Mogelijk blijvende schade na lange tijd stress/overbelasting/burnout?

Herkenning

Ik herken dit en het is uiteindelijk overgegaan. Beschouw het 'als nog niet helemaal genezen zijn'. doe rustig aan, schrijf zaken inderdaad op en heb vertrouwen. Zie het als revalideren. De oorzaken zijn weggehaald , maar je lichaam moet herstellen. Ik zou odertussen wel in contact blijven met hulpverleners waar je je ei kwijt kunt.

Gedeeltelijke herkenning

Ja Waasje, ik herken wel veel. Ook ik heb een burnout achter de rug, therapie gehad, het gaat beter maar niet helemaal terug waar ik was. Ik accepteer dat ik nu gevoeliger ben voor stress dan voorheen en dat dit nooit meer over gaat.
Maar ik heb nog wel een belangrijke tip voor je. Laat je huisarts eens uitzoeken hoe het zit met je vitamine D en vitamine B12 (en dan meteen ook ijzer en schildklierhormonen!). Dat is een eenvoudig bloedonderzoekje. Ik bleek van beide vitamines te weinig te hebben, B12 tegen de ondergrens, D echt te weinig. Ik moest die vitamines in flinke doses bij gaan slikken. Sindsdien ben ik een stuk minder moe en beter geconcentreerd. Wie weet speelt er ook zoiets op de achtergrond bij jou.

Bedankt voor jullie reactie

Fijn dat jullie het herkennen en fijn dat het met jullie beter gaat!

Pfff, ik moet dus wel geduld hebben, dat is best lastig maar het is dus een soort revalideren? Ja, dat is het eigenlijk ook wel. En ik weet ook wel dat het jarenlang heeft kunnen opbouwen en dus niet zomaar weg is, maar toch......
Ik heb wel een maatschappelijk werker waar ik mijn ei kwijt kan, en een soort coach. Dat scheelt een boel, want echt, ik ben één groot zwart gat. En na enkele drukke dagen, ook leuke drukte, is het nog veel erger. Nu met sinterklaas en alle voorbereidingen loop ik weer keihard tegen mijn grenzen aan, en dat terwijl ik delegeer en het echt niet zo groots vier.
Marianne, bloed is heel uitgebreid getest en alle vitamines zijn in orde, schildklier is ruim binnen de grenzen (ik ben op de hoogte van het feit dat artsen daar wel eens te makkelijk over doen), ijzer okay, en nog een aantal andere dingen ook.
De stressgevoeligheid die sterker is, dat herken ik wel. Dat kan ook positieve stress, zoals bijvoorbeeld sinterklaas, wat ik net al noemde. Of een uitje. Uitjes beperk ik tegenwoordig, want het is wel leuk, maar ik ben dagenlang de weg kwijt daarna.
DC, wat lijkt het me erg om er ook depressief bij te zijn! Hoewel ik niet het zonnetje in huis was, had ik daar gelukkig geen last van. Ik heb wel gehoord over depressies en dat lijkt me pas echt de hel.
Die routines zijn inderdaad heel belangrijk. Op het saaie af. En vooral in het begin van mijn burnout was zoiets simpels als het ochtendritueel al niet te doen voor me. Of het smeren van een boterhammetje. Dan stond ik in de keuken glazig naar het aanrecht te staren. Zo erg is het gelukkig niet meer, maar ik heb wel heel sterk behoefte aan de beroemde RRR. Had ik vroeger nooit!
Lijstjes zijn inderdaad mijn reddingsboei. En op een whiteboard schrijven waar ik tegenaan loop (boodschappen die op zijn, een klus die om aandacht vraagt). Maar die routines willen maar niet komen.
JE zegt zelf dat een paar maanden echt niets is. Dat is even slikken. Ik had op zijn minst wel een stijgende lijn verwacht. Zo erg als in het begin is het gelukkig niet, maar het staat al máánden stil. Dat hoort er dus bij?
Ik geef de hoop niet op!

Ik ben nu 2 1/2 jaar verder na mijn totale instorting (zowel mentaal als fysiek) en ook diagnose angststoornis en allerlei aanverwante artikelen
Deze maand ga ik voor de laatste keer naar therapie en ik vind dat het al best goed gaat. Maar als ik sec naar mijn leven kijk, moet ik nog steeds mijn agenda heel goed in de gaten houden. Elke week is er minstens 1 middag dat ik naar bed ga om een uurtje te slapen. Ik loop nog regelmatig door het huis, niet meer wetende wat ik ging doen. Mijn agenda is mijn houvast.
Soms heb ik het gevoel, dat na 39 jaar roofbouw, er iets blijvend kapot is gemaakt. Mijn concentratie, het multitasken, mijn draagkracht, het is allemaal minder geworden. Maar het blijft een feit dat ik 100 keer beter in mijn vel zit en leuker in het leven sta. Dus de rest accepteer ik.
Alles wordt beter dus, maar vraag niet teveel van jezelf. Stap voor stap

Inez

Wat een herkenning! Vooral dit: "Soms heb ik het gevoel, dat na 39 jaar roofbouw, er iets blijvend kapot is gemaakt. Mijn concentratie, het multitasken, mijn draagkracht, het is allemaal minder geworden. Maar het blijft een feit dat ik 100 keer beter in mijn vel zit en leuker in het leven sta. Dus de rest accepteer ik."

