Hoe moet het ooit goedkomen op school met onze puberzoons op school

Ja vic

Dat idee heb ik ook (hier totaal niet stoeiende 14-jarige zoon overigens).
Ik denk dat de houding van ouders hierin ook belangrijk is, ondersteun je de school of ondermijn je de school in je reacties?

Als je wilt dat de jongens ergens kunnen razen, benader de school dan met positieve voorstellen, bijvoorbeeld ergens op het schoolterrein een fitness circuit, of push up wedstrijden in de pauze. Voor push ups heb je echt niet veel ruimte nodig.

Verder, praat gedrag van jongens gewoon niet goed! Testosteron of puberen, wat niet mag dat mag gewoon niet, en misdraag je je, draag dan de consequenties.

Vreemde aanname

Ook een goede VMBO school zorgt dat de kinderen van elkaar afblijven. Hoe kom je erbij dat ze elkaar daar wel in gevaar mogen brengen?

Nog een keer

Ik praat het wilde ongecontroleerde gedrag niet goed, ik vind ook niet dat het maar getolereerd moet worden (in tegendeel). Ik verbaas mij er over dat er wordt gedacht dat je bij een scherp verstand bepaalde gedragskenmerken horen die als "verstandig" wordt gelabeld. Ik zie dat dit bij mijn zoon niet zo werkt en bij zijn vrienden ook niet.
Natuurlijk had ik de opmerking dat ik het joch maar eens moest gaan opvoeden kunnen verwachten. Mijn probleem is dat dit speelt op school en niet thuis. Ik kan er thuis over praten, uitleggen en straf geven, maar uiteindelijk heb ik geen invloed op wat hij hier op school mee doet. En ik merk dat steeds maar straf en steeds maar weer negatieve feedback een negatieve spiraal in werking zet waarbij de jongens afhaken; 4 zijn er al afgestroomd en ik heb ze letterlijk horen zeggen dat ze nergens voor deugen. Dat is toch erg van een kind van 12/13 jaar! Als ik pleit voor begrip is dat niet om iets goed te praten of te bagatelliseren, maar om deze jongens het vertrouwen te geven dat het goed gaat komen met ze en de dingen niet zwaarder te maken dan ze zijn. En verder moeten ze kort en strak gehouden worden.
De fysieke omgeving van de school is inderdaad ongelukkig en biedt erg weinig ruimte en de verkeerde uitdaging. Zijn cijfers zijn minimaal voor overgang naar de 2e en hij heeft inderdaad nooit leren leren, maar dat zijn dingen die ik zelf thuis kan oppakken.

Hmmm

Hier ook een zoon die altijd fysiek bezig is. Overal en altijd stoeien/rennen/dollen. Maar op school doet hij het meer dan goed (gymnasium brugklas). Wel zit hij op een topsportacademy, wat betekent dat hij 4 dagen per week 2 uur traint onder schooltijd (3x per week begint hij 's ochtends met 2 uur trainen). En daarnaast sport hij nog 3x per week met zijn club. Voor hem helpt het sporten zeker om de rest van de tijd zijn hoofd bij de les te kunnen houden. Als hij minder sport merken we meteen dat hij 'vervelend' wordt.
Ik denk dat als je kind dat nodig heeft, je moet zorgen dat hij (op andere momenten dan tijdens school) meer fysieke uitdaging krijgt. En daarnaast: een kind (ook zo'n fysieke puber) kan prima leren dat je op school niet stoeit en wat wel en niet gewenst gedrag is. Ik geloof niet dat dat een reden kan zijn om af te stromen, en zie trouwens ook het verband met cijfers niet. Als je af en toe berispt wordt voor ongewenst gedrag, gaan je cijfers nog niet omlaag... Blijkbaar speelt er dus meer.

