Betalen bij slechtziendheid

Pin en chip

Bij de meeste supermarkten kan je chippen. Dan hoef je geen pincode in te toetsen, alleen op "ja" drukken. Een familielid kan dan de chippas opladen. Of de pincode blind (sorry voor de woordkeus) intoetsen. Op de 5 zit altijd (toch?) een dingetje. Ik kijk eigenlijk nooit naar de toetsen met het pinnen omdat ik weet welk getal waar zit. Je moet dan alleen wel hopen dat het juiste bedrag op de display staat.
En wat betreft geld. Er zijn vast wel portemonees voor slechtzienden te krijgen. Met veel vakjes, voor iedere muntsoort 1. Na even oefenen weet je dan uit je hoofd welke muntsoort waar zit. Voor papiergeld heb ik even geen oplossing eigenlijk.

Carmen.

Op de tast

Om eerlijk te zijn pin ik bij een pinautomaat min of meer op de tast. Ik weet welke toetsen ik moet hebben. Vooral die grijze apparaten... een ramp! Bij mij werkt dit. Ik leef wel met je moeder mee hoor. Ik voel me vaak best onhandig bij een pinautomaat. Ik maak er maar grapjes over. Met muntgeld ben ik ook niet de snelste. Ik zie nog steeds niet in 1 oogopslag wat ik in mijn handen heb. Ik vraag vaak aan de kassadame even mee te tellen. Ik heb dus geen tips die het probleem van je moeder oplossen. Met wat humor en 'op de tast' kom ik een eind.
Als je echt blind bent vraag ik me ook af hoe men dat oplost.

Naar de thuiswinkel

Mijn oma en tante hebben hetzelfde, het grootste probleem met macula degeneratie is dat je tot op hoge leeftijd ziende bent en dan langzamerhand slechter gaat zien en dan uiteindelijk vrijwel blind wordt en dat die aanpassing van ziende naar blinde bijna niet genoeg tijd geeft om te leren om ermee om te gaan. Mijn oma was hetzelfde als jouw moeder...daar heeft mijn tante van geleerd, die zocht al oplossingen vóordat het nog erger werd en kon er dan nog enigzins ziend aan wennen.....Ondertussen is mijn tante compleet blind, maar die kan zich op beperkte schaal nog steeds 'redden' dank zij haar voortvarende techniek van oefenen en oplossingen zoeken voordat de degeneratie zover gevorderd was. Ze heeft luisterboeken, een luisterkrant aanpassingen in huis, kan zich best redden in haar eigen wijk mét stok en in huis helemaal.Heeft speciale tactieken voor uitzoeken van kleding,zodat ze weet wat bij elkaar past etc.etc. Of ze boodschappen zelf doet weet ik eigenlijk niet. Maar we spreken elkaar misschien 2 keer per jaar, dus om dan meteen zulke dingen te vragen dat doe je ook niet....(ze woont nogal ver weg.....3,5 uur rijden voor ons) Soms zien we elkaar bij mijn oom....Maar dat is dan meer toeval.Wat ik dus van mijn tante weet,daarvan is het meeste door wat mijn andere oom en tante vertellen of mijn nichtje (dochter tante). Ik weet dat mijn tante vrijwel al haar aanpassingen via de thuiszorgwinkel kocht.
Mijn oma had ook enige aanpassingen...maar dat is al langer geleden en toen was er minder op de markt. Mijn oma betaalde ook altijd met groot geld en het wisselgeld nam ze mee naar huis en legde ze op stapeltjes even groot in een soort vakjesdoos. Als je met 100euro betaald omdat je b.v. veel boodschappen hebt...en je krijgt 40 euro terug (zeg maar wat) dan kan je de volgende keer ook best die 40 euro meenemen. De boonnetjes bewaarde ze en die moest dan het bezoek (wij of andere mensen die ze vertrouwde) natellen. Ze schreef ook de bedragen en datums ergens op en liet ons dan dus een soort boekhouding nakijken.Mijn ooms vrouw,die het dichtste bij woonde was haar 'hoofdaccountent' zeg maar.Als mijn oma maar wist wat ze in huis had en wat ze ongeveer verbruikte was het goed. Dan kon ze blijven inschatten hoeveel ze nodig zou hebben en via de boekhouding had ze enig zicht of op het klopte. Ze telde thuis het geld al dat ze nodig had.
Ik denk dat de thuiszorgwinkel vast wel aanpassingen heeft op gebied van geld voor blinden.En verder zal het ook een kwestie van oefenen,oefenen en nog's oefenen zijn. Dat je moeder moet leren om met voelen te weten welke munt het is en niet meer met zien. Dat is over en komt niet meer....dat moet ze beseffen.
groeten albana

