Kindervilla in alle basisscholen
http://www.vroegsignaleringmetpoppenvilla.nl/vroegsignalering.htm
Een fuik om op school kinderen te kunnen melden als mishandeld. Niet geschikt voor forensisch onderzoek (zie tekst onderin) dus het blijft bij een mening. Ben benieuwd hoe scholen dit aan de ouders gaan presenteren en of je kunt weigeren om je kind hieraan te laten meedoen. Per slot is de ervaring met een poppenmethode niet onverdeeld positief gebleken.
http://wetenschap.infonu.nl/recht-en-wet/61763-onderzoeken-of-er-incest-met-kinderen-is-gepleegd.html
"Aanbevolen wordt om de LILIANE poppenvilla ‘licht’ in te zetten in de klas en te gebruiken voor spontaan spel door | communicatie met kinderen.
De villa is een observatie-hulpmiddel voor leerkrachten om te komen tot eventuele ‘niet-pluis gevoelens’, een voorstadium van vroegsignalering.
Zij ontstaan door een combinatie van waargenomen feiten en van intuïtief weten.
Leerkrachten kunnen ‘niet-pluis gevoelens’ kenbaar maken bij interne en|of externe zorgdeskundigen. Zij zullen beoordelen of tot melding zal worden overgegaan, conform de verplichte, wettelijke Meldcode Huiselijk geweld | Kindermishandeling, die hoogstwaarschijnlijk op 01.01.2013 van kracht gaat.
Inzet van de poppenvilla versterkt het doel van de [bijna] verplichte wet Meldcode huiselijk geweld en kindermishandeling: het stimuleren van professionals om snel in actie te komen bij vermoedens van mishandeling. Daar kan een melding op volgen. De signalen die kinderen tijdens poppenspel uitzenden zijn niet geschikt voor forensisch onderzoek."
Tja
Kan me niet voorstellen dat dit echt wat gast opleveren. Mijn zoon van acht houdt echt helemaaaal niet van spelen met poppen. Het zou me echt verbazen als hij met zo'n huis gaat zitten spelen en dan de ene pop de andere een tip geeft omdat hij zelf wel eens een tik heeft gekregen.
Op zich is het een goed streven om mishandeling op te sporen, maar of dit nou de methode is...?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app
Oei
Hebben ze weer wat nieuws bedacht?
Ik vind dit soort methodes altijd nogal gevaarlijk, leerkrachten die dmv dit soort dingen iets willen opsporen waar ze geen verstand van hebben..
Kan toch ook dmv gewoon fantasie spel wel aan het licht komen als er echt iets aan de hand is, dit is vragen om moeilijkheden. Ik ben blij dat onze school niet zo'n poppenhuis heeft
Uit z'n verband trekken
Nee ben blij dat ze dit nog niet deden toen mijn kinderen in die leeftijd hadden. Mijn dochter kon mij namelijk heel goed nadoen met de barbies (toen was ze een jaar of 4-5) en kon dan echt zeggen (met barbie in hand) "nou Miepje, ik zeg het nog één keer...." maar ja, ze kon 3 tellen later met dezelfde Barbie Totally Spice nadoen en dan was die Barbie een spion die een karatetrap uitdeelde. Ja of juf dat meteen zou snappen?
Dus nee, het lijkt me ook vragen om moeilijkheden als mensen die hier geen verstand van hebben zoiets proberen te op te sporen.
Riebels
Vooral van die kreet "intuitief weten" krijg ik de riebels, eerlijk gezegd. Ja, er is geen enkel echt bewijs, maar intuïtief *weten* we dat dit kind mishandeld is.
Twee woorden: Oude Pekela.
Groeten,
Temet
Poppenhuizen
Dat is wat er ook beschreven wordt in onderzoeken dat kinderen met hun fantasiespel aanleiding kunnen geven tot fantaserende volwassenen, en volwassenen denken veel verder dan kinderen bedoelen.
