paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Bovendien

Scheiden is een ding maar je kan als gezin ook te maken krijgen met ziekte, langdurige werkeloosheid of overlijden. Als daardoor het gehele gezinsinkomen wegvalt is het gezin veel kwetsbaarder dan als er nog een inkomen overblijft.

Ik ben een aantal jaar thuis geweest en dat kwam in eerste instantie door een ongeluk met een lange revalidatie periode en later een ziek te vroeg geboren kind.
Omdat we nog een extra inkomen hadden konden we deze periode opvangen (met moeite). Als de ouder die het ongeluk had gekregen de enige inkomstenbron was geweest hadden we een veel groter probleem gehad.

Thuisblijven een paar jaar was ook een risico maar een risico dat we alleen konden opvangen doordat we dus wel een inkomen overhielden.

Een gezin met 2 inkomens is gemiddeld minder kwetsbaar. Ik snap dus prima waarom de overheid hier in wil investeren.
Net zoals de overheid allerlei andere zaken willen bevorderen of ontmoedigen door subisidies of belasting.

Ook los van de economische gedachte van de overheid

om risico's te spreiden.
Ik ben getrouwd maar ik ben ook een individu. Ik vind het heel logisch dat ik belasting betaal over mijn inkomen. Ik vind het helemaal niet logisch dat eenverdieners minder belasting betalen omdat hun partner niet werkt. Dat slaat toch nergens op!
En sommige mensen reageren andersom. Waarom betaalt de eenverdiener meer belasting met hetzelfde inkomen als tweeverdieners met hetzelfde inkomen?
Voor mij is het antwoord logisch. Belasting is per inkomen.

Flanagan

Het was geenszins mijn intentie om op de man te spelen. Ik bedoel het zo: nog een reactie op Flanagan, dus een inhoudelijke reactie op wat jij in een eerdere posting schreef. De vraag is ook oprecht niet retorisch bedoeld: ik vind inderdaad dat de overheid hier een verantwoordelijkheid in heeft, maar dat was denk ik wel duidelijk. Ik vroeg me dus af of jij die mening deelt, dat is alles. Ik vind dat ik je geen enkele reden heb gegeven om zoveel wantrouwen over mijn motieven te rechtvaardigen. Ik vind dit een leuke discussie en vind het ook leuk om met elkaar van mening te wisselen. Een discussie blijft leuk als je eerst vraagt voor je (ver)oordeelt, in dit geval had je me dus gewoon kunnen vragen of ik mijn vraag naar jouw mening retorisch bedoelde en had ik daar ontkennend op kunnen antwoorden.

Okee Donna,

Ik bemerkte in deze draad ook een duidelijk contrast terwijl dit onderwerp een groot grijs gebied rijk is.
Voor sommigen zoals ik, is het financieel niet interessant genoeg. De verdiensten leveren te weinig op tegen de te maken kosten zoals aanschaf auto plus verzekering of de kosten voor naschoolse opvang of het geregel met oppasoma's. Helemaal als je ook nog eens een paar middagen vrij moet houden voor afspraken of sportactiviteiten. In ons geval is mijn man zo onvoorspelbaar op pad, dat ik niet op hem kan rekenen wat betref afspraken. Als ik 2 à 3 dagen per week zou werken zou met zeer grote waarschijnlijkheid een afspraak en/ of activiteit op één van die dagen vallen. Dat is het gevolg van meerdere kinderen die training krijgen van een logopedist of huiswerkbegeleiding. De sector waarin ik vroeger werkte, kent nu veelal ploegendiensten. Dus ook geen haalbare kaart met mijn gezinssituatie.
Ik kan natuurlijk op zoek gaan naar een baan als postbode omdat ik dan wat vrijer ben, qua tijden. Maar dat is bepaald geen vetpot, sorry voor de postbode hier. Voor kassière ben ik te oud. Ik zou mij met het inkomen van een kassière of een postbode, niet echt gerustgesteld voelen in geval van scheiding. Dan kan ik beter tijd investeren in mijn gezin, het voor mijn man mogelijk maken interessante projekten te doen waardoor hij als fulltimer meer verantwoordelijkheid krijgt en zodoende kan groeien. Want een partimer is qua groei en verantwoordelijkheid tov een fulltimer in het nadeel. Mocht het op een scheiding uitkomen, kan manlief wegens mijn carrièrestop terwijl ik zijn groei de ruimte gaf de maximale 12 jaar partneralimentatie betalen. Dan heb ik genoeg tijd om mij te laten omscholen tot een beroep waarmee ik mijn brood kan verdienen. Misschien wel als logopedist of dietist. Maar tot nu toe past de rol van centrale vrouwpersoon het best in dit gezin.

