paar jaar thuis-heerlijk of stom?
Vorig jaar ben ik (hoogopgeleid) wegens een reorganisatie ontslagen. Ik heb jarenlang heel hard gewerkt en ik vind het nu heerlijk om thuis te zijn. Ik solliciteer wel, maar mijn hart ligt er niet in. Het lijkt me fijn om thuis te zijn tot de jongste naar de middelbare school gaat.
Mijn omgeving (ook mijn man) begrijpt dat niet, en vindt dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk moet. Ook omdat ik anders "nooit meer aan de slag kom".
Ik begrijp heus wel dat het niet makkelijk zal zijn om weer iets te vinden, maar dat zie ik dan wel..
Zijn er meer mensen die hetzelfde voelen/doen/gedaan hebben?
Teveel 'ook'-s
in de tekst.
Ik heb PA geweigerd omdat ik anders mijn ex een machtsmiddel in handen zou geven om toch mijn leven te beïnvloeden. Ik wilde 100%(dus niet alleen financieel) onafhankelijk zijn van hem. Mocht ik in die tijd onverhoopt in de bijstand zijn gekomen, dan zou de sociale dienst alsnog een bijdrage van hem eisen.
Dat ik PA heb geweigerd betekent niet dat ik er op tegen ben, integendeel! Als een stel ervoor kiest dat één van de ouders weinig of niet werkt tijdens het huwelijk, zou het niet zomaar moeten kunnen dat die ouder een probleem heeft na de scheiding. De werkende partner heeft er immers tijdens het huwelijk ook voor gekozen dat de ander niet of weinig betaald werk verricht. Maar het lijkt me wel verstandiger als zo'n PA niet vanzelfsprekend wordt toegekend.
Nou ben ik alweer jaren geleden gescheiden en ik heb geen idee wat er tegenwoordig aan regels zijn m.b.t. PA, maar ik denk dan aan het toekennen van een PA onder bepaalde voorwaarden die per scheiding worden bekeken. Denk aan een sollicitatieplicht, of PA in de vorm van bijdrage in de kosten voor een opleiding. Maar ook: wat, als er sprake is van een extra zorgvraag binnen het gezin? En wat blijft er uiteindelijk over voor de PA-betaler?
Het is niet zomaar in één regeltje vast te leggen en er moet naar verschillende aspecten gekeken worden. Maar PA zomaar afkeuren, nee. Tenslotte heeft de werkende partner er ook van kunnen profiteren dat die aan zijn (of haar) carrière kon werken terwijl de andere ouder huishouden en kinderen verzorgde. En die werkende partner stond daar waarschijnlijk ook helemaal achter.
Kaaskopje
Dus jij vindt dat het verschil uitmaakt of je een scheiding/relatiebreuk pa ontvangt omdat de wet dat mogelijk maakt of dat je door een soort van huwelijke voorwaarden geld krijgt van je ex?
Het ene noem je afhankelijk blijven van je ex en over het ander hoor ik je dat niet zeggen.
Volgens mij is echter het resultaat helemaal hetzelfde.
Alleen is het opmaken van huwelijkse voorwaarden een kwetsbaar iets. Als je het niet vooraf doet (je weet vooraf niet hoe het allemaal gaat lopen), moet je er later aan denken (gebeurt gewoon niet altijd), kost het geld (moet je weer naar de notaris).
Volgens mij is het resultaat echt hetzelfde als wat jij beoogt: de ene met meer inkomen ondersteunt na afloop van de relatie degene die minder inkomen heeft zodat de laatste niet alleen de gevolgen draagt van de keuzes die binnen de relatie zijn gemaakt. Beide partners dragen de gevolgen van die gezamenlijke keuze.
En omdat het resultaat hetzelfde is kun je volgens mij beter wettelijk regelen dan het aan individuele afspraken overlaten.
En ja, ik spreek van een zwakste partij en dat bedoel ik als financieel de zwakste partij. En die is er vrijwel altijd wanneer binnen een relatie de een meer zorgtaken op zich neemt dan de ander. Dat heeft namelijk bijna altijd negatieve gevolgen voor het inkomen.
