paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Aow

Ook daar is de kraan wordt dicht gedraaid. Nu krijgt iedere 65-plusser aow, getrouwd of niet samenwonend. Maar de echtparen waarvan de partner na 1965 is geboren, krijgt straks voor één persoon aow. De regel 'alleen in Nederland wonen', gaat straks niet meer op vanwege de kosten.

Oeps

'Ook daar wordt de kraan dicht gedraaid.'

Vlinder

Heel herkenbaar, heb ook twee vriendinnen die om vergelijkbare redenen tijdelijk gestopt zijn met werken. Dat gaf ze de kans om op te laden en in een geval ook een carriereswitch te maken. Ik wens je veel rust toe en later, als je wil, een baan die qua organisatie beter bij je past!

Ik hoop dat je tegelijkertijd ook kan zien dat het ook heel goed kan lopen met twee werkende ouders en dat kinderen dan niet automatisch aandacht tekort komen.

Donna

Natuurlijk. Bij ons loopt het niet lekker meer sinds de verhuizing van mijn werkgever. Die drie uur reistijd per dag in combinatie met een reizende partner nekt ons.

Ik werk al 17 jaar bij deze werkgever. Onze oudste zoon is 14 jaar. Ik weet dat het prima kan. Maar nu niet meer, helaas.

Keuzevrijheid versus een onvrij bestaan

Zal ik ook eens sarcastisch doen en het ‘hartverwarmend’ noemen, hoezeer het feminisme erin is geslaagd om solidariteit onder vrouwen teweeg te brengen? Vooruit voor deze ene keer dan! Een mens moet tenslotte niet al te voorspelbaar worden.

De discussies die wij hier anno 2017 voeren, alsook de manier waarop zij verloopt, herinneren mij aan een incident in mijn tienertijd. Het was toen, dat mij voor het eerst de slogan “het huwelijk is een vorm van prostitutie” ter ore kwam. Een van mijn oudere zussen sloeg er eensklaps mijn moeder mee om de oren, terwijl wij met z’n allen rond de eettafel gezeten de avondmaaltijd aan het nuttigen waren.

Het deed me bezorgd naar mijn moeder kijken, want ik was oud genoeg om te begrijpen dat mijn moeder zich door deze uitspraak – hoe algemeen van karakter deze ook was – onherroepelijk persoonlijk aangesproken zou voelen. En aangezien zij bij ons thuis wat je noemt ‘de baas’ was, zwaaide er nu wat voor mijn zus. Zo had ik althans gedacht.

In plaats daarvan besloot mijn moeder – slim als zij is! – de opmerking straal te negeren en daarmee te laten voor wat zij was: een slag in de lucht. Zo bleef zij in haar rol van opvoeder.

Voelde zij, net als ik, wel aan dat de actie van mijn zus ongetwijfeld haar zoete wraak was op wat Lennaert Nijgh in het lied Testament verwoordde als: “de zouteloze praatjes die een kind opvoeden in eer en deugd”? Ik zal het hoogstwaarschijnlijk nooit te weten komen. Mijn moeder laat zich op dit soort zaken namelijk niet aanspreken. Daarvoor is zij veel te bazig. Al heeft zij later regelmatig nadrukkelijk verklaart, dat volgens haar het huwelijk nu juist bescherming biedt aan vrouwen.

En mijn zus? Gedroeg zij zich wellicht als een ongeleid projectiel? Allerminst! De slogan was haar ongetwijfeld aangedragen door één of meer van haar partijgenoten. Konden ze bij de CPN weten hoe ongevoelig mijn moeder zou zijn voor dergelijke beledigingen aan haar adres? Ik denk van wél. Zoiets is tenslotte slechts een kwestie van (goede) communicatie.

Toegegeven; dit is niet iets waar dogmatische types in uitblinken. Zo blijkt ook hier maar weer. Het feministische streven naar gelijke rechten dreigt uit te monden in een strijd voor gelijke plichten. In de trant van: wij moeten werken? Dan jullie ook! Wij onvrij? Dan jullie ook! – En ga zo maar door! – Ik meen dat een dergelijke grondhouding neerkomt op afgunst. Noem me eigenwijs, maar volgens mij heeft dat bar weinig te maken met solidariteit.