Precies die dingen zijn "kapot" gegaan. Concentratie, multitasken, draagkracht, maar ook het complete overzicht. En ik ga ook regelmatig een uurtje slapen overdag. Ik zet wel de wekker, anders ontregel ik helemaal. Maar ik heb die extra slaapjes echt hard nodig en schaam me er ook niet meer voor.

En leuker in het leven staan? Nou, het is allemaal nog erg moeilijk en heftig, en ik moet nog steeds afkicken van mijn oude leefstijl van én zorg én werk én de extra dingen die erbij kwamen. Ook al weet ik dat het onzin is, er knaagt nog steeds een schuldgevoel, vooral als ik zie dat andere mensen na een dalletje weer gewoon lekker door kunnen leven. Nou ja, zo lijkt het tenminste. Net alsof ik nog meer mijn best moet doen, en laat dat nou net de valkuil zijn geweest waar ik al tientallen jaren in ben gevallen! Zelfs valkuilen zijn verslavend

Joyeux

Ook jij hebt helemaal gelijk. Ik heb teveel van mezelf geëist, echt jarenlang. En toch nog steeds dat schuldgevoel dat dwars door de cognitieve therapie van vorig jaar heen blijft knagen: "Je doet niet goed genoeg je best, je kan beter." Al is het minder dwingend dan vroeger, maar het voelt gewoon niet lekker.
Wat het niveau van vroeger betreft: ik geloof dat dat nog maar 10% is. En 100% is ongezond, maar 10% is wel heel erg weinig.
Ik weet het. Ik moet geduld hebben en accepteren. Maar grrrrrrrrr, wat is het moeilijk als je al die tijd die lat zo hoog hebt gelegd en maar door bent gegaan, ook al is het al meer dan een jaar geleden dat ik instortte! En dan kan ik een coach en een maatschappelijk werker hebben, die knop moet ik toch echt zelf omzetten!

Schuldgevoel?

Daar kampte ik vroeger ook mee. Gelukkig heb ik een hele fijne fransman ontmoet die me daar helemaal vanaf geholpen heeft.

Volgens hem is dat schuldgevoel de protestantse cultuur te ver doorgevoerd. Hij vond het in en in zonde dat ik niet eens lekker van een maaltijd of een boek kon genieten zonder me schuldig te voelen. Na een paar jaar indoctrinatie door hem, heb ik ook geleerd van het leven te genieten.

Dat schuldgevoel is echt zonde! Je hoeft geen wonderwoman te zijn!

Heeft jouw Fransman toevallig geen ongehuwde broer?
Je hebt wel gelijk. Het zit in de cultuur en het is me ook met de paplepel ingegoten. Maar ik ben me er al van bewust. Nou die Fransman nog!

Dc 130

Slaat waarschijnlijk nergens op maar ik moest spontaan aan die 130km draad denken

Broer

Ja, hij heeft een single broer. Maar die is 18 De rest is al aan de vrouw.

Enne, Hombre, dat draadje ga ik dan maar even lezen

Pas

je bent pas een jaar geleden ingestort waasje, niet "al"!

Joyeux heeft ook een rake, die trek ik mezelf ook aan. Die ouwe 100% is niet haalbaar.

Oh en nog een tip uit eigen keuken: denk eraan dat de eerste terugval de lastigste is. Je beschrijft dat je constante progressie wilt, dat het iedere dag beter moet gaan. Dat is niet zo, en bij de eerste terugval na het eerste hulpoffensief schrikken mensen (ik ook) zich vaak wezenloos. Maar terugslag, of ook maar stilstand hoort erbij.

Je doet het goed.

Waasje

maak dit voorlopig je mantra:
http://www.lyricstime.com/ramses-shaffy-wees-niet-zo-streng-lyrics.html

