Leven tussen aanhalingstekens, een update

Gefeliciteerd!

Lieve Ianthe en Mirte, heel erg gefeliciteerd. Zorg goed voor jezelf en wees lief voor elkaar.

PS herinner je mama dat ik nog een doos boeken heb staan.........

Net te laat voor jullie verjaardag

Maar toch nog van harte gefeliciteerd, Mirte en Ianthe!! Ik heb aan jullie gedacht vandaag en ook aan jullie papa. Zo jammer dat hij dit niet mee kan vieren. Maar zoals Mien* al zegt: in jullie hart is hij erbij!

Liefs, Mickey

Mirte

Kon het verband er inderdaad af vandaag? Gaat het beter met je voet?

Wit vlaggetje

Verjaardag van dochters was een fijne dag, geen feestgedruis, gewoon gezellig en knus. 's Ochtends nog naar het graf van Bas geweest, het viel niet mee Mirte te tillen! Maar het was wel heel goed dat we het juist ook op deze dag deden, terwijl het ook hopeloos verdrietig maakt.
Voet van Mirte, de wond zag er nog heel kwetsbaar uit, en omdat we echt geen nieuw bloed willen zien, toch maar weer opnieuw verbonden. Straks maar eens kijken of er nu een pleister op kan. Maar voor een meisje van dertien is lekker op de bank zitten geen probleem, zeker niet met mobieltje en laptop!
En ondertussen wordt bij mij de drang steeds groter om de auto te pakken om Bas te zoeken, kilomters rijden, iedere afslag nemen, en maar door en door en door...en dan barst ik weer in tranen uit omdat ik weet dat het zo zinloos zou zijn.
Grote delen van de dag word ik geblokkeerd door vreselijke beelden van de laatste levensmaand van Bas. Het is ook zo'n hel geweest waar we doorheen moesten. Ik begin het steeds absurder te vinden dat ik het toen wel kon, dat ik die dagen kón doormaken, dat we in alle grove ellende zoveel liefde konden ervaren, dat we zelfs zoveel gelachen hebben, al was de humor wel heel zwartgallig.
Dat draadje hieronder ergens in deze rubriek, over ouder worden, raakt me in die zin ook zo. Het brengt me zo terug in de 'komische' gesprekjes die we toen hadden, Bas blij omdat hij tenminste geen last zou krijgen van ouderdomskwaaltjes, zelfs de midlife-crisis hoefde hij niet doorheen, en hij kon het iedereen aanraden die geen zin heeft in de lasten van ouder worden, gewoon jong sterven.
Ik begrijp niet meer dat we erom konden lachen...waar haalden we de kracht vandaan? En waar de moed om elkaar los te laten? Hij kon sterven, ik kon overleven.
En nu, nu ik nog steeds leef, weet ik dat ik er ook iets van moet maken. Dat ik nieuwe dingen moet ondernemen. Dat ik toekomst heb.
Maar weten en kunnen, dat ligt nog ver uitelkaar. De neiging om nietig in een hoekje weg te kruipen (waar is mijn witte vlaggetje???) is erg overheersend aanwezig. Te verscheurd, te pijn, teveel verdriet. Ik kan het niet.

Ach kaatje

Hoe onvoorstelbaar groot is je verdriet!
Ja, rijden tot het eind van de wereld zou je, als je daarmee Bas weer naast je kon krijgen... Het besef dat zoiets niet meer mogelijk is, nooit meer zal gebeuren, dat is zo zwaar, ik voel de pijn in je woorden.
Maar dat witte vlaggetje.. nee, ik wil het je niet geven. Want ik lees in je bericht ook dat je verder gaat, tegen de klippen op, maar toch, je gaat verder. Het simpele feit dat je nu moeite hebt je voor te stellen dat je die loodzware hel hebt doorgemaakt, toont dat aan. (En ik weet een klein beetje hoe dat voelt.)
Veel liever geef ik je een piepklein knalrood doosje. Om je verdriet in uit te schreeuwen, je tranen op te vangen en hopelijk om af en toe je pijn in te stoppen. Het is er allemaal, je bent verscheurd. Ik hoop en bid dat je het besef kunt laten groeien.
Liefs en een dikke knuffel, Wieke

Lief kaatje

Jouw gemis is voor mij lètterlijk onvoorstelbaar. Maar die drang om te zoeken naar Bas - en dat verbijsterd afvragen waar je toen de kracht vandaan haalde om zo met de situatie om te gaan... ja, dat wel.
Ik huil met je mee. Maar ook van mij krijg je dat witte vlaggetje niet. Toen niet en nu weer niet. Jullie kinderen leven door en jij leeft door. Ik sluit me bij WiekeB aan.
Een dikke, dikke knuffel van Genista

En nog een hele dikke knuffel

... omdat ik geen idee heb wat ik nu moet zeggen, maar je wel graag een heel klein beetje steun wil geven (althans, het voelt als een heel klein beetje, ik bedoel natuurlijk dat ik je graag een heleboel steun zou geven)

Liefs, Mick

Kaatje

Heb maar verdriet. Het is er nu. Ik had ook zo de terugklap. Zijn dood was ik eerder overheen dan zijn ziekte. Maar het gemis was totaal verscheurend. Als een jankend beest door het huis kruipen 'waar ben je nou, gvd'.
Maar één ding: je kan het wel. Ik weet het, je kan het. Als je je maar niet beter wilt voelen dan je (jullie) nu zijn, kan je het. Ooit gaat het over maar dat kan lang duren. Eis niks van jezelf, alsjeblieft, ook niet dat je het kan.
sterkte MariaRosa

.......

lieve Kaatje, ik weet niks...

