Gênante lijven

Puberma

Ik heb al vaker aangegeven dat ik ook aanleg heb voor overgewicht en toch ben ik het voor een groot deel met Pluk eens. Je kunt niet alles aan die verleidelijke toegevoegde suikers in gemakseten hangen.
Als ik naar het leven bij mijn ouders kijk, dan leefden wij als gezin toen soberder dan nu met mijn eigen gezin. Een snoepje, bij de koffie hadden we wel koek, maar op een gegeven moment sneed mijn moeder dat in tweeën omdat mijn vader het opeens nodig vond dat we allemaal inbonden met koek. Maar in de sausjes over de andijvie en de bloemkool ging een stevige schep suiker. Bij ons was macaroni en nasi exotisch genoeg en dat maakte mijn moeder zelf met een blokje (geen idee wat er in dat blokje zat behalve kruiden en specerijen). Mijn moeder was ook kwistig met het zout. Een hele eierlepel door de aardappelen, er ging zout in de groenten... Ik denk dat ik nu de hele avond aan de kraan zou hangen als we nog zo zouden eten. Ik gebruik wel zout, maar wij doen heel lang met een klein zoutmolentje.
Ik weet ook nog dat we op een gegeven moment een zoete poeder in huis hadden, dat leek wel gemalen vruchtenhagel. Dat was bedoeld voor door de yoghurt of de vla. En dan de snoepjes... als je die zou ontleden, dan zou je al stuiteren van alle toevoegingen. Vooral mijn moeder had ondanks het in mijn ogen sobere voedsel- en snoepbeleid toch moeite om niet dikker te worden. In een tijd dus dat het aanbod niet zo groot was als nu. Maar ja... toch die gewone witte suiker overal in. Ze bewoog ook amper. Ze werkte thuis voor mijn vader, fietste maar een klein stukje, alleen naar de supermarkt tien minuten verderop, dat was het. Mijn vader heeft lang gerookt, maar toen hij daarmee stopte begon hij ook uit te dijen. Dat zie je wel vaker bij ex-rokers. Maar hij ook door mijn moeders kookkunsten dus en niet door het gemakseten van tegenwoordig. En mijn moeder kookte naar hele gangbare maatstaven voor mensen van haar generatie.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het eten, wat nu beschikbaar is, ongetwijfeld slechte kanten heeft, maar dik worden van eten is wel iets van alle tijden. En dan kun je niet ontkennen dat dat dik worden voor een groot deel wordt veroorzaakt doordat iemand toch te calorierijk eet voor wat hij nodig heeft, dat doet die persoon zelf. Ik eet nu gewoon met de warme pot mee en wij eten al dat foute voedsel. Chicken Tonight, Wereldgerechten van Knorr, kant en klare pizza's... En toch val ik af. Ik zeg eerlijk dat ik daar af en toe ook verbaasd over ben. Maar omdat ik de rest van de dag heel karig houdt, kan het bij het avondeten weer een beetje lijen.

Irene

Zolang je man er niet voor 100 procent achter staat dat hij af moet vallen, zal hij die terugvallen blijven houden. Daar helpen wat mopperige opmerkingen van jou niet bij. Jij bent zijn moeder niet en zeker niet zijn diëtiste. Dat geeft alleen maar irritatie zoals je ook merkt. Hij weet het allemaal echt wel. En dan vind ik het toch knap dat hij ondanks alles 15 kilo is afgevallen. In hoeveel tijd is dat gelukt?

Pluk

Nee precies. Soms is daar echt even een confronterend moment voor nodig om die omslag te kunnen maken. Dus als er toch iets aan de gezondheid gaat rammelen bijvoorbeeld.
Ik denk dat een van de 'geheimen' bij afvallen ook is, dat je jezelf niet opeens alles moet ontzeggen. Dan wordt het ook een martelgang. En onder dwang van je partner afvallen... ik zou daar echt niet tegen kunnen.

