Volwassen en ADD

Mayonaise

Ik gun mijn kinderen ook een moeder als die pimpelpaars hier op dit forum, die het allemaal zo goed weet te vertellen.

Joh, denk niet dat het hier over rozen gaat en supergezellig is. Denk niet dat wij het allemaal zo goed voor elkaar hebben. Hier is het ook werk in uitvoering.

Misschien is het een idee om naar de huisarts te gaan? Zoals ik al schreef, het heeft mijn dochters echt geholpen om te weten dat er een verklaring is voor al die kleine en grote dingen waar ze last van hebben. De kleine dingen zijn vaak nog storender dan de grote.

Even zo

Ik denk dat het lastig is om je partner 'zo ver te krijgen'. Hij zal het zelf moeten willen.

Misschien helpt het als je hem vertld over dingen die je herkent? ' ik zie dat jij dat en dat lastig vind'

Bij mijn man was het een lang proces, voordat ik hem vorig jaar de eerste keer hoorde zeggen:' ach ik weet wel zeker dat ik ook adhd heb.' (En hij heeft geen diagnose, want dat wil hij dus niet, naar een psychiater,)
Ik dacht het, toen mijn dochter zo druk was en ik voor het eerst over adhd ging lezen, 19 jaar geleden.

Het is een proces met veel voortschrijdende inzichten.

En hoe zie je dat voor je?

Ik kan moeilijk naar de huisarts om te vragen om een proefpakketje Ritalin, lijkt me. En ik ben niet op zoek naar een etiketje of stempeltje, ik hoef geen medelijden of zo, maar ik wil wel graag grip op mezelf en mijn leven krijgen. En rust in mijn hoofd. Zodat ik hopelijk ook wat beter ga slapen...

Mayonaise

Ik denk niet dat het gaat om medelijden of om een etiketje. Op een gegeven moment kom je in een situatie, waarin je niet meer kan voldoen aan de eisen die er aan je gesteld worden. Zo moe, je hele leven al op de toppen van je kunnen leven, altijd denken, nooit rust. Alles onder controle willen houden, maar niks bijna niets (meer) onder controle kunnen houden, al dat onbegrip, gemopper om je heen. Sarcastische opmerkingen van leidinggevenden, omdat je het, als alles in de soep lijkt te lopen, allemaal wel heel goed blijkt te kunnen. De twijfel, omdat je het zelf ook niet snapt.

Nu de diagnose er is, heb ik toch een klein beetje het gevoel dat ik het niet allemaal meer in m'n eentje hoef te doen. Ik ben blij met de diagnose, het is een bevestiging van wat ik wel wist, maar toch. Het verklaart zoveel mislukkingen, waar ik mezelf toch diep van binnen de schuld van gaf. Hoe het nu verder allemaal uit gaat pakken...de tijd zal het leren.

En nee, de huisarts geeft je geen proefpakketje Ritalin, maar waarschijnlijk wel een verwijzing naar iemand die deskundig is op dit gebied. Dat is de eerste stap. Je moet ergens beginnen. Maar toegegeven...ik moest ook terug naar de huisarts, omdat mijn verwijzing verlopen was, omdat ik hem een paar jaar had laten liggen. Uitstelgedrag? Angst? Chaos? Geen idee, maar het begin is er. En de bevestiging van mijn vermoeden is behoorlijk aangekomen, maar het lucht toch ook op.

wel naar de huisarts

"Ik kan moeilijk naar de huisarts om te vragen om een proefpakketje Ritalin, lijkt me. En ik ben niet op zoek naar een etiketje of stempeltje"

En er zijn wel degelijk huisartsen die een experiment met Ritalin willen aangaan. Of je kunnen doorverwijzen naar iemand die dat kan doen. En zeg gewoon wat je hier ook schrijft: je bent niet op zoek naar een etiket. Ik ken meerdere volwassenen die dit zo hebben aangepakt. Gelukkig zijn sommige artsen heel pragmatisch. Bij sommige mensen (zeker volwassenen met voldoende zelfinzicht) is het gewoon zó duidelijk wat er aan de hand is, daar heb je geen psychiater voor nodig om dat te bevestigen.

Huisarts

Ja, zo zie ik dat voor me.

'Huisarts, ik struikel al mijn hele leven over dit en dat en dat. En ik vind het steeds moeilijker worden om daar mee om te gaan. Ik word er somber/boos/verdrietig/naar van. Ik slaap slecht. Ik denk dat het zou kunnen dat ik adhd of add heb. Volgens mij is het nu een goed moment om dat uit te zoeken. Kunt u mij daarbij helpen?'

