Als je man nog sturing nodig heeft

Noem eens een concreet voorbeeld. Wat doet hij dan precies verkeerd en waarom frustreert dat jou?

En wat doen zijn ouders dat jij ze Tokkies noemt?

Een paar voorbeelden noemen kan er misschien voor zorgen dat er gerichte adviezen komen. Laat je man zoveel mogelijk doen waar hij wel goed in is want het is bij hem blijkbaar geen onwil. 

Hebben jullie al een bord in huis hangen waarop je op alle momenten van de dag, met bijvoorbeeld pictogrammen, kan aangeven wat er gedaan moet worden, dit als houvast voor je man en kinderen? Hoeveel kinderen hebben jullie en welke leeftijd? 

Zonne2017 schreef op 03-11-2023 om 09:39:

Klinkt als autisme. Is je man gediagnostiseerd ? Als je man op het spectrum zit zul je moeten leren accepteren dat dit het is en dat jij altijd de kartrekker, structuurgever en ‘manager’ van jullie gezin zult blijven.

Daar dacht ik ook al aan. Als ook nog een aantal van de kinderen moeilijk zijn in de omgang, heb je grote kans dat die ook autistisch zijn. 

Zonne2017 schreef op 03-11-2023 om 09:39:

Klinkt als autisme. Is je man gediagnostiseerd ? Als je man op het spectrum zit zul je moeten leren accepteren dat dit het is en dat jij altijd de kartrekker, structuurgever en ‘manager’ van jullie gezin zult blijven.

Ja, daar zit dan niks anders op. MAAR: verwijt jezelf in dat geval niet dat dit voor jou een pittige extra belasting is en dat je daar niet altijd volgens het boekje op reageert. Jouw emoties hierover zijn normaal en menselijk, ook de irritatie en het ongeduld! In het meest gunstige geval voer je hierover samen een gesprek met een autisme coach en krijg jij begrip voor hem en hij ook voor jou! En dan bedenk je samen hoe je dit werkbaar maakt voor jullie allebei. Het is belangrijk dat hij verantwoordelijkheid draagt voor wat er nodig is om hem te ondersteunen en dat hij doet wat hij kan om het voor zichzelf en voor jou zo makkelijk mogelijk te maken. Hij is geen extra kind! Hij is een verantwoordelijke volwassene.

Zonder meteen met diagnoses te willen strooien, is mijn vraag wel of je man er leerbaar op is en of jullie relatie gelijkwaardig is. Hij is een volwaardige volwassene en jouw gelijke. Daar horen ook bepaalde verantwoordelijkheden bij. Je schrijft dat hij wel zijn best doet. Dat is al heel mooi. Maar uiteindelijk zou dat wel moeten resulteren in geïnternaliseerde gewoontes. 
Kun je voorbeelden noemen van dingen die hij niet begrijpt of niet geleerd heeft?

Dat je af en toe je geduld verliest lijkt me heel menselijk. Dat heb je met je kinderen misschien ook wel. Als je zelf later inziet dat het niet goed was en dat kan aangeven, dan is er ook ruimte voor nieuwe kansen voor beide partijen.

Poezekat schreef op 03-11-2023 om 09:48:

Hebben jullie al een bord in huis hangen waarop je op alle momenten van de dag, met bijvoorbeeld pictogrammen, kan aangeven wat er gedaan moet worden, dit als houvast voor je man en kinderen? Hoeveel kinderen hebben jullie en welke leeftijd?

Goed idee. Kan ook dmv agendafunctie van de telefoon, bijvoorbeeld. 
Heeft man een diagnose, hebben de kinderen er een? Je kan eens informeren of het mogelijk is als gezin een gezinscoach te krijgen, vergoed vanuit de verzekering of de gemeente. 

Dat is wel heftig! Je schrijft dat hij zelf ook wel openstaat om dingen te leren/veranderen. Zijn jullie wel eens bij de huisarts geweest? Het lijkt mij erg zwaar om dit in je eentje en zonder hulp aan te pakken. 

Dat is inderdaad heel lastig. Je bent een wandelende agenda/gebruiksaanwijzing/bijstuurder voor alle leden van het gezin. Elk moment alert moeten zijn, nooit ontspannen.