Mijn dochter verhuisde met al haar poppenhuizen van de woonkamer naar de grootste slaapkamer. Hoog tijd om haar te leren naar mij toe te komen als ze een vraag had en niet in paniek te ontploffen waar ik dan op haar toe moest snellen om de paniek te stoppen. Immers in de keuken kon ik niet horen wat er in de slaapkamer gebeurde tenzij het alarm aanging en dat wilde ik natuurlijk afleren. Dus legde ik dat geduldig uit en gaf haar de aanwijzingen die ze op kon volgen om naar de keuken te gaan en mij rustig te vragen wat ze nodig had of wilde weten. Dat was wel even een project. In mijn kennisenkring had ik een oudere autist die nog steeds ter plaatse ontplofte en dan om zijn vrouw riep die dan ook terstond moest opdraven. En dat wilde ik in alle gevallen voorkomen. In een verslag van een hulpinstelling stond even later dat 'moeder kind niet hoort'. Altijd bereid om nog wat voer aan te leveren voor het onderzoek naar kindermishandeling dat er toen bij ons aan de gang was.
Dochter was door de psychiater beloofd dat ze mocht spelen met de poppen. Ze popelde van ongeduld want heeft nog heel lang een absolute voorkeur gehad om haar tijd met poppen en poppenhuizen door te brengen. Ze was teleurgesteld toen bleek dat het toch vooral om de gesprekjes met de psychiater ging tijdens het spel en dat het niet om het spelen ging. Vrij spel was niet de bedoeling. Dezelfde psychiater kwam gelukkig tot de conclusie dat dochter niet misbruikt was. Een werkelijkheid die mij vaag voorkwam want hoe kun je dat nou vaststellen?
Ik heb me verloren gevoeld als ouder omdat je niet kunt voorkomen wat kinderen zeggen en dat dat vergaande consequenties kan hebben. Onlangs begon mijn dochter er nog over of het haar schuld was dat we een zorgmelding hadden gekregen, door wat zij vertelde. Hopelijk heb ik haar goed uit kunnen leggen dat ik direct wist dat het niet haar fout was maar dat er volwassenen met een overdosis fantasie er hun eigen trauma's en ervaringen op geprojecteerd hebben. Dat heeft niets met haar te maken maar met de professionele valkuil van opgehitste hulpverleners.
Trouwens
Oh trouwens, mijn dochter kleedde al haar barbies altijd meteen uit. Wij hadden dus een doos voor naakte barbies en een doos met kleertjes. Een Barbie (de favoriete) werd alleen constant omgekleed. Hoe vaak ik ook gezellig de rest ook weer meehielp aan te kleden (al was het maar zodat die kleertjes en barbies ook gebruikt werden) iedere keer belandden ze weer naakt in de bak. Wat zouden hulpverleners hier wel niet van gemaakt kunnen hebben?
Annej
Wat verschrikkelijk als je een zorgmelding krijgt, ik ben daar in het verleden ook wel eens bang voor geweest maar het is hier gelukkig nooit zover gekomen. Wel vernam ik wel aan leerkrachten dat ze dingen dachten.. En dat vond ik al erg genoeg.
Ik vind dat ze tegenwoordig veel te snel een 'niet pluis' gevoel hebben en idd wat Merel zegt, ze laten hun eigen fantasie er lustig op los. Eigenlijk is het net als roddelen en het verhaal erger maken dan het is. Roddelen in het groot zeg maar.
Het is goed dat kindermishandeling aangepakt wordt en dat moet ook maar de echt ernstige gevallen glippen er tot nog toe steeds tussendoor met alle gevolgen van dien.
Sloper
Grote kans dat mijn jongste zoontje van zo'n popje het been eruit rukt, en een arm. Dat wordt dan een flinke aantekening 
In het gunstigste geval doet oudste kind ninjagevechten na.