Ik ben maar een suffe buitenstaander en voel zoveel verdriet...

tonny

Je kunt het

misschien niet, maar je DOET het. Op allerlei manieren, misschien niet zoals je bedacht had, of juist niet, maar je gaat door.

Niet met zevenmijlslaarzen, maar met stapjes vooruit en dan weer zoveel terug, tergend, maar de som is toch vóóruit. Niet alleen voor jezelf, ook voor de kinderen én voor Bas.

En och, die humor, dat was en is voor mij een reddingsboei waar ik zoveel aan heb! Ondanks de misere zoveel kunnen lachen, ik weet hoe het is, ik weet ook hoe het is als je je, terugkijkend, afvraagd hoe je het kon.

Maar dat zijn van die dingen die je DOET, omdat het op dat moment goed is.

Een wit vlagje, daar mag je zo nu en dan best mee wapperen en je even overgeven aan dat verdriet, want wegstoppen maakt het niet minder, integendeel. Met dat witte vlagje zou ik je ook een reddingsboei toe willen gooien, niet om te zwemmen, maar gewoon om drijvend te blijven..

Sterkte meid, heel veel sterkte!
Mien

Kaatje

wat een immens vedriet, ik heb zo met jou, met jullie te doen. Ik kan je alleen veel sterkte wensen, elke dag weer.

Kaatje...

je doet het, je houdt je hoofd boven water en bent aan het rouwen en overleven. Geef jezelf tijd en ruimte, grijp de handen om je heen als je ze nodig hebt en trek je terug als je dat wilt. Dit kan maar op één manier en dat is jouw manier. Een hele dikke knuffel voor jullie!

Lieve kaatje

Ach kaatje, ik weet niks zinnigs te zeggen, wat jij voelt kan ik me proberen voor te stellen, maar echt inleven kan ik me niet en dat zou ik jou ook zo vreselijk graag gunnen.....

Zwart galige humor

"neem jij het verbrande stukje pizza maar want jij hebt toch al kanker".

Ach arme ziel, zo verdrietig, ik hoop toch dat er een moment komt dat dat verdriet minder in alles zit, je mag niet verzuipen hoor, dat is doodzonde.

Oh ja

niet dat jij er iets aan hebt natuurlijk maar ik moet even denken aan de oma van mijn vriend.

Zij heeft haar 1e kindje verloren (open rug), man verloren in 1 klap (zij waren ook stapelgek op elkaar). Ze bleef achter met 5 kinderen, 1 pas geboren baby en 1 zwaar gehandicapt kindje wat later ook is overleden. Dat intense verdriet heeft zij ook gehad, 3x in haar leven, is ook nooit weggegaan, heeft heel veel steun geput uit haar geloof. Maar zij zegt telkens als ik haar zie dat haar kinderen, haar kleinkinderen en haar achterkleinkinderen haar grootste bezit zijn, dat de liefde die ze voor hen voelde haar geholpen heeft op te staan, te eten, te ademen, verder te gaan. Opstaan, ademen en eten Kaatje, de rest komt wel joh.

Auw kaatje

Wat is het toch verschrikkelijk rauw, jullie verdriet.
Wat cobi zegt, is denk ik waar: je kunt het wel, want je doet het al. Jullie zijn er, en weten dwars door alles heen toch mooie waardevolle momenten te delen. Je zorgt voor je kinderen! Meer dan wat je nu doet, hoeft toch niet? Verder gaan, steeds maar doorgaan, tot het ooit een beetje lichter wordt, of minder moeilijk, of hoe het ook zijn zal.
Veel, heel veel sterkte.

Lieve kaatje,

.......

Ik weet niks te zeggen, alleen dat ik aan je denk.

Zwartgallig

"Ik neem een portje want ik heb toch al leverkanker" .... aldus mijn moeder, en ze keek er ook nog blij bij.

Die humor houdt je overeind als je middenin het ziekteproces zit. Daarna voelt het raar.

Lieve Kaat, ik heb veel aan jullie gedacht vandaag. We zwommen in het IJsselmeer, en elke keer dacht ik aan het glas in de voet van je dochter, aan jullie, aan Bas.

Sterkte maar weer ...

Liefs, Anna

Lieve kaatje

Ja je kan het uiteindelijk wel.
Maar soms voelt het gewoon even zo niet.
Ik snap het zo goed.

