Probleem kinderen in de klas; hoe ver kun je gaan?

zonder grenzen

Je zou eigenlijk ook even het draadje over oudermishandeling moeten lezen. Daarin staat aardig beschreven hoe ver kinderen kunnen gaan en waar (soms) de oplossing gevonden is.
Dat probleem doet zich natuurlijk ook op school voor. Heb niet de illusie dat leerkrachten op een speciale school er beter mee om kunnen gaan. Dat is niet waar (het blijft moeilijk) en bovendien zitten daar wel vijf of meer die op elk moment in woede uit kunnen barsten. Ze hebben daarbij ook vaak last van elkaar (een goede reden om je kind daar niet te willen!).
Institutionaliseren van dit soort kinderen (en volwassenen) heeft vooral als voordeel dat jij en ik ze niet meer tegenkomen. Dat doet lekker rustig aan.
Maar het is duur. Met de invoering van de wet passend onderwijs (augustus) moeten scholen die kosten voortaan zelf dragen. Het budget dat bij het ministerie lag, wordt in een keer aan de verschillende samenwerkingsverbanden overgeheveld. De samenwerkingsverbanden moeten dat geld dan weer over de scholen verdelen en met de scholen die bij het verband horen samen bepalen of er speciaal onderwijs zal zijn, hoe veel en vanaf welke grens.
Jouw school handelt vermoedelijk nu al volgens de afspraken in het samenwerkingsverband.
Misschien kun je op internet het beleid vinden dat binnen het samenwerkingsverband is afgesproken. Jij, ouders, kunnen de grens trekken daar waar in beleid de grenzen zijn aangegeven.
Ik zou in jouw sitiuatie van de kwestie geen taboe maken. Ik zou er een babbeltje meet de juf en de directie aan wagen. Compleet met het van horen zeggen verhaal over gillen en met dat wat je gelezen hebt over oudermishandeling (taboe, schaamte). Juf moet zich vooral niet schamen als het niet lukt.
Je lijkt te denken dat, als de ouders dat nou maar zouden willen, het kind gewoon naar het speciaal onderwijs kan. Maar dat is niet zo. De school bepaalt waar het kind heen gaat. Nou ja, het samenwerkingsverband doet dat. Het is goed mogelijk dat jouw school al het gevoel heeft er niets over te kunnen zeggen.

Waarom niet naar speciaal onderwijs?

Ik ben met een vriendin van mij wezen kijken op 2 soorten scholen 1 voor speciaal basisonderwijs en 1 voor speciaal onderwijs. De eerste is voor kinderen die moeilijk kunnen leren, maar geen zware gedragsproblemen hebben, vaak hebben ze een laag iq, de tweede is voor kinderen met zware gedragsproblemen met allerlei iq's. Kind viel net een beetje tussen de beide scholen. Voor de eerste was hij te slim en de tweede nog niet ernstig genoeg. Vriendin raakte al totaal overspannen bij het idee dat kind naar zo'n school zou moeten. Ze is weduwe en met heel veel hulp van familie redt ze het allemaal net met werken en kinderen opvoeden. Een kind dat kilometers verderop naar school moet en geen busvervoer krijgt paste niet in het wankele kaartenhuis. Omgeving doet echt veel, kind 's ochtends naar school brengen (hier geen voorschools opvang), kind tussen de middag opvangen (mag niet meer naar de overblijf ivm gedrag), oma is 1 hele dag in huis voor opvang en huishoudelijke klussen. Iemand anders brengt en haalt kind naar therapie (16 weken lang), maar nee er is toch echt niemand te porren die het kind de komende 5 jaar wil brengen en halen van die school kilometers verderop.
Dus in dit geval is dat het antwoord op je vraag: "waarom willen ouders toch zo krampachtig dat hun kinderen op een normale school zitten?". Weet je ook precies wat voor school er in je stad zit? Als je er niet mee te maken hebt gehad, weet je vaak het verschil niet tussen al die verschillende soorten speciaal onderwijs. Daarnaast is het misschien wel geprobeerd, maar niet gelukt, je komt daar niet zo makkelijk.
Maar goed ik begrijp je probleem hoor, ik heb dat ook zo vaak aan mijn vriendin proberen uit te leggen, dat andere kinderen ook recht op een veilige plek hebben en dat ik als ouder flink pissig zou zijn op haar en haar kind, want er zijn echt een paar netnietongelukken gebeurd door hem, die zeer ernstig hadden kunnen aflopen. Hij heeft nu medicijnen, een rugzakje en een andere klas en nu gebeuren er gelukkig geen nare dingen meer.

Die speciale school

Yura dat is een goed punt. Ik heb even op de website van die school gekeken, en begrijp inderdaad dat niet ieder kind daar zomaar op komt. Ze zijn wel voor kinderen met gedragsproblemen, maar geven op de site al aan dat er een traject voor zit om te kijken of een kind op die school past.
Het geestelijk gehandicapte kind zou er in ieder geval niet voor in aanmerking komen.
Maar dan denk ik meteen: waarom dan wel op onze normale school?

Met die agressieve jongen vrees ik ook dat iedereen het heel erg voor zijn ouders vindt, en ja dat vind ik ook. Ik heb enorm met deze ouders te doen (ik ken ze niet).
Hij zit al op zijn 3e basisschool, van die andere 2 is hij weggestuurd. Hij zit nu 1,5 jaar op deze school.

Maar (even heel egoïstisch) mijn kind heeft er last van. De hele klas heeft er last van. En het kind zelf ook.
Zijn klasgenoten vinden het prachtig als hij zo'n uitbarsting krijgt, en een paar jongens weten (blijkbaar) precies hoe ze dit kunnen veroorzaken. En dat gebeurt dus ook steeds.
Heel erg af te keuren, maar zo zijn kinderen soms wel.

