Zoon (2) allergisch voor hond
Allergisch voor de hond...
Twee jaar geleden, in mei 2016, is boomertje Dushi bij ons in huis gekomen, nadat mijn moeder was komen te overlijden... In september 2016 is ons zoontje geboren. Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar.
Onze zoon was van begin af aan een zorgenkind. Bijna altijd ziek, eczeem, reflux, koemelkallergie, vaak oorontstekingen etc. Wij hebben in twee jaar tijd bijna geen enkele nacht doorgeslapen. Veel paniek.
In april van dit jaar heeft hij buisjes gekregen.
In mei dit jaar zijn wij op vakantie gegaan en ineens leken alle klachten voorbij. Bij terugkomst thuis vervielen we weer compleet in ziekte en niet lekker zijn. We legden destijds nog geen verbanden.
In september zijn wij wederom op vakantie gegaan en ook nu verdwenen alle klachten als sneeuw voor de zon. De eczeem verdween langzaam, de snotneus was weg, geen jeuk meer en veel rustiger in gedrag. Bij thuiskomst ging het weer mis. De eczeem kwam terug, en daarbij ook de hevige jeuk. De snotneus was er weer en onze zoon vond geen rust in zijn gedrag.
Pas nu gingen wij de link leggen met onze hond. Zou onze zoon allergisch zijn voor onze boomer? We hebben dit besproken met onze kinderarts en zij heeft ons op basis van dit verhaal doorgestuurd naar een allergoloog in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven.
Daar heeft ons zoontje een allergietest gehad (bloedtest + priktest). Uit de priktest kwamen milde allergieën voor hond en paard naar voren. Onze boomer hadden we inmiddels twee weken bij bekenden laten logeren, om te kijken of onze zoon daar positief op zou reageren. Na een zeer grote professionele poetsbeurt van ons huis was het afwachten.
Onze zoon veranderde binnen twee dagen. De eczeem verdween weer en binnen twee weken hadden we de situatie volledig onder controle. Ik heb geen enkele snotneus meer af hoeven te vegen. Zijn gedrag is in positieve zin veranderd. De nachtrust is wedergekeerd.
De allergoloog adviseerde ons om de hond weer terug in huis te nemen om te kijken naar de reactie van onze zoon. Gisteren heb ik de hond opgehaald. Wat heerlijk om haar weer bij ons te hebben. Het is nogal emotioneel... dit hondje was mama's lieveling (en dus ook die van mij), dus het is nogal een geladen onderwerp.
Helaas begint de snotneus alweer en wordt zijn huid weer onrustig.
Het is voor mij nu 100% zeker dat het aan ons hondje ligt en diep in mijn hart weet ik dat we haar moeten gaan herplaatsen. Geen enkele maatregel heeft tot nu toe geholpen. Ik heb mijn moeder beloofd om goed voor haar alles te zorgen en deze situatie steekt me enorm in mijn hart. Natúúrlijk kies ik voor de gezondheid van mijn zoon en natúúrlijk zal ik heus een fijn plekje voor ons hondje vinden.
Helaas zijn er mensen in onze directe omgeving die het niet lijken te begrijpen. Wij hebben twee jaar bijna geen nachtrust gehad en we zijn echt diep moeten gaan. Het is natuurlijk allemaal dubbel, maar aan de ene kant ben ik ontzettend opgelucht dat we nu eindelijk een oorzaak van de klachten van onze zoon hebben gevonden. Het geeft me een naar gevoel dat ik me naar bepaalde mensen (familie van mama) moet 'verantwoorden'. Alsof het nog niet pijnlijk genoeg is allemaal. Er is niemand in onze directe omgeving die Dushi over wil nemen, dus we zullen verder moeten zoeken. Er zal vast een gouden mandje komen, maar goh, wat doet dit pijn zeg.
Ik weet ook niet zo goed wat ik met mijn verhaal wil hier... misschien herkenning? Andere mensen die zoiets mee hebben gemaakt? Een hart onder de riem? Het zit me namelijk erg hoog... sorry als het een rommelig verhaal is geworden.
