Gek Huishouden in corona tijden

Wendelmoed

Dat was het draadje Kastje hoekje klusje per dag week. Daarin stimuleerden we elkaar om in ieder geval iedere dag iets kleins op te pakken. Zo kom je stap voor stap door je hele huis en heb je elke dag een goed gevoel omdat je iets hebt gedáán en je huis een beetje netter en/of schoner is geworden. Als je dat moment meteen aangrijpt om te ‘ontspullen’ (uit de leer van opruimgoeroe Marie Kondo) wordt je huis meteen ook steeds een beetje leger. Win win win!
Het is geen actief draadje meer, maar wie weet kun je hem ‘reviven’.

Hoewel ik niet thuis werk voel ik met je mee. Ik krijg mezelf niet meer gemotiveerd voor het huishouden. Het is teveel, het komt steeds weer terug, het geeft me geen voldoening en het kost me bakken met energie. Manlief doet gelukkig heel veel tegenwoordig, maar daardoor voel ik me dus juist weer heel erg schuldig over mijn lethargie. Door het dagdagelijkse werk kom ik net aan heen, maar dan blijft er geen zin, tijd, energie over voor de wat grotere klussen. In januari krijgen we nieuwe schuttingen, ik raak nu al in paniek als ik bedenk dat we dan eerst de oude eruit moeten slopen en dat we daarnaast gewoon het huis leefbaar moeten houden en moeten koken en zo. En daarna de tuin herinrichten...

Ik heb er gewoon geen zin meer in. Ik wil drie weken in de zon met een cocktail en een boek. En niet na hoeven denken over wat we vanavond weer moeten eten en of de hond wel op tijd uit gaat...

Dank je Pennestreek

Ik wilde er de overgang al de schuld van geven, en mijn onschuldige nietsvermoedende echtgenoot (die overigens ook niet veel animo toont voor nuttige acties), maar het is goed om te weten dat ik niet de enige ben.
Pre-corona hadden we de hond ook al, maar wat is dat beest veel werk. Drie keer per dag eruit, het lijkt wel of het de hele dag kost.
Onzin natuurlijk, maar dan zit je net en dan blaft hij weer. Of er krabt een kat an de deur want die wil voer. En de konijnen moeten gevoerd en is het aquarium niet erg vies?
Zijn alle pubers op tijd uit bed en moet ik niet eens soep maken, het is bijna tijd voor lunch. Jemig wat een berg was ligt daar, wie heeft er zijn kamer opgeruimd? En ik had net alles gestreken wat er nog lag, kan ik weer beginnen. De vloer is net een zandbak, de boekenkast in de slaapkamer ligt vol stof. Het sanitair lijkt wel een kroeg na carnaval en waarom vind ik in de vriezer nog kruidenboter van de C1000 uit 2014?

Mijn volwassen dochter heeft een schoonmaakschema gemaakt en dat bevalt haar heel goed, het is daar spik en span. Echt, ik moet ook zoiets maar gaat dat nog lukken na 35 jaar slonzigheid?

Overgang

Nou, het kan heel goed dat die een rol speelt, ik zit er ook middenin! Ik baal af en toe vreselijk van mezelf, kan ook onredelijk boos zijn en/of vreselijk emotioneel. Ik zal het boek van Isa Hoes er weer eens bij pakken. Toen ik 2 jaar geleden bij de huisarts kwam met zware depressieve klachten bleek de overgang de oorzaak. Dat boek heeft me toen wel geholpen met wat goede tips. En alleen al de wetenschap dat het echt wel ergens vandaan komt, die gevoelens, helpt om te relativeren. Soms.