Je zegt dat het voor vrouwen ondertussen zo normaal is om te werken.
Dat is waar voor zover je bedoelt dat vrouwen meer niet massaal hun baan opzeggen als ze moeder worden.
Maar de realiteit dat ze vaak serieus terug gaan in uren en dat beperkt hun verdiensten en hun toekomstperspectief, terwijl hun vaak fulltime werkende partner allereerst al meer blijft verdienen en daarnaast door het fulltime werken en het feit dat vooral de ander thuis de boel draaiend houdt, ze ook meer mogelijkheden hebben om 'door te groeien' in hun werk en dus nog meer te verdienen. Dat maakt de minder werkende partner de financieel zwakkere partij in het geheel. En ik vind het prima als die beschermd wordt. En als een stel dd keuze andersom maakt, vrouw hoofdkostwinner en man meer zorgtaken, dan vind ik het natuurlijk terecht dat hij pa ontvangt.
Aagje
Eigenlijk
Eigenlijk vind ik dat er ook iets tegenover de pa moet staan. Bij de ene partner vallen inkomsten weg die moeten worden aangevuld door de ander. Echter die andere partner krijgt ineens een heel huishouden en zo voor zijn/haar kiezen. Dus partneralimentatie is prima, maar dan moet er wel voor gewerkt worden.
Meestal is het precies het tegenovergestelde wat je krijgt voor je zuurverdiende geld, mag je wel betalen maar dankbaarheid ho maar 
Phryne
Wie werkt, is vaak van huis en heeft waarschijnlijk ook minder vaak de kinderen over de vloer. Dat "hele huishouden" valt dan waarschijnlijk ook wel mee.
Nou
Ik doe het dan toevallig allemaal, maar ik zou dolgraag iemand hebben die telefoontjes voor me pleegt, hier gaat zitten als er een meteropnemer komt, of boodschapjes doet bij winkels die alleen overdag open zijn.
Het gaat me vooral om het idee. Degenen die ik ken die pa betalen krijgen daar niets voor terug behalve gezeur. En natuurlijk is het een wettelijk recht, maar wel een dat hopeloos achterhaald is.
Het niveau van het kippenhok
Ad Hombre:
"Zo heb ik toevallig net een boek gelezen waarvan de auteur stelt dat de menselijke intelligentie is geevolueerd als gevolg van seksuele selectie. D.w.z. dat vrouwen (en mannen) hun partners kozen op het vermogen om de ander te 'entertainen' met sprankelende conversatie en humor. Die selectie zou op den duur hebben geleid tot onze enorm ontwikkelde hersenen."
Moet je niet verwachten dat je op zo'n postje enige reactie krijgt hier. Nee, het moet wel lekker oppervlakkig blijven in het kippenhok. Voor vrouwen is discussie meer iets om de onderlinge pikorde te bepalen, het moet vooral niet ergens over gaan. In dat licht is het ook minder verwonderlijk dat er zo weinig vrouwelijke wetenschappers zijn en dat die ook nog weinig zinnigs produceren.
Ja, zo'n brief van Rutte draadje, da's geschikter. Daar kan dan iedereen zijn of haar (tegenvallende) plasje over doen (ook zo'n leuke uitdrukking) en dan is iedereen weer tevreden. Da's blijkbaar ongeveer het niveau van het OO kippenhok. 
Kaaskopje
Volgens mij bedoel je precies hetzelfde als ik van de huisarts. Mijn huisarts werkt helemaal niet met een 'invaller' maar met een duo die blijkbaar nog geen eigen praktijk heeft of wil. Geen idee verder hoe dat werkt. Dat ik nu niet weet wie de tweede is is gewoon omdat ik dat niet nodig vind en omdat ik prima een afspraak kan maken op de dag dat mijn huisarts er is. Wellicht is dat dezelfde als vier jaar geleden waar ik niet zo goed mee overweg kon rond een bepaalde aandoening, maar zij deed wel de Mirena inbrengen, ging prima, was blij dat ik daarvoor niet naar een specialist hoefde.
