Buren houden bbq, wij niet uitgenodigd.
In onze buurt waar we nu een jaartje wonen, hebben we het vaker met de buren over een BBQ gehad. We hebben een paar aardige buren waar we goed contact mee hebben. Omdat wij graag BBQ's organiseren leek het ons leuk omdat samen met de buurt te doen. Ook zij vonden dat leuk, we hadden het er verleden week nog over.
Nu hoorde ik net van mijn beste buuf dat 2 stellen iets georganiseerd hebben voor de buurt. Alleen.. wij hebben geen uitnodiging gehad. Mijn buuf vroeg ze nog waarom wij niet. Het antwoord was "laten we eerst maar eens onze straat nemen, kijken hoe dat gaat" dus eigenlijk geen eerlijk antwoord lijkt me. Ze hebben alleen 1 straat gevraagd, wij wonen net op het hoekje van de straat ernaast. Maar het is vreemd omdat wij juist met hen goed omgaan. Iedereen in het gezin vind het erg vreemd dat we er niet bij zijn. In onze oude woonplaats waren we ook altijd van de partij, was supergezellig ook. Mijn dochter van 11 vroeg ze al af, wat is er mis met ons? Dat vind ik te ver gaan, maar ik beaam dat je toch gaat bedenken waarom wij niet.
Even dit nog, we zijn een doorsnee gezin, we zijn geen extreme drinkers, aso's of Flodders ofzo hoor. ( had ook gekund en dan had ik het wel kunnen "begrijpen".
Ik voel me er wel raar over, beetje een domper ook.
Is dat gek?
groeten, Fransien
Mwoh
Jammer, maar ik kan me best voorstellen dat ze het even tot één straat willen beperken.
Als ze jullie uitnodigen, misschien dat Jan en Ria van de overkant eigenlijk ook erbij horen, en dat Kees en Miep zich ook afvragen waarom zij niet...... dat levert je als organisator maar moeilijke vragen op en het simpelste is dan dat je een helder criterium stelt. Alleen de straat, en verder niet.
Op het werk is het net zo. Geef je een feest, dan is het lastig te bepalen welke collega's je wel en niet uitnodigt en wat je met de grensgevallen doet. Alleen je eigen gang of kamer uitnodigen is dan wel zo makkelijk.
Voel je niet beledigd en organiseer de volgende bbq gewoon zelf.
Partijtje
Lijkt me net zoiets als een partijtje van een kind. Ergens moet je de grens leggen qua aantal. Wil niet zeggen dat de andere kindjes niet lief en aardig zijn......
Zelf een bbq organiseren als je dat graag doet lijkt me een prima plan. En dan natuurlijk lekker zelf bepalen wie je uitnodigt 
Zou het ook niet leuk vinden
Je oppert zelf een idee om iets te organiseren en dan wordt het achter je rug om georganiseerd en wordt je niet uitgenodigd, zou in dit geval de stoute schoenen aantrekken en erom vragen.
krulleke
Tja, maar toch
Omdat we met meerdere buren zo "leuk" met elkaar omgingen, op verjaardagen kwamen en wij ze met nieuwjaar ook uitgenodigd hadden voor de burenborrel.
Natuurlijk moet je nooit verwachtingen hebben maar toch is het niet goed voor de sfeer nu.
En dan komen alle buren die goed contact hebben samen voor een BBQ en alleen wij vallen er buiten.
Moet het niet persoonlijk aantrekken, maar ik doe het toch merk ik.
Ga ze zeker aanspreken daarover in een open vraag. Maar de lol is er af. We hadden al moeite met wennen na de verhuizing, maar probeerde toch zo open mogelijk met de mensen om te gaan. Intergratie stap voor stap zeg maar.
En zowaar kreeg ik weer een beetje het buurtgevoel zeg maar, zo langzamerhand na de verhuizing.
Dat is nu even helemaal weg zeg.
