Moeder zoveel pijn, nood.

ik zeg dit niet om je te kwetsen, maar euthanasie heb je niet voor elkaar in een paar weken en ik denk dat dat in jullie situatie nog heel moeilijk kan worden ook, omdat niet alles is geprobeerd. Jullie blijven echter wat hangen in "wil niet/kan niet, maar verwachten wel dat het stopt. Zonder actie heb je alleen de garantie dat het zo blijft.
Krijgt ze nog morfine? Is er al eens gedacht aan opname in een academisch ziekenhuis, pijnkliniek ( dat is echt meer dan fysio en psycholoog).
Er is geen pasklaar antwoord, maar als je niets doet is de enige garantie dat ze onnodig lijdt. En dat is waar ik moeite mee heb.

Hoe is de communicatie met de artsen? Is het hen duidelijk dat ze zo veel pijn heeft als je hier zegt? 
Waarom hebben ze haar niet opgenomen toen jullie bij de spoedeisende hulp waren? 

Euthanasie is inderdaad wel een lang en zorgvuldig traject. En terecht trouwens. Dus het is niet zo dat als je morgen belt dan het dan overmorgen of volgende week geregeld is.

Ligt je moeder nog in het ziekenhuis? Wat adviseren ze daar?

Kikki39 schreef op 10-05-2022 om 15:19:

Nee heeft niks met geloof te maken. Ze zegt krijg je hiervoor niet. En bij dementie enz. wel. Ze heeft zelf een euthanasie verklaring. Hevige pijnen, iedere minuut.

Bij dementie is het ook heel lastig! maar bel het expertise centrum euthanasie. 
ik ken niet de ins and outs van het verhaal dus voor ons is het heel lastig om iets hierover te zeggen. Bel gelijk vandaag of morgen.

Overigens als de huisarts geen euthanasie wil vanwege geloofsredenen moet die huisarts wel verwijzen en mijn ervaring is dat de meesten dat ook doen. Ik snap dat de huisarts dit niet wil doen want het lijkt mij zéér complex.

Kikki39 schreef op 10-05-2022 om 15:19:

Nee heeft niks met geloof te maken. Ze zegt krijg je hiervoor niet. En bij dementie enz. wel. Ze heeft zelf een euthanasie verklaring. Hevige pijnen, iedere minuut.

En geeft de ha ook aan waarom niet? Ik denk omdat jullie nog niet alles geprobeerd hebben, zoals anderen hierboven ook al aangeven. Ik weet dat jullie vinden dat je moeder transport niet aan kan, omdat alles haar pijn doet. Maar ga in gesprek met de instelling die de huisarts op het oog had (ben even kwijt wat/waar dat was) en bespreek of ze desnoods onder narcose daarheen kan. Je moet iets! Parallel kan je dan contact opnemen met het expertisecentrum euthanasie. Dan kun je dat alvast opstarten voor het geval ook die optie van de huisarts haar niet kan helpen.

Is er niet een maatschappelijk werker (via de huisarts) die jullie kan helpen met regelen? Want ik snap dat jij dat niet meer trekt, en je vader ook niet.

Heel veel sterkte!

Kikki39 schreef op 10-05-2022 om 15:47:

ze is niet opgenomen of gebleven, ze zeiden daar, mevrouw we kunnen niks voor u doen, het lichamelijke is voor dit moment uitgesloten. Terwijl haar darmen toch ook echt niet werken. Ze heeft messteken door haar hele lichaam. Huisarts weet dit, want ze bellen haar dagelijks, maar ook zei zegt niks te kunnen doen. Ze zegt overprikkeling van het zenuwstelsel.

Ik ben geen arts, maar ik zou denken aan een reset. Dmv een nieuwe narcose. Kunstmatig coma gebruiken ze tenslotte ook bij (mogelijk) hersenletsel. 

Max88 schreef op 10-05-2022 om 15:30:

ik zeg dit niet om je te kwetsen, maar euthanasie heb je niet voor elkaar in een paar weken en ik denk dat dat in jullie situatie nog heel moeilijk kan worden ook, omdat niet alles is geprobeerd. Jullie blijven echter wat hangen in "wil niet/kan niet, maar verwachten wel dat het stopt. Zonder actie heb je alleen de garantie dat het zo blijft.
Krijgt ze nog morfine? Is er al eens gedacht aan opname in een academisch ziekenhuis, pijnkliniek ( dat is echt meer dan fysio en psycholoog).
Er is geen pasklaar antwoord, maar als je niets doet is de enige garantie dat ze onnodig lijdt. En dat is waar ik moeite mee heb.

ja eens! er moet toch ook iets in de tussentijd gebeuren. 
Persoonlijk vind ik er ook heel veel "ik wil niet, ik kan niet" uitspreken maar nogmaals wij kennen de casus helemaal niet. 

Overigens kunnen psyche en lichamelijke klachten een hele kluwen zijn waar je niet zomaar uitkomt. 
Ik ken een casus ( die ik vanwege herkenbaarheid niet helemaal duidelijk op kan schrijven) waarin iemand niet meer at omdat er een slikprobleem was en ook heel erg veel pijnklachten, terwijl er door verschillende artsen geen enkele lichamelijke oorzaak gevonden werd. Deze persoon stopte met eten. Was een heel moeilijk proces, wel morfine gekregen vanwege de pijn. Heel aangrijpend geweest ook voor de zorgverleners maar nog meer voor partner.

