Slechte relatie met schoonouders na eerste kindje
Hoi allemaal,
dit is voor mij de eerste keer dat ik een vraag stel aan andere ouders, maar ik denk dat de mening van iemand die hier totaal buiten staat misschien kan helpen.
Ik hou van eerlijkheid en kan wel wat hebben dus wijs mij er ook asjeblieft op als je je niet kunt vinden in mijn mening of houding, of als je uit een soortgelijke fam komt als mijn man en je mij misschien een ander inzicht kan geven.
Mijn man (32) en ik (26) zijn 11 jaar samen en hebben een kindje van 2, ik ben nu 38 weken zwanger.
Ik heb mij zelf nooit echt heel erg welkom gevoeld in de familie van mijn vriend, hoewel ik hier opzich geen moeite mee had tot ik moeder werd, merk ik nu dat het lastiger wordt, vooral omdat tijd maken en prioriteiten stellen belangrijker wordt nu wij het een stuk drukker hebben.
Mijn man komt uit een boeren gezin, vader werkt iedere dag, komt thuis avond eten en gaat in de avond weer werken. Waar ik alleen maar respect voor kan hebben, maar een aanwezige vader hebben mijn man en zijn broer en zusje denk ik niet gehad. Mijn schoonmoeder is bijzonder, ik vind haar niet persee vriendelijk, erg nors en alles moet gaan zoals zij het wil. Ik denk dat ze het wel goed bedoelt, maar het komt er gewoon niet lekker uit. Al kan ik mij ook voorstellen dat het pittig is geweest voor haar vroeger zonder al te veel hulp, waardoor ze zo geworden is. Mijn man en zijn zusje zeggen dat ze nooit aardig was, maar dat ze haar op een andere manier waarderen.
Mijn man hoorde er thuis niet echt bij, hij is heel sociaal, slim en echt een charmant persoon. Mijn schoonouders hebben geen vrienden en het zusje en de broer van mijn man eigenlijk ook niet, nooit naar een feestje of verjaardag oid, waardoor ze hem thuis anders behandelden, deur op slot doen als hij uit ging, geen eten voor hem koken als hij bij vrienden was geweest, hem nooit ergens voor motiveren of vertellen dat ze trots op hem zijn, hij heeft überhaupt nog nooit een knuffel gehad van zijn ouders.
Mijn man en ik zijn gezelligheidsdieren, er komen hier altijd mensen over de vloer, hebben hele dierbare vriendschappen waar we ook mee op vakantie gaan etc. We knuffelen alles en iedereen plat en wij zijn enorme dierenvrienden.
Ook financieel hebben wij het veel beter voor elkaar, allebei gestudeerd (nadat we gingen samenwonen, want toen hadden we ‘rust’) en leuke carrières waar wij heel dankbaar voor zijn en echt veel voldoening uithalen.
Hoewel mijn ouders complex zijn (verslaafde en een borderliner) wat mijn jeugd interessant maakte, kom ik uit een warm nest, waar mensen elkaar helpen en we ons best doen voor elkaar op verjaardagen, waar we ook sorry zeggen tegen elkaar als we dingen fout doen. De band met mijn groot ouders is geweldig, zij hebben mij grotendeels opgevoed en mij en mijn man aangespoord om te gaan studeren, een huis te kopen op jonge leeftijd en altijd hard te werken, ze gaven ons het goede voorbeeld en hebben ons overal in gesteund.
Het heeft mij nooit geïnteresseerd dat de ouders van mijn man geen interesse in mij hadden, ik vond het wel jammer dat ik nooit een cadeautje kreeg voor mijn verjaardag, of dat ze na zoveel jaar nog steeds geen rekening hielden met het feit dat ik geen vlees at (lees ik kreeg altijd alleen een gekookte aardappel als avond eten). Maar ik vond het nooit leuk dat mijn man buitengesloten werd.
Toen we vertelden dat ik zwanger was de eerste keer, kregen we niet eens een felicitatie, maar was de reactie ‘hier moeten wij erg aan wennen, want onze oudste zoon had eerst vader moeten worden’ terwijl wij een fertiliteitstraject van 2 jaar achter de rug hadden ivm een bekende ziekte. De oudste zoon heeft trouwens nog nooit een vriendin gehad, waardoor ik een beetje verbaasd was door die uitspraak.
