Niet op vakantie door paniek
Pfff, wat baal ik. Afgelopen vrijdag zouden mijn dochter en ik naar Engeland gan, met de auto. 's Nachts voelde ik al dat het niet goed zat, maar eigenwijs als ik ben, heb ik toch de auto ingeladen en zijn we gaan rijden. Ik dacht dat de paniek wel zou zakken als ik eenmaal odnerweg was, dat de voorpret voor voldoende afleiding zou zorgne.
Voorbij Dordrecht wist ik dat ik een fout had gemaakt. We zijn omgekeerd en terug naar huis gereden, en ik barst van de paniek.
Komt er nou nooit eens een einde aan de paniekaanvallen? Ik slik braaf mijn citalopram, probeer mijn leven beheersbaar te houden, en dan plan ik toch een vakantie die te zwaar voor me blijkt te zijn en gaat het mis. Waarom voorzie ik dat soort dingen toch nooit zodat ik ze kan voorkomen 
Ik schaam me zo dat ik het liet afweten (tgenover mijn dochter), dat dat het voor nog meer paniek zorgt. Met mijn hoofd weet ik dat ook deze aanvallen weer over gaan, maar nu voelt het alsof er nooit een einde aan komt.
Wat balen.
Gemeen
Onno, het is onnodig en gemeen om te stellen dat Didi keihard werkt, maar dat jij het afdoet met een beetje Libelle psychologie. Een angststoornis heeft vooral te maken met gedachtenpatronen in je hoofd. Dat lees ik heel duidelijkt terug bij Didi. Haar angst voor het leven is zeer terecht en terug te voeren op de vroege dood van haar ouders.
Bovendien kun je ook stellen dat angst zoals zij en ikzelf heeft en anderen in dit draadje, iets biologisch is, in je aanleg. Waar anderen van een stressvolle situatie migraine of diarree krijgt, zal bij haar het sneller ontaarden in een vorm van angst. Angst zit 'm niet alleen in de paniek en angst, maar heeft een achterliggende oorzaak. Daar kan cognitieve therapie heel veel zin hebben.
Je wenst haar heel veel tijd toe. En dat is de clou, het kost heel veel tijd. Omgaan met de patronen in je hoofd, met rust en structuur in je dagelijks leven en ondersteuning van medicatie.
Didi, ik lees dat je al heel veel hebt gedaan. Toch zou ik je nogmaals aanraden om een opfriscursus (da's een luchtig woord, I know) te doen. Ik heb therapie bij een psychologe en we zijn op een hele praktische manier bezig met de angst, puur alleen op de angst. Wat is het, hoe komt het. Waar ben je bang voor, wat betekent paniek. En ik veronderstel dat jij ook een type bent die bang is om de controle over zichzelf te verliezen?
Bij mij gaat mogelijkerwijs schematherapie volgen, maar dat bezien we daarna. Dat zou bij jou ook kunnen. Wat me diep treft is hoe de angst je leven beheerst.
Ik wens je nogmaals heel veel sterkte toe!
Heb ik wat gemist?
Ik dacht dat Onno vroeger vasthoudend was maar niet puur beledigend en neerbuigend.
De toon die hij nu aanslaat verdient werkelijk alleen maar dat hij genegeerd wordt. Op dergelijke sneren moeten we hier verder niet ingaan.
Vanmiddag in de auto
hoorde ik op de radio de Lotusvijver, ik meen van de hindoeistische omroep?
Daar vertelde een radiogast die door een uit de hand gelopen pokkenintenting in een rolstoel was terechtgekomen zijn ervaringen. Na een regressietherapie had hij ontdekt in zijn vorige leven een Duitse soldaat met oorlogsmisdaden op zijn geweten te zijn geweest. Kennelijk had zijn ziel voor dit gehandicapte leven gekozen, ook 'gevangen' net als de op transport gezette gevangenen destijds.
