Hoe vind ik rust in mezelf?

Dip

Hoi Franne,

ik herken wel wat uit jou verhaal. Bij mij kwam het omdat ik met totaal niet gewaardeerd voelde, ik voelde me nutteloos en haalde nergens voldoening uit waardoor ik me rot en eenzaam voelde. Om deze "sleur" te doorbreken ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, probeerde ik lekker de deur uit te gaan, overal op de koffie en bij 1 of 2 personen klaagde ik af en toe. Van verwachtingen raak je vaak teleurgesteld (ik bedoel hier de diepgang die je mist).

Het kan goed de periode van het jaar zijn, even een dip. Lekker elke dag een kwartiertje in de zon zitten is een oppepper, zo min mogelijk alcohol en lekker bewegen, een half uurtje wandelen of zo dat doet het ook altijd goed.

Succes ermee.
Nicky

Herkenning

"Ik wil graag in balans zijn en niet steeds het gevoel hebben dat ik iemand mis ofzo". Vooral in deze zin herken ik veel. Ik heb vooral periodes dat ik mezelf dan eenzaam voel en niet genoeg aan "mezelf" heb. Vooral als je veel mensen om je heen ziet die veel vrienden lijken te hebben. Toch is dat denk ik hetgeen we moeten leren. Contact met anderen hebben is heel leuk maar uiteindelijk ben je toch weer alleen. Ik denk dat deze kwestie voor veel mensen een lang leerproces is.

Herkenning

Beste Franne,

Hoe je in jezelf rust vindt?
Ik heb de ervaring dat als mijn contacten dieper zijn en ik mijzelf kan zijn dat ik die rusteloosheid dan niet voel. Dan ben ik juist tevreden met de momenten dat ik alleen ben en dingen voor mijzelf kan doen.
Maar zulke contacten vinden vind ik heel moeilijk. Ik ervaar veel mensen ook als oppervlakkig, niet geintereseerd. Mijn gevoel is wel dat dit met deze tijdsgeest te maken heeft, maar dat zal iedereen wel anders ervaren.
Ik probeer al tijden nieuwe mensen te leren kennen omdat mijn kringetje zo klein is, maar het lukt maar mondjesmaat
En ook tevreden zijn met hoe je bent, jezelf echt accepteren, kan rust geven. Maar dat is zo makkelijk niet.
Misschien een cursus mindfullness?
groet Marie-Laure

Onrust

of leegte....herken het wel.
Toch merk ik dat het minder is sinds ik Jaren geleden tot geloof kwam.
Daarin vind ik rust.
Ooit legde een dominee mij uit dat ieder mens geschapen is met een soort leeg plekje in zijn hart.
en dat lege plekje herkent ieder mens wel.
Alleen de manier waarop het gevuld wordt verschilt.
Mensen vullen dat bijvoorbeeld met kopen,(materialisme)
Of sex,drugs,verslavingen,hebben ook hang naar spiritualiteit waardoor veel van dat soort bedrijfjes tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond schieten...
Maar de beste man legde ook uit dat al die dingen dat gat maar tijdelijk opvullen...
toen legde hij uit dat die leegte alleen maar gevuld kan worden door degene die het daar geplaatst heeft...God.

Vond het wel een heldere uitleg waar ik iets mee kon.Sinds ik tot geloof kwam merk ik ook dat ik echt rust kon vinden.
Dacht ga ik dat hier nu vertellen?
Ja toch maar wel,gewoon om mijn ervaring te vertellen.

Leegte vs onrust

Ik denk dat veel mensen het beschreven gevoel herkennen.
Ik denk trouwens dat er wel verschil is tussen een leegte voelen en onrust. Onrust is voor mij zenuwachtig, niet stil kunnen zitten, alsmaar zoeken en leegte is vertwijfeling, eenzaamheid, gebrek aan zingeving. Je kunt natuurlijk wel onrustig worden uit angst voor het gevoel van leegte, het werkt dan als een soort vluchtmiddel.
Janey zegt dat God haar geholpen heeft. Dat is heel fijn voor haar. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om mijn leven over te geven aan een god die me gecreeerd heeft met een lege plek (mooie boel).
Ik denk eerder dat zingeving de oplossing heeft en dat is voor een ieder een andere invulling.
Je moet vrede vinden met jezelf en de wereld, dat valt niet mee. Een begin is acceptatie. Vanaf daar moet je bouwen, aan jezelf. De wereld veranderen valt niet mee, ook anderen veranderen is niet te doen. Je kunt wel zoeken naar gelijkgestemden. Die zijn er.
In de praktijk blijkt alleen vaak dat oppervlakkig gedrag een stuk praktischer is dan de diepte ingaan.
Daarom heeft men het op het schoolplein bijv. eerder over koetjes en kalfjes dan over de betekenis van het leven. Anders komen we niet van dat schoolplein af. Leven is ook doen. Wat niet wil zeggen dat je er niet bij mag denken.
Ach, ik onstspoor nu een beetje in dit draadje geloof ik.
Hoe dan ook: Franne, succes en sterkte, en je bent niet de enige die zich af en toe zo voelt.

Franne, reageer eens

Dat vind ik nou jammer. Je stelt een serieuze vraag, mensen gaan erop in. En dan reageer je niet meer.
Wat vind je ervan?
Hopelijk kun je er nog op ingaan.
groet Marie-Laure