Ooit kon men her en der in alle talen van de wereld een communistisch strijdlied horen eindigen met een plechtig (langgerekt gezongen) “De solidariteit!” Revolutionair andere economische en sociale verhoudingen werden ermee aangekondigd. Ik vind het in één woord wrang om dan nu te moeten constateren, dat Charles Chaplin, indien hij nog in leven was geweest, zijn klassieke film over het moderne kapitalisme drastisch had dienen aan te passen aan deze tijd. Om actueel te zijn, zou in ‘Modern Times versie 2.0’ ook het straatmeisje de tamelijk naargeestige avonturen behoren te beleven die Charlie erin ondergaat.

Mag ik eindigen met een sceptisch “So much for progress ...”?

Rode krullenbol

redactionele correctie

"De discussies die wij hier anno 2017 voeren, alsook de manier waarop zij verloopt, herinneren mij aan een incident in mijn tienertijd." moet zijn: "De discussies die wij hier anno 2017 voeren, alsook de manier waarop zij verlopen, herinneren mij aan een incident in mijn tienertijd."

Begrijp je wel dat je bijdragen, bij gebrek aan iemand hier die jou wil verplichten aan het werk te gaan, wat vreemd over komen?

Toevoeging

Als je op Modern Times doelt: het meisje ondergaat wel degelijk naargeestige avonturen. Ik denk niet dat je anno nu een verstandig meisje zult vinden dat liever een onbeschermd en hongerig straatmeisje is (met alle risico's van dien!) dan een fabrieksarbeider die dodelijk saai werk moet verrichten.

Mijn argument:

Het zou geen winst zijn voor het feminisme erop prat te kunnen gaan te hebben geholpen aan het (eveneens) onderwerpen van vrouwen aan het moderne kapitalistische bestel.

Een gezonde democratie haalt de scherpe kantjes ervan af door het aan banden te leggen. Daar hoort bij dat je de waarde van individuen (m/v, c.q. hun bijdrage aan de samenleving weigert af te meten aan puur geldelijke criteria. In plaats daarvan dient vrijheid dient de norm te zijn.

Ik stel dat het feministische streven naar gelijke rechten *dreigt* uit te monden in een strijd voor gelijke plichten. Dat krijg je er nu van, als je mij economisch en sociaal onder druk zet tot het voltijds verrichten van betaalde arbeid op basis van het feit dat ik hoogopgeleid ben.

redactionele correctie

"(m/v" moet zijn: "(m/v)".

Nou

Als ik "onderworpen ben aan het kapitalistisch bestel", vind ik die positie wel prima eigenlijk. Stukken beter dan onderworpenheid aan een of ander eng communistisch systeem of onderworpenheid aan mijn vader of echtgenoot. Vooralsnog zijn er maar weinig vrouwen (geweest) die in zo'n enorme luxepositie zitten als jij en ik. In een samenleving waar vrijheid al een tijdje de norm is.

@Donna

Je zou ook wat verder kunnen kijken dan je neus lang is door niet alleen vanuit jouw eigen situatie te redeneren. Jij mag dan in vrijheid ervoor hebben gekozen om betaalde arbeid te verrichten. Het onheus onder druk zetten van vrouwen als ik staat daarentegen op gespannen voet met het vrijheidsbeginsel.

En met 'onheus' doel ik ook op die leeghoofdige, dogmatische, suggestieve, stigmatiserende en beledigende voorstelling van zaken, als zouden vrouwen per definitie een onderworpen/slaafs bestaan leiden zolang als zij niet over een eigen inkomen beschikken, waarmee zij los van hun partner in hun levensbehoeften kunnen voorzien.

Wat haal je je in je hoofd? Als ik niet zwicht voor de argumenten van onze minister; dan zeker wel voor de jouwe?

