Leven tussen aanhalingstekens, een update
Het liefste zou ik schrijven dat het hier zo goed gaat, dat we de boel op de rit hebben. Zoiets hadden we onszelf immers ook beloofd, de tijd van de Mattheuspassion is aangebroken, en dan zouden we veel procentjes 'gewoon leven' herwonnen hebben.
Maar dat is niet zo. Het lijkt alleen maar beroerder te gaan. Bas heeft steeds zwaardere medicatie nodig tegen de pijn. Komende week wordt er een scan gemaakt, voor de zekerheid, om te kijken of er niet opnieuw gruwelijke dingen aan de hand zijn. Het zou z'n klachten wel verklaren, maar tegelijkertijd was er gelukkig wel een arts die het zich niet voor kon stellen dat het opnieuw foute boel zou zijn.
Het is moeilijk nu de lichtpuntjes te zien, het is moeilijk om moed te houden. Bij mij is de energie eigenlijk wel diep onder het nulpunt gezakt.
Zoiets gaat het dus, ik had echt een ander berichtje willen plaatsen.
Ach kaatje
Een dikke knuffel voor Merlijn. Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat hij niet meer durft te eten. Zo logisch toch... Maar ja, het is niet de oplossing natuurlijk. Ik hoop dat het langzamerhand beter gaat voor hem, dat hij het vertrouwen weer terugkrijgt. Fijn dat je het bij een ander hebt kunnen neerleggen. Soms werkt dat gewoon beter.
En natuurlijk ook weer een dikke knuffel voor jou en de meiden. Wat zul je Bas missen...
Ik denk aan jullie
Mirjam
Kaatje
Even een virtuele knuffel. Ik post niet veel in dit draadje maar leef en lees wel mee. Heel veel sterkte en hou je taai.
Ik denk aan jullie,
Eveline
Dubbele opluchting
Eerste opluchting van vandaag is dat Merlijn noedelsoep heeft gegeten!
En net belde de arts met een goed bericht, het was inderdaad een onschuldige bobbel, een verstopt speekselkliertje wat de verkeerde kant was opgegaan. Hij wilde ons dat voor het weekend nog graag laten weten, waarvoor ik hem natuurlijk erg dankbaar ben.
Ik besef dat ik deze angst hier nooit echt hardop heb uitgesproken, maar de arts (kaakchirurg/oncoloog) was ook zeer bezorgd.
Jippie, we mogen weer verder...
Oh kaatje!
wat een goed nieuws! Merlijn heeft de eerste oh zo moeilijke stap genomen, en die is altijd het grootst!!! ik hoop dat de weg terug naar eten nu voortgezet wordt. Wat een enorme opluchting! En fijn dat de chirurg jullie zo snel mogelijk op de hoogte bracht van de uitslag, natuurlijk wilde hij je niet onnodig lang in die enorme spanning laten zitten!
Liefs, Wieke
Stille meelezer
Erg blij met dit goede nieuws.
Nou
wat FIJN ! Wat een opluchting, wat fijn !
Juich juich 
Een dubbele knuffel
Meis! Ben blij voor jullie!!!
Fijn!
Dat de uitslag goed is! Hopelijk zet Merlijn deze trend voort!
Oh, gelukkig
Een goede uitslag! En een Merlijn die iets gegeten heeft. Ik hoop voor jullie op rustige tijden nu!
Liefs, Mick
Oh wat fijn
Oh wat ben ik blij voor jullie,wat positief,dit bericht!En wat fijn,zo'n arts!
Liefs,Bastet
Pfff
Wat een opluchting zal dit nieuws zijn! Wat goed dat de arts het aanvoelde en jullie voor het weekend heeft ingelicht over het goede nieuws. Goed weekend met elkaar!
Mooi bericht!
... need I say more?
Super kaatje!
Echt een zucht van verlichting.... dikke knuf
Geerke
Lieve kaat
wat een opluchting, weer draaide alles om angst...en nu moet je weer verder, vooruit, elke dag een stapje, en soms een stap terug. Luister naar je lijf, zorg goed voor elkaar! Wij staan hier hand in hand om jullie heen!
