Taboe? kan me soms echt niet inleven/begrijpen

ken het wel

Zelf vind ik het ook lastig om mensen thuis te ontvangen. Mijn ouders ontvingen veel mensen en als iedereen wat op had dan werd het ook nog gezellig. Maar ik denk niet dat ze er van genoten, van te voren werd toch iedere keer 'hoe hoort het eigenlijk' van Amy Groskamp ten Have doorgespit, het boekje 'wij ontvangen gasten' was helemaal beduimeld.
Ik doe het mijzelf niet aan en onze vrienden vinden het prima, eens in de zoveel jaar nodig ik ze uit om wat te eten op mijn kosten in een restaurant. In veel landen is het trouwens helemaal niet gebruikelijk dat je bij elkaar thuis komt maar dat je in een cafe of restaurant afspreekt. Alleen directe familieleden komen bij elkaar thuis.

Evenzo jij schrijft in je begin post dat je een gezellige borrel organiseerde met lekkere hapjes. Hoe doe je dat dan met eten? Stuur je de mensen weg of laat je de mensen mee eten? Zijn de lekkere hapjes het eten? Dat zijn al meteen ingewikkelde dingen.

wij kunnen dat gewoon niet in huis hebben

Jij bedoeld kerst, oud en nieuw en paas. Wij vieren dat soort feestjes eigenlijk ook nooit, hoewel we hebben met kerst weleens mijn ouders of mijn schoonouders op visite gehad, meer ruimte is er ook niet. We hebben een tafel met 4 stoelen (en daar zijn nu 3 bezet) we hebben nog wel een bureaustoel die we aan kunnen schuiven dus we kunnen 2 mee-eters krijgen. Er is gewoonweg geen ruimte in huis om meer mensen te eten te krijgen, verjaardag van ons kleine mannetje vieren we met de hele familie en die komen bij toerbeurt, want als mijn ouders en zus en zwager er met hun kleine zijn dan is het vol, komen daar nog mijn schoonzus, zwager, 3 kids met vriendjes en schoonouders bij dan kunnen we geen kant meer op.

Feestjes met de hele familie vieren we dan vaak dus bij mijn (schoon)zussen of zwagers, heel soms bij de (schoon)ouders maar dat lukt ook niet altijd even goed meer sinds ze kleiner zijn gaan wonen.

Bijdragen in de kosten doen we welk altijd!

evenzo

Het komt nogal over of jij je vooral beter voelt dan een ander. Terwijl je ook gewoon in je handjes kan knijpen dat jij geen last hebt van deze vorm van faalangst/sociale angst etc. Of denk je dat mensen dat voor hun plezier hebben?
Dat jij het niet kunt begrijpen zegt natuurlijk vooral iets over jou. En aan hang je er ook nog een keihard oordeel aan ("Man man man pull yourself together, trap onder je kont, pak es wat aan…."), zou het niet kunnen dat die zogenaamde vrienden dat ook wel aanvoelen, en jou daarom al helemáál niet meer over de vloer willen?

geef zonder terug te verwachten

Ik ben het met Katniss eens, geef zonder iets terug te verwachten. Dan kan je alleen positief verrast worden.

Het is ook maar de vraag of de antwoorden op de vraag 'waarom organiseer jij niet' de werkelijke antwoorden zijn. 'Ik durf niet' is sociaal gezien misschien makkelijker dan 'Ik heb geen enkele behoefte aan deze groep mensen over de vloer'.

Weet ook niet waar het idee om te 'rouleren' bij jullie vandaan is gekomen. Ik heb ook vriendengroepen waarvan ik het prima vind om gezamenlijk af te spreken en ergens wat te eten. Maar die ik als groep niet per se bij mij over de vloer zou willen hebben. Als iemand dan het jaarlijkse etentje thuis gaat organiseren vind ik dat prima maar verwacht niet dat ik dat het jaar daarna zal oppakken.