Grootheidswaanzin

Dan nog een keer: de minister had het niet over RK, en ik heb het ook niet over RK. Zo belangrijk ben je niet...

En astjeblieft

Hou op met jezelf als onderdrukt neer te zetten. Je hebt in totale vrijheid je eigen keuzes kunnen maken en het getuigt van slechte smaak en een verwend karakter de gang van zaken anders voor te stellen!

Leg me geen woorden in de mond, Donna

Ik schreef weliswaar "Als ik niet zwicht voor de argumenten van onze minister; dan zeker wel voor de jouwe?", maar daarmee beweer ik niet dat ik persoonlijk door de minister ben aangesproken.

Ik constateer dat het draadje weer eens dreigt te ontsporen door toedoen van narcistische babbeltrucs.

Aanpassing

"Getuigt van een verwend karakter" moet zijn ik vind het gedrag van een verwend meisje. Hemel, enig idee van hoe echte onderdrukking en onvrijheid eruit zien?

Tot slot, Donna

Ik zet me hier allerminst neer als 'onderdrukt'; hoogstens als onder druk gezette assertieve huismoeder.

@Donna

"Enig idee van hoe echte onderdrukking en onvrijheid eruit zien?"

Nou en of! Mag jij vertellen of jij weet wat aan die onderdrukking en onvrijheid ten grondslag ligt. Volgens mij: discriminatie op onheuse gronden.

Aangezien de discussie in herhalingen vervalt (waaronder het op de persoon spelen), hou ik het overigens weer voor gezien.

"Wat haal je je in je hoofd? Als ik niet zwicht voor de argumenten van onze minister; dan zeker wel voor de jouwe?"

Hiermee zeg je wel degelijk dat zowel de minister en ik jou met argumenten hebben proberen over te halen, terwijl ik in ieder geval voor mezelf met zekerheid kan zeggen dat ik jou op geen enkel moment aan het werk heb proberen te krijgen. En dus met geen enkel argument gekomen ben met de motivatie om jou te laten zwichten. Maar ja, als je alleen jezelf als onderwerp van deze draad kunt zien.... je legt me nog net niet de woorden in de mond.

Met het moederschap krijg je, ongeacht de keuzes die je maakt, met een hoop ongepaste bemoeienis te maken. Wat dat betreft zou het wel zo solidair zijn als je oog wat oog zou hebben voor de manier waarop fulltime werkende moeders nog steeds worden neergezet. En dan vooral als ze jonge kinderen hebben. De meest milde veroordeling is dat je kinderen "toch wel sneu" of "zielig" zijn. Maar wat dan? Moet ik samen met jou vol het slachtofferschap van al die nare mensen met hun o zo gemene opmerkinkjes aangaan? Nee dank je. De realiteit is dat wij allebei in volledige vrijheid ons leven hebben kunnen indelen. Wat een luxe! De meeste vrouwen hebben die keuze helemaal niet. Die mogen niet werken of moeten juist aan de bak. Ook in Nederland zijn genoeg moeders die geen keuze hebben. Die moeten werken in rotbanen met rottige werkgevers onder rottige omstandigheden. Maar daar hoor ik je niet over, want die RK die is pas zielig en onderdrukt!

"Maar daar hoor ik je niet over"?

Lees ajb mijn bijdragen aan dit draadje nog eens door, want dit is pertinent onjuist. Kennelijk heb je het een en ander gemist.

Wauw,

'Stukken beter dan de onderworpenheid aan een echtgenoot' .
Ik moet daar wel om lachen. Is dat de voorstelling van een huwelijk?
Ik herken mij daar gelukkig helemaal niet in. Ik zou het heel triest vinden als ik zo over mijn echtgenoot dacht.
Maar gelukkig gaat het draadje niet over mij.

"Zal ik ook eens sarcastisch doen en het ‘hartverwarmend’ noemen, hoezeer het feminisme erin is geslaagd om solidariteit onder vrouwen teweeg te brengen?"