En M; ik heb net snel het draadje over ouder mishandeling doorgelezen. Wat erg! En ik kan me heel goed voorstellen dat dit bij die jongen thuis ook aan de hand is.

Hij heeft mij gisteren immers ook flink geraakt. Blauwe arm en ook mijn gezicht kun je lichtjes blauw zien worden zag ik net...
Ik vond dit super heftig, en ben nog steeds best wel ontdaan.
Ik ben ook maar een simpele vrijwilliger, maar ik krijg wel de leiding over een groep met dit soort kinderen erin. Gisteren 3 stuks die echt een serieuze diagnose hebben.
We zijn wel met minimaal 2 leiding, maar beide vrijwilligers met wel een cursus van 2 ochtenden, maar die is hier echt niet toe te passen.

Dat vind ik vooral niet kloppen!
Er loopt wel een opgeleide pedagogische kracht rond, maar die kan ook maar op een plek tegelijk zijn. Bovendien gaf zij ook aan dat ze hier niet tegen op gewassen is.

Dan denk ik: zorg dat deze jongen goede begeleiding krijgt op dit soort momenten. Houd hem eventueel buiten de groep, geef hem een speciale dankbare taak.
Het gaat ook meestal mis met overblijven; want qua groepssamenstelling is dit een onrustig moment van de dag. Bovendien is het overblijfteam iedere dag net anders.

Maar men wil geen uitzondering maken. Want dan willen alle ouders dat (zo zegt men).

Ik sta ook een beetje op het punt om wat dat betreft mijn handen ervan af te trekken. Ik wil niet nog een keer geslagen worden! Ik begin gewoon bang te worden van die jongen. Hij is bijna net zo groot als ik!
Maar aan de andere kant voel ik me ook wel een soort verantwoordelijk voor dat kind.
Misschien kan hij inderdaad nergens heen.

Eigenlijk vind ik dit behoorlijk schrijnend.

meerdere schuldigen bij ecsalerend gedrag

Bij probleemkinderen in de klas zouden alle betrokkenen geobserveerd moeten worden.
"Het probleem" wordt nu al gauw bij het kind neergelegd, even een etiketje plakken, en voilá, daar heb je de oorzaak.
Ouders, leerkrachten, oppassers, trainers, klasgenoten enz. zitten allemaal met hun handen in het haar, want dit kind voldoet niet aan het beeld van een "normaal" functionerend kind.
En veelal wordt er extreem gereageerd, wat de escalatie bij het kind alleen maar erger maakt.

"Het kind" wordt verwijderd, "het kind" wordt geslagen, er wordt naar "het kind" geschreeuwd, "het kind" wordt gepest, "het kind" wordt genegeerd, "het kind" wordt buitengesloten, "het kind" wordt apart gezet, "het kind" wordt vernederd, enz.

"het kind" wordt uitgekotst!

Want het gedrag wordt niet gecorrigeerd maar veroordeeld.

Herkenning

Ik moet tot mijn spijt zeggen dat onze jongste om die reden ook naar een andere school is gegaan dan dochter. Dochter (nu groep 8) zit op een openbare school. Daar wordt ieder kind aangenomen. En ook mijn ervaring is ( vooral tijdens de overblijf) dat er echt extreme gevallen op school zitten. Die het voor anderen echt verstieren. Die agressief zijn, ook ik heb blauwe plekken opgelopen. Die alleen staan, omdat kinderen niet met ze willen spelen. Die uitgescholden worden. Die nooit een speelafspraakje na schooltijd hebben. Heel naar.

Zoon zit nu op een katholieke basisschool waar ze wel eens kinderen weigeren. Ik neem aan dat om kinderen gaat waar de gedragsproblemen al vroeg duidelijk zijn. Daar is het een stuk rustiger.

Gevoelsmatig vind ik dat ieder kind recht heeft op onderwijs in zijn eigen omgeving. Maar mijn kind heeft ook recht op een prettige omgeving om in op te groeien.

En ik denk idd dat er een taboe rust op dit onderwerp.

Klasgenoten aanpakken

Het lijkt mij dat zijn klasgenoten aangepakt moeten worden. Mijn zoon kan ook heel boos worden maar het gebeurd altijd als er twee klasgenoten bij betrokken zijn. Zoonlief (hij is alleen op school zo boos, op andere clubjes, thuis e.d. gebeurd het niet) wordt soms wat geirriteerd en dan gaan ze hem vastpakken en vasthouden. Ja, dan wordt hij echt boos. Leraar doet er niet veel aan, zoon zit op therapie en is al veeeel rustiger geworden. Maar gisteren gebeurde er weer iets, meester was er niet maar wel een inval juf. Juf had het gezien en die twee jongens moesten hun excuus aanbieden. Een juf die nog maar een paar keer voor deze klas stond zag het dus wel.
Wat ik bedoel: als die klasgenoten eens goed worden aangepakt en stoppen met het uitdagen van die jongen, zal hij waarschijnlijk wel rustiger worden en niet het gevoel hebben dat hij constant op scherp moet staan. Het zal natuurlijk niet de enige oplossing zijn, maar bedenk, deze jongen vindt het ook niet leuk om zo te zijn. Hij gaat niet voor z'n lol uit zijn dak.

inderdaad

Het gaat om kinderen die zich niet goed kunnen beheersen en vaak niet goed kunnen verhouden tot de omgeving omdat ze overprikkeld raken van drukte om zich heen of in hun hoofd. Daar zou je wat mee moeten doen.
Maar de realiteit is dat dat vaak moeilijk is en scholen zijn er niet op ingericht om leerlingen rust te geven.
En als er incidenten zijn hoor je nooit wat daaraan vooraf gegaan is maar wel wat 'die jongen' nou weer gedaan heeft.
Bovendien is de teneur dat er maar weer eens flink aangepakt en gestraft moet worden want het zijn etterbakken.

