Net verhuisd en kan niet wennen, wie herkent dat?

Heel herkenbaar

Bij mij heeft het ook best een tijdje geduurd totdat ik me thuis voelde in ons nieuwe huis. We hebben 19 jaar in ons eerste huisje gewoond. Beetje volks buurtje. Heel gezellig maar ook mindere kanten.
Ik voelde me in het begin ook niet thuis in het nieuwe huis. Weinig contact met buren. Maar heel geleidelijk aan ging dat beter. Wanneer precies? Moeilijk te zeggen. Op het moment dat een oud-buurman langs kwam en allerlei toestanden meldde, was ik blijer op ons nieuwe adres. Ik heb er echt in moeten groeien zeg maar.

Niet

Ik ben vaak verhuisd en heb daar nooit moeite mee gehad. De laatste keer wel, vergelijkbaar verhaal met dat van jou.
En het is bij mij dan ook niet beter geworden. Ik vind nog steeds de vorige buurt leuker en woonde daar gewoon fijner. Ik woon hier prima maar blijf me als een vreemde voelen hier.

Maarja, je kunt niet alles hebben
Ik heb nu, net als jij, weinig te klagen. En dat is echt al heel wat, heb heel veel slechter gewoond.

Nieuwe buren

Wij hebben ook sinds een jaar of wat nieuwe buren, in een straat die er al een flinke tijd ligt. Ze wonen op de hoek en dat is al wat ongelukkig, maar sowieso vallen ze er een beetje buiten. Desgevraagd zei een van de andere buurvrouwen "je moet ook wel willen" en ik denk dat dat het punt wel is, als je dan een keer uitgenodigd wordt, maak tijd en ga; en nodig ook zelf eens de buurvrouwen uit voor een "buurvrouwen ochtend". Als je nieuw bent dan wordt er van jou verwacht dat je je plek in de groep bevecht en daar zul je moeite in moeten steken, dus ik zou zeggen vier je verjaardag,, houd open huis, organiseer een buurvrouwenochtend waar je de hele straat voor uitnodigt, nodig jezelf uit voor een kopje koffie, maar ga er zo snel mogelijk mee aan de slag. Want het sluipt er makkelijk in dat ze jou kunnen vergeten en dan wordt het steeds lastiger.
Wij hebben in het hele rijtje dezelfde huizen dus iedereen kijkt graag even bij een ander binnen "hoe hebben jullie de badkamer? en hoe bevalt de keuken ana de voorkant?" voor nieuwe ideeën. Dat geeft al een mooi excuus, of als iemand net iets nieuws heeft (zonnepanelen, een andere auto, andere tuin) kun je dat als reden aanvoeren om eens langs te komen en naar hun ervaringen te luisteren "want wij willen misschien ook zoiets".
Maar ga er vooral op af, en ga niet wachten.
Hier lopen we echt de deur niet bij elkaar plat. Maar als er echt iets is dan rijden er wel een heleboel auto's tegelijk naar de begraafplaats... en als er een schooltas aan de vlaggestok hangt dan landen er kaartjes in de brievenbus. Dus groot lief en leed wordt wel gedeeld. Het kost inzet en energie, dat wel. Van beide kanten.
(Ik ben er zelf erg laks in overigens, daar voel ik me wel schuldig over. Maar met kerst brengen we wel trouw iedereen een kaartje. OK, dat is een beetje dun, ik weet het ...).

Haa Wendelmoed

En nu snap ik opeens precies waarom ik me, na jaren, nog steeds niet thuis voel in de wijk!
Dat 'bevechten van mijn plek', dat hoefde in mijn vorige buurt gewoon niet!
Ik had gewoon, vanzelf en soepel, contact, of niet, met de buurtjes.
En daar werd zeker niet gedacht in termen van 'buurvrouwen' etc.
In deze wijk vast wel en zal nooit mijn ding worden..