Kaaskopje

Daar heeft hij 1,5 jaar over gedaan, om 15 kilo af te vallen. Hij staat nu al weer een jaar stil. En natúúrlijk weet ik dat ik zijn moeder niet ben en ook zijn diëtiste. Punt is wel dat ik mag deelnemen aan het gesprek als het over goede voornemens gaat, allerlei plannen over wat er wel en niet gegeten mag worden. Ook de uitleg aan anderen mag aanhoren over hetzelfde onderwerp, wat hij allemaal doet en laat. En dan zie ik hem vervolgens iets eten waarvan hij een uur geleden vertelde dat hij dat nooit meer zou eten. Meestal zeg ik er niets van, maar ik ben ook maar een mens, snap je?

Mopper niet

Trouwens ik mopper nooit, laat ik dat voorop stellen. Maar ik stel wel eens de vraag iets van "hee, dat zou je toch niet meer eten?" Ik vind dat dat niet onder mopperen valt. En onder dwang van je partner afvallen? Wie bedoel je daarmee?

Irene

Ja ik begrijp dat je een mens bent hoor Maar ik weet nog hoe mijn oudste zus het telkens weer niet kon laten om heel zorgelijk te melden dat ik eigenlijk af zou moeten vallen, want.... En het is nog begrijpelijk ook dat ze dat deed, want zij krijgt op haar werk de mensen te zien die er bijna of echt aan onderdoor gaan. Maar het werkt bij mij niet als aanmoediging. Dat ik vorig jaar opeens met mijn neus op de feiten werd gedrukt toen ik longembolieën had, dát heeft voor mij de knop omgezet. Zo is mijn man gestopt met roken vorig jaar, ja we hadden het jaartje wel, nadat hij een herseninfarct had gehad. Misschien moet je je man dit eens laten lezen Een gezondheidsdrama is eigenlijk een stap te laat, tenslotte. En dat risico loopt hij wel als hij er niet harder aan kan werken dan nu het geval is. Hij moet het voor zichzelf willen.
Onder dwang afvallen daar bedoel ik mee dat iemand geen rust meer krijgt tot hij toegeeft en aan een dieet begint. Maar op die manier beginnen is niet in alle gevallen handig, omdat diegene het dan niet voor zichzelf doet, maar om van het gezeur af te zijn. Die iemand moet echt begrijpen waar hij het voor moet doen. Ten eerste voor zichzelf. En wie weet verlengt hij er zijn leven wel een stukje mee, wat fijn is voor hem en zijn gezin.
Er zijn natuurlijk mensen die wel onder dwang af moeten vallen, omdat hun gewicht levensbedreigend is, maar ik vind dat die mensen eigenlijk net zolang in een kliniek zouden moeten verblijven tot er echt resultaat is geboekt. Mijn kennis heeft ook in een kliniek gezeten, aan de andere kant van de wereld. We zijn anderhalf jaar verder en er is nog haast geen kilo af en tussen haar oren zit het ook nog niet goed. De drie maanden therapie waren en de nazorg is dus duidelijk niet voldoende. De narigheid is dat dit frustrerend is voor haar, wat haar neiging tot vreetbuien weer doet toenemen, maar gelukkig kan ze daarover praten met haar 'mentor', een ervaringsgenoot, en dat schijnt te helpen. Maar ja, wie betaalt therapieën van een halfjaar of langer? Dat is onbetaalbaar.

Kaaskopje

Kaaskopje, bedankt voor je persoonlijke verhaal. Dat maakt het helder.

Puberma

jij gaf zelf al aan dat je niet obees bent. Ik neem aan dat jij de valkuilen kent.
Vind jij nu dat je geluk hebt gehad, of dat je daar zelf ook een.keuze in gehad hebt?