Erg
O wat naar! Dat was mijn grote angst ook toen wij een hondje kregen, maar gelukkig gaat het goed. Anders was het een groot drama geworden hier. Je hebt helaas geen keuze. Je kunt niets anders doen dan zorgen dat je hondje een fijn mandje krijgt. En dat gaat zeker lukken voor een leuk boomertje. Sterkte!
verantwoording
"Helaas zijn er mensen in onze directe omgeving die het niet lijken te begrijpen."
Afschuwelijk, dan krijg je dat soort mensen er ook nog bij...
Besef dat je niemand verantwoording schuldig bent. Als mensen een oordeel hebben, zou je hoogstens kunnen vragen of ze een weekje in jouw schoenen willen staan met een ziek kind.
Helaas heerst vooral onder dierenliefhebbers nog wel eens het idee dat allergie een smoes is om van je dieren af te komen. Je kind moet maar een pilletje slikken, of je zult wel een smoes verzinnen. Het is al moeilijk genoeg om een dier om die reden weg te doen (ik heb het zelf vrij recentelijk meegemaakt vanwege mijn eigen allergie en ik heb er behoorlijk verdriet om) en dan kun je die oordelen van derden er niet bij hebben.
Kap dit zo kortaf mogelijk af, ofwel "never explain, your friends don't need it and your enemies won't believe you anyway."
Sterkte met deze verdrietige stap!
Onze kat
Hebben wij nu door een herplaatsing. Kleindochter heeft astma en alle dieren moesten weg. Wat heeft de vorige eigenaar het er moeilijk mee. Ze gaf ze zeker niet aan de eerste de beste mee. Ik snap het heel goed en vond het zielig om haar zo verdrietig te zien. Maar je (klein)kind gaat gewoon voor. Maak eerst een afspraak om kennis te maken en ga op je gevoel af. Denk er een nachtje over en geef dan akkoord voor herplaatsing.
Wel commentaar op jouw beslissing
maar hem zelf niet in huis willen nemen? Dat kan het ene oor in en het andere oor uit. Je bent zeker niet over een nacht ijs gegaan en je hebt het echt nog goed gecontroleerd.
Nu rustig en zorgvuldig een goede plek voor je hondje zoeken. Zulke mensen zijn er zeker.Ongelooflijk verdrietig maar noodzakelijk. Sterkte!
mijk
Wie gaat voor
Zolang die hond niet de deur uit is lijdt je kind. Hebben ze daar niet het asiel voor uitgevonden? (voor de hond, niet het kind, ik zeg het er maar bij want sommige mensen raken in de war qua prioriteiten)
Goh moeilijk
Natuurlijk gaat je zoontje voor! Het lastige aan jouw situatie is, dat je zoontje nog niet zelf kan beslissen of hij de allergie voor het huisdier over heeft, of dat hij er medicatie voor wil gebruiken (voor zover dat werkt). Daar kun je met oudere kinderen, van zeg 14-16 jaar nog wel over praten. Dus nu moet jij de knoop doorhakken, met alle twijfel en pijn die daar bij 'past'.
Ik hoop dat je snel een nieuw huis voor je hond zult vinden. Als je Dushi niet via een rasvereniging wilt of kunt laten herplaatsen, zijn er aardig wat mogelijkheden om Dushi onder de aandacht te brengen. Verhuisdieren.nl is daar een van. Maar ook Facebookgroepen. Wij hebben een eerdere hond met foto en al op een advertentiebord in de supermarkt geplaatst, dat had binnen korte tijd succes. Het voelde wel een beetje 'ontaard' om het zo te doen, maar hond heeft via de weg nog 10 jaar een heel fijn leven bij iemand anders gehad.
ouders
Je moeder had vast hetzelfde gedaan als één van haar kinderen zo ziek was geworden, stel ik me zo voor.