Google

Met google kwam ik op:

http://www.slechtziend.nl/producten/10.1%20euro%20hulpmiddelen.pdf

Vraag

enigszins ot maar hoe oud zijn deze dames? Mijn moeder wordt 71 heeft ook macula degeneratie ze ziet nog goed maar ik heb geen idee wat de prognose is? Hoe snel gaat het allemaal. Mijn moeder is een type wat niet doorvraagt bij artsen..En ik zou toch wel iets meer willen weten..
Natuurlijk is het bij iedereen anders maar ervaringen vind ik ook wel prettig om te horen

Bedankt voor het meedenken zover.

Dat van dat chippen vond ik een geweldig idee. Ik ben vanmorgen naar de winkel gefietst waar ze altijd boodschappen doet omdat die op rollator loopafstand van haar huis is. Helaas, chippen mag (?!) daar niet, alleen pinnen.
Alleen groot geld meenemen is een optie. We komen toch wel elke week even bij haar langs en dan zoeken wij het kleine geld wel weer uit. Niet ideaal, ik vermoed dat daar ook zenuwachtig van wordt omdat ze de briefjes niet goed kan onderscheiden.
Zo’n eurofix sorteermatje voor de munten kan wat zijn, ik ga het haar voorleggen. Veel van die andere dingen daar komt braille bij, dat gaat ze niet meer leren.
Albana, ze heeft al veel hulpmiddelen. Luisterboeken, een telefoon met grote cijfers, zo’n vergrotend beeldscherm om belangrijke teksten te kunnen bekijken en meer van die dingen. Maar zelfs dat beeldscherm voldoet nu eigenlijk niet meer. Ze is bij Bartimeus en die doet samen met Visio geloof ik. Maar dat gaat moeizaam hoor. Iedere keer als er weer wat is dat moet ze opnieuw aangemeld worden en is de vraag beantwoord dan wordt de zorg weer afgesloten. Terwijl dat zien alleen maar steeds slechter wordt, ze kunnen toch ook wel snappen dat er zorgbehoefte blijft?
Misschien wil ze leren om op gevoel te pinnen, dus echt zonder dat ze ook maar probeert te kijken. Dat zou moeten kunnen natuurlijk. Maar ja, 86 is niet niks en ze heeft de moed wat laten zakken.
Janeway, bij mijn schoonmoeder is het een jaar of 5 geleden begonnen. En nu ziet ze dus bijna niks meer. Ik heb begrepen dat je van maculadegeneratie niet helemaal blind wordt zo van alles is zwart. Je blijft wel grijze schaduwen zien maar dat is dan wel functioneel blind. Ze herkent nu ook geen gezichten meer, ik praat altijd als ik aankom zodat ze mijn stem kan herkennen. Als haar gehoorapparaatjes het doen.
Is je moeder behandeld of gaat dat gebueren? Soms kan met lichtbehandeling worden geprobeerd het proces te vertragen, dat heeft mijn schoonmoeder ook gehad. http://www.nijsmellinghe.nl/ns/view/170

Zo oud al?