Gut ja

Dat laat mij denken aan de jaarlijke herdenkingsdienst van mijn opa en oma. De bedoeling was daarna dat een van de 10 kinderen de hele meute daarna thuis voorzag van koffie, gebak en een warme hap. En dat ging dan op rooster. Af gezien van het feit dat sowieso niet iedereen even goed door een deur kan, gaf dat ook gedoe omdat niet iedereen daar op zat te wachten. Na een hoop gestechel is het resultaat nu dat niemand dit meer doet.

Ik vind dit zo jammer. Het idee was leuk: voor wie wil nog even een hapje en drankje en praten over vroeger en de banden weer wat aanhalen.

Door die voorwaardelijkheid die jij hier ook laat zien, krijg je valse verwachtingen en scheve gezichten en gaat dat belangrijker worden dan het oorspronkelijk doel, namelijk samen zijn.

Je zegt dat je er zelf ook stress van krijgt? Zit daar dan niet de pijn? Jij wel en zij niet. Dat klinkt niet zo fraai.

Vriendschap

Vriendschap is altijd voorwaardelijk. Net zoals liefde. Er bestaat geen onvoorwaardelijke vriendschap. Je bent met iemand bevriend omdat het jullie beiden iets extra's brengt. Als die verhoudingen heel scheef komen te hangen dan is de vriendschap vaak vlug over.
Ik weet niet hoe scheef de verhoudingen bij jullie zijn. Jij bent degene die de feestjes en partijen organiseert maar zij doen misschien wel wat anders? Zij brengen misschien wel iets anders naar de vriendschap wat jij weer niet brengt. In een vriendschap moet er een zekere balans zijn maar die gaat niet perse over dat je allebei hetzelfde moet doen. De een is heel gastvrij en organiseert van alles. Een ander is dat misschien niet brengt weer iets anders mee.
Pas als de verhoudingen echt scheef gaan levert dat frictie op.

Overigens worden feestjes hier meestal in overleg georganiseert. We hebben vrienden die heel klein wonen dus het is eigenlijk nooit bij hun. We houden de feestjes meestal bij de mensen die de meest geschikte woning hebben (bijvoorbeeld bij ons thuis). Maar dat is dan alleen maar de locatie. De rest (eten, drinken, entertainment) regelen/bedenken en bekostigen we meestal samen. Het voelt dus helemaal niet raar dat het meestal bij ons is. Dat is gewoon een logistieke kwestie.

Nur

Dat is precies wat ik bedoel!

evenzo

'Het gaat niet over verjaardagen. Moet je lekker zelf weten.'

Dus omdat JIJ verjaardagen niet altijd viert, hoeven die niet. En omdat JIJ groepjes uitnodigt, moeten die wel? Dat is hypocriet.

