Corona, nog de juiste koers? DEEL II

Hmmm.....

een held vind ik wel heel overdreven gesteld. Het is leuk voor die man maar er zijn helaas heel veel werklozen bijgekomen. Dit is dan een succesverhaaltje van 1 persoon maar er zijn heel veel mensen ontslagen en er komen er nog heel veel bij. Natuurlijk zijn er mensen die kunnen switchen maar niet iedereen heeft een reeks aan diploma's die hij/zij kan gaan afstoffen. Beetje overdreven jubelverhaal in mijn ogen.

de zorg

Vrouwen die weer in de zorg gaan vanwege de huidige nood vind ik geen goed vergelijking met die basisschoolleraar die zo onthaald wordt.

Ik heb een tijd in de zorg gezeten, daar werken voornamelijk vrouwen. Komt er een man, ook al is het een heel jonge man als leerling verpleegkundige op zaal dan krijgt hij meteen alle credits en de patienten denken dat hij meer weet dan de ervaren verpleegkundige puur omdat het een man is.
De leiding neemt hem ook ter hand om een carrierepad uit te stippelen als hij zijn diploma behaald heeft.

Miekemieke

Waarom vind je dat zo anders? Ik zie niet zoveel verschil eerlijk gezegd.

Ik ben het trouwens met je eens dat er geen verschil zou moeten zijn tussen mannen en vrouwen in de manier waarop op de werkvloer met hen wordt omgegaan. Ik ben daar normaal gesproken behoorlijk spits op. Maar ik vind het in het het kader van dit verhaal een beetje raar om nu dat er uit te lichten en daarmee een stap zoals deze eigenlijk af te katten. Dat is een zuurheid waar ik niet in mee wil gaan.

Held

Dat vond ik het verhaal van de man die een professioneel danser is en tijdens de eerste golf zich om heeft geschoold naar stukadoor pas écht een held.

Iets totaal anders waar hij helemaal niet voor opgeleid was in een richting die ook enorme tekorten heeft.

www.ad.nl › rotterdam › van-profes...
Van professioneel danser tot stukadoor. Pom (29) deed het. 'Het is een prachtig ...

Tekorten

Er zijn nog steeds enorme tekorten in zorg, onderwijs, bouw en techniek en ict. Of je een held bent als je je laat omscholen weet ik niet, maar het is wel zeer verstandig om je op deze markten te oriënteren als je nu in een sector werkt waar de banen verdwijnen.

He bah Elena

Wat een deprimerende reacties stuur jij.

Mijn zus deed hetzelfde als Marga Bult, maar na een kortere onderbreking, vorig jaar met pensioen gegaan en op het IC. En zo kennen meer mensen "Marga's". Die kopen niets voor online gejuich op OO. Die willen dat iedereen zich aan de regels houdt en waarderen het als mensen ter plekke iets aardigs voor ze doen.

Met tel je zegeningen doel ik vooral op dat we blij mogen zijn met iedereen die met zoveel voldoening en liefde voor "zijn" kinderen, het onderwijzersvak uitoefent. Het boeit me totaal niet van welk geslacht diegene is. En ook niet hoeveel uur diegene dat doet.

Kaaskopje

Spreek voor jezelf.
Ik werk in zorg en zou het zeker waarderen als er meer waardering voor zou komen.
En dan bedoel ik in zeer algemene zin. (dus jubelkoor op oo, mooi!)
Ter plekke iets aardigs voor me doen mag je dan weer achterwege laten als ik mag kiezen

Verder zou ik niet weten waarom we zo blij mogen zijn als iemand wil lesgeven.
Het lijkt me gewoon een mooi vak, ik vind dat iemand blij mag zijn dat te mogen doen.
Waar ik nu weer blij van word is als mensen bijv willen poetsen, of vuilnis ophalen.

Scholen

Nederlandse basisschoolleerlingen hebben ‘weinig tot geen progressie’ geboekt in de maanden dat de scholen dicht waren vanwege corona. Kinderen van laagopgeleide ouders scoorden het slechtst.

Dit concluderen onderzoekers van Oxford University na analyse van toetsresultaten van leerlingen van circa 15 procent van de Nederlandse basisscholen.