Achteraf doorgesproken, waar familie het meest aan gehad heeft waren  zorgverleners die luisterden, niet oordeelden, die keken hoe het dragelijker werd voor cliënt en partner. Wij hebben nooit begrepen waarom in deze casus psychische hulp en fysio etc  werd afgewezen, hadden ook het idee dat er meer mogelijk was.  Maar soms weet je  gewoon niet  waarom die hulp wordt afgewezen en moet je ook dat ( het niet aanvaarden van hulp) maar gewoon accepteren.

Ik denk zomaar dat wat er ook gaat uitkomen familieleden ook geestelijke en psychische bijstand nodig hebben. Ik lees ook heel veel onbegrip, frustratie en boosheid naar zorgverleners en artsen toe. Klopt dat Kikki? 
Misschien helpt het als je zegt. "Jullie snappen het niet, of denken dat het psychisch is maar voor mijn moeder en ons is het nu klaar, ze wil dit lijden niet meer, ze wil geen andere hulp accepteren waarvan wij denken dat het niet gaat helpen. Help ons om het nu dragelijker te maken in afwachting op een beslissing van het expertise centrum. 

Nu ik het opschrijf voel ik overigens wel beklemming , hetzelfde als in beschreven voorbeeld, toen wij als zorgverleners besloten om te stoppen met andere zorgopties aan te dragen ( opties die er nog wel waren zeker  gezien de leeftijd van nog geen 70) en te accepteren dat dit de keus  was blijkbaar. Heel heel moeilijk want is zo iemand nog wilsbekwaam? iemand die zoveel pijn ervaart en verzwakt is?, maar omdat partner het eens was met het besluit wat die persoon maakte en de huisarts al heel lang de familie begeleidde is er een gezamenlijk besluit genomen om geen onafhankelijke psychiater meer in te zetten voor een beoordeling. Nu ik er weer aan terugdenk valt het weer op mij, hoe lastig we dat allemaal vonden. Maar uiteindelijk zijn we terugkijkend wel "blij"( verkeerd woord maar weet even niet welk woord dan) dat we met de familie zijn "meegegaan"

Ik schrijf dit op Kikki omdat ik denk dat een andere manier van communiceren wellicht helpt. Nu is het roepen naar "de overkant" ze heeft pijn ze heeft pijn ze heeft pijn... "de overkant, de zorgverleners willen nog van alles maar weten wellicht ook niet goed wat en alles wat ze 'terugroepen" wordt afgeschoten, ik weet zeker dat zorgverleners dit zo ervaren.

Zeg dat ze er mee wil stoppen met zo te leven. En als de huisarts zegt dat het niet kan wat stelt hij/zij dan voor?? Heeft je moeder morfine? Wil de huisarts niet samen met een andere arts nadenken hierover??

Ik merk dat je verhaal mij heel veel doet omdat er zoveel machteloosheid uit spreekt en wij weten het ook niet... is er iemand ander die jullie kan bijstaan? welke thuiszorgorganisatie hebben jullie. Er zijn ook geestelijk verzorgers bij thuiszorgorganisaties. Iemand die thuis komt en zonder oordeel en gelijk roepen doe dit of dat luistert. Hebben jullie zo iemand?

Nog even naar aanleiding van andere berichten. De huisarts komt hier ook niet meer uit, dat merk je aan alles. Je kunt vragen om een onafhankelijk oordeel van een andere arts. Je kunt ook bellen met de zorgverzekeraar en vragen om cliënt ondersteuning en vragen of zij meezoeken naar een andere arts/ziekenhuis. 
Maar weet wel dat als die andere arts/ziekenhuis voorstellen doet dat je op een gegeven moment moet accepteren en niet kan blijven "afschieten" van dit gaat niet werken etc.
Maar wie weet ziet iemand het licht of vindt een oorzaak. Maar de oplossing zal nooit heel makkelijk zijn en veel vergen en er zal vrijwel zeker ook psychische hulp bij te pas moeten komen. 
Maar als je dit doet: duidelijk formuleren wat voor jullie acceptabel is als hulp en nog een keer voor een second opinion gaan dan heb je wel alles geprobeerd voordat je evt  overgaat tot euthanasie.

Kikki39 schreef op 10-05-2022 om 14:13:

ze heeft gisteren uitgesproken echt niet meer te willen en ik kan dan snappen, ze knokt al 3 jaar.Ze heeft me gevraagd haar daarmee te helpen om iets te zoeken. Ze kan niet meer naar buiten, niet tegen licht, niks meer. Opname gaan ze niks meer doen met medicatie, alleen psycholoog en fysio enz. Dat kunnen we haar niet aandoen, wil ze zelf ook niet meer. Ik vind het heel moeilijk, kan er zelf niet mee omgaan. Verder weet ik het even niet

het is nu 16.15. Heb je dat expertisecentrum euthanasie nog gebeld na je bericht van 2 uur geleden? Mensen die hier op het forum zeggen: ze krijgt wel of geen euthanasie weten dat ook niet. Dat kan alleen een scen-arts bepalen. 
Ik snap dat je lamgeslagen bent en niet weet welke kant je op moet en wat je kan doen, maar niks doen is geen optie. Dus maak die afspraak en zet iets in gang. 

Anders moet je moeder stoppen met eten en drinken en zelf het sterfproces in gang zetten. Dat kan echter wel een maand duren. Ik vind dat onmenselijk als er gewoon morfine bestaat, maar er zijn nou eenmaal regels. 

Heel, heel, heel veel sterkte. 

Kikki39 schreef op 10-05-2022 om 16:25:

nee heb niet gebeld, omdat ik dit niet kan. Dat moet iemand anders gaan doen.

Bedoel je dat je dit psychisch niet aankan?? Want je kunt als familie wel een aanvraag doen, zelfs digitaal.