medemensen zonder huisdiergevoel

Een band.

Je krijgt een band met een dier en afscheid nemen doet pijn.
Kwestie van emphatisch vermogen lijkt mij.

Je hoeft niet hetzelfde te voelen of meegemaakt te hebben om een beetje te begrijpen dat een ander verdrietig kan zijn om iets. Soms staat mijn emphatische vermogen ook op een laag pitje, maar laat dat dan niet merken. Als een dominee spreek ik mijn troostende woorden

Mee opgroeien

Ik denk dat je er mee opgegroeid moet zijn om het te waarderen.
Mijn man en ik komen beiden uit een gezin waar altijd huisdieren waren en het was ook volkomen logisch dat wij zodat we samen woonden een hond in huis haalden.
Onze kinderen hebben cavia’s en triops gehad. En er ook altijd wel goed voor gezorgd. Ik denk dat zij later ook zelf dieren zullen hebben.

Uiteindelijk heb je van huisdieren veel rommel, zorgen en ze kosten ook nog eens geld. Net als van kinderen eigenlijk Volkomen onnuttig eigenlijk, maar wij zouden niet zonder kunnen denk ik.

Liefdesverdriet

Als wij vroeger liefdesverdriet hadden waren er altijd wel goedbedoelende lieden die ons zeiden dat er wel weer een nieuwe jongen zich zou aandienen. Geen handvol, maar een land vol... Je kent het wel. Mijn moeder sprong dan altijd direct voor ons in het verweer. "Niemand is zoals deze ene jongen en daar mag je gewoon heel verdrietig over zijn." Ik vond dat toen erg lief van haar.

Ja, het verlies van een huisdier kan heel ingrijpend zijn, of op zijn minst heel aangrijpend. Het is zo onschuldig. Zo kwetsbaar. Je voelt je verantwoordelijk. Je hebt herinneringen aan en met het dier. Moeilijk uit te leggen aan iemand die zo'n dier ziet als een voorwerp. Die denkt: er is geen handvol maar een land vol konijnen.

De kat die wij vroeger hadden overleed toen hij 19 was. Hij was met mij mee op kamers gegaan. Ik had zoveel met hem meegemaakt... Poeh. dat was echt heftig. Ook omdat mijn vriend (nu man) erg dol op het beestje was en nog meer ontroostbaar leek dan ik.

Verdrietig

Ik heb verdriet als iets in mijn kring het leven laat en begrip en medeleven als dat bij een ander gebeurt.
Ook hier waren de opmerkingen soms tegen het botte aan en ik vraag me dan altijd af waarom.

Dat je niets met huisdieren hebt is prima, maar zo bot of vol onbegrip, dan mis je idd wel wat emphatisch vermogen. En het belachelijk maken van andermans verdriet vind ik afstotelijk.

Zeker Woef!

Hier ook een botte opmerking aan tafel. Gelukkig niet waar de treurende baasjes bij waren, ze zullen het van mij uiteraard niet doorgebriefd krijgen, maar het geeft me een naar gevoel. Kinderen uit hetzelfde gezin en zo verschillend. Dat stelt me teleur.
Als je niks met huisdieren hebt, doe dan niet lollig om het verdriet van een ander.

'X heeft minder empathisch vermogen, daar veranderen wij niks aan, we moeten het ermee doen,' stelde mijn wederhelft. Ik denk dat hij gelijk heeft.

"Daar moeten we het mee doen"

nou, nee, niet mee eens. Degene zonder/met minder empathisch vermogen hoeft dat niet rond te roeptoeteren, dat ze iets niet begrijpen. Of erger nog, het belachelijk maken of bagatelliseren. Ze kunnen ook gewoon hummen en knikken en verder hun mond houden. Of gewoon iets troostends zeggen.

