Man die dood wil in Nieuwsuur

Niet gezien

Maar ik vind dat als je niet voldoet aan de criteria voor euthanasie, je op jezelf bent aangewezen. Liefst dan wel op een manier waar je anderen, zoals treinmachinisten, niet mee belast.
Maar dit was dus wel een psychisch zieke man, zonder kans op herstel? In dat geval voldoe je in principe aan de voorwaarden voor euthanasie.

radio 1

Het werd ook besproken op Radio 1: http://www.nporadio1.nl/de-nieuws-bv/onderwerpen/398292-mogen-jonge-mensen-kiezen-voor-de-dood

(tel even hoe vaak ze het over het boek van Chabot hebben ....)

Pfff

Ik las net dat de VVD het eens is met D66. Op wie moet ik nu stemmen? Hopelijk wordt het een individuele stemming en wordt het voorstel alsnog afgevoerd.

voortraject

Zou het niet mooi zijn als mensen die levensmoe zijn )ook onder de 75 jaar) wel hulp bij zelfdoding kunnen krijgen mar dat ze eerst een soort (langdurig) voortraject door moeten?

In dat voortraject kunnen dan hopelijk velen geholpen worden, ook degenen die nu met succes zelfmoord plegen terwijl de omgeving van niets weet en ze geen goede hulp hebben gehad om uit hun depressie (levensmoeheid) te komen.

Belangrijk is dat niet te snel hulp wordt geboden en dat geborgd wordt dat mensen niet door de omgeving (kinderen?) richting zelfmoord geduwd worden.

maar

waarom wel bij een bepaalde leeftijdsgrens? Wat maakt dat iemand van 75 meer rechten heeft dan iemand van 57 of 27? Waarom mogen zij het niet op een 'nette' acceptabele manier doen zonder gegoogle op internet? Zoals men al zei bij dat radioprogramma: pillen slikken is geen garantie dat het 'goed' gaat.

Wellicht is 'vraag het de machinist, toekijker, opruimer' flauw maar als je ziet hoe vaak dat gebeurt dan moet er toch echt iets veranderen. Of denk je dat dat alleen maar opwellingen zijn?

Het verhaal niet gezien

Maar ik ben voorstander voor de mogelijkheid. Persoonlijk denk ik dat het heel erg getuigd van liefde voor zo'n persoon als je hem/haar de mogelijkheid gunt. Iedereen weet dat het onomkeerbaar is. Ik ben ervan overtuigd dat mensen zich niet in een opwelling bij een arts melden met deze wens.

Natuurlijk moet er niet te licht over worden gedaan. In veel gevallen zal het ook een roep om hulp zijn. Daarom is het in mijn ogen juist goed. Hierdoor kan er hulp komen, hulp om of door te gaan met het leven of om werkelijk die laatste stap te zetten en het leven te beëindigen.

Triva

Omdat ik het was die de machinisten e.d. noemde, reageer ik met dat ik het niet flauw genoemd heb, maar dat daar snel mee gereageerd wordt. Ik heb begrip getoond voor machinisten e.d. Ik wil het zelfs wel scherper stellen: ik vind het egoïstisch dat mensen die zelfmoord plegen dit doen door voor een trein te springen, maar ja vertel dat maar eens aan iemand die de wanhoop nabij (denkt) te zijn. Ik zie wel dat mijn zin naar een 'maar' lijkt te gaan. Ik zou kunnen zeggen ... , maar wat is wél een goede oplossing?

en de artsen dan?

Waarom zouden die mee moeten werken met het doden van mensen die niet meer willen?

V@@s

Omdat die de mogelijkheid hebben wellicht om het echt op een humane wijze te doen? Dat betekent niet dat elke huisarts dat moet doen maar speciaal daarvoor opgeleide artsen. Daarbij: als iedereen die dood wil dood 'mag' dan volgen er veel meer gesprekken. Dan zullen ook 17jarigen weten dat ze op gesprek kunnen in plaats van zich voor de trein te gooien (hier pas ook weer iemand, een maand ouder dan mijn zoon).