De leerlingen uit de groepen 4 tot en met 7 op deze scholen blijken het afgelopen schooljaar gemiddeld circa 20 procent minder vooruitgang te hebben geboekt dan in voorgaande jaren. Omdat ze ook ongeveer 20 procent van het schooljaar – 8 weken – thuis moesten zitten vanwege de pandemie, concluderen de onderzoekers dat de leerlingen op veel scholen ‘in feite weinig tot geen progressie hebben geboekt in de periode dat ze thuis les kregen’. Sommige scholen scoorden wel goed.

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/kinderen-van-laagopgeleide-ouders-liepen-zorgwekkende-achterstanden-op-door-sluiting-basisscholen~bc3b7aaf/

Ursula

"Sommige scholen scoorden wel goed."

Je zou denken. Mooi, dan gaan we het bij een volgende lockdown allemaal zo doen als die goed scorende scholen!

Maar tegelijk geloof je daar niets van...

En why the fuck moet Oxford dat hier onderzoeken?

Omdat

“ Je zou denken. Mooi, dan gaan we het bij een volgende lockdown allemaal zo doen als die goed scorende scholen!”
Dat zou een ernstige aantasting zijn van de automie van scholen en individuele leerkrachten. Daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen

“ En why the fuck moet Oxford dat hier onderzoeken?”
Omdat men daar wel geïnteresseerd is.

goed scorende scholen

Uit het vervolg van het stukje blijkt al een mogelijke verklaring voor goed scorende scholen: kinderen van goed opgeleide ouders liepen veel minder achterstanden op. Die kinderen zijn niet gelijk over scholen verdeeld. Helaas wordt het "sommige scholen scoorden wel goed" in het geheel niet verder uitgewerkt, en of de score daadwerkelijk te danken was aan iets dat de school deed blijft daarmee volstrekt duister. Grote kans dat het vooral samenhangt met verschillen in schoolpopulatie.

Groeten,

Temet

Oxford

wilde het effect van schoolsluiting onderzoeken en Nederland was een geschikt land om te onderzoeken.

The Netherlands has several features that makes it attractive as a testing groundfor learning loss during the pandemic. While close to the OECD average in terms3
of school spending and educational performance (27), the country leads the worldin broadband penetration (28,29). National and local governments also took swiftaction to ensure that students had access to appropriate technology (30,31). Schoolclosures were short in comparative perspective (Appendix Figure A1), and the rstwave of the pandemic was relatively mild (32). The Netherlands therefore presentsa best-case scenario, providing a lower bound on learning loss elsewhere in Europeand the world. Despite these favorable conditions, survey evidence from lockdownindicates high levels of dissatisfaction with remote learning (33), and considerabledisparities in help with schoolwork and learning resources (20).Key to our study design is the fact that national assessments take place twice ayear in the Netherlands (34): halfway into the school year in January{February andat the end of the school year in May{June. In 2020, these testing dates occurred justbefore and after the nationwide school closures that lasted 8 weeks starting March16 (Figure 1). Access to data from 3 years prior to the pandemic lets us create anatural benchmark against which to assess learning loss.

Goed

Ik vraag me af of die scholen die wel goed scoorden wel zoveel geven gedaan. Ik denk dat het vooral de ouders waren die goed scoorden. Mijn hoogopgeleide collega's met kinderen op de basisschool waren allemaal uren per dag 1 op 1 met hun kinderen bezig om les te geven. Dat kregen ze ook de ruimte voor van de leidinggevende. De meeste van die kinderen kwamen met een voorsprong terug op school of ze hadden een inhaalslag gemaakt op zwakke punten. Dat kan 1 op 1 aandacht doen.

Maar er zijn zoveel kinderen die dat niet hebben. Ik kan me goed voorstellen dat zij een achterstand hebben opgelopen. Ik weet nog dat de juf van mijn kinderen altijd hamerde op lezen in de schoolvakanties, omdat het lezen anders heel snel achteruit ging.

Op het VO zijn de verschillen tussen scholen beter meetbaar denk ik. Ik denk dat weinig ouders met pubers hun kinderen les gaan geven.