Pluk

Het heeft nauwelijks zin om nog te reageren. Dat zoveel mensen obees worden tegenwoordig, is een probleem waarvan sommigen in deze draad zo ongeveer met geweld willen dat de oplossing uitsluitend ligt bij het individu. En dat is niet zo. Dat ik niet obees ben gaat niet over mij als individu. Het gaat over mij als individu in de context van mijn omgeving. (Maar waarschijnlijk zijn een aantal mensen op dit punt al gestopt met lezen).
Dat ik op dit moment niet obees ben, is te danken aan een optelsom van factoren, waarvan er een aantal ook nog kunnen wijzigen in de toekomst, dus vandaar dat ik zeg: op dit moment. Nou daar gaatie, waarom ben ik niet obees? Omdat niemand in mijn familie meer weegt dan een BMI van pakweg 30, dus mijn genetische maximumgewicht is waarschijnlijk niet zeer hoog. Voorts heb ik geen schildklierafwijkingen, slik ik geen prednison of iets dergelijks en zit ik niet in een rolstoel. Ik heb voor zover ik weet geen psychische moeilijkheden rond eten. Misschien heb ik ook wel een gunstige darmflora, wie zal het zeggen. En last but not least: ik ben op dit moment niet zeer zwaar. Was ik dat wel, dan zou ik veel meer honger hebben, want dan moest ik meer kilo's in stand houden. Op dit moment wegen de gunstige factoren nog op tegen de ongunstige. Helaas is het tegenwoordig vanwege de manier waarop mij aan alle kanten fout en teveel voedsel wordt opgedrongen, wel zeer denkbaar dat ik over een aantal jaren zwaarder zal zijn dan nu. Maar misschien ook niet. Niemand kan in de toekomst kijken. Ook al zo'n ingewikkeld dingetje: dat je iemand ziet op een moment in de tijd. Dus een obees iemand zie je op het moment dat hij of zij al veel te zwaar is. En zoals ik al zei, dan zit je al in de val. En het voedselaanbod bevordert dat steeds meer mensen ongemerkt in die val terecht komen. Omdat hun lichaamsbeeld zich aanpast aan hun omvang (bewezen). Omdat je niet van de ene op de andere dag 15 kilo zwaarder bent, maar omdat dat geleidelijk gaat.
Dit was vast niet het antwoord waar je op had gehoopt. Al die nuance. Blegh. Nietwaar?

O ja Pluk, je schreef: "OK, dan ben jij duidelijker dan de documentaire! Want daar wordt als het "grote kwaad" de invertsuiker aangeduid". Lezen, lezen, lezen. Ik zei dat deze documentaire deel 1 is van een serie van 3. Jij hebt de komende 2 delen nog niet gezien en kunt dus niet weten hoe duidelijk de documentaire verder is en of er alleen naar suiker wordt gewezen.
Erken nou gewoon dat je de documentaire niet hebt gezien. Anders had je dat namelijk geweten. En als je had gelezen, had je dat ook nog uit de postings kunnen weten.

Puberma

ik heb de documentaire, deel 1, wel gezien; en ik begin te twijfelen of jij wel goed opgelet hebt
Wat betreft je gewicht: prima, die nuanceringen. De meeste daarvan gelden voor veel Nederlanders. Maar volgens jezelf ben jij wat betreft je gewicht volledig overgeleverd aan "de omstanigheden" .
Ik hoop voor je, dat je met je kennis en je keuzevrijheid toch iets meer invloed hebt op de risico's die je loopt op overgewicht.

Puberma, ps

"Het gaat over mij als individu in de context van mijn omgeving."
exact!! En het is aan het individue, aan zijn individuele keuzes wat er gaat gebeuren in.die context.

Omgeving

Tja, ik zie mijn obese man het toch echt zelf doen. Het zijn zijn keuzes. Waarom neemt hij perse een ijsje met 3 bollen, waarom niet 1 zoals ik doe? Waarom altijd net iets meer eten dan een ander, en dat 20 jaar. Dat maakt dat je dikker wordt dan de ander. Natuurlijk weet ik dat het er niet makkelijker op geworden is met al die eettentjes en al dat aanbod, maar ik loop er toch ook langs? Ik vind het heel moeilijk om te bedenken dat mijn partner 'er niks aan kan doen'. Hoe lief ik hem ook vind, hij eet het toch echt zelf op, hij maakt die beslissing om een tweede frikandel te eten, of een tweede keer op te scheppen. En dat maakt voor een keer ook helemaal niet uit, maar hij doet dat te vaak, vaker dan dat ik dat doe. En ik doe dat niet omdat ik geen zin heb in een tweede frikandel, maar omdat ik bedenk dat ik dat beter niet kan eten, dat het nu wel weer genoeg is. Mijn rem is wat dat betreft blijkbaar sterker dan bij hem.

Irene, rem

"Mijn rem is wat dat betreft blijkbaar sterker dan bij hem"
Dat is natuurlijk wel cruciaal: bij jouw is de "rede" voldoende om de rem te activeren, ondanks dat de verleiding daar is, en dat je weet hou lekker het is. Jouw man kan met cognitieve dissonantie zijn "rede" manipuleren: ach, wat maakt een bolletje nu uit, etc. Bovendien kan bij hem de "ik heb trek prikkel" veel sterker zijn dan bij jou. Maar ook al is zijn "strijd" zwaarder, het is zijn strijd, en hij is de enige die dat voor hem kan doen.