De hele zwangerschap was super warm met mijn familie, waarvan we een cadeautje kregen, ze kwamen helpen laminaat leggen en een kamertje schilderen en we hadden eindeloos voorpret. Voor mijn man vond ik het zo verdrietig dat dit niet met zijn familie kon, maar hij zegt dat het hem niet zo veel boeide en dat hij vooral blij was met ‘onze’ opa en oma.
toen ons kindje geboren was, kwam mijn schoonmoeder alleen, schoonvader was aan het werk en had geen tijd, mijn moeder was er ook, met bloemen en kippensoep (ze is Indonesisch), mijn schoonmoeder had niks mee en vertelde mij dat ze het belachelijk vond dat ik een ruggenprik genomen had. Ook vond ze het onbeschoft dat ik mijn baby voedde aan mijn borst waar ze bij was. De kraamzorg heeft haar weggestuurd (mijn heldin). Ik heb zo hard gehuild toen ze weg was, maar besloot op dat moment mijn mond te houden. Later heb ik haar hier op aangesproken en gevraagd of ze misschien rekening wilde houden met mij en mijn man, dat wij het anders doen als zij en dat wij enorm genieten van deze tijd. Dat ze van harte welkom is, maar niet op deze negatieve manier.
Dit had ik beter niet kunnen doen, want het is enorm geëscaleerd, waarna ze er alleen met mijn man over wilde praten en niet meer met mij. Uiteindelijk met schoonvader erbij met zijn vieren een gesprek gehad, waarvan de conclusie was dat ik haar moest accepteren zoals ze is en dat niet iedereen zo zachtaardig is als ik.
Voor mij was dit een beetje de druppel, ik accepteer dat het zo is, maar heb besloten dat het wel consequenties heeft. Waar ik mijn schoonouders overal voor uitnodigde (Pasen, kerst, alle verjaardagen van mijn familie, soms koffie in het weekend, kermisborrels, vuurwerk etc.) heb ik dat de afgelopen anderhalf jaar niet meer gedaan. Ook omdat mijn vader heel ziek werd en ik de familie momenten met mijn vader en opa en oma (ook op hun verzoek) zo intiem mogelijk wilde, omdat wij niet weten hoe lang we nog samen mogen zijn. Maar om eerlijk te zijn vindt mijn familie het veel gezelliger als ze er niet bij zijn, mijn vader mocht een paar dagen naar ons huis uit het ziekenhuis en lag aan sondevoeding en meerdere pompen en toen kwam mijn schoonmoeder vertellen dat ze wist hoe hij zich voelde want ze had haar stuitje gekneusd bij een val van haar fiets, waar het vervolgens een uur over ging. Terwijl papa juist even thuis wilde zijn bij ons om te genieten van ons zoontje en de rust op een normale kamer.
Of ze er echt iets aan kan doen betwijfel ik, ik denk dat ze sociaal gewoon niet zo sterk is en niet begrijpt dat het niet leuk is om alleen maar negatief te zijn of het over zware onderwerpen te hebben.
Toen ik zwanger raakte van de tweede na drie miskramen hadden we afgesproken het dit keer echt pas na 13 weken te vertellen aan onze omgeving, alles ging perfect tot ik met 15 weken bloedverlies kreeg. Dit klinkt heel zwaar trouwens en dat was het in het moment ook wel, maar toch heb ik het als iets gevoeld wat mijn man en mij dichter naar elkaar toegebracht heeft, waar we echt beter hebben leren communiceren met elkaar en waar we alsnog de mooie dingen konden zien. Misschien hielp het erg dat we ons zoontje hebben, want ik kan gewoon niet verdrietig blijven met hem om mij heen, hij is zo lief en grappig. In de tussentijd hadden we het verteld tegen onze beste vrienden en mijn familie, maar de schoonfamilie hadden we nog niet gezien. Omdat het heel onzeker was hebben we toen tot de 20 weken echo gewacht om het te vertellen tegen anderen, maar toen braken mijn vliezen met 19 weken en waren we eigenlijk gewoon heel verdrietig. Uiteindelijk is alles toch goed gekomen en hebben we het met 21 weken aan mijn schoonfamilie verteld.