Zo hebben mijn dochters het gedaan.

Ik zou niet meer over 'etiketje' en 'stempeltje' spreken als ik jou was. Want het is een diagnose. Het is niet nodig om er verkleinwoordjes aan vast te plakken. Het is ook niet het einde van de wereld, die diagnose, er zijn ergere dingen. Maar het is ook weer niet iets kleins. Adhd gaat door je hele leven. Je eten, je slapen, de keuzes die je maakt, de manier waarop je beweegt, je rugpijn, je hoofdpijn, etc. etc.

Het is echt complexer dan ik in eerste instantie dacht.

En die diagnose helpt mijn dochters om de moed niet te verliezen. Om zichzelf te vergeven. Om weer (en weer en weer en weer) de scherven op te ruimen en opnieuw te beginnen.

Maar vooral helpt het om de verwachtingen die ze van zichzelf hebben, realistisch te houden. Als je verwacht om eindelijk eens 'normaal' alles op orde te krijgen en te houden in je huis, bijvoorbeeld. Of om NOOOOOOIT meer te laat op school te komen, met ingang van morgen. En het is je in de vorige jaren niet gelukt. Weet je dat je teleurgesteld gaat worden in je zelf. Dat is zonde.

Dan is het handiger om van jezelf te verwachten dat je slim met je mogelijkheden om zult gaan en dat je oplossingen gaat bedenken voor die dingen die niet zo lekker gaat. En dat het waarschijnlijk nog wel een paar keer mis zal gaan. Maar met hoop op beter, kun je dat dan wel aan. Want je hebt het in het verleden ook aangekund.

Bij mijn adhd-ers zit daar de omzwaai. Met de realistische verwachtingen, kunnen ze verder. Met de hooggespannen, tot mislukken gedoemde verwachtingen, raken ze gestrest en diep teleurgesteld, waarna er helemaal niets meer uit hun vingers komt. Vastgelopen.

Maar meevallen doet het niet hoor.

Verwachtingsmanagement

Ik zie niet zo goed hoe het hebben van een diagnose me zou kunnen helpen. Ik weet van mezelf hoe ik in elkaar zit en waar ik vastloop. Ik snap ook waar dat vandaan komt. Het punt is dat ik liever niet meer zou vastlopen.
Ik denk dat ik zelf redelijk in kan schatten dat ik op de ADD-meter behoorlijk hoog scoor. Niet zo hoog als kind met diagnose, dat niet, maar ik herken de patronen. Bij kind werkt medicatie niet. Dat maakt dat ik niet zoveel vertrouwen heb in een experiment met Ritalin oid. En kind doet niets met alle suggesties die man en ik aandragen om dingen behapbaar te maken/houden. Dat vind ik lastig. Ik kon nog net genoeg focus en energie opbrengen als er een deadline was, bij kind wordt zelfs de deadline geheel niet opgemerkt. En omdat ik zelf ook verre van gestructureerd ben lukt het me niet om kind te helpen structuur aan te brengen. Het lukt me zelfs niet eens om iedere dag te overhoren oid. Ben al te veel bezig om mijn eigen bezigheden in huis op tijd klaar te krijgen, te zorgen dat thuis alles op rolletjes loopt. En dan hebben we nog een kind, dat nar wij vermoeden ADHD heeft, of in ieder geval is dat een behoorlijk hyper en impulsief geval, dat dan weer net wat minder moeite heeft met het plannen van huiswerk, maar wel emotioneel alle kanten op vliegt. Ook lastig mee om te gaan.
Ik wil niet zielig doen, er gaat ook een heleboel wel goed, maar toen ik deze discussie las herkende ik wel een heleboel. En ik wil vooral het beter doen als moeder, daar zoek ik eigenlijk handvatten voor.

ritalin

dat ritalin niet bij kind zou helpen betekent ten eerste niet dat het bij jou niet zou helpen. ten tweede zijn er ook nog andere middelen die op dezelfde neurotransmitter inwerken.

ik heb m'n hele leven eigenlijk dezelfde motivatie gehad als jij (het beter willen doen als moeder) maar eigenlijk bedoelde ik dat ik alles beter wilde doen. Ik kon niet komen tot het punt dat ik mezelf kon accepteren wie ik ben met alle leuke en minder leuke kanten. Is nog steeds niet eenvoudig en volgens mij ook nog eens heel menselijk .