Daar gaan we nog een hoop discussie van meemaken hoe meer kinderen met gedragsproblemen er in een reguliere klas komen.
Aan de andere kant heb je dus ook leerkrachten die dat wel goed in het vizier weten te krijgen en die ruimtelijk en door inderdaad afspraken met de klas zaken in goede banen kunnen leiden. Maar of dat genoeg is om een rustig klimaat te houden waarin kinderen kunnen leren en zich ontwikkelen zal mij benieuwen.

http://www.elsevier.nl/Nederland/nieuws/2011/11/Woede-over-arrestatie-leraar-na-mishandelen-scholier-ELSEVIER322033W/
"Onderwijsbonden zijn woedend over de arrestatie van een adjunct-schooldirecteur uit Nieuwegein, die een dertienjarige onruststoker de klas heeft uitgetrokken. De jongen was tot tien keer toe gevraagd te vertrekken, maar weigerde, waarna de schoolleider in actie kwam."
Toen dit bericht in het nieuws kwam is er niet direct bij vermeld dat deze jongen PDD-NOS heeft. Ik vroeg het me zelf direct af en dan zie je toch aankomen dat uit de klas trekken en fysiek worden niet erg bijdraagt aan deescalatie.

ook zo'n klas

met een paar probleemkinderen. Niet zozeer fysiek agressief zover ik weet (alhoewel er aan het begin van het jaar wel een paar kinderen elkaar echt hebben geslagen in de klas, en er is wel eens een tafeltje omgegooid). Maar het taalgebruik wat jij schetst kwam hier ook voor. In feite zijn er niet eens zo heel veel probleemkinderen (hier een stuk of 4) maar de aandacht gaat wel aldoor uit naar dat soort gevallen en van mijn zoon hoor ik ook verhalen van kinderen die eerder nooit 'stout' waren maar nu ook meedoen.
Momenteel schijnt de situatie weer wat rustiger te zijn, maar alsnog worden er dagelijks kinderen de klas uitgestuurd en de sfeer blijft gewoon repressief. Dat geldt niet alleen voor de klas van mijn zoon maar ook voor de andere bovenbouwklas (kleine school) Er zijn vrij zware straffen voor kleine misdragingen, kinderen worden gauw apart gezet/de klas uitgestuurd/moeten nablijven.

De school hier lijkt wel een soort afvalputje voor moeilijke gezinnen. Heel veel kinderen uit 1-oudergezinnen met een uitkering, toezicht van jeugdzorg, slecht verzorgde kinderen etc. Eerst dachten wij ook dat het goed was voor onze kinderen om met alle lagen van de bevolking in contact te komen. We vinden deze school heel sympathiek, maar ik ben er nu een beetje klaar mee. Wij zijn inmiddels bezig van school te veranderen.

aanknopingspunten

Ik lees in jouw verhaal wel een aantal aanknopingspunten waar school zeker wat mee zou moeten doen.

Ten eerste moeten het belachelijke idee 'geen uitzondering willen maken' los laten. Het is echt een lachwekkende gedachte dat alle kinderen dat dan zouden willen. Kinderen zijn niet achterlijk! Ze kunnen heel goed snappen dat Pietje met dyslexie zijn citotoets met een koptelefoon mag maken. En dat Klaasje met een rekenprobleem een tafelkaart mag gebruiken. En zo begrijpen ze ook prima dat een kind dat overprikkeld raakt, een speciale behandeling nodig heeft.
En als ze dat niet snappen, dan moeten ze dat maar leren snappen. Dan leg je het uit als school. Hoe moeilijk is dat?

Ten tweede heeft deze jongen het duidelijk moeilijk met de onduidelijke overgang rondom overblijf. Voor heel veel kinderen met gedragsproblemen zijn overgangen tussen situaties triggers. Dat is geweldig. Het is zo mooi, als er elke keer voorspelbaar iets mis gaat! Want dat betekent dat je kun gaan nadenken om die situatie zo te beinvloeden, dat het in de toekomst beter gaat. Jij noemt al suggesties, ideeen. Die klinken mij heel zinnig in de oren.

Het derde punt zijn de klasgenoten die hem dus duidelijk pesten. Daar moet je een pestprotocol op los laten. En psycho-educatie. Het is echt heel erg afschuwelijk, als de omgeving de hele tijd verkeerd gedrag aan het triggeren is. En het is echt PESTEN. Kinderen met een stoornis worden ontzettend vaak gepest. Het is de taak van de school, om daar wat aan te doen.

Die drie dingen zou ik, als ik jouw was, bij de school neerleggen.

En als jij bont en blauw wordt, dan zou ik dus niet meer overblijven. Dan moeten ze maar een HBO opgeleide (!) leerkracht bij deze jongen zetten. Waarschijnlijk zal het voor deze jongen een zegen zijn, als hij voortaan zijn boterhammetje rustig in een hoekje in de buurt van de teampost kan eten. En dan daarna met een juf of meester rustig in de groep spelende kinderen integreren. Of in dat hoekje lekker een stripboek lezen of zo.

Hier zijn echt wel oplossingen voor te bedenken, lijkt me.