Ik snap dat nooit zo, die zogenaamde open, eerlijke en directe mensen. Ik vind dat vaak eigenlijk neerkomen op neerbuigend, negatief. Mijn oma zei altijd al, als je niks aardigs te zeggen hebt (over elkaar), zeg dan maar gewoon niks. Vind ik vaak een prima optie, waar te weinig gebruik van wordt gemaakt.
Als je nou hoort/ziet/weet dat een ander verdriet voelt, dan kun je dat toch gewoon bevestigen, of je nou begrijpt waar die ander zich druk om maakt of niet?
Ik vind het zo respectloos als je een ander zijn/haar verdriet belachelijk maakt of niet serieus neemt.

ligt eraan

Het ligt eraan. Zoals nu, nu ik pas hoorde dat een oud klasgenootje van me terminaal ziek is, alleenstaand met drie jonge kinderen en ik haar twee jaar geleden nog sprak, kan ik dode konijnen weer erg relativeren.
Maar ook omdat ik nooit veel met konijnen had. Wel met katten. En ik kan me voorstellen dat mensen meer meelevend zijn met honden en katten dan met konijnen, omdat je er meestal meer contact mee kan maken (sommige konijnen uitgezonderd). Maar alleen al dat zo'n beestje hveel heeft meegemaakt met jou of je gezin en weer een tijdperk wordt afgesloten kan verdrietig maken.

Heb niets met huisdieren

Ik heb niets met dieren en kan me ook niet inleven in het verdriet dat iemand heeft omdat er een huisdier is overleden. Maar uiteraard zal ik dat nooit tegen iemand zeggen. Dus of dit me nou minder empathisch maakt? Natuurlijk wens ik iemand sterkte als er een dier is overleden. Maar ik voel het verdriet niet.

' daar moeten we het mee doen'

Ik snap dat je schrijft - 'niet mee eens' .Het is ook niet oke. Maar je kunt een ander niet veranderen, al zou je dat graag willen. Sommige mensen missen kennelijk een schakeltje. En inderdaad, gewoon niks zeggen is dan een wijs alternatief.

Verdriet relativeren - tja, wat je persoonlijk meemaakt is van een heel andere orde dan gemis van een onbekende. Baasje van het beestje vindt het verstandelijk gezien ook raar dat ze zoveel verdriet heeft. Verdriet is vaak een heel verhaal. Achter het moment van nu zit van alles aan herinneringen en associaties.

Het ene dier zal meer gevoel oproepen dan het andere. Als iemand een slang als huisdier heeft en die moet missen, ben ik vast een zwijgzame omstander. Geen idee of slangen oud worden trouwens,
Maar we dwalen af.

Menselijke communicatie en elkaar goed begrijpen is ingewikkeld.

Moet je verdriet voelen om mee te leven dan?

Ik ben ook geen huisdieren (meer) gewend. Als iemand verdrietig is over het verlies van een huisdier voel ik gee verdriet maar kan wel iets zeggen dat jan troosten.
We hebben hier een goudvis gehad en zoon was oprecht verdrietig toen Wortelgup overleed na 6 jaar zoon was 11 toen.
Toen waren er ook mensen die heel "meelevend" waren. Ach joh, wat geeft dat nou voor €3.00 heb je een nieuwe!
Dt is ook wel zo masr dat is dan niet de Wortelgup die je van je tante kreeg en die je persoonlijk hebt gered van de uitdrogingsdood, omdat je erbij was toen hij met een sierlijke boog uit zijn kom sprong.

Er de draak mee steken als een ander verdrietig is over een verloren huisdier is helemaal not done.

Maar na heel wat narigheid in het gezin dit jaar weet ik mensen zelfs raar uit de bocht kunnen vliegen als het om een mensenleven gaat.

verdriet voelen helpt wel

als je je herinnert hoe je je voelde in een dergelijke situatie, dan helpt dat wel. Al moet je natuurlijk nooit beginnen over: 'ja, dat had ik ook, en toen, en toen...' Afleren!

Ingewikkeld

Ik vind het wel wat makkelijk om het onder 'inlevingsvermogen' te vatten. Dat wordt mi snel geroepen, in de praktijk blijkt dat inlevingsvermogen vaak sterk beperkt. (bij ons allen)
Meestal wordt met inlevingsvermogen bedoeld dat je snapt wat de ander voelt omdat het jezelf toch ook raakt. Of dat je het snapt omdat het nu eenmaal veel mensen raakt, en daardoor dus vertrouwd voelt. (zelfs al voel je het zelf niet zo)

Maar hoe zit het bijv met inleven in iemands belevingen die juist minder inleeft? Of minder in specifieke onderwerpen? (zoals dus zo'n gehechtheid aan een huisdier)
Hoe zit het met gevoeligheid van mensen als insecten gewond worden, of principes? Routines? Eergevoel?
Gevoeligheid van mensen tav mishandeling van (anonieme) dieren? Bio industrie?