En ja ik heb wel heel veel handvatten gezocht en ook gevonden = lang moeten zoeken, teRrwijl ik vermoedelijk minder zeker wist dan jij dat ik 'hoog' zou scoren. Pas na diagnose van oudste durfde ik 'eraan'. Maar ik wist meteen dat ik juist een diagnose-traject wilde en ritalin proberen. Want coaching en handvatten zoeken daar ben ik juist m'n hele leven mee bezig . Nu met ritalin durf ik eindelijk te ervaren, te accepteren hoe dingen zijn, hoe ik ben, wat ik wil, wat is 'van mij' en 'inherent' aan mij, wat zijn punten waar ik graag aan wil werken en wat maakt nu dat ik voor mijn omgeving minder ongeduldig, gestressed kan zijn? En nee ik wil geen superwoman worden dat wilde ik nou juist vroeger omdat ik niet kon zien en accepteren wat nou wat is. Dus ritalin helpt me niet van mijn 'drukke ADD aard' af maar helpt me mijn voornemens en mijn wensen te realiseren, mij een realistische kijk op mijzelf te geven en daardoor ook meer accepterend naar al die anderen op de wereld... .

Tot zover mijn verkooppraatje .

Er zijn alleen handvatten als jij ze zoekt en vindt, en dat heb je al vast heel veel gedaan juist omdat er ook zoveel dingen goed gaan. Doe jezelf een plezier en zoek een tijdje naar 'jezelf', wees lief voor jezelf en zoek uit wat voor jou een verbetering zou kunnen zijn. Daarna komt 'de rest' weer.

gr Angela

Mayonaise

'Maar ja, wat? En hoe doe ik dat dan? Ik merk dat ik vastzit in mijn denken. Ik wil heel veel (of liever, ik moet heel veel van mezelf) maar krijg niks voor elkaar.'

Dit klinkt zo ongelukkig en ontevreden over jezelf. Alsof je hele hoge verwachtingen hebt en diepteleurgesteld bent, dat die niet uitkomen.
Ik denk dat hulp, coaching of zo, of gesprekken bij een psycholoog, echt kunnen helpen om daar anders naar te kijken. En er zijn dus ook heel veel mensen, die met ern diagnose in de hand, er anders naar kunnen kijken.

Met een bril, die het onvermogen en de frustratie ziet. Ook is mijn ervaring, dat een diagnose kan helpen om meer begrip vam je omgeving te krijgen. Ik weet dat het in een perfecte wereld niet zou moeten. Iedereen heeft recht op begrip. Maar toch kan die vriendin makkelijker begrijpen waarom je haar verjaardag vergat, als ze weet dat je adhd hebt en dat het dus geen desinteresse of onwil is. Maar gewoon, vergeten.

Als jij dat helemaal niet wilt, zo'n diagnose, doe je het natuurlijk niet. Maar misschien kom je over een tijdje toch tot de conclusie dat je het wel wilt.

Het kan dus echt helpen,

pimpelpaars

wat schrijf je dit mooi
gr Angela

ps je begrijpt dat hier mentaal aan de muur hangt "positief blijven, kalm blijven, georganiseerd blijven, door blijven gaan"

Angela

Etiketje

Ik denk dat geen volwassene die een psych bezoekt op zoek is naar een etiketje. Etiketje klinkt nogal denigrerend, hoewel het misschien niet zo bedoeld is. Iemand die een psych bezoekt is op zoek naar hulp. Ook degenen, of missschien juist degenen, met voldoende zelfinzicht. (Daar reken ik mezelf wel toe) Soms gaat er dan een diagnose gesteld worden. Nou ja, so be it.

Ik ben, na jarenlang op de toppen van mijn kunnen geleefd te hebben, blij dat ik de stap gezet heb. Een paar jaar later dan het advies van mijn huisarts trouwens. Ook ik dacht het wel zonder diagnose te redden, omdat ik zelf diep in mijn hart wel wist wat ik heb. Bij mij is nu het punt bereikt dat ik niet meer kan voldoen aan alles wat er van me verwacht wordt. Het lukt niet meer. Ik wil eindelijk eens mezelf kunnen zijn. Ik ben blij dat ik daarin gesteund word door een psych. Tot nu toe heb ik het gevoel dat zij me meer te bieden heeft dan een proefpakket Ritalin.

verwachting

Dit waren de verwachtingen die mijn dochter van zichzelf had: 'Ik moet het zelf kunnen, gewoon flink zijn, niet zeuren, adhd is maar een excuus, doorgaan, als ik het maar wil, ik ben gewoon niet gemotiveerd genoeg, ik kan het best, ik ben slim dus dit zou ik toch ook moeten kunnen, ik zoek gewoon zelf een oplossing voor alles, ik stel me aan, iedereen kan het dus ik ook, ik maak een goed schema en dan komt het goed, ik ruim mijn kamer op en dan komt het goed.'

