Klaar met het leven
Ik zie het leven niet meer zitten. Ik heb een man, twee dochters, 1 woont nog thuis 17 jaar en 1 woont niet meer thuis, 19 jaar. Die van 19 hebben we uit huis moeten zetten, daar was niet mee te leven. Spijbelen, liegen, stelen, huis uit sluipen midden in de nacht. Ze woont nu een jaar op zich zelf. Dat lijkt redelijk goed te gaan, doet vwo op een vavo.
Zo een anderhalf jaar geleden heb ik bij een psycholoog gelopen. Maar dat heeft dus niet geholpen. Ik voel aan alles dat ik er geen zin meer in heb. Ik vind het leven gedoe. Mijn oudste dochter gooit me nog wekelijks allerlei verwijten naar mijn hoofd, terwijl ik voor mijn bevoel een goede moeder ben. Probleem is toch het loslaten. Je kunt het zeggen en soort van doen, maar in mijn hoofd laat het me niet los.
Ik voel dat ik gefaald heb in mijn leven, ik heb een rot jeugd gehad, ruziënde ouders, zijn gescheiden toen ik twaalf was. Ik heb nul vrienden. Ik ben onzeker, verlegen, eenzaam en verdrietig. Ik heb werk, al 20 jaar bij dezelfde baas, maar daar voel ik me een vreemde eend in de bijt. Ik vind geen aansluiting bij mensen. Mijn man, tja, die heeft zijn eigen leven, zijn eigen vrienden, uitstapjes enzoverder. Hij vindt het heel vervelend dat ik me zo voel, wil dat ik hulp zoek, maar ik heb daar geen zin meer in. Gepasseerd station denk ik dan.
Nu had ik een gezwel in mijn lijf en het voelde als een opluchting. Ik schaam me echt om dit te zeggen, maar het voelde als licht aan het eind van de tunnel, een uitweg uit dit leven zonder dat ik hetzelfde hoef te doen. Ik wilde er ook niets aan laten doen, maar onder druk van mijn man heb ik toch moeten handelen. Helaas voor mij ben ik volledig herstelt en moet ik dus door. Want ik kan er niet uitstappen, dat zou ik mijn kinderen niet aan kunnen doen. Of toch, wie mist mij? Misschien heel even en dan gaat het leven door.
Waarschijnlijk kunnen jullie niets met mijn relaas, maar ik hoop op iemand die de oplossing heeft. Of toch een uitweg uit deze ellende.
Libelle
#59 klinkt al wat genuanceerder 
Maar dan nog: het heeft tijd nodig. Of was je na die (rake) vraag meteen 100% genezen zonder terugval? En hoe had je je gevoeld als iemand je met termen als "slachtofferrol" om de oren had geslagen terwijl je waarschijnlijk juist het gevoel had dat je zo enorm hard aan jezelf aan het werken was?
ook dat woord
slachtofferrol stond in dat betreffende boek..was in het duits..en dat maakte toen voor mij zin want ik deed helemaal niet mijn best in die periode
Analyse
Er zijn veel mogelijke oorzaken, waardoor iemand het leven niet meer ziet zitten. een laag zelfbeeld, kan. gehecht zijn aan nare ervaringen uit het verleden en die niet los kunnen/willen laten, kan ook. Tekort aan bepaalde stoffen in de hersenen, waardoor je geen kontakt meer hebt met je gevoelens, kan ook. En soms is het een grote warboel met allerlei oorzaken. Een huisarts adviseert daarom meestal dubbelop: én medicatie én psychologische begeleiding.
Verhalen van anderen, hoe zij er bovenop kwamen, helpen altijd wel, al is het maar om te zien dat het niet uitzichtloos hoeft te zijn. Maar dat wil niet zeggen dat een ander hetzelfde traject kan volgen.
Libelle, als je je inbreng had gebracht als je eigen verhaal, dan was het helder geweest. Want je hebt wel een goed verhaal en je laat wel zien, dat er soms een aanzet nodig is voor iemand om te beseffen, dat er ergens diep weg wel een keuze onder ligt: wil je eruit komen? Als je ergens diep weg die wil kunt vinden, dan kun je gaan zoeken naar de beste oplossing voor jou. Het besef dat je die ellendige gevoelens eigenlijk niet wil is een onmiskenbaar omkeerpunt. Maar waardoor iemand dat besef kan krijgen, dat is lastig. Iedereen heeft daar wel een eigen verhaal bij. elke poging om iemand dat zetje te geven is de moeite waard, als je maar beseft dat je vooraf niet kunt voorspellen wat werkt en dat je het iemand ook niet kwalijk kunt nemen als de reactie niet is wat je ervan gehoopt had.
Tsjor
tsjor
jij kunt het allemaal net iets beter verwoorden..dank je
een goed samenhangend verhaal vertellen is nooit mijn sterkste punt geweest
Afhankelijk
Vroeger kende mijn moeder ook dalen zodat ik als vliegende keep kon optreden. Het verbaasde mij wel dat wanneer één van de andere gezinsleden ziek was of hulpbehoevend was, ze wel opzij kon zetten wat haar hinderde. Het gevoel van nodig zijn, gaf haar kracht. Men kan het ook andersom lezen: het gevoel niet gewaardeerd worden, verlamd en kan leiden tot depressie.
Toen ik op mijzelf ging wonen, kon ze niet meer op mij leunen en moest ze het wel zelf doen. Dat lukte omdat een paar stoorzenders ook besloten op zichzelf te gaan wonen. Minderr stress in huis, minder dalen en depressies.
Kinderen kunnen soms heel aanwezig tussen twee ouders staan. Zo aanwezig dat de ouders vergeten elkaar e steunen en te waarderen. Als die aanwezigheid verslapt, valt de stress van je af.
