Ontwikkelingsvoorsprong en/of HB topic

Leuk, ik schrijf graag mee.

Zoon (2015) valt al van jongs af aan op. Als baby al wilde hij alleen maar puzzelen en boekjes lezen en vanaf zijn eerste jaar praatte hij zo ongeveer in volzinnen. Met drie jaar begon hij zichzelf te leren lezen en inmiddels is hij kleuter en leest hij M5 niveau en rekent hij op M4 niveau. 
De school waar hij op zit heeft een klas met kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong, maar ook daar kwam hij niet tot zijn recht. Zij hebben ook een afdeling met HB onderwijs elders in de plaats. Dat start wel pas vanaf groep 5, maar tot die tijd hebben ze speciale groepen waarin kinderen met een voorsprong zitten. Vergelijkbaar met de oude school, maar met meer kinderen waarvan ze verwachten dat die niet als hij, zullen doorstromen naar het HB onderwijs. Ook met meer mogelijkheden qua plusklas en verrijkingsklas enzo. Ze spreken uit in hem niet een jongetje te zien met zomaar een ontwikkelingsvoorsprong, maar ze verwachten dat hij wel echt hoogbegaafd is. Onder meer vanwege zijn manier van denken. Volgens jaar gaat hij dus daar starten in groep 3. Logistiek vind ik het een heel ding, maar volgens mij is dit de beste keuze.

Naast het knappe leerwerk, zijn er ook een hoop kanttekeningen. Al vanaf zijn 1e is het een jongetje dat veel uitdaging zoekt. Een bezoekje aan de supermarkt was bijvoorbeeld een ramp. Ik snapte niet hoe andere ouders dat deden. Pas bij mijn tweede en derde kind zag ik hoe het óók kan gaan. Wat een verschil! Ook op het kdv zocht hij de grenzen op. Nu in de kleuterklas is hij tot rust gekomen, maar thuis verveelt hij zich vaak. Je ziet echt de zucht naar meer meer meer uitdaging. Terwijl hij, als het uitdagend wordt, direct dichtslaat van de faalangst. Emotioneel heeft hij een lange weg te gaan. De nieuwe school heeft hier prachtige programma's op, dus daar ben ik erg hoopvol over.
Qua vriendschappen zie ik dat hij moeilijk aansluiting vindt. Hij probeert het wel, maar de kinderen denken anders dan hij. Ik hoop dus ook echt dat hij een klik gaat vinden met iemand in zijn nieuwe klas. 

Waar je op moet letten: ik zou dus zeggen op de emotionele ontwikkeling. 
De cognitieve ontwikkeling stimuleren bij een kind met een voorsprong is niet zo moeilijk. In de zin van dat ze vaak zelf ook gemotiveerd zijn en dat dat juist hun sterke kant is, dus dat maakt lekker rap vorderingen.
Maar de emotionele kant kan achterblijven. Bijvoorbeeld het leren leren: ze zullen geregeld echt op frustratieniveau uitgedaagd moeten worden, om te ervaren hoe het is als je iets niet kan. En dat je je daarvoor dan kan inzetten en kan doorzetten, en daardoor de volgende stap behaalt. Je gaat dan door een leerkuil en moet niet opgeven. Kinderen bij wie het altijd voor de wind is gegaan, leren moeilijker om met zulke frustraties om te gaan en dit kan tegen hem gaan werken op de middelbare school of daarna. 

Ik zie dat dus bij zoon. Hij stort echt ter aarde zodra hij denkt dat hij iets niet kan. Vaak is het iets wat hij wél kan overigens, maar in het moment overvalt het hem volledig. Hij weet dan niet hoe hij moet doorzetten en vindt falen een enorm drama. 
Zijn jongere broertje leeft met het motto 'van proberen kun je leren' en zet moeiteloos door als iets niet lukt. Verschil van dag en nacht.

Waarom zou dat commentaar een probleem zijn? Tast het je beeld aan dat jouw kind wel echt heel bijzonder is? Tsjor

Puglove schreef op 24-07-2021 om 08:00:

[..]

Nee hij is niet heel bijzonder. Daarom staat commentaar juist tussen haakjes. Ik vind het juist moeilijk om het met andere er over te hebben wat hij kan. Ik wil namelijk absoluut niet pochen dus daarom vertel ik nooit alles. Daarom dit topic in de hoop dat het hier wel kan.

Misschien meer info, ik heb ook een kind wat gewoon vmbo heeft gedaan en die nergens in uitblonk op school Maar wel zijn diploma gehaald heeft en daar ben ik net zo trots op!

Is inderdaad lastig. Het lijkt soms wel alsof ouders wel trots mogen vertellen dat hun zoon zo goed kan voetballen, maar zeggen dat je kind zo goed kan lezen/rekenen is not done.

blijf in contact met school: wat zien zij, wat zie jij thuis, ligt dat op 1 lijn? Mijn dochter (2013) vertelde dat ze bij de kleuters nooit iets vertelde in de kring. Leek mij sterk, bleek ook echt niet zo te zijn.