Zelfbeschikkingsrecht

Ik vind ook dat mensen zelf mogen beslissen of ze eruit willen stappen of niet, maar door er húlp bij te vragen, maak je iemand anders daar medeverantwoordelijk voor. Zelfs voor mensen die er járen voor gestudeerd hebben om de menselijke geest te doorgronden, is het heel erg belastend om als een soort rechter te moeten beslissen wanneer iemand écht aan het eind van zijn latijn is.

In het kader van de aow-leeftijd vind ik het ook wel logisch dat de leeftijd waarop je hulp kunt krijgen hoger is dan 75 jaar. Vast een gekke gedachte van mij, maar ik geloof dat ik vind dat eerst álles uit de kast gehaald moet worden voor mensen die normaal gesproken nog actief deel zou kunnen nemen aan de maatschappij, hulp krijgen om eruit te stappen. Eerst hulp om dat te voorkomen.

Boven de 75 jaar vind ik overigens ook al moeilijk. Over een poosje moet je werken tot je boven de 70 jaar bent en zijn sommige mensen al kort daarna gevoelig voor het idee dat ze de maatschappij tot last zijn door nog ouder te worden. De ene kant zou dan kunnen zijn dat ze daadwerkelijk eenzaam zijn of zich nutteloos voelen en als aan de andere kant dan dat overbodige gevoel erbij komt... tja...

ik begrijp die man

Dat het gesprek stilviel zegt helaas iets over het taboe dat er nog op rust. En ondertussen lopen er mensen rond die echt óp zijn, kláár zijn, niet meer wíllen, en waar geen oplossing voor is in de vorm van voorzieningen of pilletjes.

Er kunnen echt goede redenen zijn waardoor ook jongere mensen zeggen: het hoeft voor mij niet meer. Ik vind juist dat ook zij (én eventuele nabestaanden die het begrijpen) recht hebben op een begeleid levenseinde.

Ik ga er dan wel van uit dat bij zo'n begeleid levenseinde goed onderzocht zal worden of het niet gaat om een plotselinge ingeving: "Ik wil nu dood." Of dat het iets is dat al langer speelt en waarvan de achterliggende oorzaak niet kan worden opgelost.

Denk bijvoorbeeld aan psychische problematiek waarbij behandeling en medicatie een gepasseerd station is, uitzichtloosheid door uiteenlopende omstandigheden, en ook bijvoorbeeld chronisch verdriet dat echt niet slijt met de jaren.

Ik ken, het is alweer jaren geleden, iemand van ergens in de veertig die heeft geprobeerd te leven met het verlies van zijn kind en uiteindelijk zelf op een zo netjes mogelijke manier een einde aan zijn leven heeft gemaakt - maar wel in alle eenzaamheid, zonder afscheid te kunnen nemen. Hij kon ondanks therapie en zo niet zonder zijn kind leven. De nabestaanden hadden er alle begrip voor, hadden hem zien vastlopen, hadden hem zelfs willen steunen in het laatste stukje zonder beschuldigd te worden van hulp bij zelfmoord.
Dit heeft mijn idee over een zelfgekozen levenseinde en de manier waarop erg beïnvloed, ik viel dan ook niet geschokt stil bij de opmerking van die meneer op televisie, het schokte me juist dat de anderen stil vielen. Zo groot is het taboe!

Die man die ik kende was echt niet meer te helpen. En soms lopen mensen om andere redenen vast.

Of mensen met dusdanige psychische problematiek dat ze er niet in slagen hun leven op de rit te krijgen en te houden en niet meer verder willen. Hun wens is net zo onbespreekbaar en loopt uit op een opname of therapie nummer zoveel, en tegenwoordig zelfs dat niet meer. Dit zijn vaak de mensen die ervoor zorgen dat er ergens weer een gevel uit een appartementenblok vliegt na een gasexplosie of je trein een uur vertraging heeft, want Chabot kennen ze waarschijnlijk niet. Moet je die mensen dwingen te blijven leven?

En ik wil dadelijk in een apart bericht ook mijn eigen beweegreden geven waarom ik voor het recht op levensbeëindiging voor iedereen ben.