Herkenning

Uit eigen ervaring alsook die van nabije anderen weet ik dat dit soort dingen (burn-out, ernstige overspannenheid, depressiviteit) er enorm inhakt. Je hele geestelijke, lichamelijke en emotionele welzijn is aangetast en het kan echt jaren duren voordat je weer enigszins bent hersteld maar de meeste mensen lukt het niet om weer 100% op alle niveaus terug te komen en blijven "restverschijnselen" houden. Hoe heftiger de burn-out/overspannenheid/depressie, hoe langer het duurt om te herstellen en hoe meer kans je hebt op restverschijnselen. Met een paar maanden ben je er absoluut niet; je moet hier minstens een paar jaar voor uittrekken!
Ik ben zelf 25-35% afgekeurd op grond van geestelijke en lichamelijke verminderde belastbaarheid na mijn laatste ernstige overspannenheid/zware depressie en wat mij betreft mag dat best meer zijn. Want ik weet dat ik nooit meer kan functioneren als daarvoor.
Ook ik merk dat ik minder "scherp" ben dan daarvoor. Concentratiestoornissen, verminderd geheugen, vermeerderde stressgevoeligheid, lichamelijk sneller kwaaltjes, chronisch moe, langzamer herstellen. Maar ik weet dat dit erbij hoort en ik heb dmv therapie (gesprekstherapie, RET, haptotherapie) geleerd het te accepteren. Mijn lichaam en geest zaten op het allerdiepste punt en hebben zo'n knauw gekregen dat ik allang blij ben dat het nu weer zoveel beter gaat en zelfs in mijn beleving "goed" gaat. Met vallen opstaan; soms een stap terug, soms twee stappen vooruit.
Ik heb nu mijn beperkingen en moet ermee leren omgaan. In mijn dagelijks leven als moeder en straks ook in het werkend leven. Alhoewel ik heel bang ben om weer aan het werk te gaan. Vanuit de reintegratie is het plan geopperd om een kortdurende opleiding te gaan doen om mijn arbeidskansen te vergroten maar ik vrees dat ik niet meer (zo goed) kan leren als vroeger. Het is net alsof een deel van mijn hersenen veranderd danwel verdwenen is.
Mijn beste vriend heeft jaren geleden een ernstige burn-out meegemaakt en ook hij is al jaren (ik geloof dat het nu vijf jaar duurt) in behandeling en bezig zich terug te worstelen. Had hij eerst een goede, zware fulltime baan en was hij daarnaast nog eens intensief bezig met schilderen en exposeren, nu is hij allang blij dat hij simpel werk kan doen voor 20 uur per week. Dat hij weer de moed en de energie heeft om zijn oude hobby (schilderen) op te pakken.
Ik zie het als iets dat heeft moeten gebeuren; mijn lichaam en geest schreeuwden "stop; je kan zo niet langer doorgaan". Een afschuwelijk maar nuttig leermoment. Een eye-opener waarbij het nodig was om keihard met je neus op de feiten te worden gedrukt.
Ik ben er nog lang niet en ik blijf alert. Ik heb een agenda en ik schrijf alles op. Ook ik maak boodschappenlijstjes. Ik maak niet meer dan een afspraak per dag en als het nodig is doe ik een dutje overdag of slaap ik zondags tot 13.00 uit. Af en toe mezelf laten verwennen met een massage. Iedere dag een wandeling buiten. Al blij zijn als ik een was heb kunnen draaien of een fatsoenlijke maaltijd heb kunnen koken. Niet meer alles zo perfect hoeven te doen.
Ik doe mijn best en God doet de rest. Ik heb geleerd niet meer over mijn grenzen te gaan en die grenzen zijn behoorlijk aangescherpt.
Focus je op de positieve kanten en je goede eigenschappen. Kijk naar wat je allemaal nog wel kan en niet naar wat je niet meer kunt.
"Datgene waar je niet dood aan gaat maakt je alleen maar sterker".
Of het blijvend is, ik weet het niet. Misschien wel, misschien niet. Maar ik zou niet gaan wachten totdat ... Dat is zinloze, verspilde energie en tijd. Je bent al zo ver gekomen en nu moet je er het beste van maken. Met inachtneming van je beperkingen. En ook dan kan je een zinvol, productief en gelukkig leven leiden. Als je de lat gewoonweg maar niet meer zo hoog legt als eerst. Vaak is een tandje lager in de versnelling zo gek nog niet. Laat anderen maar hun "rat race" lopen; ik doe er niet meer aan mee want mijn gezondheid is mij meer waard. Niet alleen voor mezelf, maar zeker ook voor mijn kind. Ik leef voor mezelf en voor hem; ik schep mijn eigen verwachtingen en ga niet meer als een kip zonder kop rondrennen puur en alleen maar om aan de verwachtingen van anderen te willen voldoen. Als mensen dat raar vinden of als ze kritiek hebben, jammer dan. Dat is hun probleem. Ik erger me er niet meer aan; ik verwonder me er slechts over en ik haal mijn schouders op.
Je moet feitelijk jezelf weer opnieuw terug- en uitvinden en dat kost tijd. Gun jezelf die tijd en gun jezelf vooral rust en ontspanning. Schrap het woord "moeten" zoveel mogelijk en vervang het door "mogen". Ga je eigen weg en aanvaard hulp waar het maar kan. Je bent ook maar een mens. En nee, je bent niet zwak; je bent juist sterk!

Herkenbaar

Vooral wat Joyeux zegt. Geen zin is een heel terechte reden om iets niet te doen. Terug naar je oude niveau is ziekmakend. Het is een destructieve manier van leven en elke poging die je doet om aan je oude verwachtingspatroon te voldoen, maakt je weer even ziek.

Bij mij is het nu ruim 4 jaar geleden dat ik opgenomen werd. Thuis kwam ik er niet uit. Ik maakte mezelf ziek, want ik bleef mezelf maar kapotrennen om te voldoen aan de eisen die ik aan mezelf stelde. En die waren verdomd hoog.

