Moe en down, hoe doorbreek ik dat?!
Ik ben door teveel stress en een verkoudheidje alweer bijna 6 weken heel moe. De stress houdt nog even aan (tot de kerstvak) omdat ik dan stop met vrijwilligerswerk (ik ga weg met problemen en gedoe). Ik wacht op vervanging zeg maar. Ik heb toegezegd dat ik tot einde jaar ermee doorga , maar er is nog steeds niemand om me op te volgen, wat ook weer stress geeft.
Maar mijn gewone dagelijkse leven wordt nu volledig ontregeld door vermoeidheid en het gevoel dat ik de motivatie niet kan opbrengen om iets te doen.
Ik ben zzp-er aan huis, wat het nog riskanter maakt om niet de hele dag in bed te kruipen. Ik ga ook geregeld even liggen want anders kom ik de dag niet door. Ik heb het met mijn werk best druk, maar niet te (zeker te doen zonder dat vrijwilligerswerk)
Ik eet gezond, maar slaap soms erg slecht.
Verder voel ik me door die vrijwilligers-situatie heel erg in de steek gelaten. Ook mijn man kan er niet goed mee omgaan, en neemt me vooral kwalijk dat ik minder in huis doe momenteel.
Hoe doorbreek ik dit gevoel? Ik word echt steeds radelozer en durf met deze vage klachten niet naar de huisarts.
In principe moet ik nog een maand volhouden zo en dan hopen dat ik in de rust kan herstellen, maar juist nu is een heel drukke maand, met de feestdagen ed. Ik zie er zo tegenop. Help!
Vermoeidheid
is toch helemaal geen vage klacht? Lijkt me wel iets voor de huisarts! Het klinkt als overspannen/naderende depressie. Wat vervelend dat je man je niet steunt, het wordt toch wel tijd om grenzen te gaan stellen - aan je werk en aan je bezigheden/huishouden.
Twee dingen
Ziekmelden of afbellen bij je vrijwilligerswerk. Niet meer mee doorgaan.
Wel naar de huisarts.
Klinkt als overspannen
En daarom wel direct een keuze maken: stoppen met dat vrijwilligerswerk en idd naar de huisarts. Het is lastig om jezelf tot een keuze te zetten, weet ik. Je wil gemaakte afspraken of toezeggingen niet laten vallen, je wil sterk zijn en je moet door van jezelf. Maar dat gaat nu even niet. Dus pas op de plaats.
Vraag een dubbel consult aan bij de huisarts, dan kan hij/zij er even de tijd voor nemen. Niks vage klachten, dit is serieus.
groet, Mamvantwee
Mee eens
ik ben het helemaal eens met Caillic. Ziekmelden bij het vrijwilligerswerk (en voor de goede orde: je bent gewoon ziek nu, althans imho), en naar de huisarts.
Hoewel ik best wel kan begrijpen dat vrijwilligerswerk niet vrijblijvend is en je ook daar serieuze verplichtingen voor kunt hebben - kom op zeg. Dit is *vrijwilligers* werk. Het is niet dat je het moet blijven doen omdat je anders een huurachterstand krijgt. Als het voortdurend meer leed dan genoegen oplevert - en kennelijk in jouw geval zelfs tot overspannenheidsverschijnselen leidt - dan moet je er mee kappen. En wel nu.
Ik zou me kunnen voorstellen - maar ik ken de situatie niet - dat dit ook is waar je man wat knorrig van wordt: je werkt jezelf in de vernieling in werk dat niet eens wat oplevert, en thuis zitten jullie beiden met de brokken. Daar zou ik tenminste als partner wel een tikkie sikkeneurig van worden.
Sterkte ermee. En beterschap!
Temet
Moe
Dat je zo moe bent komt ook omdat je zoveel op je neemt. De verantwoordelijkheid van je vrijwilligerswerk is die van "de baas" die geen vervanger kan regelen, niet die van jou. Ziek = ziek. Dat is gewoon allemaal slecht geregeld. Dapper dat je daar nu een punt achter hebt gezet. Je moet nu echt even heel goed voor jezelf zorgen! Ik zou zeker naar de huisarts gaan, misschien dat die tijdelijk wat kan geven om goed te slapen (tijdelijk natuurlijk). Van slecht slapen werd ik ook altijd erg labiel. Blijf ook in gesprek met je man, misschien dat een 'diagnose' van de huisarts helpt dat hij meer begrip krijgt.
Helemaal mee eens
als je nog zo een paar weken doorgaat, kun je jezelf in een flinke depressie werken. En dan kan het je maaaanden kosten om er weer uit te komen.
Luister naar jezelf, zeg alle verplichtingen af, en slaap zoveel als je kunt.
En ga inderdaad naar de dokter. Het zijn geen vage klachten. Een arts zal het zeker herkennen, en kan samen met je bekijken hoe je er weer bovenop kunt komen.
Sportende kindertjes
Beste Moe, als je door de Mexicaanse griep of een aanstormende bezorgbrommer wordt geveld kunnen er ook 50 kinderen niet sporten. Vervelend, maar daar komen ze wel overheen. En inderdaad, het is niet jouw verantwoordelijkheid, maar die van de organisatie (of desorganisatie, kan ik waarschijnlijk beter schrijven, want zo georganiseerd lijkt het me niet).
Heel goed dat je gestopt bent. En wat Rafelkap zegt klopt volgens mij helemaal: van slecht slapen word je niet helderder. Rustig aandoen hoor!
Beterschap
Temet
Naar de huisarts
Je klachten zijn niet vaag, ze zijn duidelijk, je bent té moe. Dus naar de huisarts. En helaas voor de organisatie, maar als je dat vrijwilligerswerk nu niet aankunt, houdt het op! De kans dat er dan wél iemand 'opstaat' om jouw plek in te nemen is ook nog aanwezig, zolang het niet urgent is kun je meestal niemand vinden. En als zzp-er zou je niet meer in huis moeten hoeven doen dan als je buitenshuis werkte, daarover moet je duidelijke afspraken maken, mijn man is zzp-er en werkt aan huis, hij doet daardoor echt niet meer dan voor die tijd, daarover bestaan nog steeds dezelfde afspraken. Dus vandaag afspraak bij de huisarts maken!?
Ik zou je naar huis sturen
Ik coördineer vrijwilligers en als een vrijwilliger bij mij zou komen met een verhaal zoals jij en aan zou geven er 'binnenkort' mee te willen stoppen zou ik dat niet eens goed vinden. Ik zou die vrijwilliger bewegen tot meteen stoppen, eigen gezondheid gaat voor. Altijd! En als die vrijwilliger weer 's wat opgeknapt is en het weer ziet zitten, praten we nog 's na en kijken we of hij/zij nog afscheid wil nemen of misschien wat helemaal anders wil of misschien helemaal niks meer....
En tsja dan is er maar iets dat niet door gaat...het zij zo. Dat gebeurd wel eens. Overmacht noem ik het maar. En heel vaak zie je pas oplossingen als het écht écht nodig is om iemand te vinden...en dan draai je wat groepen om en deel je anders in en hoppa die 50 kindertjes kunnen alsnog sporten met wat aanpassingen.
Zijn ze nu helemaal betoeterd op die sporttoestand om je zo te gebruiken????
In een echte betaalde werksituatie zou het ook zo gaan hoor! Niemand is onmisbaar! Ook jij niet....en ikke niet en niemand niet.
groeten albana