omg

Het wordt ineens zo groot gemaakt. Ik heb echt nooit iets over voorwaardelijkheid genoemd. Ik heb niks gezegd over scheve gezichten. Ik heb niks gezegd over dat mensen hier niet welkom zijn. Ik heb wel gezegd dat ik niet begrijp dat mensen zoiets - in mijn ogen dan- simpels niet DURVEN.
Daar gaat het over.
Ik kan het gewoon niet echt begrijpen of inleven. Dat 'durven' een bijeenkomst te organiserne. Dat vroeg ik me af. Of iemand dat herkende zodat die misschien zijn visie kon gevedn.
Ondertussen vier ik de feestjes die ik wil en is altijd iedereen welkom. En tuurlijk kost dat energie maar ik vind het leuk. En ja dan ineens ontstaat er toch zoń roulatie systeem tegen wil en dank juist omdat allerlei mensen juist niks uitspreken krijg je dan alsnog rare situaties en dat ben ik niet. En al dat niet uitgesprokene dat zit mij denk ik dwars en daarin kan ik me dus niet inleven. En blijkbaar is dat tegelijk ook het probleem want mensen voelen zich door mijn uitgesprokenheid blijkbaar overwhelmed maar dat moet ik dan soms raden want dat durven ze niet te zeggen. Ik snap en begrijp dan weer niet dat ze dat niet durven want ik ben het toch maar. Ze kennen me toch? waarom is dat dan zo moeilijk? ik denk dan juist: wie heeft er hier nu voorwaarden? Ik niet in elk geval. Maar alle mensen die denken te moeten denken welke voorwaarden ik heb, die hebben zelf die voorwaarden. En zo zit de cirkel. En dan probeer ik dus nu eigenlijk in het midden te leggen dat ik het echt lastig vind omdat ik het niet zo goed begrijp waar dan het probleem zit en dat er in mijn ogen geen probleem is dat in de ogen van een ander wel een probleem is en dan ben ik degene met scheve gezichten en voorwaarden. Nu breekt eigenlijk wel mijn klomp.
Anyway het is mij wel duidelijk dat het een taboe is. En dat komt omdat een taboe gaat over dingen die NIET gezegd worden. Ik heb daar last van, van al dat niet gezeg.

durven? of...?

Waren ze wel eerlijk toen ze durven zeiden? Want dat houdt in dat je wel wil, maar... en dat klinkt positiever dan zeggen dat je er geen zin in hebt.

Maar evenzo,

Zou je wel bereid zijn iemand bij te staan zodat het 'niet durven' er niet tussen staat? Haar helpen met een thema zoals tapas en daarbij behorende schalen en lichtjes?
Het fijne van een feestje is het ontvangen van de complimenten, en dat smaakt naar meer-
Als je zegt: ' laten we het samen doen' hebben ze minder grond om te zeggen: ik durf niet aan. Ergens ia het wat manipulerend maar het is ook een steuntje in de rug. Dat is nog altijd beter dan hoe je nu over ze denkt.

Wie een klein huis heeft kan altijd opperen in de warme maanden een tuinfeest te geven in een park, het gaat uitendelijk om de gezelligheid.

Flanagan

Ja best een goede eigenlijk. Nooit aan gedacht eigenlijk want iemand anders pakt het dan vaak meteen over maar ik ga dat wel een keer doen ja.

Doet me denken...

Ik moest ineens denken aan een familie waar een van de schoonzussen altijd een dag organiseerde met alle neven en nichten. Dat werd door iedereen altijd enorm op prijs gesteld en iedereen keek ernaar uit. Op een gegeven moment is het stel waar de betreffende schoonzus in zat gescheiden (schoonzus werd ex), en er heeft vervolgens nooit meer iemand een neven en nichtendag georganiseerd. Best wel gek, dat er niemand in dat 'gat' is gesprongen.

Ik zit vol met

´ik durf het niet want´. Dat is geen handig gedrag, want je hebt er zelf het meeste last van.

Als je zelf bepaalde eigenschappen bezit die je soepel door bepaalde situaties kunnen loodsen, zul je nooit goed kunnen aanvoelen hoe het is als je die eigenschappen niet bezit. Zo heb ik moeten leren om heimwee serieus te nemen. Ik ken die emotie amper. Ik hoef die emotie echter niet te voelen, om toch begrip te hebben voor de gevoelens van mensen die wel heimwee hebben.