Ik herken je verdwaasde blik van niet meer weten wat je moest doen. Toen ik weer ging werken, schreef ik de hele dag van alles op. Ik kon er niet op vertrouwen dat ik het me zou herinneren. Ik plakte briefjes in huis op de plekken waar ik het nodig had.

Ik deed soms werk dubbel, omdat ik niet meer wist dat ik het al gedaan had (halverwege het typen van een memo, kreeg ik dan een deja-vu). Ik gebruikte bergen to-do-lists om mezelf te herinneren aan wat ik nog moest doen. Het fijne was dat ik dat niet eens erg vond. Ik beschouwde het gewoon als iemand die blind geworden is en voortaan braille nodig heeft. Ik vond het al heel knap dat ik uberhaupt weer werkte.

Inmiddels ben ik jaren verder. Mijn geheugen is weer stukken beter geworden. Het is niet meer zo goed als vroeger, maar dat is niet erg. Ik hoef namelijk van mezelf veel minder. Ik schaam me ook niet meer als ik iemand moet vragen naar iets wat ik vroeger direct geweten had. Dan vinden ze me maar slordig, hun probleem.

Ik heb geleerd dat er maar 1 ding echt belangrijk is. Dat is dat ik geniet van mijn leven.

Dus: ja, er wordt iets definitief beschadigd, maar als je dat kunt accepteren dan is dat niet erg. Je krijgt er namelijk rust voor terug.

Ja, ik weet het...

Maar het voelt toch niet goed als ik amper wat in het huishouden doe, omdat ik er gewoon te moe, te murw voor ben. Het is weer heel druk, met o.a. sinterklaas. Leuk en gezellig en het was een succes, maar ik zit al de hele ochtend als verlamd tussen de gesloopte surprises en het gescheurde kadopapier. Compleet lamgeslagen. Het heeft me zelfs de hele ochtend gekost om hier te reageren.
En ik "moet/wil" zoveel. Ik "moet/wil" gezond bewegen maar ik kom nu amper van mijn stoel. Ik moet/wil gezond koken en heb totaal geen idee wát ik ga koken, dus trek ik maar weer een blik erwten open. Ik moet/wil mijn huis een beetje netjes houden, het hoeft geen meubeltoonzaal te zijn, maar het is nu één grote chaos. Ik loop zo hartstikke vast en ik zit er bijna verstard naar te staren.
Ik heb helaas geen partner die af en toe wat uit handen kan nemen, en mijn kinderen zijn helaas niet in staat zelfstandig te overzien waar het knelt, want ik kan het ze niet vertellen. Het blokkeert in mijn hoofd. Als ik ze vraag of ze de sinterklaasresten willen opruimen beginnen ze te gillen (pubers, he) dat ze een héél drukke dag op school hadden en dat ze héél erg moe zijn en héél veel wind tegen hebben gehad en ook al de dieren moesten verzorgen. Pfff! En ik ben niet ieand die over zich heen laat lopen, maar ik heb gewoon momenteel niet de energie om ze te corrigeren.

Sorry voor mijn geklaag, maar ik merk dat ik weer helemaal aan het wegzakken ben. Ik ben niet depressief of zo, maar het begint er toch wel op te lijken en als ik mijn huisarts of oude psycholoog om advies vraag, glimlachen ze en zeggen ze "het heeft tijd nodig". Maar ondertussen zak ik steeds verder weg, lijkt het wel. Ik ben weer zo moe!

Beste waasje,

Ik mis iets in jouw verhaal. Waar blijft de verwondering en trots? Jullie hebben blijkbaar Sinterklaas gevierd. Wauw! Dat is al heel veel voor een herstellende patient. En in plaats van liggend op de bank genieten van het slagveld, van de veldslag die je hebt gewonnen, zit je jezelf te dwingen het slagveld op te ruimen. Een 'normaal' mens wordt al moe van Sinterklaas vieren. Laat staan een herstellend mens. Plaag jezelf niet, kijk eens achterom, en kijk eens naar de piketpaaltjes die je geslagen hebt. Wauw! Sinterklaas! Je kinderen kunnen nu geen begrip opbrengen en je niet helpen. Maar later zullen ze zich realiseren dat 'hoe moe je ook was' er toch een sinterklaasfeest was. Enne, die pubers... Ze hébben ook veel voor hun kiezen. En misschien bewaken zij hun eigen grenzen beter dan jij gedaan hebt. Dus misschien kweek jij pubers die nooit een burn out krijgen, omdat ze hun grenzen kennen.
Je schrijft dat je naar de rommel in huis zit te staren, niet in staat om iets te doen. Dat is niet zo. je hoofd roept ho, en je lijf luistert. Je hoofd is wijzer dan jij bent op dit moment.

