Slechte relatie met schoonouders na eerste kindje
Hoi allemaal,
dit is voor mij de eerste keer dat ik een vraag stel aan andere ouders, maar ik denk dat de mening van iemand die hier totaal buiten staat misschien kan helpen.
Ik hou van eerlijkheid en kan wel wat hebben dus wijs mij er ook asjeblieft op als je je niet kunt vinden in mijn mening of houding, of als je uit een soortgelijke fam komt als mijn man en je mij misschien een ander inzicht kan geven.
Mijn man (32) en ik (26) zijn 11 jaar samen en hebben een kindje van 2, ik ben nu 38 weken zwanger.
Ik heb mij zelf nooit echt heel erg welkom gevoeld in de familie van mijn vriend, hoewel ik hier opzich geen moeite mee had tot ik moeder werd, merk ik nu dat het lastiger wordt, vooral omdat tijd maken en prioriteiten stellen belangrijker wordt nu wij het een stuk drukker hebben.
Mijn man komt uit een boeren gezin, vader werkt iedere dag, komt thuis avond eten en gaat in de avond weer werken. Waar ik alleen maar respect voor kan hebben, maar een aanwezige vader hebben mijn man en zijn broer en zusje denk ik niet gehad. Mijn schoonmoeder is bijzonder, ik vind haar niet persee vriendelijk, erg nors en alles moet gaan zoals zij het wil. Ik denk dat ze het wel goed bedoelt, maar het komt er gewoon niet lekker uit. Al kan ik mij ook voorstellen dat het pittig is geweest voor haar vroeger zonder al te veel hulp, waardoor ze zo geworden is. Mijn man en zijn zusje zeggen dat ze nooit aardig was, maar dat ze haar op een andere manier waarderen.
Mijn man hoorde er thuis niet echt bij, hij is heel sociaal, slim en echt een charmant persoon. Mijn schoonouders hebben geen vrienden en het zusje en de broer van mijn man eigenlijk ook niet, nooit naar een feestje of verjaardag oid, waardoor ze hem thuis anders behandelden, deur op slot doen als hij uit ging, geen eten voor hem koken als hij bij vrienden was geweest, hem nooit ergens voor motiveren of vertellen dat ze trots op hem zijn, hij heeft überhaupt nog nooit een knuffel gehad van zijn ouders.
Mijn man en ik zijn gezelligheidsdieren, er komen hier altijd mensen over de vloer, hebben hele dierbare vriendschappen waar we ook mee op vakantie gaan etc. We knuffelen alles en iedereen plat en wij zijn enorme dierenvrienden.
Ook financieel hebben wij het veel beter voor elkaar, allebei gestudeerd (nadat we gingen samenwonen, want toen hadden we ‘rust’) en leuke carrières waar wij heel dankbaar voor zijn en echt veel voldoening uithalen.
Hoewel mijn ouders complex zijn (verslaafde en een borderliner) wat mijn jeugd interessant maakte, kom ik uit een warm nest, waar mensen elkaar helpen en we ons best doen voor elkaar op verjaardagen, waar we ook sorry zeggen tegen elkaar als we dingen fout doen. De band met mijn groot ouders is geweldig, zij hebben mij grotendeels opgevoed en mij en mijn man aangespoord om te gaan studeren, een huis te kopen op jonge leeftijd en altijd hard te werken, ze gaven ons het goede voorbeeld en hebben ons overal in gesteund.
Het heeft mij nooit geïnteresseerd dat de ouders van mijn man geen interesse in mij hadden, ik vond het wel jammer dat ik nooit een cadeautje kreeg voor mijn verjaardag, of dat ze na zoveel jaar nog steeds geen rekening hielden met het feit dat ik geen vlees at (lees ik kreeg altijd alleen een gekookte aardappel als avond eten). Maar ik vond het nooit leuk dat mijn man buitengesloten werd.
Toen we vertelden dat ik zwanger was de eerste keer, kregen we niet eens een felicitatie, maar was de reactie ‘hier moeten wij erg aan wennen, want onze oudste zoon had eerst vader moeten worden’ terwijl wij een fertiliteitstraject van 2 jaar achter de rug hadden ivm een bekende ziekte. De oudste zoon heeft trouwens nog nooit een vriendin gehad, waardoor ik een beetje verbaasd was door die uitspraak.
