Volwassen en ADD

Wat is er misgegaan?

Je zegt dat je verdrietig bent omdat je o.a. zoveel kansen gemist hebt. Waar moet ik dan aan denken?

Mee leven

Ja het is lastig als je achter zoiets komt. Ik blijk ook van alles te hebben, van autistische trekken tot ADHD-verschijnselen. Had ik zonder die trekken meer kunnen bereiken? Mogelijk. Maar ik weet het niet zeker.
In elk geval, ik ben wie ik ben, daar moet iedereen het mee doen en ikzelf ook. Niemand is perfect en iedereen kan denk ik wel zaken aanwijzen waardoor zijn leven iets anders is verlopen dan het had kunnen verlopen.
Je kunt vanaf nu in plaats van je af te vragen wat er misging, vooruit gaan kijken. Iets meer rekening houden met je achtergrond, mogelijk gaan zaken je dan gemakkelijker af.
Toen ik er achter kwam dat ik toch niet zo doorsnee was, heb ik me niet lang verzet, maar het geaccepteerd. Al die dingen horen bij mij en maken de specifieke "Nunie-mix". Wat ik vooral jammer vind is dat ik niet eerder besefte dat mijn anders-zijn een naam had en vaker voorkomt, en vooral dat je er gewoon ook een leuk prettig persoon mee kunt zijn. Sterker nog, ik wil geen ander zijn.
Ik denk dat jij dus ook gewoon nog even moet wennen.

Kennis is macht

Ik heb een aandoening waarbij mijn bewegen en daarmee actieve leven behoorlijk beperkt is.

Je gaat dan langzaam, na verwerken, uitvinden wat er wel kan en hoe. Ik kan bv best verdrietig zijn als ik naast me iemand een trap zie opsprinten. Of een sport zie beoefenen, mijn vriendin met mijn toen-echtgenoot horen spreken wanneer ze gaan hardlopen.
Het brengt me alleen nergens. Ik heb me verdiept in wat ik heb, leg mijzelf naar anderen maar eenmalig uit en ben op ontdekkingstocht wat er voor mij mogelijk is. Soms een eenzame tocht, soms met verrassende wendingen.
Ik vraag nooit waarom ik. Ik probeer niet meer te denken wat ik mis. Wel hoe ik mezelf zo fijn mogelijk door dit leven loods.

Rouw

Ik denk dat het normaal is om te rouwen na zo'n diagnose.

Zoals mijn dochter zei:' ik ben gewoon zo vaak zo boos op mezelf geweest omdat ik iets weer eens helemaal verknalde. Nu weet ik waarom het toch iedere keer mis ging, kan ik mezelf toestaan om minder van mezelf te verwachten en hoef ik niet meer boos op mezelf te zijn.'

Emoties en zelfbeeld zijn in mijn ervaring de grootste uitdagingen van het leven met ad(h)d. Dat drukke en dat slechte concentreren, dat is het probleem niet.

Ken je ADHD-xtra? Die hebben een forum met volwassenen met ad(h)d. Ik heb daar erg veel geleerd over de stoornis. Meer dan in de 'boeken'.

Het zal wel wennen

Natuurlijk realiseer ik me heel goed dat ik verder moet met de situatie hoe hij is. Het is ook best een opluchting dat ik nu weet wat er is, want dat er "iets" was weet ik diep in mijn hart al mijn hele leven.

Ik heb zelf bijvoorbeeld heel lang gedacht dat ik dom was, terwijl ik aan de andere kant ook wel wist dat het niet zo was. Doordat ik de boel niet georganiseerd kreeg (krijg) zakte ik heel snel af van het vwo naar de mavo, waar ik ook nog bleef zitten. Altijd chaos in huis, in mijn hoofd, in mijn banen, in mijn vriendschappen. En het heeft geen zin, maar stel dat die diagnose er eerder was geweest, dan was de kans groot geweest dat ik het op school en in mijn werk beter gered had en dat mijn hoofd niet altijd zo vol zou hebben gezeten met onbelangrijke details. (Die overigens voor mijn hele omgeving onbelangrijk waren, maar voor mij van een soort levensbelang)

Ik dacht ook dat ik een soort van lui was. Alles op het laatste moment, echt niet aan dingen kunnen beginnen Ik vond het ook altijd zo raar dat ik in mijn banen pas opleefde als er van alles mis ging. Op de één of andere manier, komt op dat soort momenten het beste in me boven. Waarom alleen dan?

