Veilig thuis en school

Stichting KOG. Wees verstandig en meld je bij deze vereniging voor ouders en grootouders die te maken krijgen met Veilig Thuis.

En verder heb je je teveel ingelaten met school en je hebt teveel met ze gedeeld. Nu willen ze er ook iets van vinden en wat mee doen.

Een goede waarschuwing hopelijk voor andere ouders. School, dat zijn niet je vrienden en ze helpen je ook niet, ja totdat ze het niet met je eens zijn en dan melden ze je bij VT zodat ze van je af zijn, dan heb je voortaan niets meer in te brengen, dat je dat weet.

Leer om vriendelijk en beleefd en zakelijk te blijven en houd voortaan afstand van school.

Zoek zelf een speltherapeut of een vrijgevestigde hulpverlener die met je zoon kan spreken. Dat geeft je ook punten mocht je voor de rechter komen.

Verdiep je er in en maak er tijd voor vrij. Dit is echt een lastige kwestie.

Nog iets, ga niet alleen naar gesprekken. En inderdaad ga pas in gesprek als je eerst alle informatie hebt. Ik kon gelukkig indertijd mijn vader meenemen. Iemand erbij helpt je om kalm te blijven en is een extra paar oren, en kan ook nog voorkomen dat men je als rotte vis behandeld want er zijn getuigen bij.

Zorg goed voor jezelf en je zoon en ik wens je heel veel sterkte. 

https://www.stichtingkog.info/media/20201215_DitMoetIedereOuderLezen.pdf

13 pagina's hoe je omgaat met school en instanties om de schade aan je gezin zoveel mogelijk te beperken.

'oke wat doe ik fout volgens school'.

AnneJ heeft gelijk, het was niet verstandig om met school een gesprek te vragen, elke 3 maanden, om te praten over je problemen. School is daar niet voor en zij zitten in een grootverband met Veilig Thuis, waar dergelijke zaken gewoon onder elkaar worden besproken, afgewogen en beoordeeld. Als daar dan een conclusie uit komt ('dit kind loopt gevaar in zijn ontwikkeling') dan kunnen ze niet meer achter die gezamenlijk geconstrueerde conclusie terug. Vanaf dat moment dendert het door.

Er komt een gesprek met Veilig Thuis. Probeer het tijdstip van dat gesprek zodanig te zetten, dat je zo min mogelijk werktijd moet opofferen.

Je kunt in elk geval aangeven, dat je met school wilde praten om je zorgen te delen, maar dat dat niet zo verstandig was. Liever was je naar de huisarts gegaan.

Ik zou je ook willen adviseren om vanaf nu naar de huisarts te gaan als er een probleem is.

Over je zoon kwam een ernstig signaal: hij zou eenzaam zijn en vaak huilen. Dit is gebaseerd op een vragenlijstje die je zoon had ingevuld. Daar zit een principieel punt onder: mag school een vragenlijst zomaar aan kinderen voorleggen, buiten de ouders om, als je dat vervolgens gebruikt als diagnostisch instrument (hij heeft therapie nodig). Volgens mij mag dat niet. Dus ik zou vragen welke vragenlijst er is gebruikt en of daarvoor toestemming is gegeven door jou.

Vervolgens heb je geweigerd om op hun advies in te gaan. Ai, dan trap je op hele lange tenen. Zij hebben in vergadering besloten wat er aan de hand was en wat er dus moest gebeuren, zij zijn professionals, dus daar kun je volgens hen niet zomaar omheen. Liever had je de test zelf opgevraagd en meegenomen naar de huisarts en ook aangegeven: ik ben daarover in gesprek met de huisarts en wij beslissen wat er gaat gebeuren, ik neem jullie advies mee. Dan had je een andere professional tegenover gezet en hun inbreng gereduceerd tot 'een advies'.  Dat kun je alsnog doen. Zeg in het gesprek dat je graag de test van je zoon wil krijgen en dat je daarmee naar de huisarts wil gaan; het heeft je nogal overvallen wat er gebeurde op school, school had de uitkomst van die test niet eerder met je besproken en dan plotseling met 3 instanties om tafel, dat was overdonderend. Je wil dus graag de test zelf zien. Maar ondertussen mag je je natuurlijk wel zorgen maken om je zoon: is hij eenzaam, is hij verdrietig, heeft het te maken met de scheiding, met jouw afwezigheid in huis of met corona?