De broer van mijn man en mijn schoonouders zijn hier enorm kwaad over, want zij krijgen van ons niet genoeg de kans om opa en oma te zijn vinden ze en als er iets is met hun ongeboren kleinkind, dan moeten zij daar toch ook van op de hoogte zijn?
Ik voel mij gekwetst, ik vind het naar voor mijn man en ben er eigenlijk ook gewoon klaar mee. Als het aan mij ligt hoef ik eigenlijk helemaal niks meer met ze, maar dat is natuurlijk niet aan mij. Eigenlijk moet ik mij er gewoon niks van aantrekken, maar dat lukt mij niet zo goed, hormonen misschien.
Nu heeft mijn man ze al zo een tijd niet gesproken en ga ik bijna bevallen en heb ik er zulke stress van hoe het nu moet met kraamvisite straks. Ik wil eigenlijk dat ze het eerst eens met elkaar gaan uitpraten voordat ze langskomen als ik op mijn kwetsbaarst ben, maar ik wil de situatie ook niet erger maken dan hij al is.
Verder ben ik natuurlijk onwijs dankbaar voor mijn opa en oma die ons overal mee helpen en altijd voor ons klaar staan en dat mijn vader ons tweede kindje waarschijnlijk nog gaat ontmoeten en hierdoor moet ik zeggen dat ik het moeilijk vind om te dealen met de negativiteit van mijn schoonfamilie, ik ben helemaal in de wolken van mijn gezin en stiekem ook zo trots op ons. Mijn man onderneemt zelf helemaal niks trouwens, ik vraag er regelmatig naar maar wil ook niet zeuren, hij weet niet wat hij er mee aanmoet en zegt dat het altijd al zo geweest is dus dat hij niet opeens iets anders verwacht. Wat ik dus weer moeilijk vind, want moet ik dit gewoon allemaal accepteren terwijl ik eigenlijk geen mensen in de buurt wil hebben die mij zo behandelen.
Aan de andere kant heb ik mijn eigen ouders meer dan eens vreselijke dingen vergeven en is mijn liefde voor mijn eigen familie heel anders dan die voor mijn schoonfam, waardoor ik denk: ‘heb ik er nu echt genoeg aan gedaan om deze relatie goed te maken?’ En wat is genoeg? Is het eerlijk dat ik ze misschien niet dezelfde kans geef om hun kant uit te leggen. En ook voor onze kindjes, die verdienen alle opa’s en oma’s, maar watvoor rol kunnen ze dan spelen in het leven van mijn kindjes, want ik zou ze bijvoorbeeld al niet laten oppassen ofzo. (Mijn eigen ouders ook niet overigens haha, maar die komen wel regelmatig langs en dan gaan we met z’n allen iets leuks doen, mijn ouders zijn niet samen, wel oké met elkaar)
Wat heerlijk om dit even van mij af te schrijven, ik kan mij niet voorstellen dat iemand dit boekwerk wil lezen, sorry hiervoor.
Concrete vraag: Wat moet ik nu doen? Gewoon afwachten hoe het loopt? Toch nog een keer het gesprek proberen aan te gaan? Of vragen of ze wat later in de kraamtijd langs willen komen? Mijn man dwingen met ze te gaan praten?
Moet ik mij niet zo aanstellen en mijn excuses aanbieden?
Liefs een piekerende mama met enorme nesteldrang, maar dan psychische nesteldrang om alles netjes te maken in mijn hoofd 😌
Wat een verhaal. Klinkt als een hele ouderwetse familie ook van je man. Je hebt gelijk: het is in de eerste plaats heel rot voor je man. Maar misschien kunnen jullie des te meer blij zijn dat jullie een andere weg in het leven hebben gekozen en dat jullie wel fijne contacten hebben binnen jouw familie.
Maar hoe ga je daarmee om... Ik denk dat het het verstandigste is om er maar een beetje omheen te wandelen. Niet al te veel contact aanhalen, geen confrontaties aangaan tenzij zij over jullie grenzen heengaan of die van de kinderen.