Ik begrijp ook niet dat mijn ouders en leerkrachten nooit iets gedaan hebben. En natuurlijk weet ik ook wel dat in de jaren 70 alles anders was, maar snappen doe ik het toch niet helemaal.

Ach, het is nog vers. Het zal even moeten wennen en ik kan nu aan mijn zelfvertrouwen gaan werken. Ik moet het allemaal nog op een rijtje zetten. Maar ja...dat is het 'm nou juist.

Dat rijtje

Dat op een rijtje krijgen komt als zand in kiertjes: vanzelf

Pimpelpaars

Wat een mooie woorden van jou en je dochter. Het vat zo mooi samen wat ik voel. Ik ken ADHD-xtra niet, maar ik ga er zeker een kijkje nemen. Bedankt voor de tip.

prikkels

'Alles op het laatste moment, echt niet aan dingen kunnen beginnen Ik vond het ook altijd zo raar dat ik in mijn banen pas opleefde als er van alles mis ging. Op de één of andere manier, komt op dat soort momenten het beste in me boven. Waarom alleen dan?'
Ik vind dat wel logisch. Je hebt een extra prikkel nodig. Adrenaline om op gang te komen.

Boek

https://www.bol.com/nl/p/slim-maar-vastgelopen/9200000046575235/

Dit boek heb ik pas gelezen. De schrijver vertelt dat volgens hem het meest belangrijke, maar onderschatte probleem bij ADHD, het hanteren van emoties is. ADHD (ik noem het uit gewoonte ADHD, maar het geldt ook voor add) is een emotionele stoornis. ADhd ers ervaren meer emoties, sneller emoties en heftiger emoties dan anderen. En hierdoor lopen ze vaak hopeloos vast.

Volgens de auteur is de moeite met het doen van een saaie opdracht of taak, hiermee onlosmakelijk verbonden. Verveling is ook een emotie. Als je wacht op de deadline, komt er paniek, angst en stresssss bij en dan wordt de verveling overstemd. Ik vind dat heel herkenbaar. De adhd ers in mijn gezin kunnen met de deadline voor de deur enorm goed presteren. Het is alleen een kort moment waarop het kan lukken. Als ze te lang wachten, verliezen ze de hoop dat het nog gaat lukken en dan slaan ze muurvast.

Zoals Jack Sparrow zegt in Pirates of the Carabian. 'It's all about the opportune moment and the right leverage.'

Op het laatst kunnen beginnen

Ik heb een tijdje geleden een thuistest gedaan ivm ADD en daar kwam uit dat ik het heb. Ik vertrouw zo'n thuistest niet zo, dus ik heb het weer aan de kant geschoven. Mijn oudste dochter heeft de diagnose wél officieel. Maar achterdochtig als ik ben, vond ik die véél te makkelijk gesteld. Even een paar gesprekken, een paar formulieren met vragen af met moeders en ze kon aan de concerta. Maar goed, er zijn wel wat zaken die in dat profiel passen. En bij mij ook. En nu jullie over die adrenaline beginnen herken ik dat vreselijk.

Op de vraag waarom ouders niks gedaan hebben... je moet het maar weten. Ik wist het ook niet van mijn dochter. Ze is door school naar de psychiater gestuurd.

Dit: "Als je wacht op de deadline, komt er paniek, angst en stresssss bij en dan wordt de verveling overstemd", herken ik ook vreselijk van mijn vader. Hij zat een potje te labbekakken achter zijn bureau, tot letterlijk de deadline in zicht kwam. Paniek, ook tijdens feestdagen. Er moest gewerkt worden. Mijn moeder tot diep in de nacht aan het typen zettend, omdat het met de post mee moest. Er mochten geen vriendinnetjes thuis spelen, want dat leidde maar af. Pfff...