Oké, je kunt dan het boek van Chabot bestellen of googlen op Internet. Wéten dat er mogelijkheden zijn kan soms al een boel rust geven. Maar als die wens dusdanig chronisch en concreet is geworden, lijkt me de drempel nog enorm hoog. Stel je voor dat het niet lukt? Stel je voor dat je er wat aan overhoudt? En dan denk ik ook weer aan die kennis van me die in alle eenzaamheid zonder afscheid te nemen er uit is gestapt. Op een nette, goed overdachte manier - maar als nabestaande ga je zelf kapot, terwijl er juist zoveel begrip was voor zijn besluit!

Dus ja, ik ben vóór, mits zeer goed begeleid. Zowel de persoon zelf als de nabestaanden. Zodat je op een nette manier afscheid kunt nemen, ook al ben je nog niet hoogbejaard en hoor je op jouw leeftijd nog te genieten van het leven, of je wil of niet.

mijn eigen verhaal

Zelf heb ik een onomkeerbare chronische ziekte waardoor ik beperkingen heb en zorg nodig heb. Met die zorg is het leven nog te doen - om die zorg te krijgen moet je een heel lange adem hebben, goed je woordje kunnen doen en heel goed op de hoogte zijn van de telkens wisselende regels. Ook heb ik sinds kort een WIA met aanvullende bijstands uitkering omdat ik mijn werk niet meer naar behoren kan doen waardoor ik met nog meer instanties te maken heb.

Het is niet leuk ziek te zijn, het is nog veel erger als je zelf ervaart hoe moeilijk het kan zijn om passende zorg te krijgen én te houden. En dan is mijn verhaal nog niets vergeleken met mensen die te maken hebben met verpleging, rolstoelen en hulpmiddelen.

Nou ben ik van nature een tevreden, blij mens die liever in mogelijkheden blijft denken. Ik kan op mijn eigen manier nog genieten van de kleine dingen in het leven en van de dingen die ik nog wel kan, zoals vrijwilligerswerk doen waar men kijkt wat ik nog wel kan in plaats van mij afrekenen op wat ik niet meer kan. Uit eten gaan of een theater bezoeken is er niet meer bij vanwege het geld, maar ik kan nog wel zélf thuis de tafel gezellig dekken en iets koken dat me lekker smaakt, of iets leuks op televisie opzoeken.

Maar ik voel de strop aantrekken. Het wordt me steeds moeilijker gemaakt om passende zorg te krijgen door WMO-medewerkers (vroeger het CIZ, nu de gemeente) die bepalen wat voor mij passende zorg is terwijl deze medewerker duidelijk geen idéé heeft wat ik eigenlijk heb en wat dat in het dagelijks leven betekent. Het wordt steeds moeilijker om hier tegen in bezwaar te gaan als het hun woord tegen het mijne is. Het wordt steeds moeilijker om telkens weer zo'n strijd (die ik tot nu toe altijd heb gewonnen) aan te moeten gaan.

Dat ik sinds een tijdje in een uitkeringssituatie zit maakt het ook niet beter. Ik ben dankbaar dat het bestaat, ik ben dankbaar voor de toeslagen, maar mijn huur en zorgkosten stijgen sneller dan mijn uitkering en toeslagen. De bijzondere bijstand wordt steeds moeilijker bereikbaar en er zijn nog gemeenten waar men royaal is met het vergoeden van clubjes, uitjes en andere zaken die het leven toch nog een beetje leuk maken als je een uitkering hebt, maar hier is die mogelijkheid heel beperkt. Geld genereren door kleine klusjes (denk aan handwerkjes verkopen) of het verkopen van spullen op marktplaats is niet mogelijk, want moet verrekend worden met de bijstand.

Ik wil nu niet dood, maar als ik aan de toekomst denk word ik verdrietig. Ik heb namelijk geen toekomst. Ik word niet meer beter. Ik zal niet meer voldoende kunnen werken. En het wordt steeds moeilijker om het leuk te houden als je weer voor de zoveelste keer moet uitleggen met een dossier vol medische rapportages die ze al zo vaak eerder hebben gekregen dat je toch echt zoveel uur zorg nodig hebt en dat je écht al doet wat je kunt en dat je écht geen mensen om je heen hebt die op regelmatige basis die zorg kunnen of willen geven. Men wil echt wel eens af en toe iets doen, maar niet op de zowel regelmatige als intensieve manier die ik nodig heb om zelfstandig te kunnen (en moeten) blijven wonen.

