paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Reactie

Nou Flanagan, dan lees je wat je graag wil lezen, niet wat er staat. Ik vergelijk leven in ons Westerse kapitalistische systeem met leven in een communistische systeem en in een systeem waar vrouwen onderworpen zijn aan de man (vader of echtgenoot), zoals dat bijvoorbeeld in een aantal landen in het Midden-Oosten het geval is. Dat wordt uit mijn citaat wel heel duidelijk, anders had ik "vader" er natuurlijk niet genoemd. Jammer dat je niet gewoon zegt dat je niet goed gelezen hebt en mij dus verkeerd geciteerd hebt. Een beetje zelfreflectie op z'n tijd is voor een goede discussie namelijk wel nodig.

En Bieb, de draad gaat nu eenmaal over werkende vrouwen en huismoeders, wat moet ik er verder over zeggen?

Nou Donna

"En Bieb, de draad gaat nu eenmaal over werkende vrouwen en huismoeders, wat moet ik er verder over zeggen?"

Dat de rol van man of vrouw naar believen wordt ingevuld....

dochter vs zoon

Wat als je een dochter van, bijv 16,17 hebt. En zij heeft een vriend. Zij gaan met z'n tweetjes uit. Vriend woont niet in de straat of wijk, maar de andere kant op. Vinden wij ouders dat dochter diep in de nacht alleen naar huis loopt/fietst. Of vinden wij allemaal dat vriend de dochter thuis afzet? Ja toch? Of hebben we dan ineens een ander beeld over mannetjes en vrouwtjes? En....... vinden wij dat dat mannetjes niet in z'n eentje kwetsbaar is op straat? Of meten we eigenlijk gewoon met 2 maten, net zoals het uitkomt....===

Toen mijn jongste dochter haar eerste vriendje had, werd ze altijd door hem thuisgebracht. Heel galant, maar hoe denk je dat ze uit haar werk kwam? Alleen en dan moest ze langs hetzelfde park. Ze heeft werk gedaan waarbij ze bij late diensten, tot middenin de nacht heen en weer moest rijden en bij mensen bezorgen. Ze is daarbij wel eens lastig gevallen. Dat vind je niet leuk als ouders, maar ik zou het net zo vervelend voor een zoon gevonden hebben. Inmiddels heeft ze promotie gemaakt en hoeft niet meer rond te rijden. Uiteraard vind ik dat prettig, maar dat vind ik het ook voor haar vriend, die bij hetzelfde bedrijf werkt.

Ik zelf ben degene die het laatste rondje doet met de honden. Of dat nu 11 uur is of 2 uur, het moet gedaan worden. Gelukkig doet mijn man het ochtendrondje, dan kan ik me nog eens omdraaien.

Ik hou er niet van om zonder honden nog zo laat over straat te gaan in mijn eentje. Ik ben op mijn middelbare dag toch nog een beetje bang voor 'enge mannen'. Uiteraard vind ik het lief als mijn man mij dan tegemoet komt (met de honden). Hij vindt het niet eng in het donker en met de honden erbij.. probeer maar eens wat als enge man, dat gaat 'm niet worden. Ben ik daarom minder geëmancipeerd?

Ik heb de indruk dat je inmiddels boos bent over het verloop van deze discussie. Adem in, adem uit, het is 'maar' een discussie. Jij leeft met jouw keuzes, daarover mogen we anders denken, maar daar ga jij je toch niet aan storen. Het lijkt mij echter wel zaak, dat jongeren van nu beseffen dat de tijd van 100 procent huisvrouw-schap voorbij is.

Donna,

Door het woordje 'of' tussen de zinstukken stukken beter dan het communisne of de onderwerping aan een vader of echtgenoot, kan een lezer concluderen dat de schrijver hiermee wilt zeggen dat het leven als huisvrouw net zo erg is als het leven in een communistisch systeem.

Dat je met onderwerping aan een vader of echtgenoot doelde op het leven van huisvrouwen in het Midden-Oosten pas in #392 duidelijk.
Nu snap ik tenminste wat je bedoelt.

Nee Kaaskopje

Ik ben niet 'boos', maar ik erger me aan met 2 maten meten. En dat gaat helemaal niet persé over jouw inbreng in deze disussie of jouw evt. situatie.

Ik erger me aan het feit dat als het 'ons' uitkomt dat mannen mannen mogen zijn en hun 'rol' innemen. Maar als het 'ons' niet uitkomt, het ineens anders moet zijn. We vinden het wél leuk als man een bloemetje mee brengt voor vrouw, dat is galant. Dat vrouw bloemetje mee brengt voor man (niks mis mee hoor) vinden dan weer niet standaard. We vinden het normaal dat mannetje het vrouwtje veilig thuis aflevert, want dat is een mannetjes ding. Maar als het 'ons' niet uitkomt, dan willen we wél de rol van het mannetje overnemen.