Dikke knuffel!
Hoe gaat het?
Is in Huize Kaat alles een beetje rustig? Gaat Mirtes voet al beter, kan Merlijn weer wat meer eten? Houd jij je een beetje goed Kaatje, na alle stress omtrent Merlijn en de ziekenhuisbezoeken? Kun je genieten van je vrijwilligerswerk?
De kaart staat hier op de kast, ik word er wel verdrietig van maar ik kijk er toch ook zo graag naar. Telkens denk ik: wat een móóie man, wat een karaktervol gezicht....
Liefs, Wieke
Zwaar
Gisteren de grote doorbraak voor Merlijn, hij kan, durft, weer gewoon te eten. Glunderend werkt hij nu achter elkaar boterhammen naar binnen. Helemaal blij, wij allemaal.
´s Avonds nam ik mijn momentje rust, lekker in bad om daarna met een leuk boek te gaan slapen. Maar dat werd anders.
Ik heb tot middernacht met kinderen bij het graf gezeten, zo overstuur, zo ontzettend missen, zo graag bij Papa willen zijn.
En dat is zwaar. Loodzwaar.
Aanstaande zaterdag zitten we op precies zes maanden, en dan sluit ik dit draadje af. Niet omdat jullie steun niet meer nodig is, maar omdat toch geen duidelijk eind komt aan dit drama. De woorden raken op.
Zeg ben je mal?
Niks ervan, deze draad blijft staan zolang hij nodig is. En als het over 1 jaar nog nodig is, dan staan we hier ook gewoon met zijn allen.
*pakt Boebs hand en steekt de andere uit naar....*
No way
We zijn er, we blijven er. Al wil je 100x in herhaling vallen, de woorden zijn niet op. En wij blijven ook. Kom op!
*pakt de hand van WiekeB en steekt hem uit naar*
Woorden zijn nooit op..
Afgelopen dinsdag ging onze oudste dochter (7 jaar) naar de Classic Express (een trailer die kan worden uitgeschoven tot een concertzaal) Aan boord gaven prijswinnaars van het Prinses Christina Concours een optreden.
Een muzikant heette Irene. Ze speelde cello. Mijn dochter keek met grote ogen naar Irene en werd zo stil als een muisje toen de muziek begon. De celliste speelde "Lied ohne worte". En het was mooi...... het was zo mooi, zo droevig, zo prachtig, zo intens.
Met een brok in mijn keel en met tranen in mijn ogen heb ik geluisterd. De kinderen (21 in totaal) waren diep onder de indruk.
Toen de celliste klaar was vroeg ze aan mijn dochter wat ze er van vond. En ze zei: "Mevrouw, ik vond het MOOI! Ik vond het droevig, maar vond het ook heel erg mooi".
De kinderen kregen diverse muziekstukken te horen waarna ze mochten vertellen wat het met hen gedaan had. Sommige kinderen vonden het saai, anderen vonden het verdrietig, weer anderen dachten aan vakantie op het strand tijdens een bepaald stuk. Het was mooi, het was puur, het was kippenvel om te kijken en te luisteren naar zowel de de musici als de kinderen (groep 4)
Natuurlijk moest ik aan Bas denken en mijn dochter vroeg waaraan ik moest denken toen ik 'Lied ohne worte' hoorde. Ik vertelde dat het me een beetje droevig maakte en legde uit waarom. Mijn dochter werd even stil van mijn verhaal. En zei daarna: Mam, wat vervelend en wat verdrietig dat die meneer is overleden. Maar wat fijn dat hij altijd cello kon spelen. Ik denk dat zijn kindjes heel blij werden van de mooie muziek die hij gemaakt heeft".
Jouw kinderen missen niet alleen die muziek die op mijn kind zo'n enorme indruk maakte. Ze missen hun papa, ze missen een deel van hun bestaan, jij mist je lief, je alles, je wereld. En dat is zwaar. Dat is loodzwaar.
