Taboe? kan me soms echt niet inleven/begrijpen

Faalangst

Wat jij beschrijft klinkt als faalangst.
Toevallig heb ik een cursus persoonlijke ontwikkeling gevolgd waar veel mensen zaten met faalangst. Ik ben er achter gekomen dat ik dat niet heb (wel soms bang om een stap te zetten, zorgen of het goed zal gaan) maar dat faalangst veel verder gaat. Het gaat dan niet meer om een stap zetten maar om het beklimmen van een hele hoge berg. Angst verlamt dan. Niets doen lijkt dan een betere optie dan wel iets doen.

Of het een taboe is om dit niet te begrijpen, weet ik niet.
Als je er zelf geen last van hebt, is het zeker moeilijk om een beetje te snappen hoe het werkt.

evenzo

Ik snap zelf ook zoveel niet. Maar dan realiseer ik me dat mensen echt heel verschillend in elkaar zitten. En dat ze die dingen waarin ik zo goed ben gewoon niet snappen. En dat dat misschien mijn doel en meerwaarde in het leven is.

En dan ben ik minder teleurgesteld en minder boos op ze.

Moet jij ook eens proberen...

wat ik denk

Wat ik denk is dat sommige mensen het wel gewoon prima vinden, aanhaken en gezellig meedoen, maar zelf geen zin hebben in het gedoe en de kosten.
Sommige mensen houden beslist niet van koken en het enige hapje dat ze kunnen maken is toastjes met kruidenboter, dus die beleven aan dit soort dingen beslist geen plezier om te organiseren.
En ik merk dat sommige patronen gewoon ontstaan...dat er altijd een paar zijn die dingen organiseren en de rest komt als visite.
Het zou lastig worden als je er echt steeds meer van baalt, want dat haalt je plezier weg. Je zou eens kunnen opperen om een 'amerikaanse party' ervan te maken, zodat iedereen wat meebrengt... ook de faalangst types vragen iets te doen, kost ze wellicht wat moeite maar wie weet helpt het hen over een drempel heen. (één etensding meenemen is toch minder eng dan meteen alles te organiseren) Of je vraagt bij de grootste kook-kluns om wat drank mee te nemen)
(mijn moeder was zo'n kookkluns en zij ging op een gegeven moment naar geeneen feestje meer omdat ze 'het niet terug kon doen" terwijl de andere mensen echt niet zaten te wachten op het perfecte feestje, maar het gaf haar zo'n stress)

Vreemde vrienden

Gaat het nou over vreemden of over vrienden? Ik heb een eetgezelschap van zes vrienden waarin we rouleren met eten. We kennen elkaar al meer dan 25 jaar, dus dat is het niet zo'n punt als het eten een keer mislukt of als iemand krap bij kas zit.
Ik heb een paar vrienden die gewoon tegen mij zeggen dat ze niet op mijn verjaardag komen omdat ze geen tijd of aandacht hebben. Ik vind dat verschrikkelijk. Zij organiseren wel grote feesten en etentjes waar ik en vele anderen komen, en dat is ook altijd erg gezellig. Maar ik bedenk me wel 10x voordat ik zelf zoiets doe. Je kunt je afvragen wat voor vrienden dat zijn, en dat doe ik ook. Sommige mensen trekken veel naar zich toe en gaan dan klagen dat zij de enige zijn en dat niemand net zo geweldig is. Sommige vrienden zijn gewoon gezellig om te hebben in een bepaalde context. Ouders van klasgenootjes bijvoorbeeld. Andere vrienden zijn voor het leven. Faalangst is een goeie, dat komt snel om de hoek kijken. Ts: het is geen onwil of onbeschoftheid, bij mij in ieder geval niet. En niet willen meebetalen is bij mij echt niet aan de orde.

