Taboe? kan me soms echt niet inleven/begrijpen
Ik zit met het volgende. Ik probeer het kort. Vorige week organiseerde ik thuis een gezellige borrel met uitgebreide hapjes ed voor een vriendengroep. En eigenlijk doe en deed ik dat vaker voor verschillende (oude) vriendengroepjes. Ik raakte in gesprek met iemand en die zei:' o echt zo leuk dat je dat doet. Ik zou dat niet durven.' En dat heb ik vaker gehoord. Bij roulerende etentjes waren er altijd 2 die nooit aan de beurt wilden komen of nooit hun vinger opstaken. Na doorvragen bleek dan dat ze niet durfden. Want stel je voor dat 'men het niet leuk vindt' ' dat het eten mislukt' 'dat er niemand komt' . Allemaal zaken waar ik natuurlijk ook over nadenk maar waarvan ik dan in de oplossing denk: niet leuk? je moet er zelf wat van maken, ik ben er niet verantwoordelijk voor als iemand het feestje niet leuk vindt. Eten mislukt? dan halen we wat. Dat er niemand komt? heel jammer zou ik ook van gaan huilen maar geen reden om het niet te proberen. Ik neem dat niet persoonlijk.
Ik merk dat ik me gewoon in deze gedachtengangen echt niet kan inleven. Ik vind het gewoon steeds asocialer worden ook. Altijd dezelfde mensen die iets organiseren en regelen, hun huis ter beschikking stellen, de kosten dragen etc. En nogmaals ik doe het met liefde. Ik vind het ook best leuk om te doen. Maar dat mensen het dan niet durven? Sja ik ben er wel klaar mee eigenlijk. Ik begin me een beetje te irriteren omdat ik het sloom en passief vind. Jep da s een oordeel. Niet chique, ik weet het.
Ben ik nu raar dat ik dit niet begrijp? Ik wil me echt inleven want het zijn tenslotte vrienden/innen. Vandaar dat ik het hier ook vraag. Wat speelt er dan? waarom niet proberen?
Kan ik me niet inleven omdat ik een oordeel heb? of heb ik een oordeel omdat ik me niet kan inleven? hoe zit dat? over het algemeen ben ik namelijk een enorm inlevend en meevoelend persoon 
Ik heb er ook stress van ik vind dat dus geen argument. Wil iedereen stressloos door het leven dan?
En tuurlijk als er incidenteel iets speelt waardoor je het niet oppakt dat snap ik. Iedereen heeft het weleens moeilijk en kan het daarom er even niet bij hebben. Ok daar heb ik begrip voor, maar ALTIJD?
Ik merk dat het een taboe is dat ik dit vind......
reactie
Nou ik organiseer het ook omdat ik het leuk vind absoluut, maar ook omdat er anders geen drol gebeurt en daar baal ik dan van. Ik vraag me dan weleens af of mensen het niet zat zijn om op de bank te hangen ha ha. Nee hoor gekkigheid. Ik vind het leuk zo'ń bups mensen bij elkaar.
Maar nogmaals het ging mij om de gegroeide rouleerdingen waarvan mensen dat dan toch niet oppakken om een reden die ik niet snap. En inderdaad ik begrijp ook hier uit de verhalen dat er meer kan leven bij iemand dan hij/zij prijsgeeft. Dank ook voor het delen daarvan. Stel ik echt op prijs.
Op de vraag of ik hoogtevrees of spinnenangst echt BEGRIJP? nou nee eigenlijk niet. Ik denk dan toch stiekem een beetje: hopsekee gaan met die banaan, niet 'aanstellen' en ja ik gaan dan veelal in de reddersrol. Zal ik je hand vasthouden, zullen we samen? heb je dit al es gelezen, oplossen zeg maar.....Ik weet dat het bestaat, ik zie dat het bestaat maar echt begrijpen nee. Sorry, maakt mij dat een naar mens? misschien begrijpen jullie dit dan weer niet van mij, dat maakt jou dan toch ook niet minder empathisch? Wat me op de vraag brengt: ben je minder empathisch als je iets niet begrijpt? Je kunt toch nog steeds meeleven met iemand zonder het echt te begrijpen? Goh er zitten best veel gradaties in eigenlijk in begrijpen, meeleven, niet of wel er iets van vinden en waarom dan en wanneer en is dat dan erg? iemand die pvv stemt of vluchtelingen aanvalt BEGRIJP ik ook niet.
Ik ben zelf ook echt weleens bang of angstig. Maar de allesoverheersende angst die beperkend werkt nee die ken ik niet uit ervaring nee. En net zoals dat ik echt niet kan weten hoe het echt echt echt voelt om je moeder te verliezen kan ik me wel inleven en meeleven. En dat begrijpen. Als iemand daardoor dan zelf niet meer de deur uit komt omdat diegene heel bang is geworden nee dat BEGRIJP ik dan niet echt. Helpen, praten, meeleven, hart onder de riem, cadeautjes, koken alles ik doe het met liefde. Maar echt begrijpen nee sorry. Maar ik begrijp dat ik daarin dan blijkbaar de 'enige' ben?
