Ziekenhuisbezoek vanzelfsprekend?

stand by your man

Ik ga mee want ik vind het niet fijn als hij zoveel kilometers in zn eentje moet maken. maar.... van hem hoeft het niet perse, hij is niet dwingend, en laat het besluit om, mee te gaan bij mij. Maar vind het wel heel fijn als ik mee ga. Dus... Gaan we samen!

o, jee dan ben ik echt erg

Nou, ja mijn vader ook, die belt rustig pas als hij weer thuis is na 2 nachten ziekenhuis wegens hartklachten. Afgevoerd met gillende sirenes van af de huisarts.

2 weken later weer zo'n geval, toen appte hij wel vanaf de SEH en ben ik de volgende dag heen gegaan.

Ik zou het ook nauwelijks rond krijgen, 1x per week zou gaan maar meer wordt erg lastig. En ik ben enig kind (als mijn zus nog geleefd had dan had ik aan haar ook geen steun gehad)Alleen staand ouder, kind in lagere schoolleeftijd, ouders op 1,5 uur reizen en ik werk 4 dagen per week, er wordt 4x per week gesport waarbij ik zelf 1x training geef.
Ik zie dan ook erg tegen de periode op dat mijn ouders ziekelijk gaan worden. We komen er nu ongeveer 1x per 2 maanden en dan is het nog erg lastig. Het lukt me nu net om alles rond te breien.

Ooit

Ooit had ik een dubbele kaakoperatie. Dat was gepland maar toch ook heel heftig. Twee dagen ziekenhuis. Mn ouders en schoonouders waren met pensioen al en die kwamen met mn kinderen. Verder verwachtte ik niemand en is er niemand geweest. Daar heb ik nooit over nagedacht.
T dwingende karakter van het bezoek zou mij ook irriteren. Maar je gaat toch mee. Dat snap ik dan niet. Zeg dat je geen vrij kon krijgen ivm zieken op het werk.

Doenja

Njet gaat mee voor haar man, niet voor haar schoonvader. Gedeelde smart is halve smart.

Njet

Zou ik ook doen hoor! Gezellig even samenaar kletsen op de heen en terugweg. Heerlijk zonder kinderen.... oké, dat je naar je schoonvader moet is minder. Maar hé, positief bekijken hè, quality time met je man

Taruh

Is het voor jouw ouders niet moegelijk om op termijn jouw kant op te verhuizen? Een vriendin van mij zat in een vergelijkbare situatie en heeft aangegeven dat zij alleen kon helpen met boodschappen en ziekenhuisbezoek als haar ouders in de buurt zouden komen wonen. En zo geschiede....

Misschien kan je ze de komende jaren hierop voorbereiden? Of vragen hoe zij dat dan zien? Andere mantelzorgers?

hoe iemand zich opstelt

is afhankelijk van meerdere dingen denk ik.
- hoe is contact met patient-kind
- hoe is t contact met patient en partner van kind(schoon...)
- leeftijd, gezondheid, patient wel/geen partner,
- wie is mantelzorger patient
- hoeveel kinderen heeft patient
- hoe is omgangscultuur onderling
- hoe ziet taakverdeling/zorgverdeling uit van de oudjes
- beschikbaarheid, reistijd/afstand, persoonlijke omstandigheid
- voorbeeldfunctie naar eigen kinderen

Anna

Nee het is niet mogelijk om mijn ouders te verhuizen.

Mijn moeder is psychiatrisch patient en kan nu nog zelfstandig wonen omdat zij de omgeving kent. Zou zij mijn kant op komen, dan komt ze niet meer buiten en heeft 24u per dag iemand om haar heen nodig. Dat gaat 'm niet worden, de band is daar ook niet naar.

Mijn vader wil niet weg daar waar hij nu woont, heeft daar zijn netwerk, vrienden en familie. Die ga ik echt niet vanuit de polder naar de randstad krijgen.

Mijn ouders zijn gescheiden en hebben,geen contact.
Mijn moeder is door haar psychiatrische achtergrond ook niet in staat om naar mij te reizen bv, lichamelijk is ze nog helemaal in orde.

