaten te worden, mijn man ging vreemd maar voor mij voelt 't nu alsof hij me verliet/in de steek liet en echt ik ben ook niet meer dezelfde nu, en volgens mij word ik dat nooit meer helemaal maar hij kwam terug en zij kwam terug bij jou, dat moet toch iets zeggen niet? Ik zeg 't nu heel makkelijk maar zelf ben ik er ook kapot van, het is nu 9 maanden geleden gebeurd maar denk nu ook bij alles wat hij doet iets, dat later naar bed komen, ik snap je wel, maar volgens mij betekent 't niets, ik ga ook wel eens later naar bed dan mijn man, dan zeg ik ok truste ik kom later en dan slaap je vast al... Vaak geeft hij zelf dan wel aan of hij liever heeft dat ik meekom of niet, dan zegt hij bv ik wacht op je dus niet te lang dan weet ik genoeg of hij zegt gewoon oké tot morgen en dan weet ik ok hij is moe... En andersom komt hij ook wel eens later naar bed.
Volgens mij neem jij haar nog steeds kwalijk dat ze je toen verliet en als je dat niet loslaat blijf je er idd mee zitten en midlife crisis ja die hebben we denk ik allemaal wel eens, maar eik is dat denk ik gwn een periode van een sleur in de relatie of niet communiceren met mekaar want tja ouder worden we toch en iets inhalen gaat niet, dan maak je meer kapot dan je lief is...
Mss een tijdje uit mekaar? Kijken of jullie. Mekaar gaan missen en terug kunnen vinden...
Tijdje uit elkaar zou een optie kunnen zijn. Maar dat wil ik dan wel eerst bespreken met de relatietherapeut. Maar moet wel wat doen met mijn onzekerheid en angsten. Want herken het wel in het willen zoeken van aandacht bij anderen. Nu moet ik zeggen dat ik sowieso wel een makkelijke prater ben hoor. Ben vroeger ook aangerand en dat komt laatste tijd naar boven. Jaren niet aan gedacht en nu speelt het op. Ook aan bijna niemand verteld, ja laatst mijn ouders en vriendin. Het is gewoon ff een zooitje in m'n hoofd momenteel.
Ik zou hier heel goed over nadenken. Jouw onzekerheid gaat niet zomaar weg na een scheiding. Speelt dat ook in andere relaties, met vrienden, op werk etc.?
Ik denk dat het goed is om eerst met therapie aan jezelf en aan jullie relatie te werken.
Wat verwachten jullie van elkaar? Hoe kunnen jullie elkaar ondersteunen?
Zoek eerst dingen uit en maak dan weloverwogen een beslissing. Voor kinderen is het erg verwarrend als jullie relatie een soort knipperlicht wordt, dat voelt onzeker en onveilig.
Hoe laat ga jij naar bed eigenlijk? Ik merk dat ik de avonden heerlijk vind en vaak dan zelf een beetje tot leven kom. Zou het kunnen dat ze juist die 'alleen tijd' in de avond fijn vindt? Even lekker op je telefoon zonder dat je het lullig vindt voor de ander, of even een suffe serie kijken of domweg ongestoord zappen of computeren. M.a.w. dat ligt dan dus niet aan jou, maar ze wil wat tijd voor haarzelf.
Verder is het vaak druk als gezin met jonge kinderen, doen jullie ook dingen met jullie tweetjes samen? Dat kunnen etentjes/uitgaan zijn. Maar ik denk dat ook juist sámen een activiteit doen leuk is. Iets wat niet gebaseerd is op eten en praten maar samen iets nieuws leren (dansles, kookcursus, abseilen, squash) iets met een actieve bezigheid in ieder geval. (met oppas voor de kinderen dus)
Elkaar weer eens op een andere manier leren kennen.
Hoe kijkt zij trouwens zelf tegen de situatie aan waarin jullie nu zitten? Wat zegt ze bijvoorbeeld over het niet op dezelfde tijd naar bed gaan?
Onzekerheid heb ik eigenlijk nooit. Tuurlijk, we zijn allemaal wel eens onzeker over iets maar niet noemenswaardig.
Ik ga meestal tussen 10 en 11 slapen. We doen al jaren erg weinig samen. En heel eerlijk denk ik dat we te laat zijn met relatietherapie. Ik ben momenteel echt ongelukkig. Slaap slecht, eet nauwelijks en moet constant huilen. Ik heb met veel mensen gesproken afgelopen tijd en ben wel gaan inzien dat hoe onze relatie is, niet is hoe het zou 'moeten' of kunnen zijn. Met liefde, genegenheid, elkaar waarderen en dat ook laten zien en noem maar op. Hoe dan ook, zoals de situatie nu is wordt ik doodongelukkig.
Ehm...Ik las je post hierboven en ga je - niet onaardig bedoeld - een schop onder je kont geven.
Je zit in de slachtoffermodus. Je bent ongelukkig en huilt veel. Tijd om in actie te komen! Het eerste wat je moet doen is niet per se weg bij je partner, maar zelf veranderen. En meer in de positieve flow komen. Je gedachtes maken je gek én negatiever.
Ga leuke dingen doen. Alleen. Met anderen. Met je vrouw. Kijk vooral naar wat je happy maakt. Wat je energie geeft. Stop met mopperen. Met invullen wat dingen betekenen. Met vergelijken. Met denken hoe het moet zijn of hoort te zijn.
Visualiseer ook eens hoe je leven zonder je partner zou zijn. En met je partner. Word je opgelucht bij gedachte zonder haar verder, ga dat pad dan onderzoeken. Word je er verdrietig van: ga in therapie, lees boeken over communicatie in relaties, neem eens deel aan een workshop online over verbinding. Verandering begint bij jezelf.