Ik zou geen gesprek aangaan en proberen de zaak even op te lossen: dat gaat je niet lukken.
Misschien is het voor de kraamtijd een idee om af te wachten hoe ze reageren en of ze zelf snel willen komen. Je man kan het altijd nog een beetje afhouden als je er nog niet aan toe bent. Hij moet wel zorgen dat ze alleen op visite kunnen komen als hij zelf thuis is. Tijdens het kraambezoek zou ik zorgen dat ze in de huiskamer blijven en niet bij jou in de slaapkamer (als dat zo gegaan was). Als je dan moet voeden zou ik dat koppelen aan een rustmomentje voor jou en de baby; dan ga je voeden op de slaapkamer en neem je daarna meteen even je rust. Dat is ook beter want als er zulke mensen bij je zitten terwijl je borstvoeding geeft en je weet hoe ze daar over denken, dan zou spontaan je melkproductie stagneren!
Je man kan dan zijn ouders even opvangen in de huiskamer en als de baby nog even geknuffeld moet worden kan het nog even met hem mee of zo.
Maar vooral: maak je er niet zo druk over! Je maakt het nu heel groot omdat je je vorige keer erg ongemakkelijk voelde, maar nu ben je al beter voorbereid.
Sterkte en veel plezier met je lieve gezinnetje komende tijd!
Dit lijkt me heel moeilijk, omdat het eigenlijk gaat over verbinding en je gezien voelen. En dat doet altijd zeer.
Aan de andere kant klinkt dit als een gezin ( het gezin van je schoonouders bedoel ik dan ) dat alleen maar kan 'overleven'.
Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen, maar dat is altijd het gevoel dat dit soort mensen mij geven. Zij werken en zij werken heel veel en ze hebben eigenlijk geen tijd voor alle toestanden die het leven met zich meebrengt.
Ze gaan maar door en ze leven met de waan van de dag.
Alles wat niet binnen hun referentiekaders valt is gek, raar of gewoon heel onwenselijk. Ze doen wat ze kunnen om zich staande te houden, en alles wat buiten hun 'norm' valt, dat deugt niet of is niet normaal.
Sinds ik het als 'overleven' ben gaan zien, merk ik dat ik meer compassie heb en ook dat ik gevoelsmatig wat meer afstand kan nemen. Vooral dat laatste vind ik heel prettig, want het betekent dat het me minder raakt.
Ik denk dat dit is wat ze kunnen.
Hen zal je niet zo snel veranderen, maar de vraag is ook ( denk ik) hoe jullie een modus kunnen vinden waarin jullie hen als ( schoon ) ouders erkennen, maar niet meer zo geraakt worden door wat zij doen en/of zeggen.
Kortom: ik denk dat jullie het antwoord bij jullie zelf moeten zoeken en niet zozeer bij hen.
Sterkte, dit zijn ingewikkelde en soms ook pijnlijke processen.
Er wordt wel gezegd: familie krijg je en kies je niet. Je kunt hen niet veranderen. Maar wel zelf kiezen hoe je het contact met familie wil vormgeven. Voel je daar niet schuldig over. Gewoon houden bij wat minder contact is prima.
Wat mij opvalt in jouw verhaal is dat zij geen rekening met jou houden qua eten (het klinkt als het ouderwetse: je moet eten wat de pot schaft punt). En dat zij onhandig zijn in communicatie (stug, bot). Ze weten niet beter. Ze hebben gezegd dat ze jou nogal gevoelig vinden? Kan het zijn dat je hun stugge manier van communiceren te persoonlijk neemt?
Ik vind het zelf bijvoorbeeld niet prettig als er borstvoeding voor mijn neus gegeven wordt. Ik word daar ongemakkelijk onder. Dus dat jouw schoonmoeder ventileert dat zij dat niet kan waarderen vind ik heel eerlijk. Het was misschien bot maar wel eerlijk. Dat zij vindt dat vrouwen geen ruggenprik horen te nemen is ook een mening. Hoef jij niks mee te doen. Jij mag jouw keuzes maken. Dat jullie pas met 20 weken vertellen zwanger te zijn is jullie keuze. Dat zij dat niet leuk vinden mag ook.