Er zijn geen broers of zussen, gelukkig is mijn zus overleden crue gezegd want anders kreeg ik ook de zorg voor haar er nog bij. Ook al zat zij in een instelling dat vergt veel bij sturen en opkomen voor de belangen van de client. O, en dan natuurlijk nog het beslechten van de discussies tussen mijn ouders over wat dan de juiste beslissing voor mijn zus zou zijn. Want als ma 'ja' zegt, zegt pa 'nee' en andersom.

verschillende dingen

Gedram en dwingelanderij is voor mij juist een reden om de voet op de rem te zetten. Ik weiger daaraan toe te geven.

Ik lees ook over het verhuizen van ouders naar jouw omgeving. Wij hebben een tijd geleden hiermee gezeten. Ik woonde destijds een half uur rijden van mijn ouders weg, en zij wilden kleiner wonen. Ze waren toen eind zestig, begin zeventig. Ik was net gescheiden, zat in een spagaat tussen werk en de (extra) zorg voor een paar kinderen met wat extraatjes en mijn ouders schoten er echt bij in.
Ze zijn serieus bezig geweest met het zoeken naar een woning, maar uiteindelijk is het niet doorgegaan. Doorslaggevend waren:
* ze waren geboren en getogen in hun huidige woonplaats. Ze hadden er hun vrienden en kennissen en waren er bekend. Mijn moeder kon niet autorijden, mijn vader toen nog wel, maar hoe lang nog? Dan zouden ze niet meer naar de vrienden en bekenden in de buurt kunnen als ze verder weg zouden wonen.
* wie kon garanderen dat ik in de toekomst niet ging verhuizen wegens werk of andere redenen? Ik was destijds in de veertig, freelancer en zoekend naar een vaste baan en woonde in een te kleine woning in een gemeente waar passende woningen voor gezinnen niet bepaald voor het oprapen lagen (woningen voor mijn ouders juist wél!).

Dus bleven ze waar ze zaten en zochten daar een kleinere woning. En het is uitgekomen: al na enkele jaren kon mijn vader geen auto meer rijden en waren ze beiden niet meer in staat het OV te pakken, en ik ben inderdaad verder weg verhuisd toen die mogelijkheid op mijn pad kwam.

Mijn ouders zijn nu in de tachtig en hebben beiden zorg nodig. Ik kan, nu ik geen auto meer heb en mijn inkomen is gekelderd, niet meer op stel en sprong op het OV springen (reistijd van deur tot deur 2 uur). Mijn ouders hebben al een paar keer in het ziekenhuis gelegen en begrepen dat ik niet zomaar even langs kon komen, we hebben toen veel telefonisch contact gehad, voor zover mogelijk, want bij sommige opnames was telefoneren (en ook bezoek) te vermoeiend.
Ik krijg nu af en toe treinkaartjes van ze en trek dan een volle dag uit om er heen te gaan, dan krijgen ze alle aandacht en doe ik eventueel kleine klusjes voor ze waar de thuishulp niet aan toe komt, of dingen als hun laptop of tablet opschonen.

En dat werkt prima zo.

Een tijdje geleden schrok ik erg toen één van mijn ouders (die al vaker een herseninfarct heeft gehad) aan de telefoon was en verward klonk. Ik kon toen iemand in hun directe omgeving bellen die direct kon kijken wat er aan de hand was (het was een TIA, helaas komt dat vaker voor). Gelukkig is die mogelijkheid er ook en zo kan ik op een afstand ook een oogje in het zeil houden.

Liefst had ik om de hoek gewoond, maar dat kan helaas niet.

Maar als er een vorm van dwingen was geweest, dan hadden ze toch echt een probleem gehad. Al woonden ze naast me. Ik weiger namelijk principieel dwingelanden hun zin te geven.

verwachtingen scheppen

Waar ik ook rekening mee zou houden is wat doe je als het wel ernstig is. Mijn schoonvader is net overleden. Drie maanden ernstig ziek en zelfs met een maand zorgverlof lukt elke dag niet. We wonen ook 2 uur rijden verderop. Gelukkig is contact goed en waren we er aan het eind wel veel. Maar stel dat je schoonvader een maand in het ziekenhuis ligt of naar verpleeghuis moet. Wat zou je dan realistisch waar kunnen maken. In tijd en in geld? Wat 4 x 4 uur in de auto kost ook nogal wat...