Houdt school zich aan de vier gouden regels?
Positief blijven (prijzen ze hem, geven ze hem interesse, aandacht)
Kalm blijven (nooit schreeuwen, niet aan iemand gaan trekken, rustig praten, ook niet overdreven druk of vrolijk doen)
Georganiseerd blijven (zorg dat moeilijke situaties voorspelbaar zijn, geef het kind houvast, zeg wat je doet, doe wat je zegt, geef hem de vijf (http://www.geefmede5.nl/).
Door blijven gaan (dit gaat lang duren, zorg dat mensen de ruimte krijgen en de energie op kunnen bouwen om het niet zat te worden. Blijf doorgaan met dingen die goed gaan, verzin wat anders als iets niet werkt)

overleg, overleg, overleg

wat ik weet is dat de ouders van de iadh kinderen zeer regelmatig overleggen over de toekomst van hun kind op de school.

Ik ben zeer blij dat mijn dochter heeft mogen leren dat kinderen met een beperking anders zijn, maar dat je er prima vrienden mee kunt zijn en dat die ook gewoon naar school moeten.

Wat Karmijn al zegt: de kinderen snappen prima dat ze anders behandeld worden. Gelukkig maar, want dat betekend dat er naar elk kind individueel wordt gekeken naar zijn/haar behoeften. Elk kind heeft een Eigen handleiding, pas als je daar naar kijkt kun je er uithalen wat er in zit, met eenheidsworst kom je er niet.
Hier een klas met dislecten, allergieen, en allerlei andere etiketjes maar 2 juffen die dat prima redden om 28 verschillende individuutjes les te geven.

Niet meer overblijven

Deze jongen heeft duidelijk een bepaalde aanpak nodig en hij heeft moeite met wisselende overblijfkrachten. Daar kan ik me valles bij voorstellen. Ik zou in jouw geval echt weigeren om nog mee te helpen; althans niet meer als verantwoordelijke. De problematiek van deze jongen, de dynamiek in de klas en manier waarop er met hem om wordt gegaan zijn dusdanig complex dat de school hierin echt zijn verantwoordelijkheid moet nemen.

Overblijven

Het jongetje in mijn voorbeeld blijft overigens niet meer over. Dat wordt nu met familie en vrienden opgelost, dat was te onrustig voor hem en daardoor was hij met name 's middags niet meer te handelen in de klas. Hij is niet door school verwijderd van de overblijf, maar dat is door de moeder zelf geregeld. Maar ik heb ook wel eens gehoord van een buurschool dat een jongetje daar de toegang tot de overblijf is ontzegd. Hij zat pas in groep 6, maar hij is toen voortaan toch alleen naar huis gegaan tussen de middag. Maar juist dat helemaal alleen thuis zijn was prettig voor hem, hij was op school een stuk relaxter in de middag en ook het kind zelf vond het veel fijner.

Ik ben niet degene die eisen kan stellen op school

Ik ben immers maar een simpele vrijwilliger.

Ik vind eerlijk gezegd ook dat deze jongen niet zou moeten overblijven. Maar ik ken zijn situatie thuis niet. Hij woont in ieder geval niet om de hoek, wat naar huis gaan onmogelijk maakt.

Ik zit een beetje te dubben om wat overblijf betreft in ieder geval het gesprek aan te gaan met de overblijf coördinator, samen met de vrijwilligers. Ik vind de ideeën die hier worden aangedragen heel nuttig. Maar ben toch bang dat de regel "we maken geen uitzonderingen" hier ons de das om gaan doen.

Maar dat is niet over de klassituatie.

Overigens heb ik mijn kind gisteren nog eens uitgehoord. Die zegt dat ze er niet zoveel last meer van heeft. Ze is eraan gewend geraakt dat hij tijdens een toets loopt te gillen. Hij loopt dan boos weg omdat hij die toets niet wil maken.

Ik weet niet hoe ik dat verhaal moet interpreteren, maar echt gerust stellen doet het me niet.

Ach gut...

Zielig voor die jongen.

Ross Greene zegt over uitzonderingen: de andere kinderen willen helemaal niet dat er nooit uitzonderingen gemaakt worden. Die willen dat het onaangepaste gedrag stopt. En ze zijn slim genoeg om te beseffen dat je daarvoor uit de kast moet trekken wat werkt.

Net zoals je een kind dat moeite heeft met zien een bril laat opzetten en hem dat niet verbiedt omdat de andere kinderen geen bril dragen.

Vrijwilliger

Als vrijwilliger kun je geen eisen stellen, maar je kunt er wel mee stoppen. Waarom zou je dat blijven doen?

Voor uitzonderlijke gevallen MOET je juist uitzonderingen maken.

Gemiddeld:"Maar ben toch bang dat de regel "we maken geen uitzonderingen" hier ons de das om gaan doen."
Er is werkelijk geen stommere regel die meer onrecht doet te bedenken dan deze. Als een kind een uitzondering is, dan moet je daarbij aanpassingen willen maken, doe je dat niet dan doe je dat kind en zijn omgeving ernstig te kort.
Ik lees veel 'not in my backyard' en 'opgeruimd staat netjes' meningen in dit soort gevallen met het oppervlakkige excuus dat kinderen die problemen veroorzaken op een speciale school wel beter af zullen zijn. Nou vaak is dat juist helemaal niet zo voor zo'n kind. Een kind wat gedragsproblemen is is niet altijd beter af in een kleinere klas waarbij er nog 10 anderen zijn met allerhande gedragsproblemen waardoor het niet eens meer een voorbeeldfunctie van 'normaal' krijgt te zien.
Ik lees hier alleen maar het slappe weerwoord van de verantwoordelijken dat ze niet weten wat ze er mee aan moeten en in plaats van zich te verdiepen in hoe ze het kind wel aan zouden kunnen pakken wordt er alleen maar stijf vastgehouden aan de regel iedereen glijk en alle schuld op het kind geschoven.
Het kind wordt gepest door klasgenoten, maar ook door school zelf, die bovendien de pestkoppen ook nog eens vrijspel geeft. Als voor het kind de steeds wisselende overblijf te onrustig is, waarom wordt er voor hem dan niet naar een rustigere manier gezocht om zijn middagmaal te kunnen eten.
Als die arme jongen kennelijk bij toetsen zo gestresst is dat het gillend uit de klas loopt, waarom is er dan niemand die eens zijn best doet om te kijken waarom die jongen zo regeert en of hij op een andere manier in een rustiger omgeving getoetst kan worden?

