paar jaar thuis-heerlijk of stom?

Rode Krullenbol

Het lijkt mij ook nogal evident, maar ik zie toch dat dit hier niet door iedereen zo gezien wordt. Vandaar mijn reacties.

De discussie over de waarde van de huisvrouw kan natuurlijk ook wel gevoerd worden. Alleen de vraag is of we dat huer verder zouden moeten doen, omdat de vraag van ts op een ander vlak lag. Maar ik heb me dus wel laten verleiden om mee te doen in de vervolgdiscussie.

Aagje

@Kaaskopje

Ik had al wel begrepen, dat je er zo over denkt. Laat ik het door jou aangehaalde artikel uit Trouw aangrijpen om duidelijk te maken, waar het wat mij betreft misgaat in de beeldvorming.

Verantwoord emancipatiebeleid ten aanzien van vrouwen richt zich op het faciliteren van het verrichten van betaalde arbeid. Een andere mogelijkheid is er welbeschouwd ook niet, aangezien een van bovenaf dwangmatig opleggen van (levens)keuzen onverenigbaar is met democratie. Het artikel van Trouw geeft dan ook een scheef beeld van de werkelijkheid.

Alleen al de titel: "Hollandse scharrelvrouw is de risee van Europa". Deze mag dan naar journalistieke maatstaven verantwoord lijken - door de aandacht van het lezerspubliek te trekken - ; maar deze woorden slaan al meteen de plank mis. Alsof 'Brussel' zich op zo'n manier bezighoudt met vrouwenemancipatie en zich in dit soort termen zou uitlaten!

De lezer doet er goed aan zich ervan bewust te zijn, dat het hier gaat om een journalistieke interpretatie en vertaling van de werkelijkheid. Zinnen als "Brussel vindt het maar niks. Net zo min is Brussel tevreden met het typische verschijnsel van de parttime werkende vrouw." zijn van hetzelfde laken een pak.

En neem nou eens het stukje tekst "Ze scharrelt er een beetje bij, de Nederlandse vrouw. Dat is in geen enkel ander Europees land zo wijdverbreid als hier: meer dan 55 procent van de vrouwen werkt geen hele week." Het wordt door de auteur (Romana Abels) gepresenteerd als een citaat dat opgetekend is uit de mond van minister Jet Bussemaker. Het is echter maar zeer de vraag, of zij dat zo heeft gezegd.

Van een politicus (m/v) weet je dat hij politiek bedrijft. Ook buiten de politiek voorzien mensen hun woorden nog wel eens van een politieke lading. Bijvoorbeeld door een tegenstelling tussen groepen vrouwen te benadrukken die de ene groep positief doet uitkomen en de andere in het belachelijke trekt.

Nogmaals: huisvrouwen kunnen zich ook met heel andere zaken dan louter zorgtaken bezighouden, die als een investering in hun toekomst op de arbeidsmarkt kunnen uitpakken. Nu je een cursus volgt ben je daar nota bene zelf een levend voorbeeld van. Jouw keus om huisvrouwen te portretteren als onvrije slaven draagt een politieke lading, waarvan ik zeg: dat is anno 2017 nogal achterhaald.