reactie

Maar dat is dus het punt. Deze mensen beslissen zelf dat een toastje dan niet goed genoeg is ofzo terwijl dat ook prima is. Mijn gaat het om het samenzijn. Dat iemand het initiatief neemt, iets probeert. Ik ben echt geen keukenprinses. Ik doe ook maar wat en pleur even zo vaak ook gewoon een zak chips op tafel bij een verjaardag.
En Katniss het zijn geen vreemden. Het zijn zeer goede bekenden of gewoonweg vriendinnen. Met ons allerbeste vrienden rouleren we ook wel dat gaat makkelijker, maar het gaat net om het kringetje buiten de 3 allerbeste. Groep vriendinnen van vroeger zeg maar of nu ouders van vriendjes van de kinderen die ook wat vaker over de vloer komen.
Zij beslissen dus zelf voor mij dat ik een toastje niet goed genoeg vind ofzo ? en daarbij: ik denk dan wat kan jou het schelen wat iemand vindt? of ben ik daar nou zo makkelijk in dan?
Als iemand mij afrekent op het feit dat ik een toastje voorzet dan ben ik ook gauw klaar. Dat speelt voor mij helemaal niet en ik vind het ook een kul smoes. Als je geen troep in je huis wil zeg dat dan gewoon.

En zeker 'ook evenzo' dat probeer ik ook vaak me dat te realiseren en meestal lukt dat ook en dan denk ik: ach ja ieder doet z'n best en ieder voelt zich weleens onvermogend en we zijn niet hetzelfde. Maar soms ben ik het ineens zat en dan merk ik dat ik vaak probeer me in te leven en dat dus vaak een soort van denk te snappen maar in the end snap ik er eigenlijk geen hol van, niet echt. Ik denk dan echt: Man man man pull yourself together, trap onder je kont, pak es wat aan, regel es wat en who f***ng cares als er iets mis gaat.
Maar dan zit ik in mijn totaal opstandige ego zelfje dat weet ik best. Zo ben ik echt niet altijd maar soms overvalt me dat dan en ben ik er klaar mee om begrijpend te zijn......

niet kwetsen

Ik lees het terug en denk: ai ietwat scherp geformuleerd. Ik voel het wel zo maar ik wil anderen echt niet kwetsen en daarom zeg ik dit nooit op deze manier in het echt zeg maar. Maar hier wel omdat ik juist andere geluiden wil horen om het te begrijpen . Tegelijkertijd realiseer ik me steeds meer dat ECHT een ander begrijpen gewoon echt niet kan. We doen ons best. De ene keer lukt het beter dan de andere keer maar echt.....? sommige dingen liggen echt zo ver van mijn eigen belevingswereld af dat ik echt wel mijn best doe maar ja.....

Succes is een keuze

Zo klink jij een beetje. Jij hebt misschien niet als puber een heel stel klasgenoten uitgenodigd voor je verjaardag en dat er dan niemand op kwam dagen omdat je zo ontzettend niet populair was en je je kapot geneert als je de verdrietige blik van je moeder zit omdat haar kind niet leuk genoeg gevonden wordt en die ook nog eens haar best heeft gedaan om lekkere hapjes te halen die je dan maar met je vervelende broertje gaat opeten terwijl je iedereen er krampachtig nog wat van probeert te maken.

skik

Evenzo

Het kan natuurlijk ook gewoon gemakzucht zijn hoor, het is toch veel makkelijker om bij een ander aan te schuiven? Je hoeft niets te organiseren, niets schoon te maken achteraf en het is nog gratis ook. Hier trekken we voor de volgende data gewoon weer de agenda en ik zou gewoon een keer opperen dat jullie ook eens bij een van de anderen komen, die nog nooit aan de beurt zijn geweest.

jasmijn

Ja dat heb ik natuurlijk allang gedaan een keer en dan komt dus de aap uit de mouw. Waar eerder dan altijd een beetje werd gedaan van: o komt niet uit of bla bal. Als je dan echt het gesprek aangaat dan zegt men: ik durf de 'verantwoordelijkheid' niet aan. En dat geloof ik ook echt vanwege alle eerder genoemde redenen.
Dat dus en dan over zoiets simpels en dat zijn dan mensen met leuk en ook best verantwoordelijk werk enzo.

maar

misschien vinden ze dat eten helemaal niet nodig. Jij nodigt mensen uit en als dat blijkbaar niet roulerend gebeurt dan hoef je daar toch niet aan mee te doen? Ze vinden het wellicht vaak genoeg als jij en een paar anderen dat doen en hoeven jullie niet nog vaker te zien.