Een belachelijk idee, moeten de leraren ook al voor psycholoog spelen?
Rafelkap
"moeten de leraren ook al voor psycholoog spelen?"
Wat mij betreft: alsjeblieft niet, zeg. Ik vind dit poppengedoe ook complete onzin, veel te vaag om iets aan op te hangen. Bovendien is het hier thuis net als wat Merel beschrijft, de Barbies van mijn dochter zijn soms akelige heksjes die ruzie maken, schelden en slaan. De ironie wil dat ze de meeste ruziemaaktechnieken en scheldwoorden op school heeft geleerd 
.
Dat gezegd hebbende is de leerkracht vaak de enige volwassene buiten het gezin die mishandeling zou kunnen signaleren. Dat legt best druk op leerkrachten.
Annej
Ik heb jouw verhaal hier in stukjes en beetjes zo ongeveer wel gelezen op dit forum. Het stukje wat je nu vertelt doet wat mij betreft echt de deur dicht.
Ik vind het juist heel knap dat het je gelukt is om dochter uit die paniek te krijgen en zichzelf in de hand te houden voordat ze ontploft. Ik probeer dit al jaren met mijn dochter, maar wij zijn nog lang niet zo ver. Echt niet!
Ben je bereid om een tipje van de sluier op te lichten mbt hoe je dit gelukt is?
Uit de paniek
Het is vooral een individuele oplossing geweest Ginny. En in samenspraak met mijn dochter. Concrete stapjes aangeven en herhalen. En dan bekijken of het ook zo werkt. Dochter had toen een werkplek op haar kamer met bureau met computer. Na het eten gingen we dan even een half uurtje op de computer oefenstof doen die de juf had opgegeven aan taal en spelling dat ze niet goed had geleerd in groep 4,5 en 6 vanwege de stress in de klas. Na een half uurtje oefenen ging ik dan de keuken opruimen en dochter ging spelen. Dan gaf ik haar de instructie om naar mij toe te komen als ze een vraag had. Ze was bang dat ze dan de vraag vergeten was voor ze bij mij was. Dan vertelde ik haar dat ze dan de vraag even op kon schrijven. Ook kon ze mij mobiel bellen om een vraag te stellen of mij te vragen naar haar toe te komen. Maar eerst even nadenken wat ze mij precies ging vragen of wat ze kon doen. Geen paniek maar even rustig nadenken. Dat liep samen met haar SOVAtraining waar haar ook geleerd werd om eerst na te denken, even rust en ruimte te nemen voor ze iets ging doen. We waren toen nog heel lang niet af van de plofbuien maar dit stukje ging er betrekkelijk snel in. Nu is het nog wel eens naar mij roepen maar als ik bezig ben dan zeg ik tegen haar: kom maar naar mij toe in de keuken ik kan niet weglopen bij de pannen dus kom maar naar mij toe. En als ze te lui is kan het wachten en anders komt ze naar mij toe.
Pas echt minder met de plofbuien ging het toen ze naar het voortgezet onderwijs ging, op paardrijden zat en geleerd had om zichzelf te kalmeren door zich af te leiden of door even de tijd te nemen om iets op te lossen. En dit voorjaar waren het meer angst- en paniekaanvallen waar ze goed wist wat er aan de hand was en dan bleef ik maar bij haar tot het over was.
Ik denk ook dat het meer voorkomen is en nu ze groter is voelt ze het beter aankomen en kan zichzelf beter afleiden want de emoties kunnen nog steeds snel de pan uitvliegen. Hopelijk is dat ook iets dat moet rijpen en dan vanzelf goed komt en iets waar ze steeds meer controle over heeft want dat heeft ze ook. Het overkomt haar namelijk nooit ergens anders maar alleen thuis. Elders heeft ze een extreme beheersing die haar wel veel energie kost. Maar eigenlijk heeft het dan meer te maken met of het goed gaat op school en thuis en als er onbeheersbare stress ontstaat, zoals dit voorjaar op school, dan wordt het weer een probleem.