Inmiddels had hij zoveel geleerd dat zijn slechte karma was opgeheven; hij leefde nu een goed leven en zijn vrienden zagen die rolstoel niet eens meer.
Vervolgens kwam er een deskundige aan het woord die uitlegde beslist niet te snel in termen als oorzaak en gevolg te denken - zo simpel is het allemaal niet en elk mens maakt andere, eigen keuzes in het omgaan met de zwarte kanten van zijn leven.
Als je in reincarnatie gelooft en in het herstellen van evenwicht, zal er vast van alles te leren zijn.
Misschien doen mensen die dat geloof niet hebben (zoals ik) zichzelf inderdaad tekort. Wie weet.
Wat ik ervan begreep
(maar ja ik ben een toevallige luisteraar) is dat hij onder ogen moest zien in zijn vorige leven heel fout te zijn geweest (en veel mensen vertellen alleen als ze in de slachtofferrol zaten in een vorig leven).
Voor deze fout boette zijn ziel met een leven met een handicap, tot hij vrede kreeg met zijn bestaan. Zoiets. De aandoening was niet weg, maar hij leed er niet meer onder.
Hij had ook anders kunnen reageren op dat foute bestaan.
Maar misschien snap ik het niet goed hoor...
Je moet de uitzending maar eens opzoeken als het je interesseert. Maar excuus, we gaan off topic, richting levensbeschouwing en zo.
Begrijp het niet (onno?)
Omdat ik het toch wel interessant vind, heb ik wat zitten lezen over regressietherapie. Ik begrijp ook dat het niet noodzakelijk is dat je erin gelooft. Je hoeft blijkbaar niet persé terug naar een vorig leven (en dat is dan reïncarnatietherapie).
Wat mij echter niet duidelijk word: als je er achter komt wat de oorzaak is van je klachten, hoe kunnen dan je angsten verdwijnen. Ik heb een paniekstoornis en bij mij is het duidelijk waardoor (strakke en strenge opvoeding, te weinig erkenning, vervolgens hyperventileren...). Dat maakt niet dat mijn klachten verdwijnen. Sterker nog: ik moet nu heel praktisch aan de slag met mijn angst, cognitief, door confrontatie.
Stel nu dat ik veel angst in mijn leven heb en door regressietherapie terug en ontdek dat mijn moeder in de zwangerschap een vreselijke periode heeft mee gemaakt en kennelijk die angsten op mij heeft overgedragen.
Dan moet je regressietherapeut wel ook een verrekte goede psychotherapeut zijn. Wat heb je aan extra informatie als dat ook extra ballast is? Het lijkt mij een afschuwelijke ontdekking dat een deel van je ziel een Duitse soldaat is met oorlogsmisdaden. Dat is dan toch iets wat je met je mee blijft slepen?
Ik ben heel benieuwd of iemand daar antwoorden op kan geven.
Regressietherapie
Ikzelf ben geen regressietherapeut maar stuur wel regelmatig patiënten door naar een kunstenares op dit gebied.
Onlangs nog een danme doorgestuurd die al jaren een dankbare patiënt was van menig psycholoog en psychiater. Ook de apotheker was heel blij met haar want ze had al kruiwagens vol medicijnen geslikt. Na ongeveer 4 sessies bij de regressietherapeute is zij nu aan haar tweede leven begonnen. (eigen woorden)! Dus het valt te proberen, je hebt niets te verliezen.
Niks te verliezen?
Nou,ik neem aan dat het niet gratis is....
Bastet
En...
Valse herinneringen kunnen ook trauma's veroorzaken.
Het hebben van een goede zorgpolis is van het grootste belang.