Eens met RK

Nogmaals: ik vind nog steeds dat de primaire reden om te werken (in loondienst) is om in je levensonderhoud te voorzien (en van je gezin). En uiteraard heel fijn als je daar plezier in hebt enz. Maar werk is niet alleen werk in loondienst. Werk is ook zorgen dat je huis enigszins leefbaar is, dat er een fatsoenlijke maaltijd op tafel staat, dat je voor de kinderen zorgt (in de RUIME zijn van het woord) én tegenwoordig ook voor je oudjes. En ja, natuurlijk, je kunt een poets aannemen, je kunt opvang voor je kinderen nemen, je kunt appie laten bezorgen, je kunt kant en klare (acceptabele) maaltijden kopen, je kunt je was uitbesteden aan de wasserette en nog veel meer.
Naast het feit, dat ik voor mezelf, maar zeker ook voor de rest van het gezin, behoefte heb aan wat gezelligheid, aan wat aandacht, aan wat rust en tijd. Man werkt 5 dagen, ik 3. Wbt inkomen voldoende voor een normaal leven. Eigenlijk is het zelfs zo dat ik voor een klein beetje 'luxe' werk. Van mans inkomen komen we ook rond, als zou het dan passen en meten zijn en de nodige dubbeltjes omgedraaid moeten worden. Hoe dan ook het is niet noodzakelijk (in ons fin. plaatje), maar wel prettig voor wat armslag. Daarbij vind ik mijn werk best leuk en even wat anders dan thuis. Dus helemaal prima. MAAR naast huis(houden) en kind en de aandacht, tijd, rust en ruimte die ik voor ons allemaal wil, ben ik ook bijna 7 dagen per week bezig met mijn moeder. Gelukkig woont ze dichtbij. Maar ik verzorg grotendeels haar maaltijden, neem haar mee voor boodschapje, rijdt haar naar dokters, hoorspecialisten, regel adm. zaken voor haar, en houdt haar regelmatig wat gezelschap (kof koffie, praatje) enz. Dat kán nu, ook al is dat ook nog steeds best zwaar, maar ik zou echt niet weten hoe ik dat voor elkaar zou krijgen als ik óók 5 dagen zou werken. Dat zou ten kosten van mij en mijn gezin gaan. Zeker weten.

Eens

En de zorg voor kinderen, huishouden, oudere ouders, is ook gewoon 'werk'. Omdat het niet financieel beloond wordt zwaar ondergewaardeerd.
En dus vaak 'vrouwenwerk'. Lijkt wel of al die jaren 60/70 discussies nog eens gevoerd moeten worden.

Annej

Als we het er maar over eens zijn dat de zorg voor kinderen, huishouden en ouderen voornamelijk bij alle vrouwen terecht komt, of ze nou huisvrouw, werkend of gepenensioneerd zijn. Werken zorgt er immers niet voor dat je ouders niet ouder of hulpbehoevend worden, dat je kinderen geen zorg nodig hebben of dat je ineens dwergjes in huis hebt.

Dat is Donna

Dus een dubbele belasting voor vrouwen waar mannen toch nog steeds veel minder last van hebben.
Tenzij je strak onderhandelt in de relatie of een man hebt die meer vanzelfsprekend taken deelt, kan het voor jezelf en voor je kinderen leefbaarder zijn om je uren te beperken of inderdaad een paar jaar thuis te blijven.
Nou ja, dat verklaart denk ik het grote aandeel parttime werkenden in Nederland.
Met name als er kinderen zijn geeft dat toch meer lucht. En ideaal word het natuurlijk toch niet, je puzzelt het zo goed mogelijk uit in je eigen situatie en daar zou je bij iedereen gewoon respect voor kunnen hebben.

Bieb

Ik ben blijkbaar Hollands genoeg om onze manier van parttime werken acceptabel te vinden. Ik heb daar niet zoveel op tegen. Als ik werk, werk ik ook geen vijf dagen per week. Om het leuk te maken, moet ik wel 4 dagen per week werken.
Jij werkt drie dagen per week en hebt daarmee dus een royale voet op de arbeidsmarkt. Mocht je man wegvallen, dan heb je direct inkomen, aangevuld met wat je krijgt door wat jullie daarvoor geregeld hebben. Je kunt je inkomen dan ook vergroten door meer uren te vragen of te zoeken. Dat is veel moeilijker voor mensen die vanuit het niets weer op gang moeten komen.

Je geeft aan dat je moeder zorg nodig heeft. Fijn dat je dat kunt bieden. Ik vind het wel kwalijk dat dat in steeds grotere mate van ons verwacht wordt, hoe vanzelfsprekend het eigenlijk ook is. Het is alleen niet meer realistisch in de hedendaagse maatschappij. We móeten werken om alles betaalbaar te houden, maar nu nog de vraag wanneer je daar tijd voor kunt vrijmaken, als je voor iedereen móet zorgen. We wonen niet meer allemaal bij elkaar in hetzelfde dorp, of dezelfde straat, dus even een kwartiertje aanwippen bij vader en/of moeder is er meestal niet bij en de huizen zijn ook niet berekend op inwonen. Toen mijn schoonvader er alleen voorstond, was mijn schoonzus, die niet werkt degene die die zorg op zich nam. Zij heeft wel een inkomen, ze is afgekeurd. Dat is in dit soort situaties 'mazzel'.

