Een fijn huis maar niet op de juiste plek.
Beste lezers. Ik zit met een probleem en ben benieuwd hoe jullie hier naar kijken. Drie jaar geleden. Hebben wij getekend voor een nieuwbouwhuis. Dit met enige twijfel want we wonen nu in een jaren 30 heren huis. Mijn droomhuis, maar het staat op de verkeerde plek. Dat wisten we al wel toen we het kochten maar toen na lang twijfelen besloten het wel te doen want het lag in ons budget en tikte verder alle boxen aan. De verkeerde plek omdat we aan een zeer drukke weg wonen, zonder voortuin aan de straat met een dubbelbaans weg met trambaan. De wijk is qua populatie ook niet heel fijn en veilig voor de kinderen.
drie jaar geleden besloten wij ons aan te melden voor een nieuwbouwhuis. Het is een huis in jaren 30 stijl gebouwd( met dubbele erker etc.) Het ligt in een rustige, kindvriendelijke wijk. Onze oudste zoon zit nu in groep 2 op een school bij de nieuwbouw wijk. De fietsafstand blijft trouwens hetzelfde maar de weg tussen het nieuwbouwhuis en de school is rustiger, dan de weg nu. Zijn beste vriendje woont toevallig schuin tegenover ons nieuwe huis. Allemaal pluspunten maar toch heb ik zo veel moeite. We wisten altijd al dat we niet wilden blijven wonen hier vanwege de buurt maar het huis vind ik wel heel fijn, voornamelijk de oude elementen als een vestibule, een grote hal, oude vloeren, glas in lood en ga zo maar door..
we gaan in het nieuwe huis veel typische jaren 30 elementen toepassen. Maar het zal nooit zo worden zoals het oude huis. Rationeel weet ik dat voor de kinderen de nieuwe plek veel fijner is. Maar ik heb het zo moeilijk. Het liefste neem ik het huis mee en zet ik het op de nieuwe plek neer. Over twee weken komt de fotograaf en dan gaat ons huis in de verkoop. Het geeft mij tot nu toe alleen maar stress en paniek. Mijn gevoel schreeuwt nee maar mijn hoofd zegt ja.
wie heeft er tips of adviezen. Mijn vriend is trouwens heel behulpzaam. Hij wil niet dat ik mij zo voel maar geeft wel aan dat het gewoon de beste keuze is voor nu.
Nee, het wordt nooit meer zoals het was. Je verlaat je thuis, misschien ben je daar ook je gezin gestart, of in ieder geval heb je daar veel mijlpalen van je kinderen beleefd. Verhuizen staat niet voor niets bekend als een van de grootste life events. Het is normaal dat je daar sterke emoties bij hebt.
Wat een lastige situatie! Ik kan me goed voorstellen dat je het moeilijk vindt om afscheid te nemen van je huidige huis, zeker als het zo’n speciaal plekje voor je is. Het klinkt alsof jullie heel bewust nadenken over wat het beste is voor je gezin, en dat is al heel waardevol.
Misschien helpt het om te bedenken dat de charme van je oude huis deels ook komt door de herinneringen en de sfeer die jullie daar hebben gecreëerd. Dat kun je ook weer opbouwen in het nieuwe huis! De jaren '30 elementen die jullie daar gaan toepassen, zullen zeker bijdragen aan dat vertrouwde gevoel. En wie weet voelt het nieuwe huis na een tijdje net zo speciaal aan, juist omdat je daar een nieuw hoofdstuk begint met je gezin op een fijnere plek.
Verhuizen brengt altijd veel stress en onzekerheid met zich mee, maar uiteindelijk zul je vast zien dat het de juiste beslissing was, vooral als je ziet hoe gelukkig je kinderen zijn in hun nieuwe omgeving. Geef het wat tijd en probeer stap voor stap te wennen aan het idee. Het komt echt goed!
Veel sterkte met de komende weken, en vertrouw erop dat je hart zich langzaam zal aanpassen aan deze nieuwe start!
Ik wil je gevoel niet bagataliseren, wel relativeren. In mijn werk kom ik dagelijks mensen tegen die geen huis of geen thuis hebben. Een plek waar jij veilig en comfortabel met je gezin kan wonen, dat is zo waardevol, dat is en wordt jouw thuis, daar vallen alle 'typische 30-jaren elementen' in het niet.
Met kinderen komen offers. Zo gaat het leven.
Je weet zelf natuurlijk heel goed dat het een luxeprobleem is en rationeel weet je ook dat dit een goede keuze is. Maar die emoties zijn er dus gewoon. Het kan al een beetje helpen om te accepteren dat je ze hebt. Je hechten, je intens verbinden aan een plek, weemoed voelen, dat zijn toch ook mooie eigenschappen?
Wij verhuisden 13 jaar geleden met 3 kinderen van 6 jaar, 4 jaar en 6 maanden vanuit een te klein boven-appartement aan een drukke weg naar een mooie jaren 30 eengezinswoning met tuin. Dat was echt op alle fronten alleen maar een vooruitgang als je rationeel nadenkt. Maar oh wat heb ik het moeilijk gehad. Ik was dol op ons appartement. Het had een gekke vorm en juist daarom was het leuk. Het had heel veel ramen, we keken uit over water (en ook over een hele drukke weg die we ook altijd hoorden, maar toch). Alle drie de kinderen waren er geboren. En we verhuisden naar een rustigere, vriendelijkere, groenere, maar ook saaiere wijk. De kinderen gingen naar een andere school en kdv. Die waren beide van betere kwaliteit maar ook minder origineel/bijzonder. Ik heb echt heimwee gehad, ook al zag ik meteen de voordelen van een tuin en van voor de deur buiten kunnen spelen.