Mijk

Noodgeval

Tja, als er sprake zou zijn van een noodgeval, ja dan gingen we natuurlijk direct helpen.

Mantelzorg is nog helemaal niet aan de orde, maar dat zou ik ook niet kunnen en willen opbrengen. Mocht mijn man dat wel willen, dan zou ik hem wel steunen, voor zover mogelijk. Maar ik zou niet meer over mijn grenzen heen (laten) gaan, ook niet voor de goede sfeer. Zo wijs ben ik inmiddels wel. Mijn man zou daar alle begrip voor hebben.

En inderdaad ga ik nu voor mijn man mee. Bijpraten in de auto. Kopje koffie onderweg, komt goed.

Wel verdrietig om te lezen dat er mensen zijn die wél graag ouders willen ondersteunen, maar waarbij dan de afstand te groot is. Dat is bij mij ook het geval, mijn eigen ouders zou ik veel meer willen helpen. Ook zij wonen ver weg. Als dan ook geld om te reizen een probleem is, tja, dat is verdrietig.

Maar goed, echt makkelijk en goed helpen/mantelzorgen kan eigenlijk alleen als je zo ongeveer bij elkaar in de straat woont lijkt me.

Ik zelf

doe een mix van wat ik kan, wil, en van wat de ander wil.
Dus als het voor schoonpapa belangrijk is, ja, dan doe ik wat meer mijn best te komen.
Dwingend eisen, ach, dat negeer ik gewoon. Probeer er de wens, vraag uit te filteren en kijk zelf wat ik ermee doe.

Ouders vragen om te verhuizen

Dat hebben wij ook wel eens geopperd. Ik zat er echt mee, dat ze niet snel bereikbaar waren voor ons. Nou nee hoor! Ze woonden daar prima. Het spreekwoord is "oude bomen moet men niet verplanten" en ik geloof ook wel dat het zo werkt. Het is teveel gedoe. Mijn schoonvader, toen inmiddels weduwnaar, liet doorschemeren dat hij niet afwijzend stond tegenover een terugkeer naar onze woonplaats, maar hij had in zijn eigen woonplaats alles wat hij nodig had. Winkels dichtbij, ziekenhuis op een hop en een drop bereikbaar, een leuke flat, zie dat allemaal maar net zo te krijgen. Dus nee, hij begon er niet meer aan. Maar hij was daar wel eenzaam en dat is dan zo verdrietig.

Grote veranderingen of veel 'gedoe' kunnen er, zo heb ik ook meegemaakt, ook voor zorgen dat iemand opeens hardhollend achteruit gaat. Mijn oma heeft haar 80ste verjaardag met de hele familie gevierd, dat bleek te vermoeiend voor haar man. Het is daarna niet meer goedgekomen.

Ziekenbezoek

ik heb helaas dit jaar al teveel ziekenhuis van binnen gezien. en in het verre verleden maanden in een ziekenhuis gelegen. Ik vond het naar, dat mensen denken dat ze dan op bezoek moeten komen, man elke dag. Maar het is ook wel afleiding. Ik vond het naar en belastend voor de mensen.
In de familie maken we dankbaar gebruik van de ziekenhuisplanner: www.ziekenhuisplanner.nl. Werkt heel eenvoudig: iemand maakt het aan, nodigt mensen uit per email, die vervolgens kunnen plannen wanneer ze gaan en kunnen schrijven in het dagboek. Op die manier voorkom je dat er plotseling zes mensen staan en de volgende dag niemand. en je kunt aan elkaar doorgeven hoe het gaat. Ook prettig.