AnneJ

Huishoudelijke taken, zijn op zich wel 'werk', maar ik zie het totaal niet als vergelijkbaar met werk in loondienst. Het hoort er gewoon bij. Dat het ondergewaardeerd wordt, ligt vooral aan de partner of de man in het algemeen lijkt mij. Jongens van twintig plus die zich nog steeds opstellen als 'mijn vriendin/vrouw doet het huishouden en ik kan met mijn voeten op tafel', hebben een raar beeld van 'hoe het eigenlijk heurt'. Los van of je weet hoe het hoort, is het natuurlijk wel het meest logisch om het hoogste inkomen ook meer uren te laten maken, als je leuke dingen wilt doen. Dan is het niet slim als diegene 3 dagen gaat werken en het kleine inkomen 5. Degene die het meest thuis is, doet ook iets meer dan degene die het minst thuis is. Mijn man is sinds een aantal jaren arbeidsongeschikt, maar doet wel drie halve dagen vrijwilligerswerk. Uiteraard is dat buitengewoon prettig als ik werk heb. Dan kom ik thuis en staat het eten klaar, de boodschappen zijn gedaan, de honden losgelaten... Als dit niet zo was geweest, waren we niet aan de eerste hond en zéker niet aan de tweede begonnen en was het interessanter geworden om boodschappen te laten bezorgen. Toen wij nog allebei werkten, was mijn rooster zo dat er wel vaak een ouder aanwezig was. Omdat mijn man een iets andere functie had, was zijn inkomen ietsje (echt ietsje) groter, dus dat ga je niet inkrimpen. Ik werkte daarom standaard op zaterdag en was maandag en donderdag vrij. Alleen dinsdag, woensdag en vrijdag waren we daardoor allebei niet thuis. Met erg jonge kinderen is dat op te lossen met opvang. Van drie dagen opvang, zullen ze niet slechter worden.

oké Kaaskopje

Uiteindelijk staan we er een beetje hetzelfde in.

En inderdaad de 'maatschappij' of overheid, kan niet verwachten dat er én door het hele gezin ft gewerkt wordt én de mantelzorg gedaan moet worden. Daar ligt sowieso een punt. Het is of/of m.i.

Verder doet voor mij het mannetje/vrouwtje gedoe er niet zo toe. Los van het feit dat mannetjes en vrouwtjes nu eenmaal biologisch anders in elkaar steken, is dat gewoon een zaak tussen man en vrouw zelf. We kunnen wel vinden dat er veel meer moeders zijn die pt werken, maar dat hebben ze dan toch echt zelf zo afgesproken. En wellicht naar de zin van allebei.

Race tegen de klok

Een huisvrouw heeft minder te maken met die race tegen de klok. Het betekent niet dat ze helemaal niets doen maar at ze doen, gaat minder gepaard met stress en hartkloppingen. De stress is groeiende nu men steeds vaker in de file staat of een werkende een ziek kind naar school stuurt omdat het aatal vrije dagen beperkt is. Ik ken ouders die zichzelf ziek melden terwijl hun kind ziek in bed ligt.

Het is ook erg druk in de supermarkt rond etenstijd. Boodschappen laten brengen is meer voor de mensen die dan al thuis zijn of die slechtter been zijn. De bezorgkosten zijn ook niet gering.
Een werkende ouder heeft te maken met een werkdag tot ca 17:00, kan dan een boodschap doen en daarna de kinderen ophalen, afhankelijk van de nevenactiviteiten snel een hap opwarmen en de kinderen naar de sporthal brengen, weer snel naar huis om de was die volgens de tijdklok om 19:30 klaar is, op te hangen. Daarna weer snel naar de sporthal om de kinderen te halen, of als je mazzel hebt getrouwd te zijn, doet je man dat.

Ik ben bang dat ik hierboven niet overdreven hebt. Ik merk het al aan het gestressde gedoe bij de ouders die 's ochtends hun kinderen naar school brengen, aan de verhalen tijdens de koffiepauze aan de klachten die dag weer op het drukke kind van de buren te moeten passen maar dat dit niet anders kan want die buren paasen ook op hun kind.
Als ik dat dan hoor, ben ik blij die stress er niet bij te hebben. Ik geloof dat werkende mensen erg worden geleefd en tijd te kort komen.