Ik las dat hier ook op het forum. Sommige scholen hadden een strak rooster met online lessen en verplicht huiswerk inleveren. Mijn kind had hooguit drie lessen per week en dan nog vaak alleen maar even laten weten dat je er bent en dat was het weer. Niks huiswerk inleveren, niks online toetsen. Ook nu, tijdens quarantaine, zijn er maar 2 leraren bereid om voor de thuiszitters Teams aan te zetten. Dat waren dus drie lessen de afgelopen weken.

Greet

Of jij blij wil zijn mag je inderdaad zelf weten, maar gezien het feit dat er (nog) niet voldoende leerkrachten zijn om in te vallen bij ziekte, lijkt me elk uur wat opgevuld wordt door wie dan ook winst.

Ik bedoelde niet zozeer echt per zorgwerknemer gejubel, maar zomaar wat lekkers van een bakker, blijken van waardering voor de deur, dat idee. Ik hoorde in het voorjaar dat dit soort steuntjes in de rug erg op prijs gesteld werden.

Ik word blij van veel, maar dat was het onderwerp niet. Als een 40-plusser opeens uit liefde voor het vak vuilnis op wil halen zal me dat in eerste instantie verbazen, zeg ik eerlijk, maar als diegene daar gelukkig van wordt... fantastisch!

Tendens

Er is in de publieke opinie wel een tendens die mij zorgen baart. Een uitgesproken voorbeeld daarvan was een radio-interview met Ira Helsloot, hoogleraar besturen van veiligheid aan deRadboud universiteit in Nijmegen.
Die tendens is dat er voorbij gegaan wordt aan het feit, dat er een onbekend virus ronddwaalde, waarvan wel bekend was dat het dodelijk was, dat er geen voor handen medicatie was en geen vaccin.
Langzaam werd dat beeld wel afgezwakt: dodelijk, niet voor iedereen, wel meer inzicht in medische mogelijkheden, herstel mogelijk, soms met langdurige schade etc.

De tendens is nu, dat daaraan voorbij gegaan wordt. Dat wordt het een crisis die we onszelf aandoen (Ira in AD, Volkskrant kan ik helaas niet lezen): ' Helsloot heeft ,,echt een gevoel van diepe droefheid over wat we onszelf en onze samenleving voor de aankomende jaren aandoen. De klap die we nu aan het organiseren zijn, zijn we niet zomaar kwijt.'
Of zoals gisteren iemand bij Op1 zei: het is geen medische crisis.

Helsloot gaat overigens nog veel verder, hij veroorlooft zich medische adviezen (mensen kunnen ook thuis aan de zuurstof), vindt de overlijdens niet zo bezwaarlijk en googelt met cijfers,w aardoor het verlies van levensjaren gigantisch zal zijn door de maatregelen. Waarbij hij vergeet dat veel geld nu wordt gebruikt voor het ins tand houden van banen (bijvoorbeeld), waardoor mensen juist niet in de bijstand komen (dat levert een verlies van 10 levensjaren op, volgens Helsloot. Hij googelt verder: per jaar mag een levensjaar 80.000 kosten, dus per jaar kost een levensjaar 80.000 dus kom je op kapitalen uit.

Dat worden nare gesprekken, als het zicht op oorzaak en gevolg zo door elkaar wordt gehaald.

Ik vind het zorgelijk.

Tsjor

Het is geen medische crisis

Dat vond ik ook zo’n aparte uitspraak. Natuurlijk is het wel een medische crisis. En daarnaast een economische, sociale, noem maar op crisis. Maar als er straks niemand meer in het ziekenhuis terecht kan, zeker als we de maatregelen loslaten, hebben we nauwelijks een gigantisch probleem.

Tja

Ira Helsloot is wiskundige van origine, dus is het niet zo gek dat hij heel cijfermatig naar de crisis kijkt. Als tegenhanger voor alle mensen die persé naar 0 besmettingen willen, vind ik zijn inbreng niet zo gek.

Wie wil pers'e naar 0 besmettingen?