Ik zelf kon mij pas rond een uur of 10 echt beter op mijn huiswerk concentreren. Veel te laat natuurlijk voor een puber-scholier. Werkstukken, proefwerken, allemaal op het laatste nippertje. Daar wijdt ik ook aan dat er erg weinig is blijven hangen. Het zat er net diep genoeg in voor het moment suprème.

Bij de kenmerken

Ik las net even wat symptomen of kenmerken door:
Hyperfocus

Kenmerkend is ook de zogenaamde hyperfocus. Als een ADD ´ er zich geïnspireerd voelt of enorm door iets geïnteresseerd raakt dan komt de dopamine toevoer op gang. Dan kunnen zij zich juist heel goed concentreren en hebben dan moeite het onderwerp los te laten. Zij zijn op zo’n moment wel (tijdelijk) ‘hyper’. Ze krijgen dan in korte tijd meer voor elkaar dan 'normale mensen'.

Dat herken ik ook wel. Niet dat ik echt meer voor elkaar krijg, maar wel dat hyper-gevoel. Zo kan ik beter niet vlak voor het slapen gaan nog een paar kraaltjes rijgen, want dat lig ik geheid te stuiteren in bed. Ook omdat ik niet gelukkig ben met het feit dat ik moest stoppen met knutselen, vanwege het late tijdstip. Zonder 'sociale controle' in de vorm van mijn man, zou ik doorgaan. Iets wat mijn zus wel doet.

Jeetje

Beroepen voor adhd-ers

Goed kunnen concentreren op momenten dat het er op aan komt is bij bepaalde beroepen juist een kracht. Bv bramdweerman: als t alarm gaat, meteen actie, je komt bij een incident aan en het is chaos, dus de adrenaline stroomt, incl de hyperfocus. Ad(h)d en brandweer zijn komt vaak voor. En zo zijn er nog meer beroepen waar dit geldt.

Maar dan moet je wel weten dat je ad(h)d hebt, natuurlijk. Ik ben lang bezig geweest met aanpassen aan het gangbare, waarvan ik dacht en vond dat ik het moest kunnen. En wel mezelf daarbij jn de loop van de jaren kwijtgeraakt: wat vind ik nu eigenlijk zelf. In plaats van: wat denk ik dat de buitenwereld vind dat ik moet doen/ kunnen.

Jeetje....

Ik heb gisteren de juf van een van mijn stiefkinderen aangesproken.
Absoluut niet mijn taak dat snap ik wel, maar ik maakte mij zorgen om het kind. Ik heb een paar weken geleden gegoogled op "mijn kind vergeet alles". Het is gewoon te bizar hoe alles wordt vergeten als we het 1 seconde geleden hebben gevraagd. Er waren nog meer aanleidingen waardoor ik eens ben gaan zoeken op internet hoor maar ik kwam uit op een site over ADD. En ja alles komt zo goed als overeen....

Afwezig, slordig, altijd alles kwijt, geen focus bij taken zoals huiswerk enz.
Ik heb papa gevraagd om met mij eens mee te lezen omdat ik het kind erin herken. Helaas het antwoord was "ze is niet ziek". Ik uitgelegd dat hij het niet moet zien als ziekte of afwijking maar hij wil er niet meer over praten. Met mama heb ik heel slecht contact dus die zal mij als bemoeial zien als ik dit met haar bespreek.

Maar ik dacht bij mijzelf het zou toch zonde zijn als ze blijft zitten omdat het niet kan rekenen en dom overkomt, terwijl als het de juiste begeleiding krijgt het allemaal wel goed komt. Ze is echt wel slim. Dus ik heb met de juf gepraat... Die herkende inderdaad veel in wat ik vertelde en ze gaat er zelf eens goed naar kijken. Als het klopt gaat ze met pap en mam in gesprek. En ook al is het als stiefouder niet aan mij om dat te doen, ik ben er blij mee dat het is gebeurd. Ik lees jullie verhalen en zou het dood zonde vinden als ze op moet groeien en straks als volwassen hoort dat ze ADD heeft. En dan ook het gevoel hebben dat als er iets mee was gedaan haar leven misschien makkelijker was geweest...