Mijn eigen huisarts heeft ook een avond voor afspraken en nee het is niet de bedoeling dat elke werkende die avond daar terecht kan maar het is wel een uitweg soms. Dat vind ik belangrijker dan fulltime werken. Nogmaals: hoe vaak komt het nu voor dat het zo dringend is dat een uitslag moet worden doorgebeld door de huisarts die je nog nooit gezien hebt? Als je dat vooraf ziet aankomen zeg je dat toch? Zou dat echt meermaals in iemands leven voorkomen?
Triva
Ik zeg dus dat dat proces gáánde was terwijl jij op school zat. Dat houdt in dat het nog niet 100 procent de praktijk was. Tegen dat jij 18 jaar was, was het heel normaal dat vrouwen werkten, in ieder geval parttime. Wat ook niet wil zeggen dat het percentage werkende vrouwen al heel groot was. Feit is, dat jij als 40 plusser meer wel dan niet in een tijd geleefd hebt en leeft, waarin eerst nog bescheiden door vrouwen werd gewerkt wat uitgroeide naar dat het meer wel dan niet normaal was en is. In dat licht bezien, vind ik het dus niet meer van deze tijd dat vrouwen van 30/40 plus meer dan 1 of 2 jaar afhankelijk willen blijven van een bijdrage van hun ex. Het was verstandiger geweest als ze beseft hadden, dat het in hun, of hun hele gezin, nadeel zou kunnen uitpakken, door te stoppen met werken. Bijzondere situaties daargelaten. Zeker de generatie die nu aan kinderen begint, kan dat weten en er dus naar handelen, voor zover dat bij hun gezondheid of de gezondheid van de kinderen past.
Triva
Wat de huisarts betreft, heb ik met je tweede reactie de indruk dat we inderdaad niet zo heel veel anders zeggen. Als puntje bij paaltje komt, wil je gewoon bij 'een' huisarts terecht kunnen als je een gezondheidsprobleem hebt. Dus als ik voor de zoveelste keer blaasontsteking heb, wil ik gewoon een recept en niet alleen van mijn eigen arts. Maar ik vind het wel prettig om van de eigen arts vervelende boodschappen te horen.
Een gezin kan natuurlijk sámen meermalen ernstige situaties meemaken.
diverse reacties
Kaaskopje--Ik zie dit zinnetje nog: Er denken dus meer mensen zo over.
Ik voel me wel wat flauw dat ik dat er uit haal, maar niet alle opvattingen van 'meer mensen' zijn goede opvattingen. We leven momenteel in een wereld, waarin dat toch wel heel goed zichtbaar is.--
Daarmee bedoel ik dat het zelfs wéttelijk geregeld is. En je mag het gerust afwijzen als ontvangende partij. Verder krijg ik helemaal geen kinderalimentatie, mijn kinderen wonen niet bij mij.
Verder Phryne:
Er moet iets tegenover pa staan? Dat heeft er al die jaren tegenover gestaan. Als team samen (nouja...team, hij was er nooit en heeft geen spat opgevoed met zorgenkinderen), als team uit elkaar. Mijn ex krijgt bijna de helft van wat hij betaalt weer terug via de belasting en ik betaal er rond de 37% IB over. Hij eet er geen boterham minder om. Buiten dat is er rekening gehouden met de verzorging van de kinderen en een stel kostbare huisdieren en die zijn inmiddels het huis uit of overleden (de huisdieren dan 
. Hij houdt dus nog meer over dan voorheen. Ik doe overigens nog steeds genoeg voor hem, zijn huis, de kinderen en wat dieren. Zelfs nu.
Donna/huisarts: die ZZP-er is wel gewoon vast op haar eigen dag. Zo wisselend is dat dus niet. Wat jij wilt is wat tegenwoordig misschien een dorpsarts nog kan bieden. Een grote drukke ha-praktijk in de Randstad echt niet meer. Ze willen wel, maar het is onmogelijk.