Tsjor

Verplichtingen

Man van mijn moeder zit in een verpleegtehuis. Mijn moeder wil als het even kann dagelijks op bezoek maar kan hier niet zelf heen. Ze kan geen auto meer rijden en ook het openbaar vervoer is geen optie.
Dit houd in dat ik elke week 3 x met haar heen en weer gaat. Mijn broer gaat 1 x en we hebben 2x een taxi voor haar kunnen regelen (daarvoor ging ik nog vaker)
Ik doe het voor hem en vooral voor mijn moeder. Maar af en toe voelt het echt als een verplichting. Het is geluk geen 2 uur rijden maar als ik via mijn moeder rijd ben ik toch bijna een half uur onderweg.
Maar moet zeggen als een van zijn zoons een x gaan en mijn moeder ophalen sla ik over. Vind het niet nodig om dubbel te gaan. Helaas lukt bij ons de verdeling niet altijd. Het duurt nu al te lang mensen hebben geen tijd meer enz
Maar als er meerdere kinderen gaan en je kan het verdelen zou ik ook niet elke dag gaan.
Die link van Tsjor lijkt me overigens heel handig

Ouders onvervangbaar , vrienden aanvulbaar

Ik ben een vreselijke romanticus. Ik geloof in oplossingen uit liefde. Dat liefde overwint, dat liefde sterker is dan het kwade....dat mensenliefde/naastenliefde het meest krachtige is om te helen.

Mijn vader heeft mij vanaf mijn achttiende jaar gehekeld, genegeerd, afgewezen, weggekeken, kortaf gehouden, ongelijkwaardig behandeld...ik had weinig contact met hem en weer waren vreemden voor elkaar.
Ik kwam op bezoek vier keer per jaar of zo maar na een uur ging ik al weer weg.

Rond 2013 ging zijn gezondheid achteruit en werd ik ingeschakeld omdat de zorg van beide ouders te veel werd voor de mantelzorger. Ik heb dat met gemengde gevoelens gedaan. 1,5 uur heen en 1,5 uur terug, soms twee keer in de week.

33 jaar lang heb ik gehunkerd naar vaderliefde en niet gekregen want hij voelde zich gekwetst die mij omdat ik gekozen heb voor mijn eigen levensstijl en eigen pad.

Of hij t echt meende of t kwam door de zorg die hij nodig had, of door inzicht/wijsheid, heeft hij in 2014 zijn excuses aangeboden dat hij mij in de steek heeft gelaten en dat hij dat niet met zal doen.
In 2015 is hij overleden op 85 jarige leeftijd.

Mijn moeder is 86 inmiddels. De relatie met haar is ook niet zoals ik t graag zou willen mat minder hard dan mijn vader.
En ook voor haar sta ik nog steeds klaar.

Ik kan ondanks alles mijn ouders niet in de steek laten. Door hen de zorg te geven die ze nodig hadden kan ik mijn "schuld" als kind vereffenen. Want dat ben ik hun verplicht als kind.
Zij hebben mij t leven geschonken en Dank zij hun heb ik t leven gekregen.

Vandaag was ik er weer voor mijn eenzame moeder. En ze was blij dat ze in de rolstoel gereden is en dat ze van de zon en buitenlucht heeft kunnen genieten.

Ouders zijn onvervangbaar, vrienden lijst is aanvulbaar.

'schuld' als kind?

Nee dit vind ik wel een heel vreemde opvatting als volwassen kind zijnde.

Ouders kiezen voor kinderen en hebben daar voor te zorgen in goede en slechte tijden. Maar kinderen hebben nooit een 'schuld' te vereffenen.

Taruh

Enerzijds heb je gelijk - een kind wordt geboren, ouders voorzien in basisbehoeften,de taak van ouders houdt op, kind vormt eigen gezin of gaat als alleenstaande volwassene door het leven, je houdt intensief/heb vaag contact met ouders.

k vind t tegelijk een ethische vraagstuk.

Want kinderen blijven in hun volwassen leven terug vallen op ouders
Denk hierbij aan
-oppassen van kleinkinderen
-erfenis
-financiële zaken
-praktische Hulp/zaken
-

Zijn ouders dit soort dingen verplicht te doen voor hun kinderen? Bij jouw stelling niet , dus waarom vallen dan kinderen terug op hun ouders?

Wiens zorg zijn de ouders?
Kinderen krijgen kinderen, wil je dan als ouder ook dat jouw eigen kind niet naar jou om kijkt?

