paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Zoveel thuisblijfouders zijn er niet in Nederland

http://www.nji.nl/nl/Databank/Cijfers-over-Jeugd-en-Opvoeding/Cijfers-per-onderwerp-Werkende-ouders

En dan telt werken onder de 12 uur per week niet mee.

Er zijn nog veel minder ouders die beiden fultime werken. Slechts 8% van de paren.

Bij een thuisblijfouder met schoolgaande kinderen kan ik me best voorstellen dat die het druk kan hebben. Maar als er geen specifieke problemen zijn (zorgenkind, mantelzorg, gezondheid) denk ik dat ze vooral druk zijn met leuke dingen. Dat gun ik ze van harte. Verstandig vind ik het niet.
Elke dag thuis zijn met jonge kinderen is zeker weten druk. Drie dagen per week werken vind ik veel prettiger

Waarom werk

Vroeger heb ik heel wat keren ingesprongen om zo de leerkacht te ontzien. Maar in een moeilijke fase gemerkt hoe op niet-werkende moeders werd neergekeken ookal waren het jarenlang waardevolle krachten. Dan mag je ervaren dat je in de maatschappij minder serieus genomen wordt, als een soort van laagopgeleide die blijkbaar geen goede baan kan vinden. Gevalletje vooroordeel van mensen waarmee je in gesprek bent.
(Ik wil hiermee niet de mensen zonder opleiding beledigen maar al eerder werd door iemand de term hoogopgeleid en laagopgeleid aangehaald waarbij de laagopgeleide mensen de klusjes op school lieten voor wat het was).

Door de baan als vrijwilliger, wat qua tijd makkelijk past in mijn leven, sta ik net als een werkende midden in de maatschappij. Ook al verdien ik er geen cent mee.

Vreemde gedachtesprongen ...

Wie in gemeenschap van goederen is getrouwd heeft even veel recht op het salaris van de partner, maar zou niet over inkomen beschikken?

Wie met rampzalige voorbeelden uit de praktijk het beeld oproept dat vrijwel elke vrouw na een scheiding in een "uitzichtloze" situatie belandt, zou nooit iets hebben gemerkt van een kleinerende karikatuur?

Wie het bestaan van keuzevrijheid betwijfelt aan de hand van de constatering dat er meer huisvrouwen zijn dan huismannen vindt het oké om de vrouw dan maar extra onder druk te zetten?

Wie huisvrouwen stelselmatig hooghartig afschildert als dom, zou het voor hen opnemen?

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind het maar vreemd.

wat ik me oprecht afvraag

is of mensen altijd eerlijk zijn in de verklaring van hun (gedwongen/vrije)keuze.
De moeder die misschien 40 werkt moet er misschien niet aan denken om aldoor te moeten moederen en beschikbaar te moeten zijn.
Maar aangezien je dan weer veroordeeld wordt, zeg je gewoon dat het kan, dat het verstandig is, dat je niet anders zou willen.
Omgekeerd voor moeders die (gedwongen/vrij) kiezen om thuis te blijven, misschien vinden zij het wel te zwaar om te werken, is de druk van het werk te groot, kunnen zij niet onder druk presteren.
Maar als je dat zegt tel je natuurlijk ook niet voor vol mee.Een oordeel is immers zo gemaakt.

Dit omdat ik in het draadje in basisschool over grenzen stellen weer heel andere dingen hoor over zwaar, beschikbaar staan (iemand werkt 90% en vindt eigenlijk dat ze meer dan voldoende beschikbaar is op de dag).
Je kunt opvoeden dus als zo zwaar beschouwen dat je liever werkt.
Omgekeerd kan ook.
Ik moet werken, zit niets anders op, maar zoals ik volgens mij al zei: als ik gisteren mocht stoppen dan wist ik het wel. En toch is mijn werk leuk en ben ik er goed in. Maar ik ervaar het als zwaar en zuigend, werk is niet zaligmakend als je niet per se zou hoeven kiezen. Slim om te werken, ja, dat heb ik ook gemerkt, maar als dat moeten er niet achter zou zitten...