Dat geluid heb ik nog niet gehoord. Wel als begrijpelijke wens van iedereen: was het maar weer voorbij. Maar als beleidsmatig uitgangspunt (we kunnen pas weer open als....) dat ken ik niet.
En als wiskundige vind ik dat hij nogal wat goochelt met de cijfers. Bijvoorbeeld: het getal van 80.000 is ooit als grens gesteld om te kunnen beslissen of bepaalde behandelingen die wellicht zinvol zijn ook nog rechtvaardig zijn gezien de kosten. Behandelingen van miljoenen doen we niet, zeg maar. Maar dat wil niet zeggen dat elk levensjaar 80.000 kost.
Het is ook niet zo dat mensen pers'e in de bijstand komen.
En de maatregelen die nu genomen worden op economisch gebied zijn er vooral op gericht om die armoedeval te voorkomen, voor zover mogelijk. Dan staan de 80 miljard die nu ge"investeerd worden dus niet tegenover de gezondheidszorg.
Maar waar ik echt van schrok was de manier waarop hij lakoniek met sterfte omgaat. Nou ja, gevraagd naar: wat als het zijn moeder of vader zou betreffen, dan wil ij wel toegeven dat er enige emotie bij komt. Maar het gaat niet om emotie. Het gaat om respect voor leven, je gooit levens niet zomaar weg.
En dan gaat hij zijn eigen grenzen over met simpele constateringen: er zitten zoveel mensen thuis met een zuurstoftank. Ja, als je COPD hebt en dan weet je precies wat er in het lichaam gebeurt. Maar niet als je covid hebt, waarbij je zuurstofgehalte in het bloed plotseling snel kan dalen, zonder dat het voorspelbaar is (zeg ik maar even als amateur).

Tsjor

Tsjor

Ik heb het over mensen die dat roepen (ook hier op het forum). Ik zeg nergens dat het een beleidsmatig uitgangspunt is. De uitlatingen van Ira Helsloot zijn ook geen beleidsmatig uitgangspunt. Het is een bijdrage aan de discussie. Een goede tegenhanger.

Ik denk er het mijne van

1960 -> 3,032 miljard mensen op de wereld

2019 > geschat 7,7 miljard mensen op de wereld

Jaarlijkse toename ca. 83 miljoen!!!!

De dood hoort bij het leven. Maar nee, daar komen emoties bij......... dus wordt er van alles aan gedaan om levens te rekken. Want ja, het is iemand zijn vader of moeder.

Laat de natuur zijn gang gaan zodat het evenwicht op de aarde weer enigszins hersteld wordt.

En ja, zelfs als ik dan ""geruimd" moet worden dan is het mijn tijd.

dood

Nou dood, als je er zo nadrukkelijk het jouwe van denkt, kun je dat dan ook onder je gewone nick doen hier?

Je kunt ook met een nieuwe nick 'toekomst' pleiten voor armoedebestrijding, kleinere gezinnen of een groenere economie. Dat helpt ook tegen virussen. Maar nee, dat oogt natuurlijk lang zo spectaculair niet.

Mwa

'Laat de natuur zijn gang gaan zodat het evenwicht op de aarde weer enigszins hersteld wordt.'

Ga je dan ook in een rots wonen zonder wifi en dit forum?

Greet

"Verder zou ik niet weten waarom we zo blij mogen zijn als iemand wil lesgeven.
Het lijkt me gewoon een mooi vak, ik vind dat iemand blij mag zijn dat te mogen doen."

In principe IS het een mooi vak. Maar het moet je wel liggen én je moet het kunnen. Dat geldt hetzelfde voor de zorg.
Ik denk dat elke jongere die naar de PABO gaat, dat doet omdat hij/zij dat leuk lijkt (of dat in de praktijk ook zo uitpakt is weer een ander verhaal....), maar hij/zij gaat dat echt niet doen om het onderwijs te 'redden'. Een ander kiest voor rechten of voor elektricien, gewoon omdat je dat leuk lijkt. Meer is het niet.