En nee, daar bedoel ik niet mee, dat een vrouw niet zelfstandig zou moeten of kunnen zijn. Natúúrlijk kan ze dat. Maar in een gezin verdeel je de taken, in overleg. En dan voorál niet met 2 maten meten.

Als huisvrouw afhankelijk.

Ik ben een jaartje of 8 huisvrouw en moeder geweest. Beide ben ik nog steeds maar intussen al lang weer gecombineerd met baan buitenshuis.
De jaren dat ik thuis was werd ik niet onderdrukt maar was wel degelijk afhankelijk. Mijn echtgenoot bracht het geld binnen en als dat niet zo was geweest had ik geen dak boven mijn hoofd en geen luiers voor ons kind om te verschonen toch? Zelfs geen eten.

Ook heb ik het nooit gezien als werk maar toch wel als luxe. Ik had geen 6 kinderen om voor te zorgen, slechts één. Het huishouden anno nu draait op electrische apparaten en stelt weinig voor met wat planning. Mijn was draait terwijl ik stofzuig zeg maar. Ik hoef niet te schrobben en te mangelen, ook heb ik geen kokosmatten die ik dagelijks moet kloppen maar glij soepel over de harde vloeren.

Ook waren mijn dagen niet gevuld met vrijwilligerswerk en mantelzorg. Waarom zou ik? Als ik oppas kan regelen om in de wereldwinkel vrijwilliger te zijn word ik er liever ergens anders voor betaald. Dat is eerlijk toch?

Anno nu met al die flexcontracten zonder zekerheden zou ik mijn niet bestaande dochter zeker adviseren fijn door te werken na haar zwangerschapsverlof. Ontslagen, scheidingen en huizen onder water zijn ook al geen bijzonderheid.

Als ik morgen moeder wordt zou ik mijn baan zeker niet meer opzeggen, dan nog liever beide wat uren inleveren om te "ouderen".

De keuzevrijheid moet blijven, maar zou ik anno 2017 toch anders overwegen. Zonder inkomsten ben je wel degelijk afhankelijk lijkt mij.

Bieb.

Ik meet niet met 2 maten, al helemaal niet met bloemetjes.
Die koop ik liever zelf Ik meet wel met 2 maten op fysiek vlak.

Het zijn geen twee maten Bieb

Een poos geleden was er een post waarin een situatie werd beschreven dat de man op basis van eigen keuzes niet in staat was in zijn eigen levensonderhoud te voorzien. Daar werd toen op dezelfde manier op gereageerd als wanneer het een vrouw betreft; realiseer je dat het moeilijk kan zijn om weer op de arbeidsmarkt te komen en dat je (zelf en als gezin) kwetsbaarder bent in een éénverdienersmodel (igv twee ouders) dan als tweeverdieners. Los van alle bespiegelingen over waarde voor maatschappij etc ben je economisch gewoon kwetsbaarder als een partner een sterk verminderd verdienpotentieel heeft, dat staat volledig los van welke sekse die partner heeft.

In mijn optiek is het zeker waardevol om gebruik te maken van de verschillen in talenten, interesses etc die iedereen heeft, zo ook in een gezin. Dus als één van de partners daarmee meer op de zorgtaken komt te zitten is dat wmb passend. Maar het blijft slim of verstandig of hoe je t noemen wilt om je verdienpotentieel in de smiezen te houden. Of je nou mannetje of vrouwtje bent.

natuurlijk ook afhankelijk per situatie

toen we kinderen kregen had mijn man al een heel goed betaalde baan, ik moest nog beginnen aan mijn carrière. Als we werk en zorg voor de kinderen eerlijker hadden willen verdelen (hadden we best gewild), had dat heel veel geld gekost. Man zou goedbetaalde uren moeten inleveren, ik zou daar met een basissalaris niet tegenop kunnen. We zouden geen huis kunnen kopen, want maar 1 parttime vaste baan + 1 parttime tijdelijk contract. En ook nog voor mij lange reistijd met kleine kinderen.

Maar lieverdje

Ben je toen helemaal niet gaan werken? Volgens mij gaat de de discussie er niet over dat beiden evenveel moeten werken of even weinig maar dat je -zoals ik hierboven al zeg- verdienpotentieel opbouwt en behoud. Hoe is daar wmb ondergeschikt aan, er zijn zoveel wegen naar Rome

Lieverdje.

Heb jij dan direct na het behalen van je diploma een kindje gekregen? Nooit gewerkt dus, nooit afgestudeerd vrijgezel geweest?
Gewoon nieuwsgierig

Maan

Eens dat helemaal niet werken niet de slimste optie is, meestal. Heb ik ook niet gedaan (3 dagen werken). Betekent wel dat ik in de arbeidsmarkt ben gebleven, maar betekent niet dat ik, met 3 dagen, volledig onafhankelijk ben. Maar wel dat er enige rust in het gezin is. En, vooral, dat kind niet afhankelijk is van ft bso,, maar ook zelf invulling naast school. Mij en ons heel wat waard.