Ik vind dat je hele lange tenen hebt, het lijkt wel of je gewoon heel graag beledigd wil doen en daarom alleen maar zoek bent naar negativiteit in mijn postings. Als je de moeite zou nemen met open vizier te lezen wat er staat, zou je nooit beweren dat ik andere vrouwen dom noem. Dat doe ik namelijk niet. Integendeel zelfs. Het is helaas de praktijk dat vrouwen, ook die in gemeenschap van goederen getrouwd zijn, die niet werken en dat ook lang niet gedaan hebben, veel kwetsbaarder zijn dan hun seksegenoten die wel werken. Jij wil hier graag een veroordeling lezen in deze constatering, maar het is gewoon een waardevrij gegeven.

Geen waardevrije generalisatie

De onderhandelingspositie van vrouwen op de arbeidsmarkt hangt van tal van factoren af. Juist als huismoeder ben je in de gelegenheid daarin (extra) te investeren. Tegelijk sta je met beide benen in de maatschappij.

Vrouwen in de slachtofferrol duwen, ondergraaft hun positie slechts en draagt niets positiefs bij aan hun bestaan. Alleen al de veronderstelling dat een huisvrouw zich geen of onvoldoende rekenschap zou geven van haar toekomst getuigt van een laatdunkende grondhouding naar de personen in kwestie.

De voorstelling van zaken als zou het leven van een huisvrouw zo'n beetje stilstaan, is een absurde. Ze staat nu juist met haar neus bovenop het leven zelf.

Ik geef je op een briefje: als het een mannenberoep was geweest, dan hadden we deze discussie hier niet gevoerd. En om eens een spiksplinternieuw element aan te dragen? De houding naar huisvrouwen getuigt ook van een behoefte aan beheersing.

Tegelijk sta je met beide benen in de maatschappij.===

Vind je dat? Ik weet niet of je dat zo kunt stellen hoor. Zo ervaar ik dat eigenlijk niet.

Het hangt er natuurlijk een beetje vanaf wat je als thuisouder naast het ouderen en huishouden doet, vrijwilligerswerk kan ook de functie van 'werk' vervullen (leuke collega's, andere wereld dan thuis, je hoort wel eens wat, e.d.). Door in de MR of OR van school te gaan, heb je ook een stukje 'in de maatschappij staan', maar wel op hetzelfde eilandje waarop je gezinsleven zich afspeelt. Maar als je in feite alleen huisvrouw/-man bent, zonder noemenswaardige sociale activiteiten, heb ik niet het gevoel dat je zo aanwezig bent in de maatschappij. Mijn vader werkte wel, maar deed dat op zolder. Zijn afwezigheid in de maatschappij kwam wel erg pijnlijk tot uiting. De buren dachten dat mijn moeder weduwe was.

Mijn ervaring is, dat als ik niet werk, ik een beetje in'kak'. Drempels worden hoger, de fut gaat er een beetje uit. Door internet blijf ik wel betrokken bij de wereld, dat is het voordeel van de huidige tijd. Maar ik mis de interactie tussen mensen die ik als collega tegenkom en mensen die ik vanuit mijn werk spreek. In die hoedanigheid Leer je weer met andere zaken omgaan dan vanuit je huis gebeurd zou zijn en kom je mensen tegen die andere dingen beleven, andere opvattingen hebben e.d. en dat vind ik eigenlijk wel zo gezond. Dáár blijf je met beide benen door in de maatschappij staan. Zo ervaar ik dat dus.

Maar hoe zie je dat dan?

Ik heb een paar collega's en patienten.
Als je thuis bent kun je vrijwilligerswerk doen. Moet je het wel doen natuurlijk en niet inkakken achter een computer. Dat doet niet iedereen, zeker moeders die nog in de jonge kinderen zitten hebben daar geen tijd voor.
In de tijd dat je geen werk hebt kun je je inzetten voor je idealen, je hard maken voor waar je in gelooft en dan ontmoet je ook mensen.
Ik sta echt, echt niet meer in de maatschappij dan een tbm. Ik zou het om kunnen draaien wat mij betreft: minder zelfs.
Ik sta maar op 1 gebied in de maatschappij, met 1 specialisatie, met mensen die iets van mij vragen en niet geven.(med. zorg/hulp)
Met maar 2 collega's, hooguit wat anderen die in het gebouw hetzelfde werk uitvoeren maar bij wie ik niet direct betrokken ben, vind ik dat toch erg armzalig.
Een tbm die een middag met haar demente moeder doorbrengt vind ik zeer nuttig bezig zijn. Bij mij zou die aandacht in een uurtje geprakt moeten worden bv.
Noemen ze dan ineens kwaliteitstijd. Dat klopt niet.