Het zal dus best wennen zijn voor iemand om weer aan dat ritme te wennen, na een paar maanden er tussen uit te zijn geweest.

Flanagan

Het hangt toch deels van de organisatie af hoeveel stres je ervaart. Zelf heb ik er iig niet veel last van gehad. Een basisvoorwaarde is goede opvang. Ik heb nog nooit een andere moeder op mijn kind laten passen, onze gastouder en de gastouder van de overburen hebben er daarentegen weleens kinderen bijgenomen. Dat beeld van de warme hap opwarmen herken ik ook niet: ik heb altijd gewoon zelf gekookt en dat doe ik nog. Het wordt trouwens alleen maar makkelijker, nu bestel ik al twee jaar van die maaltijdboxen. Schoonmaken en strijken heb ik wel zoveel mogelijk uitbesteed, behalve dan de dagelijkse klussen natuurlijk. Er zitten een hoop uren in een dag hoor en als je eenmaal je ritme te pakken hebt, is veel mogelijk. Als je alleenstaande ouder bent met minder financiële middelen en/of er zijn in het gezin gezondheidsproblemen, wordt het een totaal ander en minder rooskleurig verhaal. Maar voor mij klopt het beeld dat je schetst niet.

Mazzel

En je hebt een enorme portie geluk nodig om, beiden werkend, goed de tropenjaren door te komen. Dat moet ook gezegd.

Donna

Ik bedenk ineens nog een maatschappelijk voordeel van tbm'ers. Vrouwen die om mentale of fysieke redenen werken al belastend vinden en hun baan opzeggen als ze een kind krijgen drukken niet of niet zo zwaar op de algemene middelen dan vrouwen die blijven werken maar uitvallen met bijvoorbeeld een burn out of een fysieke arbeidsbeperking en daardoor helemaal niet meer kunnen werken. Dat zullen er misschien niet zo veel zijn, maar ik ken wel vrouwen die hun baan in de zorg hebben opgegeven omdat ze al fysieke klachten hadden en de combinatie met ouderschap niet zagen zitten. Die doen die dat dus min of meer voor eigen rekening. Zolang ze samenblijven met hun partner en het financieel met één salaris toekunnen is er ook niks aan de hand. En een stuk goedkoper dan nog een jaartje doorbikkelen en in de WAO terecht komen, want da's voor rekening van de maatschappij.

skik

Flanegan

Ik herken heel het stress verhaal ook niet zo als jij het beschrijft. Ik doe bijna nooit boodschappen op werkdagen, maar in het weekend. Ik plan het eten goed, inmiddels kunnen mijn puberkinderen ook wel eens koken. Ik werk 30 uur en ik ben 2 middagen vrij en mijn man is een dag vrij en kookt dan en doet de boodschappen die nodig zijn.
Naast dat werk geld oplevert, voor een zelfstandig inkomen zorgt (ik verdien circa 2000 euro per maand, voldoende om me zelf te bedruipen indien nodig) geeft het mij ook heel veel voldoening. Ik vind mijn werk leuk, ik ontwikkel mezelf, en ik beteken iets voor een ander. Ik vind ook dat iedereen zijn eigen keuzes moet kunnen maken, als je blij bent om thuis te zijn is dat ook heel fijn!

passiebloem

jij bent 2 middagen vrij, je man 1 hele dag. Dat is dus totaal 2 dagen. Dat is hetzelfde als bij ons: man 5 dagen werken, ik 3 dagen. Sterker nog: jullie hebben 3 middagen, wij 2. Maar hoe dan ook: dat is heel wat anders dan beiden 5 dagen werken.....

"Ik vind mijn werk leuk, ik ontwikkel mezelf, en ik beteken iets voor een ander"
Ik weet niet wat voor werk je doet? Maar er zijn zeker banen waarbij je iets voor een ander kunt betekenen. De zorg m.n.
... maar je kunt ook héél veel voor anderen betekenen zonder betaalde baan (of deels een betaalde baan).