Ik heb het echt met dat kind te doen. Op papier is hij welkom, maar in de werkelijkheid wordt hij op een geniepige wijze weggewerkt en uitgekost. Er zijn heel veel kinderen die op deze manier uiteindelijke naar het speciaal onderwijs wegvluchten, niet om dat dat werkelijk het beste onderwijs voor ze is, maar omdat gewone scholen ze wegpesten.

Ik heb een IADH-kind en weet uit ervaring dat het ook anders kan. Hij vergeet altijd wat ondanks dubbel materiaal en huiswerk wordt niet altijd gemaakt, maar dat wordt hem niet aangerekend. Dat zou namelijk alleen maar het gevolg hebben dat zijn cijfers ipv zijn werkelijke kennis zijn chaos zouden weergeven en dat hij een onverbeterlijke chaoot is dat weten we nu wel.
Het is ook wel eens voorgekomen dat hij een toets in zijn eentje over mocht maken of zelfs thuis omdat er op het moment dat die in de klas werd afgenomen een onverwachte situatie was waarmee hij zoveel moeite had dat hij letterlijk geen woord op papier kreeg. Zijn leerkrachten, die weten dat hij een handicap heeft laten hem dan met rust, maar als zijn enige mogenlijkhed om aan die voor hem ondraaglijke situatie te ontkomen zou zijn om door de klas te lopen gillen, dan zou mijn zachtaardige en rustige zoon ook veranderen in zo'n steeds boos gillend kind. En echt er is geen kind in zijn klas die met hem wil ruilen of eenzelfde behandeling pretendeert.

Ik denk dat er heel veel te verbeteren valt als scholen zich eens zouden concentreren in hun taak van hoe kunnen we het beste kennis overdragen aan iedereen ipv hoe kunnen we discipline en door ons gewenste leerhouding als eenheidsworst er inrammen door sancties en andere pesterijen.

Prima vera

Eens!

Toch wat nuance

De juf die de klas heeft doet weldegelijk haar stinkende best om het goed voor deze jongen te regelen. Er is ook veel overleg met ouders en begeleider.
Vorig jaar was er in haar klas ook een moeilijk kind dat steeds doorsloeg, en vooral i tijdens de overblijf, en zij had het opgelost voor de overblijf door die jongen steeds een leuke klus te geven tijdens de pauze. Er mocht ook een vriendje meehelpen.
Werkte prima!
Maar daar is kritiek op gekomen, ook van de overblijf coördinator. En van een van andere ouders, want hun kind hield niet van buitenspelen en wilde ook binnenblijven; niet eerlijk!
Hoewel ik hier niet zoveel vanaf weet, hebben die ouders zich daar behoorlijk kwaad over gemaakt (van horen zeggen).

Maar ook; de juf had zo geen echte pauze.
De jongen die binnen mocht blijven is nu naar speciaal onderwijs.

En nu is dus besloten dat niet meer te doen; uitzonderingen bij de overblijf. Ik mag hopen dat die voorbeelden over dyslexie hier op school niet ook zo worden aangepakt.

Maar deze jongen is denk ik toch moeilijker om te handelen. En deze juf is ook zo eerlijk om aan mij aan te geven dat ze het ook niet goed meer weet.
Dat vind ik al een stuk beter dan net doen of je het wel kan en het net zo goed niet kunnen.

Ik gun deze jongen ook echt het allerbeste. Hij heeft ook echt een rottijd gehad, vorig jaar was het echt veel lastiger in de klas volgens mijn dochter. Dus wat dat betreft gaan we vooruit.

En wat ook niet meewerkt is dat er nog een zwaar geval in de klas zit en dan heb ik het nog niet eens over de normale kinderen die net wat brutaler dan gemiddeld zijn. Want daar zijn er ook vrij veel van. En die pesten hem (vernam ik van dochter) vooral tijdens die overblijf.

Ik denk dat de verhouding zoek is in deze klas. Een parallel klas is er niet; van iedere klas is er hier 1.

En natuurlijk kan ik als vrijwilliger ermee stoppen. Maar eigenlijk zou ik dat ook jammer vinden. Ik doe het vooral omdat ik het erg leuk vind. Ik heb ook regelmatig niet met die jongen te maken, want er zijn twee pleinen; een onderbouw en een bovenbouw.

Het gaat me voornamelijk een beetje om het beleid. Ze nemen hier echt ieder kind aan. En omdat de meeste scholen in de buurt dit niet doen, zit deze school er naar mijn idee net iets te vol mee, en wordt het onwerkbaar.
Het personeel is er niet voor opgeleid om met dit soort kinderen om te gaan.

Ik ga er in ieder geval mee in gesprek op school, maar vooral bij de overblijf dus.
En met de juf, maar dan in relatie tot mijn kind. De rest van de klas daar ga ik niet over.

Maar hier is het eerst nog vakantie, morgen nog een ochtend.