Dus toch een taboe?
niet de enige
Ik denk dat je zeker niet de enige bent die andermans angsten niet 'begrijpt'.
Ik begrijp ook niet wat iemand voelt die bang is voor spinnen. Maar ik kan me wel voorstellen dat dat net zo voelt als een van mijn eigen 'angsten'. En dus kan ik er wel 100% begrip voor opbrengen. Zonder dat ik het daadwerkelijk begrijp.
Maar wat ik in jouw reactie lees is dat je er ook geen 100% begrip voor op kan brengen. Dat maakt het m.i wel anders
de enige?
"Maar ik begrijp dat ik daarin dan blijkbaar de 'enige' ben?
Dus toch een taboe?"
Nee hoor, daarin ben je zeker niet de enige! 
Maar ik denk dat je gelijk hebt dat het een taboe is om eerlijk te zijn dat je sommige dingen niet begrijpt van anderen, die anderen dan weer wel begrijpen.
En uit je postings heb ik trouwens niet de indruk dat je in het geheel niet empathisch bent, maar op sommige vlakken misschien iets minder.
Ik denk trouwens dat ik behoorlijk empathisch kan zijn, maar om sommige momenten helemaal niet. Als mijn aandacht gericht is op empathisch zijn ben ik het volgens mij heel erg. Krijg ook regelmatig tranen in mijn ogen bij een film of als iemand iets naars vertelt.
Als ik mijn aandacht echter richt op iets anders (bijv. de inhoud van mijn werk of tijdens vakantie op iets wat er te zien is), dan heb ik op zo'n moment veel minder oog voor de gevoelens van een ander.
Dus zo kan het ook nog.
ja vera herkenbaar en hanne
Inderdaad zo is dat bij mij ook. Ik huil regelmatig met een ander mee of met een film of in mijn hart met mijn kind. En met andere zaken niet.
En Hanne
Ik ken die allesbeperkende angsten niet, zoals ik me indenk dat een spinnenangst is of hoogtevrees. Dus dat je dan verlamt bent en de deur niet uit gaat of hysterisch op een stoel staat. Dus nee echt echt voorstellen kan ik dat niet omdat ik het niet kan vergelijken omdat ik die verlammende alles overheersende paniekmakende angst echt nog nooit heb meegemaakt (ik ben gezegend en dankbaar )
evenzo
Ik herken de angst voor spinnen en muizen ook niet maar sinds ik weet dat ik een soort claustrofobie heb die heel plotseling in onzinnige situaties kan opkomen (bij de tandarts bijv) is het goed voor te stellen hoe bang anderen kunnen zijn. Iets organiseren is voor mij niet hetzelfde als de angst voor claustrofobie maar kan mij wel nachtenlang wakker houden. Wil jij dat? Iets samen organiseren lijkt mij daarentegen weer heel leuk en gezellig, er valt dan meer dan de helft van mijn psychische 'last' af.
Maar goed: waarom stel je de volgende keer als je bij iemand zit niet gewoon iets voor? Heeft iemand zin om het de volgende keer samen met mij te organiseren? Lijkt me leuk! Nou als er dan niemand wil zou IK mij er bij neerleggen en óf gewoon verder gaan met de hoeveelheid uitnodigingen die ik nog leuk vind of gewoon gaan minderen. Kun je altijd nog kijken wie er in het 'gat van katniss' stapt.
eerlijk
En evenzo, ik vond jouw tekst "En net zoals dat ik echt niet kan weten hoe het echt echt echt voelt om je moeder te verliezen kan ik me wel inleven en meeleven. En dat begrijpen." ook wel eerlijk en goed.
Ik denk dat sommige mensen soms meer "begrip" en "inlevingsvermogen" pretenderen dan ze eigenlijk hebben, gewoon omdat ze de betreffende situatie zelf niet hebben meegemaakt. En laten we wel wezen, iedere persoon is anders, dus zelfs als je de situatie wel meegemaakt hebt, weet je nog niet hoe een ander persoon zich daaronder voelt, enkel en alleen omdat je die andere persoon (met zijn eigen gedachten, gevoelens, baggage) niet bent!
Overigens kan je natuurlijk wel begrip hebben voor en je inleven in iets dat je niet precies hebt meegemaakt en dus ook niet precies kunt begrijpen (bijv. verlies van een ouder, angst, frustratie of wat dan ook). Maar weten dat wat jij denkt te begrijpen voor degene zelf mogelijk/waarschijnlijk toch anders is, lijkt me wel goed.
Gebrek aan sociale angst
Ik heb weleens van een recruiter gehoord dat ik weinig (sociale) angst laat zien/heb. Na het maken van een geschiktheidstest. Dat schijnt nog weleens voor te komen bij mensen in de zorg die voor hetere vuren staan. Kwestie van aanleg en aanleren.
En vooral als je jong bent denken mensen nog weleens dat anderen toch ongeveer precies zo in elkaar steken als zijzelf.
Maar gelukkig kreeg ik daar wel commentaar op als ik daar blijk van gaf.