Levens weggooien

We zitten in een lastig parket. We zijn zulke gedomesticeerde dieren geworden dat we vergaande verantwoordelijkheid over leven en dood hebben gekregen. Dat is ook een last. Als je de keuze kán maken, móet je hem ook maken. We zijn helemaal niet gewend om daar op deze schaal afwegingen in te maken. We doen het natuurlijk wél als het bijvoorbeeld gaat om sterfte in ontwikkelingslanden. Daar zetten we niet 'alles op alles' om mensenlevens te redden. We vinden dat wel triest maar zien ook niet in hoe het anders zou kunnen.

Daarom dekt het voor mij niet de lading om over vragen zoals Helsloot die stelt te denken als over 'levens weggooien'. Dat is te retorisch voor mij. Het is toch reëel om ons, ruim een half jaar onderweg, de vraag stellen of we onszelf niet enorm overschatten? Waar is de grens van wat mogelijk, redelijk en zelfs verantwoord is? Het voelt lomp om het dan over kosten te hebben. Maar het gaat niet om de bedragen. Als dit op termijn een kaalslag veroorzaakt in wat gefinancierd kan worden in het publieke domein, als ondernemingen op grote schaal failliet gaan, als jongere generaties voor vele jaren met zware lasten opgescheept zitten, als we onherstelbare schade toebrengen aan ontwikkelkansen, dan moet je het daar toch over kunnen hebben?

De meeste mensen zullen niet dood willen. Maar willen ze blijven leven ten koste van hun kinderen, van toekomstige generaties? In onze samenleving is dat geen gebruikelijk perspectief. We ervaren onze manier van leven als vanzelfsprekend. Economische groei, stijgende welvaart, goede leefomstandigheden, bestaanszekerheid, relatieve politieke en sociale stabiliteit. Misschien dat we er daarom ook niet zo goed op die manier over serieuze rampspoed, stagnatie of achteruitgang kunnen denken? Het is moeilijk om de woorden te vinden.

In alle scenario’s worden verlies en opoffering gevraagd. De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten. Heeft de samenleving, de toekomstige generaties wel echt de sterke schouders die dit kunnen dragen, zoals we in onze samenleving geneigd zijn te geloven? Of is ons geloof in alsmaar verdergaande vooruitgang waarin schade altijd wordt hersteld en we er sterker uitkomen een fantasie? Ik weet hier geen antwoord op. Ik denk wel dat het simpele feit dat mensen hier bang voor zijn een serieus te nemen factor is. En het is ook geen totaal van de pot gerukt perspectief. Er gaat wel degelijk grote dreiging uit van het noodgedwongen uitgeven van tientallen of misschien op termijn honderden miljarden euro’s en het herhaaldelijk stilleggen van grote delen van de economie.

Je hoopt dat er een andere mogelijkheid is, waarbij mensenlevens, economie en toekomstige levensstandaard gespaard kunnen worden. Ik heb die hoop (of illusie?) nog niet opgegeven. Maar daarbij is het nodig dat de uitdaging wordt benoemd en dat er wordt nagedacht in hoeverre dit mogelijk gemaakt kan worden. Daarbij komen confronterende vragen op tafel.

Ira Helsloot

https://nfk.nl/themas/geneesmiddelen

Het lijkt mij wel belangrijk om een weerwoord te vinden voor deze professor. Hoe legitiem zijn vragen ook zijn.

Er staan diverse filmpjes met hem op Youtube. En je ziet ook de verbijstering van de mensen met wie hij aan tafel zit. Ja, aan de ene kant zit er wat in, maar aan de andere kant?

Hij beredeneert bijvoorbeeld dat kankerpatienten een duur medicijn alleen nog maar krijgen in de afweging: hoeveel kost het en hoeveel levensjaar voegt het toe.

En waarom berekenen we de Covid patienten daar niet mee? Waarom maken we verschil?

Ja, beste professor, denk ik dan. Eerst heb je een verdelingsprobleem, er komen dure innovatieve kankermedicijnen maar we kunnen niet alles betalen omdat er meer zieken zijn. En dan zoek je naar manieren om het geld zo eerlijk mogelijk te verdelen, maar je zoekt ook naar mogelijkheden om zo'n medicijn wel voor iedereen beschikbaar te krijgen. Want daar gaat het uiteindelijk om. Faciliteer het leven van de mensen. En zet daar je knapste koppen voor in want leven is voor iedereen het hoogste goed. En je wil niet dat de economie uiteindelijk gaat bepalen wie er in leven blijft of wie niet.
Of wel soms? Dat lijkt me een ethische discussie en geen economische discussie.