Ik begrijp niet zo

waarom bij die te zware mannen de standaardmaten van de echtgenotes worden aangenomen.
Ik doe het niet dus....
Ik kan het wel dus....
Ik begrijp niet waarom....

Ten eerste is er het verschil in lichaam en werking tussen man en vrouw, ten tweede ben je de ander niet. Ik mis een stuk begrip, een stuk inlevingsvermogen.
Ik kan het dus jij kunt het ook.
Dat werkt gewoon niet zo.
Mijn vriendin eet niet, die vreet. Niet 1 pizza, nee, de helft van haar dochters pizza en dan nog een stuk van mijn bord en in de keuken de restjes.
Ik eet veel minder dan zij doet, veel kleinere hoeveelheden en toch stoppen we beiden als we voldoende hebben. Alleen bij haar is dat veel later dan bij mij.
Zij valt snel af, ik kom veel sneller aan.
Dan kunnen we elkaar wel vol onbegrip en afschuw bekritiseren, maar het zit blijkbaar toch heel anders in elkaar dan een stuk wilskracht, een andere rem.

Frons

"Zij valt snel af, ik kom veel sneller aan"
Valt ze af terwijl ze zoveel eet? En jij komt aan?
Of gaat je vriendin periodiek op dieet, en daarna vervalt ze weer in haar oude eetpatroon van teveel eten (tot er een bovengrens bereikt is, en dan herhaalt de cyclus zich weer)?

Pluk

Mijn vriendin eet altijd heel veel, schept vaker op, snoept tussendoor, eet gretig en komt geen gram aan, valt eerder af. Toch is ze voor haar lengte tenger te noemen, behalve steviger bovenbenen is ze een slanke tengere dame, figuur peer.
Ze gaat nooit op dieet, soms valt ze af, soms komt ze een kilo aan, maar blijft echt grote hoeveelheden bunkeren. Ze heeft veel honger, eet als een paard en bootwerker tegelijk. Toch is ze dus erg slank.

Ik ben korter, steviger, anders gebouwd dan zij. Als ik maar de helft eet van wat zij wegwerkt op een dag, dan groei ik per 3 kilo in de maand vrees ik.
Als mensen ons naast elkaar zien, dan zou ik degene zijn die de opmerkingen over gewicht naar het hoofd zou krijgen. Zij niet. Terwijl zij echt op een dag ongeveer 3 keer mijn hoeveelheden weg eet.
Ik zit daar niet mee, maar wel met het onbegrip en de veroordeling.
Zij doet het in de ogen van anderen altijd beter, maakt niet uit wát ze doet. Dit omdat zij tenger oogt en ik niet. Dat moet in de ogen van anderen betekenen dat ik iets fout doe. Tja, dat frustreert, want ik leid een gezond leven.

Correctie

Fons schrijft: Dan kunnen we elkaar wel vol onbegrip en afschuw bekritiseren, maar het zit blijkbaar toch heel anders in elkaar dan een stuk wilskracht, een andere rem.
Even voor de duidelijkheid, ik bekritiseer mijn man niet vol onbegrip en afschuw. Integendeel, ik zeg er zelden iets van. Vaak hebben gesprekken over nieuwe plannen voor hem om af te vallen, daar komt hij trouwens zelf mee. Het lijkt mij dat je dan niet al te veel van die plannen moet afwijken. Dus soms probeer ik hem bij de les te houden, (zijn eigen les zeg maar) zijn eigen goede voornemens en plannen. Soms lukt dat en kan ik een gezond alternatief voorstellen, maar soms ook niet. En natuurlijk weet ik dat het zijn strijd is, maar zolang hij mij bij zijn goede plannen blijft betrekken, vind ik dat ik hem ook mag blijven stimuleren het goede pad te bewandelen (en dat doe ik heel voorzichtig)
Maar ik heb ook wel eens een tijdje gezegd dat hij het er met mij maar niet meer over moest hebben. Dan weet ik niet wat de nieuwe plannen en voornemens zijn, en dan bemoei ik me er zowiezo niet mee, maar dat vond hij ook geen goed plan.

