Snel gefrustreerd/niet begrepen worden
De laatste weken voel ik mij snel gefrustreerd en niet begrepen. Voorbeeld: ik heb hier thuis de regel dat men zijn eigen spullen opruimt en is er iets leeg (bijv. Pak drinken) dan gooit degene die het heeft leeggemaakt weg. Vaak is het zo dat een pak alsnog op het aanrecht staat of bij de achterdeur (als het in de kliko gaat). Ik krijg het gevoel dat ze net zolang wachten totdat ik het maar opruim (vooral stiefzoon heeft daar een handje van). Ik laat het gewoon staan en verzoek ze alsnog om het zelf op te ruimen. Ander voorbeeld: aan dingen herinneren: als ik ze ergens aan herinner om te doen dan krijg ik dingen te horen als: zit er niet zo bovenop, geef het een kans etc. Terwijl ik het al lang een aantal kansen heb gegeven. Ik probeer dit los te laten en zoiets te hebben van 'niet mijn probleem' maar ik voel dat het heel moeilijk is.
Voorbeeld 3:
Ik moet altijd vragen of manlief mij wilt helpen, er gebeurt weinig uit hemzelf. Ik heb geleerd dat als iemand ergens mee bezig is, je hulp aanbied. Als ik steeds moet vragen van: zou je alsjeblieft dit of dat willen doen, dan voelt dat als commanderen voor mij.
Ook heb ik het gevoel dat ik niet mijn gedachten kan uiten. Vaak wordt er al een conclusie getrokken, zonder dat er wordt gevraagd wat ik echt bedoel.
De laatste tijd ben ik dan ook veel aan het vloeken en gooi ik bijv. Spullen op de grond die opgeruimd hadden moeten worden(nee niets wat breekbaar is, zonde van het geld). Dat vloeken valt manlief op (de spullen leg ik weer terug waar ze eerst lagen dus van dat gooien merkt hij niets), maar ik ben bang dat als ik hem vertel wat ik voel dat ik mij weer aanstel.
Ik heb al wat eigen regels ingesteld zoals: geen bed opgedekt en kamer niet opgeruimd? Dan wordt er ook niet gestofzuigd. Stiefzoon vindt bed opdekken namelijk onzin, want niemand ziet het en het is zonde want je ligt er later toch weer in. Ik heb dus de gedachte: stofzuigen is ook zonde want er komt toch weer stof in je slaapkamer. Zelfde geld met kleding netjes in kast stoppen: ik ben hier mee gestopt. Stiefzoon haalt alles overhoop. Zelfs sokballen haalt hij uit elkaar, om ze vervolgens weer los in de lade te stoppen.
Nou ja genoeg voorbeelden.
Hoe kan ik het beste met deze frustratie etc omgaan? Ik krijg het gevoel dat het niet lang duurt voordat ik écht een keer flink uit mijn slof schiet met nare gevolgen van dien.
Alvast bedankt voor jullie antwoorden
Stampertjebloempje schreef op 10-06-2022 om 17:27:
Gisteren even een goed gesprek gehad hierover met manlief. Hij geeft aan dat ik het gewoon moet vragen als ik iets opgeruimd wil hebben of hulp nodig heb. Daar kan ik inkomen, alleen het zit niet in mijn natuurlijke aard, dus het zal moeilijk zijn om hier aan te wennen. Ben zoals al eerder aangegeven meer van: je ziet het toch staan dus waarom ruim je het niet op etc.
Ja maar je man ziet het niet. Waarom moet alleen hij zich aanpassen aan jouw normen.
ik zou ook proberen wat meer vaste afspraken te maken en daarnaast het gewoon te vragen. Dat is dan jouw aanpassing. Dus iedere dinsdag en vrijdag stofzuigt hij het huis, en vul maar in. En hij vraagt de rest.
en om hen te leren zelf achter hun kont op te ruimen zou ik met de keuken beginnen met de afspraak (regel die wij hebben): NIEMAND laat iets op de aanrecht achter. Maak je lunch? Meteen na de lunch alles opruimen. Afwas in de machine, potjes in de kast. Wij hebben door ons grote gezin vanaf het begin erg rigide manieren en taken ingesteld en het werkt voor ons. Wij eten alleen in onze grote woonkeuken aan tafel. Dan ben je minder geneigd om niet op te ruimen dan als je op de bank voor de tv hebt geluncht en blijft hangen.
probeer het niet opruimen niet te zien als onwil maar als onkunde dan erger je je minder.
