Veilig thuis en school

AnneJ schrijft: "De enige naar wie je reageert, in de zin van het neutraliseren van beschuldigingen door deze zo neutraal mogelijk te pareren is de rechter. Die beslist.  

Echt waar? Zou je niet willen proberen te voorkomen dat het zover komt? Er is geen garantie op succes maar met de benadering die Tsjor voorstaat, doe je in ieder geval allemaal positieve dingen in je eigen leven en dat van je kind: het welzijn van je kind verbeteren, jezelf los maken van negatieve, belastende invloeden, het conflict en daarmee de spanningen de-escaleren. Naar de rechter gaan met een advocaat kan altijd nog. 

Het is onvoorspelbaar wat het effect zal zijn wat je doet Omnik. Uiteraard moet je goed voor jezelf zorgen en laten zien dat je als er een probleem is dat je dat stuurt en oplost voor je kind, naar je eigen definitie en die van je eigen huisarts of specialist.

Waar het mij om gaat is dat je uitkijkt waar je in meegaat in het al dan niet afgedwongen hulpaanbod. Je kunt namelijk ook van de regen in de drup komen door wel in te gaan op de verzoeken van zaken die jij beslist niet nodig acht.

En hoe meer contact hoe meer roddel mogelijk. Je houdt het zakelijk. En zo neutraal en klein mogelijk. Geef geen ruimte voor doorgaand gedoe. Ze kunnen je jaren bezig houden voor je bij de rechter terecht komt.

Maar jij beslist want je hebt geen enkele garantie dat het ophoudt, en als je zelf beslist dan heb je er in elk geval alles aan gedaan.

Oja, denk in oplossingen en geef dat aan. Schiet niet in de verdediging over zaken waar jij geen aandeel aan hebt; verstandhouding oma en pa. Benoem die aspecten niet, die werken alleen maar als inkoppertje omdat jij dan aangeeft niet in staat te zijn je kind hiertegen te kunnen beschermen.

Hoe weet iedereen dat ze een goede ouder is? 

Ik heb nog niet veel inhoudelijks over haar zoon gelezen. Of ze iets wil doen aan eenzaamheid, wel een beetje geschrokken is (niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hem). Het gaat tot nu 100% over zichzelf en niet over het welzijn van haar zoon.

Klinkt als een ruziezoeker. Hulp is misschien een prima idee

Ja, Egel, helaas is daar geen toereikende 'hulp' voor dan van de regen in de drup. Denk zelf even na, hoe wil je zorgen dat TS minder met allerlei gedoe van mensen om haar heen bezig is, jou 'ruziezoeker', en meer met het praktisch indelen en oplossen van het leven van haarzelf en zoon?

Misschien heb je daar wel een goed antwoord op?

Ik ben er van overtuigd dat 'jeugdzorg' dat in de meeste gevallen niet heeft. Je hebt die enkeling die uit persoonlijke en professionele achtergrond dat heel goed kan, maar die zit dan ook nog in een systeem dat mensen niet helpt om zich te verbeteren maar constant wantrouwend mensen beoordeelt en aan de maatregelen 'helpt'.

Dus in het slechtste geval is ze gewoon een 'goed genoeg' moeder. In elk geval een stuk beter dan het 'moederen ' door de overheid die beslist niet van de liefde is, maar waar je kind veel risico loopt op een liefdeloos en verwaarloosd leven.

Egel. schreef op 05-02-2021 om 10:44:

Hoe weet iedereen dat ze een goede ouder is?

Ik heb nog niet veel inhoudelijks over haar zoon gelezen. Of ze iets wil doen aan eenzaamheid, wel een beetje geschrokken is (niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hem). Het gaat tot nu 100% over zichzelf en niet over het welzijn van haar zoon.

Klinkt als een ruziezoeker. Hulp is misschien een prima idee

Voordeel van de twijfel? Ik vind jouw bijdrage ook nogal polariserend, trouwens.Wij weten natuurlijk niet of ze een goede ouder is. Maar of ikzelf nou zo’n goede ouder ben? Ik laat ook steken vallen. En ik hoef niet als alleenstaande ouder fulltime te werken om in de levensbehoeften van mijn gezin te voorzien. Het is toch volstrekt logisch dat je dan niet hetzelfde van een ouder kan verwachten als binnen een tweeoudergezin met een ruim inkomen. Mijn insteek is: ga niet in de strijd, neem de regie en gebruik het als wake up call om te kijken of je je prioriteiten op orde hebt. Er zal heus iets moeten gebeuren in dat gezin en dat is helemaal geen ‘groot probleem’. We moeten allemaal onze koers wel eens bijsturen en onze prioriteiten herschikken. Het is vervelend dat dat onder druk gebeurt, dat er ‘beschuldigd’ wordt en er hulp wordt ‘aangeboden’ waar ze niet eens over na mag denken of ze dat wel wil. Dat maakt een mens meestal niet ontvankelijker om iets aan te nemen. Begrijpelijk ook, voor mij. Maar dan zelf maar in actie komen, de problemen aan te pakken en de wind uit de zeilen nemen. Als dat lukt, is ze een prima ouder. En daar ga ik vooralsnog gewoon van uit.

O zeker, en dan biedt men 'hulp' aan van de gezinsvoogd en dan krijg je een OTS. En dan vraag je waar bestaat die hulp dan uit? En dan zul je heel goed moeten luisteren want ik geef je op een briefje dat dat weinig tot niets voorstelt. Helaas.

En ze willen zo graag 'helpen' maar hebben niets in de aanbieding dan controle en wantrouwen, en soms nog een verwijzing naar een zorgepisode die toevallig in de aanbieding is of waar nog plek is, vaak van dezelfde instelling als die gezinsvoogd.