Dochter had ook op als iets na 1 keer proberen iets niet lukte. Op school wordt in de plusklas met name ook naar dit soort aspects gekeken. Vaak nemen ze eerder iets aan van de juf dan van ouders (van proberen kun je leren, werd wel aangenomen van de juf)

Houd ook in de gaten of de leerkracht je kind ziet. In groep 3 was dochter een maantje,  terwijl wij zonnetje hadden verwacht obv haar leesniveau. Bleek dus dat dochter bij leestest (3 minutentest) te langzaam las of zei woorden niet te weten. Dat kwam dus voort uit dat dochter geen fouten wilde / durfde maken. 

Dochter had pluswerk voor rekenen, maar vond dat niet altijd leuk. Op dat moment was ze de enige met dat pluswerk. Ze vond het wel leuk, toen klasgenootje dat ook kreeg.

'Mijn kind loopt voor'. lijkt mij een eenvoudige omschrijving als het gaat om taal en rekenen. 'Mijn kind is HB' is een andere boodschap dan 'mijn kind loopt voor met rekenen en taal. Dan lijkt het alsof je iets zegt over de essentie van je kind.
HB is overigens geen goede voorspeller voor de schoolloopbaan of verdere carriére. Het kan goed gaan, zoals de Syrische jongen die op 14-jarige leeftijd naar Nederland kwam en vijf jaar later summa cum laude zijn gymnasiumdiploma haalt. Maar er zijn ook genoeg verhalen over struikelaars, die uiteindelijk net niet op de beste plek komen waar hun talenten tot hun recht komen. Het zijn net mensen.

Tsjor

Ik heb er geen moeite mee dat als ik vertel dat mijn kind zich snel ontwikkelt, dat iemand anders dan vertelt dat hun kind ook al kan rekenen of lezen. Ik reageer dan gewoon positief, zoals je bij elke prestatie van een kind reageert: wat goed van hem/haar! Wat leuk. 

Maar ik moet zeggen dat ik niet zo vaak praat over de prestaties van mijn kind. Ik merk dat anderen er onzeker van worden of dat het kan worden opgevat als opscheppen. En dat is niet mijn intentie. 
Ik ben wel trots. Bijvoorbeeld trots dat mijn kind knap leest en knap rekent. Maar dat zou ik ook zijn als hij dit alles in groep 3 en groep 4 had geleerd; het gaat om het behalen van een mijlpaal en niet om het tempo. Elke ouders is daar volgens mij trots op. Maar omdat anderen het kunnen opvatten als opscheppen als ik vertel over de mijlpalen van zoon, kies ik er meestal voor om mijn trots alleen te delen met anderen die zich net zo trots voelen over mijn zoon (zoals grootouders) en niet met andere ouders. Ergens vind ik het wel jammer dat onze maatschappij zo in elkaar zit. Je mag gerust uitgebreid uit de doeken doen dat jouw zoon wat achterloopt, maar oh wee als je eens vertelt dat jouw kind wat voorloopt. 

Wat zijn de hobby's van jullie kinderen? Wij zijn nog echt aan het zoeken met oudste. Hij zegt speelgoed niet leuk te vinden. Kon voor zijn verjaardag uit het speelgoedboekje ook echt niks kiezen wat hem leuk leek, we hebben dat hele ding doorgebladerd. Lego, playmobil, knutselmateriaal, etc. het interesseert hem niks. Alleen spelletjes vindt hij wel leuk, maar met drie kinderen heb ik gewoon niet altijd tijd en zin om met hem aan tafel te gaan zitten voor een spelletje. 

Op dit moment vermaakt hij zich met:
1. Gamen gamen gamen. Alles gaat over Mario en Minecraft, ongelooflijk.
2. Schaken
3. Ministeck
4. Puzzelboekjes zoals Sudoku en woordzoeker

Langzaam begint het buiten spelen ook enigszins interessant te worden, maar alleen als hij wordt opgehaald door een ander kindje.

Ik was al ver in de 40 toen ik een IQ-test kreeg. Het voordeel was, dat ik toen pas begreep waarom ik niet kon begrijpen dat andere mensen iets niet begrepen.
Ik ben blij dat ik naar school gegaan ben in een tijd, waarin je 'gewoon' een goed rapport had. Geen gedoe met plusklassen, analyses van testen waaruit dan moet blijken dat het getoonde resultaat niet overkomt met het verwachte resultaat en er dus een probleem is, dat aangepakt moet worden, kind individueel gezien door juf (net als alle andere kinderen natuurlijk), goed observeren en monitoren. Wat je capaciteiten waren moest blijken uit wat je presteerde. De prestaties waren de norm. Was dat te simpel? Of is het nu te gecompliceerd?

Overigens: als ouder van een balletjongen weet ik dat je altijd te maken krijgt met bepaalde vooroordelen van anderen. Dat is niet prettig, maar je leeft zelf ook met bepaalde vooroordelen, een mens kan niet zonder. Het leukste is het om te zien hoe mensen dan omgaan met informatie die afwijkt van wat ze verwachten.

Tsjor