Bieb

Ik snap eigenlijk niet precies wat je bedoeld. Je zegt dat we onderscheid maken tussen mannen en vrouwen als het uitkomt. Dat begrijp ik en dat is een discussie waard.
echter ik snap niet zo goed wat het te maken heeft met de discussie hier.
De discussie hier gaat over het feit of het verstandig is om langere tijd niet beschikbaar te zijn voor de arbeidsmarkt en of het wel of niet noodzakelijk is dat beide partners werken. Dat gaat allemaal net zo goed voor een man als voor een vrouw op.
Ik zou een man ook nooit aanraden om langere tijd geen deel te nemen aan de arbeidsmarkt.
Niettegenstaande heb ik in mijn eerste of tweede bericht al aangegeven dat ik prima begrijp dat er omstandigheden zijn waarin er gekozen wordt dat één van de partners thuisblijft (bijvoorbeeld bij een gehandicapt kind). Maar dat blijft een risico uiteraard.

maan en wil40

ik had al een kind voor ik afgestudeerd was. Maar ik heb niet in loondienst gewerkt sinds ik kinderen heb gekregen inderdaad. Wel wat freelancewerk gedaan op het gebied waar ik voor heb gestudeerd, maar dat vak had weinig arbeidsperspectief (zeker met de crisis). Uiteindelijk heel wat anders gaan doen, maar als zzp'er. Wel grotendeels onder schooltijd en ik kan er niet van leven. Dus of dat verstandig is.... mwah, misschien niet. Maar het is wel heel leuk werk waar ik mijzelf in kan ontwikkelen, in tegenstelling tot de baantjes onder niveau waar veel studiegenoten in zijn gerold (financiële administratie, studentenbalie, werkvoorbereider).

lieverdje

"Ik had al een kind voor ik afgestudeerd was."

Tja, hoe was het ook alweer?
Een verstandige meid...

Jaina

Waar ik op doel is dat sommigen hier komen met opmerkingen als 'waarom moet de vrouw altijd dat, dat kan de man toch ook', of waarom is het altijd de vrouw de niet of pt werkt en niet de man'. Afgezien van het feit dat dat nog altijd de keuzes zijn die man en vrouw samen maken, vind ik het altijd nogal overdreven feministisch overkomen. Alsof er geen verschillen zijn tussen mannen en vrouwen. Die zijn er wel degelijk. En als het 'ons' uit komt, maken we daar ook wát graag gebruik van....

bloemen

Over dat bloemetje: ik ben een keer boos geworden op mijn man. Kwam hij weer met dat samengestelde boeketje aanzetten (ik houd daar niet eens van). Moet ik dus direct opspringen om dat ding in een vaas te zetten en nog dankbaar zijn ook. Terwijl hij er zelf ook naar gaat zitten kijken, dus waarom die dingen als een soort geschenk aan mij geven?
Een bosje tulpen bij de supermarkt meenemen tegelijk met de boodschappen en die dan graag zelf in een vaas mikken. Daar word ik wél blij van.

Haha

Pirata, dat is precies hoe ik het zie! Laat maar zitten dan, ik heb meer te doen....heel onromantisch. Al zeg ik er maar niks van, want dat vind ik zielig (ben een softie). Maar ik laat ze wel verschrompelen op het aanrecht, ga er niet meteen actie op ondernemen.

aaaaah Li

Gelukkig ik dacht al dat ik de enige was!!!
Ik heb het lang geaccepteerd, maar bij het zoveelste obligate bosje ben ik een keer uit mijn slof geschoten. Sindsdien geen boeketje meer gezien, hoera.
Ik vraag me af of er hier wel eens vrouwen bloemen voor hun man kopen eigenlijk??

Heb ik wel eens gedaan, maar hij keek me raar aan en ik moest ze alsnog zelf in het water zetten. Dat moedigt niet aan, natuurlijk

proest

De emancipatie is dus nog niet doorgedrongen op bloemetjesgebied!

Wat is er

Wat is er niet leuk aan een samengesteld boeket t.o.v. een achteloos in de winkelwagen verfrommeld boeketje?