Is ook wel heel hoog gegrepen. Zelfs de mannelijke diersoort heeft nooit enige noemenswaardige solidariteit weten op te brengen. Of het mondde binnen de kortste keren weer uit in het onderdrukken (of afslachten) van de buiten-solidairen.

Dacht je dat jullie beter waren dan?

Flanagan

Dit heb ik neergezet:

"Als ik "onderworpen ben aan het kapitalistisch bestel", vind ik die positie wel prima eigenlijk. Stukken beter dan onderworpenheid aan een of ander eng communistisch systeem of onderworpenheid aan mijn vader of echtgenoot. Vooralsnog zijn er maar weinig vrouwen (geweest) die in zo'n enorme luxepositie zitten als jij en ik. In een samenleving waar vrijheid al een tijdje de norm is."

Met de overduidelijke bedoeling om te laten zien dat we in een vrij land leven waarin noch RK noch Donna onderworpen zijn aan hun vader of echtgenoot. Dus waarom heb je ervoor gekozen me zo beperkt te citeren?

Nou heb ik me door jouw bijdragen heengeworsteld, maar ik ben de alleenstaande moeder die wel gedwongen wordt te werken niet tegengekomen. Sterker nog, ik heb jou eerder letterlijk de vraag gesteld of jij vindt dat alleenstaande ouders zouden moeten werken (of automatisch recht moeten hebben op een uitkering), maar je hebt me nergens antwoord gegeven op die vraag. Wel hopen teksten over de manier waarop de keuzevrijheid van RK onder druk staat en hoe verschrikkelijk de huisvrouw miskend wordt. Maar niets over (de veroordeling) van vrouwen die in een andere positie zitten of andere keuzes gemaakt hebben. Terwijl anderen, waaronder ondergetekende, zich hebben uitgeput in steunverklaringen aan de keuzevrijheid van thuisblijfmoeders en meermaals blijk hebben gegeven van begrip voor de keuze om in individuele gevallen huisvrouw te worden.

Toelichting

Ik heb me inderdaad niet uitgelaten over de alleenstaande moeder die wel gedwongen wordt te werken. Ook heb ik inderdaad jouw vraag niet beantwoord of ik vind dat alleenstaande ouders zouden moeten werken (of automatisch recht moeten hebben op een uitkering). De reden daarvoor is gelegen in het feit dat alleenstaande moeders vrijwel geen keus hierin hebben, terwijl de discussie nu juist over keuzevrijheid gaat. Daarmee is het een zijpad dat ik niet heb willen bewandelen.

Ik bestrijd jouw stelling dat ik niets zou hebben geschreven over de veroordeling van vrouwen die in een andere positie zitten of andere keuzes hebben gemaakt. In één van mijn eerste bijdragen vraag ik impliciet zelfs naar hun belevingen!

Mij is geen steunverklaring aan de keuzevrijheid van thuisblijfmoeders ontgaan. Evenmin het begrip voor de keuze om in individuele gevallen huisvrouw te worden. Altijd fijn om bijval te krijgen, nietwaar?

Voor zover de betreffende woorden slechts waren bedoeld om te ontkennen dat huismoeders in een kwaad daglicht zijn komen te staan, ben ik er uiteraard op/tegen ingegaan. Ik beschouw het als mijn volste recht om scheve beeldvorming ten aanzien van de groep waaruit ik deelmaak te corrigeren en kanttekeningen te plaatsen bij het gevoerde politieke beleid.

We leven inderdaad in een vrij land.

Wat ik niet snap

Flanagan, je hebt het over "de overheid" die "wil bezuinigen" of uitspraken in die trant. Wat mij het idee geeft dat je de overheid ziet als een soort dagobert duck die uit knieperigheid het volk dingen misgunt. Niks geen democratie of het geld dat geint wordt (ergo belastingen) dat maar één keer uitgegeven kan worden. Lees ik nou iets wat je niet meent te suggereren of suggereer je het dagobert idee nou echt?

En nou ik toch aan het vragen bent: rode krullenbol: wíe zegt die dingen allemaal waar jij tegen ten strijde trekt? Hier en irl?