Wat wreed, mensen denken niet mee en staan met hun oordeel klaar 
Inderdaad
Wel commentaar leveren maar het hondje niet nemen zodat jij het nog regelmatig kan zien is nogal vreemd.
Je moeder had nooit gewild dat haar kleinkind zo ziek zou zijn van haar hond! Zeg dat maar.
Inderdaad; verhuisdieren.nl
Thanks all!
Dat zijn bemoedigende reacties, dankjewel...
In één van de reacties zei iemand dit: "Helaas heerst vooral onder dierenliefhebbers nog wel eens het idee dat allergie een smoes is om van je dieren af te komen. Je kind moet maar een pilletje slikken, of je zult wel een smoes verzinnen."
Dit is precies waar ik ook mee te dealen heb... ik hoef me inderdaad niet te verantwoorden tegenover anderen, maar door opmerkingen zoals o.a. bovenstaande, vreet ik me van binnen wel op. Ik ben ook een dierenliefhebber, maar dit is thuis geen houdbare situatie. Daarbij is slaapgebrek echt verschrikkelijk.
Onlangs heb ik via Facebook op korte termijn een tijdelijk verblijfadres voor Dushi kunnen vinden. Bij bekenden van bekenden, dus niet helemaal wildvreemd. Het is daar super goed gegaan en dat geeft mij vertrouwen dat Dushi elders ook alle liefde en aandacht kan krijgen.
Dushi is het laatst tastbare wat ik van mijn moeder heb. Ik heb er álles aan gedaan om haar een zo goed mogelijk thuis te geven. Ik heb er ook álles aan gedaan om erachter te komen of de hond inderdaad de trigger is van de allergische reacties van onze zoon. Meer kon ik niet doen... het is voor mij duidelijk.
Zoals bovenstaand al vaker is gezegd: mama zou nooit hebben gewild dat haar kleinzoon klachten zou ondervinden van haar hond.
Dushi!
Nou da's ook toevallig! Wij hebben ook een boomer die Dushi heet. Sinds april dit jaar. Ook een herplaatser. Om een andere reden.
Ik vind dat je gewoon je verantwoordelijkheid neemt door voor je hond een goed adres te zoeken. En mensen die daar anders over denken, snappen het kennelijk niet. Niks van aan trekken. Het is vervelend genoeg.
Groet,
Jo Hanna
Oh en ..
Als het je nou echt een probleem geeft om een adres voor de hond te vinden, wil ik eventueel een tweede hondje wel overwegen. Al is het natuurlijk wel een beetje vreemd: twee Dushi's! Wij wonen in de omgeving van Eindhoven.
Groet,
Jo Hanna
Wel gemakkelijk
Hoef je maar 1keer te roepen 😂
Ja, hilarisch
Je zou toch vreemd staan te kijken als je iemand tegenkomt met twee honden met dezelfde naam! Leidt vast tot veel kletspraatjes op straat. Ben ik wel voor in 😃.
Groet,
Jo Hanna
Toeval bestaat niet!
"Nou da's ook toevallig! Wij hebben ook een boomer die Dushi heet."
Niks toevalligs aan, mensen zijn kuddedieren 
Van mijn generatie heet ook iedereen Ad en als ik naar het strand ga gaat meteen iedereen!
Oooh, is dat het!
Ik ben helemaal niet into hondennamen dus ik vond het bijzonder. Misschien was er ooit een TV hond die Dushi heette? Ik heb ook geen idee hoe de ex-baasjes van onze Dushi aan haar naam zijn gekomen maar ik vind het best een leuke naam.
Ik ga dan weer zelden naar het strand: te ver weg. Best jammer, zou Dushi vast wel leuk vinden!
Groet,
Jo Hanna
Adresje gevonden
Ahhh, wat een lieve reacties....
Wat toevallig, nog een boomer-hondje die Dushi heet. Wat een heerlijke knuffelbeestjes zijn het toch.