Maar in gezinnen waar beide partners de helft verdienen van wat mijn man verdient, kan het een onhaalbare kaart zijn om van één inkomen rond te komen. Vroeger heb ik jaren gewerkt en daarvan plukken we nu de vruchten dmv lage vaste lasten. Voor een grote groep mensen is het nu eenmaal al moeilijk de lasten op te brengen, laat staan sparen zodat men een gunstige hypotheek kan afsluiten. Het wel of niet werken hangt van diverse factoren af. Het grijze gebied, waarbij de keuze tot werken en hoeveel dagen een persoonlijke zaak is.

Alleen heb ik in dergelijke bewoording dit al eerder uitgelegd. De reactie van Donna op Rode Krullenbol:' Dram niet zo door' of zoiets dergelijks vond ik net zo goed bij Donna zelf passen. Ik vond Donna persoonlijk ook tamelijk drammerig. Zo ook de vraag over de carrieregroei. Als we in deze tijd gelijkheid willen bereiken, zal de fulltimer een dag of zelfs twee dagen moeten inleveren ten gunste van de carrièrekansen van de partner. Maar dat staat groei in de weg. Men groeit wel maar niet zo hard als de collega de fulltimer die eerder een niveau hoger bereikt.
Dat is toch niet zo moeilijk voor te stellen. Of ook de opmerking over de 135 uur die een moeder aan het gezin besteedt. Natuurlijk kan je die 135 uur met een korreltje zout nemen. Ik krijg dan het gevoel dat iemand niet wilt accepteren dat een ander met een andere blik naar het thuisblijfmoederschap kijkt en het drammerige gedoe aanleiding vormt om uit het draadje te stappen omdat het niet meer leuk is.

Nu is het lezen van lange lappen tekst ook niet leuk. Net zo min als het moeten uitleggen dat ik mij niet wens te leiden door angst voor het mogelijke in het leven.

Flanagan

Ik kom niet alleen drammerig over, ik ben een verschrikkelijke drammer: een nog niet genoemd voordeel voor mij om te werken is dat ik gedwongen wordt op mezelf te reflecteren. Je zult begrijpen, mijn functioneringsgesprekken zijn altijd een groot fewest... Nu kan die drammerige, "mensen zijn het alleen niet met me eens, omdat ze me niet goed begrijpen" - houding juist in mijn werk ook van meerwaarde zijn (en soms totaal niet...), hier op het forum is het irritant, dus ik zal zeker mijn best doen mijn toon te matigen.

Ik wilde je zeker niet tot een verantwoording van je keuze dwingen, juist niet. En om mijn goede wil te tonen: ik zou dolgraag weer met allerlei argumenten komen (nou ja, een herhaling van...), maar dat doe ik niet, ik geef anderen maar weer eens de ruimte.

en nog steeds snap ik niet.......

(overigens ook wel interessant en opvallend dat daar niet op wordt gereageerd....) waarom werken versus niet werken (in geval uiteraard dat er wel in het gezin een inkomen is) maatschappelijker zou zijn. T'is maar gewoon werk.... Natuurlijk zijn er banen die heel 'maatschappelijk' zijn, maar de meeste banen zijn gewoon een baan. Of ben je ineens heel 'maatschappelijk' als je op een callcenter mensen tel.abo's zit aan te praten. Poeh, je kunt heel wat maatschappelijker zijn als je daar niet hoeft te zitten en je eigen maatschappelijke keuzes maakt.
Kortom: werken doe je in principe nog steeds voor de centen. Los van het feit dat er uiteraard beroepen zijn die heel maatschappelijk zijn.

Okee Donna ( ot)

Ik zeg wel eens tegen mijn kinderen dat ze zo eigenwijs zijn. Waarop ze antwoorden: ' Van wie zullen we dat nu hebben.' Zo heeft ieder wat.

kaaskopje

Waarom zet je dan huishouden neer als er GEZIN stond?