Iets andere ervaring

Beste Waasje,

Jij hebt een ernstige burnout gehad en je bent nog bezig te herstellen. Volgens mij doe je je uiterste best, en kun je op dit moment zeker niet meer van jezelf verlangen.
Ik heb ook twee keer een angststoornis/depressie gehad, maar ik voel me aardig goed genezen. Misschien komt dat omdat ik mijn leven nu helemaal zo heb ingericht zoals ik dat wil. Misschien komt het ook omdat ik veel steun heb gekregen van mijn partner. Misschien heb ik de rouw verwerkt die de laatste keer een grote rol speelde. Waarschijnlijk was mijn depressie minder ernstig. Ik zag overal heel erg tegenop en ik wilde niks meer, maar ik had weinig concentratieproblemen thuis. Bij mij speelde het vooral op mijn werk: ik wilde echt niet meer werken. Ik kreeg mezelf er niet meer heen gesleept. Thuis ging alles eigenlijk redelijk, al had ik een dijk van een schuldgevoel over dat werk.
Ik zou je willen voorstellen om over de volgende dingen nog eens na te denken:
Is het echt niet mogelijk om meer hulpbronnen aan te boren in de vorm van partner, familie, vrienden of kinderen?
Verlies niet de moed, volgens mij is het toch wel normaal dat je, in ieder geval gedeeltelijk, herstelt. Ook jij!
Probeer toch ook hele kleine dingen voor jezelf in te plannen die leuk zijn: muziek luisteren, klein wandelingetje, leuke trui kopen. Probeer dit uit te breiden als het goed gaat. Concentreer je op de fijne dingen, hoe moeilijk ook. Probeer het je voor te stellen dat het beter gaat. Wat zou je dan willen?

Beste Waas, ik hoop dat ik de juiste toon tref. Zo niet, vergeet mijn bericht dan onmiddellijk. Ik wens je alle goeds toe,
Judith

Makkelijk

Gezond eten kan best makkelijk zijn hoor. Ik zou als ik jou was een heeel makkelijk weekmenuutje in elkaar zetten en dat een paar maanden elke week eten. Hoef je niet na te denken over wat je gaat eten

"maar ik zit al de hele ochtend als verlamd tussen de gesloopte surprises en het gescheurde kadopapier. "
Klinkt heel bekend. Wat ik ook vaak had was dat ik eindelijk de moed had verzameld schoenen, jas en tas aan te doen voor boodschappen, voor de deur stond, en compleet in paniek raakte, weer naar binnen ging, alles uit deed en in bed kroop.

Laat de zooi de zooi en kruip je bed in! Luister naar je lichaam! En kom hier net zoveel klagen als je wilt

Waasje

Inderdaad, kijk naar wat je wel kunt bewerkstelligen. Je hebt Sinterklaas gevierd, dat is geweldig! Dat je nu tegen de puinhoop opziet is logisch. Dat je te moe bent om uitgebreid te koken, is logisch. Dat je te moe bent om te bewegen, is ook logisch. Dat je de energie niet hebt om je pubers te corrigeren, ook. Dan doe je het toch niet? Voel je niet schuldig en niet incompetent. Je bent aan het herstellen. Iemand die net een open hartoperatie heeft gehad schop je de volgende dag toch ook niet uit bed om de marathon te lopen?
Stapje voor stapje. Je moet/wil teveel te snel. En dat is waarschijnlijk ook de oorzaak van je burn-out.
Je verwachtingen zijn te hoog; die moet je bijstellen. Met hulp van een therapeut ofzo. Misschien moet je wel aan de antidepressiva voor een tijdje. Of aan de lichttherapie, ik noem maar wat.
Verder kan je iets als een Sociaal Psychiatrisch Team laten inzetten die je helpen met de boel thuis te organiseren zodat je het wel aankan.
Ik had/heb ook geen partner; mijn zoon was nog klein en zonder die hulp (alsook de hulp van buren en mijn moeder) had ik het niet gered. Je kan het niet alleen en je hoeft het niet alleen te doen.
Ook dit gaat voorbij en ook dit wordt beter. Mettertijd.
Het enige wat jij hoeft te doen is gas terug te nemen, tevreden te zijn met kleine dingetjes en niet zoveel te willen/moeten. En het de tijd te geven.

Kookidee met de erwten

Oke, misschien kan ik even voor je meedenken. (als je de spullen in huis hebt) die erwten zijn lekker door de gekookte rijst.
Dus: je kookt water, gooit er als het kookt de rijst in, en meteen de erwten. Als het klaar is giet je het af. Met het afgietwater (een beetje) kan je zo'n zakje chinese groentemix wellen (als het natuurlijk in huis is) en dan is je gerechtje klaar. Ik doe er altijd nog satestokjes bui (uit zo'n zakje) en op tafel de fles ketjap. Is het misschien tzt een ideetje voor je als je blanco bent? Het is een makkelijk gerechtje.
Is het verder niet mogelijk eens een vriendin te vragen die gewoon even helpt? Samen opruimen, of iemand die je domweg wat kleine opdrachtjes geeft en daarna een kop thee drinken is misschien best eens prettig. (ik zou het als vriendin helemaal geen punt vinden, ik ruim trouwens vaker met een vriendin bij haar op,omdat ze er gewoon niet zo handig in is, vinden we gezellig)

Antwoorden

Ik weet dat dit een lelijk klaagverhaal is, zo eentje met een boel slachtoffergedoe en negatieve gedachten die niet helpen en dat soort dingen. Maar ik loop zo hartstikke vast, opnieuw, voor de zoveelste keer, en eerlijk gezegd weet mijn coach het ook niet goed meer. De administratie samen doen gaat nog wel, gelukkig, maar na een half uurtje zit ik er helemaal doorheen.