Griet

Mijn puber van 15 zegt ook ja en amen en is het heel erg met ons eens.......des te eerder is hij weer van een 'gesprek' af.
Hier zijn trouwens nog maar vier lesweken voor de toetsweek (vroeg vakantie) dus als je je zoons cijfers aan de lage kant vindt ben je wel een beetje laat om ondersteuning te bieden.

Dirksmama

'Deed je het wel, heel simpel: straf. Een van de straffen bestond uit een paar rondjes om het veld rennen, raak je je energie wel mee kwijt.' Zo simpel is het inderdaad. Daar hoef je verder ouders niet voor te bellen, groepen niet voor uit elkaar te halen, kinderen niet af te laten stromen.
De vraag is nu waarom dat simpele (gewoon straf, rondjes laten rennen) niet gebeurt en al het andere wel, terwijl al het andere contraproductief is: het helpt niet. Kind wordt niet rustiger op de HAVO, om het VMBO te 'gebruiken' als afvalbak voor deze kinderen is beledigend voor alle kinderen die op het VMBO zitten, ouders kunnen dergelijk gedrag niet corrigeren als ze er niet bij zijn. Kortom: het probleem is dat in het gefeminiseerde onderwijs vooral gepraat wordt, dat er een probleem is met optreden en dat de gevolgen daarvan bij de kinderen komen te liggen. Je (onderwijs) pakt het zelf niet aan en gaat het dan overal om je heen neerleggen.
Het is inderdaad zo simpel: duidelijke regels en als iets niet mag: straf. En daar verder geen woord aan vuil maken. Als ze 25 zijn doen ze het niet meer, het is geen blijvende handicap of zoiets.

Tsjor

Ondersteuning

Mooi, ondersteuning van ouders om de cijfers omhoog te krijgen. Als het kind erom vraagt, denk ik dan. Want iets zal een kind toch ok moeten leren en dat is: zelf doen. Vroger mocht je blijven zitten en veel kinderen deden dat ook. In de hoop da thet kwartje dan viel (hé, als ik huiswerk maak zijn de proefwerken gemakkelijk). Ondersteuning helpt niet om kinderen zelf te laten beseffen wat r nodig is, wat ze willen, wat ze daarvoor moeten doen en wat dat betekent. Als ze zich dat realiseren en ze vragen dan om hulp, dan kun je gaan ondersteunen. Maar dat kost (kostbare) tijd.

Tsjor

Tsjor

Ik vind niet dat je als ouder hoeft te gaan zitten wachten tot je kind vraagt om ondersteuning. Zeker juist ook die heel slimme kinderen die geen bal hebben gedaan op de basisschool kunnen bij hun start op het VO best wat ondersteuning van de ouders gebruiken. Natuurlijk zullen ze het op een gegeven moment zelf,met hun eigen intrinsieke motivatie moeten doen, maar ook dat is iets wat je kunt ontwikkelen, mèt begeleiding.

Eens met griet

Stoeien en handtastelijk zijn is volkomen gezond jongensgedrag. Dat moet je niet problematiseren, je kunt het natuurlijk wel verbieden. Ik heb iets te vaak tijdens vergaderingen dit soort gedrag "zorgelijk" horen noemen, en in alle eerlijkheid nooit door mannelijke collega's. Volgens mij is Griet op een goede manier bezig en ik vind met haar dat drukke, slimme kinderen met een slechte werkhouding te snel worden afgeschreven. Niet alleen voor deze kinderen (het jongetje is 12/13!) is het buitengewoon vervelend om te merken dat volwassenen vinden dat je ergens "niet hoort", de samenleving verliest met een deel van deze groep (een ander deel zal het toch wel redden) een enorm potentieel.

Jippox

Het eerste probleem met je insteek is, dat ouders vervolgens aangekeken worden als het kind te lage cijfers haalt: heb je wel voldoende ondersteuning geboden, ben jij niet te laat etc. Hallo, het kind gaat naar school, niet de ouders.

