paar jaar thuis-heerlijk of stom?

@Donna

Dank voor je info

Nou

In sommige beroepen is parttime werken natuurlijk ook wat onhandiger. In mijn werk kan het wel. In sommige opzichten kan het zelfs prima. Echter het zou ook onhandig zijn want je zou gewoon te weinig tijd hebben om aan alle werkzaamheden toe te komen. Dus echt parttime werken zou heel onhandig zijn. 30-32 uur zou wel makkelijk kunnen. 32 uur is in de meeste beroepen prima te doen. Maar er is ook werk wat in minder uren gewoon lastig is.
En dat lijkt me ook geen probleem. Er is niks mis met fulltime werken of een grote parttime baan.

Het is prima dat parttime werken mogelijk is en ik denk dat een grote parttime baan (32 uur) ook best ideaal is.
Maar er is ook niks met fulltime werken en in bepaalde beroepen is het gewoon handiger.

Huisarts

Mijn huisarts werkt 3.5 dag in de praktijk. 1 dag een zzp-huisarts en 1 middag gesloten.
Maar dat zijn natuurlijk niet alle werkbare te maken uren.
Van 8.00- 17.00 a 18.00 uur of later, vaak zonder pauze, visites, vergaderingen, na/bijscholingen, specialisaties, en natuurlijk de te draaien diensten op de HAP(avond/nacht/weekend), waarnemen en ga maar door.
Ik vind elke dag terecht kunnen bij een huisarts van je keuze dan ook niet echt realistisch.

Aagje

En als dat nagelaten wordt is de zwakste partij eek erg zwak als die niet door de wet beschermd wordt. ===

Maar waarom is degene die geen inkomen heeft per definitie 'de zwakste'? Als een vrouw létterlijk de zwakste is in de zin van niet gezond en niet in staat om te werken, dan kan ik me voorstellen dat je zo iemand niet in de kou moet laten staan.

Vrouwen die nu in de 40 zijn, zijn naar mijn idee vrouwen die opgegroeid en volwassen geworden zijn in een tijd waarin het normaal was geworden dat vrouwen werkten. Als vrouwen er dan toch voor kiezen om thuis bij de kinderen te blijven, dan is ze toch zelf verantwoordelijk voor haar 'zwakke' positie? Ik schat zo in dat er mannen zijn, die in hun hart vinden dat vrouw best had kunnen werken, maar als ze niet wil, kun je moeilijk dwingen. Maar ja, dan is ze je zat, wordt er gescheiden en mag je nog alimentatie betalen ook!

Maar los van scheidingen... ik zit nu aan mijn zus te denken. Zij is nooit gestopt met werken, zij en haar man zijn inmiddels in de zestig, zij werkt nog steeds, hij is na een reorganisatie werkloos geraakt. Daar zit je dan op je 63ste. Het is nu maar wat prettig dat zij werkt. Ik denk niet dat ze haar op latere leeftijd weer als herintreedster op hetzelfde niveau hadden aangenomen. Dan was ze er te lang uit geweest en ach, er zijn er genoeg van in de twintig die staan te trappelen.

Jemig Flanagan

Maar hoe meer beide ouders werken, ( denk met name aan de mensen met een winig overlappende werkrooster) hoe minder tijd lijkt over te blijven voor afstemmng in die situaties dat men gedwongen is af te wijken van het wekelijkse programma. Dan groei je uit elkaar en gaat die luchtbel het niet houden.===

Dat is nog eens een negatieve kijk op werkende echtparen.

Pardoes

Kijk, dat vind ik nou het vervelende van nickwissels. Jij kent mij blijkbaar, maar ik weet niet wie jij was.

"Ik weet het, het is je stokpaardje, geen partneralimentatie terwijl je nog geen scheiding hebt meegemaakt, maar hoe zou jij het vinden, toeslagloos of na een scheiding werkloos achterblijven?
We weten allemaal hoe lastig het aan werk komen is.
Ik kom rond dankzij mijn werk en partneralimentatie.
Maar dat mag eigenlijk niet van jou.
Waarom kom je vaak voor zwakkeren op behalve als ze gescheiden zijn of als het om geld gaat dat jouw kant op komt?"