Alleen

En ook al staat iedereen om je heen, niemand mist hem zoals jij hem mist.... en daar sta je uiteindelijk toch helemaal alleen in. Zelfs je kinderen missen hem anders dan jij hem mist. En dat lijkt me zoooooo zwaar.
Knuffel van Geerke

Spijker

Geerke slaat pijnlijk maar efficient een spijker op de kop: je kinderen missen Bas niet zoals jij hem mist. Niemand ter wereld mist hem op de manier zoals jij hem mist en daarin ben je eenzaam.
Toch blijven wij er. De ene keer op de ene manier, de andere keer op een andere manier. Maar jullie hoeven niet met z'n vieren tegen de grote boze wereld op te boksen. Jullie zijn niet alleen, al snap ik helemaal dat het soms zo voelt.

Dozenschuivers!

Gisteren bereikte ons een pakket vol verwenspulletjes! Heerlijk! Zeer welkom en heel blij ontvangen. Zo'n doosje met z'n allen openmaken is en blijft een klein feestje.
Ook wil ik nog apart bedanken voor de verjaardagspost, wat een verrassingen!

En verder heb ik dit keer gewoon niks te zeggen, bij geen enkele reactie op mijn laatste berichtje houd ik het droog, jullie zijn lief!

Kaatje

Geen woorden verder, alleen dat ik aan jou en jullie denk. En aan Bas. Liefs, Maatje.

Okee

je krijgt nog steeds geen wit vlaggetje van me, Kaatje, maar vooruit: een paar keurige witte zakdoekjes, vers gestreken
Meis, ik ben stil in het besef dat jullie verdriet te groot is om te bevatten, en stil in bewondering hoe jullie toch telkens weer de lichtpuntjes weten te zien.
Liefs, Wieke

Kaatje

Erg hé,Kaatje,niet alleen het overlijden van je liefste moet je verwerken,maar ook de periode die eraan voorafging.Ik heb daar langer voor nodig gehad dan voor het verwerken van het overlijden van mijn dochter an sich....maar echt,je komt er wel,het hoeft niet allemaal ineens.Ik geef je geen wit vlaggetje,maar een arm om je schouder.En een vangnet.
Liefs,Bastet

Ach kaatje..

Nog gefeliciteerd met de verjaardag van je/jullie dochters. Fijn dat het een goede dag was. Het lijkt me zo raar, zo zonder Bas.
En ik kan het me zo goed voorstellen, die drang om hem te gaan zoeken. En dat die gruwelijke beelden terugkomen. Het zijn idd twee aparte dingen, het overlijden van je geliefde Bas, en de periode die eraan voorafging. Heb je ook zo de neiging om hem te bellen? Dat had ik nadat mijn moeder was gestorven, af en toe stond ik al met de telefoon in mijn handen...
Ach meis, een dikke knuffel voor jou. Mirjam

Geen witte vlag

lieve sterke kaat ook van mij krijg je geen witte vlag ik heb tijdens mijn vakantie in een mooie kapel in zweden een kaarsje voor jullie gebrand en gevraagd om kracht voor jou om te vechten meid en te geloven in de toekomst hoe moeilijk dat ook is.

je gaat het redden! jou lieve maatje is er nog in jou en in jou kids.
Geen witte vlag van mij voor jou ook zelfs geen klein wit vlaggetje een witte grote zakdoek om je tranen te drogen en een klein wit kaarsje in een kerkje in zweden.

hoe is het gegaan met het opstaan, ademen en eten vandaag ? Val je trouwens makkelijk in slaap, slaap je genoeg of juist heel veel ? Ik sliep zelf in periodes van rouw totaal niet, dan lag ik nachten te kijken naar tv en pas als ook het laatste stupide kanaal op ruis ging deed ik hem uit, weer alleen in het donker en in de stilte.

((((((((((((((((())))))))))))))

Manda en iedereen

Vanavond wilde ik vroeg gaan slapen, maar ik zit nog steeds te...tja, wat? Alsof ik zit te wachten, zoiets voelt het. En ondertussen bladerde ik wat door dit draadje, juist rondom 11 april veel gelezen, steeds maar jullie steun opnieuw ervaren, en steeds opnieuw lezen dat het echt waar is.
Vandaag vroeg iemand me of het nu dan eindelijk weer goed met me ging. Ik kon alleen antwoorden dat Bas nog steeds dood is. Het is fijn om dan even hier, heel stilletjes, de hele avond troost te zoeken.
Ook nu nog steeds zoveel mensen die me raken met zoveel steun. Dank jullie wel!
Vandaag was ik in een opruim en verander-bui. De leegte opvullen met aktief bezig zijn, en maar door en door en door.
Gelukkig heb ik voor de nacht fijne medicatie gekregen, als ik die maar neem, slaap ik tenminste wel, hoewel soms de nachtmerries en het verdriet er evengoed doorheen knallen. Ik ga nu maar een warm bad nemen met mijn favoriete lavendelspul, dan de medicijnen en met een heel onbenullig boek proberen in slaap te vallen.
Onlangs was ik trouwens nog volledig van de kaart door een simpele haar op mijn hoofdkussen. Die haar leek echt van Bas. Wat zou er eigenlijk nog van hem rondzwerven in huis? Wat heeft hij voor het laatst aangeraakt?