Het lijkt mij heerlijk om zonder ´ik durf niet´-gedoe door het leven te gaan. Ik durf niet overal in mijn eentje op af te gaan. Daar komt een hoop 'stel dat ik het verkeerd doe' bij kijken. Of 'stel dat ik het niet kan vinden', of 'stel dat ik me niet op mijn gemak voel daar', 'stel dat ik het niet goed kan zien', maar het kan ook zijn: 'ik schaam me voor mijn huis, ik durf ze dat niet te laten zien'. Ons huis kan best een opknapbeurtje gebruiken, maar ik ben daar niet doortastend genoeg in en mijn man al helemaal niet, maar het zou dus wel moeten. Ik zou mij er ongemakkelijk bij voelen om mijn collega's bijvoorbeeld uit te nodigen die met kritische blik zouden rondkijken. Nee, dan schuif ik liever bij een ander aan en zou ik er geen probleem mee hebben om een bijdrage in de kosten te leveren. Het is dus niet zo dat ik geen feestje durf te geven. Juist wel. Ik deed dat vroeger toen ik nog alleen woonde om flatgenoten te leren kennen. Ik deed dat toen er leeftijdsmijlpalen te vieren waren, e.d.. Ik hou er wel van. Maar ja, dat huis, hè... en (ook niet onbelangrijk) nooit eens het budget om wat uitgebreider uit te pakken. Er zijn belangrijkere zaken waar ons geld naar toe moet en gaat.

kaaskopje

Wat lief dat je dit deelt. Dank je. Dat bedoel ik dus. Ik wil echt proberen er begrip voor te krijgen en dat kan alleen als ik een inkijkje kan krijgen in iemands beweegredenen. Dat was het doel van mijn post. Niet om tips te krijgen dat ik het misschien dan ook niet moet doen of dat anderen dan iets mee moeten brengen. Daar ging het mij niet om. Ik probeerde mezelf juist open te stellen door oprecht deze tekortkoming in mijn eigen denken hier neer te zetten. Ik merk dat het ervan afhangt waar het om gaat of ik het makkelijker kan begrijpen. Ik weet niet hoe dat zit. Het is niet zo dat ik het zelf meegemaakt moet hebben om het te kunnen begrijpen. Maar soms kan ik het me gewoon beter voorstellen op de een of andere manier, misschien omdat die emoties dan universeler zijn ofzo? Ik denk dat ik inderdaad weinig: stel dat gedachten..... heb. En daarmee bedoel ik niet dat ik me dan beter voel zoals eerder gesuggereerd werd. Het is een constatering die blijkbaar maakt dat ik het lastig vindt om me voorstellen hoe dat is voor anderen.
Kunnen jullie je dan in allerlei emoties of denkrichtingen van anderen helemaal inleven of begrijpen? Er zijn toch vast gedragingen of denkbeelden van anderen die je niet echt kunt begrijpen?
Ik heb geen rangorde daarin van belangrijkheid. Dat sommige emoties/ideeen/gedragingen van anderen belangrijker zijn om je druk over te maken dan andere.

Ik gaf ook eerlijk toe dat ik een 'oordeel' erover kan hebben vanuit mijn behoefte om iemand te redden. Dat roept het in mij op. Ik denk dan: "kom op! doe niet zo gek. Wat kan er mis gaan? ik ben het maar. Niet voor anderen denken. En wat dan nog als anderen vinden dat je huis te klein of etc"
Dat soort gevoelens en ideeen. Dat bedoel ik niet om iemand af te branden, maar juist om te helpen. En ik snap ook best dat dat niet altijd goed overkomt en daarom hangt het ervan af in welke situatie het is en welke band ik met iemand heb of ik dit dan bespreek.

katniss

Er zit onder jouw berichtje jouw idee verstopt. Wil je dat nog delen? Wat vind je er gek aan. Alsof je het cynisch bedoelt? moet ik het zo opvatten?
Zoiets als (mijn interpretatie van jouw bericht) Iedereen komt al jaren en blijkbaar was het niet leuk genoeg om het over te pakken en is iedereen hypocriet altijd al die jaren wel gekomen zonder het leuk te vinden. Bedoel je dat?
Dat trek ik echt slecht. Waarom komen mensen dan?

Of bedoel je dat daar ook allerlei ik durf niet gevoelens achter kunnen schuilen?

Nou

Ik denk dat je maar zoveel mensen hebt die iets oppakken. De rest vindt het wel leuk, en wil ook wel maar te druk, komt er niet van, doe ik morgen wel, kan ik niet, wil ik niet, ?.