Herkenbaar herkenbaar herkenbaar

Hou op schei uit. Ik zie nu thuis elke hoekje stuc werk wat afgebladderd is, elk raam dat gezeemd moet, elke sok die rondzwerft. Ik word er gek van. Kom ik eindelijk na tig videovergaderingen even tevoorschijn, is mijn huis ontploft. Heeft er een puber zichzelf getraceerd op een tussenmaaltijd zonder op te ruimen en/of heeft de hond in de zwarte modder gelopen en is daarna op de bank gaan liggen. En dan wil ik alleen maar even pauze van mijn werk en moet ik kiezen; terug in mijn hok, tussen de troep pauze of gaan ruimen.
Het is bij mij een combinatie van veel meer thuis zijn dus ook veel meer zien (én het gevoel hebben dat ik er dus wat aan moet doen) en een nieuwe balans moeten vinden met het gezin omdat we ons oude ritme en gewoontes kwijt zijn.
Nou komt er bij mij ook bij dat ik echt heel veel moet werken en ik veel mensen om me heen zie die veel tijd hebben om thuis spic en span te maken. Dat frustreert me eerlijk gezegd. Ik zou graag een paar klussen aanpakken maar ik kan het gewoon niet opbrengen om in mijn schaarse vrije tijd de woonkamer te gaan schilderen. Of als ik een uurtje geen bespreking of telefoontjes heb een kast op te ruimen. Dus ik moet accepteren. En dat vind ik dan toch lastig.
Dus eerlijk gezegd blij met jouw post. Ik ben niet de enige, joepie!

O ja

In case you wonder: manlief werkt buitenshuis en ziet het niet. Als ik hem erop wijs geeft hij aan dat er idd wel wat mag gebeuren maar ja... het boeit m gewoon echt niet zo dus het krijgt van hem geen prioriteit

Serieus?

Ik word al moe als ik je hoor.
Je hebt dus én een drukke baan, én pubers, én een hele dierentuin thuis?
En dan wil je ook nog alles perfect in orde hebben??
Tsja, je hebt maar 1 leven, is voorbij voor je het weet etc etc.

(En waar ik dan extra depressief van zou worden is in die paar flintertjes vrije tijd dan ook nog boeken over depressiviteit gaan lezen haha!)

Maar uiteraard herkenbaar verder, al werk ik niet thuis. Hier alleen een hond. (En pubers)

Nou, 't zou hier ook een zooitje zijn als ik niet wekelijks een bezoek zou krijgen van mijn teerbeminde werkster!
Er ontstaat hier gedurende de week natuurlijk troep, maar ach, er mag ook geleefd worden toch? En als het te erg is zet ik de stofzuigrobot even aan.
Zolang de kat niet met vieze poten op de bank gaat zitten kan ik het geestelijk nog wel aan.
En ik heb nu iets meer tijd dan vroeger door het wegvallen van reistijd. En zo niet, eten we een blik erwtensoep met brood erbij.

Heel slechte huisvrouw

Het is mij nog nooit gelukt om het huis op orde te houden. Laatst zouden mijn dochter en ik de tafel opruimen. We begonnen met stapeltjes ordenen. Toen viel mijn oog op het tosti-ijzer, dat onder een tafeltje stond (geen plek in de keuken). Die was me al langer een doorn in het oog (als in 10 jaar), maar nu wilde ik hem per se in de keuken hebben. Daarvoor moest er plek worden gemaakt in de keukenkast, maar daarvoor moesten alle kastjes herschikt worden. Goed, drie uur later was de keuken heringericht, de kastjes allemaal schoon, en stond het tosti/ijzer in een keukenla. Toen liepen we naar de kamer, en bleek dat de tafel nog steeds een puinzooi was.
Nou ja, maar ik heb wel spic en span keukenkastjes

Moed verzamelen dus

En kleine stapjes. Denk ik.
Het is ook erg makkelijk om een enorme lijst te maken van alles wat nog moet en alsmaar niet gebeurt.
Maar zinniger zou waarschijnlijk zijn om toch maar dingen aan te pakken.
Ik herinner me overigens nog avn mijn eerste zwangerschapsverlof dat als je eenmaal achterstallige klussen aan gaat pakken, daarachter nog veel meer klussen liggen. Alsof je op zolder achter een schot kijkt en daar een doorgang naar een andere wereld ontdekt.
Kennelijk is een to-do list onuitputtelijk, en beperkt. Ga je er dingen afhalen door ze te doen, dan vult hij automatisch aan; doe je niks, dan wordt hij niet langer. Hmm...