Het onderwerp 'huisdieren' heeft doorgaans een hoge schattigheidsfactor en is perfecte sociale smeer. Het 'meeleven' is mi vaker ingegeven door sentimentele dan door emotionele factoren en bindt mensen. Helemaal prima maar soms stoort het verheven 'empatisch vermogen' (als plakker daarop) me wel wat.

Omgekeerd geldt precies hetzelfde, afzetten tegen sentimentaliteit bindt ook en is niet zelden gewoon een sociale strategie. Maar een bepaalde humor kan ook weer juist emoties helpen reguleren.
Sommige mensen zetten zich ook af juist tegen het al te veel (onecht?) samen delen van dit soort sentimenten. Wellicht leven ze zich prima in maar houden ze dat graag voor zichzelf.

geen idee

Ik ben opgegroeid met een hond en we hebben ook konijnen en andere kleine diertjes gehad (niet allemaal tegelijk). Hoewel ik verdriet heb gehad toen onze hond dood ging, heb ik tegenwoordig helemaal geen behoefte aan huisdieren en heb ik ook geen idee wat ik zou zeggen als iemands konijn was overleden.
Ik vind het trouwens een wat vreemd gespreksonderwerp om in meer dan 1 zin te bespreken op een verjaardag. In de zin dat je van alle/meerdere gasten te weten komt hoe ze er over denken, zo lang. Ik zou denk ik "o" zeggen op de eerste mededeling en er niet op zitten te wachten dat er dan een nog langer verhaal kwam over hoe erg het wel niet was. Niet op een verjaardag in ieder geval! Mocht het in de groep gegooid worden dan zou ik ook niet reageren.

Natuurlijk

Als iemand mij iets vertelt waar deze persoon duidelijk heel verdrietig over is dan zou ik mijn medeleven tonen. Natuurlijk. Je hoeft iets niet zelf in te voelen of zelf hebben meegemaakt om te beseffen dat deze persoon dit heel erg vindt en troost nodig heeft.
Natuurlijk is dat niet het moment om te zeggen dat het maar een konijn/vis/eerste vriendje was en dat er veel ergere dingen zijn.

Andersom hou je er natuurlijk ook rekening mee. Je gaat niet aan iemand die net een dierbare verloren heeft zeggen hoe verdrietig je bent omdat de hamster is overleden. Je verdriet is daar niet minder echt om maar dat is gewoon niet het moment.

Overigens merk ik dat de meeste mensen enorm meeleven als er een huisdier is overleden. De kat van een collega is laatst doodgegaan en de meeste mensen kwamen naar haar toe om haar te omhelzen en te vertellen hoe erg ze het voor haar vonden. Ze heeft zelfs kaartjes, gedichtjes en foto's gekregen en mensen namen haar mee uit voor koffie en dergelijke. Ook mensen die zelf geen huisdieren hebben waren echt heel meelevend.

Getuige van jouw bezorgdheid

Hier ken ik mijn pappenheimers; een onderwerp over de kosten van een dierenarts of dierenbegraafplaats kan een pijnlijke aangelegenheid worden. Reden te meer om die niet in de kring te gooien.

Maar ik heb wel steun gekregen in de tijd dat ons konijn ziek was en huisgenoot zag hoe zeer ik er mee bezig was om het dier te helpen. Hoeveel tijd dit van mij vroeg en hoeveel geduld ik had. Hoe de kosten van een foto €40, belangrijk was voor de acceptatie van inslapen. Hij was getuige van mijn groeiproces tot afscheid nemen.
Het diertje heb ik begraven, maar ik was niet gerust bij de wijze waarop; te weinig aarde om plunderen door nachtdieren te voorkomen. De normaal gevoelloze huisgenoot bood aan om er nog eens langs te gaan en het beter toe te dekken. Begrip voor mijn onrust en gevoel.

Een tijdje later had een schoonzus gezeur met een ziekelijk hondje. De opmerkingen over de oplopende kosten of een hond op de leren bank, waren niet uit de lucht. Maar ja, het proces rondom de bezorgdheid ging ook langs hem heen. Daar was hij geen getuige van.

Sommige mensen zien dieren ook niet als huisgenoot, maar dat betekent niet dat ze inmuum zijn voor je emoties; ze waren er alleen geen getuige van.