Als ik bedenk dat ik nog jarenlang moet vechten, bezwaren moet aantekenen (die tot nu toe telkens gegrond werden verklaard), angst moet hebben voor schulden die ik niet kan afbetalen omdat huur en zorg me te duur worden, terwijl ik sinds het begin van mijn ziekte heb meegemaakt dat het elk jaar lastiger wordt om overeind te blijven vanwege al dat vechten, word ik moedeloos.

Ik heb zelf inderdaad op internet gekeken en ben van plan dat boek van Chabot aan te schaffen, al is dat laatste me nog net even iets te confronterend. Want als ik daadwerkelijk schulden moet gaan maken of mijn zorg nog verder gekort wordt, dan ben ik bang dat ik echt vast ga lopen en ook niet meer de kleine dingetjes kan doen die het leven nog een beetje de moeite waard maken. Niet uit eten kunnen, geen vakantie meer hebben, je auto moeten wegdoen, geen bloemetje meer op tafel, ik vind het rot maar ik kan daarmee leven. Maar waar is de grens als je moet bezuinigen op medicatie vanwege een eigen bijdrage? Als je steeds minder zorg krijgt waar je ook nog eens hard voor moet knokken? Als er steeds minder vergoed en gecompenseerd wordt?

Ik zit op een hellend vlak en ben steeds aan het afglijden door steeds strengere regels en bezuinigingen en ik merk dat ik steeds dichter bij een punt kom waarbij ik denk: ik wil zo niet nog jaren door gaan. Dat punt is er nu nog niet, maar het komt steeds dichterbij. Er is geen turning point want ik word niet beter en ik kan ook niet meer genoeg verdienen om uit deze situatie te komen.

Wat me mede weerhoudt van het kopen van dat boek is het afschuwelijke idee om het alleen en in het geheim te moeten doen. Ik heb net geschreven dat ik een man heb gekend die dit (door andere omstandigheden) zo heeft moeten doen en geen afscheid kon nemen. Er was nota bene begrip voor zijn besluit, maar hij moest het wel stiekem doen, omdat men anders medeplichtig zou zijn (tenminste, zo was het een jaar of 10 geleden).
Ik kan me aanmelden bij bepaalde verenigingen maar die kunnen me ook niet helpen. Ik ben nog niet ziek genoeg dat er sprake is van uitzichtloos lijden. En dat zal ook niet zo zijn als ik steeds verder naar de rand van de maatschappij gegleden ben.

Ik hoop dat dat punt lang weg zal blijven. Ik wil namelijk niet dood. Maar als dat punt gekomen is, dat ik schulden moet gaan maken voor mijn huur en zorg, nog minder zorg en behandelingen krijg dan wat ik nodig heb, en steeds meer armoede krijg, dan is het echt afgelopen.

Omdat het onomkeerbaar is in mijn situatie.

Hopelijk mag ik dan daarbij begeleid worden door professionele mensen die dat begrijpen, in plaats van dat er ongemakkelijke stiltes vallen of men op mij probeert in te praten dat ik nog zo jong ben en blij hoor te zijn. Uitzichtloosheid bestaat niet alleen bij mensen van boven de 70 of 75.

Even anoniem

Jij bent dus duidelijk niet levensmoe, maar je hebt angst voor een neergaande spiraal. Te weinig goede hulp kunnen krijgen, de rekeningen niet meer kunnen betalen e.d. (even heel erg kort samengevat). Ik vind dat dit nóóit reden mag zijn om dood te willen. En dan schaar ik me toch achter de partijen die vinden dat álles uit de kast gehaald moet worden om het leven weer mooi te maken voor iemand die het niet meer ziet zitten. Een andere woonvorm, financiële hulp die wel voldoet (basisloon o.a.), hulpmiddelen verstrekken zonder bureaucratisch gedoe etc..

precies

Jij zit in de put en jouw leven zou er al een stuk beter uitzien als de zorg en je financiele situatie zouden verbeteren. Dat is heel wat anders dan levensmoe zijn. Verwar dat alsjeblieft niet, ook al voelt het misschien wel zo.