Ik weet niet of ik het al verteld heb, maar ik heb allemaal bloedonderzoeken gehad en die waren in orde. Ik heb de uitslagen, ook voor schildklier en vitamines, en die zijn allemaal in orde.

"Lekker gaan sporten" is helaas wegens een handicap niet mogelijk.

En het is niet sinds kort, dat ik een burnout heb. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik die kreeg. Vandaar het halflege glas op dagen als deze. Mijn hoofd roept al zo lang ho, en de troep stapelt zich op. Het is alsof mijn ledematen loodzwaar zijn en mijn hersenen stilstaan. Ik kan het moeilijk omschrijven. In de eerste maanden na dat instorten was er wel wat herstel, ook door intensieve therapie, maar daarna stopte de verbetering en bleef het gemiddeld hetzelfde.

Helaas is er geen partner, de familie is te oud of te druk, ik heb wel enkele vriendinnen, maar die wonen allemaal op afstand en hebben vorig jaar al heel veel voor me gedaan. Ik weet dat ze het momenteel heel erg druk hebben en dat het voor hen momenteel moeilijk is. En opruimen is toch iets dat ik echt zelf moet doen. Of in ieder geval mijn hoofd erbij houden.

Leuke dingen doen schieten er echt bij in omdat ik ook daar de energie niet voor heb. Mezelf verwennen is geen optie wegens een laag inkomen. En ik ben inmiddels ook nog ziek geworden, ik kan pas volgende week daaraan geholpen worden dus dat helpt ook al niet.
Wat een gezeur en ja-maar gedoe, he. Maar zo liggen de zaken hier wel. Liefst had ik wat helderziende kaboutertjes in huis, maar die moeten dan wel volcontinu draaien in dit huishouden, met pubers die de troep dumpen waar ze staan en absoluut niet aanspreekbaar zijn en bodemloze wasmanden. Niet dat ze onhandelbaar zijn, maar ik dring momenteel gewoon niet tot ze door.

Dit is niet iets van de laatste weken, dit is al heel lang zo, ik ben al meer dan een jaar ziek en daarvoor was het ook al niet goed, en als ik naar mijn hoofd zou luisteren, zou het hier inmiddels onleefbaar zijn geworden. En ook voor ik instortte en nog werkte liep ik verschrikkelijk op mijn tenen.

Judith vroeg wat ik zou willen als het beter zou gaan. Ik kan me zoiets amper voorstellen. Gewoon, mijn huishouden op orde hebben, zoiets tuttigs. Ik zou al blij zijn als ik een basic thuisblijfmoeder kon zijn. Niet zo'n modelmoeder met zelfgebakken koekjes, alles fris en helder en opgeruimd en zo, maar gewoon de daagse normale dingen kon doen. Zodat de boel hier wat opgeruimd is. En dat moet ik toch echt zelf doen, de troep opruimen, want vreemden weten niet waar alles ligt, wat weg kan worden gegooid en wat een plek moet krijgen. Wat zou het me een rust geven als het hier wat leefbaarder was en bleef! Dat ik gewoon zelf de boel kon onderhouden zonder dat ik de hele dag moe ben van alleen al het nadenken.

Het eten is inmiddels gelukt: spaghetti. Morgen zien we wel verder.

Een therapeut kan me niet helpen, ik ben niet depressief, alleen zit mijn hoofd op slot. Ik kan héél goed cognitief denken en ik weet dat ik hiermee moet leren leven, maar ik moet toch echt zelf het gewone huishouden doen. Er is een coach, en die wil dolgraag helpen, maar als ze me vraagt: "Waar moet dit heen, en wat moet ik met dat ding?" zal ik toch echt zelf antwoord moeten geven. En dat is me al teveel.

Merel, je noemt iemand die me kleine opdrachtjes geeft. Ja, dat zou wel prettig zijn, en met dingen als administratie helpt mijn coach daar ook bij. Maar ook dan ben ik al heel gauw te moe.

Elisa, zo'n team is hier niet. Ik heb geen diagnose meer. Ik ben officieel genezen. Dat mijn hoofd niet werkt schijnt niet psychisch te zijn, maar gewoon iets wat vanzelf weer voorbij gaat. Maar als ik ga zitten wachten tot het zover is en ik de draad weer kan oppikken, zal het hier in huis niet bepaald leefbaarder worden. En al zou de halve wereld me komen helpen, ik moet toch zelf ook flink zijn en initiatief tonen. En dat stukje lijkt hartstikke dood en ja, het is geduld hebben, maar ik ben zo moe van elke dag weer knokken en vechten om de kleineste dingetjes te kunnen doen. Ik lijk wel verlamd.