Nuchter

Ik sta, vind ik, redelijk nuchter in het leven. Pragmatisch kun je het ook noemen. Dingen gaan zoals ze gaan, niet te lang in blijven hangen, want het leven gaat door. Ik heb alleen wel geleerd dat ik mezelf niet te zeer als maatstaf moet nemen. Vind ik het erger als een hond doodgaat dan een rat? Ja absoluut. Maar ik mag het verdriet van een ander om de dood van een rat niet belachelijk maken. Snap ik altijd dat iemand niet over de dood van een huisdier komt? Nee sorry, daar komt mijn nuchtere aard dan naar boven. Maar ook dat is niet aan mij. Voel je het zo, dan voel je het zo.

Ik relativeer zelf wel heel erg als het om mezelf gaat. Dat is misschien ook een manier om ermee om te kunnen gaan. Het kan altijd erger! Laat ik me gelukkig prijzen dat mijn situatie niet "nog erger was of is".

Dierenmensen en mensenmensen

Net als een paar anderen hier, heb ik het idee dat met dieren opgroeien je receptiever maakt voor het later zelf willen hebben van huisdieren en verdrietig zijn als ze overlijden. Ik ben met honden, katten en konijnen opgegroeid, met de laatsten had ik minder maar de honden en katten waren mijn alles (vooral als enig kind).
Ik was heel erg van slag toen Rixa, mijn Golden Retriever, overleed in 2012. Ze overleed op eerste Kerstdag, ze was bij ons gekomen met de Kerst 11 jaar eerder. Cirkeltje rond zou je zeggen maar de toevalligheid was mooi en pijnlijk tegelijkertijd. Ook omdat het mijn eerste Kerst na de scheiding was. En nu nog zijn er momenten dat ik met veel vertedering aan haar kan denken maar verdrietig ben ik niet meer, meer nostalgisch naar de kindertijd van mijn kinderen.
Sini

Band

Ah ja, lieve Rixa!

Ik kan zelf ook echt merken met welk dier ik een betere band voelde. Dat is helaas niet automatisch bij ieder dier even groot. Onze eerste gezamenlijke hond was een favoriet van ons allebei. De twee laatste honden ook, waarvan één nog bij ons is. Deze hond is qua gedrag wat ingewikkelder dan de voorgaande honden, maar dat maakt voor mijn liefde voor de hond niet uit merk ik. Ik vind het jammer dat het zo is, maar net als met kinderen die niet altijd leuk en gezellig zijn, is dat een gegeven wat ik voor lief neem.

Bij de katten heb/had ik ook mijn voorkeur. We hadden een lapjeskat, een ontzettend makkelijke kat, die alles wel best vond. En een kat met een abbesijn in de voorouders. Een echte mensenkat. Mijn dochter was daar ook aan verknocht. Het was heel erg zuur, dat juist deze kat aan een hele akelige ziekte te jong is overleden.

Nu hebben we ook visjes. Ik vind ze heel erg leuk. Leuker dan ik had verwacht. Maar visjes zijn niet hetzelfde als een hond of kat. Het is sneu voor de visjes als het niet goed gaat, ik voel het een beetje als "falen" als dat gebeurt, verdorie wat zielig nou..., maar ik voel dat niet als groot verdriet, zoals bij een hond of kat. Dat geldt ook voor parkieten die we hadden en konijnen stalen ook niet volledig mijn hart, maar wel leuk genoeg om gehad te hebben.

Als kind heb ik wel een hond meegemaakt, maar die is na anderhalf jaar alweer verhuisd, omdat mijn vader er niet tegen kon. Teveel onrust om zijn benen. Wat was ik boos en verdrietig. Dat was denk ik wel de reden waarom ik direct huisdieren nam, zodra dat kon. Ook een hond en dat was achteraf geen goede beslissing. Ik werkte 40 uur per week en liet hem te kort uit. Na een jaar is hij naar een betere eigenaar gegaan.

Empathie

Voor mij blijft het sleutelwoord bij dit soort zaken toch wel empathie. Nee, ik hoef me niet in te leven in het verdriet van de ander. Ik hoef het ook niet zelf meegemaakt te hebben. Maar ik leef wel méé in het verdriet van de ander. Omdat ik zie hoe het diegene raakt en omdat ik weet welke band hij of zij met het dier gehad heeft.

Dus zelfs in geval van slang of (brrr) vogelspin zal ik denk ik mijn medeleven oprecht kunnen uiten. Niet omdat ik iets heb met de dieren in kwestie, maar met hun baasje.