En om dan zelf een andere BBQ te organiseren, heb ik nu even geen zin in. En als we het wel zouden doen, mijn man en ik zaten al( een beetje kinderachtig en rancuneus) brainnstormen, dat we dan een echt topfeest zouden organiseren hier voor de deur, op precies dezelfde dag! met een bandje, of een andere aantrekkelijke happening. En dat dan in ieder geval alle kinderen van de andere BBQ hier zouden vertoeven, en de muziek wat leuke mensen zou wegglokken van het andere 'front' hahaha! Want alle vriendjes van mijn kids komen wel op die BBQ en ik zie ze er al langs lopen, zonder erbij te mogen zijn. Misschien moeten we maar zelf weg gaan op die dag ofzo.
Ja, ik merk echt dat het me niet vrolijker maakt, bleh!
Fransien
Best lastig
Fransien! Want je bent duidelijk gekwetst hierdoor, en dat schuif je niet zo makkelijk opzij.
Hoe te begrijpen ook, en het heeft vast opgelucht, de optie van een nog veel leuker feest geven tegelijkertijd lijkt me een garantie om de onderlinge sfeer wel definitief te verpesten.
Wij zijn net verhuisd uit zo'n buurt. Al vanaf het begin een leuke klik met een aantal stellen, veelal met kinderen in dezelfde leeftijd. We gingen zelfs ieder jaar een weekend zeilen met 14 man!
Echter; het begon me steeds meer te benauwen. Iets kleiner een verjaardag vieren kon eigenlijk niet, als je 1 stel uitnodigde (wiens dochter beste vriendin was met onze dochter) dan stootte je de anderen zo voor het hoofd dat je dan toch maar weer al die stellen uitnodigde. Of juist dat ene stel dan ook maar niet. En een paar dagen op de fiets naar het werk (en de auto voor de deur) betekende een telefoontje; ben je ziek? Moet ik boodschappen doen? Heel aardig, maar voelde toch ook wel als beetje controle...
Toen dochter en vriendin echt flinke mot kregen en niet meer samen fietsten was het echt mis. We stonden toen al op het punt van verhuizen.
Mijn les is dus ook; graag een plezierig, maar oppervlakkig contact met de nieuwe buren. Vriendelijk groeten, en vanzelfsprekend bereid om voor elkaar klaar te staan waar nodig maar niet meer dat close. Geen gezamenlijke BBQ's, verjaardagen of borrels meer.
Wat ik toch echt zou doen, hoe moeilijk ook, is het simpelweg aankaarten. Mijn ervaring is dat je zelf van alles kunt invullen maar dat een gesprekje vaak heel verhelderend werkt. Wellicht hebben ze geen idee hoe het bij jou is overgekomen...
En, zoals ook al gezegd, je moet soms ergens een grens trekken anders blijft de groep zich uitbreiden.
Probeer het je niet te veel aan te trekken. En ga eventueel die bewuste avond iets heel leuks met je gezin doen, uit eten, film zoiets.
Mare
Ik zou me ook gekwetst voelen
Hier net zo'n verhaal als bij Mare. Een hele close gemeenschap (deel van een straatje in het centrum van de stad). Lief en leed met elkaar gedeeld, elkaars kinderen opgevangen, mee opgevoed bijna. Spontane borreltjes, barbeques, samen naar het zwembad, samen skieen en heel veel kopjes koffie en thee in het zonnetje buiten voor de deur.
Ik vond het heerlijk maar het kon soms ook benauwen.
Nu ben ik verhuisd. Oudere buren, allemaal nette mensen, vriendelijk. Maar geen gekke karaoke-avonden meer of met 14 man ineens op zondagavond patat en kroketten halen.
Ik mis het soms, en soms ook weer niet. Ik zoek mijn ouwe buurtjes nog geregeld op, mijn oude buurvrouwen zijn nu mijn vriendinnen.
Het is heel dubbel. Ik vind, als je er zo midden in zit zoals jij, dan kwetst het heel erg als je zo ineens niet wordt uitgenodigd. En ik zou toch gaan vragen waarom dit zo gaat. Mezelf kennende zou ik het zelfs niet eens droog kunnen houden, zozeer raken dat soort dingen mij.