Toch maar even aan het werk. Wie weet ruimt dat hier ook wel wat op, net als bij Phryne. Als er toch geen beginnen aan is, dan is elke vooruitgang een succesje.

Sammie

A. Het is geen boek over depressiviteit maar over de overgang. Een veel voorkomende klacht daarbij is depressieve gevoelens. B. Ja, als je zelf ooit depressief bent geweest zou je weten dat je alles, maar dan ook alles wil doen om daar vanaf te komen.
Sowieso zijn veel (niet alle) zelfhulp boeken een manier om zelf met je problemen aan de slag te gaan.

Wendelmoed: kleine stappen inderdaad, en actie is het beste medicijn tegen lethargie, depressie én rotzooi 😜

o jee herkenbaar

Heel veel herkenbaars, hoewel... Geen kleine kinderen, wel mee katten denk ik want 4 stuks (en 1 hond) en meer volwassenen ( 4 grote kinderen + ikzelf en mijn man). Voor mijzelf een bijna fultime baan en een halftime studie en voor man een fultime baan en veel extra vergaderingen erbuiten. Kinderen werk en studeren. Afgelopen zomer nieuwe ramen, een stukje zooi is nog opgeruimd en rond de ramen is er nog niet opnieuw geverfd/ behangen. Andere renovatiewerken komen eraan.
Ik heb inmiddels contact gelegd met een poetsbureau.

PHPD

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.

Wat me ook wel in de weg zit is de PHPD, het pijntje hier pijntje daar syndroom. Als ik ga hardlopen dan krijg ik daar hoofdpijn van en last van mijn knie en heup. Dan maar fietsen, maar dat geeft zere knieën.

Ondertussen sowieso steeds meer last van mijn heup, en ook van mijn nek en schouders (verkeerd zitten).
Dus naar de fysio. Niet hardlopen voorlopig.

Terwijl dat me juist ontspanning gaf. Hond uitlaten mag wel, maar is ook niet altijd een pretje met die zeurende pijn (doorlopen met pijn mag ook niet trouwens, maar ik moet wel naar huis). Ondertussen word ik steeds dikker, want ik beweeg te weinig en uit verveling en frustratie snoep ik teveel.

Het is allemaal niet erg, stuk voor stuk zit het op een 2 als je meet van 1 tot 10. Maar met elkaar leidt het er wel toe dat ik er knap chagreinig van word. Wat mijn omgeving niet waardeert, en dat snap ik heel goed.

Manlief heeft vandaag het huis gestofzuigd, de was is bijna weer klaar (nouja, de wekelijkse zeven wassen), misschien gaan binnenkort de pretparken weer open, en wie weet helpt de fysio mij in een paar sessies van al mijn kwalen af (oeh, dat klinkt een beetje definitief, maar in ieder geval hoop ik dat het helpt).

Laten we maar positief blijven.

Ik ga de aangeraden boeken eens ophalen bij de bieb zodra die weer open mag (...) en toch eens nadenken over een schoonmaakrooster.

Oja, en ik bedacht me ook nog: misschien eens meer focus op wat er al gebeurd is, en iets minder op alles dat er nog moet - maar wat is dat lastig als je zo'n oude zeur bent als ik.

Ja!