Het duurde 1 a 2 jaar voor ik volledig gewend was. Daarna had ik het comfort van de nieuwe woonplek voor geen goud meer willen missen.
Ik heb me best wel geschaamd voor deze emoties omdat we er zo overduidelijk op vooruit gingen en ik maar al te goed wist in welke luxe positie ik me bevond. Maar ja, intussen had ik ze wel en was ik soms verdrietig van de heimwee.
Verhuizen is een life-event. Het levert je een nieuwe kijk, een nieuw perspectief op. Ik heb het nu drie keer meegemaakt: grote veranderingen in mijn leven, juist NA een verhuizing. Altijd achteraf geconstateerd dat de verhuizing het in gang heeft gezet.
Hoi,
Ik begrijp dat het niet zo makkelijk is met diepe gevoelens, die we nou eenmaal hebben.
Zou je die oude elementen van het huis kunnen fotograferen/laten
fotograferen? Dat ze precies worden vastgelegd zoals jij ze wil. De vestibule. Het glas in lood.
En je laat deze elementen uitprinten en doet ze in een lijst en hangt ze in je nieuwe huis op, op een plek die goed voelt voor je, sfeervol, die juist voelt.
Ohnee, dat zou ik juist echt niet doen! Daarmee benadruk je juist het gemis van die elementen, met het risico dat je daar heel erg in blijft hangen.
Dit is een nieuw huis, met nieuwe voor- en nadelen en dat komt ook wel goed.
In een nieuwbouwhuis op de benedenverdieping de deuren vervangen (je hebt mooie glas in looddeuren) maakt al heel veel verschil.
Bij de koop van een huis is de gevleugelde uitspraak: locatie locatie locatie. Locatie is vele malen belangrijker dan huis zelf. Daar kun je veel aan sleutelen. Aan locatie niet. Het zal je gaan bevallen denk ik.
Ooohhh ik snap je hoor.
Zeker een enorm luxe probleem. ( maarja de meeste ‘problemen’ hier op forum (en van ons rijke mensen) zijn nu eenmaal relatief luxe.)
Ik heb nooit in een echt droomhuis gewoond, dat scheelt. (wel in een aantal woningen waar mijn gevoel erg goed zat) Maar ik voel het gelijk, als ik bij andere mensen in zo’n huis kom: ja, om verliefd op te worden. Het gaat dan idd vaak om een jaren 30 huis. (al kan ik me voorstellen dat er een hoop meer huizen zijn waar ik echt verliefd op zou kunnen worden)
Nu woon ik in een huis dat op papier een hele hoop heeft, en op een zeer goede locatie. Hier naar toe gekomen idd voor de kinderen, vanuit een huis waar ik niet helemaal verliefd op was maar toch wel een beetje.
En zelfs nu ik nooit in hét huis heb gewoond, mis ik het…..Huis van nu ben ik na jaren zeker aan gehecht en er is zelfs wat liefde voor gegroeid. Maar ik ken dus zeker de behoefte méér te willen voelen voor je huis….
Het is niet zo dat de behoefte een grote plek in mijn leven inneemt, en je kunt nu eenmaal niet alles hebben in je leven.
Maar ik snap wel heel goed dat weggaan uit je droomhuis wel heel lastig is.
Ik had deze keer al tranen met tuiten gehuild, terwijl we in dat huis echt niet konden blijven.
Nee, het wordt nooit meer zoals het was. Je verlaat je thuis, misschien ben je daar ook je gezin gestart, of in ieder geval heb je daar veel mijlpalen van je kinderen beleefd. Verhuizen staat niet voor niets bekend als een van de grootste life events. Het is normaal dat je daar sterke emoties bij hebt.
lieve allemaal,
Dank voor jullie reacties! De herkenning, geruststellende woorden en het relativeren doen mij goed! Vandaag is de fotograaf geweest. En het huis was en is een plaatje. Ook de fotograaf gaf dit te kennen….slik, maar iedereen die dit zegt snapt ook wel de keuze die we hebben gemaakt, hoe moeilijk ook.
We gaan zeker sleutelen aan het nieuwe huis om het jaren 30 gevoel te creëren. De buitenkant is dat al, nu nog de binnenkant. Dank!
EvansDesiree schreef op 20-09-2024 om 10:11:
Nee, het wordt nooit meer zoals het was. Je verlaat je thuis, misschien ben je daar ook je gezin gestart, of in ieder geval heb je daar veel mijlpalen van je kinderen beleefd. Verhuizen staat niet voor niets bekend als een van de grootste life events. Het is normaal dat je daar sterke emoties bij hebt.
Waarom herhaal je letterlijk mijn reactie van 12-9 in dit topic?
*edit*: Never mind. Gebruiker is geband.
haha misschien was ze het precies met je eens in deze precieze bewoording en was de like niet voldoende. Mooi compliment.