Als je als haantje neerkijkt op het niveau in het kippenhok, staat het je vrij om uit te vliegen. Of ben je gekortwiekt?
Phryne
Heb jij nog een meteropnemer? Ik voer dat al sinds jaar en dag in op internet.
Winkels die alleen overdag open zijn, zijn dat vaak ook op zaterdag en hoef je echt niet elke week te bezoeken. En telefoontjes kun je ook in de pauze doen. Of per mail.
Natuurlijk zijn er PA-betalers die alleen maar gezeik krijgen. Of waar het beroerd geregeld blijkt te zijn (al dan niet gesteund door de wet). Maar het zal echt niet altijd zo gaan. En ik vind het niet hopeloos ouderwets. Als jij tijdens je huwelijk beslist "jij werkt, jij bent (grotendeels) thuis", dan hoor je ook over worst case scenario's na te denken en de consequenties te aanvaarden als zo'n scenario onverhoopt uitkomt.
Ik pleit wel voor meer op persoonlijke situaties aangepaste PA zoals ik hierboven al beschreef. En ook, dat je niet rond moet komen van 50 euro per week omdat je vanwege je werk boven de sociale huurgrens zit en in een te dure vrije huurwoning moet wonen omdat er tussen sociale huurgrens en pakweg 1000 euro een gat zit, die situaties ken ik ook.
PA moet minder vanzelfsprekend zijn, meer op de persoonlijke situatie gericht, met ook meer regels voor de ontvanger, maar zeker niet afgeschaft worden.
Ad Hombre
Ik had best wel reageren maar ik heb
a) dat boek niet gelezen
b) je geeft geen titel/auteur dus ik kan het ook niet plaatsen
c) ik weet niet hoe het onderzoek is gedaan en wat de methodologie is
en daarnaast ben ik geen bioloog, ontwikkelingspsycholoog of gespecialiseerd in een ander gebied waardoor ik enige diepgaande kennis heb over dit onderwerp. Ik kom niet verder dan de gemiddelde persoon. Ik heb wel eens wat boeken gelezen over de evolutie van de mens maar dan houdt het ook wel op.
Dus mijn enige reactie op jouw bericht die ik kan geven is eigenlijk 'oh interessant'
Ik vind het overigens wel enige logica hebben. Ik val ook op mannen die wel iets te zeggen hebben, die een gesprek kunnen voeren, intelligent zijn en waar je ook mee kan lachen.
Dus als de meeste mensen deze kwaliteiten belangrijk vinden in hun partner zullen mensen met deze kwaliteiten zich vaker en makkelijker voortplanten en aangezien bepaalde eigenschappen deels erfelijk zijn kan dat over een periode van tienduizenden jaren zorgen voor een verschuiving in intelligentie.
Maar ik kan er verder niks zinnigs over zeggen.
Het commentaar over vrouwelijke wetenschappers negeer ik maar.
Vijf jaar
Ik vind een maximum van 5 jaar pa wel een mooi begin (is dat er inmiddels al door?). Dat geeft de ontvanger ruim voldoende tijd om zelf weer de zaakjes op orde te krijgen, of een andere partner/geldschieter te vinden.
Pardoes
Mijn ex krijgt bijna de helft van wat hij betaalt weer terug via de belasting en ik betaal er rond de 37% IB over. Hij eet er geen boterham minder om. ===
Ja, dat werk inderdaad zo. De belasting houdt je bezig. Maar dat hij er geen boterham minder om eet is niet standaard voor gescheiden alimentatiebetalers. Het kan wel degelijk ernstig op de financiële ruimte van zo iemand drukken.
kaaskopje
'In dat licht bezien, vind ik het dus niet meer van deze tijd dat vrouwen van 30/40 plus meer dan 1 of 2 jaar afhankelijk willen blijven van een bijdrage van hun ex.'