Donna

Ik ben alvast een fan

Bieb

Ik denk dat het maatschappelijke van werken niet zozeer gezien wordt vanuit de inhoud van het werk. Maar juist in het feit dat je werkt voor je centen: dat je als belastingbetaler bijdraagt aan de algemene pot geld van het land. En dat werk bijdraagt aan economische zelfstandigheid of deze helemaal bewerkstelligt.

Aagje

Triva

'Huisvrouw: huis·vrouw (de; v; meervoud: huisvrouwen) 1vrouw die in een gezin voor het huishouden zorgt.'

Mijn latere opmerking:

Bij de uitleg van het woord huisvrouw staat dat ze voor het gezin zorgt. Dat kan alleen een man zijn, of vrouw, maar daar horen de kinderen ook bij als die er zijn.

Ik verbeter mezelf nu met dat het natuurlijk geen man kan zijn als je huisvrouw zegt, dan is het huisman.

Omdat ik wel eens over mijn eigen fouten heen lees vraag ik jou waar ik dan huishouden heb gezet ipv gezin en zo dwingend dat het voor misverstanden zorgt?

Ik zie zelf ook al iets: er staat die IN een gezin voor het huishouden zorgt. Dus te midden van haar man en eventuele kinderen doet zij het huishouden.

Bieb

Toen de chirurg vroeg wat voor baan ik had, was dat om te kunnen inschatten of het werk nog kon worden uitgevoerd als men koos voor een alternatieve behandeling ipv opereren.
Een paar jaar ervoor werd die vraag gesteld om te peilen hoe intelligent de tegenpartij was.
Toen ik vroeg waarom ze die vraag stelde, gaven ze aan dat ze qua afspraken dan rekening konden houden met de beschikbaarheid want een werkende is minder flexibel in tijd. Beeldvorming.

Donna

Een persoonlijke noot hierover:
een nog niet genoemd voordeel voor mij om te werken is dat ik gedwongen wordt op mezelf te reflecteren.

Mijn vader is vanuit een baan in loondienst zelfstandig gaan werken. Dat is de slechtste keus geweest die hij kon maken voor zijn persoonlijkheid. De baan hield hem nog een beetje in deze wereld, dat is daarna hollend achteruit gegaan. Werkgevers en collega's willen nog wel eens eerlijk zijn, mijn moeder niet en van de kinderen wordt het niet geaccepteerd.

Achteraf gezien weet iedereen het altijd beter natuurlijk en mijn vader zal dit ook totaal niet erkennen, maar het is wel gebeurd. Ik weet nog dat hij na zijn werk wel eens grappige verhalen had over de enorme lol die hij op zijn werk had gehad, maar de last van het forenzen, wat hij vanaf mijn 9de moest doen, woog blijkbaar zwaarder dan de lol op zijn werk. Dat begrijp ik ook best. Iedere dag eerst naar de trein toe rijden, met de trein, dan nog met een tram of bus... ik ontwijk dat ook als het even kan.

Maatschappelijke

Ik denk dat het maatschappelijke van werken niet zozeer gezien wordt vanuit de inhoud van het werk. Maar juist in het feit dat je werkt voor je centen: dat je als belastingbetaler bijdraagt aan de algemene pot geld van het land. En dat werk bijdraagt aan economische zelfstandigheid of deze helemaal bewerkstelligt. ===

Heel gek, ik had een stukje geschreven waarin ik dit ook zei, maar blijkbaar heb ik dat gewist. Ik verbaas me eigenlijk ook dat dit niet bij jou opkwam, Bieb. Fijn als iemand een beroep heeft die iets toevoegt aan de maatschappij of van betekenis is voor een ander mens, maar voor het algemeen belang telt hoe dan ook dat diegene premies afdraagt.

Ik lees je reactie nog eens door en zie dat je het ook wel erg op mij hebt gericht, aangezien ik een van de weinige ben, die hier openlijk laat merken op een callcenter gewerkt te hebben en oh help dat waarschijnlijk weer gaat doen. Nou, laat ik je vertellen dat ik dat werk an sich niet voor jouw belang weer ga doen, ik doe liever iets anders dus doe ik het puur voor onze centen, maar je hebt er als onderdeel van de maatschappij wel profijt van. Ik geef in plaats van te nemen.

Maatschappelijke, Bieb

had het moeten zijn.