Daarom is dit ook zo'n moeilijke discussie en lastig in regels te vatten. Als jij (hoop het niet!) een keuze maakt om een einde aan je leven te maken, is die voor eigen rekening en is het niet eerlijk om artsen (die opgeleid zijn om mensen beter te maken, niet dood) hierbij te betrekken.

Ik vind ook dat je niet alles moet willen 'regelen'. Uiteindelijk geldt ook: waar een wil is, is een weg. Regels of geen regels. Mensen die het echt willen, vinden toch wel een manier.

Even anoniem

Ik lees helemaal geen doodswens in jouw bericht. Wel angst voor schulden, slechte zorg, te weinig zorg, te weinig mogelijkheden... Allemaal zaken waar wat aan te doen is.
Het zou een nieuw dieptepunt zijn in de maatschappij als situaties als die van jou opgelost zouden worden door te faciliteren dat iemand zelfmoord kan plegen. Wel lekker goedkoop en efficient natuurlijk. Het lijkt me niet dat we daarna naar toe moeten. Dit is een reden waarom bijvoorbeeld de SP tegen deze wetgeving is (uit niet religieuze overtuiging)
En jouw bericht geeft precies weer waarom dit zo'n slecht idee is. Met de juiste hulp en ondersteuning is de kwaliteit van het leven vaak te verbeteren.

Kaaskopje

Ja, het zou mooi zijn als alles uit de kast gehaald zou worden. Maar wees eerlijk: geloof jij dat dat werkelijk gaat gebeuren? Zodat ik me geen zorgen meer hoef te maken over herindicaties, herkeuringen en groeiende kosten?

De kans is zelfs groot dat ik met de nieuwe UWV-regels weer (deels of geheel) goedgekeurd zal worden als ik word opgeroepen. Immers, ik kan ook een paar uur aangepast vrijwilligerswerk per week doen. Maar ook al kan ik dat, het zal mij überhaupt nooit lukken genoeg te kunnen werken om die 930 euro bijstand per maand te vervangen.

Iets doen voor je uitkering naar vermogen: prima! Sta ik helemaal achter. Doe ik ook, met plezier! Ik moet er niet aan denken dat ooit kwijt te raken.

Meer aangepast werk waarbij men kijkt naar iemands mogelijkheden: ja, leuk, maar wat als je maar een klein aantal uren kunt werken en dan ook nog aangepast met extra pauzes?

Ik ben al langere tijd ziek en merk dat de "wurggreep" steeds groter wordt. Dat komt niet eens door mijn ziekte, als er niks geks gebeurd kan ik met de juiste zorg, medicatie, leefregels en behandelingen nog jaren mee, maar door de stress, de zorgen, het telkens terugkerende gedoe en de vernederende regels rondom de bijstand.

Als het om de zorg gaat, gaat het automatisch over (alweer) ouderen. Als het om arbeidsbeperkingen gaat, roept men om meer aangepaste banen zonder zich af te vragen of iemand wel genoeg belastbaar/inzetbaar is om zelf zijn brood te kunnen verdienen. Het UWV moet meer mensen herkeuren, lees en hoor je overal. Mensen in de bijstand worden steeds meer onder druk gezet om een prikkel te geven om te gaan werken. Nou heb ik een aardige reïntegratiemanager, maar ook zij zal het beleid moeten uitvoeren dat in Den Haag bepaald wordt als ik straks geen 80-100% meer afgekeurd zal zijn.