Waarom zou je na een scheiding werkloos achterblijven als je er voor gekozen hebt om te blijven werken? Dat is aldoor mijn punt. Waarom zou je er nu nog voor kiezen om te stoppen met werken? Zéker vrouwen die nu in de dertig zijn, hebben naar mijn idee bewust gekozen voor een onhandige positie voor als er iets gebeurt in hun leven waardoor ze wel móeten werken. Dat er situaties zijn, waardoor je wel móet stoppen met werken of beiden minder gaat werken, weet ik ook wel, maar dan denk ik aan kinderen die veel meer zorg nodig hebben dan normaal.

Wat betreft 'mag eigenlijk niet van jou', ben ik niet in de positie om iets te verbieden. Zolang de wet is zoals hij is, is er gewoon recht op alimentatie. Maar ik vind het niet meer van deze tijd. Ik zou zelf om eerlijk te zijn te trots zijn om alimentatie aan te nemen. Liever elke dag een kale boterham, dan afhankelijk te blijven van de man waarmee ik niet meer getrouwd wil zijn, of van de man die mij liever kwijt dan rijk was. Ik zou er dus vanaf zien.

Ik vind een gescheiden vrouw niet zwak. Ze heeft tegenslag, maar is niet zwak. Hoezo kom ik wel op voor zwakkeren in het algemeen, behalve als ze gescheiden zijn of als het om geld gaat dat mijn kant opkomt? Dat laatste stukje zin kan ik sowieso niet goed plaatsen.

Stel dat ex weigert om kinderalimentatie te betalen, zou ik een gescheiden vriendin aan alle kanten helpen om haar recht te halen. Kinderen zijn de zwakkere partij in het geheel en daar horen beide ouders zich verantwoordelijk voor te voelen, in zorg en financieel.

Aanvulling

Je neemt het mij blijkbaar ook kwalijk dat ik een mening over alimentatie heb, ondanks dat ik nog nooit gescheiden ben. Moet je altijd eerst zelf iets doormaken om er een mening over te mogen hebben dan? Ik heb ook een mening over Trump. Ik hoop niet dat ik eerst met hem moet trouwen om het een vreselijke vent te mogen noemen

kaaskopje

"Vrouwen die nu in de 40 zijn, zijn naar mijn idee vrouwen die opgegroeid en volwassen geworden zijn in een tijd waarin het normaal was geworden dat vrouwen werkten"

Nou, ik weet niet onder welke steen ik ben opgegroeid als 44jarige maar toen ik op de lagere school zat was dat niet normaal als in veelvoorkomend of zelfs de meerderheid. Ik weet maar van 1 vriendin waarvan de moeder werkte. Van de rest vd klas weet ik het niet echt maar overblijven was er niet bij in ieder geval. Ik vond het op die leeftijd nog echt zielig als je moeder "moest" werken.

Pardoes

Natuurlijk kun je niet altijd terecht bij je eigen huisarts, maar ik kies wel voor een arts die ervoor gekozen heeft fulltime te werken en betrokken is bij zijn of haar patiënten. Daarvoor is naar mijn idee continuïteit in het contact belangrijk. Hoewel ik het heel fijn voor mijn nichtjes en vriendinnen vind dat ze de keuze hebben kunnen maken parttime te werken, kennen ze hun patiënten niet zo goed als ze ook zelf zouden willen en missen ze een deel van die betrokkenheid. Aan het eind van de dag maken ze bijvoorbeeld enveloppen open met uitslagen voor patiënten die ze niet op consult gehad hebben en die ze dan wel moeten bellen. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat ze hun werk inhoudelijk minder goed doen. Ook als patiënt maak ik graag gebruik van de mogelijkheid om zelf te kiezen en een parttime werkende huisarts heeft mijn voorkeur niet.

Donna

Je overdrijft wel hoor. Mijn huisarts is er drie dagen en als ik iets heb waarbij ik perse haar wel zien ga ik gewoon op één van die drie dagen. Je doet het voorkomen of je meermaals per week naar de huisarts moet en als dat zo zou zijn doe je dat ook gewoon op haar vaste dagen.

Ik weet niet eens met wie ze nu samenwerkt maar een paar jaar geleden klikte het niet zo tussen die andere en mij maar als ik blaasontsteking heb of iets anders dringends kan het mij echt niet schelen.