Het tweede probleem is dat je een glad, beschermd, zacht paadje voor ogen hebt, waarlangs het kind met ondersteuning een intrinsieke motivatie zou moeten ontwikkelen. Zodat het uiteindelijk dan toch allemaal uit zichzelf komt (zo rond zijn 16e - 18e). Kinderen blijven dan lang kind, ouders blijven lang verantwoordelijk, kinderen leren niet door butsen en bulten, door trial en error, maar allemaal onder zachte begeleiding van een volwassene. Juist dat níet uit zichzelf, maar opboksen tegen de wereld, uitgedaagd worden en hindernissen tegenkomen, dat is juist wat jongens liever doen. Of wat ze in elk geval op een andere, creatievere, vernieuwendere manier laat ontwikkelen. Maar daar hebben ze tijd voor nodig. Tijd en kansen. Kansen om te vallen en tijd om weer op te staan. Zonder dat alles begeleid wordt door een volwassene.

Tsjor

Zwart wit

Mwa, ik herken helemaal niets is dat "gladde beschermde, zachte paadje". Ik heb denk ik een heel ander beeld van 'begeleiden' dan jij. Mijn kind heeft meer dan genoeg hindernissen om te overwinnen en uitdagingen om tegen op te boksen. Maar dat neemt niet weg dat hij bij sommige dingen die hij nog niet zo goed kan best wat ondersteuning van ons (ouders) kan gebruiken. En ik vind dat je daar als ouder ook zeker wel een taak in hebt, in het aanleren van bepaalde vaardigheden. Dat stopt voor mij toch echt niet op het moment dat ze naar het VO gaan.

Wow, eens met tsjor

Voor deze keer met Tsjor eens. De feminisering van het onderwijs uit zich op allerlei voor jongens ongunstige manieren. Inderdaad dat niet gewoon recht toe recht aan en duidelijk straffen (dat verschil zien wij thuis al tussen man en mij, en het is zeker duidelijk wat beter werkt, en wat zoon zelfs liever heeft: NIET praten!).
Verder ook in het lesgeven (samenwerken, projecten, zelfstandig werken, wiskunde sommen die eigenlijk verhaaltjes zijn) en in de competenties: die eindeloze reeks verslagen, leesdossiers, kunstdossiers, werkstukken, opdrachten, spreekbeurten, debatten, etcetc die in plaats zijn gekomen van gewoon een boek leren en de sommmen maken. Allemaal heel erg verbaal, veel praten, praten en nog eens praten (ook op papier, en net wat Tsjor eerder zei: 20x hetzelfde op moeten schrijven in andere woorden), en

Oké

Dus feminisering van het onderwijs betekent dat er vooral teveel verbaal wordt gevraagd van kinderen/jongens en dat dat niet werkt.
Wat ik dan niet begrijp is dat Griet zich thuis beroept dat ze veel met haar zoon hierover praat. Dat werkt dan toch juist niet? Die jongen wordt op school al sufgeluld (excusez my french).
Ik zou thuisgekomen lekker met hem gaan sporten ofzo. Of snap ik er nou echt geen bal van? Ik heb blijkbaar hier een ander soort jongen thuis dus (nog) geen ervaring hiermee.

Maar als ik het goed begrijp is de school dus belangrijk op vooral twee fronten: verstaan ze onder vwo+ niveau een denkniveau of gaan ze ervan uit dat daar ook bepaald gedrag bij hoort? En laat de school de kinderen voldoende gelegenheid om uit te razen?
Hoe werkt schoolwisselen trouwens op het VO? Is dat geen optie?

Het is zeker te makkelijk gedacht dat als iedereen op dit soort dingen let de "foute scholen" vanzelf leeglopen? Of meisjescholen worden wat zou dat brengen?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Stenna

Rekenen is met verhaaltjessommen, wiskunde is gewoon wiskunde.

Verder is dat niet zo gek want in de rest van je leven kom je geen rekenen in rijtjes tegen maar in verhaaltjessommen (kind krijgt een kamer of huisje en moet dat inrichten, hoeveel verf, behang en laminaat heb je nodig, kind geeft feestje, hoeveel eten en drinken sla je in).