Ik heb nooit bloemen gekregen. Nee, dat is niet waar. Als de kinderen het hem zeiden te doen of als hij eens een bos bloemen van een klant had gekregen.
Dan teken ik voor zo'n mooi samengesteld boeket eigenlijk. Iemand denkt toch aan je?
Ik weet ook niet beter dan dat de ontvanger het in een vaasje prakt eigenlijk.

bos bloemen van een klant

Die krijgen we hier ook, ja. Moet ik ook in een vaas zetten. Heb ze ook weleens gewoon laten liggen en tenslotte weggegooid, maar alleen als ze echt heel lelijk waren.

boeket

Pardoes, ik vind samengestelde boeketten per definitie lelijk. Dan liever een bos tulpen. Verfrommelen? Dat heb ik niet gezegd hoor.
Iemand denkt aan je, ja maar vraag je dan eerst af of de ontvanger er ook blij mee is. Niet van "het is een vrouw dus ze wil vast een boeket op reguliere basis".
Nee, geef me dan iets waar ik wel van houd, een fles wijn of een mooi boek.
Maar goed, het gaat wel wat offtopic zo. Kan on topic nog toevoegen dat mijn man en ik wellicht übergeëmancipeerd zijn. Behalve dan die boeketjes destijds. We leveren allebei 50% van het geld voor het huishouden en 50% van de inspanningen. Wel hebben we natuurlijk allebei onze eigen sterke punten (en zwakke). Vorige week vroeg een man me overigens "of ik er nog iets bij deed naast de kinderen". Ik heb hem toen heel stekelig verteld dat ik de kinderen "erbij" deed. Wat niet helemaal waar is maar ik was geirriteerd.

Praktische oplossing

Voorzie voor alle duidelijkheid de vazen van bordjes met het opschrift: het zicht op deze bos bloemen heeft u te danken aan ... (naam betreffende ouder).

Anders rijzen er nog misverstanden bij pianostemmer, buurtende buren of kind!

Bieb

Ik vind die focus on vrouwen wel terecht want in de meeste gevallen is het de vrouw die stopt met werken of minder gaat werken. Hierdoor blijven vrouwen gevoeliger voor armoede met alle bijbehorende problemen. 1 op de 3 huwelijken eindigt in een scheiding. Bij samenwonende stellen is dat nog hogere. Dat is toch een groot risico. Als we dit soort zaken op maatschappelijk niveau bekijken is het wel degelijk aan te moedigen dat beide partners werken en dat er speciale focus is op vrouwen.
Dat in indviduele gevallen vrouwen of mannen er voor kiezen om thuis te blijven is een andere kwestie natuurlijk en prima te verdedigen.
Maar er is een duidelijke maatschappelijke trend dat vrouwen nog steeds achterblijven en daarom is enige focus hierop ook wel gerechtvaardigd.

Bloemen

Ik sta versteld hoe over een bos bloemen wordt gedacht. Ik vind bloemen hoe dan ook leuk, met lichte voorkeur voor het een of ander, maar ik vind ze snel in de weg staan. Leuk gezicht op tafel, maar rond etenstijd moeten ze weer heen en weer gezet worden, anders is er geen plek voor de pannen. Een grote bos tussen mij en de tv vind ik op de een of andere manier niet prettig. Dat leidt af. Maar dat neemt niet weg dat de intentie goed geweest zal zijn. In dat kader vind ik het echt onaardig om misprijzend te reageren op de samenstelling van een bos bloemen (ook al is het een foute bos in jouw ogen) en te staan op dat de gever het ook in een vaas moet zetten. Zo niet, dan loopt hij of zij het risico hetzelfde bosje na een dag verlept op het aanrecht te vinden. Niet leuk en ik snap het ook niet. De boodschap is weliswaar duidelijk, maar het geld is dus verloren geld geworden en het 'product' verdient beter. Dat zal wel weer overdreven gevonden worden, maar zo zie ik dat ook met bijvoorbeeld het eten van vlees (om even een volledige afslag ergens anders heen te nemen ). Je koopt vlees, voor dat doel is een dier dood gegaan, dan gooi je niet een halve biefstuk weg omdat je er toch geen zin in had. Maar goed... dan móet je die bloemen in een vaas zetten, nou én? En als niet wil beklijven dat je alleen tulpen blieft en geen tulpen met wilgenkatjes erdoorheen, dan doe je iets creatiefs met de wilgenkatjes. Die kun je ook heel leuk zonder de tulpen in een ander vaasje zetten, heb je twéé bosjes.

Kortom: ik vind de intentie zwaarder wegen, dan dat het precies moet zoals ik dat wil. En ik wil veel, ik ben eigenlijk een vreselijke pietlut.

Gezellig is anders!

Ik maakte natuurlijk maar een, uit het leven gegrepen, grapje. Ik ken wel wat stellen waarvan de partners even veel verdienen en de sekseverhoudingen desondanks ouderwets ongelijk zijn. Zit je er te dineren, vraagt de man opeens aan zijn vrouw vanuit welk potje de maaltijd is betaald: de algemene of toch zeker wel de portemonnee van de vrouw in kwestie. "Want het is toch jouw bezoek dat hier aan tafel zit?"

Is het dan een teken van sekse-ongelijkheid als háár bezoek te eten krijgt uit de algemene pot? Of mis ik nu echt de grap?