Niet op vakantie door paniek
Pfff, wat baal ik. Afgelopen vrijdag zouden mijn dochter en ik naar Engeland gan, met de auto. 's Nachts voelde ik al dat het niet goed zat, maar eigenwijs als ik ben, heb ik toch de auto ingeladen en zijn we gaan rijden. Ik dacht dat de paniek wel zou zakken als ik eenmaal odnerweg was, dat de voorpret voor voldoende afleiding zou zorgne.
Voorbij Dordrecht wist ik dat ik een fout had gemaakt. We zijn omgekeerd en terug naar huis gereden, en ik barst van de paniek.
Komt er nou nooit eens een einde aan de paniekaanvallen? Ik slik braaf mijn citalopram, probeer mijn leven beheersbaar te houden, en dan plan ik toch een vakantie die te zwaar voor me blijkt te zijn en gaat het mis. Waarom voorzie ik dat soort dingen toch nooit zodat ik ze kan voorkomen 
Ik schaam me zo dat ik het liet afweten (tgenover mijn dochter), dat dat het voor nog meer paniek zorgt. Met mijn hoofd weet ik dat ook deze aanvallen weer over gaan, maar nu voelt het alsof er nooit een einde aan komt.
Wat balen.
Wat ontzettend balen!
Wat zul je ontzettend balen zeg! Wat vervelend! Begint het nu te zakken of ben je nog in de paniek? Kan je een vriendin bellen die even langskomt.
Uit ervaring van mensen die dicht bij me staan weet ik dat het over gaat! Echt.
Mariel
Herkenning
Beste Didi,
Ik herken het helemaal, heb al jaren last van paniekaanvallen en ben al menig keer omgekeerd. Niet van een vakantie maar wel een dagje pretpark, beloofd dagje shoppen met dochter of personeelsfeestje bijvoorbeeld.
Wat een schuldgevoel heb je dan he? Ik kon bv ook mijn dochter niet meer uitzwaaien als ze op schoolreisje ging. Die hele menigte bij de bus, paniek! Maar leg dat maar eens uit aan een kind, zij in de bus, ik huilend op de bank.
Enkele jaren geleden kreeg ik een verre reis cadeau van mijn broer....ik schrok me rot en barstte in tranen uit, zo ver van huis, zo lang in een vliegtuig. Maar ik ben gegaan met angst en beven en het ging goed! Een mega overwinning. Achteraf denk ik dat hij het expres heeft gedaan..
Het gaat steeds beter maar ik moet er rekening mee houden. Vermoeidheid en spanning zijn funest.
De afgelopen 2 jaar zijn we niet op vakantie gegaan, maar wat hebben we genoten dicht bij huis, naar strand, picknicken in het bos en barbecue in eigen tuin, heerlijk.
Weinig mensen begrijpen het, ze kunnen zich niet voorstellen hoeveel spanning een vakantie meebrengt. Inpakken, voorbereiden, reizen enz. met alle gevolgen. Als we wel eens naar een vakantiepark gingen lag ik de eerste dagen op bed van de duizeligheid en onwerkelijke gevoelens terwijl mijn man in het subtropisch zwemparadijs zat met de kinderen.
Op slechte dagen lukt het me nog niet maar de goede dagen zijn gaan overheersen en dan kan ik een dagje pretpark zelfs aan.
Wat mij heeft geholpen is het te accepteren, genieten van je goede dagen en dan ook niet over je grenzen heengaan. Veel rusten, voordat ik naar een feestje of verjaardag ga even een middagdutje doen. Klinkt truttig maar het helpt.
Overigens hebben ze mij ook antidepressiva voorgeschreven maar dat hielp helemaal niet, integendeel. Nu doe ik yoga en meditatie en daar heb ik veel meer baat bij.
Heel veel sterkte!
Jacky
Ik herken het niet
maar leef wel met je mee. Wat zal jij je naar voelen hoewel daar geen reden voor is. Als je ineens de griep had gekregen was je toch ook terug gereden? Soms gebeuren dit soort dingen en accepteer dat van je zelf. Als jij jezelf de zwarte piuet toespeelt werkt het averechts en doe jij je dochter nog meer tekort. Zo leert je dochter ook nog eens om te gaan met teleurstellingen hoe verdrietig ook. Ach...er zijn ergere dingen die een dochter kan overkomen toch?
Gosh
Het is gewoon overmacht. Je kiest niet voor paniekaanvallen, en je kunt er weinig aan doen. (ook al heb je het gevoel dat je het zou moeten kunnen).