De hele zwangerschap was super warm met mijn familie, waarvan we een cadeautje kregen, ze kwamen helpen laminaat leggen en een kamertje schilderen en we hadden eindeloos voorpret. Voor mijn man vond ik het zo verdrietig dat dit niet met zijn familie kon, maar hij zegt dat het hem niet zo veel boeide en dat hij vooral blij was met ‘onze’ opa en oma.
toen ons kindje geboren was, kwam mijn schoonmoeder alleen, schoonvader was aan het werk en had geen tijd, mijn moeder was er ook, met bloemen en kippensoep (ze is Indonesisch), mijn schoonmoeder had niks mee en vertelde mij dat ze het belachelijk vond dat ik een ruggenprik genomen had. Ook vond ze het onbeschoft dat ik mijn baby voedde aan mijn borst waar ze bij was. De kraamzorg heeft haar weggestuurd (mijn heldin). Ik heb zo hard gehuild toen ze weg was, maar besloot op dat moment mijn mond te houden. Later heb ik haar hier op aangesproken en gevraagd of ze misschien rekening wilde houden met mij en mijn man, dat wij het anders doen als zij en dat wij enorm genieten van deze tijd. Dat ze van harte welkom is, maar niet op deze negatieve manier.
Dit had ik beter niet kunnen doen, want het is enorm geëscaleerd, waarna ze er alleen met mijn man over wilde praten en niet meer met mij. Uiteindelijk met schoonvader erbij met zijn vieren een gesprek gehad, waarvan de conclusie was dat ik haar moest accepteren zoals ze is en dat niet iedereen zo zachtaardig is als ik.
Voor mij was dit een beetje de druppel, ik accepteer dat het zo is, maar heb besloten dat het wel consequenties heeft. Waar ik mijn schoonouders overal voor uitnodigde (Pasen, kerst, alle verjaardagen van mijn familie, soms koffie in het weekend, kermisborrels, vuurwerk etc.) heb ik dat de afgelopen anderhalf jaar niet meer gedaan. Ook omdat mijn vader heel ziek werd en ik de familie momenten met mijn vader en opa en oma (ook op hun verzoek) zo intiem mogelijk wilde, omdat wij niet weten hoe lang we nog samen mogen zijn. Maar om eerlijk te zijn vindt mijn familie het veel gezelliger als ze er niet bij zijn, mijn vader mocht een paar dagen naar ons huis uit het ziekenhuis en lag aan sondevoeding en meerdere pompen en toen kwam mijn schoonmoeder vertellen dat ze wist hoe hij zich voelde want ze had haar stuitje gekneusd bij een val van haar fiets, waar het vervolgens een uur over ging. Terwijl papa juist even thuis wilde zijn bij ons om te genieten van ons zoontje en de rust op een normale kamer.
Of ze er echt iets aan kan doen betwijfel ik, ik denk dat ze sociaal gewoon niet zo sterk is en niet begrijpt dat het niet leuk is om alleen maar negatief te zijn of het over zware onderwerpen te hebben.
Toen ik zwanger raakte van de tweede na drie miskramen hadden we afgesproken het dit keer echt pas na 13 weken te vertellen aan onze omgeving, alles ging perfect tot ik met 15 weken bloedverlies kreeg. Dit klinkt heel zwaar trouwens en dat was het in het moment ook wel, maar toch heb ik het als iets gevoeld wat mijn man en mij dichter naar elkaar toegebracht heeft, waar we echt beter hebben leren communiceren met elkaar en waar we alsnog de mooie dingen konden zien. Misschien hielp het erg dat we ons zoontje hebben, want ik kan gewoon niet verdrietig blijven met hem om mij heen, hij is zo lief en grappig. In de tussentijd hadden we het verteld tegen onze beste vrienden en mijn familie, maar de schoonfamilie hadden we nog niet gezien. Omdat het heel onzeker was hebben we toen tot de 20 weken echo gewacht om het te vertellen tegen anderen, maar toen braken mijn vliezen met 19 weken en waren we eigenlijk gewoon heel verdrietig. Uiteindelijk is alles toch goed gekomen en hebben we het met 21 weken aan mijn schoonfamilie verteld.
De broer van mijn man en mijn schoonouders zijn hier enorm kwaad over, want zij krijgen van ons niet genoeg de kans om opa en oma te zijn vinden ze en als er iets is met hun ongeboren kleinkind, dan moeten zij daar toch ook van op de hoogte zijn?