Een vergelijking

Blij toe spreek je alleen voor jezelf, Kaaskopje en geef je toe/aan, dat het ook vanaf hangt wat je er zoal naast doet.

Huisvrouwen onder druk zetten om betaalde arbeid te gaan verrichten onder het mom van "dat is hoe dan ook beter voor je toekomst" gaat echter veel verder. Vergelijk het eens met een (denkbeeldige) wat al te fanatieke inzamelaar voor een goed doel die tegen jou zegt: "als je niet doneert, dan hou je te weinig rekening met je zielenheil". Kijk; dood gaat we allemaal een keer. Dus dat lijkt een waarheid als een koe. Die inzamelaar gaat echter ver over de schreef door zich te bemoeien met zaken die hem/haar niet aangaan.

Zo lang als ik wilsbekwaam ben - en misschien wel nog langer! - zal ik mijn oor niet laten hangen naar mensen die mij ongevraagd van advies dienen over de inrichting van mijn leven, zonder voldoende op de hoogte te zijn van mijn persoonlijke levensomstandigheden.

huisvrouw

Als je niet werkt maar wel moeder bent vind ik het woord huisvrouw echt de lading niet (meer) dekken.

Kaaskopje had het opgezocht: 'Huisvrouw: huis·vrouw (de; v; meervoud: huisvrouwen) 1vrouw die in een gezin voor het huishouden zorgt.'

Ik vind dat iemand die werkt dan ook een huisvrouw is want dat huishouden wordt niet vanzelf gedaan. Mijns inziens heeft het ook niks te maken met wel of geen kinderen hebben. Je zorgt voor het huishouden niet voor de kinderen.

Dus nee van mij mag die term de deur uit, veel te oubollig.

Rode krullenbol

Niemand zet huisvrouwen of huismannen onder druk om te gaan werken. Natuurlijk kan je buurman zeggen dat je ech een baan moet gaan zoeken maar dat is zijn persoonlijke menining.
In de paar jaar dat ik thuis was heb ik niks gemerkt van gebrek aan waardering of onder druk zetten door de buitenwereld.
Inderdaad moedigt de overheid twee werkende partners aan door daar bepaalde fiscale voordelen aan te verbinden.
Dat vind ik niet vreemd. op macro niveau is er veel te zeggen voor twee werkende partners. Het gezin is minder kwetsbaar voor werkeloosheid, scheiding, ziekte en dood als er twee inkomens zijn. Dat is positief voor het gezin maar ook voor de maatschappij.
Mantelzorg en vrijwilligerswerk staan los van wel of geen betaald inkomen en kunnen prima naast elkaar bestaan.
maar wederom is er verder volkomen vrijheid van keuze. Een huisvrouw mag gewoon thuis blijven.
En een vangnet voor noodgevallen is er al, de bijstand.

Flanagan

"Wat ik wel jammer vind, is dat ook hier weer het gevaar voor financiële verlies door scheiding keer op keer wordt aangedragen als reden om wel een betaalde baan aan te gaan. Alsof iedere relatie bij voorbaat een keer uit elkaar gaat."

Nee, niet iedere relatie gaat een keer uit elkaar. Ongeveer 1 op de 3 en vaak genoeg tegen de verwachtingen van een van de partners is. Dit is de realiteit.

Maar daarnaast zijn er andere redenen die al genoemd zijn om niet op 1 inkomen (vaak van de man) in te zetten en daarom als vrouw ook in het arbeidsproces te willen blijven deelnemen: werkloosheid of arbeidsongeschiktheid van de werkende partner. En vergis je niet, ondanks uitkeringen bij arbeidsongeschiktheid kan het een stuk lager zijn dan i.g.v. werk. Zeker bij mensen met hogere salarissen is de terugval enorm. En dan hopen dat aanvullende (excedent?) verzekeringen nog wat extra dekken (hangt af van de voorwaarden).

Maar ik zal niemand zeggen dat hij/zij MOET werken. Individueel kunnen er beslist omstandigheden zijn waardoor het niet te doen is:
- te veel zorg vragende kinderen
- een partner die fulltime of vaak meer dan fulltime werkt en/of vaak ook nog in het buitenland zit
- zelf niet 100% (geestelijk) gezond zijn (hoef je niet meteen gek te zijn, he, maar gewoon minder belastbaar zijn) en het daarom allemaal niet aankunnen
etc.