Flanagan

Je schrijft dat het inkomen van je man voldoende is om er met elkaar van te leven (vrij vertaald). Het komt voor jullie beter uit als jij thuis bent, vanwege het geregel voor jullie kinderen. Dat snap ik.

Dan komt dit:
Ik zou mij met het inkomen van een kassière of een postbode, niet echt gerustgesteld voelen in geval van scheiding. Dan kan ik beter tijd investeren in mijn gezin, het voor mijn man mogelijk maken interessante projekten te doen waardoor hij als fulltimer meer verantwoordelijkheid krijgt en zodoende kan groeien. Want een partimer is qua groei en verantwoordelijkheid tov een fulltimer in het nadeel. ===

Is het werk wat jij voorheen hebt gedaan zo weer op te pakken? Kun je daar weer in terug? Om eerlijk te zijn dacht ik dat jouw kinderen al volwassen waren, maar dat heb ik blijkbaar mis. Maar stel dat je nu ter plekke alleen voor een inkomen zou moeten zorgen, wat zou je dan doen?

Ik begrijp op zich best dat je je man wilt steunen in zijn ontplooiing, carrière enzovoorts, maar is het eigenlijk niet erg dat jij je daar dan helemaal voor wegcijfert met als gevolg dat jij een achterstand hebt opgelopen? Dat zul je nu met 'nee' beantwoorden, maar vind je dat nog steeds als jij opeens de kostwinner moet worden?

Maatschappelijk belang.

Iedere baan die je uitoefend om je broekriem op te houden is van maatschappelijk belang, economisch gezien zeker. Als je de inkomsten niet nodig hebt vind ik het prima als je lekker thuis bent, zonder uitkering en onderhouden worden door je partner.
Heb ik z'n 8 jaar gedaan en voelde me niet geroepen verantwoording af te leggen.

Maar stellen dat een laagbetaalde baan geen geruststellende back-up is bij scheiding of werkeloosheid partner vind ik ook onzin. Iedere euro is een euro. Is minder aanspraak maken op oplossingen van uit de gezamelijke pot.
Hoe vaak hoor ik niet:" bij zo'n laag uurloon ga ik niet werken hoor!" Of nog erger:" Ik vind dat geen leuk werk, ik red me wel met de bijstandsuitkering".

Prima joh, mijn wekker gaat gewoon en haal daar zeker voldoening uit, eerlijk verdiende inkomsten. Dat werken niet zaligmakend is, is weer een ander verhaal. Maar aangezien ik de loterij nog niet heb gewonnen werk ik gewoon.

Kaaskopje, en Wil40

Mijn kinderen zijn nog pubers. En nee, ik kan niet naar die branch terug, te lang eruit en te veel concurrentie van jongeren die op de hoogte zijn van de nieuwste technieken. Gelukkig hebben wij het een en ander goed gedekt.

In de jaren dt ik voor het gezin zorgde, heb ik wel andere kennis opgedaan. Kennis uit de praktijk die van pas komen bij een omscholing naar een beroep waarbij ik geen auto nodig heb. Maar gelukkig is het nu niet aan de orde.

@Wil40: Als ik nu als kassière zou gaan werken ipv vrijwilligerswerk, zit ik vast aan een rooster van werktijden.
Mijn gezin is veelste blij dat ze een beroep op mij kunnen doen ipv misgrijpen. Maar als de nood aan de man komt, kunnen we de zolder verhuren of neem ik contact op met een callcenter en struin ik de vacatures af of begin ik aan cursus Y. Maar profiteren van de bijstand zit er voorlopig niet in met een koophuis en wat achter de hand.

Ergens hebben ook de nietwerkenden een 'betaalde baan' want ze werken voor hun gezin zodat geen schoonmaakster ingehuurd hoeft te worden, de kosten van opvang of auto uitblijven en er tijd is om de aanbiedingen te bestuderen zodat de boodschappen minder duur zijn. Door hun inzet blijven de kosten laag. Zo blijft er linksom of rechtsom toch geld in het laadje, wat er anders uit vloog.

Soms vraag ik mij wel eens af of het percentage scheidingen lager had gelegen als de sociale voorzieningen minder toereikend waren. Maar dat is weer erg off topic. Ik zeg hiermee niet dat een scheiding vandaag de dag te snel wordt toegepast. Maar de angst voor inkomenverlies na scheiding wordt wel gezien als de voornaamste reden tot vasthouden aan je baan.