Misschien ligt daar nog wat winst te behalen?
Maar verder zou ik mensen die alleen maar energie kosten en je van slag maken, gewoon lekker meer uit de weg gaan.
'Aan de andere kant klinkt dit als een gezin ( het gezin van je schoonouders bedoel ik dan ) dat alleen maar kan 'overleven'.' Ik denk het ook, mensen die heel hard moeten werken om het hoofd boven water te houden. Die eigenlijk geen tijd hebben voor knuffelen en intimiteit en bijzondere momenten.
Ik lees dat je veel vraagt aan interesse in jullie leven, maar omgekeerd niet zoveel interesse hebt in hun leven. Hoe gaat het op de boerderij? Waar zitten de zorgen? Nu weet ik ook wel dat niet iedereen een prater is, bij sommige mensen gaat het meer om samen doen.
Als je man ergens geen probleem mee heeft hoeft jij dat niet in plaats van hem wel te gaan hebben/maken, toch?
Ik ben ook niet zo van het knuffelen en cadeautjes en vieren en samen etc., dat je zoveel en zo vaak iets moet doen om de onderlinge band te bevestigen vind ik persoonlijk wat overdreven.
Op dit moment is het boek 'omringd door idioten' populair, mensen krijgen kleurtjes die hun karakter tekenen. Dat maakt het misschien acceptabeler dat er mensen zijn die echt anders zijn dan jij zelf bent.
Tsjor
Met de kraamvisite gewoon uitnodigen, je weet wat je krijgt, probeer het niet tot jouw probleem te maken. Tsjor
Anna Cara schreef op 02-01-2025 om 06:20:
Er wordt wel gezegd: familie krijg je en kies je niet. Je kunt hen niet veranderen. Maar wel zelf kiezen hoe je het contact met familie wil vormgeven. Voel je daar niet schuldig over. Gewoon houden bij wat minder contact is prima.
Wat mij opvalt in jouw verhaal is dat zij geen rekening met jou houden qua eten (het klinkt als het ouderwetse: je moet eten wat de pot schaft punt). En dat zij onhandig zijn in communicatie (stug, bot). Ze weten niet beter. Ze hebben gezegd dat ze jou nogal gevoelig vinden? Kan het zijn dat je hun stugge manier van communiceren te persoonlijk neemt?
Ik vind het zelf bijvoorbeeld niet prettig als er borstvoeding voor mijn neus gegeven wordt. Ik word daar ongemakkelijk onder. Dus dat jouw schoonmoeder ventileert dat zij dat niet kan waarderen vind ik heel eerlijk. Het was misschien bot maar wel eerlijk. Dat zij vindt dat vrouwen geen ruggenprik horen te nemen is ook een mening. Hoef jij niks mee te doen. Jij mag jouw keuzes maken. Dat jullie pas met 20 weken vertellen zwanger te zijn is jullie keuze. Dat zij dat niet leuk vinden mag ook.
Misschien ligt daar nog wat winst te behalen?
Maar verder zou ik mensen die alleen maar energie kosten en je van slag maken, gewoon lekker meer uit de weg gaan.
De kraamzorg was er nog , serieus gaan we het normaal vinden dat je als pas bevallen vrouw ook nog rekening moet houden dat mensen zich ongemakkelijk kunnen voelen als je je kind aanlegt in je eigen huis .... en dan moeten ze vooral eerlijk erover kunnen zijn.. ik zou die toch echt omdraaien, de eerste weken liggen de meeste kleintjes bijna continu aan de borst , dus als oma daar moeite mee heeft kan ze beter langskomen als de kleine wat ouder is.
Anoniemvoornu schreef op 02-01-2025 om 09:46:
[..]
De kraamzorg was er nog , serieus gaan we het normaal vinden dat je als pas bevallen vrouw ook nog rekening moet houden dat mensen zich ongemakkelijk kunnen voelen als je je kind aanlegt in je eigen huis .... en dan moeten ze vooral eerlijk erover kunnen zijn.. ik zou die toch echt omdraaien, de eerste weken liggen de meeste kleintjes bijna continu aan de borst , dus als oma daar moeite mee heeft kan ze beter langskomen als de kleine wat ouder is.