Wat doet professor Ira Helsloot. Die denkt, nou, als je dan zo'n sleutel hebt is het toch logisch om daar ook andere patiënten mee te meten?
Het heilig verklaren van een middel met het opzij schuiven van het doel.

Om kankerpatienten, maar ook andere patienten, zo goed mogelijk te kunnen helpen, dat is het doel, gaat het niet om de hoeveelheid geld, maar wat kun je doen en hoe kun je dat mogelijk maken zonder de anderen tekort te doen.

Niet voor niets ontstaat er dan een hele discussie als er bedragen bij gemaakt worden door bijvoorbeeld het College voor Zorgverzekeringen. Leven is in feite onbetaalbaar.
Maar we zullen het er mee moeten doen.

Maar eerst is er leven en dan een sleutel om verdeling zo goed mogelijk te faciliteren. Maar je blijft sleutelen aan de sleutel want uiteindelijk gaat het om het leven zelf.

Van de mensen die er al zijn.

En in wat voor wereld wil je leven? We gaan dan een efficienter afvoerputje moeten organiseren voor de zieken en de doden, want de zorg/uitvaart kan het nu al bijna niet aan, dus dat is nog wel even een dingetje.

Dus, of je gaat steeds meer middelen die kant uitschuiven, maar je blijft zoeken naar humane vormen van organisatie.

Het kan best nuttig zijn om de pil van Drion ter beschikking te stellen of een sterfhuis met een mooi filmpje en een sterfmedicijn en daar ga je, zoals in 'soylent green'.
Maar daar zijn boeken over geschreven omdat dit niet de samenleving is waar we ons prettig in vinden.
We willen, als mens, niet gereduceerd worden tot een biologisch economisch puzzelstukje dat verwijderd wordt zodra de door economische kaders gestelde normen worden overschreden.

Het gaat om het faciliteren van leven, dat al bestaat, en niet om het aanpassen van het leven dat al bestaat aan een veranderende werkelijkheid. Hoe aantrekkelijk het ook kan zijn om maatschappelijke problemen op te lossen met een wiskundig modelletje.

Bovendien is er nog een onhandig argument van de professor. Je kunt je kwetsbaren niet isoleren. Die komen voor in de hele samenleving, ook onder jongere leeftijdsgroepen. En ook onder economisch actieven. Je laat de zaak wel instorten als je die pijlers laat instorten. En ook het zorgpersoneel wil graag veilig zijn en niet besmetting op besmetting moeten doorstaan omdat we besluiten dat het virus niet meer met maatregelen bestreden moet worden maar de loop moet worden gegund om meer schade in de toekomst te voorkomen.

En, behalve het filosofische argument, welk leven is meer waard en wat mag dat kosten? Heeft het ook een praktisch argument. De mensen willen niet dood en niet gemarginaliseerd en de economie laten instorten, bijvoorbeeld om de overbevolking te bestrijden en een betere economie mogelijk te maken, vraagt dat 'de mensheid' zich opoffert. Dat is meestal geen optie of een kleine groep gaat bepalen wie zich opoffert en uiteraard zijzelf niet. Kortom,open voor manipulatie door de macht.

Nou roep ik maar wat, ik ben er ook niet voor opgeleid, maar me dunkt dat deze professor, behalve best uitdagend denkmateriaal te leveren, een antwoord nodig heeft van mensen die er wel verstand van hebben.

Jo Hanna

Het is ook een lastige discussie. En vergelijkbaar met armoede in Derde Wereldlanden, of het klimaat. Of ons pensioenstelsel, trouwens. Hoe verder weg (in afstand of in de tijd), hoe meer we geneigd zijn om gevolgen te bagatelliseren. Een zieke door corona nu wordt als veel ernstiger beschouwd dan 5 zieken door uitgestelde zorg over een jaar. Prijsverhoging van kleding nu is vervelender dan armoedevluchtelingen uit India over 20 jaar. Minder vliegen nu is storender dan overstromingen over 10 jaar. Korting op een vaste pensioenuitkering nu is veel slechter te verkopen door politici dan een onzeker pensioen voor de volgende generatie.
Terwijl de maatschappelijke kosten veel hoger zullen zijn.