Ik ben voor controle en regels. Maar bij het idee dat ik zo nog pakweg 15-20 jaar door moet vechten bij een waarschijnlijk steeds slechter wordende gezondheid en steeds meer stress word ik erg verdrietig en bang. Ik wil nog niet dood. Maar ben langzaam maar zeker wel dingen op papier aan het zetten die geregeld moeten worden. Hopelijk word ik nog verrast door onverwachte verwikkelingen omdat men toch nog van alles uit de kast gaat halen. Maar ik moet het nog zien. Tot die tijd probeer ik te genieten van de kleine dingen zolang het nog kan, maar ik blijf realistisch. Tot nu toe is het alleen maar slechter geworden.

dat is het punt

Met de juiste hulp en ondersteuning is de kwaliteit van leven te verbeteren.
Dat is waar, alleen is het soms zo'n langdurig en zwaar proces dat ik me kan voorstellen dat iemand als even anoniem daar met haar chronische progressieve ziekte de kracht en motivatie daar niet meer voor kan opbrengen zeker als ouderdom ook nog toeslaat en er weinig of geen hulp is van anderen (partner of kinderen).
Ik hoorde deze ochtend een verhaal van een oma met een geestelijk gehandicapt kleinkind. De moeite die haar dochter moet doen om dingen geregeld te krijgen dat is echt waanzinnig. 6keer naar het gemeentehuis voor een handtekening. Eerst op formulier A 2 weken later op B dan op C en als formulier D dan eindelijk komt is de termijn van formulier A verlopen en kan dochter weer opnieuw beginnen. En dan ieder jaar opnieuw. Zoon zal nooit beter worden dus eenmaal verkregen voorzieningen zouden niet "afgepakt" mogen worden maar dat gebeurt wel.
Waarschijnlijk ook voor even anoniem, ik kan mij prima voorstellen dat ze dat gevecht op termijn niet meer kan/wil voeren en denkt dat eruit stappen de beste oplossing zou kunnen zijn.

Jaina en Zon

Het zou fijn zijn als daar écht wat aan te doen is. Maar dat is er niet. Als ik het wist zou ik er direct naar handelen. En geloof me dat ik alle mogelijkheden al ken en benut. Potjes die er waren worden steeds meer wegbezuinigd, de regels om zorg te krijgen steeds onmogelijker, de eigen regie vanuit een PGB bestaat al niet meer (wel het PGB, niet die eigen regie).

Ik zie het zelf niet zoals Jaina beschrijft, namelijk het faciliteren van zelfmoord omdat het lekker efficiënt en goedkoop is. Zou die gedachte er werkelijk achter zitten? Concentratiekamp 2.0? Dat kan en wil ik niet geloven. Ik kies er zélf voor, als het nog lastiger wordt. Inderdaad, niet omdat ik levensmoe ben, maar omdat al die mogelijkheden steeds verder worden wegbezuinigd. Compensaties: weg (in sommige gemeenten is die nog wel). Vergoedingen eigen bijdrage: weg (op de WMO na, maar daarvoor moet je weer een dure ziektekostenverzekering bij de gemeente afsluiten). Passende zorg: zo mager mogelijk maken en volstampen met allerlei voorwaarden (in de WLZ schijnt dat nog veel erger te zijn). Ik moet aan dezelfde voorwaarden en beperkingen voldoen als iedere bijstandsgerechtigde. En die zijn soms heel beperkend en ingrijpend voor je privéleven.

Ik zie dat eerder verder verslechteren dan verbeteren. En een partij als de SP, die dat snapt, zal dat echt niet kunnen verbeteren. Daarbij heeft de SP de neiging arm tegen rijk uit te spelen door mensen die wel geld hebben neer te zetten als egoïstische graaiers die niets voor een ander over hebben, en zo zit ik zelf niet in elkaar.

Misschien is dit geen levensmoeheid, daar ben ik het mee eens. Dat was wel bij die man die ik kende en zijn kind had verloren. Maar uitzichtloosheid: ja, sorry, ik ben niet depressief of down, maar realistisch. Al langere tijd. Want ik zie in toenemende mate stress en confrontaties door en met instanties. Ik weet heel goed wat ik wil. Passende zorg waar ik niet telkens om moet vechten, een inkomen waarmee ik de basic dingen kan betalen (en dan bedoel ik niet de strafboetes die men eigen risico of eigen bijdrage noemt) zonder ingrijpende beperkingen die zijn ingesteld om mensen te dwingen sneller te gaan werken.