Ze hebben gewoon die behoefte niet en zolang je niet in een eetclub zit waar echt iedereen om de beurt MOET koken blijft het facultatief om zoiets te organiseren en hebben zij geen zin om buiten hun 'comfort zone' te komen om jou te plezieren. Organiseer wat minder vaak dit soort dingen en kijk of iemand anders jouw plaats pakt. Zo niet: duidelijk, het is niet echt iets waar ze op zitten te wachten.

skik

Ja ik kan me voorstellen dat het zo klinkt. Maar zo bedoel ik het niet. Ik ben ook zeker geen vvd'er
om de parallel maar even te trekken.
Het voorbeeld wat jij noemt vind ik heel erg. Dat is mij inderdaad nog nooit overkomen. Ik kan me voorstellen dat dat heel erg verschrikkelijk en ook litteken gevend is voor later. Dus ik zal ook niet pretenderen dat ik weet hoe dat voelt. En tegelijkertijd denk ik ook: het gaat om NU met je vrienden van NU. Niet EEN klasgenootje, EEN collega, EEN buurtgenoot....maar zeer goede kennissen zo niet vrienden. Ik voel me werkelijk aangevallen en gekwetst als iemand bij MIJ niet zichzelf durft te zijn en dus niet een toastje met kruidenboter durft te serveren. Dit zeggende realiseer ik me ook dat de keerzijde wellicht net zo waar is: dat diegene is zoals ie is en dat ik dat blijkbaar dan inderdaad toch niet echt accepteer. Ik vind het echt oprecht lastig. Misschien wil ik wel een ' redder ' zijn. Dat denk ik. Dat ik denk: joh kom op meis, ik ben het maar. Nodig me uit, spa rood en een pinda is ook prima. Ik ben graag met deze groep bij elkaar, verder niks ingewikkelds. Kom uit je schulp en let it go!

Wederkerigheid

Jij zoekt de wederkerigheid in de gastvrijheid en daar zit natuurlijk wat in. Maar voor sommige mensen werkt dat niet zo. Hun huis is hun tempel ofzo, of ze liggen inderdaad nachten wakker van het idee alleen al. Je kunt nu eenmaal niet in iemand zijn hoofd, huis of portemonnee kijken.

Wij hebben ook van die groepjes gehad, en dat bloedde inderdaad dood omdat het altijd dezelfde waren die het moesten organiseren. Ik heb dat eigenlijk nooit zo gesnapt tot nu.

Ik denk dat ik in jullie geval zo voorstellen om er een Amerikaans fuif van te maken. Dat verdeeld de lasten nog enigszins.

maar ook

Heel erg leuk, en zou het ook graag organiseren. Maar ben echt helemaal op van mijn gewone leven alleen al, ik kan het er niet bij hebben. Het gaat om verschillende factoren en redenen waarom ik zo 'vol' zit, het is wrs een totaalplaatje. Het zijn redenen die veel mensen niet in kunnen voelen en echt niet snappen. Ik doe geen moeite het te proberen uit te leggen. Wil ik ook helemaal niet. Ik ben geen klager en wil helemaal niet klagen over zaken die een ander niet begrijpt.
Ik wil me ook niet hoeven verdedigen.
Maar wilde hier wel even aangeven dat er echt verschillende redenen kunnen zijn waarom mensen 'niet meedoen'.
Overigens ga ik zelf ook nog maar nauwelijks naar etentjes oid want ik vind zelf de ongelijkheid juist heel vervelend.
Maar het kost energie om over iets als bijv faalangst heen te springen en die heb ik echt, chronisch, niet. Maar zou echt veel liever in jouw plaats staan. (Klinkt ook weer zo zielig, bedoel dat niet zo maar in feite heb je echt een luxe irritatie)

anders

Kan je het dan niet anders doen? Met een team van 3 bv, 1 stelt z'n huis ter beschikking, ander neemt de drank mee, een ander toastjes. Dan voelt het misschien wat meer gelijkwaardig en voelt iedereen zich minder bezwaard.