Ben het met Juta eens

Ik vind het ook een uit de hoogte gedachte dat je als nieuweling 'je plek moet bevechten'.
Jeetje.
In mijn oude buurt ging dat ook gewoon heel spontaan. En ja, van beide kanten.

Zoals ik al schreef hebben wij onze buren uitgenodigd en hebben zij ons ook weer terug uitgenodigd. Er zijn ook wel een paar buren die oprecht geïnteresseerd zijn. Maar het is niet zoals in onze oude buurt. Misschien heeft het tijd nodig hoor. Daar woonden we zo'n 25 jaar.

Ik zit niet te wachten op een buurvrouwen ochtend. Maar ik voel weinig gemoedelijkheid en vriendelijkheid, buiten die van mijn naaste buren.

Grappig

Hoe jullie vallen over "je plek moeten bevechten".

Terwijl ik alleen maar aan wil geven dat gaan zitten wachten tot je je eindelijk thuis voelt, misschien wat lang kan gaan duren.
Ik zag in ieder geval dat onze nieuwe katten zich wel moesten invechten, en nu loopt het contact met de buurkatten en -honden prima.
Mensen zijn niet zoveel anders hoor, al doen we graag alsof.
Het komt toch ook neer op snuffelen, blazen, nagels laten zien en soms even beleefd de ogen dichtknijpen.
Maar goed, noem het zoals je wilt. Of geniet van de eenzaamheid.

vroeger vs nu

Kan het ook niet komen omdat je in je andere straat jongere kinderen had? Ik heb in mijn buurt de meeste mensen leren kennen omdat ik, toen de kinderen klein waren, soms uren op het muurtje voor mijn huis zat, op te letten op de kleine kinderen, die waren dan aan het spelen in de straat. Dan ging er meestal op een gegeven moment wel een buurvrouw bijzitten, alleen is ook maar alleen.
Ik merk dat ik mijn buren nu bijna niet meer spreek, de kinderen zijn groot, je komt alleen buiten om meteen op pad te gaan, met auto, lopend of op de fiets. Ik sta niet meer voor mijn voordeur te dralen
Wij hebben hier afgelopen zomer een paar keer een stroomstoring gehad en dan komt de een na de ander naar buiten druppelen 'jullie ook geen stroom", nee wij ook niet. En zo maakt iedereen weer even een praatje met elkaar en zodra er weer stroom is, hup iedereen weer weg.
In de nieuwe buurt van mijn partner kenden we ook niemand, veel werkende mensen, en weinig mensen op straat, omdat zijn voortuin op het westen lag zaten we daar in de zomer vaak nog even koffie te drinken (achtertuin in de schaduw en dus koud) en dan had je ook wel snel aanspraak.
Ik merk zelf dat ik er ook eigenlijk niet zo heel veel behoefte aan heb, maar je merkt wel dat iedereen begaan is met elkaar, soms moet er iets voor gebeuren (zoals de stroomstoring) en ik heb ook een keer in de zomer met een paar buren geprobeerd een zwerf-kitten te vangen (we zijn een uur bezig geweest) en daarna staan wachten op de dierenambulance.

Ik val er niet over Wendelmoed

Je verwoordt gewoon precies zoals het hier in de wijk is, denk ik. Hoewel het hier wel iets geëmancipeerder is
Het geeft gewoon ook precies aan waarom ik me er niet thuis voel. Omdat het niet bij me past.
En ik snap heus dat het bij anderen wel past en er is niks mis mee. Maar er is ook niks mis met mij, als ik de eenzaamheid verkies!

Overigens had ik in mijn oude, wel vertrouwde, buurtje ook helemaal niet veel contact. Maar ik voelde me er wel thuis. Voor mij lag dat meer in sfeer, een zeer gemêleerd publiek etc.

En misschien is het dat juist wel

je verwoordt een voor mij vrij beklemmende sfeer van hoe het hoort. Dat voel ik hier ook, en daar was geen sprake van in mijn vorige buurt. Contact? Leuk! Geen contact? Ook ok!