Joyeux, we schreven gelijk

Het inplannen moet ik toch wel doen. En dan nog gaat het mis.
Ik heb heel veel dingen uit mijn agenda geschrapt. Ik heb vriendinnen maar die wonen allemaal op afstand. De reis, de gezelligheid, de reis terug, het is te vermoeiend. Uitjes en zo, heel leuk, maar het gaat allemaal ten koste van mijzelf en dan zit ik weer dagen in de troep. Er komt altijd van alles tussendoor zoals een kind dat opeens uit zijn kleren is gegroeid of, zoals nu, een vervelende ontsteking waar ik volgende week pas aan geholpen kan worden. Boodschappen doen. Of iets administratiefs waar ik achterheen moet, zoals een rekening die niet klopt of een afspraak met een arts die verplaatst moet worden. Aan werk stelt het niks voor, maar het is voor mij zo inspannend momenteel.

Ik heb veel tijd nodig om bij te komen, dat weet ik ook. Maar het werk gaat gewoon door en dat kan ik niet bijhouden omdat het één grote mist in mijn hoofd is. En er nu ook een vervelende ontsteking bij is gekomen.

Wat ik nodig heb is inderdaad iemand die samen met mij die rottroep van gisteren bij elkaar verzamelt en even naar de container brengt. Ik heb straks een beginnetje gemaakt, maar ik was nog niet halverwege met verzamelen, toen ik als een baby begon te janken omdat ik zo ongelooflijk moe ben. Zo moe, dat iets simpels als troep opruimen me niet eens lukt.

Overal ligt troep, overal staan stapeltjes, en nu ligt er overal pakpapier en surprises, en als ik die uit ga zoeken sta ik er al gauw naar te kijken en weet ik niet eens meer wat ik in mijn handen heb. Alsof ik hartstikke dement word. Als ik mijn kinderen vraag het op te ruimen worden ze boos en ik kan het nu niet opbrengen om te zeggen dat ze moeten doen wat ik hen zeg en dat het hier geen hotel is.

Waasje

Je zegt dat het alweer meer dan een jaar geleden is dat je de diagnose "burn-out" hebt gekregen. Dat is nog maar hartstikke kort hoor; je bent nog helemaal niet genezen. En nogmaals, hoe langer de overspannenheid/burn-out heeft geduurd, hoe langduriger het herstel. Die vriend van mij heeft tot een paar jaar na de diagnose "burn-out" ondersteuning gekregen via de GGZ ook al was hij verder niet (meer) depressief. Dan moet je denken aan een sociaal-psychiatrisch ondersteuningsteam oid.
En als het niet via de GGZ kan dan heb je vast wel iets als Humanitas of andere vrijwilligersorganisaties in de buurt die (al dan niet praktische) hulp kunnen bieden voor niets. Of klop aan bij de plaatselijke diaconie. Daar heb ik ook veel steun aan gehad. Omdat ik ook net op het minimum-inkomen zit kreeg ik ook weleens een boodschappenpakket. Of er kwam iemand praten of vragen of ze iets anders konden doen voor me. Je hoeft daarvoor niet kerkelijk of christelijk te zijn.
Heb je ook contact met Maatschappelijk Werk om te zien wat zij zouden kunnen betekenen voor je?
Tja, en dan heb je nog als laatste redmiddel een opname in een instelling waarbij je tot rust kan komen en je leert weer langzaam de draad op te pakken; mentaal, fysiek en emotioneel. Maar dan moet je wel iets voor je kinderen kunnen regelen.
En nogmaals, ik proef aan alle kanten in je verhaal dat je nog steeds te veel, te snel wilt, moet en verwacht. Leg de lat lager. Praat ook met je kinderen; het zijn dan wel pubers, maar geen gevoelloze monsters. Weten ze hoe miserabel je je werkelijk voelt of hou je de schijn op? Beseffen ze wel echt hoe slecht hun moeder er aan toe is? Hoeveel moeite het je kost om alleen al te overleven?
Ik begrijp als geen ander hoe je je voelt; ook ik was kapot; ziek; nauwelijks geld en weinig vrienden/familie die konden helpen. Het was letterlijk overleven met het gevoel alsof ik ieder moment kon verdrinken. Knokken terwijl je zooo moe bent dat je het liefst gewoon in je bed zou willen liggen en wensen dat als je wakker werd alles weer "normaal" zou zijn.
Maar ik ben er ook uit gekomen en dat gaat jou ook lukken. Misschien niet morgen of over een maand, maar het komt goed. Echt!

Lastige vraag

De enige vraag die in mij opkomt is lastig eerlijk te beantwoorden, en dat moet je ook niet willen op een forum. Maar voor jezelf, probeer het eens...
Ik lees hoe alles je teveel is, ik begrijp niet hoe dat valt te combineren met de zorg voor pubers. Mijn ervaring is dat die zorg best pittig kan zijn, vermoeiend ook omdat ze niet meer om 19 uur in bed liggen.
Mijn vraag is dus of het misschien beter is om de zorgtaken anders te gaan verdelen, mits er een vader is. Of desnoods een weekendpleeggezin, zodat jij structurele tijd krijgt om te herstellen, iedere week opnieuw.