Sterkte aan iedereen die hiermee moet omgaan.

Brandweervrouw

Dat aanpassen aan het gangbare, dat is waar het vaak misgaat. Daarom ben ik voor diagnose. Want dat kost zo veel energie en het helpt juist als je leert om op de golven van adhd te doen wat je wilt. Dat is vaak dus niet zoals de goegemeente dingen doet.
Als iemand zichzelf kan accepteren, zonder oordeel, dan kun je leren om gebruik te maken van je kracht. Om te zoeken naaf hetmoment waarop je optimaal gebruik kunt maken van de deadline. Kaaskopjes vader was iedere keer duidelijk te laat.

Als je jezelf leert kennen, zonder oordeel, kun je ook leren omjezelfvte vergeven.

Kinderen met adhd krijgen (meen ik) tien keer zoveel negatieve feedback, in hun vroegste jeugd al. Dat doet wat met je ziel, met je zelfbeeld, met de verwachtingen die je van jezelf hebt. Al zo jing worden adhd ers ingeprent met negativiteit.

Ook door mij. Ik zei wel honderd keer tegen mijn zoon, 'doe toch eens normaal.' Hij zegt dat hij mij vergeven heeft.

Maar de littekens zie ik nog steeds.

Bewuster

Ik neem mijn omgeving (ouders, school) eigenlijk niks kwalijk, het was gewoon niet anders toen, in de jaren 70 en 80. Ik rouw er wel nog een beetje om. Ben nu hard bezig om bepaalde zaken te repareren.

Ik heb twee kinderen die ver buiten het gangbare zitten (van wie hebben ze het
Ben nu veel bewuster en geduldiger met bepaalde eigenschappen van ze, en trek me veel minder aan van anderen. Focus op hun sterke kanten en kwaliteiten ipv te proberen ze in het gareel (whatever that is) te krijgen. Ik ben er nog lang niet. Het helpt om steeds mezelf af te vragen: van wie en waarom 'moet' dit.

Beertje

Weet je, voor een klein kind is het helemaal niet zo belangrijk, die diagnose. Want een klein kind weet toch niet wat het betekent.

Voor een klein kind is het belangrijk dat alle mensen om het kind heen, stoppen met krassen maken op het zelfbeeld. En daar is helemaal geen diagnose voor nodig! De juf heeft geen diagnose nodig om extra hulp te geven met rekenen. Veel leerkrachten verstoppen zich daarachter, vanuit domheid, onvermogen of ronduit luiheid. Maar ze kan gewoon alles al inzetten. Een koptelefoon, een wiebelkussen, stappenplannen, compacte lesstof aanbieden, pre-teaching, reminders op de tafel plakken, etc, etc. Daar heeft ze GEEN diagnose voor nodig. Dat kan ze morgen al doen. Ze heeft er ook geen toestemming van de ouders voor nodig.

Voor de thuissituatie geldt precies hetzelfde. Kinderen met AD(h)d kenmerken zijn al enorm geholpen, als er het volgende gebeurt: (En dat is geen hogere wiskunde, en dat kun je ook doen zonder diagnose)

1 Positief blijven. Benoem wat er goed gaat. Geef echte, gemeende complimenten, gericht op de weg en niet op het resultaat. Geef direct complimenten, veel, vaak. Voor elk kritiek punt, elke zucht, elke geirriteerde blik, voor iedere terechtwijzing, zouden minstens 4 positieve, waarderende dingen moeten staan. Ga maar tellen of het je lukt!
Benoem aan je kind wat je wil, niet wat je niet wil. Dat laatste werkt nooit bij adhd. Dus niet: niet slaan. Maar: we blijven van elkaar af. Niet: Zit niet zo te zieken met elkaar. Maar: jongens, laten we even wat verder van elkaar af gaan zitten.
Met een positieve mind-set, ben je al halverwege.