Nou als dat betekent dat WIJ die vrouwen dan moeten gaan sponsoren via de bijstand ben ik tegen!
Ik zie het nu aan een grote groep postbezorgers die in de schuldsanering dan wel bijstand zitten. Ze werken dan 10-12 uur als postbezorger maar elk kwartier erboven willen ze niet uitbetaald krijgen want dan worden ze gekort: gevolg is dan tijdvoortijd of ze doen niet moeilijk als ze eens wat langer doen over hun wijk. Ik begrijp er helemaal niets van maar zo werkt het wel.
Eigenlijk wel 'grappig'. Een stel dat samenwoont (geen behoefte aan boterbriefje, hooguit een samenlevingscontract), heeft niets te maken met PA. KA is wat anders natuurlijk. Dus PA is uiteindelijk verbonden met het 'ouderwetse' voor de wet trouwen.... en heeft dus uiteindelijk niets te maken met het feit dat een stel samenleeft, samen beslissingen maken over werken, zorg, huishouden enz. En wellicht op een gegeven moment uitelkaar gaan. Als je het zo bekijkt is die hele PA natuurlijk kul. Want alleen van toepassing als je je samenzijn zo nodig wil bezegelen met en huwelijk. Maar dat verandert verder niets aan de intentie van het samen leven.
@Bieb63
Je schrijft: "Als je het zo bekijkt is die hele PA natuurlijk kul."
Je zult bedoelen: Als je het zo bekijkt is het ter discussie stellen van PA natuurlijk kul."
ouderwets, kul of niet
Het huwelijk is nou eenmaal een overeenkomst die je ondertekent,waarin je e.e.a. belooft en regelt. Eigenlijk gewoon iets heel zakelijks. Vroeger trouwde men ook niet altijd uit liefde maar om bijvoorbeeld bezit te vergroten en zeker te zijn van nageslacht die jou weer kon opvolgen. Waarbij het helemaal niet gek was om er (in bepaalde kringen) een minnaar/minnares op na te houden en "bastaardkinderen" ook bepaalde privileges konden krijgen, al was de hoofdprijs natuurlijk voor de "echte kinderen".
Tegenwoordig trouwt men "uit liefde" en ik heb wel eens het idee dat mensen vergeten dat daar consequenties aan kleven. Het is ook een heel gedoe om die overeenkomst weer te verbinden en daar hangen consequenties aan.
Als je dat ouderwets, kul of wat dan ook vindt, heb je de vrijheid om niet te trouwen. Anno 2017 is samenwonen (of latten) zelfs minder omstreden dan niet of juist fulltime werken als moeder
Jaina
"a) dat boek niet gelezen
b) je geeft geen titel/auteur dus ik kan het ook niet plaatsen
c) ik weet niet hoe het onderzoek is gedaan en wat de methodologie is"
Ik geef een link naar een PDF van het boek!
Nav Bieb
Dus PA is uiteindelijk verbonden met het 'ouderwetse' voor de wet trouwen.... ===
Sterker nog, PA is verbonden aan de tijd dat vrouwen niet werkten, laat staan ongehuwd samenwoonden, naar mijn idee. Vrouwen als mijn moeder, van de generatie die na de huwelijksdag niet langer hoorde te werken, laat je natuurlijk niet zwemmen als vader opeens de kuierlatten had genomen. Mijn moeder heeft wel gewerkt, eerst om een verhuizing te kunnen bekostigen en later járenlang voor mijn vader. De buurvrouw heeft ook gewerkt, omdat ze na haar scheiding wel moest. Maar voor hun was werken nog niet gewoon, sterker nog.. het was tijdens het huwelijk een teken dat vader het niet in zijn eentje redde, dus er waren ook mannen die liever in hun eentje buffelden dan hun trots opzij te zetten, omdat een werkende vrouw niet hoorde.
We zullen het van Bieb horen, maar volgens mij bedoelt ze het toch echt zoals ze het opschreef.