Mijn idee is wel, dat sommige vrouwen tbm worden en daar mogelijk iets te optimistisch over gedacht hebben. En als dan scheiding, werkloosheid of arbeidsongeschiktheid man zich aandient, dan kan het ontzettend zwaar worden. En zeker bij echtscheidingen kan het ontzettend pijnlijk zijn (meer dan in de andere situaties) dat de man dan vaak vrolijk verder gaat met (veel) geld verdienen en de vrouwen uiteindelijk zonder baan of met slechtbetaald werk en weinig geld/inkomen achterblijven.

Als ik nu jong zou zijn en aan een gezin zou beginnen en er zouden daadwerkelijk redenen zijn (drukke baan man in combinatie met iadh-kidneren?) om tbm te worden, dan zou ik denk ik een goed contract maken, waar man dan zou tekenen voor eeuwige partneralimentatie, zodat hij zou voelen wat ik als vrouw zou opgeven. En dan is nog de vraag of je dat als vrouw kunt handhaven als de man er na X aantal jaar toch mee stopt.

En overigens: werk (bij mij 4 dg pw), huishouden (we hebben een hulp, maar er blijft nog genoeg over waarvan ik veel meer doe dan man), zorg voor/geregel rond kinderen, sporten, sociale dingen ... het is inderdaad veel en zwaar. Maar wat mij betreft liever zo en financieel onafhankelijk en gesteld voor de eventuele werkloosheid/arbeidsongeschiktheid van man) dan afhankelijk van mijn man en niet gesteld voor slechtere tijden.

Hmm ...

Volgens mij redeneer je nu wel erg vanuit je eigen levenservaringen, Jaina. Ik zou hier een duizelingwekkende verhandeling neer kunnen pennen over wat ikzelf allemaal aan onheuse sociale druk heb meegemaakt, maar dat heeft weinig zin, vrees ik. Sinds wanneer zijn uitspraken van buurmannen en de minister van Emancipatie slechts meningen. Gaat er van het uiten van die meningen dan geen sociale druk uit? Belastingbeleid gericht op het stimuleren van betaalde arbeid is dan zeker ook geen economische druk?

Pff, je gaat maar door

Dat slachtofferschap van vrouwen wordt hier alleen door jouzelf betoogd RK, ook door zelf zo verschrikkelijk in de slachtofferrol te schieten. Jammer dat je zo weinig inhoudelijk op moeders met andere opvattingen reageert en het nodig vindt hun motieven om anders dan jij in het leven te staan zo verdacht te maken. Dat is werkelijk nergens voor nodig. Niemand hier heeft jouw persoonlijke keuze hier aangevallen, dom genoemd of hier op een andere manier negatief over gedaan. De discussie gaat niet over RK immers, maar dat is kennelijk moeilijk te bevatten. Alsof ik me ook maar een seconde bezig heb gehouden met de inrichting van jouw leven... Inderdaad, moet je helemaal zelf weten en ik zal de laatste zijn om jou persoonlijk ongevraagd van advies te dienen. Weet je eigenlijk wel wat macro-niveau betekent? Natuurlijk zijn er behoorlijk wat thuisblijfmoeders die, ook naar eigen zeggen, onvoldoende rekening hebben gehouden met de risico's. Dat zou je, zo midden in het leven staand, toch ook al wel regelmatig geconstateerd moeten hebben? Maar dat zegt toch niets over jouw persoonlijke situatie? Waarom betrek je alles zo op jezelf, terwijl toch al wel vaak genoeg gezegd is dat op individueel niveau de keuze om TBM te zijn zeker de verstandigste kan zijn en dat je niemand verantwoording schuldig bent?

Als ik jouw redenering weer door mag trekken naar het borstvoedingsvraagstuk: de overheid stimuleert het geven van borstvoeding door borstvoedende werkende moeders meer rechten te geven dan moeders die geen borstvoeding geven. Ze mogen tot hun baby negen maanden is immers gebruik maken van het kolfrecht. Daarmee bemoeit de overheid zich met een vrije keuze van vrouwen: ze bevoordeelt immers vrouwen die borstvoeding geven. Stel je toch voor dat een moeder die geen bv geeft, gaat betogen dat ook zijn recht heeft op 25% minder werktijd, omdat zij zich achtergesteld voelt. Dan zou toch vreemd zijn?