'Wat me ook wel in de weg zit is de PHPD, het pijntje hier pijntje daar syndroom. '

Sinds een jaar of twee lijk ik wel een reumatische bejaarde. Pijn in mijn voeten, frozen shoulder, kramp in mijn handen en vingers, last van mijn onderrug, brandend maagzuur, stijve nek, ...
Het zal de overgang wel zijn, maar ik herken mijn lijf gewoon niet terug.

toestellen in sportschool

wat me erg goed bevalt (want lopen/hardlopen kan weinig ivm hielspoorklacht) is krachttraining op aantal apparaten in sportschool. Een mooie mix van schouders, armen, benen, buik en precies in te stellen al naar gelang de PHPD situatie. op vijf minuten fietsen en met max 45 minuten (om de dag) een prima set oefeningen. Langzamerhand word ik steeds sterker en is het ook leuk om bij te houden hoe dat gaat. Dus wie weet dat dit een alternatief kan zijn voor de wintermaanden en zodra je merkt dat je sterker en soepeler wordt is het ook makkelijker om thuis oefeningen te doen misschien.
gr Angela

En uiteraard

belde vanochtend mijn hulp af. Die komt altijd op maandagochtend en vorige week was ze er ook al niet. Dus vandaag moest ik echt aan de bak. Want morgen begint de werkweek weer. Boven en beneden gestofzuigd en gedweild, de boodschappen gedaan voor de komende dagen, toiletten en wastafels gesopt. En de dag begonnen met een heerlijk lange wandeling met de hond. We hadden gelukkig al bijna alle was weggewerkt en dochter heeft uitgebreid gekookt.
Maar we zouden dit weekend op zolder opruimen. We hebben gisteren ook wel meters gemaakt en man is vandaag dapper verder gegaan, maar ik heb vandaag daar dus niks aan bijgedragen. En ik heb nu niet direct een lekker uitgerust gevoel overgehouden aan dit weekend. Dat er een pittige week aankomt helpt ook niet...
En herkennen jullie ook dat als je veel hebt gedaan en/of er komt veel aan, dat je dan onrustig slaapt, terwijl je dan júist een goede nachtrust kunt gebruiken? Sowieso is dat slapen een dingetje sinds de overgang.

Maar: geen PHPD, ik ben ondanks gebrek aan sport behoorlijk fit al zeg ik het zelf. Dus ik tel mijn zegeningen 😉.

Pennestreek

Ja, ik weet wat een depressie is, jij ook?
Want volgens mij kun je in een echte depressie niet meer 'alles aangrijpen om eruit te komen', bij een echte depressie zit je depressief te wezen en verder gebeurt er niet meer zoveel.

Ik dacht dat het in deze draad meer ging over 'gewone depressieve gevoelens', die we uiteraard allemaal kennen.
Therapie, al dan niet in de vorm van zelfhulpboeken is uiteraard EEN manier en zoals duidelijk nogal jouw stokpaardje.
Ik zou kiezen voor een ander soort boeken.

Sammie

'En waar ik dan extra depressief van zou worden is in die paar flintertjes vrije tijd dan ook nog boeken over depressiviteit gaan lezen haha!)'

Dat herken ik wel. Ik lees graag en veel, maar een boek over de worsteling van een BN-er met de overgang lijkt mij niks. Ik weet al hoe die worsteling gaat, en ik kan me niet vereenzelvigen met iemand die in de Playboy heeft gestaan en ruim 700.000 overwaarde op haar dubbele bovenhuis aan het Vondelpark in Amsterdam heeft geincasseerd. Hoe aardig mevrouw Hoes misschien ook over kan komen. Onze levens zijn gewoon niet vergelijkbaar.

Misschien

moeten jullie het boek eerst eens lezen voor jullie er een - zeer onterecht - oordeel over vellen? Isa Hoes en haar vriendin Medina Schuurman gaan in het boek Te lijf op behoorlijk humoristische wijze in op allerlei overgangskwaaltjes. En naar een heel scala aan mogelijke behandelingen, tips en trucs. Niks om depressiever van te worden, en ze smeren ook niemand wat aan. Ik heb veel gehad aan een aantal tips uit het boek. Die ik vast ook ergens anders vandaan had kunnen halen, maar ik las toevallig dat boek. En omdat ik er wat aan heb gehad, noem ik dat als mogelijke optie. Niemand die het van mij moet lezen, maar als ik er iemand mee kan helpen, mooi toch? Ik snap oprecht niet waarom jullie daar zo naar en zuur op moeten reageren. Zeker jouw reactie Sammie voelt als een persoonlijke aanval. Heb ik jou ooit iets misdaan?