Overigens meen ik dat slangen, evenals vogelspinnen (nieuwe brrr) behoorlijk oud kunnen worden.

Kleine moeite

Hoeveel moeite is het ook eigenlijk om op zijn minst een keelgeluid te maken in de strekking van 'ahhhh', of schriftelijk 'wat sneu'. Daar lig je niet meteen afgepeigerd door achterover, zelfs niet als je er geen snars van meent.

Voor zover iemand zou zitten wachten op mijn mening

natuurlijk is dat erg, als men een huisdier, dat wel vaker al jarenlang ergens woont en inmiddels een trouwe huisgenoot geworden is, moet laten inslapen.
Maar laten we vooral het onderscheid niet uit het oog verliezen: dit gaat over verdriet van mensen. Niet over arm nijntje.

Ik moet opeens denken....

Aan onze wandelende takken, Nico en Gola die op de eerste onverwacht warme lentedag in de vensterbank stonden, waar zonder dat we het doorhadden de temperatuur snel hoog opliep, en voor een sneu einde van de 2 zorgde. Mijn man kreeg de schuld. Die had ze daar neergezet.

Ik zie de kinderen ( ik schat 8,5,3) nog in processie, met de takken op een stuk keukenrol naar de zelfgegraven kuiltjes lopen. Met kruis en grafmonumentje ‘hier rusten Nico en Gola’. Bloedserieus. En ik maar mijn beste doen om ook gepast te blijven kijken. Ze weten het nog steeds.

Overigens hadde Nico en Gola voor hun voortijdig heengaan minstens 350 eitjes gelegd, maar dat wisten we toen nog niet.......

Ingrid

Enne...

Wat is er met de eitjes gebeurd? Ik ben nu toch echt benieuwd...

Nou, OND

Een paar maanden later hadden we 300+ baby-takjes......

natuurlijk - het gaat om het mensenverdriet

en niet om een zielig diertje… al is het beslist naar voor het dier dat als de laatste levensfase pijnlijk is.

In een andere huisdierendraad stelt OND dat échte dierenvrienden dan hun huisdier de fatale klap zouden moeten verkopen, in plaats van tijd & eventueel lijden te rekken/uit te stellen met ritjes dierenarts (dit laatste is mijn invulling).

Mijn vader (1913) bracht vroeger zelf een ongewenst nest jonge katjes om; een vervelend karweitje, maar zo ging het op het boerenland. Najaarskatten floreerden vaak niet en ik herinner me een keer dat moederpoes begon de jonkies op te eten - geheel natuurlijk, maar akelig om te zien. Daar heeft mijn vader toen - buiten ons zicht- ook een einde aan gemaakt.

Het zal best voorkomen dat dierenlevens om het verdriet van de baasjes uit te stellen, soms langer duren dan wijs was geweest. Dat gebeurt nu eenmaal als dieren gezelschapsdieren worden en in die functie onmisbaar zijn. We hebben anno 2018 in Nederland geen konijn voor de slacht in een hokje, zoals Youps Flappie. Hoe was dat ook alweer bij Otje van Annie MG: dieren met een naam eet je niet op.

Sommige dingen voel ik zelf ook niet helemaal aan

De dierenambulance hier regelt vervoer naar crematorium en terug. Eerste hond gecremeerd omdat we dan een afscheidscerermonie konden doen met kinderen. Tweede hond dus ook verstrooid in de de tuin. Hingen ze me ineens opbellen dat de hond opgebaard lag en of ik nog afscheid wilde nemen. En toen as kwm halen begon er iemand over de rouwverwerking. Ik vind dat opgelegde medeleven al naar als het om mensen gaat maar met dieren werkt het op mijn lachspieren. Dat plechtige. Terwijl ik doodverdrietig was hoor maar daar hoeft geen roos met een gedichtje bij...

Mijk

"In een andere huisdierendraad stelt OND

dat échte dierenvrienden dan hun huisdier de fatale klap zouden moeten verkopen, in plaats van tijd & eventueel lijden te rekken/uit te stellen met ritjes dierenarts (dit laatste is mijn invulling). "

Ik krijg een krimp van plaatsvervangende schaamte. U refereert naar dit bericht: https://www.ouders.nl/comment/6969809#comment-6969809.
Zelfs voor de allersimpelsten onder ons is het allicht duidelijk dat dit niet gaat over "hun huisdier".
"Uw invulling" komt aardig in de buurt van de "invulling" van mijn beerput.