Dit dus. Is ze nou helemaal betoeterd! Oma gaat maar ergens anders zitten, een wandelingetje maken of weer weg als de baby wil drinken. Dat is bijna de hele dag in het begin, en dat moet ook, om de melkproductie op gang te brengen.
Ik zou sowieso een dag of 4 wachten voordat jullie de geboorte wereldkundig maken: eerst de kraamtranen achter de rug en wat wennen, dan pas (een beetje) visite. Dat is bij de 2e nog belangrijker.
Ik vind dit een lastige situatie. Soms zijn mensen "nou eenmaal zo". Je kan dan niet veel anders dan het accepteren. Je zegt zelf dat hoe ouders verslaafd en borderline hebben. Dat zal ook niet altijd gemakkelijk zijn. Voor een buitenstaander misschien wel lastiger dan ouderwets en afstandelijk, maar hij hebt 26 jaar gehad om te leren om hiermee om te gaan. Dus voor jou misschien meer normaal. Dat de omgangsvormen van jouw schoonouders dan zo ver van je af staan is maakt het extra lastig.
Anoniemvoornu schreef op 02-01-2025 om 09:46:
[..]
De kraamzorg was er nog , serieus gaan we het normaal vinden dat je als pas bevallen vrouw ook nog rekening moet houden dat mensen zich ongemakkelijk kunnen voelen als je je kind aanlegt in je eigen huis .... en dan moeten ze vooral eerlijk erover kunnen zijn.. ik zou die toch echt omdraaien, de eerste weken liggen de meeste kleintjes bijna continu aan de borst , dus als oma daar moeite mee heeft kan ze beter langskomen als de kleine wat ouder is.
Nee, een pas bevallen vrouw hoeft er geen rekening mee te houden dat mensen zich ongemakkelijk voelen als ze haar kind aanlegt in haar eigen huis, maar feit is wel DAT er nu eenmaal mensen zijn die zich daar ongemakkelijk bij voelen. Niet iedereen voelt zich vrij bij zo'n intiem beeld, er is ineens naaktheid die je normaal nooit ziet. Ik herken dat wel van de oudere generatie en eerlijk gezegd ook van mijzelf (midden veertiger). Je kunt ervoor kiezen daar wel of geen rekening mee te houden - maar als je gaat voeden ten overstaande van familie dan kan het wel zo zijn dat het gesprek stokt of mensen liever even ergens anders zitten. Dat schoonmoeder daar een term als 'onbeschoft' voor gebruikt slaat dan natuurlijk weer nergens op.
Schoonmoeder en Jamiedali komen allebei gewoon uit een totaal ander nest. Het lijkt erop dat Jamiedali een aantal dingen wil prima verdedigbaar zijn (behalve dat voeden van haar kind ook bijvoorbeeld vegetarisch eten) maar die voor schoonmoeder hoe dan ook 'moderne fratsen' zullen blijven. Schoonmoeder kan niet ineens transformeren naar een ruimdenkend persoon die het prima vindt de blote borst van haar schoondochter te zien, want functioneel en prachtig toch, een moeder die haar kind voedt? Zij is opgegroeid met het idee dat je zoiets intiems voor jezelf houdt. Net zomin als ze zal transformeren tot iemand die het ene 'gezinslid' dat geen vlees eet iets anders zal voorzetten dan worst met aardappelen en bloemkool. Het zijn gewoon wat rigide mensen die moeilijk accepteren dat 'anders' niet per se fout is en die ook niet altijd even slimme opmerkingen maken (die ruggenprik). En dan zijn we toch bij de dooddoener: je kunt een ander niet veranderen, alleen je eigen gedrag. Kwestie van kiezen: in je eentje voeden om schoonmama een plezier te doen OF zo door blijven gaan en een ene oor in andere oor uit-tactiek hanteren, zonder mokken die kale aardappelen eten OF je eigen vegetarische kostje meenemen).
Jamie, je klinkt als een lieve moeder en schoondochter en zo te lezen heb je ook best begrip voor je schoonouders. Het mooiste zou zijn als je er een beetje om kunt lachen met je man. En je het vooral niet te groot maakt voor jezelf. Een goede bevalling en mooie kraamtijd voor straks!