2 Kalm blijven. Zorg ervoor dat je het beperkte werkgeheugen niet nog meer belast, door emotie toe te voegen. Ook blije emoties trouwens.
Als er iets mis gaat, denk dan: he, een leerpunt. Of: oh, daar gaan we nog aan werken. Onderdruk je eigen verantwoordelijkheidsgevoelens, je eigen paniek, je eigen angsten. Daar help je het kind niet mee.
Ga ook niet zuchten, ogen rollen, en al helemaal niet schreeuwen, straffen of vernederen. Uitlachen is natuurlijk helemaal not done.

3 georganiseerd blijven: zorg dat je duidelijk en voorspelbaar bent. Geen dubbele vragen, geen dubbele opdrachten, geen sarcasme, geen chaos.
Dus je huis is opgeruimd, pennen, potloden en ander materiaal is voldoende aanwezig. De schooltas, jas en sleutels liggen op vaste plekken. Portemonnees liggen op vaste plekken. Als we iets vaak kwijt zijn, kopen we er meer van. Op elke verdieping liggen hier haarborstels, nagelschaartjes, pincetten en al wat meer nodig is om een puber te helpen er 'goed' uit te zien.
Een weekplanner helpt soms. Picto's helpen soms. Reminders werken hier heel goed (briefjes neer leggen, pillen doos neerleggen op een plek waar je hem ziet als je wat te drinken pakt.)
Laat het kind fouten maken. Realiseer je dat kinderen met een stoornis, bijna altijd op meerdere niveau's tegelijk functioneren. Mijn zoon kon toen hij negen was, redeneren als een 18-jarige, en veters strikken als een 2-jarige.

4 Blijf het volhouden. Zorg dat je energie hebt. Zorg dat je de voortgang ziet er waardeert. Zoek naar het leuke in het kind. Speel met het kind. Interesseer je in het kind. Doe samen leuke dingen, zoals koken, bakken, lego-en, wandelen, knutselen, voor huisdier zorgen.
Zorg dat je geen roofbouw pleegt op jezelf, of op je relatie. Neem je partner serieus en luister naar elkaar.

Het mooie van deze punten vind ik dat ik ze makkelijk kan onthouden. En dat iedereen snapt dat dit handig is om te doen. Dus, je hebt er geen diagnose voor nodig.

Ik zou als ik jou was, hier de focus op leggen.

Oh ja, en adhd is enorm erfelijk. Dus sommige ouders van adhd-ers zien niet dat hun kinderen adhd hebben, omdat ze het zelf ook hebben. Het is hun norm. Voor hen is het normaal. Het is ook nogal wat om te erkennen dat de moeite die je altijd in het gevecht om 'normaal' te lijken, hebt gestoken, eigenlijk voor andere dingen gebruikt had kunnen worden. Ze hebben zelf hierdoor vaak een negatief zelfbeeld opgelopen en voeden hun kinderen op, zoals ze zelf opgevoed zijn. (vaak met veel negativiteit en straf).

Ruimte creëren

Klopt helemaal Pimpelpaars.

Mijn oudste heeft ADD, en ik help haar al vanaf de brugklas met organiseren, huiswerk plannen (ze zit in de derde VO), herinneren, opruimen, etc. Ik verwacht niks en help gewoon, zonder er teveel woorden aan vuil te maken, op de achtergrond.
En wat er dan gebeurt met mijn oudste is dat ze bijna letterlijk ruimte krijgt in haar hoofd voor alle andere dingen van een Puberleven. Voor leren. Sociaal zijn.
Jongste wijkt op een ander punt enorm af (net als ik) en dat vind ik lastiger, omdat het mij direct zo raakt. De kern blijft hetzelfde: mogen zijn wie je bent, ondanks alle negativiteit die dat bij anderen oproept.

jarenlang

Ik heb me jarenlang geprobeerd te gedragen naar het ideaalbeeld van mijn ouders. Helaas paste dat plaatje niet erg op mijn persoonlijkheid. Eigenlijk heb ik jarenlang lopen zoeken naar mezelf. En ik heb mezelf pas gevonden toen ik al tegen de 40 was. Dat geeft rust en plezier. Niet dat de jaren daarvoor verloren waren, absoluut niet. Maar ik had graag eerder geweten wie ik ben.