Het gras lijkt vaak groener aan de overkant. Maar is het niet.
Zelf veranderen? Ik vraag me af waarom. Een paar voorbeelden; ik heb namens de kinderen voor moederdag een setje gegeven met douchegel en cremes. Weet je wat ik als reactie kreeg? Dat wil ik helemaal niet, dat gebruik ik niet. Weet je wat ik voor vaderdag kreeg? De set die de kinderen voor moederdag hadden gegeven.
Weet je wat ik voor me verjaardag heb gehad? Niks, en dat terwijl we in therapie zijn.
Laatst waren we net wakker, ik denk zoek toenadering en leg m'n hand op dr zij en kruip wat dichterbij met als reactie', ik hou van je maar nu ff niet. Heb dr ff geen zin in. Zulke dingen wordt ik niet echt vrolijk van hoor.
Lastige situatie, wij kunnen natuurlijk niet weten hoe jouw partner denkt op dit moment. Misschien is ze echt wel op je uitgekeken en ja, dan is de manier waarop ze nu doet wel logisch.
Wat zegt ze zelf over jullie relatie?
Het cadeau; dat had van mijn ex kunnen zijn. Ik gebruik ook nooít douchegel en crèmes dus het was altijd een enorme afknapper als ik dat wéér kreeg. Had vaker aangegeven, dat ik dat niet gebruik. Had jouw vriendin dat misschien ook al vaker gezegd? Mijn ex zei altijd 'ja ik weet niet wat jij leuk vindt, je bent altijd zo moeilijk', terwijl mijn nieuwe vriend feilloos leuke dingen weet te verzinnen en wel luisterde en onthield als ik leuke dingen verzon. (want ik gaf wel degelijk en niet cryptisch aan, wat mijn wensen waren)
En ik denk dat toenadering zoeken in de situatie waarin jullie nu zitten misschien ook niet zo handig is? Het loopt niet lekker, dan zou ik daar denk ik ook geen zin in hebben.
Ga gewoon door met de relatietherapie, vertel daar wat je hier ook aangeeft en hopelijk komt er wat duidelijkheid voor jullie.
Ik denk dat jij eerst en vooral met jezelf aan de slag moet. Je hebt 2 (mogelijke) trauma's op je bordje liggen waarvan ik denk dat die je op dit moment heel erg in de weg zitten. De aanranding en de verlating door je vriendin zijn ieder op zich al ontwrichtend genoeg, jij dealt nu met allebei tegelijk. Je schrijft het zelf, het is op dit moment een zooitje in je hoofd. Dat is nooit een goed moment om levensbepalende beslissingen te nemen.
Heel goed dus dat je individuele therapie op gaat starten. Wellicht daarnaast ook nog relatietherapie, maar dat is in mijn beleving stap 2. Jij hebt echt nog heel veel werk te verzetten. Ook als je toch besluit te breken met je vriendin. En realiseer je alsjeblieft dat scheiden OOK heel hard werken is, pijnlijk, verdrietig, heel emotioneel en dat je daarna dan ook nog je kinderen de helft van de tijd kwijt bent. En dat je ook nog wel ruim 10 jaar toch aan je vriendin vast zit omdat jullie nog jonge kinderen hebben. Ik denk dat je een scheiding echt te rooskleurig ziet.
De voorbeelden die je in je laatste post geeft, vind ik trouwens niet wereldschokkend. Hoewel ik het vanwege de kinderen nooit zou zeggen zou ik zelf ook niet heel blij worden van douchecrème voor moederdag. Spreekt niet echt heel veel persoonlijke interesse uit. Dat jij van haar geen cadeau hebt gekregen valt natuurlijk niet goed te praten. Maar wellicht geeft zij daar niet zo om? En toenadering zoeken, tja, als ze zegt 'nu ff niet, heb er ff geen zin', vermoed ik dat zij denkt dat het jou om meer gaat/ging dan alleen maar tegen elkaar aan kruipen. En als ze geen zin heeft in seks, kapt ze het dus alvast maar af bij je hand op haar zij. Ik snap dat dat bij jou hard aankomt, maar aan de andere kant zou je hopelijk ook niet willen dat zij iets tegen haar zin doet?
Ik krijg erg het gevoel dat jullie heel anders communiceren, andere dingen belangrijk vinden, je liefde anders uiten. Misschien heb je iets aan lezen over 'De 5 talen van de liefde'. Want iedereen uit zijn/haar liefde anders en ervaart dus uitingen van liefde anders. Het is belangrijk dat jullie van elkaar weten hoe je de ander kunt laten weten dat je van hem/haar houdt op een manier die ook echt binnenkomt. Zoals bij de cadeautjes: jij verwacht een verjaardagscadeau, daar spreekt voor jou dan liefde uit. Zij geeft er (wellicht he, vul ik in) niet om, dus ze bedenkt ook niet dat geen cadeau voor jou als een afwijzing voelt. Dat soort dingen leer je als het goed is trouwens ook in relatietherapie. Maar daar kun je natuurlijk best al zelf mee aan de slag. Ik ga er trouwens van uit dat je vriendin ook bereid is te investeren in jullie relatie, dat ze bereid is naar haar eigen aandeel te kijken en bereid is te leren/veranderen. Want dat is wel essentieel lijkt me. Maar een ander kun je niet veranderen, alleen hoe je zelf denkt en doet. En het grappige is, dat als jij verandert, jullie relatie vanzelf mee verandert. Dus kijk voorlopig niet naar haar, maar focus op jezelf.
