Slechte relatie met schoonouders na eerste kindje
Hoi allemaal,
dit is voor mij de eerste keer dat ik een vraag stel aan andere ouders, maar ik denk dat de mening van iemand die hier totaal buiten staat misschien kan helpen.
Ik hou van eerlijkheid en kan wel wat hebben dus wijs mij er ook asjeblieft op als je je niet kunt vinden in mijn mening of houding, of als je uit een soortgelijke fam komt als mijn man en je mij misschien een ander inzicht kan geven.
Mijn man (32) en ik (26) zijn 11 jaar samen en hebben een kindje van 2, ik ben nu 38 weken zwanger.
Ik heb mij zelf nooit echt heel erg welkom gevoeld in de familie van mijn vriend, hoewel ik hier opzich geen moeite mee had tot ik moeder werd, merk ik nu dat het lastiger wordt, vooral omdat tijd maken en prioriteiten stellen belangrijker wordt nu wij het een stuk drukker hebben.
Mijn man komt uit een boeren gezin, vader werkt iedere dag, komt thuis avond eten en gaat in de avond weer werken. Waar ik alleen maar respect voor kan hebben, maar een aanwezige vader hebben mijn man en zijn broer en zusje denk ik niet gehad. Mijn schoonmoeder is bijzonder, ik vind haar niet persee vriendelijk, erg nors en alles moet gaan zoals zij het wil. Ik denk dat ze het wel goed bedoelt, maar het komt er gewoon niet lekker uit. Al kan ik mij ook voorstellen dat het pittig is geweest voor haar vroeger zonder al te veel hulp, waardoor ze zo geworden is. Mijn man en zijn zusje zeggen dat ze nooit aardig was, maar dat ze haar op een andere manier waarderen.
Mijn man hoorde er thuis niet echt bij, hij is heel sociaal, slim en echt een charmant persoon. Mijn schoonouders hebben geen vrienden en het zusje en de broer van mijn man eigenlijk ook niet, nooit naar een feestje of verjaardag oid, waardoor ze hem thuis anders behandelden, deur op slot doen als hij uit ging, geen eten voor hem koken als hij bij vrienden was geweest, hem nooit ergens voor motiveren of vertellen dat ze trots op hem zijn, hij heeft überhaupt nog nooit een knuffel gehad van zijn ouders.
Mijn man en ik zijn gezelligheidsdieren, er komen hier altijd mensen over de vloer, hebben hele dierbare vriendschappen waar we ook mee op vakantie gaan etc. We knuffelen alles en iedereen plat en wij zijn enorme dierenvrienden.
Ook financieel hebben wij het veel beter voor elkaar, allebei gestudeerd (nadat we gingen samenwonen, want toen hadden we ‘rust’) en leuke carrières waar wij heel dankbaar voor zijn en echt veel voldoening uithalen.
Hoewel mijn ouders complex zijn (verslaafde en een borderliner) wat mijn jeugd interessant maakte, kom ik uit een warm nest, waar mensen elkaar helpen en we ons best doen voor elkaar op verjaardagen, waar we ook sorry zeggen tegen elkaar als we dingen fout doen. De band met mijn groot ouders is geweldig, zij hebben mij grotendeels opgevoed en mij en mijn man aangespoord om te gaan studeren, een huis te kopen op jonge leeftijd en altijd hard te werken, ze gaven ons het goede voorbeeld en hebben ons overal in gesteund.
Het heeft mij nooit geïnteresseerd dat de ouders van mijn man geen interesse in mij hadden, ik vond het wel jammer dat ik nooit een cadeautje kreeg voor mijn verjaardag, of dat ze na zoveel jaar nog steeds geen rekening hielden met het feit dat ik geen vlees at (lees ik kreeg altijd alleen een gekookte aardappel als avond eten). Maar ik vond het nooit leuk dat mijn man buitengesloten werd.
Toen we vertelden dat ik zwanger was de eerste keer, kregen we niet eens een felicitatie, maar was de reactie ‘hier moeten wij erg aan wennen, want onze oudste zoon had eerst vader moeten worden’ terwijl wij een fertiliteitstraject van 2 jaar achter de rug hadden ivm een bekende ziekte. De oudste zoon heeft trouwens nog nooit een vriendin gehad, waardoor ik een beetje verbaasd was door die uitspraak.
De hele zwangerschap was super warm met mijn familie, waarvan we een cadeautje kregen, ze kwamen helpen laminaat leggen en een kamertje schilderen en we hadden eindeloos voorpret. Voor mijn man vond ik het zo verdrietig dat dit niet met zijn familie kon, maar hij zegt dat het hem niet zo veel boeide en dat hij vooral blij was met ‘onze’ opa en oma.
toen ons kindje geboren was, kwam mijn schoonmoeder alleen, schoonvader was aan het werk en had geen tijd, mijn moeder was er ook, met bloemen en kippensoep (ze is Indonesisch), mijn schoonmoeder had niks mee en vertelde mij dat ze het belachelijk vond dat ik een ruggenprik genomen had. Ook vond ze het onbeschoft dat ik mijn baby voedde aan mijn borst waar ze bij was. De kraamzorg heeft haar weggestuurd (mijn heldin). Ik heb zo hard gehuild toen ze weg was, maar besloot op dat moment mijn mond te houden. Later heb ik haar hier op aangesproken en gevraagd of ze misschien rekening wilde houden met mij en mijn man, dat wij het anders doen als zij en dat wij enorm genieten van deze tijd. Dat ze van harte welkom is, maar niet op deze negatieve manier.