Verder praat je in je verhaal veel te veel over je ex. Ga niet met modder gooien. Niks over drugs en geweld. Ja, de relatie met je ex is niet goed, maar je zon heeft contact met zijn vader en dat vindt je belangrijk.

Ik zou je inbreng in het gesprek met Veilig Thuis kort houden:

- je bent nogal overdonderd door het gesprek op school met 3 instanties, je dacht dat je met school goed in gesprek was over de zorgen omtrent je zoon, het was niet de bedoeling dat dit doorgestuurd zou worden naar Veilig Thuis;

- de test van je zoon, die wil je graag inzien, dus je wil een copie van die test (niet alleen maar mondeling);

- eventueel ook: een verslag van het gesprek dat school met opvang en Jeugd en gezin heeft gehad. Je schrijft dat je het officieel moest aanvragen met een ID. Bespreek hoe je dat kunt doen.

- met die test en alle punten die genoemd zijn door school wil je naar de huisarts gaan om dat te bespreken. en dan noem je zijn overgewicht als voorbeeld: je wil van de huisarts weten of er sprake is van overgewicht, bijvoorbeeld.

- de volgende afspraak met Veilig Thuis is er pas als je die test hebt en als je het gesprek met de huisarts hebt gehad en weet hoe jullie verder zullen gaan.

Die punten zou ik op papier zetten en het papier voor je leggen bij het gesprek. Verder niets anders bespreken. Eerst informatie verzamelen en zelf in handen krijgen dat je weet wat je wil doen met die informatie.

Concentreer je dan op de zorgen rondom je kind. Maakt niet uit wie wat gemeld heeft, ga niet met modder gooien, probeer de kern eruit te halen: wat is er aan de hand met je kind en wat kun je daaraan doen?

Tsjor

Nog een tip: houd vanaf nu een logboek bij: met wie heb je gepraat, wat is er gezegd, wat zijn de volgende stappen. Noteer de namen en de data, zodat je voor jezelf het overzicht houdt.

Tsjor

Het is niet goed of het deugt niet. Kan best dat je zelf ook nogal een weerhaantje bent met allerlei gratuite publieke opvattingen, maar realiseer je dat het onzin is.

Niet werken kan je verweten worden, want wat is dat voor een voorbeeld en er komt o wel weinig geld binnen en alleenstaande niet werkende ouder is een zwaktebod.

Wel werken deugt ook niet want je kind heeft je veel meer nodig en je werk vraagt energie die je niet in je kind kunt steken.

Zo: je moet nou eenmaal werken, dat is ook een goed voorbeeld voor je zoon. Niets mis mee. Dus daag je eigen zwabberige meningen eerst even goed uit want het helpt je niet. Ja, van de wal in de sloot. En de mensen kletsen toch wel. Haal jij er je schouders over op.

Ja, je had wel even een vertrouwelijk gesprek nodig. Je had niet verwacht dat school dat zo zou uitvergroten en dat is nergens voor nodig. Je hebt wel anderen om je zorgen mee te delen als dat nodig mocht zijn.

Nou ja, je kunt natuurlijk er ook zo instaan dat het je al lang boven je hoofd gegroeid is en dat je blij bent als ze voor je zoon een goed pleeggezin weten te vinden, al is het tijdelijk, dat zou een hoop lucht geven want je kunt zo met die spanningen je werk niet doen en alles gaat achteruit in jullie leven. Dus ja, graag een maatregel en graag 'hulp'.

Heb je zelfs nog kans dat ze van jou een project gaan maken om wel je gezin bij elkaar te houden. Hoe moeilijker jij het hebt, hoe meer ze hun best doen om jou te overtuigen dat je het wel kunt! Ze doen zelden wat jij denkt nodig te hebben. Het is allemaal subjectieve doenerij.

“ik ga zeker niet voor de lieve vrede. Als er iets uitkomt of als ik ergens van beschuldigd wordt dat wordt het een vervelend gesprekje.”