Flanagan

Jij schrijft: Maar de angst voor inkomenverlies na scheiding wordt wel gezien als de voornaamste reden tot vasthouden aan je baan.

Door wie wordt dat gezien?

Ik waarschuw anderen wel voor slechtere tijden (echtscheiding, werkloosheid/arbeidsongeschiktheid partner -overlijden is met de hypotheek vaak beter afgedekt door de levensverzekering). Zelf is voor mij toch echt de belangrijkste reden om te werken dat ik het gewoon leuk vindt een nuttige bijdrage te leveren waar ik werk, mezelf te ontwikkelen, leuke contacten te hebben.

Als ik een miljoen zou winnen zou ik niet stoppen met werken .

Uhh,

Elise, ik heb het hele draadje even terug gelezen. Frappant dat jij als eerste in#34 het woord scheiding gebruikte. Maar dat is niet de reden van mijn post geweest. Misschien heb ik te veel 'relatie' draadjes gelezen waar vaak geschreven wordt hoe fijn het is dat iemand in ieder geval een eigen inkomen heeft ( wat natuurlijk waar is). Maar ook in dit draadje wordt vanaf ca #60 geschreven over scheidingen ( 1:3 ) en de daaraan gekoppelde zelfstandigheid. Er is gesproken over de verantwoordelijkheid van de overheid daar volgens de cijfers 1:3 relaties stopt. Werken als vorm van zekerheid.

Flanagan

Ja, zoals gezegd, ik waarschuw mensen graag ervoor dat er dingen mis kunnen gaan en dat zelf een baan en inkomen hebben (en in geval van scheiding financieel onafhankelijk zijn) dan fijn is. En dat doe ik vooral bij mensen die het -kennelijk- niet leuk genoeg vinden om hun baan te behouden of zelf mogelijk nog niet aan alle risico's hebben gedacht (of daar, mogelijk een beetje naïef/te positief, geen risico in zien). Dan kom ik met de risico's van stoppen met werken om de hoek.

Maar ik denk dat er ook veel vrouwen zijn, die net als ik, vooral werken omdat ze het leuk vinden, zich willen ontwikkelen, het gevoel willen hebben iets nuttigs te doen, onder de mensen willen zijn, misschien gek zouden worden van alleen maar kinderen verzorgen, huishouden en anderen dienen (ik weet het niet?).

Wat is dan parttime werken?

Is vier dagen werken dan fulltime of parttime? Want daarmee kom je in meeste branches met dezelfde kansen en snelheid vooruit als met vijf dagen hoor. Natuurlijk zijn er nog branches waar dat lastiger is, de offshore branche bijvoorbeeld. Maar als beetje carrièretijger hoef je jezelf daar niet op vast te pinnen.

Donna

" Ik kom niet alleen drammerig over, ik ben een verschrikkelijke drammer: een nog niet genoemd voordeel voor mij om te werken is dat ik gedwongen wordt op mezelf te reflecteren."
Hoe herkenbaar.....

Kaaskopje

Natuurlijk betaal je belasting als je werkt. Maar ook als je niet werkt betaal je talloze belastingen, behalve over een bruto loon natuurlijk. En ik geloof er echt niets van dat mensen werken omdat ze het zo maatschappelijk vinden dat er een grote hap gaat uit hun loon aan belasting......

Maar je kunt het ook anders bekijken: als je werkt maak je ook gebruik van kinderopvang, en dat wordt voor een flink deel door de overheid betaald uit de pot. Ook de infrastructuur kost bakken met geld om al de werkenden enigszins acceptabel te laten forensen. En dan nog het feit dat banen van tweeverdieners ten koste gaan van jongeren voor wie die baan dus niet meer vacant is. Ook de mindere tijd en mogelijkheden voor mantelzorg gaan ten kosten van overheidsgeld.

Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat het met z'n 2'en werken binnen een gezin niet oké zou zijn (ik werk zelf ook 3 dagen en man 5 dagen), maar dat maatschappelijke, daar struikel ik echt over.

belasting

Eigenlijk wilde ik alleen meelezer blijven in deze discussie, maar nu lees ik dit van Bieb:
"Natuurlijk betaal je belasting als je werkt. Maar ook als je niet werkt betaal je talloze belastingen, behalve over een bruto loon natuurlijk."
Maar wat bedoel je? Over welk geld dan? Geld van een ander, toch? (van je partner, of geld dat je al van de staat hebt gekregen maar wat bij nader inzien deels terugmoet).