Hij zou kunnen kijken of en hoe een deel, vaste taken in de huishouding van deze herhalende taken (bijv alle zaken die hij aan zelfzorg doet) in zijn telefoon of ipad zet die hij elke ochtend adhv een lijstje naloopt en afvinkt: de was, de afwas, ontbijttafel opgeruimd etc). Het is de kunst om zo precies mogelijk te zijn en tegelijkertijd zo breed mogelijk (leuk als hij ook even de ontbijtspullen van de kinderen opruimt en niet letterlijk alleen de zijne). En dan kijken wat wel lukt met de rest. Welke taak ontlast jou en heeft zo min mogelijke interpretaties? Daarbij kan je nog bedenken welke regels er nodig zijn. Bijvoorbeeld: kinderen gaan altijd met een jas naar buiten. In de winter een winterjas (en sjaal etc) en in de zomer een zomerjas.. voor elk jaargetijde een eigen seizoensjas. Indien geen jas, vraag het voor de zekerheid aan mamma! Misschien moet dat bij de voordeur hangen of ook in zijn telefoon bij afvinken bij het buitengaan. 
Maar ik zou jou adviseren dat niet alleen te doen want dan promoveer je jezelf van gezinscoach naar manager gezinscoach. En, het zou wel prettig als jij tips en tricks krijgt van iemand die hier al ervaring in heeft, toch? En daarbij, jij moet ontlast worden want als er iemand in het gezin langere tijd niet ziek kan worden, ben jij dat wel. Dus doe dit niet zelf in je eentje want zo neem je een enorme verantwoordelijkheid op je en ben je aanjager én touwtrekker en in een adem maak je van hem een kind, zonder verantwoording. En dat is lastig terug krijgen. Dan word je overal verantwoordelijk voor gemaakt ook. Dat kan niet, voor jouw gezondheid al niet. Voor je het weet lukt het je niet meer voor jezelf op te komen. En dat is hard nodig dat je dat kan doen want er is anders niemand die op jou let.  

Dit zou autisme kunnen zijn. Heeft je man een diagnose? je zou eens bij stichting Mee in jouw buurt kunnen informeren. Misschien hebben zij  nog praatgroepen (met heel veel kennis en praktische informatie) voor hem en voor jou. 

Herfstparel schreef op 03-11-2023 om 15:21:

Voorbeelden zitten eigenlijk constant in allerlei dingen zoals de kinderen terwijl het vriest zonder jas naar buiten (gevolg 3x longontsteking), fruit voeren dat heel erg lekt zonder slap, in een draaiende auto op de bestuurdersstoel laten spelen, continue aandacht van andere vrouwen zoeken niet om bewust te kwetsen maar gewoon omdat hij niet wist dat dat binnen een relatie niet echt gewaardeerd word sterker nog hij dacht dat het normaal was dat ik dat andersom ook deed. Als ik zijn kleding niet in de was stop gaat het nooit in de was, op het moment dat we weg moeten gaat hij uitgebreid bellen en ik de nog jonge kids maar uitleggen dat we 'even' op papa moeten wachten. Etc dat soort dingen.

Dat klinkt niet bepaald autistisch, eerder nonchalant. Sommige mensen zijn zo, anderen zijn veel zorgvuldiger. De combinatie lijkt me wel lastig, dan erger je je steeds aan een partner die overal over valt of aan een partner die nergens op let.

Ik zie hordes mensen hun kind in de auto vervoeren zonder kinderzitje, roken waar het kind bij is, geld uitgeven aan onverstandige dingen, geen traphekje hebben en toch een 1-jarige rond hebben lopen, een 2-jarige rond hebben lopen maar geen afgesloten tuin zodat hij de buurt onveilig maakt op zijn fietsje etc. Zelf zou ik dat niet zo doen, maar autistisch zijn die mensen niet. Ze hebben wel een andere risicoinschatting dan ik.

Ben wel benieuwd waarom je met je man getrouwd bent, was hij niet zo voor jullie een relatie en kinderen kregen?

Sorry hoor, maar dit zijn toch geen dingen die je ineens ontdekte toen je al kinderen met hem had?
M.a.w. je wist waar je aan begon; je gaat hem nu niet ineens veranderen. Dus de verantwoordelijkheid is voor jou alleen.

Philou schreef op 03-11-2023 om 14:59:

[..]

Goed idee. Kan ook dmv agendafunctie van de telefoon, bijvoorbeeld.
Heeft man een diagnose, hebben de kinderen er een? Je kan eens informeren of het mogelijk is als gezin een gezinscoach te krijgen, vergoed vanuit de verzekering of de gemeente.

Dat is ook een mogelijkheid maar als het een gewone planner is, een whiteboard in de keuken of hal bijvoorbeeld, kunnen de kinderen er zelf ook op kijken wat er gepland staat maar dit alleen bij iets oudere kinderen natuurlijk. En je man wordt zo regelmatig geconfronteerd met wat er op de planning staat. 

Pippeltje schreef op 04-11-2023 om 17:42:

Sorry hoor, maar dit zijn toch geen dingen die je ineens ontdekte toen je al kinderen met hem had?
M.a.w. je wist waar je aan begon; je gaat hem nu niet ineens veranderen. Dus de verantwoordelijkheid is voor jou alleen.

Welke verantwoordelijkheid precies? 

Het klinkt vrij heftig en eerlijk gezegd verschrikkelijk. Je schrijft dat hij wel wil leren, maar kan hij dat ook? Één keer uitleggen: hè de kinderen hebben een jas nodig in de winter is te overzien, hele planborden moeten maken omdat je een extra kind ipv mede opvoeder hebt is van een andere orde.