in de groep gooien

Ik snap toch niet zo goed dat dit niet gewoon besproken kan worden. Maar misschien is dat punt al gepasseerd en zou het nu tot ellende leiden als je er iets over zegt.
Maar samen plezier is toch ook samen delen (van organisatie, van kosten, van bedenken, van plannen) en de vraag is hoe iedereen iets bij kan dragen. Voelen degenen die 'niets' doen zich dan niet schuldig, vraag ik me af?
Komen ze met een fles wijn aanzetten, zorgen ze voor zelfgebakken koekjes of een leuke film om samen te kijken, whatever?
Misschien, Evenzo, vind je de mensen die dit niet onderkennen (en het op hun eigen wijze oplossen, bijv. door Amerikaans feestje voor te stellen, of op andere wijze laten merken) gewoon niet zo leuk. Dat mag namelijk gewoon.
Vraag is of je je eigen plezier daardoor laat beïnvloeden.
Wisselt de samenstelling vaak?
Zijn het altijd dezelfden die wel altijd komen maar 'niets' doen?
gr Angela

reactie

Binzy maar dat is dus echt geen punt. Ik weet van sommige mensen ook echt wel hoe de vlag erbij en dat is ook geen enkel probleem.

Ik verwonder mij gewoon over de uitspraak: ik durf het niet want....
dat vind ik zo gek. En nu ik er wat langer over nadenken denk ik dat mijn irritatie met name zit in het feit dat de ander voor mij denkt. De ander denkt dus dat ik denk dat het niet goed genoeg is. Of dat het eten misschien niet lekker is. Zoiets.

Mijntje en Angela dat doen we ook regelmatig hoor dat anderen iets meenemen en meestal wordt het ook aangeboden maar dat is mijn punt niet. Ik doe het graag en het gaat me niet om het maken of kopen van hapjes of drank. Het gaat ook om uberhaupt het initiatief.
Ik bespreek het dus wel of mensen beginnen er zelf over zo van: o fijn dat je dit doet. Ik zou dat dus niet durven.....

Of een aantal jaren geleden toen het echtin de groep werd gegooid dat een paar zeiden: ik durf de verantwoordelijkheid niet aan, ik heb er stress van, ik denk dat het misgaat. Dat soort dingen en dat punt dat snap ik niet.

Evenzo

Begrijp je het wel als mensen bang zijn om met het OV te reizen, of om in het openbaar te spreken, of voor katten?
Dit is precies hetzelfde.

Sommige mensen

Hebben nou eenmaal een grotere sociale angst. Kan gewoon ingebouwd zijn en moeilijk te veranderen. Iets met de werking van de Amygdala.

Ja

Ja.....blijkbaar dan....Maar kan het zo niet plaatsen als je dan best verantwoordelijke baan hebt bv. Past niet in het plaatje zeg maar.....

afhankelijk van de groep

Ik behoor tot beide groepen, de ja leuk dat doe ik wel groep en de nee dat kan ik niet groep. Afhankelijk van welk gezelschap iets van mij vraagt.

Vol vreugde heb ik hier ieder jaar met de najaarsfeesten een club van 15-20 personen (liefst in mijn tuin) zitten. Iemand neemt de traditionele oliebollen mee en ik zorg voor de rest van de hapjes en drankjes. In de avond maken we een eenvoudige doch voedzame maaltijd, er is dan altijd wel iemand van het gezelschap die met mij achter het fornuis schuift en het is altijd reuze leuk mede omdat we 's morgens nog niet weten wie er voor de avondmaaltijd blijft hangen. De kerngroep is al jaren gelijk met ieder jaar wel weer nieuwe mensen erbij en anderen die er niet zijn. De meeste gasten durven ook zelf de knop van de koffiemachine te bedienen of een biertje jit de koelkast te pakken.

Kerstavond brengen wij al 20 jaar door met dezelfde mensen, meestal bij een van hen thuis maar soms ook bij ons. Dat vind ik toch zo'n hel als het weer eens hier moet. Dan sta ik echt stijf van de stress. Wat ik ook bedenk voor het eten, het is nooit goed heb ik rosbief dan is rollade toch veel lekkerder en andersom. Denk ik ook aan de aanwezige kinderen dan moet ik niet zo tutten die kinderen kunnen toch ook wel mee-eten met de volwassenen. Denk ik nket aan de kinderen met het idee dat ze wel mee kunnen eten, dan is effe een paar hamburgers door de pan vegen toch niet teveel moeite en ga maar door. Knettergek wordt ik er van met als gevolg dat ik al 4 jaar geen vinger heb opgestoken bij de vraag wie er volgend jaar kerstavond doet.
Ik schuif wel aan bij wie het stokje wel heeft opgepakt en onthoud mij van commentaar. Indien nodig krijgen mijn kinderen bij thuiskomst nog een tosti voor het slapen gaan.