Slimme marketing
van mevr. liliane Limpens. Nu maar hopen dat scholen daar niet in gaan trappen.
Tsjor
Ouders
En ook maar hopen dat ouders hun schouders ophalen als er door scholen suggesties gedaan worden na zo'n poppenspel en niet meegaan in de verhalen die daar uit kunnen komen. Geef gewoon een linkje poppenmethode door aan de school.
Dank je anne
Het werkt bij mijn dochter iets anders denk. Al draait het in de kern waarschijnlijk ook om paniek. Maar mijn dochter is daarnaast ook nog erg ongeduldig. Zal wel een ADHD-dingetje zijn...
Erger? kan het juridisch?
Sterker nog, kan het juridisch eigenlijk wel dat een onbekende donateur een methode de school insluist? Stel dat het gefinancierd wordt door Scientology, door Alquaida, ik noem maar wat. Maakt dat niet uit?
Is het niet een vorm van beinvloeding van het onderwijs waar je toch op z'n minst de OR of medezeggenschapsraad bij moet betrekken?
Wat vindt de inspectie van het onderwijs hiervan?
Ik heb er al over gemaild naar Justine, misschien dat Ouders Online hier eens achteraan wil.
Wat denken jullie?
Systematisch zeuren
De kwestie is dat onderwijs zich in een nogal vreemd soort vrije sector bevindt. Eentje met grondrechten.
De overheid bemoeit zich er niet mee.
Eventueel gevaarlijk geld wordt wel onderzocht, maar altijd achteraf. En altijd naar de waan van de dag. Al Qaida vindt de AIVD wel eng, maar de stichting bijbel en onderwijs niet. http://www.radio1.nl/items/24763-richtlijnen-bij-kinderboeken-en-lesboeken
Ja, het is een vorm van beinvloeding, maar die wordt vrijelijk toegestaan.
Of de OR of MR hier wat te zeggen heeft, hangt af van de manier waarop de school het ding introduceert. In feite is het een poppenhuis. Een meubelstuk. Daarover is geen inspraak. Inspraak is pas mogelijk bij die zaken die invloed hebben op de pedagogische visie van de school. Maar gezien het feit dat vroegsignalering een maatschappelijke doelstelling is waar de overheid leerkrachten ook bij heeft aangewezen, is het voor een school vrij makkelijk om zich daarachter te verschuilen.
Nee, ik denk niet dat de MR en de OR iets te zeggen krijgen.
De Inspectie vindt er niks van, of hooguit achteraf. Zodra er toezicht ontstaat op de methode van vroegsignalering, dan wil de Inspectie dat de Cotan er naar kijkt. Maar ook dat is een slappe controle. Zo geeft de Cotan bijvoorbeeld OK aan Kanjertrainingen, terwijl de onderbouwing die daar ligt is gebaseerd op uitvoering van de training door erkende psychologen. Niet door leerkrachten. De effecten van uitvoering door leerkrachten zijn niet onderzocht.
Toch is de Inspectie tevreden met dat instrument voor ondersteuning van de sociaal emotionele ontwikkeling. Ook als het door leerkrachten wordt uitgevoerd.
Uiteindelijk kunnen we er niets anders aan doen dan dat wat die stichting bijbel en onderwijs doet: als ouders onze verontwaardiging kenbaar maken.
Systematisch zeuren dus.
Groet,
Miriam Lavell
Nav artikel justine
Justine: "Stap 1 zou moeten zijn dat een leerkracht die zich zorgen maakt over een kind, die zorgen eerst met de ouders deelt. In de praktijk gaat het echter anders. Tegenwoordig doen leerkrachten vaak meldingen bij het AMK zonder dat de ouders het weten. Volgens de meldcode mag dat niet."