Beter een hele goede huisarts waar ik vertrouwen in heb (en mijn man en kinderen ook) die er niet elke dag is dan een huisarts kiezen alleen op basis van dat die er altijd is. Daarbij is het gewoon een druk vak en gun ik het mijn huisarts om dat niet fulltime te doen. Inderdaad met de nacht- en weekenddiensten en drie jonge kinderen zou ik het niet eens normaal vinden als ze er de hele week zou zijn.

Hoe erg is het voor jou om naar een HAP te moeten, denk ik dan...

o en

Ik heb nog niet eerder een huisarts gehad die ZO betrokken was bij haar patiënten, de drie mannen ervoor waren allemaal fulltimers.

Triva

Tjonge, ik kan toch gewoon een andere keuze maken? Ik heb geen enkele bedoeling om anderen te overtuigen hetzelfde te doen hoor. Ik kom uit een artsenfamilie en toen ik jong was werd er nog meer beschikbaarheid verwacht dan nu. Dat hoorde er als kind gewoon bij en voor mij is het dus wel normaal.De manier waarop jullie over weekend- en avonddiensten praten vind ik echt overdreven. Daar is juist een enorme verlichting in gekomen. Het is met de feminisering van het artsenberoep en een grote meerderheid van vrouwen die parttime ipv fulltime werkt onvermijdelijk dat steeds minder huisartsen fulltime werken. Daar is niets aan te doen, maar ik kan dat wel jammer vinden,

Donna

* Aan het eind van de dag maken ze bijvoorbeeld enveloppen open met uitslagen voor patiënten die ze niet op consult gehad hebben en die ze dan wel moeten bellen. *

Daar hebben artsen goede assistentes voor.
Er komt nog maar weinig papieren post binnen, bijna alles via de electronische postverwerking.
Als je delegeert en je assistente dat laat doen, zoals de mijne, duwt ze die uitslag op het overleg of er tussendoor en is er niets aan de hand. Het kan dat je het prettig vindt, maar dat is iets anders als nodig. En meestal kan dat ook met een arts die 3 dgn werkt. (en ook nog naast al de andere bezigheden een gezin runt van (och, maar)4 pubers Ik hoop dan in elk geval dat je in een stad woont waar zoveel artsen op een kluitje zitten dat je kunt en mag kiezen, want een arts moet in geval van spoed binnen een kwartier bij je kunnen zijn.

Kaaskopje

Ik wissel continue van nick en heb geen vaste. Meelezers die ineens gaan schrijven herken je ook niet, nieuwe aanwas ook niet.

Ik neem je niks kwalijk, maar begrijp niet dat je zo standvastig bent over wat een ander zou moeten doen in jouw ogen. Je kunt er een mening over hebben, maar wandel eerst eens in de schoenen van een gescheiden vrouw voordat die mening zo "ik vind het dus het is zo" is.
Ik houd voor helemaal niets mijn hand op bij de maatschappij, geen toeslagen, bijstand, andere uitkeringen niets.
Ik heb door te werken en pa te ontvangen samen geregeld dat ik mijn hand niet ophoud. Wat kan daar nu op tegen zijn?

Ik herken ook niet met wat je zegt over vrouwen van nu 40 die allemaal gewend zijn te werken.

Nogmaals, ik heb al gezegd: het is handig om te werken en ik geef dat ook mee aan mijn kinderen om altijd de connectie met werk te houden. Maar als je het samen bespreekt, als het financieel kan, dan is dat een afspraak.
Niet elk huwelijk eindigt in een vechtscheiding zodat je niets meer met de ander te maken wilt hebben en deze afspraken kunt maken. En dan ben ik blij dat dat wettelijk zo geregeld is. Er denken dus meer mensen zo over.