Langzamerhand, sluipenderwijs en geniepig werd het: 'ik ben lui, ik ben chaotisch, ik ben dom, ik leer het nooit, dit komt toch nooit meer goed, het gaat toch altijd mis, ik kan dit niet, iedereen vind mij stom, ze roddelen over mij, ik ben niet helemaal lekker in mijn hoofd, ik ben echt mislukt, mama zegt dat ze van me houdt dat liegt ze, ik ben niet goed, ik ben dik, ik regel alles verkeerd, ik maak steeds dezelfde fouten.'

De verwachtingen die ze had, dat ze alles perfect zou doen, werden destructieve verwachtingen dat ze zou falen.

Dat bedoel ik dus niet met aangepaste verwachtingen.

Dikke knuffel voor iedereen die hiermee worstelt. Denk net zo liefdevol voor jezelf als je over een vriendin, je partner of je kinderen denkt.

Pimpelpaars

Wat bedoel je precies met aangepaste verwachtingen?

Het gevoel van je dochter, van lui, dom, niet goed genoeg zijn herken ik enorm. Na de diagnose zei iemand tegen mij dat hij in me geloofde, maar dat ik dat nu zelf ook eindelijk eens moet gaan doen. En ik geloof inderdaad dat mijn zelfvertrouwen wel een oppepper kan gebruiken. Maar dat komt toch mede doordat je nooit aan de verwachtingen van je omgeving (en van jezelf) hebt kunnen voldoen?

Niet uit onwil, maar uit onmacht?

Ik schrijf in # 34 dat ik iets belangrijks kwijt ben. Heb ik moed verzameld om te bellen en wordt er iets nieuws geregeld. Opgehaald en dan zit ik in de auto naar huis, waar ik bijna iedere dag in zit. Kijk ik naar mijn deur, zie iets in het zijvak zitten. En wat is het? Hetgene waar ik de halve ochtend naar op zoek ben geweest. Waarschijnlijk nooit mee naar binnen genomen, terwijl ik toch zeker dacht te weten dat ik het binnen op een goed plekje had opgeruimd. Is echt niet goed voor je zelfvertrouwen en ik heb wel weer iemand moeten bellen aan wiens verwachtingen ik niet voldaan heb. (Denk ik)

Dus ja, ik neig toch wel naar mezelf op dat moment enorm dom te vinden. Als ik er verder niemand mee lastig had hoeven te vallen was dat gevoel denk ik minder geweest. Dus je past je toch aan aan de verwachtingen van je omgeving. Dat dat niet lukt is een tweede.

Ik bedoel

Ik bedoel dat de verwachtingen die men (en jij zelf) hebt, aangepast kunnen worden. Realistischer dus.

Voorbeeld: mijn man heeft (dus waarschijnlijk) adhd. Hij zegt dat hij op tijd naar huis zal komen, zodat we op tijd kunnen eren, want we moeten nog iets doen die avond. Het zou normaal zijn, dat dit goed gaat. Op zijn werk, juist na vijf uur, als iedereen weggaat of is, komt bij hem de hyperfocus. En hij vergeet het. Dat is al honderd keer gebeurd. Eigenlijk vind ik dat heel storend. Ik vraag niet veel, ik ben niet lastig. En dan vraag ik 1 dingetje. Respectloos, onbeschoft, kwetsend. Ben ik dan niet belangrijk... Enz... Hij voelde zich dan rot en schuldig en werd soms juist daarom zelf ook boos. Zaten we gezellig in het theater. ( werk aan je relatie zeiden ze... Ga wat leuks doen samen, zeiden ze...)

Maar omdat ik zijn specifieke adhd brein nu snap, begrijp ik dus hoe het gaat. Ik weet nu dat mijn verwachting niet reeel is. En ik snap hoe dat komt. Hij vergeet het niet omdat hij mij niet belangrijk vindt. Het is de hyperfocus, het gebrekkige tijdsbesef, het verloren raken in alle dingetjes. En ik word er dus niet meer geergerd over. Ik bel hem op zo'n dag even op, om vijf uur. Kom je naar huis, we moeten nog weg.