Individuele variatie

Uit het tweelingenonderzoek blijkt dat bij de dikkere helft van de tweeling er genen 'aangezet' zijn door stress. Het idee is dan dat die ook weer 'uitgezet' kunnen gaan worden door onderzoek e.d.
Maar zo eenvoudig is het ook weer niet dacht ik later. Ik heb nogal wat stress gehad de laatste 20 jaar van mijn leven en toch eerder dunner dan dikker geworden. Sommigen vallen af van stress en sommigen worden dikker.

Daar heb je gelijk in hoor irene

Als je man je erbij betrekt, mag je je er ook mee bemoeien, maar dan heb je toch altijd weer te maken met die 'gulden middenweg'. Want ook al betrekt hij je er zelf bij, dan is het toch de kunst om het initiatief bij hem te laten. Ik vind dat ook lastig hoor. Wanneer zeg je iets en wanneer kun je beter op je tong bijten?

Annej

Dat komt omdat ieder anders reageert op stress. Ik heb een jaar gehad waarin ik nogal wat te stellen had met mijn toenmalige liefdesleven en werk. Ik was op een gegeven moment zo slank dat mijn zus mij begon te waarschuwen, dat ik uit moest kijken. In die tijd woonde ik alleen en had alleen met mijn eigen eten te maken, dus wat ik niet haalde kon ik sowieso niet opeten. Ik denk dat ik daar nu ook naar zou neigen. Ik weet dat ik af moet vallen, dus dan zou ik het een en ander niet halen ook en als er dan ook nog sprake is van stress, dan heb je het van twee kanten. En de stress vreet energie én het afvallen gaat gepaard met minder calorieën. Maar er zijn mensen die dat niet zo kunnen. Die worden door de stress naar de winkel gezogen en eten de stress weg, voor zolang het duurt, want daar krijgen ze ook weer stress van.
Niet om mezelf op de borst te kloppen, dat meen ik, maar ik zit al tijden in de stress, kan mezelf desondanks toch redelijk in bedwang houden met eten en val af. Mijn kennis (zo blijf ik haar maar noemen) zit in gelijke stress en moet hulp halen bij haar mentor eh meetings om vreetbuien te voorkomen. Vanuit mijn karakter e.d. begrijp ik haar situatie niet, maar ik accepteer het wel.

Frons

voor mijn begrip: jullie hebben dezelfde bezigheden? (qua werk/bewegen/sport). Rookt je vriendin?

Het is een klein wonder dat ze blijkbaar verhoudingsgewijs zoveel kan eten zonder aan te komen. Ze zal het op de een of andere manier toch moeten verbranden. Of ze heeft een lintworm

Variatie

Woe ha ha ha Pluk. De natuur is vol variatie he. Allerlei zaken verschillen. De een heeft zwart haar, de ander blond, de een heeft blauwe ogen, de ander bruin, je hebt lange en korte mensen enzovoort enzovoort. Nou, je hebt dus ook verschillen in de snelheid waarmee de stofwisseling werkt. En dat verandert dan ook nog met de leeftijd. Ik vind het ook een rotstreek dat de natuur maar niet wil nivelleren terwijl dat toch zo'n feest is. En zo zijn er al meer verschillen opgevoerd in deze draad. Het is gewoon een slordige, wanordelijke bende. Schandalig maar waar.

Pluk en ontopic

"Het is een klein wonder dat ze blijkbaar verhoudingsgewijs zoveel kan eten zonder aan te komen"

Dat vind ik nou ook! Maar leg het de omgeving maar eens uit. Maar ik meen het, als zij eet vergeet ik zelfs te eten bij wijze van spreken. De laatste hap verorbert ze net zo smakelijk als de eerste.