Wanneer houdt de taak van ouders op?

Verschil

er is een groot verschil tussen naar iemand omkijken en hulp verlenen uit betrokkenheid dan dat doen uit het principe van schuld verevenen.

En idd ouders zijn niet verplicht dit te doen voor hun kinderen, kinderen vallen terug op ouders en andersom omdat er een band is die meer of minder hecht is.

De taak van ouders houd wat mij betreft op zodra het kind zich zelfstandig kan redden in de wereld. Dat is wat anders dan emotioneel laten vallen of geen hulp meer bieden. Het verplichte karakter is er dan af.

niet verplicht

"Zijn ouders dit soort dingen verplicht te doen voor hun kinderen? Bij jouw stelling niet , dus waarom vallen dan kinderen terug op hun ouders?"

Het is niet moreel verplicht - en ook niet alle kinderen wenden zich tot hun ouders om hulp.

schuld?

Gut heb je een schuld bij je ouders omdat zij een kind wilde hebben? Vreemde manier van kijken en het klinkt, zeker voor een romanticus, behoorlijk negatief.

Tsjor

Wat een handige link. Ik kende het nog niet. Ik hoop het voorlopig ook niet nodig te hebben, maar gezien onze pech van de afgelopen jaren, weet je het maar nooit.

Ach MH...

hoe kom je nu toch op die rare gedachte dat jij een schuld hebt aan je ouders? Hebben ze daar altijd naar gewezen? Dat je wel wat dankbaarder kon zijn, omdat ze jou gekregen hebben en altijd voor je gezorgd? Als ik iets een slechte reden vind om schuldgevoelens over te hebben, als kindzijnde, is dat je ouders je hebben laten komen. Je bent je ouders werkelijk niets verschuldigd puur vanwege dat gegeven. Ouders hebben ervoor gekozen om kinderen te krijgen, soms niet altijd even vrijwillig als de zwangerschap niet gewenst was, maar ook dán mag zo'n ouder de schuld daarvan nóóit bij het kind leggen. Weg ermee dus!

Wat jouw 'ethische' vraagstuk betreft, vind ik het vanuit mijn denkwereld héél normaal dat kinderen levenslang op hun ouders terug moeten kunnen vallen. Maar wel naar vermogen. Ouders kúnnen niet altijd helpen. Ouders mogen bepaalde zaken heus wel weigeren.Oppassen bijvoorbeeld: Ik zal het van harte doen als het zover is, maar dan heeft mijn dochter op háár beurt zelf gekozen voor de komst van haar baby, dus is zij de eerst verantwoordelijke en moet in eerste instantie zelf een oplossing zoeken. Ik wil wel helpen, maar niet als het ten koste gaat van mijn eigen eventuele inkomen, dus als ik oppas zou 'moeten' zijn om mijn dochter in staat te stellen om haar werk te blijven doen, wil ik daar wel een vergoeding voor.

Wat de erfenis en financiële zaken betreft: kinderen erven in Nederland sowieso een kindsdeel. Dus als er nog geld op de rekening staat, er beleggingen zijn, een huis verkocht moet worden, gaat de helft naar de kinderen en de andere helft is vrij toe te kennen aan andere doelen. Als ouders een erg grote hekel aan hun kinderen hebben (de negatieve uitleg) of gewoon levensgenieters zijn en hun geld zelf opmaken aan leuke dingen (de positieve uitleg), kunnen ze hun geld wel tot een minimum laten slinken. En dan heb je als kind het nakijken. Ik ben overigens van mening dat de positieve uitleg, dus levensgenieters, ouders van harte gegund is. Liever zo, dan dat ze achter de geraniums de erfenis van de kinderen veilig zitten te stellen. Ik zit zelf in de positie dat ik werkelijk niet weet hoe mijn ouders hiermee omgaan. Waarschijnlijk moeten ze hun spaargeld in hun verzorging steken als ze naar een verzorgingstehuis moeten. (Niet in Nederland.) Ik reken nergens op in ieder geval. Mijn verwachting is dat ze geen reden voelen om het ons te gunnen. Dat is hun zaak, hun keus, ze zijn ons wat dit betreft niets verplicht, behalve wat de overheid verplicht heeft gesteld.