Bovendien Sammie, ik heb nooit beweerd dat ik nergens tijd voor heb, in tegendeel. Ik heb alleen nergens zin in. En ik ben gelukkig ook niet meer depressief, en ja, de tips uit het boek van Isa Hoes hebben daar flink aan bijgedragen. Het was enorm geruststellend om te lezen dat die heftige gevoelens bij de overgang kunnen horen. En dat ik niet gek aan het worden was. Want het is echt heel beangstigend als je zonder ook maar enige aanleiding de aanvechting hebt voor een trein te springen.

Wat De Overgang me brengt

Natuurlijk is de overgang hoe dan ook een periode van evaluatie en bezinning.
En natuurlijk zet de balans negatief uit, da's niet zo gek.
Waar ik vooral ontevreden over ben; (ja, zo uniek) is al die verloren tijd enz. Vlak voor de overgang waan je je nog onsterfelijk en denk je zeeën van tijd over te hebben voor al dat wat je uitstelt.
En dan BOEM die overgang, BOEM die confrontatie met het werkelijke leven. Voorbij die grenzeloze opties, de tijd tikt en de tijd tikt verdomd snel.
Dus ik wil vooral NIKS geen tijd (enz) meer verlummelen aan zaken die er, voor mij (!) niet 300 % toe doen.
Zelfhulpboeken komen bij lange na niet aan die 300%. Met Isa wil ik best een kopje koffie drinken, haar boek hoef ik niet te lezen. (Duizenden boeken die ik veel liever lees)

Me ergeren aan mijn huishouden wil ik dus ook nooit meer doen, bij deze!!!(een plechtige belofte aan mezelf, wat een verspilling van leven!!!)

Pennestreek

Ik snap niet wat je naar vindt aan mijn reacties.
Natuurlijk is het mooi als jij er blij van wordt, ik geef gewoon mijn mening.

de overgang

wat ik ervan merk is dat ik continu moe ben, qua humeur gaat het volgens mij nog wel, al kunnen anderen daar wellicht anders over denken.
Mijn gewicht is sinds die tijd vooral toe genomen, al is het me ook wel eens gelukt meer dan 10 kg af te vallen en nu probeer ik ook zo gezond mogelijk te eten. Sporten doe ik momenteel niet maar dat wil ik zeker weer oppakken zodra de kleedkamers daar weer open gaan. Ik vind het niks om in mijn sportkleding, waarin ik toch wat gezweet heb, terug naar huis te fietsen, dan liever een dikkere broek en shirt terug aan. Want dat het sporten goed voor me is, dat heb ik zeker al gemerkt.

Mijn huishouden lijkt nergens op maar ik vind poetsen sowieso niet leuk en dan ook zonde om daar veel tijd aan te besteden, zie ik dat er ergens plekken op zitten, dan haal ik er een doek overheen maar echt alles elke week soppen, nee beslist niet!
Hier trouwens samen met echtgenoot, onze zoon is de deur uit en komt (buiten de corona tijd om) om de paar weken een weekend hierheen. Wel katten die flink verharen.

Huishouden in coronatijd

Ik herken het gevoel van altijd in de troep zitten. Vooral in de eerste golf. We waren toen bezig met het voorbereidende werk voor een nieuwe keuken. Helaas werd de keuken uitgesteld (vanwege corona) en zat ik nog langer in de bende. Vriendlief werkt wel buitenshuis en heeft er veel minder last van.

Gelukkig is de keuken inmiddels geplaats, maar toen kwam de volgende klus. Die is nu afgerond, dus het opruimen is begonnen. Ik ben geen goede huisvrouw, dus alles wat we aanpassen is erop gericht dat het makkelijker wordt om de boel aan kant te houden. Ik begin het gelukkig te merken en ik doe het ook niet alleen.