Wasgoed

Weet je, ik ben in topvorm, niet depressief, en ik heb al moeite om me elke week door het wasgoed heen te werken.

Ik ben begonnen met valsspelen. Ik merkte dat man en kinderen vaak dingen veel te snel de was weer inkieperen, dus ik kijk naar de kledingstukken, haal soms een vlekje met een sponsje weg, hang andere even buiten om weer op te frissen, en vouw het dan zo weer op. Scheelt bergen per week!

En ga praten met de lokale kerk, er zijn zat mensen die graag willen helpen. Ik maak af en toe hier in de buurt een huis schoon van iemand die het ook niet bol kan werken, en dat hoorde ik van de lokale vicar. Ik ben trouwens zelf niet kerkelijk, maar ik ga met mijn kinderen naar de kinderkerk zodat ze een beetje weten waar het allemaal om gaat.

Vraag aan waas

Hoi Waas!

Kun je wandelen?
Zo ja, ga dan morgen 10 minuten naar buiten.
Denk niet aan het huishouden of stel je voor dat alles af is.
Beloon jezelf daarna met een heerlijke mok thee.

Succes!
Judith

Mwa

Toen ik geen energie had, had ik echt geen energie voor een wandeling. Dat "gezonde wandelingetje" was enkel een ander ding wat ik "moest".

Je kunt het proberen natuurlijk, misschien dat Waas er wel baat bij heeft.

Coach

Ik ben een leek qua despressies maar als im het zo analyseer lijkt de rommel je ook te 'blokeren' op andere tereinen.Waar helpt die coach je momenteel mee?
Met je administratie geef je aan. Maar daar kom je niet aan toe/af door gebrek aan concentratie. Dus eigenlijk is dat grotendeels weggegooide tijd.
Misschien kan je beter eerst die tijd doorbrengen mét je coach door samen de 'rommel' aan te pakken?
Nee, zij weet niet waar het moet. Maar jij toch wel? Laat die administratie maar even wachten. Jij wijst aan we doen vandaag stapeltje A, B en C. En samen nemen jullie die door, ruimen op (op aangegeven plekken) en zo ga je door.
Hoe vaak lees je hier niet dat mensen door de bomen het bos niet meer zien en dat dat mede veroorzaakt wordt door de 'troep' in hun huis. Een geordend huis, draagt bij aan een geordend hoofd.
En ik weet, net als alle anderen, 'troep' groeit zomaar weer aan, zeker in een huis met kinderen. Maar toch is enigzins orde op zaken beter bij te houden dan 'rommel' waarbij nóg meer troep komt.
Ik krijg het idee dat je ook blokeerd omdat het zo'n zooi is bij je thuis en je jezelf hebt wijsgemaakt dat je dat niet wil en dat het niet mag. Je wilt zó graag dat het enigzins op orde is dat je voor de rest blokeerd.
Je komt er ook steeds op terug.
Dus laat die coach je dáárbij helpen. Grote kans dat je daarna (als er enigzins orde is) de adminstratie wat 'langer' kan doen dan nu het geval is.
Eerst dát. Want dát zit je dwars. En dan de rest.
Verder vooral een dikke kus. Die kan je vast wel gebruiken.
Ik wou dat ik meer voor je kon betekenen.
groeten albana

Als 'buitenstaander'

Als ervaringsdeskundige kan ik niet reageren maar ik wil je graag vertellen hoe ik het lees.

Ik lees een vrouw die in een hele zware periode zit ( objectief) en terecht even niet haar huis aan kant krijgt. Ik heb niet de ervaring met de na-sleep van een burn-out maar op mij kom je beslist niet over als klagerig enzo. Je komt over als iemand die ondanks alles hulp zoekt op een forum omdat ze wil dat er iets verandert.
Ik meen dit en hoop dat het je kan helpen wat meer coulance voor jezelf te hebben en je niet te verontschuldigen voor je posts. Je komt hier, zoekt een luisterend oor, herkenning en misschien wat advies. En dat bieden 'wij' (toch medeforummers?) graag.

Ook wil ik je meegeven dat in mijn oren je reactie naar je pubers zo gek nog niet is: ik ben bang dat ik juist uit mijn slof zou schieten om daarna me daar weer rot over te voelen. Dus ik vind het wel wijs wat je doet .

Als klein adviesje sluit ik me aan bij de rest: kijk in je omgeving voor hulp. Aardig buurvrouwtje? Toeganklijke kerk? Fijne huisarts? Open je naar iemand en daar zou zomaar iets moois uit kunnen komen. Al is het maar iemand die 1 ochtend in de week ff met je thee drinkt en wat huishoudelijke dingen met je oppakt. Het kan uit onverwachte hoek komen, echt.

Heel veel sterkte

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.