Je best doen

Dat is ook zo'n verschrikkelijke misvatting.
'Boehoehoe, ik ben zielig, ik doe zo mijn best, maar toch doet het kind niet wat ik wil.' Jongens, wat kan ik boos worden, van zulk slachtofferschap. Ik heb het te vaak gehoord. En het slaat helemaal nergens op. Het is gewoon niets anders dan je eigen straatje schoon praten. Zeggen: 'Mijn schuld is het niet.' En dan een kind(!) de zwarte piet geven.

Mijn man zegt dan: 'Je best? Mijn wasmachine, die doet ook zijn stinkende best. Maar wat heeft zoon daaraan?'

Helemaal niets, heeft een zorgenkind, aan volwassenen die hun 'stinkende best' doen en zichzelf vervolgens een potje zielig gaan vinden. Als je pech hebt, voelt het kind dat slachtoffereffect ook nog en verérgert dit zijn onwenselijke gedrag. Bij onze zoon was het echt schadelijk, dat zielige gezeur.

Als ik hier, op een dinsdagmiddag, vanaf een forum drie aanknopingspunten kan noemen, dan moet een school er toch wel meer kunnen bedenken. Deze school faalt. Ze moeten zich schamen.

Waar ik ook heel boos om wordt, is dat deze juf haar onvermogen en falen, met jou, een buitenstaander, gaat delen. Dat is hoogst onprofessioneel! Ze hoort helemaal niet met andere ouders over kinderen in haar klas te spreken. Als zij problemen heeft, moet ze daarover spreken met haar collega's, de ib-er. Als ze er niet uitkomen kunnen ze hulp vragen binnen het samenwerkingsverband.

Nou Karmijn, dat zie ik toch iets anders

Deze juf werd om advies gevraagd door mij.
Wat moet ze dan zeggen?
Ze is gewoon eerlijk, dat vind ik niet verkeerd.

Wel vertelde ze erbij dat ze dit voorval met de begeleider gaat bespreken en naar een oplossing gaat zoeken om dit gedrag te voorkomen.

Ik vind dat je die juf een beetje naar beneden haalt zo.
Voor haar is dit ook erg vervelend, want ik vermoed dat het niet haar keuze is om dit beleid te voeren. Zij werkt al 30 jaar (oid) op deze school, dus tja.

Ik kan niet anders dan bewondering hebben voor haar. Zij had vorig jaar met die andere jongen immers een prima oplossing bedacht.

En deze juf doet helemaal niet zielig. Ze gaat er voor. Ik denk ook niet dat zij veel invloed heeft over of deze jongen op school mag blijven. Volgens mijn weten ligt dit bij de directie, en die heeft dit beleid bepaald.
Dat ze haar best doet zijn mijn woorden. Ik doe ook mijn best, en dat heeft niet geholpen. Ben ik nu zielig?

Ik vind dat het beleid van de school inderdaad faalt. En dat alle kinderen daar de dupe van worden.
Ik hoor hier en daar ook van collega ouders veel gemor om me heen. Maar tot nu toe ben ik de enige ouder (aldus juf) die het in de groep heeft durven gooien. Dat was tijdens het eerste 'begin van het jaar' gesprek.

beleid

"Ik denk ook niet dat zij veel invloed heeft over of deze jongen op school mag blijven. Volgens mijn weten ligt dit bij de directie, en die heeft dit beleid bepaald."

Volgens mij heeft een leerkracht toch zeker een belangrijk steentje in het aanblijven van een leerling. Ik krijg de indruk dat de juf er voor gaat maar toch slachtoffer is van alles en nog wat. Dat is meer triest dan zielig als ik denk aan de leerling.

"Dat ze haar best doet zijn mijn woorden. Ik doe ook mijn best, en dat heeft niet geholpen. Ben ik nu zielig?"
School hoort geen inspanningsverplichting te zijn. Het is een resultaatsverplichting. Zo te lezen vindt jullie school dat ze slechts het eerste hoeven te zijn. Ik denk niet dat voor je kind, mbt schooladvies in groep 8, het tweede geldt.

Gemiddeld

"Ze nemen hier echt ieder kind aan. En omdat de meeste scholen in de buurt dit niet doen, zit deze school er naar mijn idee net iets te vol mee, en wordt het onwerkbaar."

Ik vind het eigenlijk heel normaal dat 'echt ieder kind' wordt aangenomen. Wat verwacht je dan? Dat iedere driejarige wordt gescreend en door de ballotage gaat? En dan? Stel je eens voor dat jouw kind bovengemiddeld druk/stil/anders is, en de basisschool van jouw keuze zegt: nee hoor mevrouw, ga maar naar een andere school. De andere ouders houden niet zo van kinderen met afwijkend gedrag, en op basis van wat we van uw peuter zien, verwachten we problemen. Tot ziens!" Dat kan toch helemaal niet? Beter gezegd: dat wil je toch helemaal niet? En bovendien: waar zou het kind dan naar toe moeten? Zie je jezelf al leuren met jouw driejarige, langs alle scholen in de buurt? Of iedere driejarige naar een 'speciale school', lekker veilig opgeborgen zodat 'normale kinderen' (sorry, ik krijg er echt jeuk van dat je die term gebruikt) er geen last van hebben?