Bij ons lopen er 3 honden en een kat rond. Daarnaast een ander geliefd huidier: de robotstofzuiger! Echt een super ding. Elke dag rijdt het ding een uur rond in huis en dat scheelt echt enorm. 1x per week zelf de stofzuiger door het huis halen op de moeilijke plekjes is daardoor genoeg.

Een paar weken terug moest ik 2 weken lang elke dag naar kantoor. Jeetje wat was dat weer schakelen. Vroeg de deur uit, relatief laat binnen. Gelukkig wordt er begrepen dat het uitlaten van de honden een moment van rust is, dus de honden kregen wel tijd om 'even' te plassen, maar de lange wandeling werd uitgesteld tot ik thuis was. Maar dan: koken en 2 avonden in de week ook weer de deur uit. Hoe deed ik dat voor corona?

Toevallig!

Ik wilde net een draadje hierover starten, maar het staat er gewoon al.
Herkenbaar in ieder geval. Wij hadden voorheen altijd een hulp, maar die was dus gestopt begin Coronatijd. Een tijdje alles zelf gedaan, maar een paar weken terug was ik het zo zat dat ik toch weer een nieuwe hulp heb genomen. Eenmaal per 2 weken 2 uurtjes. En ik ben er zo blij mee! Ze doet dan even de grote klussen: stoffen, stofzuigen en dweilen en af en toe de badkamer grote beurt. Die wc's en zo doe ik dan wel tussendoor. En de week dat ze niet komt stofzuigt man de trappen en de woonkamer. De kinderkamers zijn afgelopen weekend alleen niet gebeurd, geen idee wanneer dat nu moet eigenlijk. Ik denk morgen tussendoor even in mijn pauze.

In de eerste lockdown was de afspraak al gemaakt, iedereen zet zijn eigen vaat in de vaatwasser. Die heb ik dus laatst weer even aangehaald. Ik moet zeggen, dat gaat redelijk goed. Nu de was nog, want die komt alleen op mij neer en thuiswerkende kinderen lijken haast wel meer was te produceren, terwijl je minder zou verwachten. Blijkbaar moeten ze ook voor videobellen steeds een nieuwe set kleding aan trekken Maar het blijft moeilijk om de door moeders gevouwen was even netjes in de kast te leggen. Dat doe ik dus meestal ook nog.

Hier is vandaag het thuiswerkgebeuren ook weer heftiger geworden. Dochter is weer gestart met school (MBO) en dit gaat voornamelijk online. Alleen op donderdag mag ze naar school voor praktijk. Ze zit de hele ochtend tot nu al beneden inde woonkamer, inmiddels samen met een klasgenote die in de buurt woont. Ik laat dat maar lekker gaan, want een hele dag online is gewoon niet vol te houden, vind ik zelf ook. Dit is wel gezellig en ze zijn tussendoor ook echt serieus aan het werk. Ik heb wel gevraagd of ze van de week ook bij vriendin willen gaan zitten en dat doen ze.

Zoon is gelukkig momenteel de hele week met mijn man mee naar het werk. Hij zat al thuis, ben al blij dat dat nu een stuk minder is. Bij hem is het vooral het hulpverleningstraject dat door Corona heel veel vertraging oploopt. Heel frustrerend, maar inmiddels hebben we ons er bijna bij neergelegd.

Verder hebben wij gelukkig alleen 3 katten. Konijnenhokken en aquaria schoonmaken zou ik er echt niet bij kunnen hebben. Ik zou daar echt 1 van de kinderen aan zetten, of anders te koop zetten

Ook erger ik me al tijden aan onze veel te rommelige woonkamer, maar weet niet waar ik moet beginnen. Ik wil eigenlijk de boekenkasten met stapels boeken eruit (maar waarheen?) Een soort van koffiehoekje maken met een barretje. Ander dressoir, andere tv-kast etc. Maar geen idee waar ik tijd en energie vandaan haal en hoe het allemaal aan te pakken. Daarnaast moet ook nog dringend de badkamer vervangen worden. Daar hikken we al 2 jaar tegenaan. Maar hoe overbrug je die 2 of 3 weken zonder douche? Maar goed die problemen waren er dus ook al voor Corona.