Tenslotte, thuisblijfmoeder zijn is geen beroep. En als mannen nu allemaal voor het tuisblijfvaderschap gaan kiezen, worden de Nederlandse ambtenaren overspannen van het maken van beleid om die kerels zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen.

Nou Kaaskopje

Werken doe je in eerste instantie om je centen te verdienen. Niets meer en niets minder. Heeft niets met wel of niet 'in de maatschappij staan' te maken. Hangt ook zeer van je beroep en werkomstandigheden af lijkt mij zo. Je kunt ook werk op een kantoor hebben, waar je alleen op een kamer zit en wellicht weinig contact met klanten (nog los van het feit of (evt simpel) contact met klanten nu zoveel toevoegt aan je maatschappelijke rol) of met 1 of 2 collega's waar je niet zoveel mee hebt en niet zoveel verder komt dan standaard of werkgerelateerd praatje. Weet niet zo goed wat dat persé 'maatschappelijk' zoveel toevoegt, behalve dat je geld verdient om je boterham te betalen.
Maatschappelijk bezig zijn heeft niet zoveel met werken of niet werken te maken. Dat kan een ieder zelf invullen zover behoefte. Het gaat meer om het feit dat je keuzes kunt maken: ga ik werken of niet. En als je die keuze niet kunt maken, om wat voor reden dan ook, dus bijv. onvrijwillig thuis zit, dan kan je dat zo voelen en ervaren. Als je die keuze wél vrijwillig maakt, dan is het anders.
Ik begrijp niet zo goed waarom collega's en/of klanten persé een maatschappelijke toevoeging hebben. Je maatschappelijke rol bepaal je zelf, thuis of uit.

De mening van de buurman is inderdaad maar een mening. En die mag hij gewoon uiten. En ik mag vervolgens zelf bepalen wat ik daarmee doe.
Dat er fiscale druk wordt gezet is waar maar ook begrijpelijk. Een gezin met twee inkomens is minder kwetsbaar
Net zoals de overheid ook roken ontmoedigd door het zwaarder te belasten of bijvoorbeeld het rijden in milieu vriendelijke auto's te bemoedigen door het minder zwaar te belasten.
Maar je mag nog echt heus gewoon zelf kiezen wat je doet en in bepaalde gevallen kan het een uitstekende keuze zijn om wel thuis te blijven voor een individueel gezin.

Welnee ...

Vanwege snelle technologische ontwikkelingen zal in de nabije toekomst steeds minder vraag naar arbeid zijn. Het zal nog een hele mentale omschakeling vergen van al diegenen die het adagium 'Arbeid adelt' hoog in hun vaandel hebben ...

Precies RK

Straks zitten we allemaal in ons eentje 'thuis te werken'. Héél maatschappelijk............

In ons eentje?

De vooruitzichten zijn nu juist dat er (nog) meer ruimte zal komen voor het aangaan en onderhouden van algemeen menselijk sociaal contact!

Cognitieve dissonantie

Volgens mij staat dit draadje bol van de cognitieve dissonantie. Bij sommige posters heb ik echt het idee dat als het lot anders had beschikt ze een net zo vurig pleidooi zouden hebben gehouden maar dan vanuit het andere perspectief. Sommige mensen hebben dat, meningen zijn waarheden, vurige betogen met weinig ruimte voor het grijze gebied. Ik ken een dame die ondanks twee universitaire studies niet in staat is om in haar levensonderhoud te voorzien. Eerst was het niet nodig en wilde ze ook niet en nu is het wel nodig maar lukt het niet. Wat mij opvalt is dat vrijwel alles wat ze doet enorm onderbouwt is, elke opvoedkundige beslissing is Een Ding. Vaak met onderzoeken erbij en geschiedkundige info. En dat tot op het niveau van: wanneer zal ik het plankje van de triptrap lager doen. Ik heb het idee dat er zoveel denkkracht in deze dame zit wat eruit moet dat dat nu bijna haar oren uitspuit en zijn weg vindt door overal imo problemen en uitdagingen te maken (waar ze wmb niet zijn), stelling over alles in te nemen, kleine dingen groot en algemeen te maken. Het gevoel dat ik bij deze dame krijg, krijg ik ook bij de posts van Rode Krullenbol. Qua stelligheid, taalgebruik (al valt het de laatste posts gelukkig mee), onterecht generaliseren etc.