Ik voel mij gekwetst, ik vind het naar voor mijn man en ben er eigenlijk ook gewoon klaar mee. Als het aan mij ligt hoef ik eigenlijk helemaal niks meer met ze, maar dat is natuurlijk niet aan mij. Eigenlijk moet ik mij er gewoon niks van aantrekken, maar dat lukt mij niet zo goed, hormonen misschien.
Nu heeft mijn man ze al zo een tijd niet gesproken en ga ik bijna bevallen en heb ik er zulke stress van hoe het nu moet met kraamvisite straks. Ik wil eigenlijk dat ze het eerst eens met elkaar gaan uitpraten voordat ze langskomen als ik op mijn kwetsbaarst ben, maar ik wil de situatie ook niet erger maken dan hij al is.
Verder ben ik natuurlijk onwijs dankbaar voor mijn opa en oma die ons overal mee helpen en altijd voor ons klaar staan en dat mijn vader ons tweede kindje waarschijnlijk nog gaat ontmoeten en hierdoor moet ik zeggen dat ik het moeilijk vind om te dealen met de negativiteit van mijn schoonfamilie, ik ben helemaal in de wolken van mijn gezin en stiekem ook zo trots op ons. Mijn man onderneemt zelf helemaal niks trouwens, ik vraag er regelmatig naar maar wil ook niet zeuren, hij weet niet wat hij er mee aanmoet en zegt dat het altijd al zo geweest is dus dat hij niet opeens iets anders verwacht. Wat ik dus weer moeilijk vind, want moet ik dit gewoon allemaal accepteren terwijl ik eigenlijk geen mensen in de buurt wil hebben die mij zo behandelen.
Aan de andere kant heb ik mijn eigen ouders meer dan eens vreselijke dingen vergeven en is mijn liefde voor mijn eigen familie heel anders dan die voor mijn schoonfam, waardoor ik denk: ‘heb ik er nu echt genoeg aan gedaan om deze relatie goed te maken?’ En wat is genoeg? Is het eerlijk dat ik ze misschien niet dezelfde kans geef om hun kant uit te leggen. En ook voor onze kindjes, die verdienen alle opa’s en oma’s, maar watvoor rol kunnen ze dan spelen in het leven van mijn kindjes, want ik zou ze bijvoorbeeld al niet laten oppassen ofzo. (Mijn eigen ouders ook niet overigens haha, maar die komen wel regelmatig langs en dan gaan we met z’n allen iets leuks doen, mijn ouders zijn niet samen, wel oké met elkaar)
Wat heerlijk om dit even van mij af te schrijven, ik kan mij niet voorstellen dat iemand dit boekwerk wil lezen, sorry hiervoor.
Concrete vraag: Wat moet ik nu doen? Gewoon afwachten hoe het loopt? Toch nog een keer het gesprek proberen aan te gaan? Of vragen of ze wat later in de kraamtijd langs willen komen? Mijn man dwingen met ze te gaan praten?
Moet ik mij niet zo aanstellen en mijn excuses aanbieden?
Liefs een piekerende mama met enorme nesteldrang, maar dan psychische nesteldrang om alles netjes te maken in mijn hoofd 😌
Anna Cara schreef op 02-01-2025 om 14:47:
[..]
Het is zeker heel normaal als borstvoeding wordt gegeven maar ook om je terug te trekken (op werk of thuis) of te zeggen ik ga nu borstvoeding geven e te vragen of je erbij wil blijven. Dan kan iemand beslissen of die erbij wil zijn. Naaktheidvis er niet ineens. Geen idee hoe het ging bij TO. Maar jouw beeld is niet standaard voor de oudere generatie. En ook ik vind het niet prettig om te aanschouwen.
De vergelijking met bij een bevalling zijn is totaal anders. Alleen als ik zeg ik wil bij de borstvoeding zijn vergelijk je een appel met appel.
Borstvoeding bij een pasgeboren he ... kind van een paar dagen oud , moeder die net bevallen is had beter moeten weten voor ze haar kind eten geeft, want sommige mensen hebben moeite met naakt , ik weet niet waarom me dit zo raakt maar ik vind dit zo absurd advies voor iemand die al aangeeft hormonaal te zijn , dat je vooral beter moet gaan communiceren wanneer je eten gaat geven aan je pasgeboren kind, je meer begrip moet hebben voor mensen die geen vrouwelijke tepel kunnen verdragen, zouden die mensen ook zo reageren bij elke mannelijke tepel op het strand enz.