Tango

De boeken kun je weggeven. Elke dag eentje cadeau doen aan iemand en aan het einde van een maand heb je er al 30 minder.

Verbouwen: ach, het is hier al 3 jaar een continue verbouwing. Gebeurt er tenminste nog iets, ik ben er blij mee anders zou alles wel heel saai worden. Dit jaar waren wel toevallig de buitendingen aan de beurt (terras, zonnepanelen en schuur) dus niet te veel mensen binnen, maar wel wat reuring.

Als je je badkamer gaat verbouwen kun je een nooddouche huren. Of doe het in de zomer en zet een tuindouche neer. Zelf mocht ik indertijd in bad liggen bij de buren.
En een bende tijdens het keukenverbouwen, daar kan ik wel tegen. Wel zorgen voor een goede noodkeuken en een zeil voor de getroffen plek, zodat niet alle stof je woonruimte in dwarrelt. Ik ben zelf geopereerd op de dag dat mijn keuken deels geplaatst werd. Kwam erg goed uit, want de klusman kon helpen mijn rolstoel over de drempel te tillen. Ik werd namelijk direct na de ingreep weer ontslagen uit het ziekenhuis, al kon ik niet lopen.

Een konijn kun je buiten los laten lopen, als ie tenminste de tuin niet uit kan. Hoef je ook geen hok schoon te maken (alleen af en toe de berg drollen door de tuin harken). Hij wordt er ook blijer van.

OK, moraal van mijn verhaal: relax!

Boeken

Je kunt boeken heel goed in de kattenbak doen. Een boek per bak.
Neemt lekker vocht op.
En kinderboeken kun je in series aan mensen met kinderen geven. En soms kun je hele rijen boeken ook kwijt op een 2e hands punt. Hier is het de kinderboerderij, daar kun je boeken brengen en halen.

Tango

Kinderen die de gevouwen was niet opruimen dus jij legt het maar in de kast? Jeetje. Mijn kinderen mogen zelf hun schone spul uit de droge was vissen. Of ze krijgen het als berg op hun bed gepresenteerd. Wat ze er verder meedoen mogen ze zelf weten. Je kan 't net zo moeilijk maken als je zelf wil.

Idd Tango

Jouw kinderen zijn toch al groot
Mijn kinderen zouden ook wel graag willen dat ik hun was zou opruimen, of hun kamers doen. Helaas voor hen doe ik dat al jaren niet meer.
Iedereen eigen vaat in vaatwasser vind ik ook wel een regel voor erg kleine kinderen.

Ach

Dat van die was vind ik niet zo'n probleem hoor. Vandaar dat ik het misschien te makkelijk doe. Dochter kan overigens best goed zelf vouwen sinds ze in een kledingwinkel heeft gewerkt. Maar de was ongevouwen op hun bed gooien vind ik echt te ver gaan. Dat is mijn manier van huishouden niet.
En vaat in de vaatwasser, dat geldt net zo goed voor mijn man als voor de kinderen. Want hij is daar net zo gemakkelijk in. Dus geeft ook niet het goede voorbeeld. Je kan het de kinderen leren als ze jong zijn, maar het is niet gezegd dat ze het als puber nog steeds doen.

Boeken weggeven, ja dat kan, maar ik geloof niet dat ik 30 mensen ken aan wie ik een boek kan geven. En in de kattenbak hoeft ook niet want de katten doen alles buiten.
Zal wel kringloop worden.
Zo'n nooddouche tijdens de badkamer verbouwen klinkt trouwens wel interessant. Dat ga ik eens bekijken.