Kinderen mogen nooit van hun ouders verlangen of verwachten dat hun ouders ze altijd maar weer uit het financiële slob trekken. Wat niet gaat, gaat niet. Dat soort hulp mag nooit ten koste gaan van elkaar. Ik vind het wel vanzelfsprekend om af en toe bij te springen, maar ook hier weer 'naar vermogen' en niet tot elke prijs.

Gek genoeg vind ik het omgekeerde, dat ouders terug moeten kunnen vallen op de kinderen, dan weer iets minder vanzelfsprekend. Ouders nemen een levenslange morele zorgplicht op zich door kind geboren te laten worden, maar die kinderen hebben daar niet om gevraagd. Het is mooi als de relatie zo goed is, dat kinderen het zelf vanzelfsprekend vinden om te helpen, daar waar dat mogelijk is. Daarom vind ik het ook zo kwalijk dat de overheid steeds meer uitgaat van mantelzorg door familie/kinderen. Het is misschien wel fijn als dat kan, maar als ze daar zelf alles door moeten laten vallen, er in geld op achteruit gaan door minder te kunnen werken e.d., of als het geen goede ouders zijn geweest, of als er ruzie is, moet hulp van buitenaf zonder discussie mogelijk zijn.

Kort samengevat vind ik dat ouders dus inderdaad een levenslange zorgplicht hebben, maar niet tot elke prijs. Als mijn kind geen huis meer zou hebben, mag ze uiteraard weer bij ons wonen. Als mijn kind geen eten kan kopen, mag ze uiteraard bij ons aanschuiven. Dát soort zorg vind ik zeer vanzelfsprekend. Ook al is kind 50 en wij 80.

Triva

"Schuld" heeft betrekking op schuldig voelen over de gemaakte keuze (eigen pad kiezen en ontstane contact breuk)

Triva

Gut heb je een schuld bij je ouders omdat zij een kind wilde hebben? Vreemde manier van kijken en het klinkt, zeker voor een romanticus, behoorlijk negatief.===

Als ouders er altijd schuldgevoelens of ondankbaarheid ingepompt hebben, ga je daar als hun kind vanzelf in geloven. Dat is zéker negatief te noemen, maar de schuld daarvan ligt bij de ouders. Er zijn soms heel wat therapiesessies nodig om kinderen van zulke ouders daar weer vanaf te helpen. Ik denk dat de psychiater dan overigens regelmatig meer uit zo'n kind moet zien te krijgen, omdat kinderen in die positie met meer problemen kampen, omdat ze onzeker in het leven staan.

'Door hen de zorg te geven die ze nodig hadden kan ik mijn "schuld" als kind vereffenen. Want dat ben ik hun verplicht als kind.'

Je bedoelt het dus alleen in jouw geval. Het leek alsof je dit in het algemeen bedoelde en dat wij ons zo ook allemaal moeten voelen.

Kaaskopje

Dank voor jou medeleven
T komt goed met mij.

Nu terug naar de kern van t draadje
De zorg "verplichting"

We zitten nu in een nare positie wat de zorg betreft van onze moeder. Er zijn vijf kinderen over nu.
De mantelzorger is overspannen geraakt. Als oudste heeft zijn de kar alleen willen trekken en te veel bemoeienis van anderen gedwarsboomd met als resultaat contact breuk onderling.
De andere kinderen wonen verspreid over t land en werken.

Mijn moeder is nog te "gezond" voor een hogere indicatie dus de zorg moet vanuit de omgeving komen. Haar leeftijdsgenoten hebben zelf zorg nodig. Andere familieleden kunnen en willen niet. En als je andere zorg moet inschakelen moet je een vette bankrekening hebben.

Mooi bedacht mantelzorg door de overheid maar in praktijk werkt het niet. Dit is ook niet goed voor de onderlinge verhoudingen maar ook niet goed voor de verhouding tussen ouder en kind

Triva

Oh nee , zou dit niet als moraal neer zetten

Ja heeft alleen betrekking op mij ;-