Sinds ik verhuisd ben erg depri

Waarom verhuisd

Hoi,

Waarom ben je vorig jaar verhuisd? Er is toch een moment geweest dat je je nieuwe woonplaats wel zag zitten, anders was je hier niet naartoe verhuisd? Ik zou het nog tot en met de zomer afwachten, straks wordt het weer lekkerder weer en komen de mensen weer buiten, nu is het hier ook een stuk saaier dan in de zomer. Misschien kan je op een club/cursus gaan bij jou in het dorp, dan leer je wat andere mensen kennen?

Sterkte,
Maxime

Wortelen

Ik weet niet of dat voor jou ook geldt, maar ik heb zelf altijd een paar jaar nodig om te wortelen in een nieuwe woonplaats. Dus misschien jezelf wat meer tijd gunnen?

Het is nu ook uitgesproken somber en saai weer, dat helpt ook niet. Als het lente wordt wordt het buiten ook weer wat gezelliger, meer volk op straat, sneller een praatje, wat meer leven in de brouwerij.

Waarom ben je verhuisd eigenlijk?

groet, Ellen

Verenigingsleven

Als je niet meer in de grote stad woont, moet je het toch meer zoeken in het verenigingsleven.
En omgekeerd kan even hard: je doodeenzaam voelen in een grote stad!

Wennen na een verhuizing kost gewoon een jaar of 2. 't Is dus nu VEEL te vroeg om te stellen dat het voor jou geen verbetering is.
Ga toch naar het zangkoor of de korfbal!

Wortelen

Ik ben ook veel verhuisd en verzuchtte een jaar geleden dat ik hier toch "al 2 jaar woonde " en toch nog niet echt het wortelgevoel had. En toen zei een kennis, zeer terecht, dat ik hier "pas" 2 jaar woonde.
Nu woon ik hier ruim 3 jaar en sinds een half jaar pas voel ik me hier echt thuis, omdat ik hier echt leuke mensen heb getroffen. Ik merkte het bijv. aan mijn verjaardag onlangs; eindelijk had ik hier op een vrijdagmorgen plenty koffievisite, en allemaal uit de buurt.
Dus probeer vol te houden!

Gr, Astrid

Hier vier jaar geduurd

Als ik de Staatsloterij win, zit ik binnen de kortste keren weer in Amsterdam, laat ik dat voorop stellen. Als ik manlief meekrijg en dat is zeer de vraag. Toch ben ik inmiddels wel gewend aan mijn nieuwe woonplaats, maar het duurde vier jaar. Ik werkte elders, dat helpt absoluut niet want je maakt moeilijk kennis met nieuwe mensen. De buurvrouwen kende ik wel snel, maar die waren van een andere leeftijdscategorie en het contact bestond eigenlijk voornamelijk uit een handje helpen als ze het niet alleen af konden.
De grote ommekeer kwam toen ik in mijn huidige woonplaats ging werken. Mijn man werkte hier al vanaf het begin en had al heel veel contacten, ook via de sportvereniging trouwens. Ik zou dus in jouw geval proberen om het verenigingsleven binnen te komen. Werken in zo'n klein plaatsje wordt moeilijk, neem ik aan. En ja, met dit weer klim ik ook tegen de muren op en dat heeft niets met de woonplaats te maken.
Groetjes en sterkte
Massi

Kost tijd

Zelf kan ik niet goed tegen veranderingen. Ik ben vaak verhuisd en heb in verschillende extremen gewoond (platteland en wereldsteden) maar mijn belangrijkste conclusie is dat het tijd nodig heeft. Voor mijzelf een jaar maar voor anderen zal het nog langer zijn.

Aan de andere kant als je iemand bent die dol is op het stadse leven, het feit dat je overal te voet heen kan, de diversiviteit, de levendigheid de enorme hoeveelheid cultuur en uitgaansleven kan ik me voorstellen dat je het gewoon niet leuk vindt. Misschien weegt voor jou de natuur, de rust en het grotere huis niet op tegen het stadsleven. Dat kan. Misschien is de verhuizing gewoon een vergissing geweest. In dat geval zou ik proberen om een plan de campagne te maken om zo vlug mogelijk weer in de stad terecht te komen.

Zet in elk geval op een rij waarom je hier heen gekomen bent, wat je dacht te treffen, wat je niet hebt getroffen, wat je mist van de vorige woonplaats en hoe je dat weer terug kan krijgen.
Je kan ook een tijdspanne met jezelf afspreken dat je het nog een jaar probeert en dan er echt voor gaat en als het niet lukt dan ga je weer terug.