Ik kon me ook niet voorstellen dat je zaken niet even regelt. Bijvoorbeeld als je een man met drama hebt, nou dan ga je toch gewoon scheiden? Daar kreeg ik direct commentaar op van iemand anders die een relatie had met een psychiatrische patient.
En als je met Kerst alleen bent en dat niet wil, dan ga je toch gewoon naar vrienden? Behalve als je niet zo makkelijk vrienden maakt.
Accepteren dat het zo is en inleven komt dan gelukkig ook wel vaak voor bij mensen die in de zorg werken.
geen naar mens
'Sorry, maakt mij dat een naar mens?'
Nou, naar zou ik je niet willen noemen. Maar ik zou het zelf wel vermoeiend vinden om steeds opgepept en gemotiveerd te worden door iemand die zich mijn vriendin zou noemen. Steeds weer te horen krijgen dat jij hebt gelezen dat ik alleen maar ..., dat we gewoon even ..., dat er heus niks engs aan is zolang ik maar ...
Ik krijg altijd graag iets meer ruimte om gewoon mezelf te zijn
Injel
Sjonge ik heb heus gevoel voor de situatie wat nodig is en hoe iemand erbij zit. Meestal denk ik dat en zeg ik niks. Het roept dat gevoel in me op. En tegelijkertijd ben ik ook graag mezelf dus ja soms kun je rechttoe rechtaan iets van me verwachten. Over het algemeen stelt men dit op prijs.....En ja ik ben dat type dat meestal zegt wat veel mensen denken en niet zoals de pvv.....
ik heb hetzelfde!
is dat je er moe van wordt (of onzeker) als jíj altijd degene bent die de kar moet trekken. Dat jij altijd zit met de afwas na afloop etc. Dat vind ik namelijk wel een nadeel aan feestjes: het doen van boodschappen, hapjes maken, activiteiten bedenken vind ik erg leuk, maar er komen natuurlijk ook minder leuke dingen bij kijken. En als iemand anders zegt: daar heb ik geen tijd voor, dan denk ik wel: ja zeg, ik maak er toch óók tijd voor. Ik vind het ook wel bijzonder dat mensen het blijkbaar niet aandurven om een feestje te organiseren; het komt om mij ook wel een beetje over als een smoesje. Bij mij is het huis ook niet op orde, en laatst had ik een hele groep mensen ook eens soep geserveerd die eigenlijk niet zo lekker geworden was Nou en? Het is toch gezellig?
Maar goed, het zou kunnen natuurlijk..... nu ben ik ook wel vrij schaamteloos en in het geheel niet verlegen. En ik zie bijvoorbeeld bij mijn vader een sociale angst, waarvan ik mij afvraag of hij wel echt bang is in gezelschappen, of dat hij zich schaamt voor mijn moeder.
Nog een anekdote hier: Elk jaar organiseerde ik wat met Sinterklaas, toen kon ik een keertje niet. Ik had dat ruim van tevoren aangegeven: wie pakt het dit jaar op, want ik heb het te druk?....... en niemand pakte het op. Toen bekroop mij wel het gevoel van "vind ik het dan misschien veel leuker dan de rest, deed ik het dan altijd voor mezelf?" of "is mijn bestaan doorgaans dan zo leeg dat ik wel tijd heb om een feestje te organiseren?"
Soms bekruipt mij dat gevoel nog wel eens, als ik weer eens degene ben die dan maar het initiatief neemt om wat te organiseren. Maar goed, het is ook weer niet zo dat ik de enige ben die iets organiseert.... sterker nog, als anderen veel organiseren (niet zozeer feestjes, maar op andere gebieden) ben ik wel eens bezorgd of ik niet te weinig doe. Onzin waarschijnlijk
creabea
O fijn dit....
Bij mij is het ook niet op orde. Verre van dat en ik bedenk ook pas laat dat ik eigenlijk geen plek heb dus laatst moest de tuintafel van buiten naar binnen omdat het anders niet paste.
Maar als ik zo es bij sommige mensen binnenkijk dan zijn het soms ook de mensen die hun huis perfect op orde hebben die niks organiseren. Want dan komt er troep. Dus het zal wel allebei waar zijn.
En ook ik heb weleens te weinig of teveel of het is het net niet want ik ben de helft van de ingredienten in de soep vergeten te scheppen. Het is verre van perfect. Maar daar gaat het dan blijkbaar toch ook niet echt om. Ik kan dat inderdaad vrij makkelijk naast me neer leggen. Ik word er ook onzeker van als niemand iets organiseert want ik denk dan dat ze OF dingen organiseren waarvoor ik niet ben uitgenodigd (hele kleinschalige etentjes ofzo) of dat ze wel op mijn dingen komen uit beleefdheid en niet omdat ze echt willen (als ik hier ook lees dat een aantal mensen een hekel hebben aan grote gezelschappen).
Maar goed over de gehele linie zou ik wel kunnen zeggen dat ik de aanstichter ben van veel initiatieven en dat is ook een kwaliteit.....en zo ieder zijn kwaliteit..... Ik ben dan weer niet zo goed in administratie, schema's en afwerking en als klushulp moet je me ook niet vragen.....