Pardoes

Natuurlijk selecteren assistentes voor, dat is toch vanzelfsprekend? Mijn voorbeeld ging over een uitslag in een enveloppe, omdat het mijn nichtje raakte dat ze een heftige boodschap moest overbrengen aan een patiënt die ze nooit ontmoet had en bij haar, ook parttime wekende, collega op consult geweest was. Dit gevoel werd herkend door de anderen. Wat maakt het verder uit hoe de post binnenkomt, de kern blijft toch hetzelfde? Ook goede assistentes mogen helemaal geen uitslagen doorbellen, dat moet de huisarts toch echt zelf doen. En nee, een assistente die uitslagen zomaar tussendoor onder de neus van een arts duwt, dat komt niet zo goed over. Ik vind het inderdaad logischer dat ze ervoor zorgt dat de relevante uitslagen klaarliggen, zodat de huisarts daarnaar kan kijken als hij/zij daar tijd en aandacht voor heeft. Maar goed, zo heeft een ieder de werkwijze die bij hem of haar past.

Donna

Ik wil je alleen duidelijk maken dat post niet blijft liggen met een goede assistente. Dan komt dat namelijk niet pas aan het einde van de middag, maar zodra die post (de hele dag door en niet eenmalig zoals met papieren post)binnenkomt.
Als zij een afwijkende uitslag ziet, iemand met kanker (die heeft vaak de uitslag allang binnen van de specialist waarnaar de huisarts de patient heeft doorverwezen), dan legt zij die direct voor aan de huisarts. Als dat direct nodig is, dan is dat direct en niet wanneer de huisarts tijd heeft.
Ik weet niet of je nichtje specialist of huisarts is, ik praat vanuit de huisarts.

Pardoes

Ik bedoel jou ook niet persoonlijk. Ik lees dat je werkt en alimentatie ontvangt. Ik ben tegen het systeem, niet tegen dat er gebruik van gemaakt wordt nu het systeem zo werkt. Het is er dus het mag. Hoewel ik zelf zou weigeren en ik het echt niet juist vind dat de overheid de meest verdienende ex dwingt om te betalen, zelfs als de andere ex de alimentatie afwijst. Dat ik de PA zou weigeren, is een principiële keus, die niet verandert als ik wel zou gaan scheiden. Niet dat mijn man alimentatie zou kunnen betalen overigens. Gelukkig niet, anders had ik het echt heel vervelend gevonden als hij ertoe gedwongen zou kunnen worden. Mocht mijn carrière opeens nog een enorme vlucht nemen, dan ben ik eerder degene die over de brug zal moeten komen, maar ook dat zou mij uitermate verbazen.

Hier zit ons verschil van mening: Ik heb door te werken en pa te ontvangen samen geregeld dat ik mijn hand niet ophoud. Wat kan daar nu op tegen zijn?===

Hoe krijg je je alimentatie dan? Dat is toch ook een vorm van hand ophouden? Je bent niet 100 procent los van je ex (naast dat je ook ka krijgt, maar dat vind ik dus terecht), hij onderhoudt je nog voor een deel. Voor de maatschappij is dat misschien prettig, maar als je gaat scheiden, was daar een reden voor en ik zou dan niet meer afhankelijk willen blijven van degene waar ik niet meer mee kon leven, of die niet meer met mij kon leven. Ik kan me situaties voorstellen dat je dat wel zou willen, bijvoorbeeld als man vreemdgegaan is, of na mishandeling. Ik fantaseer nu even hardop, het is dus geen mening... misschien zou dat in de vorm van smartegeld gegoten kunnen worden. Te betalen in termijnen.

Door vorige discussies denk ik nu ook wel dat er een overbruggingsperiode nodig kan zijn. Een jaar bijvoorbeeld. Of als je het gelijk stelt met de WW, net zolang als er WW betaald zou worden na een aantal jaar huwelijk. Enerzijds willen veel vrouwen hun bestaan als huisvrouw als baan zien, als tijd die is opgeofferd aan het gezin, anderzijds stellen ze dat ex langer moet blijven betalen dan het UWV zou doen. Waarom? Zijn gescheiden huisvrouwen uit ander hout gesneden, dan mensen die zonder werk komen te zitten? (En voor er nu gezegd wordt, aha, ze voelt zich achtergesteld als werkloze.. nee, ik had mijn mening over pa ook toen ik werkte. En ik gooi het ook niet opeens overboord als ik weer aan het werk ga.)