Jee,ik dacht het gaat over een jonger iemand....gewoon omdat mijn oma en tante het veel jonger kregen denk ik. Mijn oma herinner ik me niet meer...maar ze had al van die kolossale uileglazen toen ik baby was en toen was mijn vader pas 28 dus ze zal toen niet veel ouder dan 55 geweest zijn...denk ik? Mijn opa werkte nog toen ik klein kind was....En mijn tante heeft toen ze nog lang niet gepensioeneerd was al moeten stoppen met werken omdat haar zicht te slecht werd....Dus die was w.s. ook rond de 50 ofzo?? Mijn tante is nu 70 of 72 ofzoiets (niet ouder in ieder geval) en ziet niets meer. Alleen in 1 piepklein stukje van ong. 3 mm kan ze nog enigzins vaag licht/donker onderscheiden en zo kan ze uitmaken of het overdag of nacht is.Maar dat is dus alles...iets lezen met zo'n vergrootscherm etc. kan ze al járen niet meer....Ze voelt dus alles. Is ondertussen volleerd blind zeg maar...Alleen braille heeft ze niet onder te knie kunnen krijgen...
groeten albana

Mevrouw jansen

mijn moeder heeft dit ook, heel naar. En die euromunten lijken ook verschrikkelijk veel op elkaar.
Kijk eens op worldwidevision.nl daar heb ik al veel voor mijn moeder besteld. Prima! Zij hebben ook een z.g. eurobox, daar kun je verschillende munten in schuiven, netjes gerangschikt.
Mijn moeder heeft ook een opnameapparaatje, daar spreekt zij haar boodschappenlijstjes en afspraken op in. En haar sprekende horloge en wekker, geweldige vondst!
Zij heeft alleen het stadium al bereikt dat ze niet meer alleen de straat op/naar de winkels kan alleen, dan vindt ze de weg niet meer terug.

Moeilijk zeg!

Over het pinnen, dat doe ik eigenlijk altijd op gevoel of patroon. Maar vorige week ging dat goed mis. Ik verwacht een piepje te horen bij elke toets die in intik, en in die winkel hadden ze een pieploze pin.
Irritant voor mij, maar ik kan me voorstellen dat het als je het niet zien KUNT het helemaal moeilijk wordt!

Kastanjet en klokje 2

Ze is al bij Bartimeus. Maar dat gaat niet zo makkleijk allemaal, als er een vraag is over iets dan moet er eerst weer een indicatie komen dat ze zich er mee mogen bemoeien en is de vraag beantwoord dan sluiten ze de zorg weer af. Erg onhandig.
Ze heeft al best aardig wat hulpspullen. Zo'n agenda met grote letters, horloge, kookwekker, handloep etc. Sprekende dingen zal lastig zijn omdat haar gehoor ook nogal slecht is, dan moet het geen sprekende wekker maar een schreeuwende wekker zijn!
Ik heb het er nog eens met haar over gehad en na de eerste schrik dat ze het pinapparaat ook al niet meer kan zien denkt ze dat ze wel op gevoel kan leren pinnen. Daar moet ze dan maar de tijd voor gaan nemen. Maar wat jullie al zeggen, 't is best moeilijk voor haar allemaal.

Oefenen op telefoon of afstandsbediening?

Je zou de volgorde van cijfers kunnen oefenen thuis op de telefoon of afstandsbediening...die hebben dezelfde volgorde als pinapperaat.
Bij ons op het werk heeft een mevrouw die ook slechthorend is en slecht ziend een voelhorloge.Een horloge waar het kapje/klepje vanaf kan (openklapt) en dan kan je de wijzers voelen dus....
groeten albana

Mevr. jansen

mijn ervaring is ook dat het allemaal erg traag gaat bij Barthimeus, vandaar dat ik zelf maar op zoek ben gegaan. Hele goeie ervaringen bij worldwidevision.nl zei ik dus al.
Die sprekende wekker en horloge spreken toch wel behoorlijk luid en duidelijk. Aan het memorecordertje zal je schoonmoeder zeker niets hebben, die is erg zacht. Alhoewel het volume misschien wel harder kan, dat zou best kunnen eigenlijk.
Ik vind het trouwens heel erg voor je schoonmoeder, slechtziend en dan ook nog slechthorend, afschuwelijk, denk je eens in. Ik vraag me dan ook af of het niet te gevaarlijk wordt voor haar op straat alleen, de dag dat dat niet meer kan zal onvermijdelijk komen. Mijn moeder heeft een vrijwilligster via CIZ die met haar wandelt/bodschappen doet. Misschien ook iets voor je schoonmoeder, in de toekomst.