Ik steek mijn hand uit naar de volgende *pakt hand en reikt de andere hand uit*
Nog meer woorden
Ik weet wel even niet wát ik moet zeggen, maar ook dat zijn woorden... sterkte lieve Kaatje, wij blijven hier staan!
*pakt de hand van Pie en steekt de andere hand uit*
Liefs, Mick
Oohh
Kaat, een half jaar is nog niets. Natuurlijk is de pijn nog even hartverscheurend. Het zal nog een hele tijd duren voor je lichaam een heel dun stukje heeft kunnen maken op de gapende wond die je hart is.
Voor rouw staat geen tijd. En voor hulp ook niet.
Ik pak de hand van fladder.....
Ach nee
blijf hier posten, val rustig in herhaling, als het je maar een beetje helpt. Ik loop niet bepaald voorop met dit soort nieuwe rituelen, maar nu pak ik snel de hand van Tihama
Wat krijgen we nou
Kaatje, je hebt geen idee hoeveel mensen met je, met jullie meeleven. Voor verdriet, verlies en rouw staat geen tijd. Dus lieve Kaatje, beëindig dit draadje alsjeblieft alleen als je er zelf geen behoefte meer aan hebt.
Ik pak Wendeliens hand.
Kaatje
Zoalng van-je-afschrijven helpt, zolang je onmacht beschrijven helpt, zolang moet dit draadje blijven bestaan! Woorden zijn maar woorden, maar soms is het het enige wat er is. Meid, ik heb het zo vreselijk te doen met jou en je kinderen....
Ik pak reina's hand
want dit draadje, deze cirkel om de familie Heksenvet, is absoluut nog nodig. Op de achtergrond aanwezig geweest stap ik nu weer in de kring.
Tijd is maar zo relatief. Al een half jaar, pas een half jaar, je komt vast nooit helemaal los van de pijn en het verdriet. Waarom zou je jezelf dwingen het proces te versnellen? Mooi trouwens wel dat jullie tot middernacht bij het graf hebben gezeten, in gedachten zie ik jullie daar, hand in hand, denkend aan Bas. En hier staan wij, hand in hand, denkend aan Bas en vooral aan jullie.
Sterkte!
Dikke knuf,
Engeltje
Stap ook weer in de kring
en pak Engeltjes hand.
Ook al schrijf ik hier niet vaak, weet dat ik elke avond voor jou en de kinderen bid...
liefs,
Petr@
Lieffie
Lieffie,een half jaar is he-le-maal niks.Ik krijg toch een beetje de indruk dat jij denkt dat je al heel ver zou moeten zijn nu.Helaas wil je omgeving die indruk nog weleens wekken.Maar niks is minder waar,dus ik blijf in de kring.Blijf schrijven,blijf vertellen,en echt,er komt een momnet dat het allemaal weer een beetje gaat.
liefs,Bastet
Maar als kaatje het zelf liever wil?
Deze draad sluiten?
Hij staat immers in de rubriek Gezondheid en we weten allemaal waarmee hij begon...
Misschien beter een nieuwe draad starten in een andere rubriek?
Want ik ben het met alle voorgaande schrijfsters eens dat een half jaar nog maar een heel klein beginnetje is - en dat we je niet los willen laten!!
tonny
Handen vast
Lieve Kaatje, we zijn nooit úit de kring; nu grijpen we elkaars handen weer wat vaster beet, een kring om jou en je kindjes heen. Niet verstikkend, maar dragend, niet om je vast te houden maar in veiligheid los te laten. Omdat jij het zélf moet doen, dat voel je elke dag volgens mij. Daar kan niemand iets aan afdoen, aan die wanhoop... Ik pak Bastets hand stevig vast en denk aan jou. Liefs, Maatje.
Maatje
ik pak je hand en hou hem stevig vast, in de kring om kaatje en de kids.... Oooh wat is dit zwaar, maar we blijven staan, hoe en waar Kaatje maar wil!