Levina123 schreef op 02-01-2025 om 10:18:
[..]
Nee, een pas bevallen vrouw hoeft er geen rekening mee te houden dat mensen zich ongemakkelijk voelen als ze haar kind aanlegt in haar eigen huis, maar feit is wel DAT er nu eenmaal mensen zijn die zich daar ongemakkelijk bij voelen. Niet iedereen voelt zich vrij bij zo'n intiem beeld, er is ineens naaktheid die je normaal nooit ziet. Ik herken dat wel van de oudere generatie en eerlijk gezegd ook van mijzelf (midden veertiger). Je kunt ervoor kiezen daar wel of geen rekening mee te houden - maar als je gaat voeden ten overstaande van familie dan kan het wel zo zijn dat het gesprek stokt of mensen liever even ergens anders zitten. Dat schoonmoeder daar een term als 'onbeschoft' voor gebruikt slaat dan natuurlijk weer nergens op.
Schoonmoeder en Jamiedali komen allebei gewoon uit een totaal ander nest. Het lijkt erop dat Jamiedali een aantal dingen wil prima verdedigbaar zijn (behalve dat voeden van haar kind ook bijvoorbeeld vegetarisch eten) maar die voor schoonmoeder hoe dan ook 'moderne fratsen' zullen blijven. Schoonmoeder kan niet ineens transformeren naar een ruimdenkend persoon die het prima vindt de blote borst van haar schoondochter te zien, want functioneel en prachtig toch, een moeder die haar kind voedt? Zij is opgegroeid met het idee dat je zoiets intiems voor jezelf houdt. Net zomin als ze zal transformeren tot iemand die het ene 'gezinslid' dat geen vlees eet iets anders zal voorzetten dan worst met aardappelen en bloemkool. Het zijn gewoon wat rigide mensen die moeilijk accepteren dat 'anders' niet per se fout is en die ook niet altijd even slimme opmerkingen maken (die ruggenprik). En dan zijn we toch bij de dooddoener: je kunt een ander niet veranderen, alleen je eigen gedrag. Kwestie van kiezen: in je eentje voeden om schoonmama een plezier te doen OF zo door blijven gaan en een ene oor in andere oor uit-tactiek hanteren, zonder mokken die kale aardappelen eten OF je eigen vegetarische kostje meenemen).
Jamie, je klinkt als een lieve moeder en schoondochter en zo te lezen heb je ook best begrip voor je schoonouders. Het mooiste zou zijn als je er een beetje om kunt lachen met je man. En je het vooral niet te groot maakt voor jezelf. Een goede bevalling en mooie kraamtijd voor straks!
Die naaktheid is er niet ineens.. die naaktheid is je kleinkind dat eet , en iedereen weet dat baby's of borstvoeding krijgen of de fles , ik bedoel je hebt er zelfs reclames over , alsof je bij een bevalling wilt zijn en dan in shock bent dat je een vagina ziet.
Anoniemvoornu schreef op 02-01-2025 om 12:57:
[..]
Die naaktheid is er niet ineens.. die naaktheid is je kleinkind dat eet , en iedereen weet dat baby's of borstvoeding krijgen of de fles , ik bedoel je hebt er zelfs reclames over , alsof je bij een bevalling wilt zijn en dan in shock bent dat je een vagina ziet.
Het is zeker heel normaal als borstvoeding wordt gegeven maar ook om je terug te trekken (op werk of thuis) of te zeggen ik ga nu borstvoeding geven e te vragen of je erbij wil blijven. Dan kan iemand beslissen of die erbij wil zijn. Naaktheidvis er niet ineens. Geen idee hoe het ging bij TO. Maar jouw beeld is niet standaard voor de oudere generatie. En ook ik vind het niet prettig om te aanschouwen.
De vergelijking met bij een bevalling zijn is totaal anders. Alleen als ik zeg ik wil bij de borstvoeding zijn vergelijk je een appel met appel.
@jamiedali, fijn dat je jouw verhaal opschreef. Het is intens!
Ik vind de tips hierboven eigenlijk heel goed. Hou het luchtig, je hoeft geen goede band met ze te hebben, iedereen is anders, beetje omheen wandelen.