Anoniemvoornu schreef op 02-01-2025 om 17:26:
[..]
Borstvoeding bij een pasgeboren he ... kind van een paar dagen oud , moeder die net bevallen is had beter moeten weten voor ze haar kind eten geeft, want sommige mensen hebben moeite met naakt , ik weet niet waarom me dit zo raakt maar ik vind dit zo absurd advies voor iemand die al aangeeft hormonaal te zijn , dat je vooral beter moet gaan communiceren wanneer je eten gaat geven aan je pasgeboren kind, je meer begrip moet hebben voor mensen die geen vrouwelijke tepel kunnen verdragen, zouden die mensen ook zo reageren bij elke mannelijke tepel op het strand enz.
Ik weet ook niet waarom dit je zo ''absurt" raakt. Niks mis om proberen een relatie te verbeteren door open te staan voor andere inzichten. Lees nou eerst nog eens de vraag van TO. Haar vraag:
Concrete vraag: Wat moet ik nu doen? Gewoon afwachten hoe het loopt? Toch nog een keer het gesprek proberen aan te gaan? Of vragen of ze wat later in de kraamtijd langs willen komen? Mijn man dwingen met ze te gaan praten?
Moet ik mij niet zo aanstellen en mijn excuses aanbieden?
Ik ga nu verder niet meer in op jouw posts, TO kan uit alle ideeën halen waarvan zij denkt dat het haar kan helpen.
Anna Cara schreef op 02-01-2025 om 18:11:
[..]
Ik weet ook niet waarom dit je zo ''absurt" raakt. Niks mis om proberen een relatie te verbeteren door open te staan voor andere inzichten. Lees nou eerst nog eens de vraag van TO. Haar vraag:
Concrete vraag: Wat moet ik nu doen? Gewoon afwachten hoe het loopt? Toch nog een keer het gesprek proberen aan te gaan? Of vragen of ze wat later in de kraamtijd langs willen komen? Mijn man dwingen met ze te gaan praten?
Moet ik mij niet zo aanstellen en mijn excuses aanbieden?
Ik ga nu verder niet meer in op jouw posts, TO kan uit alle ideeën halen waarvan zij denkt dat het haar kan helpen.
Ik zei dat ik het advies absurd vind , niet dat het me absurd raakt, mooie manier van verdraaien van woorden zeg
Jammer dat de discussie nu ontaardt in een welles-nietes over borstvoeden, een discussie die altijd al snel emotioneel wordt terwijl dat nergens voor nodig is. Ik snap werkelijk niet dat het ene 'kamp' zo bozig reageert op het feit dat een ander er wat verlegen mee is (en jaaa, ik begrijp dat het kind moet eten en dat het de natuurlijkste zaak ter wereld is, ik heb er zelf ook een paar op de wereld gezet) en als het andere 'kamp' een term als onbeschoft hangt aan voeden met anderen erbij is dat al net zo absurd. Maar daar gaat het dus niet om: borstvoeden was maar een voorbeeld uit het lijstje van situaties die TO aandraagt om een plaatje van haar schoonmoeder te schetsen. Het was bedoeld om TO te laten zien dat je ervoor kunt kiezen een beetje naar elkaar toe te bewegen. Of dat je het kunt laten, maar dan moet je een dikke huid ontwikkelen en je nergens wat van aantrekken. Doorgaans wordt het daar niet gezelliger van.
Ik ben benieuwd of TO nog meeleest en of ze iets kan met de adviezen.
En speciaal: schoonmoeder is ook moeder geweest en de kans is groot dat ze zelf ook ooit borstvoeding heeft gegeven. En dan waarschijnlijk anders gehandeld, zonder dat haar kinderen omgekomen zijn door gebrek aan voeding.
Maar terugkomend op de vraag: praten heeft geen zin, ze zal het niet begrijpen wat je bedoelt. Ik denk dat ze vrijwel niets begrijpt van de levensinstelling van TO. Beiden hebben een totaal andere manier om in het leven te staan en beiden denken dat dat echt de beste manier is, de een omdat ze in het harde leven wil overleven, de ander omdat ze vooral verbindingen wil leggen en voelen met andere mensen. De partner van TO kan waarschijnlijk goed overweg met beide manieren van leven, dus ik denk dat ze vooral moet kijken, bespreken en leren van haar partner: hoe doe je dat?