Gelukkig was deze dame goed verzekerd en heeft ze de kosten vergoed gekregen. Vandaar dat ik vrees dat we volgend jaar een tweedeling in de zorg gaan krijgen. Diegene die het wat minder hebben kunnen het dadelijk gaan doen met een mager basispolisje en komen dan niet verder dan de reguliere symptoombestrijding. Bij letsels en acute ziekten kun je het daarmee wel redden maar als je lijdt aan chronische klachten, kwalen en ziekten zak je daarmee steeds dieper in het moeras. Diegene die het wat beter hebben zijn wel in staat om goede zorg te krijgen, omdat de alternatieve geneeswijzen daar bij uitstek geschikt voor zijn. Het zal voor heel veel mensen heel zuur gaan worden. Maar ja, zo hebben we de maatschappij nu eenmaal ingericht.
Och...
Niet dat ik nu helemaal om ben, want ik geloof nog steeds in de paniekbehandeling die ik volg.
Maar als je na 4 sessies al een enorm stuk verder bent.....ik las dat er al geregistreerde therapeuten zijn die sessies naar inkomen doen en dat het zo rond de 80 euro per sessie ligt. Maar soms kan een sessie ook 2 uur duren.
Als ik denk aan mijn eerstelijns psycholoog, daar kreeg ik via de aanvullende verzekering zo'n 10 sessies vergoed. Maar ik had er minstens 20 nodig!! Tel uit je winst/verlies. Ik zit nu bij de GGZ en krijg dus het hele eerste jaar vergoed (inclusief medicatieconsulten bij de psychiater ed.).
Ik blijf het een ongrijpbaar en onbegrijpelijke therapie vinden. Maar knetterduur vergeleken met andere therapieën is het niet.
Afijn, ik ben toch weer wat kennis rijker.
Met de regressietherapeute gesproken.
Ik vroeg haar naar het wezenlijke verschil van gewone therapie en regressietherapie. Zij gaf als antwoord dat mensen met een angst-en paniekstoornis vaak een puzzel moeten leggen maar krijgen bij gewone therapie van de psycholoog veel te weinig puzzelstukjes. Vandaar dat het zolang duurt en als de therapie is afgerond, ze de rest van hun leven vaak nog AD moeten slikken omdat het niet voor 100% is opgelost. Bij een regressie krijg je alle puzzelstukjes en is de puzzel veel makkelijker te maken. Ook hoef je daarna geen AD meer te slikken omdat het na afloop is afgerond.
Eén middel voor alle kwalen
Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van angststoornis; het heeft 40 jaar lang mijn leven bepaald. Ik ben er in het "alternatieve circuit" vanaf gekomen en sta dus ook zeker positief tegenover alternatief.
Ik vind het advies van Onno vrij suf. Een langdurige angststoornis is complex en het is vrij onnozel (haha; zie nu pas de woordspeling) om te denken dat er één oplossing is voor al die stoornissen. En juist angstige mensen (mensen in een labiele periode) kun je finaal de vernieling in helpen door ze ook nog eens met "vorige levens" te belasten. Regressie levert je niets anders op dan een verhaal, historisch waar of gefantaseerd, het blijft een verhaal. De verschillende regressies die ik heb gedaan waren geen vrolijke of geruststellende beelden en hebben mij niets gebracht voor het hier en nu. Maar ja; ik geloof er dan ook niet in 
Puzzelen
Ik kan begrijpen als je zomaar plots zonder reden paniekaanvallen krijgt, dat je dan het wilt gaan zoeken in een dubieus verleden van zgn. vorige levens. Je wilt toch een plausibele reden voor je bizarre gedrag.
Maar me dunkt dat Didi genoeg aan dit leven heeft, in deze hele draad heeft ze alle puzzelstukjes al neergelegd, en het lijkt mij een zware, heftige taak daarmee de puzzel te leggen. Daar hoeft geen geleuter over ellende van vorige levens bij, dat zou de puzzel volkomen onnodig groter maken.
Uit deze draad blijkt dat er reden genoeg is voor paniekaanvallen, dat het niet gaat om bizar gedrag. Dus waarom zou je dan willen verklaringen willen zoeken waar ze niet zijn, terwijl ze zomaar voor je neus, in het hier en nu, liggen.