Mijn man komt ook uit een heel ander nest dan ik, met armoede, drugsgebruik, geldproblemen. Ik word altijd heel verdrietig als ik daaraan denk, en ook wat hij gezien heeft als kind. Maar hij is geen kind meer, hij is mijn man, en de vader van onze zoon en hij is fantastisch. Elke keer als we op bezoek gaan ( ik ben nooit alleen daar, zoon ook niet, ik zie ze ook nooit zonder hem erbij) doe ik luchtig. Vriendelijk, geïnteresseerd, met een kleine attentie mee. En na een paar uurtjes weer weg. Ik vind het belangrijk om het niet rot te vinden 'voor mijn man'. Hij bepaalt zelf wat hij rot vindt. Voor hem is het zijn jeugd en hij weet niet beter. Hij wordt soms emotioneel als hij ziet hoe wij met ons gezinnetje het zo leuk en veilig hebben, en dan praten we er wel over. Maar ik laat het van hem komen. De zwaarte die ik voel, is niks in vergelijking met de zwaarte van rondlopen met een moeilijke jeugd. Dus ik hou het bij mij.
Anna Cara schreef op 02-01-2025 om 14:47:
[..]
Het is zeker heel normaal als borstvoeding wordt gegeven maar ook om je terug te trekken (op werk of thuis) of te zeggen ik ga nu borstvoeding geven e te vragen of je erbij wil blijven. Dan kan iemand beslissen of die erbij wil zijn. Naaktheidvis er niet ineens. Geen idee hoe het ging bij TO. Maar jouw beeld is niet standaard voor de oudere generatie. En ook ik vind het niet prettig om te aanschouwen.
De vergelijking met bij een bevalling zijn is totaal anders. Alleen als ik zeg ik wil bij de borstvoeding zijn vergelijk je een appel met appel.
Maar iedereen weet toch dat een pasgeboren kind bijna continu voeding nodig heeft? Verwachten mensen echt dat je zodra de deurbel gaat voor kraamvisite enz je je kind van de borst trekt hem gauw inpakt want o wee als we een stukje borst zien? Ik voel me echt dom nu , maar nee ik kom uit wat ze pestend noemen een refo gezin maar heb als kind al heel wat kids aan de borst gezien van heel veel vrouwen want je gaat niet op een kamer zitten voeden terwijl man werken is en je nog peuters hebt rondlopen enz
Anna Cara schreef op 02-01-2025 om 14:47:
[..]
En ook ik vind het niet prettig om te aanschouwen.
Hoe vaak gebeurt het nou in jouw bijzijn? En van hoeveel van die keren ZIE je ook daadwerkelijk iets? De hoofden van mijn baby's waren misschien wel 4x zo groot als mijn borst, waarvan je sowieso niets ziet omdat er kleding omheen zit.
Ik heb 2x2 jaar gevoed en nooit wat gehoord. Ik zou er overigens niks mee gedaan hebben, denk ik, want diegene moet het dan juist zo vaak mogelijk zien zodat die het normaal gaat vinden.
Valeria schreef op 02-01-2025 om 15:21:
[..]
Hoe vaak gebeurt het nou in jouw bijzijn? En van hoeveel van die keren ZIE je ook daadwerkelijk iets? De hoofden van mijn baby's waren misschien wel 4x zo groot als mijn borst, waarvan je sowieso niets ziet omdat er kleding omheen zit.
Ik heb 2x2 jaar gevoed en nooit wat gehoord. Ik zou er overigens niks mee gedaan hebben, denk ik, want diegene moet het dan juist zo vaak mogelijk zien zodat die het normaal gaat vinden.
Dit hoe egoìstisch ben je als je jouw ongemakkelijkheid voor de eerste levens behoeftes van een pasgeboren kind zet , of dus moeder vooral eerst aan moet geven wat er gaat gebeuren alsof het iets heel vreemds is , ik heb een hele preuts puber broertje, die komt elke maand mee eten ook toen mijn kind net geboren was en voor ik mijn shirt openhad keek hij echt wel even de andere kant op hoor tot die kleine "gehapt" had daarna zie je nog minder dan als je een shirt aanhebt