@pimpelpaars

ja je hebt absoluut gelijk!! Daar is allemaal geen diagnose voor nodig, maar wel hulp... Juf moet snappen dat dit kind ( 10 niet echt heel klein ) die hulp nodig heeft. Maar als het kind alleen sociaal wenselijk gedrag laat zien is het al moeilijk. En de ouders vinden haar alleen een dromer dus gaan nog steeds roepen "ik zei het net toch al" of dat is nou de 100e keer dat ik het vraag. Maar als iedereen ziet/hoort dat er dus iets is kunnen ook de ouders er aan werken.Vandaar dat ik met juf ben gaan praten dan kan er iets gestart worden. Bedankt voor je reactie!

oh tien

Ik dacht dat ze een jaar of vijf was...

Nou, dan is het hoog tijd dat de juf actie gaat ondernemen om het kind wat te ondersteunen.

Misschien kun je zelf het meisje ook wat uitleggen over add. Dat ze in ieder geval weet wat het is. Niet in de trant van: ik denk dat jij add hebt. Want dan ondermijn je het gezag van haar ouders. Dat lijkt mij onhandig.

Maar je kunt wel eens praktijkvoorbeelden noemen van mensen 'die je kent', die ook dromerig zijn.'En wat die doen om wat beter bij de les te blijven.

Bewegen (wiebelkussen skippybal, friemelen) schijnt te helpen. Voorlezen van teksten die je moet bestuderen ook. Een vaste volgorde in de handelingen die je moet doen op bepaalde momenten (ochtendritueel) helpt ook om minder dingen te vergeten. Jezelf aanwennen om voordat je een ruimte uitloopt over je schouder te kijken, wil ook wel helpen.

@pimpelpaars

Bedankt voor je tips.
Ik praat er niet met het meisje over want ik wil idd niet dat pap en mam zich gepasseerd voelen door mij.

Wel geef ik haar nu al een tijdje maar een opdracht mee. We hebben een vrij vaste structuur binnen in ons gezin alles op uur en tijd eigenlijk. Er is geen dag een verassing

Wel gek dat de vorige juf bij de vorige 2 klassen ( was dezelfde) wel aan haar vroeg wil je een koptelefoon op maar ze weigerde toen. De juf heeft er daarna nooit meer iets mee gedaan....

Pimpelpaars

Even terugkomend op #11. Wat weet je alles mooi onder woorden te brengen. Het boek heb ik besteld. Dat van die emoties is zo waar. Daar heb ik nog nooit over nagedacht, maar het is zo herkenbaar.

Ik heb de diagnose nog maar heel kort, maar ik hoop dat ik, door erover te schrijven, te lezen en te praten (ook met de psych) mezelf een beetje ga snappen.

Het rare is dat de ADD-diagnose me niet verbaast, maar dat ie op de één of andere manier toch wel behoorlijk binnen is gekomen.

Dat mijn ouders het niet wisten vind ik niet raar, maar dat er nooit door hen of school gedacht is: "Hee, wat raar, dat meisje dat al lezend de basisschool binnenstapte, haalt 4en voor haar topotoetsen, of die uitgesproken vwo'er in de 1e klas zakt wel heel hard af." Dat snap ik niet zo goed. Het zal ongetwijfeld niet zo zijn, maar het voelt zo gemakzuchtig. Zal allemaal wel een beetje verwerkt moeten worden of zo.

Het is fijn te weten dat ik me nu heel voorzichtig durf te realiseren dat er voor mij ook dingen zullen zijn die bij me passen en waar ik niet op uitval. En anders word ik brandweervrouw.