We leven in die zin allemaal op de pof. Of het nu om uitputting van de aarde gaat door alle nieuwe gadgets of om een generatie jongeren die achterstanden oplooot door de huidige maatregelen, we kijken alleen naar nu en ikke.

ElenaH

Hoe ziet dan de afweging eruit tussen de levensjaren van een covid-patient en de levensjaren van iemand in de bijstand? Iemand in de bijstand kost ook veel geld.
Daarmee wil ik geen argument geven, maar eigenlijk vooral aangeven dat je, op het moment dat je deze kant uit gaat, tot afschuwelijke discussies komt.

Op het moment dat er een wereldomvangrijke dodelijke infectie-ziekte uitbreekt, waarvan eigenlijk niemand nog goed weet hoe er gehandeld moet worden, op dat moment lijkt het mij volstrekt onzinnig, economisch, filosofisch en in relatie tot de gezondheidszorg, om financiele afwegingen te maken en het een tegen het ander tegenover elkaar te zetten.

Hoe wil je lekker kunnen winkelen en feesten, ook als jongere, als ondertussen de lijkkisten zich opstapelen en de opa's en oma's in anonieme massagraven verdwijnen (gisteren beelden van New York gezien, gestapelde, gelijkvormige kisten, zand erover).
Welk restaurant blijft open als vervolgens de een na de andere gast het ziekenhuis in moet, waar geen plaats meer is?

Pas als er weer balans is, dan pas kun je kosten en baten gaan afwegen. Bij AIDS is dat gebeurd. Er is geen vaccin, er zijn wel medicijnen en uiteindelijk blijken die levensreddend te zijn. Daar hangt dan een kostenplaatje aan en dan kun je beslissen of je daartoe bereid bent om dat te betalen, of dat je zoiets hebt van, nou ja, iedereen gaat een keer dood, dus waarom niet.

Er is nu nog geen balans. Er is nog veel te veel onduidelijk. Het ziet ernaar uit dat we wel een balans zullen vinden, dat de kosten niet abnormaal zijn, dat er een vaccin komt, dat we een eventuele opbloeing aankunnen, zoals we een terugkerende griep aankunnen, waarbij we dan ook kunnen accepteren dat er mensen zullen sterven. Die balans komt wel, maar daar is het nu nog veel te vroeg.

Ja, de jonge studenten van de professor leven nu in een andere wereld dan we graag voor hen gezien hadden. Maar dit is hun wereld. We kunnen niet verstoppertje gaan spelen: weet je wat, we stoppen de kwetsbare mensen met al hun ellende weg, isoleren ze, voorzien ze nog vriendelijk van eten en drinken, maar zorgen dat de jongeren er geen last van hebben en rustig door kunnen gaan met hun leven, alsof er niks gebeurd is.

Als je dan hoogleraar besturen van veiligheid bent, dan zou dit toch een grote testcase moeten zijn voor je studenten, een enorme kans en uitdaging, omdat het laat zien dat die veiligheid flinterdun is.

Tsjor

Het grootste punt

is voor mij het verleggen van de discussie: het is geen medisch probleem; de economische, psychische en sociale ellende doen wij.
Ik ben ervan overtuigd dat het wel een medisch probleem is; en dat iedereen zijn stinkende best doet om de economische, sociale en psychische gevolgen zoveel mogelijk te beperken. Waarbij veel afwegingen mogelijk zijn, en dus ook veel discussies. Allemaal terecht. Wie het finale woord weet mag het zeggen.
Maar als je net gaat doen alsof er medisch gezien niets aan de hand is (nou ja, een griepje dan), dan raak je het verband met de rest van wat er gebeurt kwijt en dan ligt alles open voor elke complottheorie en maatschappijkritiek. Want waarom zou welke maatregel dan ook nog nodig zijn, of genomen worden, welke belangen zitten daarachter enz. enz.

Tsjor