Niet omdat ik bang ben dat mijn eten mislukt of dat ik het niet gezellig kan maken maar bang voor het commentaar dat al tijdens de avond geuit wordt. Soms is dat luid en duidelijk en voor niemand fout te begrijpen, echt heel genant. Soms zijn het steken onder water met verwijzingen naar eerdere feesten. Ik heb er echt geen zin meer in en doe net ook echt niet meer.

O regenboog

Das wel echt erg vind ik die opmerkingen. Dat herken ik gelukkig niet. Kan me voorstellen dat je daar geen trek meer in hebt.

ik heb

Ik heb een aantal jaren geleden na een vreselijke rit in een achtbaan beloofd dat ik niets meer moet. (tenzij absoluut noodzakelijk.)
Dat gaat om dingen die mijzelf weinig plezier doen, en die ik meer voor anderen doe.
Neem de achtbaan , of bv. bijna gedwongen worden alcohol te drinken, vis lekker horen te vinden, groepen mensen te ontvangen en te entertainen, kerstkaarten te versturen, taxi te spelen voor zij die net iets te vaak een beroep op mij doen op dat vlak, koken voor mensen die zelf koken leuk vinden en vaak kritischer zijn, gedwongen voelen mee te moeten doen en ga zo maar door.
Het lucht enorm op moet ik zeggen.
Ik kan best koken, maar heb er op de ene of andere manier geen plezier in en voor groepen levert mij dat weken stress op.
Ik doe het niet meer en heb er het geld niet meer voor (over).
Geen stress, geen gevoel van verplichtingen (paniek), en toch potverdrie nog commentaar krijgen.
Niemand bepaalt voor een ander dat een zak chips op tafel gooien en crackers met kruidenboter mij niet net zoveel stress kan opleveren. En als mensen dat niet bevalt hoeven ze me niet uit te nodigen. Dan weet ik meteen dat de vriendschap iets minder diepgang had dan ik dacht.
Ik verwacht van een ander ook niet dat die iedere keer de hand omhoog steekt of altijd aan de beurt is. Ga dan gewoon niet samen eten als het nare gevoelens oproept.
Doe idd zoiets dat iedereen iets meeneemt, je evt. kosten deelt en laat het dan door de mensen doen die er wel plezier aan beleven.

vaarwater

Er is nog iets anders. Ik merk dat mensen het soms moeilijk vinden om in het vaarwater van iemand anders z'n initiatief te gaan zitten. In dit geval dus: vriendin/kennis X vindt het leuk om af en toe zoiets te organiseren. Het is altijd leuk en geslaagd. Moet 'ik' dat dan overnemen? Misschien vindt die betreffende vriendin dat helemaal niet leuk of is het sowieso minder leuk dan bij haar. Ik merk dat mensen vaak zo denken.
Wel jammer.

Ik moet eerlijk zeggen

het gaan naar dit soort dingen levert mij soms ook al erg veel stress op. Juist door sociale angst. Het is de laatste jaren een heel stuk verbeterd maar dat ik nu denk ha leuk, nee. Ik ben dan ook geneigd niks te organiseren omdat ik bang ben gasten te overvragen. Ik kan me echt amper voorstellen dat iemand dit soort sociale dingen echt alleen maar leuk vindt. En als ik me dan oppep en naar zo'n avondje ga en dan daarna de hele nacht wakker lig van het overspannen denken of ik me normaal gedragen heb dan ben ik best trots op mezelf. Het idee dat iemand dan online zou kunnen gaan klagen dat ik me er makkelijk van af maak, maakt me eerlijk gezegd een beetje misselijk. Het zou maar zo kunnen dat een aantal van je gasten hun grenzen al best ver oprekt.

Dat hoef je helemaal niet te snappen. Je moet het wel aanvaarden. Mensen zijn nou eenmaal heel verschillend

Mijk

Evenzo,

Heb je wel eens iemand aangeboden de organisatie samen te doen, wel bij haar thuis dan.
Mensen zijn soms bang veel te veel gekocht te hebben zodat ze met een overdaad aan eten zitten.
Ze kunnen best wat hulp gebruiken zodat ze weten hoeveel en welke drankjes in zijn.