Ik denk dat je niet-realistische verwachtingen hebt. Op basis van wat je schrijft, denk ik dat de school het best goed doet en er bewust mee omgaat. Ik ben het dan ook niet helemaal met Karmijn eens dat de juf heeft gefaald door aan een overblijfkracht aan te geven het ook niet goed te weten. Wat had ze anders kunnen doen? Maar het is natuurlijk enorm zuur dat de school een stap terug heeft gedaan door de stellen dat ze niet meer aan uitzonderingen doen. Dat is echt ontzettend fout. Maar je kunt wel schrijven dat een bepaald kind 'echt veel moeilijker' is, maar je lijkt slechts 1 optie te zien: kind moet maar weg. Als 'normale' kinderen er last van hebben, dan moet een kind weg. Maar een kind kan echt niet zomaar weg. Waar naar toe? En weet je, met het passend onderwijs, zullen nog meer 'moeilijke' kinderen op de reguliere school komen en blijven. Dat jij dat als ouder van een 'normaal' kind lastig vindt, snap ik best. Maar het is wat het is. Mopperen op die 'moeilijke' kinderen gaat je helaas niet helpen, en roepen dat ze maar weg moeten al helemaal niet. "Not in my backyard", werd hierboven ook al genoemd.

Even opkomen voor de juf

Kan het misschien zo zijn dat juf met een buitenstaander (!) een beetje meepraat? Ja gos, vervelend, nee ik weet het ook niet. Ze gaat natuurlijk niet het hele handelingsplan met een vrijwilliger doorspreken of alle stappen die zijn ondernomen. Hoop ik.
Wat niet wegneemt dat deze situatie voor iedereen heel zielig is en er rap actie moet worden ondernomen.

over scholen die 'echt elk kind aannemen'

De school van mijn kinderen neemt ook echt elk kind aan, het motto is ook "ieder kind is welkom". En dat is gelijk ook een probleem. In mijn woonplaats zijn er ook veel scholen waar niet iedereen welkom is. Een flink aantal hanteert een wachtlijst, daar komen alleen kinderen op van (witte hoogopgeleide) ouders die alert genoeg zijn om hun kind op te geven ruim voor het 2 jaar wordt. Zelfs een van de openbare scholen doet moeilijk om kinderen aan te nemen die al eens ergens anders op school hebben gezeten (wat bij een openbare school toch niet zou moeten).
Dit veroorzaakt een tweedeling in de scholen in onze woonplaats. Enerzijds scholen die goed aangeschreven staan, maar waar je bijna niet tussenkomt. Anderzijds een handjevol christelijke scholen en openbare scholen, waar het overige deel van de bevolking heen gaat, met relatief veel laagopgeleiden en allochtonen. De school van mijn kinderen is een van de dichtsbijzijnde voor een achterstandswijk, en trekt daarom relatief veel kinderen uit probleemgezinnen. Daarbij horen blijkbaar veel kinderen met gedrags- en/of opvoedproblemen bij. De leerkrachten weten hier af en toe echt niet wat ze ermee aanmoeten. Een probleemgeval in de klas kan nog wel, maar zoals hier 4, en daarnaast nog de nodige brutale kinderen lijkt mij een zware taak voor een leerkracht.

Eigenlijk zou er m.i. iets gedaan moeten worden aan die tweedeling in het basisonderwijs in onze gemeente, maar ik weet niet of je zulke dingen ook ergens kunt aankaarten eigenlijk... ik zit er wel zwaar aan te denken.

Sorry hoor

Voor de zin "deze school neemt echt ieder kind aan".
Deze jongen is al van twee scholen verwijderd. Daar heeft niemand een geheim van gemaakt.
En dat andere kind; met een geestelijke handicap. Dat heeft ze al vanaf haar geboorte. En zij is ook op meerdere scholen niet toegelaten. Dit weet ik omdat haar moeder me dit heeft verteld. En is ook geen geheim.

Dus ja naar mijn idee nemen ze ieder kind aan. En toen we voor deze school kozen vond ik dat mooi. Het stond ook prachtig verwoord in de schoolgids. We geven ieder kind een kans oid.
Maar dat het zo moeilijk is in de praktijk had de school zichzelf denk ik ook niet zo gerealiseerd. De meeste leerkrachten zijn hier niet tegen opgewassen. En het is ook een taboe. Je mag het als ouder niet afkeuren want "not in my backyard"

En nee die juf praat echt niet mee met de ouders.
We hebben bij de overblijf de afspraak dat ieder incident (ook met andere kinderen) wordt overgedragen aan de juf.
Hij had me net keihard geslagen, blauwe arm en blauwe kaak, dus ik vraag gewoon aan de juf: wat zou jij doen? Hoe pak jij dit aan?
Dat is toch normaal? En haar antwoord leek erg eerlijk.

En omdat ik best wel was aangedaan zal dat wie weet mijn beoordelingsvermogen naar de juf toe vertroebeld hebben. Maar ze stapte heel rustig op de jongen af, die was nog buiten. En ze wist hem mee naar binnen te krijgen.

Dat vond ik knap.

En natuurlijk gaat ze niet het hele behandelingsplan doornemen met mij. Hoef ik ook niet te weten, gaat me niks aan. Ik wil gewoon een tip. En die tip had ze niet voor mij, maar ze gaat er wel achteraan.

Dat vind ik goed.

Wat ik minder vind is dat deze juf zo haar handen vol heeft aan deze jongen (en aan dat meisje) dat ik bang ben dat mijn kind niet aan bod komt.
Mijn kind doet het op zich prima, maar is ook geen uitblinker, ze durft zich niet zo op de voorgrond te zetten, en komt met vragen liever bij mij, omdat de juf niet altijd tijd heeft.
Dat lijkt me gewoon niet de bedoeling.
Kijk en dat bespreek ik ook steeds met de juf.

Dan kun je wel roepen dat ik dit "not in my backyard" wil. Tja. Ik vind dat wel super kort door de bocht om dat zo te zeggen. Best kwetsend ook.
Ik wil als ouder gewoon ook dat mijn kind goed onderwijs krijgt (ooh wat een egoïst ben ik!). En dan begint deze kwestie een beetje te wringen. Dus dat was de reden van de discussie.
Hoe ver moet een school gaan?