Pardoes

Het gaat niet om de precieze wijze waarop de post verwerkt wordt, die interesseert me eerlijk gezegd ook niet. Het gaat erom dat ik niet door de zzp-huisarts gebeld wil worden die een dag per wijk in de praktijk bijklust met bericht over mijn gezondheid. Niet omdat deze arts minder geschikt zou zijn, maar omdat ik mijn gezondheid bij voorkeur met mijn eigen huisarts bespreek. Die weet wat mijn thuissituatie is, die heeft mijn zwangerschappen meegemaakt, die is op visite gekomen toen de kinderen geboren zijn, die heeft mijn kinderen groter zien worden, heeft hun ziektes meegemaakt, enz. En dat was allemaal mogelijk, omdat hij er meestal gewoon was. Dat is het contact wat ik met een huisarts wil hebben. Niet iedereen wil dat zo, en dat is net zo prima. Maar ik dus wel.

Donna

'De manier waarop jullie over weekend- en avonddiensten praten vind ik echt overdreven. Daar is juist een enorme verlichting in gekomen.'

Mij is verteld dat ze na een nachtdienst niet opeens lekker een hele dag vrij zijn. Natuurlijk had een huisarts vroeger altijd dienst maar dan had die wel maar een klein aantal patiënten die een beroep op hem deden. Als je nu een nacht, avond of weekenddienst hebt ben je constant aan het werk, heb je te maken met lastige mondige mensen die geen zin hebben om doordeweeks naar de eigen huisarts te gaan, heb je te maken met bedreigingen als je iets niet voorschrijft of doet en ga maar door. Noem dat maar een 'enorme verlichting'. Het voordeel is vooral dat je er niet meer alleen zit, dat er assistentes zijn die als een poortwachter fungeren en dat je een chauffeur en tevens een soort bodyguard mee krijgt.

Je nichtje kan ook de boel zo plannen dat haar duo dat ene heftige gesprek even voert ook al is dat buiten haar werktijd. Zo vaak zal dat niet voorkomen dat je een heftig resultaat moet doorbellen, dat dat niet kan wachten en dat dat gaat om iemand die je nog nooit gezien hebt.

Donna

In jouw geval zeg je dus gewoon dat je wil dat huisarts X jou daarover belt, je kunt ook overal een probleem van maken. Zoals ik al zei: je kunt wel op zoek gaan naar een fulltime huisarts maar als die overwerkt tegenover jou zit, gewoon niet aardig is of niet goed genoeg heb je er niks aan. Als je een goede huisarts hebt die er drie dagen per week is kun je dat zo inrichten dat je alleen contact met haar hebt en bij nood maakt het niet uit of je de andere hebt of naar de hap gaat (daar ga je niet op in; wat als je plots in het weekend iets hebt en niet naar je eigen huisarts kan).

Ik vind serieus dat je er meer van maakt dan nodig is maar dat mag, of het slim is moet je zelf bedenken. Ik vermoed dat je over tien/twintig jaar bijna geen huisarts meer kunt vinden die fulltimer is. Van mij hoeft dat ook niet.

Triva

Mijn dochters zaten (in de loop van dit jaar) 24 en 22 jaar geleden op de psz. Je kon je kind korter en langer brengen. Het was toen al redelijk normaal dat kinderen daar ook bleven eten, vanwege het werk van moeder. Ik zeg dus niet dat toen jij opgroeide en op de lagere school zat alle moeders werkten, dus nee je zat niet onder een steen omdat je dat gemist zou hebben, maar de verbazing áls ze werkten was er grotendeels wel af. Mijn dochters weten niet beter, dan dat de meeste moeders van hun vriendinnen werkten. De een een paar uur, de ander hele dagen. Ik heb het nu dus over de tijd dat jij net volwassen was geworden. Dus dat proces was al gaande terwijl jij op school zat.

Weet je wat mijn dochters zeiden toen ik ging werken? (En dat is echt gebeurd.) Dat het eindelijk normaal werd. Ze waren bijna een uitzondering met een moeder die thuis zat. Dat is dit jaar 11 jaar geleden. Zij waren toen 14 en 16.

Kaaskopje

Het is mij een raadsel dat jij hier een stelling uitgooit met betrekking tot mensen die nu in de veertig zijn en je vervolgens, om die stelling te staven, je dochters van twintig jaar jonger gebruikt!