Verder: waarom zou samenwerken niet belangrijk zijn voor de rest van je leven? Er zijn maar weinig mensen die een baan krijgen waarin je helemaal nooit moet samenwerken.

Andersom werkt niet

Wat rekenen betreft: als je de basisvaardigheden eindeloos heb ingeoefend herken en benut je die vanzelf wel als je voor de marktkraam staat. Andersom blijkt echt NIET te werken: als je voor de marktkraam staat leer je niet het optellen, delen en vermenigvuldigen. Dat is al eindeloos aangetoond, zie o.a. het draadje over de rekentoets hier.

Wat samenwerken betreft, heb je enig idee waarom juist dat wel eindeloos en bij herhaling aangeleerd wordt? In sommige beroepen heb je het nodig, in andere beroepen niet. Maar die beroepskeuze speelt pas rond 18 jaar. En dan kies je toch meestal een beroep dat bij je karakter past: sociaal beppen of eenpitter zijn. Ga er eens van uit dat een samenleving beiden nodig heeft, dan hoe je de eenpitters niet lastig te vallen met samenwerkingsgroepjes (die vaak frustrerend werken, omdat de een wel iets doet en de ander niet) en de sociale beppers laat je dan rustig alles 'samen' maken.

Het gaat o.a. ook over de tijd die aan dit soort fratsen wordt besteed, tijd die ook aan andere dingen besteed kan worden.

Tsjor

Tsjor

Tja dat kun je ook omdraaien, mijn oudste weet nu al dat hij geen frans en duits gaat gebruiken maar moet zich wel door die talen worstelen. Sterker nog: als het met engels verder naar beneden gaat op dit tempo mag hij zijn havodiploma niet halen hier terwijl alle andere vakken hoog genoeg zijn om vwo te doen. In samenwerken is hij toevallig goed, ik vind dat je alles moet aanbieden (dus ook engels, frans en duits en ja engels heeft hij wel nodig natuurlijk op zijn vervolgopleiding) maar niet meer doen omdat er toevallig jongens in de klas zitten die er niet zo goed in zijn.

De beste tip

De beste suggestie die ik hier heb gekregen is inderdaad nog meer sport en bewegen. Overigens niet de plaats van praten. Zo rond de kerstvakantie had mijn zoon echt oprecht geen idee waarom hij steeds problemen had; hij zag dit als een soort natuurverschijnsel en steeds van elkaar losstaande gebeurtenissen, waarop hij weinig invloed had. Wij leggen hem uit wat er mis gaat, hoe dit voor anderen is (leraren, klasgenoten enzo) en wat hij de volgende keer kan doen om te zorgen dat dit niet weer gebeurd. Omdat veel gebeurd in de groepsdynamiek hebben we het erover wat het moment is dat hij nog kan kiezen en afhaken en wanneer dit voorbij is en hij wordt meegesleept in de groep. Inmiddels snapt hij het aardig, maar begrijpen en ernaar handelen is niet hetzelfde, ook dus niet voor VWO-ers. We hebben met school een lik-op-stuk beleid afgesproken en inmiddels snapt hij ook dat hij nul krediet meer heeft op school en dat zich daarnaar dient te gedragen. Nu nog doen
Pffff en dit is pas de brugklas.

Ik heb wel een opleiding en beroep waar rekenen gewoon formules en sommen zijn (ja, wiskundige opleiding dus).

Beoordeel samenwerken dan als vak "samenwerken". En beoordeel vakinhoudelijke toetsen niet op samenwerken. Bij een scheikunde proef en verslag gaat het om het goed uitvoeren van de proef en het juist weergeven van de resultaten. Daar moet je op beoordeeld worden, niet op hoe goed je erbij samengewerkt hebt of hoeveel blz je daar over vol kunt poepen.