Tsjor
Levina123 schreef op 03-01-2025 om 08:59:
Jammer dat de discussie nu ontaardt in een welles-nietes over borstvoeden, een discussie die altijd al snel emotioneel wordt terwijl dat nergens voor nodig is. Ik snap werkelijk niet dat het ene 'kamp' zo bozig reageert op het feit dat een ander er wat verlegen mee is (en jaaa, ik begrijp dat het kind moet eten en dat het de natuurlijkste zaak ter wereld is, ik heb er zelf ook een paar op de wereld gezet) en als het andere 'kamp' een term als onbeschoft hangt aan voeden met anderen erbij is dat al net zo absurd. Maar daar gaat het dus niet om: borstvoeden was maar een voorbeeld uit het lijstje van situaties die TO aandraagt om een plaatje van haar schoonmoeder te schetsen. Het was bedoeld om TO te laten zien dat je ervoor kunt kiezen een beetje naar elkaar toe te bewegen. Of dat je het kunt laten, maar dan moet je een dikke huid ontwikkelen en je nergens wat van aantrekken. Doorgaans wordt het daar niet gezelliger van.
Ik ben benieuwd of TO nog meeleest en of ze iets kan met de adviezen.
Ik reageer niet bozig omdat de andere kant er verlegen mee is maar omdat ik het bizar vind dat mensen het opnemen voor iemand die een pasbevallen vrouw onbeschoft noemt omdat zij haar kind eten geeft
Wauw, dank jullie wel voor het lezen van mijn hele lap tekst en dan ook nog advies geven. Wat fijn!!
Het klopt hoor, ik trek het mij waarschijnlijk te persoonlijk aan. Dit heb ik eerder nooit gedaan, omdat het mij eerlijk gezegd niet genoeg interesseerde, mensen die ik niet aardig vond waren niet aardig tegen mij, punt.
Tot ons kindje er was en je dan opeens verwacht wordt er voor te zorgen dat ze een rol kunnen spelen in het leven van mijn kindje, terwijl er in ons leven nooit een vorm van interesse getoond is.
Ook het afspreken want we zijn familie valt mij zwaar, want ik voel mij helemaal geen onderdeel van de familie en zo word ik ook eerlijk gezegd niet behandeld, natuurlijk zit er verschil in zoon of schoondochter, maar als hij altijd een kadobon krijgt voor zijn verjaardag kan dat bij mij toch ook, of als je mij uitnodigt om te komen gourmetten (waar ik eigenlijk al heel oncomfortabel bij ben want vlees lucht) kan je toch een vega burger halen, net zoals ik biefstuk of een hele kip maak als zij komen eten, omdat ik weet dat ze dit lekker vinden en ze zelf iedere dag een gehaktbal eten.
Nu ik zie hoe lelijk mijn schoonmoeder ook tegen mijn man doet raakt het mij extra, omdat ik (hoe zachtaardig ik ook ben) als een soort pit bull waak over mijn gezin. Ik heb er voor gekozen het contact een beetje af te houden, hij zou het liever anders zien denk ik, al zegt hij er niet veel over. Alleen dat hij het jammer vindt dat ze zo zijn en dat hij het niet leuk vindt dat zijn moeder hem blijft appen dat hij haar geen kans geeft om oma te zij.
Ik vind het fijn om te lezen dat mensen het als oké zien om niet close te zijn met je schoonouders, ik heb het gevoel dat het nog niet helemaal geaccepteerd wordt, maar ik weet eigenlijk ook niet hoe het voor mij een haalbare situatie zou zijn als ik ze wel wekelijks zou zien. Zonder mij altijd als te veel te voelen.
Om in te haken op mijn verminderde interesse in het leven op een agrarische onderneming, klopt, ik toon hier zeker (te) weinig interesse in, mijn schoonmoeder en de kinderen trouwens ook. Alleen schoonvader werkt in overleving stand oneindige uren, verder vindt de rest het vooral jammer dat ze hem nooit zien. Mijn schoonmoeder heeft nooit gewerkt. Mijn schoonvader is eigenlijk een hele lieve man met een bewonderenswaardige passie voor zijn vak. Sociaal is hij wel iets handiger dan mijn schoonmoeder, maar er is eigenlijk geen tijd voor sociale activiteiten waardoor ik inderdaad weinig verbinding voel, waar ik altijd zo naar op zoek ben.