Daarom is het voor mij ook wel goed om nu niet meer in zo'n close buurt te wonen.
Mare: lekker lekker lekker
Wat heerlijk om jouw verhaal te horen. Wij wonen sinds 7 jaar in zo'n buurt. Sinds onze buurvrouw is verhuisd vallen we een beetje buiten de binnenste cirkel. Minder uitgenodigd, minder op de hoogte van de dingen die rondgaan. Ik was een beetje in dubio wat ik daar nou van moest vinden. Aan de ene kant voelde ik me buitengesloten, aan de andere kant woon ik hier verder prima. Ik heb ook nog steeds wel een echtpaar waar we met alles durven aan te bellen.. maar ja, toch terug van 2 naar 1 Warme Contacten (wel een hoop lauwwarme maar zoals gezegd meer afgesloten van de roddels en het nieuws).
Maar nu ik jouw posting lees ben ik gewaarschuwd! Ik kies gewoon voor doorgaan op deze weg. Dus niet proberen erbij te horen, genieten dat we goed contact hebben met onze directe buren zonder dat we erg vertrouwelijk of persoonlijk zijn. Daardoor heb ik wel het lekkere gevoel dat ik geen mensen stoor. En bij het buurtfeest lach ik gewoon vriendelijk naar iedereen, ook de moeders wier zoons mijn zoon soms plagen op school. Ze zoeken het maar uit verder...
Lekker! Bedankt voor het delen van je ervaring.
Nikus
Je hebt natuurlijk gelijk. Maar de andere kinderen spelen meer met elkaar dan met de mijne, tsja, dan hoor je er soms liever bij dan dat er _over_ je gepraat wordt...
Rodebeuk
Graag gedaan hoor!
Jaja, die herkenning...
Het was ook dubbel hoor. Want aan de ene kant hoorden we altijd dat we het zo getroffen hadden. Want dan kwam een moeder bv een vriendinnetje halen, en zag ons gezellig bij de zandbak, en zo tegen etenstijd ook wel met een roseetje. En ja, dat was ook heel gezellig.
Maarr... ook wel erg 'ons kent ons' dus.
Een bepaalde groep ging met elkaar om. Maar sommigen ook weer met weer anderen, of hun directe buren. En langzaam maar zeker werden die ook overal bij betrokken, of kwamen melden 'wij gaan ook mee met de burenzeiltocht hoor!'. Terwijl ik met die mensen nou weer niks had ... maar ja, voor de lieve vrede etc. Ook omdat de kinderen onderling veel met elkaar omgingen en je dan niet wilt dat dat verstoord wordt. Kortom; het werd mij te benauwd en te gecompliceerd.
En weet je, als dat contact er eenmaal is kun je je er haast niet meer van losmaken zonder dat dat weer op lange tenen staat. Dus ik denk dat je er wijs in staat, gewoon leuk groeten, meedoen met de buurt-bbq, en that's it.
Wat ook erg scheelt; onze jongste gaat naar de middelbare school. Dus het buitenspeel-gebeuren is veel minder, dan heb je al minder met elkaar te maken.
We zitten nu even, tot oplevering nieuwe huis, in een huurwoning. Toevallig kennen we daar wel mensen in de straat, maar ik vind het een verademing om 'gewoon' thuis te kunnen zijn. En gewoon de boodschappen naar binnen te kunnen tillen zonder allerhande praatjes. Of dat ik eigenlijk gewoon in het zonnetje wil gaan zitten in m'n eigen tuin, maar weet dat dat door de buurvrouwen die bij de zandbak zitten als ongezellig wordt ervaren. En alhoewel je daar prima je schouders over op kunt halen, kon ik het me ook aantrekken net als Fransien. Juist als je zo goed met elkaar omgaat, is er ruimte om gekwetst te worden als je je buitengesloten voelt.
Het was jarenlang erg leuk, maar ik heb ook de schaduwkant ervan ervaren. Ik doe het straks dus bewust anders.
Mare
