Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
MamaE schreef op 10-02-2023 om 16:41:
Gisteren was sessie twee van de EMDR. Dochter wilde aanvankelijk niet, want ze vond het niet fijn dat ze er zo verdrietig van werd. Gelukkig heeft mijn man haar kunnen overtuigen van het nut ervan, dat ze er uiteindelijk van leert om beter met haar emoties om te gaan. Haar reactie was wederom heftig en heel afwijzend naar mij toe. Ze wil sinds gistermiddag alleen maar bij mijn man zijn. Tegen mij doet ze boos, kijkt me niet aan, wijst me af. Dat vind ik wel lastig en verdrietig. Ja, ik heb fouten gemaakt en haar daarbij onbedoeld ook beschadigd. Ik geef haar ruimte, maar hoop enorm dat ze bijtrekt de komende dagen.
Volgende week is de laatste keer EMDR en daarna gaat de therapie verder met werken aan omgaan met emoties, spanningen, narigheid en haarzelf.
het komt echt wel goed MamaE, het gaat voor je dochter nu de diepte in om er beter bovenop te komen. Probeer dit weekend even wat tijd voor jezelf te nemen en te ontspannen. Anders ga je misschien te veel focussen op je dochter of ze bij trekt. Even wat afstand kan geen kwaad kom je ook even zelf tot rust van alle emoties 
Max88 schreef op 10-02-2023 om 18:04:
[..]
Ze wijst je niet af, ze heeft de vaardigheid (nu/nog) niet om zich te uiten. Ze zet zich af omdat ze op je lijkt. Daardoor kan ze nu meer rust of troost vinden bij haar vader, net zoals jij die rust van hem ervaart.
Dat heeft minder veel te maken met jou als persoon en daarom hoef je dat in je hoofd niet groter te maken als het is.
Gun het haar inderdaad maar even, maar creëer er niet een probleem bij; haar vader doet echt ook niet alles goed en je dochter ook niet.
EMDR is niet zielig of verdrietig, ook verdere coaching niet. Als je de emotionele lading er afhaalt voor jullie samen; de lading die het voor jou en haar heeft, wordt het vanzelf gewoner. 👍
Ik probeer het ook echt als onmacht te zien en ik snap ook best dat ze nu rust en troost vindt bij mijn man. Toch merk ik wel dat ik het lastig vindt als ze zich afwijzend naar me gedraagt, hoewel ik het ook wel weer snap. Natuurlijk doet mijn man niet alles goed, maar ik durf zeker wel te stellen dat ik meer en grotere fouten heb gemaakt dan hij. Dat heb ik niet bewust of expres gedaan, maar het is wel gebeurd.
Stoppen met therapie is geen optie en daar heb ik ook niet over nagedacht. Van een probleem ontkennen is nog nooit iets beter geworden. Uiteindelijk is het voor haar eigen bestwil. Mijn man heeft al eerder ooit gezegd dat het tijd werd om de gifbeker tot op de bodem leeg te drinken omdat bepaalde dynamieken tussen ons telkens weer naar boven kwamen als een wond die blijft door etteren. Daar is ze nu mee bezig.
Ik durf te vertrouwen dat het goed komt. Met haar en tussen ons. Maar dat neemt niet weg dat ik het nu even zwaar vind. Niet in de laatste plaats voor dochter zelf.
Ze is moe, aanhankelijk en zoekt veel nabijheid. Dat doet ze vooral als ze het moeilijk heeft.
Was mann liebt das neckt sich. Behalve dat het laat zien dat Duits niet mijn beste vak was, is het wel een waarheid als een koe. Je dochter voelt zich niet fijn, wat niet zo raar is, en uit dat door boos te doen. Blijkbaar vindt zij nu op dezelfde manier comfort bij je man als jij dat ook vindt- en dan ben jij degene tegen wie ze kan aanschoppen. Veilig schoppen ook, want ze weet dat jij van haar houdt en haar toch niet laat vallen.
Wil je wel heel snel stoppen met jezelf verwijten en denken dat je je kind onherstelbaar beschadigd hebt? Geen enkele ouder is perfect, ook je man niet. En die medische trauma’s zijn niemands schuld. Waarom moet jij het helemaal perfect doen? Waarom mag jij niet ook je dingen te leren hebben in hoe je met je eigen en haar handleiding omgaat?
Misschien zou je dat grote zelfverwijt zelfs kunnen vergelijken met het jezelf pijn doen van je dochter. Alsof jullie beiden overspoeld zijn door emoties en er geen andere weg mee weten dan jezelf te kwetsen/negatief weg te zetten. Je gunt je kind dat ze ziet dat het niet aan haar ligt of niet anders kan, gun je dat jezelf ook? Geef haar het gevoel dat een beetje hulp bij het ontdekken van je handleiding ok is- ga je dat gevoel ook aan jezelf toestaan? Je wil dat zij voelt dat het prima is om soms even je te laten helpen, ga je dan zelf ook om hulp vragen?