Wat borstvoeding betreft, mijn schoonmoeder heeft geen bv gegeven, maar dat snap ik wel hoor. Iedereen is anders en ik heb wel de wens om weer bv te geven. Maar als ik in mijn huis ben ga ik geen rekening houden met het gevoel van een ander rondom bv, als ik daar was kolfde ik in een andere ruimte en mochten ze een flesje geven. Hoewel ik absoluut niet preuts ben, was ik gewoon niet handig genoeg om in het openbaar live te voeden, ook door enorme overproductie, omdat mijn zoontje vaak los liet en het dan bleef spuiten als een kraan in een harde straal. Ik vind het wel een prachtig gezicht als een baby bij zijn of haar moeder drinkt, maar het was niet helemaal mijn doel van de discussie, wel interessant om te lezen dat hier de meningen ook zo over verschillen.
Is het oké om je schoonfamilie pas een aantal dagen na de geboorte uit te nodigen? Afgelopen kraamtijd was het meteen toen we thuis kwamen uit het ziekenhuis, ons zoontje was nog geen 10 uur oud en de bevalling had meer dan 45 uur geduurd, dus ik was best wel een beetje moe. Helemaal in de wolken en relatief fit, maar moe.
Ik voelde mij heel kwetsbaar en zou zelf liever eerst mijn opa en oma langs laten komen, maar ‘het hoort zo’ dat de ouders van de ouders eerst langskomen zegt mijn man.
nogmaals dank jullie wel voor de fijne reacties, ik voel begrip en ook aanwijzingen waar ik iets mee kan! Misschien heb ik ook gewoon een beetje een schop onder mijn kont nodig.
Als het goed is heb je kraamzorg en daarmee kun je afspraken maken, ook over een heel kort bezoek. De kraamzorg kan je familie dan instructies geven om na een kwartiertje weg te gaan of naar beneden te gaan.
De overlevingsstand wil niet zeggen dat je alleen maar werkt. Het is eigenlijk de modus, waarin je eerst het allerbelangrijkste doet wat je moet doen, voor moeder zal dat iets zijn in de orde van de gehaktballen draaien, kleren wassen en de vloer poetsen. Geen uitzonderingen of afwijkingen, want dat kun je niet aan. Om aan die basis te voldoen is alle energie nodig. Er is geen energie over om daar filosofische gedachtes over vlees, of uitgebreide rituelen in de relationele sfeer aan toe te voegen. Wellicht ook niet de creativiteit. Ik vond het ook lastig toen de eerste vegetarische schoondochter aanschoof. En nog steeds vraagt zij daarmee een apart punt van aandacht, alhoewel ik zelf inmiddels ook wel maaltijden zonder vlees eet. Je schoonmoeder krijgt die draai niet te pakken. Je kunt dan altijd nog zelf iets meenemen wat je wel wil eten: 'Vindt u het erg als ik dit erbij leg?'
Jij en je man hebben het geluk gehad dat je kunt studeren en daarna beter kunt gaan verdienen dan veel boeren dat doen. Maar dat is geen morele superioriteit. Als het er echt op aan komt zullen de boerderijen belangrijker zijn voor het overleven dan waarschijnlijk jullie beroepen.
Praktisch gezien: ik denk dat je vooral even met je man moet gaan afstemmen over de vraag hoe het draaglijk te maken is.
Tsjor
Naar mijn mening zijn onze beroepen veel belangrijker om te overleven dan tulpen kweken, maar dat is een discussie waar we beter niet aan kunnen beginnen hahaha.