Dit had ik beter niet kunnen doen, want het is enorm geëscaleerd, waarna ze er alleen met mijn man over wilde praten en niet meer met mij. Uiteindelijk met schoonvader erbij met zijn vieren een gesprek gehad, waarvan de conclusie was dat ik haar moest accepteren zoals ze is en dat niet iedereen zo zachtaardig is als ik.
Voor mij was dit een beetje de druppel, ik accepteer dat het zo is, maar heb besloten dat het wel consequenties heeft. Waar ik mijn schoonouders overal voor uitnodigde (Pasen, kerst, alle verjaardagen van mijn familie, soms koffie in het weekend, kermisborrels, vuurwerk etc.) heb ik dat de afgelopen anderhalf jaar niet meer gedaan. Ook omdat mijn vader heel ziek werd en ik de familie momenten met mijn vader en opa en oma (ook op hun verzoek) zo intiem mogelijk wilde, omdat wij niet weten hoe lang we nog samen mogen zijn. Maar om eerlijk te zijn vindt mijn familie het veel gezelliger als ze er niet bij zijn, mijn vader mocht een paar dagen naar ons huis uit het ziekenhuis en lag aan sondevoeding en meerdere pompen en toen kwam mijn schoonmoeder vertellen dat ze wist hoe hij zich voelde want ze had haar stuitje gekneusd bij een val van haar fiets, waar het vervolgens een uur over ging. Terwijl papa juist even thuis wilde zijn bij ons om te genieten van ons zoontje en de rust op een normale kamer.
Of ze er echt iets aan kan doen betwijfel ik, ik denk dat ze sociaal gewoon niet zo sterk is en niet begrijpt dat het niet leuk is om alleen maar negatief te zijn of het over zware onderwerpen te hebben.
Toen ik zwanger raakte van de tweede na drie miskramen hadden we afgesproken het dit keer echt pas na 13 weken te vertellen aan onze omgeving, alles ging perfect tot ik met 15 weken bloedverlies kreeg. Dit klinkt heel zwaar trouwens en dat was het in het moment ook wel, maar toch heb ik het als iets gevoeld wat mijn man en mij dichter naar elkaar toegebracht heeft, waar we echt beter hebben leren communiceren met elkaar en waar we alsnog de mooie dingen konden zien. Misschien hielp het erg dat we ons zoontje hebben, want ik kan gewoon niet verdrietig blijven met hem om mij heen, hij is zo lief en grappig. In de tussentijd hadden we het verteld tegen onze beste vrienden en mijn familie, maar de schoonfamilie hadden we nog niet gezien. Omdat het heel onzeker was hebben we toen tot de 20 weken echo gewacht om het te vertellen tegen anderen, maar toen braken mijn vliezen met 19 weken en waren we eigenlijk gewoon heel verdrietig. Uiteindelijk is alles toch goed gekomen en hebben we het met 21 weken aan mijn schoonfamilie verteld.
De broer van mijn man en mijn schoonouders zijn hier enorm kwaad over, want zij krijgen van ons niet genoeg de kans om opa en oma te zijn vinden ze en als er iets is met hun ongeboren kleinkind, dan moeten zij daar toch ook van op de hoogte zijn?
Ik voel mij gekwetst, ik vind het naar voor mijn man en ben er eigenlijk ook gewoon klaar mee. Als het aan mij ligt hoef ik eigenlijk helemaal niks meer met ze, maar dat is natuurlijk niet aan mij. Eigenlijk moet ik mij er gewoon niks van aantrekken, maar dat lukt mij niet zo goed, hormonen misschien.
Nu heeft mijn man ze al zo een tijd niet gesproken en ga ik bijna bevallen en heb ik er zulke stress van hoe het nu moet met kraamvisite straks. Ik wil eigenlijk dat ze het eerst eens met elkaar gaan uitpraten voordat ze langskomen als ik op mijn kwetsbaarst ben, maar ik wil de situatie ook niet erger maken dan hij al is.
Verder ben ik natuurlijk onwijs dankbaar voor mijn opa en oma die ons overal mee helpen en altijd voor ons klaar staan en dat mijn vader ons tweede kindje waarschijnlijk nog gaat ontmoeten en hierdoor moet ik zeggen dat ik het moeilijk vind om te dealen met de negativiteit van mijn schoonfamilie, ik ben helemaal in de wolken van mijn gezin en stiekem ook zo trots op ons. Mijn man onderneemt zelf helemaal niks trouwens, ik vraag er regelmatig naar maar wil ook niet zeuren, hij weet niet wat hij er mee aanmoet en zegt dat het altijd al zo geweest is dus dat hij niet opeens iets anders verwacht. Wat ik dus weer moeilijk vind, want moet ik dit gewoon allemaal accepteren terwijl ik eigenlijk geen mensen in de buurt wil hebben die mij zo behandelen.