Hoe oud is je dochter? Kan ze het een beetje begrijpen?
Ik heb toen ik studeerde heel veel paniekaanvallen gehad. Heb maanden gehad dat ik het huis niet uitdurfde. Naar de supermarkt gaan was een bezigheid waar ik de hele ochtend naar toe werkte, en dan stond ik op de gang, tassen in de hand, en rende ik weer naar binnen en kroop m'n bed in. Pure paniek.
Het is overgegaan. Bij mij door te stoppen met de pil, het was bij mij gewoon stomweg hormoonhuishouding. Maar wat ik wil zeggen, er is leven na de paniek!
Misschien een idee?
Een paar sessies bij een goede regressietherapeut?
Goed
Dat heb je uitstekend gedaan. Nog net op tijd ingegrepen en terug gereden en zo alles tot overzichtelijke proporties teruggebracht. Maar balen natuurlijk, stapjes terug doen zijn nooit leuk.
Mind fulness? emdr?
En ehm, de paniek overkomt je toch ook net als de griep? Ja als je het naar je toe wilt trekken door jezelf de schuld ervan te geveb kan je ook zeggen dat het krijgen van de griep je eigen schuld is. Had je maar binnen moeten blijven ipv naar de winkel met 100enden ronddwalende baccillen te gaan 
Maar hoe doe je dat dan?
Je hebt toch alles geboekt enzo?
Ga je dan gewoon terug?
Dat zou ik nou nooit durven.
Besluit
Didi,
Oké, het is een beetje simpel gedacht waarschijnlijk maar kan je dan stellen dat je wel op reis was gegaan als je met een bus was geweest, zonder omkeren?
Zou het wel lukken als je meer uit handen geeft? Ik bedoel zelf met de auto, de boot op en rijden aan de overkant met je eigen wagen klinkt meer beangstigend dan je laten vervoeren. Zou het helpen als je je plannen (voor wat dan ook) kritisch bekijkt en ze minder zwaar maakt nu je het tijdelijk moeilijk hebt?
Veel sterkte!
Meer rust vooraf?
Ik heb nog nooit zo'n paniekaanval als jij hebt gehad, maar ik zit altijd wel erg in de stress voor een vakantie. Ook toen ik nog getrouwd was, moest ik altijd alles alleen voorbereiden.
Wat mij helpt is zorgen dat ik 2 weken van te voren (ja belachelijk!) alles behalve de kleding en verse broodjes heb ingepakt. Ik zorg ervoor dat ik de dag van te voren alleen nog maar hoef te stofzuigen (en die kleding hoef in te pakken). En ik neem al een paar dagen van te voren 's nachts oxazepam zodat ik uitgerust op pad ga.
Ik hoop dat jij binnenkort toch ook een fijne vakantie zult hebben!
Achteraf praten
Niets zo nuttig als achteraf praten! Want kijk aan, je komt zelf met een glasheldere verklaring waarom het misging. Daar heb je dus niet eens een psych of peut voor nodig. Dit sla je op voor een volgende keer. "ik wil op vakantie, wat moet ik daarvoor doen om het te laten lukken?" Je kunt nu zo een checklist invullen, lees de draad nog maar eens door, en dat pak je er volgende keer tijdig bij. Hoppa, op naar een succeservaring!
Positief
Ja, positief benaderen is de beste aanpak want extra stress bij het uitstippen van tijd die voorbij is kan iedereen missen. Volgende keer beter en zelfs als het nog eens mis gaat is er geen vrouw overboord. En hoeft al helemaal niet te betekenen dat het nooit meer kan, fases in het leven komen en gaan.
Succes, G.
Maar...
Maar heb je dan nu niet toch weer therapie nodig of mogelijk iemand die nog eens naar je medicatie kijkt? Want kennelijk is de paniekstoornis wel zo groot dat je dingen gaat vermijden, in elk geval zo groot dat het een stuk van je leven beheerst.
Waarom over water leren lopen als je een bootje kunt huren.
De meest effectieve therapie bij een angst-en panieksoornis is regressietherapie. Vreemd dat men hier nog niet van deze therapie heeft gehoord, terwijl het zo effectief is. Medicatie is natuurlijk alleen maar symptoombestrijding.
Lastig hé?
Goed van je dat je ook op dat punt actie hebt ondernomen. Ik heb zelf ook een paniekstoornis en zit nu midden in de molen van therapie (nu gericht op de angsten en de aanpak in je kop), daarna volgt mogelijk schematherapie en EMDR. En het verhaal weer bij de psych gedaan over de medicatie (en inderdaad andere medicatie bleek zeer goed mogelijk).