Snap je het. Dit is maar 1 voorbeeld. De truuk is dus, om te leren wat reeel is, wat haalbaar is. En wat niet. En daar dus dan van te voren al rekening mee te houden. Mijn man zegt op zijn werk dingen als:' het staat in mijn planning om je te bellen, maar het kan dat ik het vergeet, bel jij mij dan op?'

In het geval van jou ding dat je kwijt was. Mijn man had dan bijvoorbeeld al tegen diegene gezegd:' heel stom, ik kan het niet vinden, ik dacht het goed opgeruimd te hebben. Nu vraag ik jou om een nieuw en dan zal je zien dat ik het morgen vind.' Hij dekt zich dus al van te voren in. Hij zorgt dus dat de mensen om hem heen, aangepaste vewachtingen hebben.

Dat jij je dom vindt, omdat je dat ding kwijt was, snap ik wel. Maar het is niet nodig. Dit soort dingen gebeurt om de haverklap. De bank heeft daarom toch ingesteld dat je de blokkade van je pas binnen drie dagen weer kunt opheffen als je hem toch weer terug vindt. Jij verwacht van jezelf dat je een ander niet tot last bent, dat je iets belangrijks niet kwijt raakt. Je kunt ook van jezelf verwachten dat je vriendelijk bent als je een ander tot last bent. En dat je belangrijke zaken misschien wel kwijt kunt raken dus dat je daar een oplossing voor bedenkt. Een speciale belangrijke zaken opbergdoos werkt hier het beste. Maar misschien ook wel een belangrijke zaken koffertje in je auto? Je zorgt ervoor dat dit, wat nu gebeurd is en waar je toch niets meer aan kunt veranderen, niet meer zo kan gebeuren.

Ander voorbeeld: het leven met adhd is chaotisch. Een opgeruimd huis geeft een opgeruimde geest. Dus...het zou toch handig zijn voor mijn kinderen als hun kamers netjes zijn? Nou, dat is dus een onhaalbare verwachting. Het werkt gewoon niet. Ze willen geen nette kamers. Ik dahct eerst dat dit kwam omdat ze niet wisten hoe op te ruimen, waar te beginnen. Maar dat is het niet. Als ze opruimen, is het de volgende dag weer een zooi. Ik gefrustreerd, zij gefrustreerd. Dus ik laat die verwachting los en laat het ze zelf uitzeoken in hun zwijnenstallen. Maar dat betekent niet dat ik beneden ook hun troep hoef te accepteren. Dus als het zich hun kamerdeuren door gaat vermenigvuldigen, dan pak ik het op en leg het op hun bed.

Mildheid naar mezelf

Die is er op zich wel. Ik weet wat er aan de hand is, ik weet dat ik mijn best doe en ik neem het mijzelf allemaal niet (meer) kwalijk. Wat dat betreft heeft meegroeien met kind wel geholpen. Ik leg de lat voor mezelf wat minder hoog.
Maar... ik wil wel graag mijn kinderen goed begeleiden. En ik wil wel graag mijn baan houden. Of in ieder geval iets vinden dat beter bij me past, maar tot die tijd moet er wel geld binnenkomen. Wat ook kan is dat ik mijn werk beter leer doen, maar dat lijkt me een utopie. Het werk van een secretaresse is nu eenmaal niet spannend, duizend kleine dingetjes die ik op verschillende lijstjes en mails noteer, drie 'bazen' waar ik voor werk en dan is het lastig overzicht te krijgen en te houden en prioriteiten te stellen. En omdat het allemaal niet spannend is in termen van intellect, ben ik al snel niet meer gefocust. Dat raak ik niet zo 1-2-3 kwijt. Ik kan er nog een cursus effectief werken tegenaan gooien, maar ik weet waar het fout gaat, alleen niet wat ik eraan moet doen (ja, in theorie, maar de praktijk is weerbarstig).
Ik kauw er nog even op verder. Want ik geloof dat ik er wel een keer wat mee moet. Dank voor jullie input.

Duidelijk

Ik snap nu wat je bedoelt. Fijne tips geef je. Daar kan ik echt iets mee. Knap dat je het zo duidelijk kan omschrijven.