Kleine kinderen, grote kinderen

Ik denk dat dat idd ook verschil maakt. In mijn oude buurt zijn we begonnen met 'huisje boompje beestje'. Dat maakt al snel dat je veel mensen (voornl van je eigen leeftijd) leert kennen. De kinderen spreken bij elkaar af en zo is snel contact gelegd met andere vrouwen/moeders.
Hier zijn mijn kinderen geen basisschool kinderen meer.

Ik ga ook niet eenzaam zitten wachten op contact. Het voelt hier gewoon anders. Ik heb hetzelfde als wat Juta zegt.

Hoe lang woon jij in je nieuwe buurt Juta?

Misschien heeft het tijd nodig. Deze wijk heeft ook nog wel veel bewoners die er jarenlang wonen. Toen ons huis verbouwd werd was vooral die oudere garde erg nieuwsgierig. Iedereen dacht wel iets te weten. Dat hoorde ik later via mijn buurvrouw terug. Gekletst wordt er dus wel.

jaar al Lindy!
Het gaat hier ook niet beter worden, mijn hart zit er gewoon niet echt in.
Maar goed, slecht hebben we het dus zeker ook niet. Het is ook niet zo dat ik er echt last van heb, ben wel dankbaar om hier te mogen wonen.
Dat kletsen, dat wordt hier ook volop gedaan, ik probeer er zo weinig mogelijk van mee te krijgen.

Hier

wordt wel weer het eea gedaan om cohesie in buurt te verstevigen. (ik doe daar dan weer niet aan mee..)
Dat zou je wel ook kunnen proberen, een buurtborrel (al dan niet met wat anderen organiseren) buurtapp enz.

Activiteiten

Die worden hier ook gedaan door een buurtvereniging. Maar daar heb ik geen behoefte aan. Het zijn vooral dingen zoals wandelen (overdag met 55+), borduren, kaarten maken, etcetera. Buiten het feit dat ik overdag werk, vind ik dit nou ook niet echt leuk om te doen.

Na 6 jaar zou je denken dat je je er wel thuis zou voelen. Ik weet dat ik in mijn oude huis in het begin ook wel wat moeite had om te wennen. Wij waren toen begin 20 en het jongste stel in die straat.

Nogmaals, ik zoek geen koffie-ochtendjes. Ik mis hartelijkheid, het gemoedelijke.
Misschien moet ik het maar loslaten en wie weet komt het nog ooit of niet zoals bij Juta...

ik zit nu in hetzelfde schuitje. Is het inmiddels al iets beter geworden door de tijd heen? Ik ben van een klein appartement met mijn vriend in een grote stad verhuisd naar een kleinere stad 20 minuten daar vandaan. Ik zit er nu een week, maar wil echt terug of weg hier. Het grote contrast qua rust en ruimte is me te groot. Wij zijn redelijk op onszelf dus het aspect qua buren doet mij niet veel. 

Ligt ook aan de buurt. 

Ga je in een nieuwbouwwijk wonen? Dan is iedereen daar nieuw en is het een ander verhaal dan wanneer je in een volkswijk gaat wonen of in een hecht dorp. In dat laatste geval kom je namelijk terecht bij mensen die al jaren, vaak tientallen jaren bij elkaar in de buurt wonen, met elkaar zijn opgegroeid, etc. Dan ben je een nieuwkomer. IN het eerste geval niet. 

En dan heb je ook nog buurten en buurten. In sommige buurten wonen nu eenmaal mensen die meer op zichzelf zijn en in andere buurten mensen die wat meer op zoek zijn naar contact in de directe omgeving. Hier in de buurt komen kinderen bij elkaar over de vloer, zie je elkaar in het park, de speeltuin, maak je dan een praatje, begroeten mensen elkaar, etc. 

Waar ik voorheen woonde was dat allemaal niet. Daar werd 1 keer per jaar een buurt bbq georganiseerd. Zelfs daar kwamen veel mensen niet opdagen of zagen ze het als een verplicht nummertje.