Ziekenhuisbezoek vanzelfsprekend?
Ik zou graag jullie mening horen over het volgende:
Volgende week wordt mijn schoonvader geopereerd, een standaardoperatie. Hij zal een dag of 4 in het ziekenhuis liggen. Het ziekenhuis ligt in de buurt waar mijn schoonvader woont, 2 uur rijden van ons af. Hij gaat er, net als bij eerdere eenvoudige ingrepen, gewoon vanuit dat wij op het bezoekuur komen.
Het is voor ons 2 uur rijden, 1 uur bezoekuur, 2 uur terug.
Ik vind dat echt niet fijn. Wij hebben een druk gezin, drukke banen en weinig 'vrije' tijd en rust. Zo'n bezoek hakt er aardig in.
Mijn schoonvader krijgt overigens elke dag 1 of 2 keer bezoek.
Het weekend erna er heen gaan zou ik al beter vinden (ook niet echt graag, dan kost het ons een hele dag die ik liever anders besteed).
Ik weet dat we zelf kunnen kiezen om wel of niet te gaan, maar ben benieuwd naar jullie mening: is de verwachting van mijn schoonvader reëel, en ben ik hardvochtig?
Ik heb net een verklaring over dat schuldig voelen geschreven aan Triva. Zit ik er erg naast? Dat kan natuurlijk en dan.. nou ja, ik kan het zelf niet verwijderen zoals op Facebook.
Mijn ouders en alle drie de kinderen hebben ook geen contact meer met elkaar. Uiteraard voel ik mij daar rot over. Ik heb me daar ook schuldig over gevoeld (uiteraard zou ik bijna zeggen), maar na gesprekken met andere familie is ons nóg meer duidelijk geworden, dat de oorzaak écht bij mijn ouders ligt.
Ik maakte uit jouw woorden op dat de relatie met jouw ouders, met name je vader, niet goed was, dus als dat een reden was om je eigen pad te volgen, hoef je je echt niet schuldig te voelen.
Komt niet goed over
De kinderen hebben nog wel contact met elkaar.
mantelzorg is zwaar
Ik kom uit een groot gezin (7 kinderen), maar inmiddels hebben een broer en een zus mantelzorg nodig, evenals onze vader. Voordeel is dat we allemaal in de buurt wonen. Bijkomend probleem: 2 broers zijn alleen in het weekend thuis. Dus ja, we hebben hier best veel op ons bordje en dat is best zwaar. Uiteindelijk komt er heel veel op mijn oudste zus neer, maar zij zit zelf ook in een lastige situatie (alleenstaand en meisje met handicap).
Dit betekent dat er dagelijks iets van ons verwacht wordt. En dat doen we dus ook, maar soms wil je ook wel eens niet. Nogmaals, het scheelt dat we allemaal in de buurt wonen. Als ik voor de zorg ook nog eens een uur zou moeten rijden, dan weet ik niet of ik het allemaal zou trekken.
Kaaskopje
Ja klopt kaaskopje.
Ik ben net geen mannenhater geworden door mijn vader...hahaha
Maar de weg die ik heb ingeslagen ( individuele vrijheid) staat haaks op die van de "wij"cultuur en religieuze opvattingen.
Dat is in hun ogen en beleving een zonde en die zonde moet uitgeroeid worden of bestraft worden
Kaaskopje
De kinderen hebben weinig contact onderling. Eet zijn twee kampen ontstaan
rem
Mijn moeder is psychiatrisch patient en heeft begeleiding nodig. Als het aan GGZ ligt zou ik dat allemaal moeten doen en zij hoeven dan niets te doen.
Alleen ben ik al wat wijzer geworden door dit forum en laat ik me dus niet alle zorg in mijn schoenen schuiven. Ik zeg gewoon vaak 'Nee, kan niet' Leg ze dan mijn tot op het kwartier ingedeelde 2 weken schema voor en vraag: "zeg maar waar dan?"
Dat is best lastig soms maar inmiddels zijn ze er wel aangewend.
Mantelzorg en overheid
Wat mij triggerde was deze alinea in #56
Quote:
' Gek genoeg vind ik het omgekeerde, dat ouders terug moeten kunnen vallen op de kinderen, dan weer iets minder vanzelfsprekend. Ouders nemen een levenslange morele zorgplicht op zich door kind geboren te laten worden, maar die kinderen hebben daar niet om gevraagd. Het is mooi als de relatie zo goed is, dat kinderen het zelf vanzelfsprekend vinden om te helpen, daar waar dat mogelijk is. Daarom vind ik het ook zo kwalijk dat de overheid steeds meer uitgaat van mantelzorg door familie/kinderen. Het is misschien wel fijn als dat kan, maar als ze daar zelf alles door moeten laten vallen, er in geld op achteruit gaan door minder te kunnen werken e.d., of als het geen goede ouders zijn geweest, of als er ruzie is, moet hulp van buitenaf zonder discussie mogelijk zijn."
Einde quote
Ik snap je insteek helemaal. Laat ik daar mee beginnen. Maar dat de kinderen voor de ouders zorgen is geen vreemd idee. Zo was het namelijk voordat Drees de AOW invoerde. Kinderen/familie/buurt zorgden voor de ouderen naar vermogen. Het was toen ook helemaal niet raar dat de kinderen bij de ouders in woonden, of dat een oudere bij een kind introk als die oudere niet meer zelfstandig kon wonen.
Na de invoering van de AOW is het idee gekomen dat ouderen zelfstandig oud moesten kunnen worden, en dat kinderen van de zorg voor de ouderen af waren. En zie daar, de bejaardentehuizen en verpleeghuizen kwamen meer en meer, en je kon op je 65 als je nog fris en fruitig was prima het bejaardenhuis in.