Nu pas

Sorry dat ik nu pas kan reageren. Ik pin op mijn gevoel en als ik muntjes wil uitzoeken zit ik rustig met mijn neus in mijn portemonnee. Ik heb een dubbel vak voor muntgeld en dan wil ik thuis ook nog wel eens rustig de muntjes van 10, 20 en 50 cent sorteren en de 10 en 50 bij elkaar doen want dat verschil in grootte is goed te voelen. 5 cent en 1 en 2 euromunten zijn van dichtbij nog wel te ontwarren. Behalve dan als je bij de Aldi 1 en 2 cent muntjes terugkrijgt.
Net zoals hierboven ter sprake is gebracht vraag ik me af hoe lang het nog verantwoord is om alleen over straat te gaan.

Vera

goh, die eurobox lijkt me echt iets voor jou. (nee, ik heb geen aandelen..)
Je kunt thuis op je gemak de munten er in schuiven en in de winkel heb je ze dan paraat.
Maar ieder zijn eigen manier natuurijk!

Alleen over straat

Tja, we gaan er maar van uit dat ze zelf haar grenzen daarin aangeeft. Dat doet ze tot nu toe met veel dingen wel goed. Ze woont al 41 jaar in het huis waar ze nu woont en kent de buurt dus op haar duimpje. Winkelcentrum met audicien, supermarkt, tramhalte naar het dorpsziekenhuis enzo is op loopafstand. Ze moet wel oversteken bij een zebrapad en dat is lastig, want heel vaak stoppen auto's niet. Ze wacht tot ze zeker weet dat ze stoppen of tot er nog iemand staat die over moet steken. Ze heeft, via Bartimeus, een witte rollator met rode biezen maar dat helpt niet echt. Ze heeft ook een wit met rode stok maar die kan ze niet meenemen en uitsteken als ze met de rollator is want ze moet met twee handen de rollator duwen. Mijn zwager en schoonzus zeggen ook wel eens zou ze niet moeten verhuizen naar een verzorgingshuis, maar dat wil ze niet en het lijkt mij ook een slecht idee. Beter thuis met zoveel mogelijk hulp. Een vreemde omgeving wordt volgens mij een ramp omdat ze dan de weg niet meer leert, niet buiten maar ook moeilijk binnen en dan is ze nog veel meer afhankelijk.
Klokje, hoe werkt een vrijwilliger via het CIZ? Moet je een indicatie krijgen voor een vrijwilliger? Ze heeft nu een indicatie voor huishoudelijke hulp 1 x per 2 weken en gaat 1 dag per week naar een opvang voor slechtzienden. En als ze naar de stad moet naar de oogarts dan gaat er iemand van de plaatselijke vrijwilligerscentrale mee.

Mevrouw jansen

ja, dat was via het CIZ volgens mij. De pest is, dat je zoveel afbelt dat je op het laatst niet meer weet waar je wie of wat vandaan hebt gehaald. De vrijwilligster komt bij stichting Stade (Utrecht) vandaan. Maar wel via CIZ.
Opbellen en raad vragen kan altijd.
Maar als je schoonmoeder al contact heeft met de vrijwilligerscentrale, kun je daar dan niet eens informeren naar een wandelvrijwilliger?
Volgens mij is alles mogelijk als er maar iemand beschikbaar is. Mijn vader kreeg bijv. iemand die met hem ging fietsen.
Je kunt het zo gek niet bedenken of het is mogelijk, er wordt alles aan gedaan om mensen die zelfstandig willen blijven wonen alle hulp te bieden. Schijnt goedkoper te zijn dan het verzorgings/bejaardenhuis. Nou ja, dat weet je zelf al, je schoonmoeder krijgt al aardig wat hulp, goed geregeld hoor.