Dat betekent in mijn ogen niet dat ze de bijeenkomst niet leuk vinden, maar dat het organiseren ervan gewoon niet in hen zit. Je hebt verschillende rollen in een groep en de groepsdynamiek bepaalt ook welke rol iemand op zich neemt.

evenzo/katniss

Grappig evenzo, om jouw interpretatie van Katniss bericht te lezen. Ik las er helemaal geen cynisme in, maar de beschrijving van een - volgens mij - veel voorkomend fenomeen. Zoals Ginny ook schrijft; er zijn zat mensen die het heel leuk vinden om 'mee te liften' op het organisatorisch vermogen en initiatief van anderen, maar die zelf honderd-en-één redenen hebben om dat niet op te pakken. Variërend waarschijnlijk van onzekerheid tot gemakzucht en alles ertussenin. Het zegt iig niks over hoe leuk ze het daadwerkelijk vonden.

jacq

Ja grappig inderdaad. Want ik trek dan inderdaad die conclusie wel. Mmmmmmm. Waarschijnlijk zou ik dan dus in dat gat gesprongen zijn

evenzo

Ja, ik zou ook in dat gat gesprongen zijn. Hoewel ik mezelf probeer aan te leren dat ik niet alle gaten hoef op te vullen.

Interessante vraag

Evenzo, en leuk dat je je openstelt om meer begrip te krijgen voor anderen. Dat zouden meer mensen moeten doen! "Waarom organiseren jullie eigenlijk nooit mee?" Is een vraag die je niet gemakkelijk stelt tijdens een gezellig samenkomen, en daarom blijven de beweegredenen van de ander inderdaad duister.
Mensen zijn kleinbehuisd, schamen zich voor hun huis, hebben de energie niet want die moeten ze al zo inzetten bij hun werk, hebben geen geld.. Ik heb nog niemand gehoord die zegt dat ze de troep of het werk niet willen of bang zijn voor hun nieuwe bankstel.
Wat mijzelf betreft: ik ga wel naar feestjes en bijeenkomsten als ik vind dat het moet, maar heb altijd het gevoel dat ik wel heel hard moet "werken" (lees: belangstelling tonen voor anderen, grappig uit de hoek komen, aangenaam gezeldschap zijn) om mijn aanwezigheid te "verdienen". Dat is een soort basisgevoel dat ik er niet uit krijg.
Dat lukt me vaak ook wel maar het is zeer vermoeiend. Als ik zelf iets moet organiseren heb ik dat gevoel ook, plus de verantwoordelijkheid dat werkelijk iedereen het leuk heeft in mijn huis. Ik luister mee met alle gesprekken, zie iemand eenzaam in een hoekje staan en voel hoe vervelend dat is, zie dat iemand naar de wc gaat en hoop dat ze niet nadruppelen of de wcbril omhoog laten staan want daar heeft de volgende bezoeker last van, ik merk dat die gast die altijd zo breedsprakig is zijn gesprekspartner aan het irriteren is en grijp in, heb tijdens de voorbereiding met alle voorkeuren en allergieen rekening proberen te houden en bedenk me opeens dat mijn man toch walnoten in de salade had gedaan en daar was de zoon van S. allergisch voor en zat dat niet in de familie?

En dan, na afloop, als iedereen al lang naar huis is, lig ik in bed alle gesprekken en situaties door te nemen en bedenk de dingen die ik had moeten zeggen of doen of vragen. Wat bedoelde F nou met die opmerking? Legde H zijn hand niet erg vaak op de hand van M? Was L niet te dronken, had ik hem moeten afremmen? Helemaal vergeten naar de gezondheid van K's moeder te vragen!