Precies, als leerkracht eerst de zorgen met de ouders delen. Ik heb dat een keer moeten doen. En ik weet het zeker: dat nóóit meer. Zo'n gesprek kún je niet voeren als leerkracht. Ik deelde mijn zorgen, zonder oordeel en interpretatie, ik vertelde alleen wat mij opviel. Ik had tenslotte goed opgelet op de Pabo. Maar de boodschap was de ouder direct helder. Ivm ieders privacy ga ik daar niet verder op in, maar ik bevond me tijdelijk direct in dezelfde hel als mijn leerling.
En ik heb me voorgenomen: een volgende keer bel ik direct het AMK. Zij hebben er voor doorgeleerd, zij zijn getraind in dit soort gesprekken. De meldcode is leuk, maar echt niet werkbaar.
Als leerkracht ben je wel vaak de persoon die het eerst signaleert dat er iets niet pluis is. En daar heb je geen poppenhuis voor nodig. Liever niet zelfs, dat geeft een verkeerde focus.
Maar alsjeblieft, laat het bij signaleren en een meldplicht blijven. Niks interpreteren en zeker niet het gesprek aangaan om je zorgen te uiten bij de ouders, niks wegen van de zwaarte van de mishandeling, niks zelf organiseren van hulp. Gewoon melden, punt. En dat is niet om verantwoordelijkheid te ontlopen, maar puur om de schoenmaker bij zijn leest te houden.
En bedankt
Er zullen beslist ouders zijn die terug gaan schelden. En natuurlijk ligt het ook aan je gespreksvaardigheden. Niemand wil frontaal beschuldigd worden. Je zou eerst eens je zorgen kunnen uiten en vragen wat jij kunt bijdragen. En ik kan je wel vertellen dat het van jou bordje af is als je een kind meldt maar die gespreksvaardigheden zijn beslist niet beter bij de kanalen die zich daarna over het gezin gaan ontfermen. Je weet niet wat je doet op zo'n moment. En het is wel degelijk je verantwoordelijkheid ontlopen. Jij ziet niet wat er dan gebeurt met een gezin, daar wordt geen hulp verleend. Vanaf dat moment ontstaat er een angstige bedreigende sfeer waarin alle muren opgetrokken worden en de situatie in een gezin snel kan verslechteren. Wat denk je dat zo'n kind voor hulp krijgt? Na de slepende gesprekken, roddel eigenlijk, meningen van mensen die altijd wel hadden gedacht dat een gezin vreemd was of die deze mensen toch al niet begrepen of tolereerden en die het fijn vinden om even een belangrijke informant te zijn, komt er nog steeds geen hulp. Tenzij je een gezinsvoogd hulp vind die ouders onder druk komt zetten. Ook die kan een kind niet beschermen want heus niet 24 uur per dag in huis. Of er komt een uithuisplaatsing, per direct of na een slepende juridische affaire. Dan zijn kinderen, zoals je mogelijk al begrepen hebt, nog onveiliger want in de jeugdzorg, instellingen en pleeggezinnen is het toezicht nog veel minder dan thuis en is kind beroofd van alle vertrouwde contacten.
Dus slaap rustig verder. Met melden maken leerkrachten zich er vanaf. Dan heb je toch je burgerplicht gedaan? Je hebt een kind gered maar niet heus.
Oh nee annej
Je begrijpt niet wat ik zeg.
Het ging niet om schelden in dit geval. Was dat maar zo. Het ging zelfs niet om mij, nou ja, wel over het me heel schuldig voelen om wat het kind werd aangedaan omdat ik met de ouder had gesproken. Het was een serieus zeer ernstige situatie. (En ja, dat bestaat, al geloof jij dat niet.)
De hulp die via het AMK geboden werd, was duizenden malen effectiever dan mijn mislukte inmenging (want dat was het, in feite).