Ik zou hier toch mee oppassen. Hou je liever op de vlakte, zakelijk, en wek de indruk dat je meewerkt. Een machtsstrijd is niet in jouw belang. Beter er strategisch doorheen laveren. Een hulpverlener heeft ‘altijd gelijk’ want hij/zij is de deskundige. Dat is natuurlijk niet per definitie het geval maar deze mensen hebben wel een positie waarin ze je een flinke douw kunnen geven. Er zonder kleerscheuren doorheen komen met je kind is belangrijker dan gelijk krijgen.  Hou de behoefte van je kind voor ogen en zorg voor iets van begeleiding. En laat alleen intimi je emoties zien. Als je boos wordt of gaat huilen, ben je de ‘labiel’ en dat zet je op achterstand. Zorg dat je kalm en rationeel overkomt. Flippen doe je maar bij een vriendin! 

Reageer gewoon niet. De enige naar wie je reageert, in de zin van het neutraliseren van beschuldigingen door deze zo neutraal mogelijk te pareren is de rechter. Die beslist.

De 'onderzoekers' van de jeugdbescherming zijn alleen maar vage zaken aan het verzamelen die jou in een kwaad daglicht stellen. Bijt gewoon niet maar laat het van je afglijden, hoe erg het je van binnen ook raakt. 

Niet 'happen'. Dan hebben ze juist 'beet'.

En tegen onzin ga je je niet verdedigen. Daar 'herken' je je niet in.

Dus hoef je helemaal niets mee te geven in eventuele gesprekken. Je reageert schriftelijk, je advocaat na overleg met jou, naar de rechter.

Dat doe je door korte neutrale tekst te geven aan de 'onderzoekers' en zorg dat je afschriften van die tekst meeneemt naar de zitting zodat je die aan de rechter kunt geven mochten de onderzoekers dat niet bijgevoegd hebben.

Ik ga er tenminste vanuit dat er een zitting volgt. Het kan misschien ook nog dat ze jou 'hulp'  aanbieden na onderzoek en geen zitting. Je kunt zelf besluiten of dat zinvol is of dat je je liever direct naar de rechter laat sturen zodat deze beslist of je de hulp moet accepteren.

... is gewoon erg vervelend dat school alles eigenlijk gebruikt heeft, ook als ik om tips vroeg of als hun iets merkte op school... en nu als school contact zoekt ook me kleinste dingen wordt ik boos en vertrouw ik ze niet. Durf bijna niks meer te zeggen of vragen, bang dat ik iets verkeerd zeg en dat ze het weer gebruiken. Misschien sla ik zelf op hol op dit moment, maar het gaat tekeer boven.... gelukkig kan ik me gevoel opzei zetten als ik me ventje haal, maar ondanks dat voelen ze het toch aan....

Het is ook vervelend dat school zo reageert op dingen die je in goed vertrouwen hebt verteld. Maar voor nu is dat niet je prioriteit. Dat zijn je zoontje en jouw gezondheid of veerkracht.

De eenzaamheid van je zoontje lijkt me iets om mee aan de slag te gaan. Hoe fijner hij zich voelt, des te beter zijn jullie opgewassen tegen dit traject. Ga dus niet al je energie steken in het weerleggen van de aantijgingen van school of je ex. Ga samen leuke dingen doen. Kijk of je hem kunt helpen met huiswerk. Nodig een vriendje van hem uit en ga uitwaaien in het park. Laar hem helpen met koken, dat soort dingen. Kijk of je wat minder kunt werken, hoe lastig dat misschien ook is. Want onafhankelijk is goed, maar overleven is een tandje te streng.

Moeder87, opnieuw leg je de focus op je ex en wat hij zegt: 'n dus ook hoe me ex partner erover denkt.. door die woorden en zijn gedachtens, heb ik een verwijs gevraagd voor een psycholoog.'

Hij speelt een te grote rol in jouw hoofd. Neem in je hoofd: wij zijn gescheiden toen ons kind 1 jaar was, we zaten niet op een lijn, we hebben een andere beleving van de tijd dat we samen waren. Ik wil niet met modder gaan gooien, ik herken niet wat hij zegt, dus ik ga daar verder niet op in.