Enfin, leven en laten leven is ook mijn streven dus ik hou het bij mij verwonderen.

Voor wat het waard is, ik herken de tendens dat niet in een betaalde kring werkende moeders meer zouden doen op school en dan vooral de vervelende klussen niet. Wat ik zie doet iedereen leuk mee en zijn er snordrukkers onder elke vlag.

voor de duidelijkheid: ook ik geloof dat het slim is om jezelf courant te houden voor de arbeidsmarkt zodat je eventueel wat te kiezen hebt wanneer de situatie zich aandient. Ook ik heb genoeg voorbeelden gezien van mensen die er achterkwamen dat ze jaren geleden een keuze hadden gemaakt die nu onverwacht heel veel impact had en niet meer terug te draaien was. Natuurlijk kleeft aan alles risico's maar een beetje strategisch kun je daar wel mee omgaan, lijkt mij wenselijk.

Ik wil niet vromer doen dan de paus. Mijn nieuwe inzichten vieren dit jaar hun 10 jarig bestaan zo'n beetje, dus de eerste 46 jaar was ik heel tevreden met de rolverdeling 'man doet het werk, vrouw het huishouden', maar ik ben als een blad aan de boom omgeslagen. Wat niet gaat, dat gaat niet natuurlijk, maar als je normaal in staat bent om te werken en daarmee een eigen inkomen te krijgen, vind ik dat wel degelijk belangrijk voor je eigen toekomst. Je weet niet wat de toekomst brengt. Flanagan lijkt er vanuit te gaan dat haar huwelijk dusdanig solide is dat het wel standhoudt en dat gun ik haar ook van harte, maar absolute zekerheid heeft ze daar niet over. Net zo min als dat haar man wel de pensioengerechtigde leeftijd zal halen, zodat ze samen in de aow kunnen.

Er kan een situatie zijn waardoor je niet kunt werken en dan kunnen mensen inderdaad toch in het wilde weg gaan adviseren dat je beter aan het werk kunt gaan, terwijl dat nergens op slaat. Maar ik neem aan dat je ze dan vriendelijk op de hoogte brengt waarom dat niet zal kunnen.

Triva

Bij de uitleg van het woord huisvrouw staat dat ze voor het gezin zorgt. Dat kan alleen een man zijn, of vrouw, maar daar horen de kinderen ook bij als die er zijn.

Huisvrouw is voor mij om eerlijk te zijn ook een wat oubollig, maar ik heb nog geen goed alternatief gehoord.

Het kan verkeren, zei Bredero (OT)

Nu er zo op de man wordt gespeeld i.p.v. op de bal en ik als 'langvoeder' nota bene op één lijn ben gesteld met diegenen die bezwaar maakten tegen wat zij de 'borstvoedingsmafia' zijn gaan noemen, - het moet niet gekker worden! - besluit ik het hierbij te laten.

1:3

Er ontstaat een hoop als-gehalte. 1:3 relaties gaan stuk, dus 2:3 relaties houden stand. Ook dat is de realiteit waar even hard aan voorbij gelopen wordt om maar even aan te geven dat werken vandaag de dag de norm is.
En dan even de slag om de arm want het is uiteindelijk maar een keus, alhoewel wel een verstandige keus.

Maar we kunnen niet in de toekomst kijken en uitgaan van als.

Mijn buurvrouw heeft jaren voor haar gezin gezorgd terwijl haar man financieel kon groeien omdat hij cursussen kon volgen en zich meer kon richten op zijn baan. Toen de kinderen de deur uit gingen, ging ze omscholen en werd zzp-er. De kosten voor die omscholing en de opstart lijken verloren te gaan nu blijkt dat er sprake is van arbeidsongeschiktheid op basis van medische gronden. Gelukkig heeft haar man toendertijd de ruimte gehad om te groeien, nu ze weer op één salaris terugvallen.

In het leven is een hoog als-gehalte gaande. Zoveel dat rust en stabiliteit bedolven raken onder de angst dat je wat overkomt.

Het enige voordeel van één salaris is, dat je levensstijl daar meestal op ingesteld is. Wanneer man en ik allebei zouden werken, zouden we waarschijnlijk een royaler leefpatroon er op na houden. Nu zijn we gwend om zuinig te leven.