Persoonlijke noot

"Tja, we gaan er maar van uit dat ze zelf haar grenzen daarin aangeeft. "
Daar kun je je lelijk in vergissen is mijn ervaring. Schaamte en verzet tegen het mogelijke alternatief (iemand die alles voor je gaat regelen), zijn een krachtige combinatie om de grenzen steeds maar te blijven verleggen.
Schoonmoeder had hetzelfde probleem en bleek uiteindelijk iedereen van een huissleutel en haar pincode te voorzien. Iedereen, behalve ons, want tegenover ons wilde ze zelfstandigheid ophouden.
Dat ging wonderwel totdat er iemand van de vrijwilligers centrale een beetje te vriendelijk werd en al haar geldzaken ging regelen. Daar moest natuurlijk voor betaald worden.
Dat is bij toeval en net optijd ontdekt. De persoon in kwestie was al bezig met het organiseren van een formele positie als bewindvoerder.
De werkelijkheid van de situatie is keihard. Daar moet zonder schaamte over gesproken worden en alvast een 'wat als' scenario in gang gezet worden. De werkelijkheid is dat een bejaarde alleen die niet meer alles kan zien, niet veilig is en niet zelfstandig kan blijven opereren.
Er zijn tussenwegen. Overleg die. Praat erover.
"Mijn zwager en schoonzus zeggen ook wel eens zou ze niet moeten verhuizen naar een verzorgingshuis, maar dat wil ze niet en het lijkt mij ook een slecht idee. "
De wachtlijsten zijn gigantisch. Ze kan zich nu nog gevaarloos inschrijven voor het huis dat ze het liefst zou willen. De minst kwade zeg maar. Plaatsing kan ze dan zelfs nog voor zich uitschuiven.
Als er op enig moment een crisissituatie ontstaat, dan heeft ze geen keus.
"Beter thuis met zoveel mogelijk hulp. "
Maar zo afhankelijk zijn van vreemden en vrijwilligers dat ze je zelfs in je portemonnee en bankrekening moeten kijken, is niet zonder risico.
Hoe doet ze haar administratie nu eigenlijk? Of is er al iemand die haar 'helpt'?
Groet,
Miriam Lavell

Klokje 2

Nee hoor, zo'n muntenboxje is niets voor me. Ik weet mijn hele leven al niet beter en ik ben ook nog eens een beetje van het hippe en niet bejaard. Ik heb ook geen oubollige beeldschermloep maar een hip apparaat dat normaliter aan scholieren/studenten/werkenden in bruikleen wordt gegeven. Ik heb hem zelf gekocht (wel tweedehands via mijn contact). Het leuke is dat ik nu naar de zomerbolletje in de boom kan kijken waar de mezen aan hangen. Ik zie het dan op mijn beeldscherm. Eigenlijk is dat laatste off topic maar het is zó leuk om naar vogeltjes te kijken.

Sorry

Vera, het was niet mijn bedoeling te betuttelen! Ik dacht dat het een goeie tip was.
Miriam, je hebt volkomen gelijk. Nu zijn er oudjes(mijn moeder!) die stronteigenwijs zijn en hun zelfstandigheid koste wat kost willen behouden.
Ik heb mijn moeder ook meegesleept ter orientatie, maar ze zegt liever nog één jaar te hebben in haar eigen huis dan tien in een verzorgingshuis. Na een gebroken heup is ze een tijd in een verpleeghuis geweest, waar het echt heel goed toeven was. Zij was er zelfs ook heel tevreden over. Met natuurlijk in haar hoofd 'het is maar tijdelijk'. Ze heeft zich rot geoefend en tippelt mooi weer rond. Maar toen ze thuis kwam wist ze zich in eerste instantie geen raad, zo was ze gedegenereerd. Alles werd voor haar gedaan in het verpleeghuis, pillen aangereikt en afspraken in de gaten gehouden, ze hoefde zelf nergens over na te denken. Dit maakt dat ze nu nog minder bereid is zich te "laten opbergen".
Wij moeten het met lede ogen aanzien, als zij niet wil, is het einde verhaal.
Overigens doe ik de administratie van mijn moeder en ben ik de enige die haar pincode weet. Als ze met anderen boodschappen doet, betaald ze cash. Ze bewaart paperassen in een afgesloten kast. Het scheelt wel dat ze alles erg goed op een rijtje heeft, haar belazer je niet.
Overigens grappig dat het hier steeds over vrouwen gaat, oude mannen zijn vaker bereid/gewend zich te laten verzorgen zeker. Of al dood, kan ook.

Klokje 2

Het is juist fijn als mensen willen meedenken! Ik denk alleen dat er een groot verschil is tussen mensen met een aangeboren afwijking en die die pas op oudere leeftijd een beperking krijgen.