In aansluiting op Skik

Het 'thuisblijven' kan ook goede mogelijkheden bieden om werk onbetaald voort te zetten in geval betaalde banen zijn wegbezuinigd, zoals bijvoorbeeld in de creatieve sector is gebeurd.

In aansluiting op Bieb63

Ja; wat dacht je van bijspringen in een huishouden waar het door ziekte of andere problemen zaken niet zo goed lopen?

Precies RK

Zat dingen te doen, zat dingen die voor anderen heel belangrijk, noodzakelijk en waardevol zijn.

Maar

Dat zijn natuurlijk niet perse zaken die een huisvrouw exclusief doet. Ook een werkende vrouw kan bijspringen in andere huishoudens of zich bezig houden met vrijwilligerswerk in sectoren waar veel ontslagen vallen.

De gemiddelde huisvrouw (of man) is toch vooral met het eigen huis en gezin bezig net zoals de gemiddelde werkende vrouw (of man) ook vooral met eigen werk en eigen gezin bezig is.

Daarnaast zijn er natuurlijk genoeg mensen (werkende of niet) die zich ook met vrijwilligerswerk, mantelzorg en ondersteuning bezig houden.

En dan heb je nog enkele echte mooie altruïstische mensen die zich altijd wat ze ook doen 100% onbaatzuchtig inzetten voor de wereld om hun heen en die hun eigen comfort en zelf-interesses verzaken.

Maar het grootste deel van de mensen (al dan niet werkend) houdt zich toch vooral met zijn eigen bedoening bezig

(en zet hopelijk zich daarnaast af en toe in voor anderen)

Toevoegen

Ik zie dus nog steeds niet in wat de huisvrouw of man nu toevoegt aan de maatschappij wat een werkende vrouw of man niet toevoegt.
Er is niks exclusiefs wat huisvrouwen toevoegen.
Daarmee zeg ik niet dat iedereen aan het werk moet maar alleen dat de rol van huisvrouw/huisman maatschappelijk gezien geen extra waarde heeft die exclusief toebehoort aan de huisvrouw/huisman.

Mantelzorg

Dat is zo waardevol, dat de overheid daar best eens iets tegenover zou mogen stellen in de vorm van een vergoeding, zodat je bijvoorbeeld tijdelijk of deels onbetaald met verlof kunt.

De overheid zendt tweestrijdige signalen uit. Enerzijds: ga allemaal aan het werk, anderzijds: zorg allemaal voor elkaar zodat je pas rond je 90ste naar een verzorgingtehuis afgevoerd kunt worden om daar dood te gaan. Dat dat niet altijd makkelijk te combineren is, komt niet helemaal in hun hoofdjes op.

Wat levert het mij op

Ik zit op een nieuwe cursus en daar moeten we ons steeds afvragen wat iets mij of een ander oplevert. Dus toen het mijn beurt was om te vertellen wat het mij op zal leveren als ik weer ga werken, heb ik ook heel eerlijk gezegd, dat dat niet dieper gaat dan dat ik er een inkomen mee krijg wat hoger is dan de ww. Dat ik daar een prettiger leven door zal krijgen is een gevolg. Of ik mij er gelukkiger door zal voelen (dat wilde hij denk ik het liefste horen), is nog de vraag. Dat hangt af van of ik het werk leuk zal vinden, of de collega's gezellig zijn en dergelijke.

Jaina

Ja, ik vraag me dat dus ook nog steeds af (wat huisvrouwen toevoegen). Natuurlijk zijn er voordelen te noemen, grote voordelen zelfs. Maar als je min of meer gedwongen wordt om oplossingen te zoeken voor zaken waarvan je als huisvrouw zegt dat het maar goed is dat je huisvrouw bent, dan komen die er meestal ook.

Ik ga mij als ik thuis zit nutteloos voelen. Ik ga er echt niet beter door huishouden, dat zit er nu eenmaal niet in.

Skik

Nu doe ik heel flauw, maar als je uitvalt, omdat je werk in een bepaalde sector te zwaar is, kom je niet meer in de WIA terecht. Je wordt dan omgeschoold. En vrouwen die door ziekte echt niet meer kunnen werken, verdienen wat mij betreft een arbeidsongeschiktheidsuitkering, daar zijn die dingen voor bedoeld. Mocht ze dan later in haar leven met arbeidsongeschiktheid van haar partner of een scheiding te maken krijgen, is ze een stuk minder kwetsbaar dan anders het geval is.