Bizar gedrag en voor didi
Mijn paniek en angst aanvallen vielen eigenlijk wel in de categorie "bizar gedrag". Er was in mijn leven geen trauma of oorzaak die een dergelijke angst of paniek veroorzaakt kon hebben. En er was niks waarvoor ik bang was. Het was een gevoel van doodsangst dat van de één op de andere moment mij kon overvallen. Ik had het al voordat ik kon praten. Later werden die angstaanvallen een trauma op zich, omdat het zo onverwacht gebeurde en zo heftig was, dat ik bang werd voor de angst. Het heeft mij een tijd lang belemmerd om te kunnen deelnemen in de maatschappij (werken, leren, uitgaan, een simpel bezoekje aan vrienden lukte al niet)
Wat mij heeft geholpen was juist niet cognitieve therapie of andere praatsessies; de angst was irrationeel en liet zich niet door verstandige gedachten wegdrukken. Juist in die aanvallen sloegen mijn gedachten al op hol en denken dat ik eigenlijk anders moest denken ("ik moet anders denken, maar het lukt mij niet en nu wordt het vast nog erger" en meer van die gedachten) maakte het alleen maar erger.
Mijn huisarts heeft mij als 21 jarige naar een haptonoom gestuurd en dat was het begin van een manier om ermee te leven. Zij heeft mij geleerd dat je ook in een paniekaanval afstand kunt nemen van je paniek door te ontspannen en te observeren en er niet in mee te gaan.
Dit is niet iets dat je in 20 sessies onder de knie hebt, dus heb ik na de therapie jarenlang veel yoga en meditatie gedaan om het beter te leren en te onderhouden. Maar er zijn meer manieren om dit te leren, dit was mijn manier.
Ook een super-paniek aanval is uiteindelijk niets meer dan een emotie, waarmee je je mee kunt verbinden of waarvan je afstand kunt nemen (en dat is iets anders dan wegdrukken). Ook als het koude zweet over je rug loopt, je hart uit je borst lijkt te bonken en je denkt door je knieën te zakken kun je de afstand nemen door te constateren; mijn lichaam is in paniek, maar ik niet.
Het hielp mij om te voorkomen dat ik in de paniek domme dingen zou gaan doen (vreemde mensen van straat oppikken) Toen ik er beter in werd maakte het de aanvallen korter en minder heftig en kon ik weer een normaal leven leiden.
Tegen paniek vechten helpt niet, flink zijn al helemaal niet (want dat ben je waarschijnlijk al te lang geweest en wellicht ben je zo aan de paniek gekomen). Mij heeft het geholpen om te accepteren dat de paniek er was en te leren ontspannen en afstand nemen.
Didi, veel sterkte en laat je er niet door ontmoedigen.
Angst niet tegenhouden
laatst nog een paniek aanval gehad in de trein met mijn 2 kinderen die het niet weten dat ik dat heb. Hartkloppingen, zweten, negatieve gedachtes. Bah. Ik kon het niet maken om me als een gek te gedragen bij mijn kinderen.Accepteren dacht ik. Laat de angst maar komen. Dat is het beste. NIet tegenhouden. Ik ga er niet dood aan. Gelukkig had mijn dochtertje een radiootje bij zich die ik op kon doen om te relaxen. Muziek helpt je bij paniekaanvallen.
Op jezelf inpraten
Eigenlijk een beetje hetzelfde verhaal hier als bij Zweefvlieg en Inge. Ook bij mij geen trauma of onderdrukt vervelend verleden en bijna 2 jaar geleden ook ineens een angst- en paniekstoornis. Bij mij werkt het ook het beste door het niet tegen te gaan maar gewoon te ondergaan en ondertussen maar tegen jezelf blijven praten dat het over gaat, dat er niets ergs is, dat het snel over gaat etc.
Vraagje trouwens voor Inge: waarom weten je kinderen niet dat je een paniekstoornis hebt? Zijn ze er nog te jong voor? En hoe hou je dat verborgen? Dat zou mij dus nooit gelukt zijn.