Toevallig zei ik vanmiddag tegen mijn man dat ik een plastic krat ga kopen waar ik alle belangrijke dingen in kan doen. Van die stapelbakjes heb ik al heel vaak geprobeerd, maar dat gaat goed totdat ik iets wat belangrijk is, in het "het kan wel even wachten"bakje terugvind. Dan wordt het weer een grote chaos. Weet ik niet meer wat ik waar moet laten.

Als ik nou een grote doos heb waar ik alles in kan gooien, dan hoef ik nooit meer te doorzoeken dan die grote doos en ben ik van allerlei stapeltjes af. Kan ik alles daarin terugvinden. Tenzij ik er van overtuigd ben dat het in die doos ligt, terwijl ik het in mijn auto heb laten liggen.

Oh, wat moet ik nog veel leren.

Goed om te weten waar je mee te maken hebt

Toen wij van onze oudste dochter hoorden dat ze de diagnose ADD had gekregen, heb ik mij daar uiteraard extra in verdiept en ik had wel punten die daardoor op hun plek vielen. Ik heb nog steeds een beetje moeite met hoe zo'n diagnose gesteld wordt, maar goed er zíjn een paar aantal punten die er feilloos in passen, dus ik schaar me maar achter die diagnose. En door inderdaad te snappen hoe bepaald gedrag ontstaat, kun je er rekening mee houden. Dat heeft wel geholpen om meer geduld met haar te hebben. Maar ik vind het gedrag bij sommige zaken wel enorm lastig. Wanneer is het onwil, uitstelgedrag en wanneer de ADD?

secretaresse

lijkt me geen goede baan voor een ADD'er. Hier heeft de baas juist ADHD. Tenminste, die diagnose heb ik zelf maar gesteld. Echt een superslimme man met fantastische ideeën, maar als de secretaresse op vakantie is, loopt alles in de soep. Hij draagt haar dan ook op handen.

Ik zou dus een functie zoeken met meer afwisseling, waar je je hyperfocus goed kan benutten.

Oude ADD er

Dat van die grote doos geb ik geprobeerd met mijn vriend (bak op het buffet). Het werkt niet want: hij loopt weg met zijn telefoon naar de tuin en vergeet telefoon op tuintafel, omdat hij zonder telefoon even ging kijken bij een boom. Hij vergeet zijn autosleutels ... in de auto, ja ja. Hij vergeet zijn telefoonlader op zijn werk omdat hij thuis was vergeten zijn telefoon op te laden en de telefoon op werk geladen moest worden. Etc... Ik lach er meestal om en ben een levende agenda geworden. En omdat ik heel veel van hem hou en zie dat het echt geen onwil is maar gewoon onmacht, dan kan ik ermee leven.
Sini

Sini

Zijn oplossing, is dat hij zich door jou laat helpen. Prima oplossing toch? Net als die directeur met een secretaresse of secretaris die haar helpt.

Ik benook de secretaris van mijn kinderen, soms.

Dat is nog een voordeel van het onder ogen zien van hun stoornis trouwens. Dat ze dan makkelijker hulp kunnen accepteren. Ook weer een verwachting:' ik hoef het niet alleen te doen, ik kan hulp vragen.'

Sini

Ik denk niet dat zo'n "rommelkrat" zaligmakend is, maar stel je nou eens voor dat het me lukt om de post die binnenkomt daarin te doen, net als briefjes van school, ponsplaatjes van het ziekenhuis, herhaalrecepten van artsen (ben ik echt altijd kwijt) en meer van dat soort dingen.

En als het me dan ook nog eens lukt om op een vast moment per week dat kratje door te lopen, hoe mooi zal dat zijn. Wie niet waagt, wie niet wint. Ik ga toch maar een poging wagen.

Het rare bij mij is trouwens dat ik verplichtingen ed. van gezinsleden prima bij kan houden, maar die van mezelf veranderen steeds in een onoverzichtelijke chaos.

elke keer een ander systeem

ik werk het beste met ten eerste accepteren dat ik altijd een stapeltje dingen heb liggen waar wat mee moet. Dat is nu eenmaal zo. Ik heb jaren gevonden dat dat niet mocht met als gevolg nul acceptatie en dus ook geen oplossing.