Ik heb hier wel eens verteld over mijn eigen worsteling. Wat ik nu van mijn kinderen terug krijg is dat ze het zo knap vinden dat ik mezelf heb herpakt. En we genieten nu van onze goede band.
Dát is een prachtig voorbeeld voor je kind, dat je zelfinzicht hebt, dat je naar haar luistert en haar welzijn belangrijk vindt, en dat je je best doet om te blijven leren en te veranderen om jullie relatie te verbeteren. Je laat daarmee inderdaad zien dat niemand perfect is, maar ook dat je nooit te oud bent om te leren en dat het goed is als je jezelf blijft ontwikkelen, tot je dood aan toe. Dat een relatie altijd investeren is en actief blijven vraagt, ook de relatie met je kind. Je verandert beiden in de loop der tijd, het is een kunst om dat samen te doen. Of dat nou gaat over je partner of je kind.
Je doet het goed, je zet stappen. En je dochter ook. Jullie mogen trots zijn op jezelf! 
Was mann liebt das neckt sich, dat zeiden mijn ouders altijd als mijn zus en ik als kinderen elkaar twintig keer per dag over niks in de haren vlogen.
Het afzetten tegen mij van dochter is zeker wel veilig; van niemand ter wereld kan en zal ik zo veel accepteren als van haar.
Het hoeft ook allemaal niet perfect en er is vast herstel mogelijk en daar werken we allebei keihard aan, maar ik kan toch echt niet ontkennen dat ik op bepaalde momenten echt wel grote fouten heb gemaakt die samenhangen met mijn gebrek aan vermogen tot acceptatie en het omgaan met onvoorziene situaties. Daarin heb ik echt al veel dingen geleerd, maar ik ben er nog niet. En het besef dat we veel meer op elkaar lijken dan ik dacht en dat ik mezelf zou moeten gunnen wat ik haar ook gun, dat komt best even binnen.
Ik vind jouw proces heel knap en bewonderenswaardig jonagold, daar mag je terecht heel trots op zijn. Ik hoop enorm dat mijn dochter over pakweg tien jaar ook tegen me kan zeggen 'we hadden het soms even moeilijk met onszelf, elkaar en bepaalde situaties, maar we hebben beide geleerd en zijn er sterker uitgekomen'.
Gisteravond had ze het even heel moeilijk met alles en alles was een strijd. Vandaag gaat het alweer stukken beter en ze komt ook weer met mij knuffelen, hoewel ze met momenten nog steeds even boos en afstandelijk doet. Ze vindt het zelf ook verwarrend allemaal.
Vorige week heeft dochter de laatste EMDR-sessie gehad. Ik heb daar tot nu toe bewust niet over geschreven. Omdat ik dat lastig vond en omdat ik het proces zelf aan wilde gaan met dochter (en man). Ik vind jullie adviezen heel verhelderend en lief, maar het voelde ook enigszins afhankelijk en onzeker, alsof ik niet op mezelf kon vertrouwen en overal hulp bij nodig heb. Daarom wilde ik het even zelf doen. Ons allebei tijd en ruimte te geven om te vallen, op te staan, te leren en te groeien.
Ik moet bekennen dat het fijn was dat dochter deze week vakantie had. De EMDR riep wederom een heftige reactie op bij dochter. Heel, heel veel boosheid, zelfdestructie en o.a. het verwijt naar mij dat ik nooit kinderen had moeten krijgen. Dat deed pijn.