Lijkt mij ook bijzaak, het was namelijk geen geluk en wij hebben die jaren ieder vrij uurtje gewerkt en ieder dubbeltje omgekeerd om onze studies te kunnen bekostigen met bijbaantjes. Waar we nu super dankbaar voor zijn natuurlijk, maar ik vind het geluk om te kunnen studeren iets anders, dan zie ik uni studenten voor mij waarvan de ouders hun studie betalen, die hiernaast alleen maar hoeven te werken voor dingen die ze leuk vinden om te doen. Wij aten maanden soep met brood om te besparen en ons appartement en studie te kunnen bekostigen met bijbaantjes en als het geld op was dan was het ook echt op Haha en aten we niet, nu ben ik super blij dat we dit meegemaakt hebben om het nu goed te hebben. En het voelt daarom ook een beetje dubbel om hier te lopen klagen, dat was niet helemaal de bedoeling. Vanaf het moment dat ik het huis uit kon heb ik een enorm fijn leven en iedere dag bedenk ik mij hoe goed we het hebben en dat het magisch is dat we dit fijne gezin met elkaar mogen delen. Dat mijn kinderen (waarschijnlijk/hopelijk) niet dezelfde zorgen zullen hebben in hun jeugd en dat we relatief gezond zijn. Ik zal mijn vader vreselijk missen als hij gaat, maar ik weet ook dat ik zonder hem kan, net zoals mijn man zijn ouders niet nodig heeft om gelukkig te zijn. Als ik hier over nadenk zijn mijn zorgen misschien wat overdreven.
Ik vind het fijn dat u reageert Tsjor, want ik heb het gevoel dat u wat ouder bent dan ik en u zich beter identificeert met de kant van mijn schoonouders. Dat is eigenlijk precies wat ik even nodig had al merk ik wel dat ik meteen weerstand voel, wat natuurlijk meer zegt over mij dan over u, want ik heb immers zelf om uw mening gevraagd.
Ik neem nu altijd zelf vegetarisch eten mee, maar sla de etentjes liever over, want ik ben toch echt van mening dat als je iemand uitnodigt je rekening houdt met diegene. Voor mij zijn dat hele belangrijke normen en waarden, maar gelukkig kan ik die meegeven binnen mijn eigen gezin en dat is het belangrijkste.
Mijn man heeft dit forum trouwens gelezen en is echt blij verrast over alle fijne antwoorden. We wisten beiden niet dat dit zo bestond en het lijkt mij zo fijn dat je af en toe kunt sparren en kunt lezen hoe andere ouders bepaalde situaties aanpakken. Het voelt heel veilig, dank hier voor!!
"Is het oké om je schoonfamilie pas een aantal dagen na de geboorte uit te nodigen? Afgelopen kraamtijd was het meteen toen we thuis kwamen uit het ziekenhuis, ons zoontje was nog geen 10 uur oud en de bevalling had meer dan 45 uur geduurd, dus ik was best wel een beetje moe. Helemaal in de wolken en relatief fit, maar moe."
Natuurlijk. Mijn oudste is 22 en zelfs destijds hielden al steeds meer kersverse ouders de geboorte 3 of 4 dagen stil. Een paar dagen rust met zijn viertjes is zo belangrijk voor de bonding en voor jouw herstel. Gun jezelf en je gezin dat.
Wat fijn om te horen! Mijn opa en oma en buren zullen het wel weten, omdat opa en oma ons zoontje komen halen als de bevalling begint, tenzij hij slaapt natuurlijk. En de buren nemen onze honden in de kraamweek even in huis, omdat ze heel groot zijn en dat fijner is voor de kraamzorg. Vinden jullie het raar als mijn opa en oma de baby dan wel eerder zien, bij het terugbrengen van ons zoontje? Of de buren, waar we heel close mee zijn, om de honden op te halen?
Ik voel mij hier onzeker over, omdat ik niet echt weet wat de norm is en wil er achteraf niet op aangekeken worden met scheve gezichten, omdat ik ze niet hetzelfde behandeld heb, omdat ik zo graag hetzelfde behandeld wil worden.
Jamiedali schreef op 04-01-2025 om 12:07:
Wat fijn om te horen! Mijn opa en oma en buren zullen het wel weten, omdat opa en oma ons zoontje komen halen als de bevalling begint, tenzij hij slaapt natuurlijk. En de buren nemen onze honden in de kraamweek even in huis, omdat ze heel groot zijn en dat fijner is voor de kraamzorg. Vinden jullie het raar als mijn opa en oma de baby dan wel eerder zien, bij het terugbrengen van ons zoontje? Of de buren, waar we heel close mee zijn, om de honden op te halen?
Ik voel mij hier onzeker over, omdat ik niet echt weet wat de norm is en wil er achteraf niet op aangekeken worden met scheve gezichten, omdat ik ze niet hetzelfde behandeld heb, omdat ik zo graag hetzelfde behandeld wil worden.