Ik ben niet levensmoe. Ik zie vandaag en morgen nog mogelijkheden. Maar ik zie die niet in de toekomst zoals het nu gaat, ik hoop natuurlijk op een wonder, maar ben ook realistisch en als dat moment is aangebroken dat ik nog meer in moet leveren, ben ik blij dat er mogelijkheden bestaan om er netjes uit te stappen, al deed ik dat liever op een minder stiekeme, en ook onzekere manier.

Dan ben ik namelijk op een punt aangekomen dat het niet alleen uitzichtloos is, maar uitzichtloos lijden wordt, al mag dat officieel niet zo heten.

Half a twin

Maar dan is het toch een enorm treurig dieptepunt als we als maatschappij de oplossing zoeken in dan maar de zelfmoord van deze mensen te faciliteren? Richten we ons dan niet helemaal op de verkeerde kant? Wat voor een maatschappij zijn we dan als we accepteren dat mensen zelfmoord plegen alleen omdat we te beroerd zijn om te investeren in de juiste hulp? Dat maakt ons allemaal medeschuldig aan de dood van die persoon.

Gevaarlijke gedachte

Kaaskopje schreef:"In het kader van de aow-leeftijd vind ik het ook wel logisch dat de leeftijd waarop je hulp kunt krijgen hoger is dan 75 jaar. Vast een gekke gedachte van mij, maar ik geloof dat ik vind dat eerst álles uit de kast gehaald moet worden voor mensen die normaal gesproken nog actief deel zou kunnen nemen aan de maatschappij, hulp krijgen om eruit te stappen. Eerst hulp om dat te voorkomen."

Kaaskopje, als je even doordenkt is dit echt een hele gekke,bijna angstaanjagende gedachte. Want wat je hiermee in feite zegt, is dat mensen die economisch niet meer van nut zijn geen waarde meer hebben.

Half a twin

Nou ben ik nog niet eens geestelijk gehandicapt, maar zo is het precies zoals het gaat. En het wordt telkens erger. Ik heb drama's meegemaakt met het CIZ voor ik een langdurige indicatie kreeg. Ik dacht dat het toen beter zou gaan, maar die indicatie verviel eind 2014 en toen werd het een nog veel groter drama met de gemeente. Dit is voor mij het breekpunt geworden en toen heb ik naar zelfdodingsmogelijkheden gezocht op internet.

En dan heb ik het alleen nog maar over een zorgindicatie. Over de bijzaken zal ik het nog niet eens hebben. En als je dan ook in het uitkeringsgebeuren terecht komt met de nodige ellende, fouten en verstikkende regels, is je toekomst echt weg.

En ik geloof niet meer dat dat opeens allemaal makkelijker zal gaan worden.

Maar ik stop nu even met schrijven, ik merk dat ik er erg verdrietig van word en ik wil juist genieten van wat nog wel kan. Elke dag is er één, maar het is een geruststellende gedachte dat ik een beslissing kan nemen als het nog slechter wordt. Al doe ik dat liever niet stiekem in mijn eentje.

Even anoniem

Ik wil mezelf niet vergelijken met jou, maar ik begrijp wel waar je bang voor bent. Ik moet ook nog 12/13 jaar door een dikke brei heen voor ik de aow in ga. Het uwv is niet bepaald voor iedereen een oplossingsgericht maatje.

Maar ik heb heel erg het gevoel dat jij je nu laat leiden door voorbarige paniek. Ik weet niet met wie je al contact hebt gehad over deze zorgen, maar laat de paniek niet de overhand krijgen, neem dan contact op met je huisarts of maatschappelijk werk. Aangezien je hier reageert, neem ik ook aan dat je kinderen hebt. Probeer je niet stoerder voor te doen dan je op sommige momenten kunt zijn. Mijn dochter is laatst bijvoorbeeld mee geweest naar een hoorzitting bij het uwv. Ze ontpopte zich als een ware verdediger van mijn zaak. Ik was trots op haar. Laat je helpen. En voor mijn part schrijf je je verhaal aan alle partijen die niet achter hulp bij zelfdoding staan en vraag hoe ze jou denken te kunnen helpen. Geen woorden maar daden.

Dystopische parodox.