Wat schreef is dat ze wel heel ver gaan met aannemen van deze kinderen, maar blijkbaar niet ver genoeg gaan met begeleiden ervan.

En ik verbaas me ook dat het overblijfteam dit gewoon maar moet handelen. Want die zijn (behalve de coördinator dan) helemaal nergens voor opgeleid (qua kinderen dan). Die cursus van 2 ochtenden was niet verplicht.

Ik vind dit ook helemaal de schuld van de school en helemaal niet van het kind. Of de ouders. En ook niet van de individuele juf.

Ik hoop ook heel erg dat de school hier snelle actie onderneemt, maar ik vind dit echt niet mijn taak om op te gooien bij de directie. Waar ik mee zit bespreek ik met de juf en de overblijf.

Als dit teveel uit de hand gaat lopen blijft mijn kind ook niet op deze school. Het zal wel tegen het zere been zijn van de mensen die hier beweren dat ik dit "not in my backyard" wil. Maar ik kies dan toch voor het welzijn van mijn kind.
Sorry

Tegengestelde berichten en keihard of niet

Hm, apart, dat de juf in een mail aangeeft dat er speciale regels ondertekend moeten worden omdat het uit de hand loopt in de klas, en daarnaast tegen jou zegt dat het "prima gaat" in de klas.

Een kind met een nietmeekomende rechterkant vanwege hersenletsel, een kind met een zeer laag IQ met apart programma, een volledig blind kind, een kind met een specifieke ziekte, een kind met suikerziekte, een kind met zware dyslexie, een kind dat geen word spreekt, een kind met de combi HB/dyslexie, een kind met een vader in de gevangenis, ik heb het allemaal al eens meegemaakt en mijn ervaring is dat kinderen juist niet keihard zijn maar erg sociaal en deze kinderen gewoon opgenomen worden in de groep.

We hebben wel een kleine school, zo'n 120 kinderen, dat scheelt misschien.

Ik wil wel deze specifieke kinderen in de basisschool. Daarnaast is een verwijzing ook moeilijk te regelen (gaat niet meer zo makkelijk als vroeger). Maar ik vind dat het te ver gaat als het ten koste gaat van de rest van de groep, en die groep er echt onder lijdt. Of als je als school gewoon uitgeprobeerd bent, en zo'n kind beter af is op een special school. Daar moeten we dan ook niet moeilijk over doen.

Wel jouw taak

Gemiddeld, het is wel jouw taak. Voor jou is het pas een probleem sinds je het idee hebt dat jouw kind erbij in schiet. Dát is jouw probleem. Met dát probleem moet je naar de juf cq de directie.

Bovendien is er nog een probleem en dat is dat je overblijf doet. Je vindt dat je dat kind niet aankan. Je hebt er al blauwe plekken van opgelopen. Ook dat is jouw probleem. Ook daarmee moet je naar de directie.

Het is niet jouw taak om de oplossing aan te dragen, namelijk dat dit kind maar naar het speciaal onderwijs moet. Eerst maar eens bezien of de twee problemen die jij hebt ook werkelijk bestaan.

Probleem 1 lijkt me niet te bestaan. Jouw kind komt niks tekort, heeft niks meer nodig. Je hoeft me niet te geloven. Laat je overtuigen door juf of directie.

Probleem 2 is reëel en is op te lossen met een cursus, of een professional in de begeleiding.

Lavell

Mijn taak voldoe ik. Dit bespreek ik al vanaf vorig schooljaar steeds met de juf. De directie verwijst me ook naar de juf. Ik heb er wel een paar keer al aangeklopt over dochter in de klas, maar de directie vindt niet dat ze me daarover hoeft te spreken. Ik heb een keer echt na 10 seconden weer buiten gestaan...
Ben ik het niet helemaal mee eens.

Dat mijn kind niks tekort komt ben ik niet helemaal zeker van. Ik twijfel daarover. Haar resultaten zijn matig-voldoende (eindrapport vorige groep) en een leesachterstand. Maar volgens de juf gaat het nu beter en komt het goed.
Ik heb zeker al 5 x dit schooljaar een uitgebreid gesprek met de juf gehad hierover, omdat mijn gevoel dit niet helemaal volgt. Eerste rapport komt nog.

Dat ik blauwe plekken oploopt. Ik weet niet of dat mijn probleem is. De andere vrijwilligers zitten er ook mee. Hij viel in eerste instantie ook mijn collega aan. Ik probeer dit wel te delen en te bespreken met de mensen van school.
Ook hierover "mag" ik niet naar de directie. Dit moet in eerste instantie bij de coördinator van de overblijf afgehandeld worden en die mag dit wel met de directie bespreken.
Want het is praktisch gezien niet tijdens schooltijd (is me uitgelegd).

Ik snap dat het niet mijn taak is om een oplossing aan te dragen. Was ik ook helemaal niet van plan. Ik vertel hier (niet op school) wel mijn gevoel hierover.

Wat is probleem 2 precies. Zou dat op te lossen zijn met een cursus? Mwah als een pedagogisch onderlegde juf het al niet weet en de coördinator (HBO opgeleid) die heeft hij ook geprobeerd te slaan en zij kreeg ook geen vat op hem.

Ik denk dat we vooral eens moeten beginnen eerlijker te zijn op school. Gewoon dat het niet meevalt om met dit soort moeilijke kinderen om te gaan, en dat het best eens kan zijn dat andere kinderen er soms onder te lijden hebben.