Eens met Jaina

Ook werkende vrouwen hebben ouders, kinderen, vrienden en buren. En zij springen in de praktijk niet minder vaak in. Zorg bieden, zeker buiten je gezin, doen de meeste mensen op het moment dat zich een situatie voordoet dat gezorgd moet worden. Zoals eerder gezegd beschermt een werkend bestaan je niet tegen de aftakeling van je ouders. Maar ook niet tegen ziekte van vrienden of vriendinnen of een buurman die van de trap valt.

24 uur werken voor iedereen

ik ondersteun de gedachte dat werken en zorgen voor elkaar (in brede en smalle zin) allebei heel waardevol is en we willen tenslotten niet terug naar ruilhandel en oertijd (qua efficiency en comfort ben ik erg blij met geld en stofzuiger).
Een basisloon voor iedereen vind ik 'too far fetched' omdat ik denk dat de optimale situatie daarvan (namelijk dat álles en iedereen daarop ingesteld is) nooit meer haalbaar zal zijn. De wereld is teveel met elkaar verbonden geraakt.

Maar juist terug naar ca 24 uur werken voor "iedereen" vind ik een heel sympathiek en ook realisticher streven. Ik denk dat als ik mijn baan nog had gehad dat we qua financiën hier met 2x24 uur goed hadden gered bijvoorbeeld, ik bedoel dat ik de vrije tijd die er tegenover zou staan in deze fase van mijn leven heel waardevol zou vinden. En in andere fasen misschien ook wel .

http://www.degrotetransitie.nl/themas/24-urige-werkweek/

gr Angela

24 uur

Dan krijg je toch niets af? Ik volg nu een cursus, 16 uur per week, en in de rest van mijn werk zit totaal geen voortgang. Doodmoe word ik ervan. Heus niet in alle beroepen is 24 uur een feestje.

ik werk buitenshuis

omdat ik het een fijner gevoel vind als we samen inkomen vergaren dan wanneer mijn man dat in zijn eentje moet doen. Wij zijn beiden niet hoogopgeleid dus een baan met een hoog salaris zit er niet in. Gelukkig kunnen wij goed rondkomen en ook nog wat sparen.

Helaas hebben we ook al ondervonden dat er soms fikse tegenslagen kunnen komen zoals (tijdelijke) werkloosheid en lichamelijke klachten. Hierdoor vind ik het zeker belangrijk om zelf ook te blijven werken.

Verder respecteer ik ieders keuze, thuisblijven, parttime of fulltime werken. Maar onze eigen ervaringen zijn vaak toch de reden dat ik het in de meeste gevallen, zoals de starter van dit topic aanraad om te blijven werken of snel een andere baan te zoeken.

bieb

Maar het gaat er toch niet omdat je alle twee 5 dagen werkt? gelukkig zijn er allerlei varianten mogelijk waarbij je enerzijds beide financieel zelfstandig bent en anderzijds voldoende tijd voor thuis hebt? In veel banen kun je flexibel werken (bv van 7.30 tot 16.00 uur of dagen van zes uur of meer thuis werken etc...)

Je kunt inderdaad veel voor mensen betekenen als je niet werkt. Maar dat is toch nu geen argument? Ik beschrijf mijn ervaring, waarom ik werken prettig vind. Daarnaast ben ik ook mantelzorger, vrijwilliger etc...

En als je kiest om thuis te blijven is dat toch ook goed? Ik heb vriendinnen gehad die een aantal jaren thuis zijn gebleven en toen weer aan het werk zijn gegaan. Het enige wat me opvalt dat mensen die vanuit de thuis weer willen werken allerlei opstakels zien die werkende mensen "onderweg" al opgelost hebben. Toen mijn kinderen kleiner waren konden ze alleen op een clubje als dat ook in onze planning paste. Maar als iemand weer wil starten met werken hoor ik als argument dat ze niet op die of die dag kan werken vanwege de clubjes van kinderen.