Dus nu ligt er altijd een stapeltje maar ik mag geen leuke bakjes kopen. Want dan duurt het te lang voordat het omvalt/teveel wordt. Omdat het ook 'naast mijn plek' aan tafel ligt (speciaal grote tafel gekocht, zodat ik stapeltje kan laten liggen) zie k het ook elk moment en doe dus ook regelmatig wat er mee. Afhankelijk van of het een deadline heeft (een formulier waar iets mee moet) of niet (een leuk artikeltje wat ik nog eens wil lezen of waar ik iets mee wil). En als iets te lang ligt en het heeft geen deadline maar is puur iets van mezelf: dan gooi ik het weg. kennelijk vond ik het niet belangrijk genoeg.

En regelmatig van systeem wisselen helpt hier ook. Dat vond ik altijd een brevet van onvermogen; zie je wel, je kunt niet eens een systeem bijhouden en je vond het nog wel zo handig. Punt is dat als iets te veel routine wordt, ik het niet meer goed kan 'onthouden' of ik ga me verliezen in he systeem en ben alleen nog maar lijstjes aan het maken. Het systeem moet me 'dwingen' om iets te doen en anders moet er een nieuw systeem komen. Ik ben van beroep projectmanager dus altijd op zoek naar oplossingen, systemen, procesjes, actielijstjes en voortgang. Maar ik wil er niet meer door geleefd worden, dat voel ik heel duidelijk met behulp van de ritalin. Ik doe feitelijk niet heel veel anders dan zonder de ritalin maar ik krijg veel meer zicht op waarom dingen wel of niet werken. En pik daar dus weer uit wat kennelijk nuttig is en zo kom ik steeds wat verder. Maar ook dus in de acceptatie ervan.

Volgens mij moet je dus bedenken wat voor jezelf regelmatig wél goed werkt en loslaten dat het anders is dan anderen doen, of dat het anders is dan je voor je huisgenoten doet, whatever. What works for you?

gr Angela

Angela

Knap dat je alles op een stapeltje op een vaste plek hebt liggen. Bij mij liggen overal stapeltjes en dat werkt niet, vandaar dat ik alles in een kratje wil gooien. Raak ik in ieder geval geen stapeltjes meer kwijt. En die stapeltjes irriteren me niet eens zo heel erg, maar het feit dat ik zoveel tijd kwijt ben naar zoeken vind ik zo frustrerend.

Ik begin trouwens wel steeds met 1 stapeltje, maar dan ga ik proberen er orde in te brengen en dan worden het er 2, 3, 4. En als er dan aangekondigd bezoek komt van iemand die zelfs met 4 kinderen altijd een net huis heeft, dan leg ik die stapeltjes weg. En dan begint de ellende. Waar heb ik ze gelaten?

Ik ga toch dat kratje eens uitproberen. Lijkt me voor nu ideaal. Kan best zijn dat ik daar volgende week anders over denk hoor. En verder heb ik me voorgenomen niet meer in de stress te schieten als er extreem nette mensen op bezoek komen. Het moet wel heerlijk zijn als er altijd plek is aan je kapstok en als je bij het tafel dekken niet eerst een halve tafel leeg hoeft te halen. Aan de andere kant...je kan niet zeggen dat er in ons huis niet geleefd wordt.

hmmm

wie zegt dat ik maar 1 stapeltje heb . . . Maar de 'echt belangrijke' dingen die moeten op dat tafelstapeltje en niet ergens anders. Daarnaast heb ik in ieder geval zoals ik nu snel denk nog wel vier stapeltjes zo her en der. Maar dat zijn dus geen dingen die 'moeten' maar het zijn wel opruimdingen bijvoorbeeld. Maar ook daarvan denk ik: weet je als ik het een keer wil opruimen dan doe ik dat en als ik eens iets zoek dan zit het of in de map waar het zou horen of het ligt op het stapeltje in de kamer waar die map staat waar het in zou horen. en ja, dat uitzoeken en dan de bel horen gaan en daar gaat je plan.
ik mag dat dus niet meer doen van mezelf . Ik mag hoogstens het stapeltje uitzoeken en zien wat er in zit en herprioriteren of weggooien. Maar dan weer snel op een stapel leggen. En als ik iets wil doen dan maak ik het 'klein' dus ik haar er 1 ding uit en dat doe ik.
Het klinkt nu heel klinisch zakelijk georganiseerd maar dat is het niet als je het ziet . En als ene ander het ziet denkt ie vast: chaos. Maar voor mij is het dat niet. Maar dat heeft wel tijd gekost . . .
gr Angela

ps succes met bak! Elk systeem wat je probeert is goed, als je maar niet vindt dat je daarmee voor eeuwig alle problemen oplost. Maar het dwingt wel weer tot heroverweggen en al helpt het maar een paar maanden, prima toch? Ik was vandaag bij Ikea en ik krijg altijd een onzettend opgeruimd gevoel van alle bakken, kasten, mapjes etc. Maar ik weet : het is niet zaligmakend, maar het kan helpen.