Maylise

Energie in steken

Hoi,

Ja, ik ben ook iemand die net snel en makkelijk ergens kan wennen. Ik vind iets leuk of niet, en dat is vrij hardnekkig bij mij. We willen hier ook niet lang wonen, maar dat maakt het nog lastiger omdat je weet; we gaan binnen 1 á 1.5 jaar of wat weer verhuizen, en waarom al die energie erin steken als je toch weg gaat?
Dat is dus wat dubbel, omdat je het die 1.5 jaar toch ook prettig wil hebben.
Ook ben ik geen type voor het 'verenigingsleven.' Ik heb wat geinformeerd en rondgeken hier en ook wat geprobeerd, maar werd gewoon ronduit iebelig van de erg dorpse dames en heren. Onderbroekenlol ook. Ieder zijn meug hoor, maar niets voor mij. Houd uberhaubt meer van de diversiteit van een stad en het culturele.
Hier zijn het vooral wat ouderwetse clubjes, naar mijn mening dan.
Ik zal het voor mezelf eens op een rijtje zetten, en de voors en tegens, en hoe ik dat kan veranderen, terugkrijgen of compenseren. Ikzelf zou wel naar de stad terugwillen maar geloof dat dat geen optie is voor de kinderen. Manlief wil ook niet terug trouwens.
Maar om hier als een zombie rond te lopen, en de lol nergens meer van inzien, dat kan gewoon niet. Niet voor mezelf maar ook voor de rest van het gezin is dat frustrerend geloof ik.
Ik zie het zelf wel hoor, dat ik gewoon depressief geworden ben hier. Maar nu nog kijken hoe er weer uit te komen. Omdat je niet alleen bent is die keuze lastiger, je hebt met een heel gezin rekening te houden.

even ano

Hoe ver is de stad?

Wij zijn vorig jaar ook van een stad naar een dorp verhuisd en ik had achteraf gezien te hooggespannen verwachtingen van het bloeiend sociaal leven dat mij hier op zou wachten. Ik heb nu redelijk veel mensen die ik gedag zeg en maak ook wel vaak praatjes op het schoolplein met andere moeders. Ik heb echter nog niet echt mensen gevonden waar het meteen erg mee klikt, maar misschien komt dat nog.

Ik heb echter wel nog vrij veel vriendinnen in de stad die we hebben achtergelaten, via hen ontmoet ik ook vaak nieuwe mensen met wie het wel erg klikt. Ik heb nu maar besloten dat mijn vriendenkring een erg grote straal beslaat ipv dat ik per se een vriendenkring hier in het dorp moet hebben. Sindsdien voel ik mij stukken vrolijker. Misschien vind ik ooit hier ook vrienden, maar het hoeft niet meer zo nodig.

Sterkte, praat jezelf geen depressie aan. Probeer toch activiteiten te doen die je leuk vindt. Leuke mensen volgen dat vaak vanzelf als je goed in je vel zit.

Dat wat je mist....

ik heb niet alle tips gelezen maar ik heb ooit van mijn coach geleerd: dat wat je mist heb je zelf te brengen...
Dus als jij de clubjes ouderwets vindt en daarin dus een soort gemis voelt wat let je om erin te duiken en er je eigen draai aan te geven?
de wereld gaat niet vanzelf veranderen....
sterkte!

ps het feit dat je over 1,5 jaar weer verhuist vind ik geen argument. Ooit ga je ook dood, dat is toch ook geen reden om dan maar gewoon te gaan zitten en niks van je leven te maken. ? Ga je dan die 1,5 jr uitzitten? Leef in het HIER en NU.... misschien kan je coach je daar bij helpen?

Ik kan me wel iets voorstellen hoor bij

dat dubbele gevoel van er maar tijdelijk zijn en dus niet al te veel investeren, want dan moet je dat maar weer achterlaten. Ik hecht me zelf ook erg aan mijn omgeving, en vind vertrekken erg lastig. Tegelijkertijd ben ik het met veel schrijfsters hierboven eens; het is wel 1,5 jaar van je leven!

Eigenlijk kan dat tijdelijke ook een geweldige kans zijn. Vindt jezelf opnieuw uit! Probeer eens iets heel anders!
Presenteer jezelf met die kwaliteiten die je altijd al wilde hebben, en kijk eens hoe dat 'past'. Voorbeeld; ik ging als 20-jarige naar het buitenland voor een halfjaar en bleef daar vervolgens jaren wonen. Daarvoor was ik rustig en tikje verlegen. Daar moest ik het allemaal zelf regelen, dus met veel bravour alsof ik het allemaal geen probleem vond ging ik dat maar doen. En dat heeft me enorm veranderd. Niemand keek me daar aan van 'he, sinds wanneer ben jij zo assertief' (want mensen kennen je al zo lang), maar accepteerden me zoals ik mezelf presenteerde...

Wie weet wat deze periode je nog brengt, waar je later weer met veel plezier aan terugdenkt!