Laat wat hij zegt bij hem en neem het niet over, ook niet als iets waar je je tegen moet verdedigen. Jullie zijn uit elkaar gegaan, klaar. Einde van de relatie, die niet goed was. Wat niet goed was ga je niet nu nog voortzetten door de gesprekken en discussies in je hoofd.

AnneJ stelt het contact met Veilig Thuis altijd voor als een soort oorlog, waarin maar twee opties zijn: verdedigen of meeveren. Dat behoeft wel enige nuance.

Zie de inmenging van Veilig Thuis als een signaal: blijkbaar denken anderen dat er iets aan de hand is met je kind. Dat zou ertoe kunnen leiden dat je nog eens goed kijkt naar je kind. Dat heb je ook gedaan: 'me zoon vertelt gelukkig ook veel, kost heb wel eens waar 2 weken dat het ineens boven komt maar hij verteld het wel....'. Dat is belangrijk: je hebt het signaal opgepakt, je bent in gesprek gegaan met je zoon en je kunt nu in eigen/zijn woorden vertellen wat het probleem is. Het is niet erg, volgens mij juist goed om dat ook te laten zien. Er zijn honderd redenen waarom een ouder niet precies ziet wat er met een kind aan de hand is of waarom een kind buitenshuis een ander beeld laat zien dan thuis. Dat is niet erg, als je het maar oppikt en dat heb je gedaan.

Dat is dan wat AnneJ noemt: meeveren: je neemt hun zorgen serieus. keihard ontkennen en bestrijden is volgens mij problematisch.

Vervolgens komt de vraag: wat ga je eraan doen? Wat je hier nu beschrijft is vooral de zorg voor jezelf: je kunt het niet aan wat je ex zegt, gaat naar de psycholoog, verandert je werkzaamheden. Dat kan. Maar de grote vraag is: wat ga je doen voor je kind?

Want voor Veilig Thuis zal de cruciale vraag zijn: kan deze moeder zelf de zorg voor haar kind aan of moet er ingegrepen worden?

Op dit punt kun je gaan verdedigen: laat zien dat je zelf de zorg aankunt. Denk goed na wat belangrijk is voor je zoon en onderneem daar acties op. Dat wil niet persé zeggen dat je minder moet werken, het kan wel zijn dat je bijvoorbeeld tijdens je werk op een andere manier contact met hem houdt, of dat je je eigen sociale omgeving vergroot, waardoor je zoon ook bij anderen terecht kan, of dat je op een andere manier structureel wat meer tijd voor hem inbouwt of hem meer verantwoordelijkheden geeft in huis, waardoor jullie meer gaan werken als een team. Het kan ook zijn dat je voor je zoon extra begeleiding gaat zoeken, of een psycholoog. Er zijn nog meer dingen te bedenken, maar dat ligt aan je eigen situatie en aan de vraag van je kind.

Als het gaat om de vraag hoe en wie hulp gaat geven mag je je verzetten tegen inmenging van buitenaf: dat ben jij.

Tsjor

Te vroeg voor een advocaat

Ik heb niet alle postings helemaal goed gelezen, maar ik begrijp dat je een advocaat hebt benaderd. Daarvoor is het zo te zien nog te vroeg. Pas als een verzoek tot ondertoezichtstelling wordt ingediend, kan een advocaat nut hebben.

En voor het geval je denkt: ik vraag die advocaat mee naar gesprekken - doe dat niet. In deze fase wekt dat alleen maar weerstand. Het is wel goed om iemand mee te nemen naar gesprekken (die tip kwam al langs), maar dan een vriend(in) of buur of familielid. Waarbij het van het grootste belang is dat die persoon vooral stil aanwezig is en aantekeningen maakt. Nooit een ondersteunend persoon meenemen die het gesprek gaat overnemen. Ongetwijfeld hebben dat soort mensen de beste bedoelingen, maar ze wekken irritatie. En als je iemand meeneemt die het woord doet in jouw plaats, dan lijk je zelf zwakker. Niet handig.

Neem dus iemand mee die kalm en ondersteunend op de achtergrond aanwezig kan zijn. Maar geen advocaat.

Groeten,

Temet