Lukt het je niet om de paniekaanvallen rationeel te benaderen? Of heb je dat al in den treure geoefend (vast wel). Het kan natuurlijk ook nog zijn dat je toch andere medicatie kan proberen? ik slik nu Seroxat, maar daar was de psych helemaal niet over te spreken, hij wilde me liever op Efexor hebben, omdat die juist op algemene vormen van angst werkt.
Overigens: met cognitieve therapie hoef je toch niet alles weer naar boven te halen, misschien meer als opfriscursus? Roep ook maar wat hoor, ik snap hoe ontzettend beroerd het is om je vakantie te moeten cancelen.
Maar didi toch.
Lijkt het je geen goed idee om eens rustig te gaan 'googelen'? Krijg je alles te weten wat er over regressietherapie bekend is. Beter dan al die medicijnen te slikken die het probleem niet oplossen en waarmee je uiteindelijk dieper in het moeras wegzakt. Scheelt je trouwens ook nog 10 jaar cognitieve therapie.
Maar onnootje toch,
Wie A zegt moet ook B zeggen.
Leg het haar dan toch even uit, in plaats van zo betuttelend te doen. Dat scheelt haar weer een hoop zoekwerk (waar ze waarschijnlijk toch al niet zo'n trek in heeft in deze toestand..... )
Gr. Poezie.
Therapie
didi, ik snap het. Bij mij had alle therapie ook absoluut geen nut. Als er iets mis is met je hormoonhuishouding, dan kun je therapieen wat je wilt, maar dan maak je je leven enkel maar een drama. De paniek wordt er niet minder om, de vragen en de vermoeidheid over al die vragen worden heel erg irritant.
Slik je trouwens de pil?
Even doorvragen bij de huisarts
Sorry even heel snel. Didi, cognitieve therapie hoeft niet perse graven in het verleden etc te betekenen. Er zijn ook therapien die proberen om in een paar sessie je de handvaten te geven om hier mee om te gaan.
Ik weet niet wat je eerder hebt gedaan dus je hebt misschien niets aan deze opmerking. Maar als ik jou was zou ik even doorvragen bij de huisarts over het hoe en wat van wat hij in gedachten had.
Mariel
Cognitieve gedragstherapie
Dag Didi,
Bij cognitieve gedragstherapie wordt er in principe juist niet in je verleden gedoken. Je leert enerzijds een nieuwe interpretatie te geven aan de lichamelijke sensaties die nu je angstgevoel versterken. Anderzijds ga je oefenen door jezelf gecontroleerd aan situaties die je aan angst koppelt bloot te stellen, waardoor je de angstige ervaringen overschrijft met ervaringen waarin je controle hield. Bij de meeste therapeuten is het wel mogelijk in te gaan op je verleden als er een duidelijke link is met de klachten en als je zelf aangeeft daar behoefte aan te hebben, maar dit valt eigenlijk juist buiten het gebied van CGT.
Je kunt natuurlijk gewoon eens met een therapeut contact opnemen om door te spreken wat jij wilt en wat hij/zij kan bieden: http://www.vgct.nl/cms/showpage.aspx?id=194
Cognitieve gedragstherapie bereikt trouwens in circa 9 sessies het gewenste effect bij zo'n tweederde van de de mensen met angst- en paniekstoornissen.
Sterkte!
Didi
O, wat een herkenning! (helaas
Ik heb sinds zo'n 10 jaar nu angst- en paniekaanvallen. Soms gaat het hele tijden goed, maar dan ineens slaat het weer toe. Soms heb ik gewoon helemaal geen 'zin' om boodschappen te doen, ik kan me dan niet op de boodschappen concentreren en loop als een kip zonder kop door die supermarkt. Bij de betreffende supermarkt waar ik het gehad heb, lijkt het erop dat ik onbewust weer angstig word. Bang dat ik het weer krijg. Wij zijn afgelopen week naar Italie geweest, ik moet je zeggen dat ik er enorm tegenop zag. Gewoon al de angst dat ik daar onwel zou worden, en dan in een italiaans ziekenhuis terecht zou komen bezorgde me al de nodige stress en angst. Mijn man heeft me 'gewoon' op sleeptouw mee de auto in genomen en we zijn gegaan. Maar ik weet zeker dat als hij niet zo doortastend was geweest, ik er zeker niet was geweest. De eerste dagen voelde ik me onwerkelijk en wat angstig. Mijn hart sloeg af en toe over. Daar heb ik Valeriaandruppels tegen genomen. Na een paar dagen kon ik eindelijk genieten. Maar toen kwam de terugreis.... Weer dat onwerkelijke angstige gevoel. Waarom?!?!? Ik denk dat ik toch teveel nadenk over eventuele dingen die zouden kunnen gaan gebeuren. Wat ik met mijn verhaal eigen wil zeggen is dit: Ik herken het zó erg! Ik hoop dat we, alle mensen die er last van hebben, op een dag zullen zeggen dat we er overheen gegroeid zijn! Mijn man zegt vaak: Het leven is veel te kort om bang te zijn. Voor je het weet is je leven voorbij... Ik probeer dit ook echt... Maar soms lukt het me gewoon niet. Sterkte, Didi!