Daar zit je fout Kaaskopje
Pa is mss wel ontstaat omdat vrouwen ooit massaal niet werkten en na een scheiding niet helemaal berooid achter te laten blijven.
In de huidige tijd is het een manier om ongelijkheid in inkomen tijdens een relatie na de relatie niet het probleem van de minst of niet verdienende partner te laten zijn (en van de overheid/belastingbetaler).
Het is ook een manier om de minder of niet verdienende partner ook te laten profiteren van het feit dat de ander meer kon verdienen, mede doordat de eerste meer zorgtaken op zich nam en zo die ander in de gelegenheid te stellen carrière te maken.
Aagje
"Downloadbaar voor wie mijn niveau bij wil houden".
Tja, ik kan niet voor anderen spreken maar als iemand mij (als al degenen die in deze draad actief zijn) op deze manier aanspreekt dan voel ik al niet meer de behoefte om met diegene in gesprek te gaan. Gek hè...
Aagje
Aagje
Het is ook een manier om de minder of niet verdienende partner ook te laten profiteren van het feit dat de ander meer kon verdienen, mede doordat de eerste meer zorgtaken op zich nam en zo die ander in de gelegenheid te stellen carrière te maken. ===
Dat valt voor mij, als we het even over de tijd van nu praten, toch echt onder persoonlijke keuzes en niet onder wat bij wet geregeld moet worden. Ik heb toch nog steeds visioenen van een man die heel geëmancipeerd anderhalve dag minder is gaan werken, waardoor de vrouw ook maar anderhalve dag minder hoeft te werken en ze met twee dagen oppas de boel sluitend kunnen krijgen. Stel gaat scheiden, man verdient helaas meer dan vrouw, waardoor hij alsnog alimentatie moet betalen, om haar op hetzelfde niveau als tijdens het huwelijk achter te kunnen laten.
Ik ben totaal geen workaholic of woeste carrièretijger, maar als ik werk en ik werk lekker, dan zou ik het toch echt heel krom vinden als ik in moet leveren, om de ander voor te laten gaan in het carrière maken. Dan zoek je toch oplossingen zodat béiden carri
Ad Hombre
Sorry helemaal gemist. Niet goed opgelet.
Neeee... 
Ik was nog helemaal niet klaar om het weg te sturen 
Op enter gedrukt.
Maar Kaaskopje
Tja, allemaal prima dat jij dat nu vindt, maar ooit heb jij dat licht ook niet gezien. En het feit dat jij het nu anders zou doen, betekent echt niet dat anderen dat ook massaal doen.
De situatie die jij schetst is volgens mij echt niet de standaard: in die situatie kunnen namelijk beiden niet echt vooruit wat betreft carrièreperspectief. En de keuze is juist vaak dat de één die kans krijgt en de ander een stap terug doet omdat dat binnen het huwelijk al gunstiger is: het brengt namelijk dan meer geld binnen.
Aagje
Sally en Kaaskopje
Ja het huwelijk is ooit ontstaan in andere tijden met andere gewoontes en wetten. Anno nu is het huwelijk een meer romantisch iets én uiteraard een manier om zonder andere contracten/notaris e.e.a. vast te leggen (waar uiteraard ook weer varianten in zitten zoals bijv. huwelijkse voorwaarden versus in gemeenschap van goederen).
Daarnaast kun je ook 'gewoon' samen wonen met of zonder samenlevingscontract. Als er kinderen komen (maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet.....) kun je dingen vastleggen (bijv. erkenning enz). Maar...... PA is bij het evt uitelkaar gaan geen wettelijk iets. Terwijl de omstandigheden in principe precies hetzelfde kunnen zijn (bijv. 1 gaat niet of minder werken) als in een huwelijk, wat uiteraard maar gebakken lucht is.
Dus in principe heeft PA alleen maar te maken met een wettelijk huwelijk, terwijl je dat helemaal niet hoeft: trouwen. Maar de omstandigheden waarin je leeft zijn precies hetzelfde.