Al dood

Oude mannen zijn net zo eigenwijs als de oude vrouwen hoor. Dat maakt niets uit, alleen zijn er daar véél minder van. Want mannen worden over het algemeen lang zo oud niet. Dus een gemiddeld verzorgingshuis bestaat voor 90$ uit dames en 10 % uit heren.
Ik moet wel lachen om jullie beschrijvingen van ouders die niet naar verzorgingshuizen willen...Ik werk in een verzorgingshuis...en bij ons komt het merendeel ook mopper de mopper binnen en 'willen' ze niet, maar móeten ze (van huisarts, thuiszorg omdat ze de zorg niet meer kunnen verlenen omdat het te zwaar is, van kinderen,van buren etc. etc.). Ze komen vaak eerst 'tijdelijk' een tijdelijke opname van 6 weken (maar ondertussen weten wij allang dat dat er niet meer in zit) en ja ze houden hun huis aan....want ná die 6 weken....! Want nee...zij zijn nog láng niet zover dat ze in een bejaardenhuis moeten wonen. Kijk al die oude mensen eens!! Die hier wonen...dáár hoor ik toch niet bij???? En wij beamen dat braaf en zien ze opbloeien van die paar weekjes zorg....ze hoeven zich niet meer 'groot'te houden,zoals ze in de toneelstukjes doen die ze voor het bezoek houden. Héél wat actrices heeft nederland gemist dat kan ik je wel vertellen....En dan komt het einde van die 6 weken en slaat de twijfel toe...want ze hebben het eigenlijk toch wel erg naar de zin...en zien op tegen...
Soms komen er dan nog 6 weken bij op.Anderen nemen de beslissing meteen, en nog weer anderen worden door de omgeving bepraat. Er zijn er ook die al 3 jaar bij ons wonen en nog steeds hun huis aanhouden omdat ze die hoop maar niet kunnen laten varen dat het ooit weer beter gaat...(want natuurlijk nooit gebeurd,heb het nog nooit meegemaakt in ieder geval in 20 jaar). Voordat je tegenwoordig voor een verzorgingshuis in aanmerking komt moet er écht heel wat met je aan de hand zijn...anders krijg je geen indicatie. En áls je wel die indicatie kunt krijgen is het echt onverantwoord om nog alleen te wonen of je moet 24 uur toezicht en zorg om je heen hebben. Die prachtige toneelstukjes die ze voor de omgeving vaak opvoeren zijn geen goede indicatie,geloof mij maar. Sommigen zijn na een bezoekje van een uurtje zo uitgeteld van zich goed houden en goed voordoen dat ze de rest van de dag kunnen afschrijven...Ja,ja het is wat met die eigenwijze ouderen van tegenwoordig...
Ik houd mijn hart vast over hoe vervelend en eigenwijs wíj wel niet worden als we bejaard zijn...
groeten albana