Maan,

Ik snap niet welke richting je op wilt met het suggeren en dagobert duck.

Ik had het over de wisselingen in het beleid waar mensen keuzes op baseren. Een aantal jaar geleden wilde het beleid dat meer vrouwen gingen werken en gaven hier ruimte voor in vorm van een financiële tegemoetkoming in de opvangkosten om werken aantrekkelijker te maken. Als wat later blijkt dat de tegemoetkoming niet altijd bij de erkende kinderopvangcentra terecht komen maar ook bij grootouders of niet-erkende adressen, merkt de overheid dat ze minder belasting kunnen derven en wordt de regel aangepast. Voor de meeste ouders die via de niet geregistreerde adressen een oppas regelde, betekende dit een verlaging van hun budget.

Zo ook met de aow. Jarenlang kregen beide partners aow. Dat was voor de mensen iets waar ze rekening mee hielden; wel of niet een dure aanschaf zoals een stacaravan in de bossen om van hun pensioen te kunnen genieten. Natuurlijk is dit niet iets waar de belastingbetaler voor dient op te draaien. Maar men maakt keuzes op basis van bestaande regelingen. Zo komt de individuele burger wel in de schulden wanneer de regelingen veranderen.

En ja, we leven in een democratie. Maar door een kabinet met meerdere partijen, heb je als kiezer te maken met verrassingen waar je niet voor gekozen hebt.

Ik had het niet over wel gunnen of juist misgunnen. Dat is niet in mij opgekomen. Ik had het over veranderingen in beleid die de mensen gaan voelen in hun portemonee. Ik doelde op de keuzes, gemaakt in de tijd dat de regeling bestond.

Uit verband

Het gebeurd wel vaker in een draad dat een zin uit een citaat wordt geplukt. Hier heb ik dat toegepast omdat het niet-zelfstandige , het ontbreken van een eigen inkomen zodat die persoon het risico loopt straks nog eens afhankelijk te worden van de bijstand, inhoudt dat die persoon afhankelijk is van de partner. Vrij vertaald bevindt die partner in een machtspositie gelijk aan onderwerping van de niet-werkenden.

De woorden ' onderwerping aan mijn vader of echtgenoot' voeg je toch niet voor niets aan je regel over kapilatisme en communisme. Dat doe je met een doel.
Je kan wel het kapitalisme en communisme erbij halen, maar niet negeren dat hiervoor vooral gespeeld werd op de afhankelijkheid van een partner. Voor mij de reden om dat stukje tekst eruit te plukken.

Donna (en nog even iets anders ter overweging...)

"Ook in Nederland zijn genoeg moeders die geen keuze hebben. Die moeten werken in rotbanen met rottige werkgevers onder rottige omstandigheden. Maar daar hoor ik je niet over, want die RK die is pas zielig en onderdrukt!"

Er zijn dus geen mannen/vaders die rottige banen in rottige omstandigheden hebben? Waarom zouden alleen vrouwen dat hebben?

Dat nog wat anders in het kader van de 'gelijkheid tussen mannen en vrouwen':
Een aantal hier wil graag mannen en vrouwen over 1 kam scheren in het kader van emancipatie of zelf feminisme. In grote lijnen mee eens, natuurlijk! Maar volledig voorbij gaan aan het verschil tussen mannen en vrouwen vind ik dom en zelfs hypocriet.
Wat als je een dochter van, bijv 16,17 hebt. En zij heeft een vriend. Zij gaan met z'n tweetjes uit. Vriend woont niet in de straat of wijk, maar de andere kant op. Vinden wij ouders dat dochter diep in de nacht alleen naar huis loopt/fietst. Of vinden wij allemaal dat vriend de dochter thuis afzet? Ja toch? Of hebben we dan ineens een ander beeld over mannetjes en vrouwtjes? En....... vinden wij dat dat mannetjes niet in z'n eentje kwetsbaar is op straat? Of meten we eigenlijk gewoon met 2 maten, net zoals het uitkomt....