De meldcode gaat uit van een tamelijk grote inmenging van de leerkracht, op papier, in theorie, ziet dat er heel logisch en goed uit. Maar ik heb het tegendeel ondervonden.
De leerkracht kan signaleren, en eigenlijk helemaal niets meer dan dat. En natuurlijk kan je in je klas ervoor zorgen dat het kind het goed heeft bij je, je kan desnoods -als dat nodig is- voor schone kleren en eten zorgen. Maar verder? Het AMK bellen is juist verantwoordelijkheid nemen.
Serieus
Pieternel, ook al sta ik uiteraard, met tunnelvisie, aan de kant van een beschuldigde ouder, ik daag je uit om te volgen of het kind waar je het nu over hebt inmiddels beter af is. Met melden ben jij namelijk de aanstichter van een ellendig proces met een negatieve spiraal waar kinderen niet mee geholpen zijn. Tenzij je denkt dat er doodsbedreigingen zijn of fysieke mishandeling is het risico dat een kind nog veel slechter af is door jou toedoen, veel te groot. Inderdaad, jij doet als leerkracht wat je kunt. Maar het AMK bellen is je handen in onschuld wassen. Was het maar zo makkelijk.
Twee uitersten
AnneJ, jij gaat, gebaseerd op jouw ervaringen, uit van onterechte meldingen. Van roddels en uithuisplaatsingen naar pleeggezinnen of tehuizen met grote wanpraktijken.
Ik ga, gebaseerd op mijn ervaringen, uit van kindermishandeling of verwaarlozing. En ook van uithuisplaatsingen, naar liefdevolle pleeggezinnen, waar kinderen tot rust en bloei kunnen komen.
Zolang we van deze verschillende ervaringen uitgaan, kunnen we eigenlijk het nooit eens worden.
Antwoord op je vraag
AnneJ: " ik daag je uit om te volgen of het kind waar je het nu over hebt inmiddels beter af is. "
Dat weet ik vrij nauwkeurig, omdat ik me zeer betrokken voel. En ja, dit kind is veel beter af. Maar natuurlijk kampt dit kind met een trauma, en dat is niet zomaar over door het kind uit de situatie te halen. De angst blijft in het kind zitten. Maar ik kan niet anders zeggen dan JA, dit kind is echt beter af.
Droom
Pieternel, mijn ervaringen zijn concreet, jou ervaringen zijn hypothetisch. Goede observatie dat jij uitgaat van de best mogelijke praktijk en ik de slechts mogelijke praktijk. Ga daar eens tussenin zitten en je weet wat ik bedoel. En dan denk ik dat je ook niet kunt begrijpen wat een koortsachtige stress het is voor een kind en een gezin, terecht of onterecht, om eerst achtervolgd te worden door meningen en rechtzaken en dan achtervolgd te worden door een gezinsvoogd en een oppermachtig rechtssysteem gebaseerd op niet waarneembare meningen en de communicatiestoornissen in pleeggezinnen en instellingen. Soms zijn kinderen beter af bij een ouder die niet helemaal spoort, maar kind gaat wel naar vertrouwde mensen in een vertrouwde buurt, dan dat je een kind lossnijdt en met die stress een systeem injaagt waar na jaren de stress nog uit de oren komt zo niet tot de conclusie komen dat je met 18 jaar op straat terecht komt en het zelf uit mag zoeken zonder je netwerk. Dat zijn geen incidenten.
Fijn
Gelukkig dat het met dit kind goed gaat. Nou ja, trauma en stress, maar dat komt natuurlijk door het verwaarlozende gezin. Vergeet niet dat trauma en stress ook komt door het afgesneden zijn van de eigen ouders. Hopelijk komt het goed en krijgt dit kind een omgeving die toch met respect naar de eigen ouders blijft kijken.
Hypothetisch?
Mijn ervaringen zijn net zo concreet als die van jou.