De prijs van zelfstandigheid

Klokje:" Nu zijn er oudjes(mijn moeder!) die stronteigenwijs zijn en hun zelfstandigheid koste wat kost willen behouden."
Al was je het zelf. Het is helemaal niet fijn om afhankelijk te zijn. Het toppunt van erg is afhankelijk zijn van medwerkers die er naast jou nog tig hebben zitten en die dus hop-hop door moeten naar de volgende.
Maar er zijn een aantal kantelpunten waar je vooral als kinderen en kleinkinderen op moet blijven letten.
Eenzaamheid is zo'n kantelpunt. Kun je nog tig thuiszorgers over de vloer krijgen, nooit eens een praatje pot met een generatiegenoot kunnen maken, is eenzaam.
Mijn oma was vereenzaamd en wij (en zij!) begrepen dat pas goed toen ze uiteindelijk na een crisis werd opgenomen. Het verzet tegen een verzorgingshuis smolt als sneeuw voor de zon.
Met terugwerkende kracht heb ik spijt dat ik haar niet veel eerder rond heb gereden langs bejaarden/verzorgingshuizen. Ze had er nog nooit een van binnen gezien, maar wel een mening. En dat ene puntje, menselijk contact, was totaal verloren gegaan in de afwegingen over zelfstandigheid.
Een ander punt is veiligheid. Hulpbehoevende bejaarden zijn een makkelijke prooi voor hulpvaardige uitzuigers. Types die wel even zullen helpen met PGB aanvragen, die de opbrengst in hun zak steken, waarna de bejaarde voor fraude beboet wordt en ook nog eens met een enorme schuld wordt opgezadeld.
Ik had het voor willen zijn met mijn schoonmoeder. Maar ze wilde niet en ook mijn zwager stond erop dat zij haar zelfstandigheid zo lang als zij dat wilde zou kunnen behouden. Nobele gedachte, maar de realiteit is nu eenmaal dat je maar een beperkte periode keus hebt. Zolang er nog geen crisis is. Zodra die er wel is, is alle keus verdwenen.
Die keus is belangrijk om de nadelen van een bejaardenhuis/verzorgingshuis zoveel mogelijk te kunnen compenseren. Iet simpels als bereikbaarheid door zoveel mogelijk kinderen/kleinkinderen is daarin cruciaal. Het gaat om afleiding. Maar ook om kunnen communiceren met het personeel van het huis. Weten wat in het huis speelt en dat van meer dan af en toe een kort bezoekje.
Mijn schoonmoeder is van geboorte een Gooise kakmadam. Het leven had haar uiteindelijk naar het zuiden van Brabant gebracht en daar belandde ze dus ook na crisis in een tehuis. 100 km rijden door het hart van file Nederland voor ons en voor zwager. Hooguit 1 x in de 2 weken konden we erheen.
Al snel vonden we een Goois huis waar ze dan wel heen wilde. Ze kon op de wachtlijst. Dat duurde een jaar. Nu zit ze daar.
Haar klerenkast is inmiddels gevuld met Brabantse gezelligheid, voor weinig gekocht op de modoshows in het Brabantse huis. De hulpen en vrijwilligers zouden haar wel even helpen, want wij konden niet. Het is een en al bloemetjesjurk en muisgrijze broek. Al maanden loopt ze er doodongelukkig in rond.
En eindelijk kunnen wij nu met haar kleren gaan kopen. Gewoon in een winkel. Met een pashokje, waar de broek of de jurk zo nodig nog wat vermaakt wordt. En in haar Gooise kakmadammenstijl.
Haar volstrekt begrijpelijke wens van zelfstandigheid heeft haar eigenheid gekost. Dat is een hoge prijs. Te hoog voor iemand die je een zo lang mogelijk gelukkig bestaan gunt, terwijl het leven zelf nog maar enkele jaren telt.
Deze keer zag ik het leed mijlenver aankomen. Ik heb er over proberen te praten, maar dat werd me niet in dank afgenomen door haar en door mijn zwager.
Zelfstandigheid heeft tussen de oren een zo zware waarde dat alle andere dingen vergeten worden.
Ondertussen is het bestaan in een tehuis beslist niet makkelijk en zijn alle vooroordelen op zijn minst een beetje waar. Daar moet je ook over praten. Feitelijk moet je komen tot een oplossing die de nadelen van een oud bestaan zoveel mogelijk wegneemt.
Over vooroordelen gesproken: Mijn schoonmoeder heeft in haar nieuwe huis geen eigen kamer. In tegenstelling tot de eerste gedachte die daarbij opkomt is dat voor haar een zegening. Geen eigen kamer. Dat betekent nooit alleen zijn. Nooit zich terug kunnen trekken. In haar situatie: altijd de schijn van stabiliteit op moeten houden en nooit kunnen wegzakken in een neerwaardse depressieve stemming.
Het doet haar goed.
Groet,
Miriam Lavell

Toch wel stronteigenwijs

natuurlijk is het heel erg om je zelfstandigheid op te moeten geven, dat begrijp ik heel goed.
Maar ondertussen sta je toch handenwringend naar het gemodder te kijken, 'ik red me wel.' En het gaat nog best goed ook, tuinieren met dat slechte zicht, boontjes uit de aanbieding invriezen, even blancheren met die ogen!, je houdt je hart vast.
Maar de eenzaamheid, dat is idd een punt. Die hoge prijs betaal je.
Maar hoe krijg je nu iemand zo ver dat ze het inzicht krijgt dat het uiteindelijk toch verstandiger en veiliger is om naar een verzorgingshuis te gaan voordat het echt moet wegens crisis. Niemand wil het in eerste instantie. Ik wil mijn moeder niet dwingen, zou trouwens ook onbegonnen werk zijn, maar ik denk dat ik er toch nog maar eens een orienterend gesprek aan wijdt, mocht ik toevallig het woord eens krijgen.