Lang leve de verzorgingsstaat.
Nu zitten we jammergenoeg in de situatie dat die verzorgingsstaat afgebouwd wordt. Het bejaardenhuis kom je niet in als je fris en fruitig bent, en voor een verpleeghuis moet je op sterven na dood zijn.
Wat ook meespeelt, is dat er sinds de zestiger jaren alleen maar één of twee generatie woningen gebouwd zijn. Er moesten zo snel mogelijk zoveel mogelijk woningen gebouwd worden om de woningnood die ontstaan was na de 2e wereldoorlog op te heffen. Kortom, heel veel rijtjeswoningen en flats waar net 1 gezin (twee generaties) in konden wonen.
Dus ook al zou je nu een ouder in huis willen nemen (er vanuit gaand dat je goed met elkaar door 1 deur kunt) dan is dat vaak praktisch niet mogelijk. Waar wil jij in je rijtjeswoning op de beganegrond de ruimte vandaan halen voor een zit/slaapkamer voor de inwonende oudere met toegang tot douche en toilet?
En juist omdat dat in veel gevallen niet mogelijk is, krijg je inderdaad de situatie dat de overheid niet meer (of in iedergeval veel minder) wil zorgen, en dat kinderen zich drie slagen in de rondte werken en organiseren om alles maar rond te krijgen.
Ons geluk is dat de kinderen het met elkaar eens zijn. Een zus heeft het nog lang volgehouden met ze, maar ook dat is voorbij. Als je, zoals zij, een paar duizend kilometer aflegt om even bij je ouders bij te komen van een scheiding, of je komt later nog eens langs met je nieuwe relatie om voor te stellen en er is binnen no time ruzie of een onaangename sfeer, dan laat je het voortaan wel uit je hoofd. Ik heb die reis nooit ondernomen. Ik was al gewaarschuwd over wat mij dan te verwachten stond. Nu willen mijn eigen dochters het eigenlijk nog een keer proberen, maar zelfs de zus die het het langst heeft volgehouden heeft ze met klem afgeraden om te gaan. Het wordt een teleurstelling. Is het niet meteen dan wel binnen een dag.
Sinbad's vrouw
Wat ook meespeelt, is dat er sinds de zestiger jaren alleen maar één of twee generatie woningen gebouwd zijn. Er moesten zo snel mogelijk zoveel mogelijk woningen gebouwd worden om de woningnood die ontstaan was na de 2e wereldoorlog op te heffen. Kortom, heel veel rijtjeswoningen en flats waar net 1 gezin (twee generaties) in konden wonen. ===
De huizen van de gemiddelde arbeider waren toch nóg kleiner? En door de grote gezinnen van vroeger waren die huizen helemaal volgestouwd. De middenklasse had misschien ruimere huizen, maar of die nu echt zoveel groter waren dan de na-oorlogse, betwijfel ik. Dus als opa of oma er nog bij moest was dat wel erg inhaken. De huizen waarin ik heb gewoond en waar mijn ooms en tantes in woonden (de bewuste na-oorlogse bouw) waren best ruim. Ja, bij de tante met negen kinderen, moesten er wel een paar bij elkaar op de kamer. En in de 3 kamerflat van mijn ouders moesten ook twee van de drie kinderen bij elkaar op de kamer, maar echt klein was de flat niet.
Door de invoering van AOW, zijn veel ouderen er gelukkig op vooruit gegaan. Misschien is het aan een kant jammer dat de vanzelfsprekendheid waarmee familie wel voor elkaar móest zorgen minder en minder is geworden, maar in de hedendaagse maatschappij is dat toch ook amper te doen? Vroeger werkte de getrouwde vrouw niet, of meestal niet. Nu is de meest aanvaarde standaard denk ik dat vrouwen, als ze getrouwd zijn en kinderen hebben, werken. Daar past gewoon niet de zorg voor meer dan het eigen gezin bij, zonder in de problemen te komen. Werkende vrouwen wordt al heel lang door de regering aangemoedigd om te gaan werken, méér te gaan werken ook, Rutte zeker ook. Prima, ik ben niet tegen, maar wees dan wel realistisch in wat je van de burger denkt te kunnen verwachten.
Ik keek afgelopen week naar een programma van WNL en daar viel het woord basisinkomen. Over de uitvoering valt te twisten, maar ik ben daar enorm voor. Als de overheid het basisinkomen zou invoeren, toereikend om sober van te leven, zou het voor elkaar zorgen ook weer ruimer mogelijk zijn. Dat zou enorm veel geld kosten, maar ik vermoed dat het ook veel geld bespaart.
mensen zonder kinderen
Het valt mij wel op dat de kinderloze vrouwen van middelbare leeftijd in mijn kennissenkring en werkkring toch wat terughoudender zijn ten opzichte van hulp aan hun ouder(s) dan de vrouwen met kinderen. Overigens ken ik er ook 1 die bij haar moeder is ingaan wonen hoor, dat ook natuurlijk.
Die vrouwen moeten voor zichzelf zorgen en voelen de jaren tellen maar ook zoals een van hen zei; niemand gaat later voor mij zorgen. Ziekenhuisbezoek wordt helemaal mondjesmaat gedaan want in het ziekenhuis is in ieder geval hulp en er zijn ook andere mensen voor aanspraak.
Om die laatste reden ben ik ook weinig bij mijn moeder langsgegaan in het ziekenhuis en vaker toen ze weer thuis was want dan had ze daar meer aan. Mijn moeder woonde ver weg en ik had het erg druk met werk en gezin.