Ik heb zwaar lichamelijk werk onder barre omstandigheden, 4 dagen per week, verder geen sport tenzij een stevige wandeling.
Zij heeft 1 sportavond en 3 dagen een zittend beroep.
Ik heb 2 kinderen, zij eentje.
Ik ken haar nu een jaar of 9 en ze schommelt max min 2/plus 4 kilo. Beiden niet-rokers, geen afwijkingen op lichamelijk gebied voor zover bekend.
Echt, als ik achter haar lichamelijk geheim kom vraag ik een ander lijf. En als het een lintworm is haal ik er twee! (ja ja grapje )
Mijn punt is dat er veel vaag blijft, niet alles verklaarbaar is. Dat het stukje wilskracht niet altijd opgaat (je kunt niet je hele leven op wilskracht blijven varen), dat ook niet altijd opgaat: voor mij werkt het zo dus voor jou ook.

Ik zou de betrokkenheid bij de andere mannen in een ander vaatje gieten. In complimenten als het wel goed gaat, in terugtrekken als het niet goed gaat. Maar geen verkapte hints (ik als vrouw hoor die tussen de regels door echt wel en dat de-motiveert), in samen sporten, samen gezond eten, zorg dat er geen snacks in huis zijn, alleen gezonde (is voor iedereen goed toch?) en dan bv in het weekend 1 avond afgepaste minder gezonde snack. Als je jezelf alles ontzegt is het gedoemd te mislukken.

Stimuleer, juich, straal, beloon en steun.

Er zijn zoveel factoren die invloed hebben op je gewicht, stofwisseling enz.
Als het alleen om wilskracht zou gaan, dan was ik zo slank geweest dat je bij het voorbijgaan twee keer had moeten checken of er nu echt iemand voorbijkwam.
En het is gewoon erg frustrerend om je hele leven met het onbegrip van een deel van de wereld om te moeten gaan. Mensen zijn soms hard hoor.

Puberma, woeha?

het duidelijk dat er weinig kennis zit mbt energie-balansen.
Er bestaan geen "wonderen"! Wat er in komt (in je lichaam)als energie wordt of gebruikt voor het basismetabolisme, of voor "arbeid", of voor warmte, of wordt opgeslagen, of wordt weer uitgescheiden( =niet opgenomen door de darmen, en weer uitgepoept).
Andere mogelijkheden ZIJN ER NIET.

Wonderen, pluk

Wonderen bestaan niet, verschillen wel.
Energie gaat nooit verloren, knoop het in je oren. Maar wat kan er allemaal gebeuren met energie? Er stoppen hier veel mensen energie in jou, maar je slaat het alleen maar op. Je verbrandt het niet, je gebruikt het niet, je doet er niets mee. Je bent informatietechnisch een vetklep, Pluk.
Als ik met evenveel energie een racefiets en een oud roestig wrak een duw geef, wordt die energie bij de racefiets omgezet in vaart. Hij zoeft weg, slank, energiek, gemakkelijk. De oude roestige fiets knarst twee rondgangen gaat erbij liggen. Waar is mijn energie gebleven?
Wonderen bestaan niet, verschillen wel.

Wonderen bestaan niet

de energie bij de oude fiets is in warmte gaan zitten. De weerstand/wrijving wordt omgezet in warmte. Dat merk je bij die oude fiets misschien niet zo snel, daarom een simpel voorbeeld: wrijf met je hand met wat druk over een stroef oppervlak. Je huid wordt warm door de wrijving. Doe hetzelfde met wat olie als glijmiddel, en je merkt het verschil, met dezelfde druk glij je makkelijk, haast zonder wrijvingswarmte.
En intellectuele vetklep? Ik ga op elk redelijk argument in, niet op een flauwe ad hominem.

Nou nou verdorie

Inderdaad nooit gehoord van warmte? Als je maar vaak genoeg tegen een bal trapt wordt die warm. Een squashbal moet je inslaan, die doet het pas goed als die warm is.

Vergelijking

Je zei het zelf al: met energie gebeuren verschillende dingen. "Wat er in komt (in je lichaam)als energie wordt of gebruikt voor het basismetabolisme, of voor "arbeid", of voor warmte, of wordt opgeslagen, of wordt weer uitgescheiden( =niet opgenomen door de darmen, en weer uitgepoept)."
De verhouding tussen deze mogelijkheden kunnen per mens verschillen. De een is een racefiets, de ander een roestig brik. Dat is waar het praktijkvoorbeeld van frons op wijst.
En jouw enige reactie is dan de zoveelste variant op 'one size fits all'. Elk pondje gaat door het mondje, zonder meer, maar wat gebeurt er ná de mond met dat pond? Daar gaat het om.