Na een lange zoektocht hebben wij een hele lieve vrouw gevonden die Dushi alle liefde zal gaan geven. Ik heb enkele reacties gehad vanuit het hele land, maar ik houd Dushi toch het liefst een beetje bij ons in de buurt. Zo verlies ik haar niet helemaal uit het oog.
Afgelopen zondag hebben we kennis gemaakt met de mevrouw en het klikte meteen goed. Ze heeft een zoontje van 5 jaar. Ze woont op 5 minuten van mijn schoonmoeder af, dus dat is fijn. Ze heeft ook gezegd dat ik zo vaak als ik wil langs mag komen.... en als ik het fijn vind dat ze me iedere dag een update geeft hoe het met Dushi gaat. Ze heeft altijd honden gehad, dus ook dat is een fijne gedachte.
Ik ben heel veeleisend geweest in de zoektocht naar een nieuw baasje en dat mag ook, vind ik. Het is mama's hondje en ik heb beloofd goed voor haar te zorgen. Hopelijk zorg ik op deze manier ook goed voor haar. Het knaagt wel aan mij, natúúrlijk, het is lastig om haar te moeten herplaatsen..... ik heb er echt buikpijn van. Maar in dit geval lijdt de gezondheid van mijn zoontje er dermate onder dat we geen andere keuze hebben.
15 December gaat Dushi weg... tot die tijd gaan we nog héél veel knuffelen...
Fijn!
Tuurlijk ben je kritisch geweest in je keuze. Dat is ook een blijk van goed zorgen voor je dier. Fijn dat het is gelukt. Wat niet gaat dat gaat niet, en een ziek kind zou voor mij ook een no go zijn. Het lijkt me emotioneel heel moeilijk om afstand te doen van een dier maar rationeel is dit echt de beste oplossing. En dat gaat je vast helpen om vrede te hebben met je besluit.
Geniet nog even van elkaar!
Groet,
Jo Hanna (& Dushi)
Laatst tastbare...
Thanks, Jo Hanna (& Dushi!) 
)
Het is goed zo, denk ik.... vind het zo moeilijk omdat Dushi het laatst tastbare is dat ik van mama heb. 'Dushi' was ook haar laatste woord.... het is zo geladen allemaal, maar mama zou ook nooit gewild hebben dat mijn zoontje er zo ziek van wordt. Emotioneel is het een strijd, maar zoals je zegt: rationeel is dit de beste oplossing. Het zal me wat tijd kosten, maar als ik straks zie dat Dushi het naar haar zin heeft, komt het vast goed.
Fijn om te horen
Fijn hoor, dat je iemand hebt gevonden waar het echt mee klikte. Ik geef je alleen wel (ongevraagd) advies en dat is dat je er wel beter aan doet om de komende maanden (ja sorry) Dushi beter met rust kunt laten. Geef Dushi en het nieuwe baasje de kans om aan elkaar te hechten en jou een 'buitenstaander' te laten worden. Als jullie elkaar dan weer zien is dat ongetwijfeld weer met groot enthousiasme, maar dan is wel duidelijk dat jij weer weggaat en het nieuwe baasje blijft. Foto's en verhalen via internet uitwisselen is prima natuurlijk, handig juist als je nog wat kunt toelichten, als daar om gevraagd wordt en voor jou ontzettend fijn om te zien hoe het gaat.
Advies, graag!
Alle adviezen zijn welkom, dus ook die van jou, Kaaskopje.
Je beredenering klinkt helemaal logisch. Vanuit dat perspectief had ik het helemaal nog niet bekeken. Gelukkig raak ik Dushi niet helemaal kwijt en vindt het nieuwe baasje het prima als ik regelmatig op bezoek kom. Ik ga proberen om de eerste periode wat afstand te houden.
En het is ook wat je zegt; als ik via whatsapp nog goed contact heb en zie dat het goed gaat met mijn kleine knuffel, zal het gemis misschien iets minder groot zijn.
Thanks voor je tip!