Het is moeilijk te geloven, het is ook weerzinwekkend, maar er bestaan ouders die echt bizarre dingen met hun kinderen doen. En dan gaat het dus niet over alles wat nog in het normale of acceptabele valt. En dat is een breder gebied dan wat over de grens gaat.
En ja, ik vind het ook vreselijk wat jouw gezin is aangedaan, volgens mij lukt het je ook niet om dat los te zien van waar het AMK eigenlijk voor bedoeld is. Het spijt zelfs mij dat het zo moest gaan bij jullie, en bij zovelen met jullie.
En ik geef je op een briefje: met het verplichten van de meldcode, gaan leerkrachten zich er meer in mengen (dat moet) en leidt dat tot heel veel meer onnodige meldingen. En zonder arrogant te willen zijn, mijn manier van doen staat jou niet aan, maar met mijn manier van doen was je nooit aangemeld geweest.
Niet zelf invullen aub
AnneJ: "Nou ja, trauma en stress, maar dat komt natuurlijk door het verwaarlozende gezin. Vergeet niet dat trauma en stress ook komt door het afgesneden zijn van de eigen ouders. Hopelijk komt het goed en krijgt dit kind een omgeving die toch met respect naar de eigen ouders blijft kijken."
Ik laat me niet verleiden om te zeggen wat er wel speelde, maar als je dat wist zou je dit nooit zo hebben durven opschrijven. Echt niet. Niet je eigen gevoelens op zo'n situatie projecteren, pas daar mee op.
Concreet
Natuurlijk weet ik niet wat er speelt. De vraag is of wel duidelijk is geworden wat er speelt. Natuurlijk sluit ik niet uit dat er ook kinderen in ernstige situaties zitten. Ik vraag me wel af hoe concreet duidelijk is geworden wat er aan de hand is, met welke feiten en met welk bewijs. Is er aangifte gedaan? Of is het een overtuiging van iedereen dat hier ouders gruwelijk daden hebben gedaan. Dat kan namelijk. In de zaak van het schoolmeisje dat op 12-jarige leeftijd tijdens een schoolreisje beviel van een baby is gewoon duidelijk geworden dat het om de vader ging. Dat kun je aantonen. Bij elke zaak vraag ik me af of het om feiten gaat of om verdenkingen. Hoe dicht kun je bij de waarheid komen? Je kunt wel stellig zijn en achter je mening staan maar is die mening ook een feit? En dat vraag ik niet om je in diskrediet te brengen maar omdat ik aan den lijve heb ondervonden hoe het met stelligheid brengen van kindermishandelingsbeschuldigingen, zonder feiten, verbloemd dat er andere zaken aan de hand zijn. De beschuldiging met stelligheid gebracht dekt de waarheid af.
Feiten.
Zonder feiten te kunnen signaleren had ik nooit melding gedaan. Maar nogmaals: meer dan signaleren wil ik als leerkracht niet doen. Ik wil niet interpreteren. Tenzij ik daar een opleiding voor krijg.
Feiten
Wel, dan begrijp ik dat je zegt dat mijn gezin door jou niet gemeld zou zijn. En ik ga er vanuit dat het geen feit is dat kind niet ontbeten heeft of zoiets maar een serieuze constatering. En dan is het nog maar de vraag wie daar veranwoordelijk voor is maar hopelijk, niet zeker, maar hopelijk, wordt daar dan goed opgelet en uitgezocht. Je snapt dat ik daar niet veel vertrouwen in heb omdat ik gezien heb hoe iedereen in de eigen tunnelvisie verhardt.
Grappig, link werkt niet meer
Ze hebben de naam van de website veranderd naar iets neutralers. Nu staat er alleen in de kleine lettertjes dat kinderen beter gaan praten van zo'n poppenhuis, bijvoorbeeld over kindermishandeling. Kennelijk is men toch wat geschrokken van de ophef, die de verkoop beslist niet ten goede zal komen.
Mooi poppenhuis overigens, dat wel.