Ik weet eigenlijk niet, misschien hebben de meeste mensen dit soort gevoelens wel, ik heb het er nooit over dus geen idee. Des te knapper dat er uberhaupt nog helden zijn die feestjes organiseren aandurven. Ik waardeer dat erg en breng ook altijd bloemen, wijn of boeken en chocola(want niet iedereen houdt van bloemen of wijn, enz)

Dus hiermee even een inkijkje in mijn worstelingen en mijn redenen om zo weinig mogelijk te organiseren.
ik vind het niet gewoon gedoe, ik vind het vreselijk.

Empathie

Niet iedereen zit hetzelfde in elkaar, da's gewoon een feit. Jij bent blijkbaar nogal organisatorisch en entertaining ingesteld. Er zijn legio mensen die het echt gewoon de hel vinden om zoiets te organiseren wat jij beschrijft.

Als je wat introverter van aard bent, bijvoorbeeld. Of sociaal wat minder sterk. Of als je huis altijd best een rommeltje is, en je zeg maar een halve dag bezig bent om alles schoon te maken voor je mensen in je huis durft te laten. Als je niet zo'n kok bent, die gemakkelijk allerlei verschillende hapjes en drankjes uit z'n mouw schudt en jezelf er niet vanaf wilt maken met wat toastjes met kruidenboter omdat je dan het gevoel hebt dat je tekortschiet. Want wat als mensen het niet gezellig/netjes genoeg/lekker genoeg vinden bij mij? Dat zegt verder niks over jou, het gáát niet over jou.

Dat je dat niet aanvoelt of 'snapt', betekent dat jij blijkbaar wat minder empathisch bent. Dat geeft niks, niet iedereen is hetzelfde zoals ik al zei. Maar misschien kun je je er dan verstandelijk bij neerleggen dat in je vriendenclub niet iedereen de organisatorische handschoen met even veel gemak oppakt als jij.

evenzo

Als jij een kennis van mij zou zijn dan wist je niet dat de vlag er bij mij zo bijhangt. Er zijn maar heel weinig mensen die weten hoe *zwaar* ik het leven vind. Vrienden zelfs weinig want eerlijk gezegd ontbreekt mij ook de energie om vriendschappen echt bij te houden. Dus ook met hen praat ik weinig. Neemt niet weg dat ik toch in een situatie kan komen waarin ik in ga op initiatieven van anderen. Maar zelf initiatief tonen zit er gewoon echt niet in. Maar die anderen weten dan niet waarom.

Voor de andere groepen

Wat ook nog kan: iemand zit altijd in meerdere kringen, misschien dat Marietje altijd al bij haar thuis de bijeenkomsten voor de kerk of de schoonfamilie organiseert, en dan voor de vriendenborrels op anderen leunt omdat het anders een beetje veel wordt.

Ik heb diverse kringen die moeilijk mengen. Ik voel me wel eens vervelend dat ik bv mijn verjaardag niet vier, maar dat heeft er ook mee te maken dat het echt niet leuk wordt om mijn familie, schoonfamilie en collega's bij elkaar te zetten. Mijn vrienden wonen op afstand.
Ik organiseer wél etentjes en borrels, maar bepaalde kringen vallen daarbij af. De ene familie woont bv allemaal aan de andere kant van het land, dus het is veel logischer om in hún regio bij elkaar te komen.

Nou ja, en zo zijn er kringen die vaker bij ons thuis komen dan andere, om allerlei redenen.
Er is ook iemand die in 15 jaar tijd nog nooit bij ons thuis is geweest, wij moeten altijd naar hém toe.