Bieb

Als je er van uit gaat dat je tot je 67ste minimaal moet werken, zul je ook vele jaren werken zonder gebruik te hoeven maken van kinderopvang. Dan kun je de belastingpot weer belangeloos aanvullen ten behoeve van andere ouders. Als werken meer geld zou kosten dan het oplevert voor de overheid, zou er denk ik wel een slimmerd zijn opgestaan met voorstellen om dat te veranderen in plaats van dat ze ons vanuit Den Haag aanmoedigen om vooral méér te werken en zelfs te verlangen dat je niet te beroerd bent om dat op anderhalf uur reizen van je huis te doen. Die infrastructuur is daarnaast ook onontbeerlijk voor de industrie en het bedrijfsleven. Export en import gaat voor een groot deel over de weg, toeristen maken gebruik van het wegennet en de trein en doordat families door verhuizing verspreid wonen, willen die ook nog wel eens de auto of trein pakken om te zien hoe het met iedereen is. Daar betaalt men ook wegenbelasting voor. En wat dacht je wat er binnenkomt uit de verkoop van auto's, treinabonnementen, brandstof voor auto's enzovoorts?

Werken heeft zeker wel maatschappelijk nut, maar ik zou jokken als ik zou zeggen dat dat voor mij de enige reden zou zijn om te werken. Als ik morgen een miljoen op mijn rekening gestort zou krijgen, zou ik acuut mijn opleiding die ik nu doe aan de wilgen hangen en geen werk meer zoeken. Met een miljoen op mijn rekening zou ik mij geloof ik ook niet bezwaard voelen, omdat ik daar ook heel wat belasting over zou moeten afdragen. Wie weet zou ik een eigen bedrijfje kunnen opstarten, zodat ik niet alleen geld opmaak, maar er ook iets mee tot stand zou kunnen brengen. Tot het zover is, moet ik werken. Is het niet omdat het inkomen van mijn man te laag is om van rond te komen, dan wel omdat er van alles kan gebeuren en het dan wel zo handig is als ik een baan heb.

Maan

Ik vind het ook wel eens verwarrend wat fulltime of parttime is. Vier dagen werken wordt bij veel bedrijven naar mijn idee toch als fulltime gezien. 36 uur zéker.

Tijdens sollicitaties merk ik ook vaak dat men verrast is als ik zeg liever 32 tot 36 uur te werken dan 28 tot 32 uur.

Dank Egel, die viel mij ook op

En dan haal ik de volgende eruit: de infrastructuur die bakken met geld kost om werkenden te laten forensen. Ehhh, suggereer je hiermee dat omdat mensen zonodig moeten werken er daarom infrastructuur moet zijn? Dus de wens om te werken drijft de werkgelegenheid? Ja, het is een manier om ernaar te kijken natuurlijk. Maar jammer dat je daarna het weer ontkracht door te beginnen over het bezet houden van plekken. Want op zich is het natuurlijk wel een geinige gedachtenoefening: wat als we en masse zouden besluiten dat er minder gewerkt moet worden en dus bereid zijn in te leveren op onze welvaart? Of geldt het alleen voor een deel van de werkenden? Dus als je bij -zeg- een cadeauwinkeltje werkt dan moet/mag je je baan opzeggen om de infrastructuur te ontlasten. En bij de belastingdienst wellicht ook . Maar als je in de zorg werkt of in het onderwijs is het misschien minder wenselijk. Heb je opeens klassen van 60 kinderen om de infrastructuur te ontlasten. Of vandaag geen schoon drinkwater, of de tandpasta is uitverkocht.
Voor een deel wel haalbaar denk ik, de werkgelegenheid terugdringen, wellicht geeft het een mooie verschuiving van streven naar welvaart naar streven naar welzijn. Dat voor zover de gedachtenoefening. Maar ik had m niet zo ingeschoten: tweeverdieners zijn verantwoordelijk voor veel infra. Enfin....

O en ik weet niet wie hem schreef maar hij komt vaker terug: dat tweeverdieners bso kosten (deels) vergoed krijgen. No worries jongens, het bedrag wat van de meeste salarissen naar de fiscus gaat is vele male hoger dan die kinderopvangtoeslag, believe me, er blijft echt genoeg over voor andere dingen.