Dit kan nog eeuwig duren

De standpunten zijn te ver uit elkaar. Dit is wel zo'n heerlijke dooddoener maar laten we realistisch blijven. Dit kan nog maanden zo door blijven gaan.

Ik hoop alleen dat TS er iets aan heeft gehad.

Flanagan

Hoe kom je er toch bij dat je als ouder makkelijker in een baan groeien kunt als je partner niet werkt? Mijn man was toen de kinderen klein waren vaak voor dagen in het buitenland. Was prima te doen hoor en was voor mij echt geen reden om mijn keuze te herzien. En voor mijn man was mijn werkend bestaan (gelukkig!) nooit een excuus om zelf maar wat minder te gaan ambiëren. Dat had ik dan weer slecht getrokken.

Toevoeging

Wat natuurlijk niet wegneemt dat wij voor onze keuzes ook offers hebben moeten brengen. Offers die voor anderen te groot zijn, zoals je kleine, nog niet schoolgaande kinderen vaak uitbesteden. En ook bij ziekte proberen ze bij je netwerk onder te brengen, in plaats van zelf voor ze te zorgen. En ik begrijp best dat offer voor andere moeders te groot is (voor vaders gelden nu eenmaal andere normen...) Net zo als het toch ook begrijpelijk moet zijn dat voor anderen het offer van het opgeven van onafhankelijkheid te groot is. Want ik zou er in een slachtofferrol ook wat van kunnen: parttime werken wordt wel geaccepteerd, maar fulltime werken is goed voor bergen bagger die mensen over je uit denken te kunnen storten.

Jammer Rode Krullenbol

Maar wel grappig dat je ook hierin overeenkomsten vertoont met de dame waar ik aan refereerde, ook zij heeft als primaire strategie om te vermijden, terug te trekken.

De aanval op de statistieken doet me denken aan de rokersdiscussie. Als rokers zeggen dat de kans op kanker of een nare ziekte geen 100% is en hun opa ook kettingrokend stokoud is geworden krijg ik hetzelfde gevoel.

Ook ken ik steeds meer mensen/stellen die allebei werken maar hun basis vaste lasten op 1 inkomen baseren. Niet zozeer om klaar te zijn voor een vervelende break-up maar juist om wendbaar te blijven en ruimte te houden. Die keuzes kun je ook prima maken met twee inkomens.

Qua die cursussen: juist als je allebei verdienpotentieel heb is het relaxter om door te ontwikkelen of om te scholen, je bent immers veel minder afhankelijk van je huidige situatie en minder kwetsbaar als de nieuwe situatie niet brengt wat verwacht was. Als enkele kostwinner is dat veel spannender.

Kortom, prima dat je de keuze maakt om thuis te blijven, your call, ik zal het niet merken of je werkt of niet dus daar gaat t me echt niet om. Maar wat mij betreft zeg je dan gewoon dat dit je keuze is omdat jij het fijner vindt en niet verwacht dat jíj een eigen inkomen nodig zal hebben. Klaar. Staat los van de carrièrekansen, participatie op scholen, betekenis van statistieken etc.

Nog een keer voor Flanagan

Met het gevaar aan het beeld van Maan over cognitieve dissonantie te bevestigen, toch nog het volgende:
Zou je het niet onverantwoordelijk vinden als de overheid blind zou zijn voor de (imo) hoge scheidingspercentages en de economische en maatschappelijke gevolgen die de grote hoeveelheid scheidingen hebben? Op individueel niveau kun je de gok nemen: 66% (en volgens mij ligt het percentage onder gehuwden met kinderen nog wat hoger) is immers een mooie kans. Maar voor de overheid is het geen gok, maar een gegeven dat door het stranden van xxx huwelijken per jaar, een yyy aantal vrouwen (en vaak ook hun kinderen) in de financiële problemen komen. Daarmee wil ik trouwens geenszins suggereren dat thuisblijfmoeders die gaan scheiden per definitie in de problemen komen. Dat hoeft natuurlijk niet, zeker niet als de vrouw in kwestie zo verstandig geweest is zich tegen het scheidingsrisico in te dekken. En dan heb ik het alleen nog maar over scheiding en niet over de andere risico's die al aan de orde gekomen zijn...