Ik verbaas me er soms over en zou soms ook willen dat ik makkelijker iedereen kon ontvangen in plaats van alleen die-en-die groepen, maar denk er verder niet te veel over na. Misschien dat anderen ook wel iets van ons denken.

ik heb weinig energie door een aandoening die niet iedereen begrijpt of erkent. Wat ik de ene keer niet kan, kan ik de andere keer wel. Daarnaast in het verleden zware depressies gehad en mijn energie is er nooit helemaal bovenop gekomen.
Dat vind ik niet leuk. Ik wil eigenlijk gewoon graag meedoen met de wereld, alleen als ik daarover praat wordt dat niet altijd begrepen.
Dus ben ik gestopt met uitleggen en leef uit gewoonte op een lager level zodat ik opvlammingen beter zie aankomen en daar op in kan springen.
Ik zou willen dat ik zo gastvrij en energiek was, dat ik goed sliep en niet tot 4 uur wakker lig. Maar dat is gewoon niet zo. Daarom doe ik dat soort dingen niet, omdat ze me iets kosten en niets opleveren.
Niet omdat ik niet van mensen houdt, in tegendeel, maar gewoon omdat het me veel te veel kost.

durven

'Ik heb wel gezegd dat ik niet begrijp dat mensen zoiets - in mijn ogen dan- simpels niet DURVEN. Daar gaat het over. Ik kan het gewoon niet echt begrijpen of inleven.'

Kun je je wel voorstellen dat mensen hoogtevrees hebben? Of vliegangst? Of zo bang zijn voor spinnen dat ze hun huis niet meer uit durven? Dat is namelijk precies hetzelfde. De angst vooraf is net zo 'echt' voor die mensen als wanneer ze echt van een klif af vallen, neerstorten of opgegeven worden door Ungoliant (de megaspin uit In de ban van de ring). Sommige mensen klappen dicht op een podium, terwijl andere mensen super makkelijk een one man show opvoeren.

Sommige mensen hebben nou eenmaal een sociale fobie. Daar doe je niks aan.

opgegeven?

opgegeten natuurlijk.

Feestjes

Ik hou niet zo van feestjes. Ik ga als ik uitgenodigd wordt of als dat nou eenmaal verwacht wordt maar ik vind het niks. Ik doe mijn best maar ik voel mij vaak eenzaam op feestjes. Ik mis het knuffelgen denk ik want ik heb niks met dat geaai over ruggen en gezoen. Dat voelen mensen ook wel aan dus doen ze dat bij mij niet maar daardoor voel ik mij weer buitengesloten.

Toch ben ik niet contact gestoord. Ik hou van kletsen maar niet in grotere gezelschappen. Ik zal dus ook nooit een feestje organiseren buiten de verjaardagen van de kinderen om.

Het is ook wel grappig want ik ga er juist vanuit dat mensen die feestjes organiseren dat doen omdat ze dat leuk vinden. Ik heb geen angst voor hapjes maken of koken. Sterker nog met Kerst nodig ik meestal familie uit om bij ons te komen eten. Kleinschalig (maximaal 10 - 12 man). Dat is voor mij prima te doen. Wij zijn zelf al met zijn zessen dus zes bezoekers erbij. Dat vind ik nog wel leuk.

Vriendenavond versus familieavond

Persoonlijk vind ik een avond met pak en beet 12-14 vrienden gezelliger dan een avond met familie omdat vrienden vaak mensen zijn van dezelfde leeftijd en meer raakvlakken kennen, juist door die herkenning van aspecten in het leven. Het is ook makkelijker met ze praten want er zijn geen interne banden zoals bij een familie die onder spanning kunnen komen als je het niet met elkaar eens bent.
Een avond met vrienden is vaker een uitwisseling van tips. Als ik met een oudere generatie praat over schoolse zaken, begrijpen ze je niet want vroeguh.. en de jongere generatie hebben weer heel andere dingen aan hun hoofd en in hun handen-
Juist in familiebijeenkomsten fungeer je m.i. meer als gastvrouw dan in een gezelschap leeftijdsgenoten.
Leeftijdsgenoten storen zich ook niet zo snel aan wat stof op een boekenplank omdat er bij hen thuis ook stof op de boekenplank ligt.

Wie een verjaardag niet schuwt, zou een fijne vriendenavond kunnen ervaren.