Klokje

Misschien kan je proberen uit te leggen wat Miriam al heeft uitgelegd (en wij ook aan een oudtante bij ons voorhielden): nu heeft ze nog keus. Er is ook nog een wachtlijst. Tegen de tijd dat ze aan de beurt is, is ze niet verplicht. Maar als ze wacht tot het op stel en sprong moet dan heeft ze helemaal niets meer te willen en moet ze genoegen nemen met de eerste plek die men vinden kan. Dus als ze nog invloed wil hebben moet het nu. Nee zeggen kan later altijd nog.

Groeten,

Temet

Mijn schoonouders

waren (en zijn) dan wel met zijn 2en, maar ook daar sloeg de eenzaamheid toe. En nog steeds er niet aan willen. Zelfstandig willen blijven: 'de hulp die je daar krijgt kunnen we hier ook krijgen', 'onze hulp vindt ook dat we er nog lang niet aan toe zijn' en dat soort tegenwerpingen. Wij vonden het doodeng, schoonma was al een paar keer gevallen, en schoonpa kreeg haar niet weer overeind, dus man werd opgebeld. (en die komt met liefde, al was het midden in de nacht, maar als ie aan het werk is zo'n 100 km verderop, dan wordt het lastig)
Uiteindelijk zijn ze toch nog vrijwillig naar een aanleunwoning (met de mogelijkheid tot uitbreiding van de zorg) gegaan. En spijt als haren op het hoofd, waarom hebben ze dat nou niet eerder gedaan?! Schoonpa heeft er een jeu de boulesclub en een biljartclub opgezet, schoonma zit er in allerlei 'hersenkraak-clubjes' en ze leven helemaal op!

Slappe was

Klokje, mijn schoonmoeder zit zo lekker in de slappe was dat ze ook naar een deftiger soort huis had gekund. Zoiets bijvoorbeeld http://www.zonneburg.nl/nieuw/
Daar kom je alleen maar binnen als je redelijk gezond bent (niet dementerend althans). Zit je er eenmaal en krijg je je eerste tia, dan hoef je niet meteen weg en kun je veel langer uit een 'gewoon' verzorgingshuis blijven.
Maar ook bij dit soort huizen zijn er wachtlijsten.
Zoek uit wat haar mogelijkheden (keus) nu is.
Benoem haar weerstand tegen een huis letterlijk (ook de kleine dingen. De was. De winkeltjes in de buurt. De vriendinnen. De bakker die ze zo aardig vindt).
Zoek uit wat jullie (haar kinderen/kleinkinderen) kunnen betekenen om die weerstand te verkleinen.
Benoem heel letterlijk wat jullie wel en niet zouden kunnen doen.
Bij mijn schoonmoeder hielp het niet, maar dat kwam vooral ook omdat zwager het mantra van de zelfstandigheid maar bleef herhalen.
Als jij van zo'n stoorzender geen last hebt, dan lukt het misschien wel om met je moeder het minst kwade te kiezen.
En dan gaat het echt alleen nog maar om inschrijven voor een wachtlijst. Van verhuizen hoeft het voorlopig niet te komen.
Groet,
Miriam Lavell

Temet en miriam

ik ga het nog maar eens voorzichtig proberen, het wordt weer eens tijd. Maar waarschijnlijk wordt het weer haar gebruikelijke riedeltje met nadelen tav verzorgingshuizen in het algemeen, tot aan verbrande bejaarden in het bad aan toe. Ik zal dan komen met de nadelen van het zelfstandig wonen en zal de lof zingen van zovele welwillende en hardwerkende mensen in toch echt de meeste verpleeghuizen en de prima behandeling die ze heeft genoten in het verpleeghuis waar ze was met haar gebroken heup enz enz. Plus het wachtlijst en keuze verhaal.