Maar sommige mensen zijn heel bang voor hun meubilair. Stel dat de rode wijn over de bank gaat of die mooie wijnglazen...
De vrouwen die geen feestje durven te organiseren vanwege hun huisraad, kunnen ook gezamelijk een ruimte afhuren of een high tea bij een lokale tuincentrum plannen.

Wat mij wel stoort bij feestjes is het niet bevestigen of iemand wel of niet kan komen.

waar gaat dit over?

ik organiseer ook regelmatig een feestje thuis. En nodig daar steeds ongeveer dezelfde mensen voor uit, mensen waarvan ik het gezellig vind dat ze erbij zijn.
Sommige van die vrienden geven nooit een feestje 'terug'. En het is nog nooit in me opgekomen dat ze dat wel zouden moeten doen.
Zij doen andere dingen, dingen die zij leuk vinden. Zo vraagt een vriendin mijn dochter soms mee op vakantie. Een andere vriendin komt mij graag helpen met klussen. Ik haar nooit.

Er moet natuurlijk wel een soort van balans, van evenwicht, zijn in een vriendschap. Als altijd alles van een kant komt, gaat dat wringen op den duur. Maar je kunt wat betreft prima allebei iets anders bijdragen.

evenzo

'Maar kan het zo niet plaatsen als je dan best verantwoordelijke baan hebt bv. Past niet in het plaatje zeg maar.....'

Ik denk dat jij er vanuit gaat dat mensen thuis en op hun werk helemaal 100 % hetzelfde zijn. Voor mij geldt dat al niet. Ik heb een 'werk-stand', waarin ik presentaties geef en projecten aanstuur, netwerkgesprekken houd tijdens congressen, onderhandelingen voer en mensen inwerk. Maar dat is een soort 'aangeleerde ik', die bovendien heel veel energie kost. Thuis ben ik veel meer introvert. Stilte, weinig mensen om me heel, veel tijd om bij te tanken. Als ik thuis ook nog allerlei feesten en partijen moet organiseren, mensen moet entertainen, dan kost me dat moeite. Ik moet mezelf dan in de 'werk-stand' dwingen en een energievoorraad aanspreken die ik niet wil aanspreken.
Vandaar.

feestje=verjaardag

ik ga het even met een verjaardag vergelijken. Man en ik vieren onze verjaardag nooit, hebben we geen zin in. De meeste vrienden daarintegen doen dat wel. Voelen we ons wel eens schuldig over maar omdat we toch nog bij iedereen een envelop met geldinhoud meebrengen als cadeau ook weer wat minder. Vrienden zeggen dat we dit zelf moeten weten, hopelijk wordt dit ook gemeend.

Met oudjaar hebben we echt een rouleerde club, wat kleiner, veel leuker vinden wij. Verjaardagen voelen we meer als verplicht nummer.

Wij zijn dan waarschijnlijk 1 van die vrienden waar het over gaat in de beginpost. Wel bij anderen op feestjes (verjaardagen) komen maar zelf de verjaardag niet vieren (met uitzondering van speciale getallen)

Ho Ho niet uit verband trekken

Het gaat niet over verjaardagen. Moet je lekker zelf weten. Ik vier alleen die van de kinderen. Het gaat over groepjes waarbij gerouleerd wordt en dat er dan mensen zijn die die handschoen niet oppakken.
Dat begrijp ik niet. Of ik kan me niet inleven in hun beweegreden en ben daar verwonderd over. Geïrriteerd al niet eens echt meer maar zoals ik zei ik wil me dan proberen in te leven in het argument maar kan dat blijkbaar niet. Ik heb ook stress ervan maar doe het toch. En ja ik ga daarmee erg uit van mezelf maar dat gaf ik ook aan. En ik gaf aan dat dat blijkbaar een taboe is. En dat is denk ik ook zo. Het Is not done om dit te vinden.....
Nogmaals feestjes, verjaardagen. Ik vier niet alles altijd. Moet iedereen zelf weten. Iedereen is ook altijd welkom en je wordt al helemaal niet afgerekend op of je iets bij je hebt. Vind ikleuk maar Let er niet echt op. Het zit mij meer in het niet durven wat ik apart vind. Misschien komt dat inderdaad omdat ik zelf redelijk hetzelfde ben overal. Ik heb geen werkstand....