Verruiming van het recht op hulp bij suicide, loslaten van het principe van lichamelijke integretiteit, en dat in combinatie met een terugtredende overheid op het gebied van zorg en de nadruk op de economische waarde van een mens. Genoeg stof voor een naargeestige, dystopische roman.

Euthanasie bij langdurig, zwaar en uitzichtloos psychisch lijden gebeurt nu ook al. Bij hoge uitzondering, na diverse opnames waarbij duidelijk is dat de situatie echt uitzichtloos is.Niet alles hoeft in regels en protocollen gevangen te worden.

De overheid dringt steeds verder in het prive domein, en verzaakt de publieke taken waarvoor ze bestemd is. Ik wou dat ik de partij wist die deze ontwikkeling kan keren.

nog even voor Kaaskopje

"Maar ik heb heel erg het gevoel dat jij je nu laat leiden door voorbarige paniek. Ik weet niet met wie je al contact hebt gehad over deze zorgen, maar laat de paniek niet de overhand krijgen, neem dan contact op met je huisarts of maatschappelijk werk."

Je bedoelt het goed. Maar er is hier geen sprake van paniek. De huisarts en maatschappelijk werk, en ook de praktijkondersteuner en zelfs een psychologe heb ik regelmatig bezocht. Mijn zorgverlener, huisarts en psychologe weten van mijn wens als het nog moeilijker wordt en voelen zich net zo machteloos, maar hebben hun begrip uitgesproken, met de kanttekening dat ze er niet in betrokken willen en kunnen worden.

Therapie of pilletjes zullen niet helpen. Het is geen paniek, het is geen waan, het is geen depressie of stoornis, al heb ik vorig jaar wel depressieve klachten gehad toen ik voor de zoveelste keer muurvast zat.

Ik ben ook niet bang om hulp te vragen. Mijn kinderen hebben helaas zelf zorg nodig vanwege iets anders en hebben daar hun handen aan vol. Een partner is er niet. Maar ik weet de weg. Heb zelf jarenlang zorg verleend aan mijn kinderen en hun zorg geregeld tot ze volwassen waren. Ik ben goed thuis in dit soort zaken en niet op mijn mondje gevallen. Mijn zorgverlener ondersteunt me waar ze kan, samen met de huisarts waar ik mag uithuilen als het weer eens teveel is.

Vorige week

Is hier een straat verderop jonge vrouw, meisje nog in mijn ogen, ge euthaniseerd. Ik heb het meisje ( ze was half 20 maar t was zon klein fragiel ding) jaren lang zien lopen ,over de dijk, steeds maar weer. Therapeuten volop, behandelingen,opnames etc. En t was nu klaar. Hoe ze het voor elkaar gekregen heb weet ik niet,interesseert me eigenlijk niet. Want ik zag jarenlang een treurig grietje met een koppie vol leed. Maar ik ben ' blij' voor haar dat ze het voor elkaar gekregen heeft.Ze woonde nog thuis en ik vind het zo knap hoe haar moeder er mee omging en gaat. Een prachtig versierde pad als afscheid. Het lijkt me zo moeilijk je kind zo te zien afglijden in een.ongelukkige toestand. Ik zou zon afscheid meer mensen kunnen,ongeacht hoe oud. Er zijn in mijn omgeving flink wat zelfdodingen geweest. Dat is ook erg moeilijk.

Even anoniem

Therapie of pilletjes zullen niet helpen. Het is geen paniek, het is geen waan, het is geen depressie of stoornis, al heb ik vorig jaar wel depressieve klachten gehad toen ik voor de zoveelste keer muurvast zat. ===

Nee, ik heb inderdaad niet de indruk dat het een waan of stoornis is. Oké paniek is het dus ook niet. Ik ben blij dat je a. niet bang bent om hulp te vragen en b. niet op je mondje gevallen bent. Ik vind het vooral erg sneu dat je met dit soort zorgen de toekomst in gaat. Ik hoop oprecht dat er een andere wind door Nederland gaat waaien, waardoor mensen als jij en een klein beetje ikzelf gewoon eens aan iets anders kunnen denken dan het hoofd boven water houden.