Triva

Ik snap niet wat je wil? Ik ben tevreden met mijn keuze, ik leg uit waarom en dat is dat. Door jou verzonnen beren op de weg gaan me niet op andere gedachten brengen en dat is toch helemaal niet nodig? Ook ik denk dat steeds minder artsen fulltime gaan werken, in tegenstelling tot jou vind ik dat wel jammer. Maar aangezien iedere huisarts uiteraard zelf bepaald in welk dienstverband hij of zij wil werken, heb ik dat maar te accepteren. Vooralsnog zijn hier nog wel huisartsen te vinden die hun beroep nog zoveel mogelijk op de manier uitoefenen zoals ik dat uit mijn jeugd gewend ben, en daar voel ik me prettig bij. Zoals jij een huisarts zoekt waar jij je prettig bij voelt. Ik zal de laatste zijn om argumenten te gaan verzinnen om jou om te praten een andere keuze te maken.

Pardoes

Ik zie dit zinnetje nog: Er denken dus meer mensen zo over.

Ik voel me wel wat flauw dat ik dat er uit haal, maar niet alle opvattingen van 'meer mensen' zijn goede opvattingen. We leven momenteel in een wereld, waarin dat toch wel heel goed zichtbaar is.

Triva

Zullen we daar dan maar verder niet op doorgaan?

dus

Je zei: 'Vrouwen die nu in de 40 zijn, zijn naar mijn idee vrouwen die opgegroeid en volwassen geworden zijn in een tijd waarin het normaal was geworden dat vrouwen werkten'

Nee, ik ben NIET opgegroeid in een tijd dat het normaal was dat vrouwen werkten. Jij kunt dat wel zeggen maar dat was niet zo. Ook op de middelbare school vond ik het een uitzondering en vond ik het NIET normaal. Dat jij waarschijnlijk bedoelt dat die moeders niet meer als alien werden gezien kan best maar ik bekijk het vanuit mezelf en dat was volgens mij de bedoeling. Dat betekent niet dat ik mijn toekomst ook zag als lekker thuisblijfmoedertje spelen maar nogmaals; ik vond het dus niet normaal als een moeder in die tijd werkte. Mijn moeder maakte twee maal daags schoon bij een ouder stel maar dat zag ik niet echt als werken. Werken vond ik iet wat je deed waardoor een kind enige tijd alleen thuis zat of naar een opvang moest (een andere moeder dus voor de overblijf of sleutelkind zijn).

lol

Niet twee maal daags maar twee maal per week en dat was dus een paar uurtjes in de ochtend.

Huisarts

Wij hebben twee huisartsen, een man en een vrouw (geen stel) die samen een praktijk hebben. Ze werken allebei drie dagen, dus met een dag overlap. Allebei kennen mij en mijn gezin erg goed.
Een invaller die steeds wisselt zou ik ook niet prettig vinden.

Ik vind het fijn dat we kunnen kiezen tussen een man en een vrouw, als dat nodig is. Kan me bv voorstellen dat puberdochter voor een intieme vraag of onderzoek liever bij de vrouwelijke arts een afspraak maakt.

De huisarts

Triva tegen Donna: In jouw geval zeg je dus gewoon dat je wil dat huisarts X jou daarover belt, je kunt ook overal een probleem van maken. ===

Ik vind het zeer begrijpelijk dat Donna liever wil dat haar eigen huisarts belt of langskomt als er een ernstige situatie gaande is. Ik heb met mijn huisarts een zekere band, hij kent mijn verleden, ons verleden, daar wil ik ook van horen als ik bijvoorbeeld kanker blijk te hebben en niet van Y die per ongeluk op die dag dienst heeft. Y zal dat vast ook op een meelevende manier doen, maar hij of zij is niet de persoon waar ik al een vertrouwensband mee heb.

Tot nu toe heb ik alleen huisartsen gehad en nog steeds, die 4 of 5 dagen per week werkten. Mijn huidige huisarts rouleert ook gewoon mee ook bij de huisartsenpost, dus hij zal ook weken hebben van 5 dagen. Die ene dag dat hij niet in de praktijk is, kan ik wel zonder hem, maar ik maak afspraken waarbij het om meer gaat dan een ingegroeide teennagel (nooit gebeurd, maar als voorbeeld) liever niet op een dag dat de eigen arts er niet is.