Zwaar

Lijkt me zwaar hoor, om dat te verwerken van die gemiste kansen. Dat is echt stom geweest van de school en je ouders. Dat verdiende jij anders, beter. Kinderen verdienen het dat ze gezien worden, dat ze kansen krijgen.

Als ik jou was, zou ik wel de tijd ervoor nemen om dat 'een plek te geven'. Bah, sociobabbel. Maar ook wel weer waar. Het moet toch landen dat het zo is gegaan, vind je niet?

Pimpelpaars

Het is zo dubbel. Enerzijds eindelijk de bevestiging van het feit dat ik niet dom en lui ben. Aan de andere kant toch wel het gevoel gefaald te hebben.

Ik weet dat mijn vader heel vaak teleurgesteld in mij was en dat liet hij duidelijk merken. Hij wist dat ik het kon en dan kwam ik weer met een rapport met 4 onvoldoendes thuis. Als ik me in een discussie wilde mengen, kreeg ik te horen dat ik beter mijn mond kon houden. En ik snap het, want ik presteerde veel minder dan mijn broer en zus, terwijl ik het wel kon, maar ik begrijp het toch ook weer niet.

Ik moet dat soort gevoelens wel los gaan laten. Ik ben nu een soort Jantje lacht, Jantje huilt. Ervan uitgaand dat ik minstens 85 word, heb ik nog ruim 30 jaar de tijd om mijn talenten te ontdekken en te gebruiken. Beter laat dan nooit.

Boek

Ben aan het lezen in het boek waar Pimpelpaars het over had. Ik heb het nog lang niet uit, maar wat een herkenning.

Gaaf

Leuk dat je er iets aan hebt.

Ik vond het ook een herkenbaar boek.

Hoe krijg je je partner zo ver

Dat hij/zij hulp gaat zoeken. Mijn Vriend is helemaal aan het verzanden, professioneel gezien dan. Ik weet dat het "gevaarlijk" is om als "niet psy" een diagnose te stellen, vooral als het om je man/vrouw gaat. Ik denk met afschuw aan de vrouwen die regelmatig roepen "mijn man is een autist!"... En nu ben ik hetzelfde aan het doen met mijn vriend, alleen met "vriend heeft ADD!".
Het gevaar is: ik wil niet zijn therapeut worden. Ik wil niet degene zijn die hem veryelde "jij mankeert dit of dat". IK vind hem eigenlijk goed zoals hij is, op een punt na: het feit dat betaald arbeid niet lukt en dat het ons zeer binnenkort de das om gaat doen als hij geen baan met salaris vindt.
Ik heb nu een vriend van hem ingeschakeld om met hem in gesprek te gaan, hem het probleem uitgelegd, ook gezegd dat ik de laatste was die vriend kon/wou helpen. De vriend in kwestie kent mijn vriend al 30 jaar en herkent het probleem.
Ben wel aan het tobben nu,
Even zo

Ik ben denk ik ook een ouwe ADD-er

Ik ben al jaren tegen mezelf aan het vechten. Krijg het steeds voor elkaar om dingen te lang uit te stellen, met als gevolg dat ik problemen krijg op mijn werk (secretaresse, dus veel kleine klusjes, en niet bijster spannend, dus lastig om prioriteiten te stellen en lastig om gefocust te blijven). Dus ik denk er al een paar jaar over om iets anders te gaan doen. Maar ja, wat? En hoe doe ik dat dan? Ik merk dat ik vastzit in mijn denken. Ik wil heel veel (of liever, ik moet heel veel van mezelf) maar krijg niks voor elkaar.
Wat ik echt heel moeilijk vind is dat het me niet lukt om kind met ADD te helpen. Ik zie wat er mis gaat, maar heb zelf niet de energie, het geduld of de tools om te helpen. En daar baal ik van. Ik gun mijn kind(eren) een moeder als Pimpelpaars, maar helaas moeten ze het met mij stellen...

ritalin

mayonaise,
Ritalin werkt hartstikke goed. Misschien proberen?
gr Angela