Eens met griet en tsjor

Griet, ik ben het wel met je eens. En Tsjor weet het mooi uit te leggen.

Maar Griet, ik denk dat het probleem van te weinig beweegruimte op school (in de pauzes) niet ophoudt als hij op die school blijft. Overwegen jullie niet naar ander scholen met meer ruimte te kijken?

Ik zat vroeger op een gymnasium, en inderdaad, in de pauzes gingen de jongens allemaal buiten voetballen en kwamen vaak net op tijd (of net te laat) de klas binnenrennen, helemaal verhit. Nu ik jouw verhaal lees, denk ik inderdaad dat die jongens dat gewoon nodig hebben! Een schooldag braaf doen is te lang voor die jongens. Alternatief is dat je toch met school bespreekt (en met je zoon) of hij niet in de pauzes iets (buiten of binnen school?) kan doen waar hij zijn energie mee kwijt kan.

Ik zal er bij de keuze van de school voor mijn zoon rekening mee houden... (nu op de basisschool doen ze ook niets anders dan in beide pauzes voetballen, heerlijk!). En af en toe een stoeipartijtje

En overigens: ik ben een vrouw, maar word nu al doodmoe van al die samenwerkingsopdrachten bij mijn dochter in de brugklas. Tjee, ik ben blij dat wij dat vroeger niet zo hadden. Samenwerken oke, maar niet zoveel!

Ook vrouw

Je hebt gelijk Suze, ik realiseer me ineens dat ik zelf ook al nooit van die samenwerk opdrachten hield, deed het liever alleen. En ik ben geen jongen
Je word er inderdaad helemaal moe van, hoe dat nu gaat, werkelijk bij alles moeten opdrachten samen gemaakt worden, en presentaties gemaakt e.d. Geef mij maar gewoon een boek, uit je hoofd leren, en toets met sommen of vragen die jezelf invult. Klaar.

Wat ik erg vond, bijvoorbeeld

De ergste keer vond ik het bij de beoordeling van de maatschappelijke stage. Zoon had (ondanks ASS stoornis) super goed gewerkt bij een organisatie, ze liepen weg met hem, hij deed het echt goed en had hard gewerkt. Maar dat telde allemaal niet mee in de beoordeling. De beoordeling was "matig" want alleen gebaseerd op zijn presentatie over de stage op de presentatieavond + zijn schriftelijke verslag. Ofwel: het gaat niet om hoe goed je gewerkt hebt in je stage, maar hoe goed je het op kunt schrijven /kunt verkopen. De meer verbaal begaafde leerlingen die de kantjes ervan af liepen op hun stage konden zo een "uitstekend" halen. Je zag ook over de hele linie dat de vwo-ers hogere cijfers kregen voor de stage (want schrijven beter) terwijl een maatschappelijke stage nou bij uitstek iets is waar ook de havisten en vmbo-ers eens kunnen uitblinken.

Per school zo verschillend

Ik herken het niet, wat jullie schrijven over die vele samenwerkingsopdrachten. Ik denk dat ze hier ongeveer zes samenwerkingsopdrachten per jaar (2 voor Nederlands, 2 voor levensbeschouwing, 2 voor biologie) hebben. Dat vind ik zat hoor, maar ik vind het ook niet heel erg veel.

Voor maatschappelijke stages krijgen ze hier gelukkig geen cijfers. Ze moeten gewoon voldoende zijn. Wat verschillen scholen toch veel op dit soort punten!

En ik ben ook vrouw en ik had ook een gruwelijke hekel aan die samenwerkingsopdrachten. Ik dacht hierdoor zelfs, dat ik daardoor niet zo geschikt zou zijn voor teamwerk. En ik werk nu altijd in teams! Als ik eens een keer alleen moet werken, vind ik dat minder leuk.

Ik vond deze wel leuk:
http://funnygasm.com/wp-content/uploads/2013/04/Every-Group-Project.jpg