Angela...

Het gaat er inderdaad niet om wat een ander ervan vindt, maar het gaat erom dat het voor mij handig is. Dat ga ik mezelf echt voor ogen houden de komende tijd.

Ik zal laten weten hoe het met de bak gaat. Ik heb er wel zin in, om het zo te gaan doen, dus dat is een goed teken. Zal bij mij ook vast tijd kosten voordat het een beetje loopt. Goeie tip ook om niet te verwachten dat iets niet de oplossing voor altijd is, dan valt het niet zo tegen als ik tzt op zoek moet naar een ander systeem.

En Ikea...daar word ik ook zo blij van.

Wij hebben ook overal stapeltjes.

Een op de printer, een in een dienblad op de 'lage' tafel, een op de eettafel en in de bordenkast staat ook een stapeltje, van cadeaubonnen, kassabonnen en dat soort zaken. We zijn door de jaren heen wel steeds georganiseerder geworden, maar ik word echt iebel bij het idee dat ik een strak systeem zou moeten gaan gebruiken. Ik weet inmiddels dat zo'n zelf opgelegde verplichting strandt. Dus doe ik dat niet meer.

Bij mijn laatste werkgever keek een trainer met mij mee hoe ik werkte. Op een dag heeft hij alles van mijn tafel gehaald. Ik zou er maar door afgeleid worden. En omdat alles om snelheid ging, moest alles wat storend kon werken weg. Té veel chaos op een tafel is niet goed, maar ik kan prima werken met wat wanorde om mij heen. Zolang die wanorde maar in míjn volgorde op tafel ligt en ik weet waar ik iets tussen of onder uit moet trekken. Maar goed, hij zag dat anders.

Stapeltjes

Mijn moeder gooide vroeger alles op mijn bed, als mijn bureau in haar ogen te rommelig was. Vreselijk. Mijn moeder was extreem geordend en kon echt geen rotzooi om zich heen verdragen. De ene maandag op de keukenkastjes, de andere maandag in de keukenkastjes, op de zoveelste dinsdag van de maand het bed in de boenwas...zo georganiseerd. Beetje dwangmatig ook wel.

Wat ik bij jou lees Kaaskopje, is dat je allemaal stapeltjes hebt, maar wel op vaste plekken. Geen stapeltjes op allerlei plekken is natuurlijk het meest ideaal, maar stapeltjes op vaste plekken lijkt me ook wel wat. Mijn stapeltjes zwerven op de één of andere manier het hele huis door en een stapeltje kassabonnen, cadeaubonnen ed. heb ik al helemaal niet. Als het stapeltje met van alles te hoog wordt, begin ik een nieuw stapeltje met van alles. Al jaren probeer ik het te veranderen, dat gaat een paar weken beter, maar er hoeft maar iets te gebeuren en ik gooi alles weer op één of meer grote stapel(s), die vervolgens weer door het huis gaan zwerven. Ik moet alles nog uitzoeken van de zoekactie van deze week, waarbij ik mijn halve huis op z'n kop heb moeten zetten. Vandaag maar een beginnetje mee maken.

Ik ga voor de bak! Gewoon, naast de boekenkast. Altijd bij de hand en alles bij elkaar. Tenminste dat is mijn doel.

Van een werkgever die mijn bureau zou gaan opruimen zouden mijn haren ook recht overeind gaan staan hoor. Ik kan er heel slecht tegen als mensen zich gaan bemoeien met de dingen die ik nog enigszins overzie.

Stapels

Volgens mij hebben de stapels een functie.
Als wij alles opruimen in de kasten, zien we het niet meer en vergeten we het.
Als we het kopietje met het leerwerk van mijn jongsten op de tafel leggen, zien we het tig keer per dag en denken we er aan. Leggen we het in de kast, dan vergeet kind te leren en wij om hem eraan te herinneren.

Zo ook met de rekeningen, die liggen in een bakje bij de identifier.
De biebboeken die uit zijn, liggen weer op een andere stapel op de tafel.

Als we gaan eten, moet alles van de tafel af en hebben we de stapels in onze handen. Dan gaat er vanzelf van alles weg. Schoolboeken naar kinderkamers, betaalde rekeningen bij het papier, etc.