Vorige week vrijdag was hier de carnavalsoptocht met school en daar wordt altijd met snoep gestrooid. Dat zijn vaak wel van die plakkerige snoepjes, dus mijn man zei tegen dochter 'laat maar liggen voor andere kinderen, dit plakt veel te veel aan je beugels'. Waarop dochter echt compleet ontplofte, midden op straat, dat ze nooit iets mocht en dat het oneerlijk was en dat ze heel haar leven haatte. Echt zo'n driftbui die niet meer bij haar leeftijd past. We zijn naar huis gegaan en de rest van de avond was het laveren tussen boze buien, huilbuien en knuffelen. Mijn man was ook even echt boos op haar, omdat hij ook even niet meer wist hoe te handelen en omdat haar buien zo vermoeiend waren. Het weekend was dochter heel aanhankelijk, heel veel behoefte aan fysieke nabijheid en veel spijt van haar eigen gedrag. Deze week lekker rustig aan gedaan, maar ook wel leuke dingen ondernomen. Gisteren had ze weer een normale sessie bij de therapeute en daar is voor mijn gevoel wel een knop om gegaan. Ze kwam met natte oogjes naar buiten en gaf aan dat ze even alleen moest zijn om na te denken. Ze lag echt als een zielig hoopje verdriet op haar bed. Later heeft mijn man nog een hele tijd met haar gepraat waarbij ze aangaf dat 'anders zijn' niet zo erg is en dat ze soms veel te moeilijk doet over alles. De therapeute had ons vanochtend nog een mail gestuurd dat ze het met dochter had gehad over 'anders zijn' en daarbij spiegelende vragen had gesteld die haar eigen beeld van zichzelf in een ander perspectief zetten. Dat heeft wel wat in gang gezet in haar hoofdje en ik hoop enorm dat het haar gaat helpen in het leven.
Dat ze zichzelf weer waardiger gaat behandelen, dat ze haar trauma's min of meer achter zich kan laten en dat we elkaar geen pijn meer doen.
Ik durf wel te stellen dat ik traumabehandeling zwaar vond. Het was nodig, maar het kostte ook veel energie. Van ons allemaal. Er zijn momenten geweest dat mijn man het ook even niet meer wist. Gek genoeg lukte het mij op die momenten wel om de rust te bewaren. Dat geeft wel zelfvertrouwen en gelijkwaardigheid.
Ik hoop dat ik over een tijdje kan zeggen 'goed dat we dit gedaan hebben, het heeft geholpen en het was het waard'. Voorlopig heeft dochter nog wel wekelijks een sessie bij de kindertherapeute.
Hier was een buurmeisje op de basisschool die vast liep omdat ze ‘te’ heftig reageerde op gepest en boos werd en ‘hapte’. De therapeut heeft haar geleerd met die frustraties om te gaan daar die haar in de problemen bracht. De therapeut was haar klankbord. De afspraak was dat haar ouders niet naar haar frustraties vroegen, ondanks dat die ook graag iets voor haar wilden betekenen. De therapeut besprak ook niet met de ouders over wat dochter met haar deelde. Dat was zwaar voor de ouders, maar dat was de aanpak die werkte voor hun dochter.
Mijn zoon sprak een maatschappelijk werkster. Ze spraken puur met elkaar om de tijd te overbruggen en de school tevreden te houden dat hij in ‘behandeling’ was. Ze wist dat hij de behandeling bedachtzaam instapte maar hij luisterde wel naar sommige tips.
Kinderen kunnen zo verschillend over moeilijke zaken denken. De ene wilt een eigen klankbord en de ander zoekt een eigen weg waarin het zich vertrouwd voelt. Het belangrijkste is dat ze vertrouwen op hun eigen instinct; dat we niet vragen anders te worden maar dat ze zelf leren hoe los te laten.
—-
( Hier twee kinderen; degene die gedoe had op school, zag dat de ander ook wel eens tegen iets aanliep en dat die ook niet altijd wist hoe het subtiel op te pakken. Maar als ze ouder worden, gaat dat beter.)
pittig mammaE, maar ik herken veel in je verhalen. Ook hier zelfbeschadiging al vanaf 2,5 jaar. Emdr, diagnose autisme en heel veel gezinstherapie verder zijn wij als gezin eindelijk in rustiger vaarwater beland. Terugkijkend hebben wij ook bergen fouten gemaakt maar we hadden het niet beter kunnen doen dan door professionele te hulp zoeken. Nu zijn we blij met het traject wat achter ons ligt. En hoewel de beschadigingen nog steeds niet opgehouden zijn, zelfs niet na intensieve therapie (en dat steekt mijn moederhart nog steeds als ik het zie), ik kan het nu wel loslaten. Het hoort blijkbaar bij mijn kind als de emmer even overloopt.
Het komt goed! Hou vol en blijf lief voor jezelf!!! Je bent geen slechte moeder maar juist een hele goede! <3
Ik hoop toch echt wel dat mijn dochter op enig moment weer stopt met zichzelf pijn doen. Er was een periode dat ze het niet deed, ook niet in nare situaties. En tussen de eerste twee operaties in deed ze het ook niet. Pas toen in relatief korte tijd haar veel ellende overkwam is het een beetje uit de hand gelopen.
In principe vertelt de therapeute ons niet alles, maar omdat ze merkte dat er bij dochter iets gebeurde en dat invloed kan hebben op haar gedrag thuis heeft ze kort benoemd waar ze het over hebben gehad, zonder de precieze details. Op zich was dat fijn dat we het konden plaatsen.