Leuk (ot) didi
>>En dat lijkt me nogal ONNOzel om te doen als je niet in reincarnatie gelooft.< <
you made my day....
Verder kan ik je nog wel zeggen dat ik een paar jaar terug ook dit soort problemen had....bij mij uitte het zich in hyperventilatie....Ik heb een tijd bij maatschappelijk werk gelopen, maar je moet het toch zelf doen is mijn idee....Ik hoop dat je snel je rust weer vindt. Sterkte
Verantwoordelijkheids- en schuldgevoel
Ha Didi, daar noem je de dingen die mijn drive zijn om meer voor mezelf te doen. Als ik niet lief genoeg ben voor mezelf, word ik minder leuk voor mijn omgeving. Want overspannen of met een burnout word ik kribbig. Mijn gezin, baas en collega's hebben echt het meest aan me als ik af en toe iets niet afmaak, soms eens wat minder netjes ben, eens een keer een paar uur voor mezelf neem ook al liggen overal stapels werk op me te wachten.
Verder heb ik zes (of zeven?) therapeuten gehad en maar twee aan wie ik iets had. Dat lag trouwens deels aan mezelf, want therapie is zinloos als je jezelf er niet kwetsbaar in maakt.
The proof of the pudding is in the eating.
Beste Didi, je hoeft helemaal niet in reincarnatie te geloven als je naar een regressietherapeut gaat. Ook mensen met een vrij beperkte ontwikkeling kunnen daarmee geholpen worden. In ieder geval is het het meest effectieve. Je zou het eens kunnen proberen, maar als je liever eindeloos wilt doormodderen met medicijnen en therapiën mag je van mij hoor. Voor veel mensen is dat ook een manier om hun leven te vullen.
Whoehahahahaha!
"je hoeft helemaal niet in reincarnatie te geloven als je naar een regressietherapeut gaat. Ook mensen met een vrij beperkte ontwikkeling kunnen daarmee geholpen worden."
Ik weet het, Onno is IRL stand-up comedian!
Dus mensen die niet in reincarnatie geloven...
... hebben een 'vrij beperkte ontwikkeling'.
Oke, dan weten we dat ook weer 
Doet me denken aan...
hoe heette-ie-ook-alweer, die mopperde over mensen met de diepgang van een Scheveningse bomschuit. Dat werd toen een hele rel hier op OO!
Tonny
Ja maar natuurlijk hebben mensen die niet in reïncarnatie geloven maar een beperkte ontwikkeling, die hebben alle ervaring van al die vorige levens niet meer natuurlijk!
Ik heb eens een keer met een collega-jurist lopen bomen: als de ene reïntegratiegelovige nou claimt dat hij op een andere reïntegratiegelovige een vordering heeft uit hun beider vorig leven, is die dan in dit leven opeisbaar?
Groeten,
Temet
Hahahahaha
>>Ook mensen met een vrij beperkte ontwikkeling kunnen daarmee geholpen worden< <
nou didi, je zat dichter bij de waarheid dan je zelf dacht.....ONNOzel die Onno....
Didi, het mooie is...........
Dat je er dus helemaal niet in hoeft te geloven. De antwoorden krijg je ook niet van je therapeut, maar die geef je gewoon zelf. Dus zelfs al zou je er niet voor open staan en er niets van geloven werkt het toch. Het enige wat nodig is, is de wil om beter te worden. Misschien zou je met je intelligentie wat verdieping kunnen aanbrengen en nieuwe, voor jouw onbegrijpelijke wegen gaan bewandelen. Je zal je verbazen hoeveel meer inzichten het kan opleveren. Wat heb je te verliezen?
Maar goed als jij het met een beetje Libelle psychologie wil gaan oplossen wens ik je veel succes en heel veel tijd.