Waarom vind je dat wat anderen vinden/denken belangrijker dan wat goed is voor jou? Daarmee schaad je jezelf.
Voor jou en jouw gezin is het beter om na de bevalling eerst een paar dagen rust te hebben. Ik lees dat dat ook is wat jij grasg wilt. Dan doe je dat zo. Punt. Vele duizenden ouders zijn jou voor gegaan, en zij leven ook nog.
je hebt ook gelijk hahaha, dat wil ik ook heel graag, maar ik vind het inderdaad ook heel belangrijk om mensen niet te kwetsen. Ook wist ik oprecht niet dat gewoon gebruikelijk is, om ons heen zie ik dit niet zo veel gebeuren. Ik dacht dat de ouders altijd de eerste dag ‘moeten’ komen. Kleine kant tekening, we wonen allemaal op maximaal 10 autominuten afstand van elkaar. Misschien gebeurd het vaker als er echt reistijd is? Ik ga het in ieder geval voorstellen aan mijn man als hij het goed vindt zou ik het heerlijk vinden om de geboorte even drie dagen voor onszelf te houden.
Ik denk niet dat het gebruikelijk is, het is maar net waar je je prettig bij voelt. Als ik oma mag worden hoop ik dat ik snel een telefoontje krijg dat alles goed is met moeder en kind. Als het op prijs wordt gesteld dat ik even wacht met een bezoek is dat geen probleem. Maar de verstandhouding is bij jullie anders, dan maak je misschien andere keuzes.
TO schreef: ¨maar ik vind het inderdaad ook heel belangrijk om mensen niet te kwetsen. Ook wist ik oprecht niet dat gewoon gebruikelijk is, om ons heen zie ik dit niet zo veel gebeuren. Ik dacht dat de ouders altijd de eerste dag ‘moeten’ komen.
Nou vooruit, omdat je ook het graag van een andere kant bekijkt en reacties van ouderen waardeert ( je mag je zeggen hoor, en mevrouw hoeft ook niet 
, doe ik ook maar een duit in het zakje. Tenslotte schrijf ik al op dit forum toen jij nog geboren moest worden. Oef, confronterend.In die tijd waren was de verhouding m/v 50/50, schreef iedereen onder zijn of haar eigen naam, en duurde het even voordat je reactie geplaatst werd omdat forumbeheer er alle stam + t-fouten uithaalde. Serieus waar, dit verzin ik niet.
Er 'moet'helemaal niets. Voor 'hoe heurt het eigenlijk' ben ik nooit erg vatbaar geweest , maar ik zou het wel erg vinden als mijn kind een kind krijgt, en ik drie dagen moet wachten voordat ik het in mijn armen mag houden, of zelfs maar uberhaupt mag zien.
Dit gezegd hebbende, stonden bij mijn eerste bevallingen mijn schoonouders ook niet hoog op mijn verlanglijst. Die stonden trouwens uit zichzelf niet meteen op de stoep. Nu vind ik dat onbegrijpelijk, toen was ik er blij om. Achteraf denk ik het gewoon lastig vond om de nieuwe verhoudingen vorm te geven. Door de komst van een kind word je van vage kennissen die je niet zelf uit zou kiezen toch ineens een soort van familie van elkaar. Als aanhang heb je ook vaak niet de lusten - het gezamenlijke verleden, het 'eigen'gevoel, cadeaus (mijn schoonvader gaf altijd pontificaal een royale kerstpremie in contanten tijdens het kerstdiner aan zijn eigen kinderen) maar wel de lasten als verplichte bezoekjes, de verplichtingen met de feestdagen etc . Dat mijn eigen jeugd ook niet bepaald ongecompliceerd was, zal aan dat ongemak hebben bijgedragen. Speelt bij jou misschien ook die onwennigheid?
Mijn advies: ga niet uit van normen, maar probeer jezelf voor te stellen in de rol van verse oma, wat zou jij graag willen, hoe zou jij je gedragen. Er is een tussenweg tussen elk weekend op bezoek (brr) of ze weren van je kraambed, Maak het in overleg met je man en de kraamverzorgende behapbaar:spreek een tijd af, kopje koffie, beschuit met muisjes, kirren tegen het kleinkind en opkrassen. In een half uurtje gepiept,eigenlijk niets om je druk over te maken.
Ik wens je weinig kopzorgen die laatste dagen, een vlotte bevalling en een wolk van een baby.