De vakantie heeft ons goed gedaan, al ben ik zelf dit weekend behoorlijk ziek geweest. Kwam dochter heel lief bij me in bed gekropen om te knuffelen, maar stompte per ongeluk nogal hard met haar knie in mijn maag, waardoor ik mijn maaginhoud over haar heen kotste. Zucht...sta je samen jankend onder de douche en besef je dat dit voorval nogal exemplarisch is voor de dynamiek tussen ons de laatste tijd. We doen beide alles met de beste bedoelingen en in onze onhandigheid maken we dan toch fouten en gaat het mis.
Maar toch...ik zie wel dat dochter weer vrolijker wordt. Dat ze ook weer wederkerigheid kan laten zien in contact in plaats van enkel aandacht nodig te hebben.
Ik hoop ontzettend dat we op de goede weg zijn samen.
Heb daar ook vertrouwen in en straal dat ook uit.🤝
Flanagan schreef op 27-02-2023 om 17:31:
Heb daar ook vertrouwen in en straal dat ook uit.🤝
Ik doe mijn best. Het lastigste is dat vertrouwen vast te houden als het weer even minder gaat. Dat stukje ligt toch echt bij mij en niet bij dochter.
Ik heb je een pb gestuurd.
Zojuist een heel positief oudergesprek gehad op school. Ondanks alles doet dochter het goed op school. We hebben, naar aanleiding van vragen over het carnavalsdrama, wel verteld over de kindertherapie. Op school merkten ze ook wel dat dochter dingen soms even lastig vindt, maar dat ze er over het algemeen wel goed mee omgaat. Althans, daar wel. Er was gelukkig begrip voor het feit dat ze het soms even moeilijk heeft met zichzelf en de dingen die haar overkomen.
Trots op ons lieve meisje!
Hoe heette dat ook weer; zo’n sprong in de ontwikkeling in het eerste jaar van een kind? Eigenlijk maakt iedereen gedurende het leven van die sprongen, alleen gaan die wat geleidelijker aan tov het eerste levensjaar of ze gaan aan je oog voorbij.
Mooi dat je mocht horen dat het op school goed gaat. Genoeg reden om met z’n tweeën een cake te bakken.👩🍳
Flanagan schreef op 28-02-2023 om 18:51:
Hoe heette dat ook weer; zo’n sprong in de ontwikkeling in het eerste jaar van een kind? Eigenlijk maakt iedereen gedurende het leven van die sprongen, alleen gaan die wat geleidelijker aan tov het eerste levensjaar of ze gaan aan je oog voorbij.
Mooi dat je mocht horen dat het op school goed gaat. Genoeg reden om met z’n tweeën een cake te bakken.👩🍳
Slaapregressie en regeldagen? Die heeft dochter nog steeds, met name op momenten van spanning, frustratie, pech, verdriet en boosheid slaapt ze slechter, heeft meer behoefte aan fysieke nabijheid, korter lontje en heeft dan even een paar dagen nodig om te ontladen en dan weer met frisse moed verder te gaan.
De laatste periode is het wel een tijd van heel veel stappen zetten, leren omgaan met zichzelf en de wisselwerking tussen ons beiden. We besteden zeker ook aandacht aan wat goed gaat, laten weten dat we trots op haar zijn en doen leuke dingen samen.
Als we beide ontspannen zijn, gaat het heel goed en kunnen we ook echt genieten van elkaar. Als ik rustig blijf als zij onrustig of gespannen is, escaleert het niet. Dat is goed om te weten. Niet dat het altijd lukt, maar bewustzijn is stap één.
Als het wel goed gaat, zegt ze ook regelmatig dat ze trots is op mij. Niet dat dat per se hoeft, maar ik vind het wel heel lief en het raakt me wel.
Waar ze het zelf nog wel moeilijk mee heeft, is dat ze in haar boosheid hele nare en gemene dingen tegen me gezegd heeft. Daar heeft ze spijt van en dat heb ik haar uiteraard vergeven, maar zelf kan ze dat nog niet. Dat vind ik voor haarzelf vervelend, dat stukje mildheid (dat ik mezelf ook nog niet altijd gun, maar oké) naar haarzelf toe gun ik haar enorm.
Wat ik heel positief vind is dat ze sinds de EMDR zichzelf geen pijn meer heeft gedaan door te slaan of te knijpen en dat ze merkbaar bezig is met wat ze bij de kindertherapeute leert. Ze heeft de laatste twee sessies uit zichzelf verteld wat ze hadden gedaan en wat de mevrouw haar had gezegd en geleerd. Het stemt hoopvol. Ik hoop echt dat deze lijn van groei doorzet.