Zelf zou ik ze weinig kans geven, niet de illusie, dat ik denk dat ze mijn gezin echt iets te bieden hebben. Je komt er zelf wel uit.

tsjor schreef op 05-02-2021 om 14:18:

' .... er hulp wordt ‘aangeboden’ waar ze niet eens over na mag denken of ze dat wel wil.'

De eerste vraag moet altijd zijn: ben je het eens over wat het probleem is? Door een voorgesprek te houden tussen school, opvang en Veilig Thuis wordt daar beslist wat het probleem is en de hulp moet zijn; vervolgens gaat het gesprek over die ' hulp'. Terwijl je eerst moet zien dat je het samen over hetzelfde probleem hebt.

Tsjor

Helemaal waar! Jij zegt het zorgvuldiger dan ik. Ze walsen over haar heen door zo snel te gaan. Des te meer reden om het initiatief weer naar je toe te trekken.

AnneJ schreef op 05-02-2021 om 14:27:

O zeker, en dan biedt men 'hulp' aan van de gezinsvoogd en dan krijg je een OTS. En dan vraag je waar bestaat die hulp dan uit? En dan zul je heel goed moeten luisteren want ik geef je op een briefje dat dat weinig tot niets voorstelt. Helaas.

En ze willen zo graag 'helpen' maar hebben niets in de aanbieding dan controle en wantrouwen, en soms nog een verwijzing naar een zorgepisode die toevallig in de aanbieding is of waar nog plek is, vaak van dezelfde instelling als die gezinsvoogd.

Zelf zou ik ze weinig kans geven, niet de illusie, dat ik denk dat ze mijn gezin echt iets te bieden hebben. Je komt er zelf wel uit.

Jij vult wel erg veel vooraf in, waarschijnlijk vanuit situaties dat het helemaal is misgegaan. Maar ik ken ook een geval waar de melding als een nachtkaars uitging omdat het onderzoek liet zien dat de betreffende ouder adequaat inspeelde op de behoeften van het kind. Is ook een anekdote.

Wij kunnen niet voorspellen hoe het zal gaan maar ik vind dat je met jouw absolutistische wantrouwen de angst en spanning eerder voedt dan dat je een bijdrage levert aan de oplossing. Zeker, er is reden tot voorzichtigheid en je hebt geen garantie op succes maar als je jouw bijdragen leest, kun je kiezen tussen je tot de tanden toe bewapenen (wat me niet bevorderlijk lijkt voor het proces, zie Temet) of direct met de pootjes omhoog gaan liggen. Er zijn voor zover ik weet geen situaties waarin dit een realistische voorstelling van zaken is. Er zijn altijd mogelijkheden. 

Er zijn over mijn gezin ook twee meldingen gedaan trouwens. Ik denk er niet eens aan om dat te vermelden! Want daar gebeurt helemaal niets mee, wordt ter kennisgeving aangenomen. Ik zou mijn kind nog niet uit huis geplaatst krijgen al zou ik het willen! Zolang ikzelf niet doordraai en opgenomen moet worden, gaat niemand zijn handen eraan branden. Ze weten heel goed dat ze niks in de aanbieding hebben wat er niet al is. 

Je 'waant' je veilig Omnik. Excuus voor het wantrouwen het is doorleefd.

Ik waan me helemaal niet veilig. Ik let echt wel op wat ik zeg en doe. Ik doe ook aan dossiervorming, let op dat ik kan aantonen dat ik actie onderneem. Ik laat niks sloffen waarvan ik denk dat er gezeur van komt. Ik ben dus zeker niet onbevangen. Ik geloof alleen niet dat het doel is ons gezin te benadelen en dat het onvermijdelijk is dat het escaleert in een juridisch conflict. Ik zeg niet dat ik het onder controle heb, dat heb je gewoon niet. Maar er zijn wel mogelijkheden om de dynamiek te beïnvloeden en de kans te verkleinen dat er ongelukken gebeuren. Ik ben er overigens ook van overtuigd dat persoonlijkheid meespeelt. Als je de pech hebt iemand tegenover je te vinden die bijzonder overtuigd is van de eigen competenties en dat niet kan relativeren moet je in de hoogste alarmstand. Dat schat ik op dit moment niet in. Het zijn de gewone ego-dingen die ik zie.

Omnik en AnneJ, bedankt voor het terechtwijzen en ik ben het voor het allergrootste deel met jullie eens hoor. Ik heb altijd met belangstelling de bijdrages van AnneJ (met een groot trauma wegens onterechte Jeugdzorg) gelezen en heb sowieso veel van dit forum geleerd, ook op dat gebied. Ik ben er altijd alert op geweest want ben ervan overtuigd (na verhalen om me heen maar vooral op OudersOnline) dat het echt iedereen kan overkomen. Natuurlijk sneller als er iets speelt in je gezin (ouder en/of kind), maar toch: iedereen.

Dat neemt niet weg dat ik denk dat Moeder87 er wel goed aan doet om zich ervoor open te stellen om iets bij te leren. Niet alle 'leerpunten' (of eventueel: kritiek) is een aanval op jouw persoon. Mij viel op dat ze niet bezorgd lijkt over haar zoon. 

Maar misschien is dat ook inderdaad wel begrijpelijk als je gedoe hebt met je ex, full-time werkt en net een melding van Veilig Thuis hebt ontvangen en gedoe met de school hebt. 

Heel veel sterkte Moeder87. Probeer hier op dit forum naar tips te kijken. Rustig, kalm en vriendelijk blijven is volgens mij een heel goede tip. Ook als de beschuldigingen onterecht zijn. Of overdreven. Rustig en vriendelijk blijven..!

 Andere tips gaan over je zoon. Kijk daar ook naar. Succes (en sorry voor mijn eerdere posting, ik moest ook weer bijleren..)