Aan de andere kant heb ik mijn eigen ouders meer dan eens vreselijke dingen vergeven en is mijn liefde voor mijn eigen familie heel anders dan die voor mijn schoonfam, waardoor ik denk: ‘heb ik er nu echt genoeg aan gedaan om deze relatie goed te maken?’ En wat is genoeg? Is het eerlijk dat ik ze misschien niet dezelfde kans geef om hun kant uit te leggen. En ook voor onze kindjes, die verdienen alle opa’s en oma’s, maar watvoor rol kunnen ze dan spelen in het leven van mijn kindjes, want ik zou ze bijvoorbeeld al niet laten oppassen ofzo. (Mijn eigen ouders ook niet overigens haha, maar die komen wel regelmatig langs en dan gaan we met z’n allen iets leuks doen, mijn ouders zijn niet samen, wel oké met elkaar)
Wat heerlijk om dit even van mij af te schrijven, ik kan mij niet voorstellen dat iemand dit boekwerk wil lezen, sorry hiervoor.
Concrete vraag: Wat moet ik nu doen? Gewoon afwachten hoe het loopt? Toch nog een keer het gesprek proberen aan te gaan? Of vragen of ze wat later in de kraamtijd langs willen komen? Mijn man dwingen met ze te gaan praten?
Moet ik mij niet zo aanstellen en mijn excuses aanbieden?
Liefs een piekerende mama met enorme nesteldrang, maar dan psychische nesteldrang om alles netjes te maken in mijn hoofd 😌
Laat het komen zoals het komt.
Bij mijn eerste was mijn moeder opgenomen en zag mijn tante het eerst. Bij mijn tweede was mijn moeder op vakantie en kwam een buurvrouw eerst die toevallig in het ziekenhuis was. Nou en!😉
Rekening houden met mensen is heel lieg, maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken; daar hoef je niet voor te pik-orde-worstelen.
Iedereen krijgt vast zijn of haar kans jullie baby te bewonderen. Laat het maar gebeuren, het komt wel goed.
Ik klikte niet met mijn schoonouders, maar ik heb ze altijd goed behandeld, ben warm, vriendelijk geweest en met gepaste afstand ( mentaal) behandeld. Het is veel fijner als er een neutrale acceptatie bestaat dan een sfeer van ergernis. Laat dat vooral met een glimlach waar het hoort, het scheelt zoveel stress.
Misschien is er een afgrond aan verschillen in jullie afkomst en kun je dat niet dichten. Dan bouw je een brug naar wat voor iedereen fijn is.
'want ik ben toch echt van mening dat als je iemand uitnodigt je rekening houdt met diegene. Voor mij zijn dat hele belangrijke normen en waarden, ... '. En daarin heb je de flexibiliteit van je schoonmoeder. Ze nodigt niet iemand uit als een gast, je hoort bij het gezin. En dan moet je eten 'wat de pot schaft'. Wat je vraagt is dat ze gaat koken voor het gezin en daarnaast apart voor Jamiedali in een keuken die ze niet kent.
Oké, tulpen zijn nu niet meteen levensnoodzakelijk, dan is de boerderij alleen een goede plek om onder te duiken en groentes te gaan kweken. De zoon hoefde niet meer thuis te blijven om mee te helpen op de boerderij. Wat je beschrijft over je studie etc. is herkenbaar voor veel mensen vanaf ongeveer 1970 tot nu. De oudere generatie kan daar wel eens jaloers naar kijken. In hun leven hadden niet zoveel mensen die kansen. Mijn moeder moest bijvoorbeeld naar huis komen om haar moeder te helpen in het grote huishouden, mijn vader moest op de boerderij helpen. Mijn moeder heeft later als weduwe haar MBO/HBO-diploma's gehaald, met een gezin van 5 jonge kinderen en een fulltime baan. Maar er zijn niet veel mensen die dat deden. Het is grotendeels geschiedenis die een rol speelt. Naast karakter.
Maar er is ook duidelijke een cultuurclash. De Ingerlhart-Wetzel-cultuurmap onderscheidt twee assen waarop de waardes zich bewegen: de ene as traditioneel versus seculier-rationeel; de andere as overleven versus zelfexpressie. Jij zit duidelijk op seculier/rationeel en zelfexpressie; zij zit waarschijnlijk meer op traditioneel en overleven. Aan beide kanten kan er wel heel zachtjes iets verschuiven, maar dat begint met respect voor elkaars waardenpatronen, de volgende stap kan zijn dat je meer gaat investeren in het kennen van elkaars patronen, als je dat al zou willen doen. Maar de kans dat je schoonmoeder radikaal overstapt naar jouw waardenpatroon is net zo groot als de kans dat jij overstapt naar haar waardenpatroon.
Tsjor
