Klaar met het leven

Heel blij

Dat je naar de huisarts gaat. En als je er bent maak het niet kleiner of minder belangrijk dat het is. Je voelt je heel slechf en je hebt besloten om hulpt te zoeken. Fijn om te lezen! Ik blijf je volgen
Sini

Sterkte

Ben zo blij dit van je te lezen.
Sterkte meis, je kan het

Moedige stap!

Naar de huisarts, de eerste stap!
Sterkte.

Complimentje

Dapper dat je de afspraak gemaakt hebt. Het is een hele stap.

Taboe

Eigenlijk is het een normale stap (kaaskopje vorige x bedoelde ik jou niet en ook nu algemeen, maar het schoot me te binnen).
Je gaat naar de huisarts als je iets mankeert.
Mankeer je psychisch iets dan word je net zo goed doorverwezen naar een specialist als wanneer je een botbreuk hebt.

Maar het blijft een taboe op de één of andere manier:
1. Toegeven dat je het niet aankunt/iets mankeert in je hoofd
2. Daarvoor om hulp vragen.

Ik denk dat dat veelal te maken heeft met de lading van bv het woord GEK alleen al. Of het smijten met termen als iemand gedrag vertoond anders dan de norm en dat als oordeel gebruikt om die persoon niet meer serieus te nemen. Ik zie dat overal om me heen. Ook dat mensen je gaan ontwijken ipv juist naar je toekomen.
De omgeving naakt het een grote stap terwijl het eigenlijk niets anders is dan doen wat je moet doen.
En dat is gelukkig wat TS nu gaat doen en natuurlijk is dat fijn(!) want dan krijgt ze een kans op licht en lucht

Grote stap

Het is zeker een taboe. Ik betrap ons zelf er ook op. Ik vind het doodnormaal als iemand vertelt dat hij of zij naar een psycholoog, of -iater gaat, maar ik vertel dat zelf niet aan iedereen. Ik denk er dan toch over na wat de ander mogelijk van die informatie kan vinden. Ik schrik wel een beetje als iemand naar een psycholoog of zo gaat. Omdat ik niks gemerkt heb bijvoorbeeld. Maar ja, daar heb je dat taboe... vertellen dat er problemen zijn doen mensen niet snel. In de tijd nadat mijn vriendin een poging heeft gedaan, heb ik haar beter leren kennen dan in de 35 jaar ervoor.

Geef het nog tijd tot je die hulp hebt gehad

Dus geen twee maanden, maar probeer het nog op te brengen die wachtlijst af te wachten. Overigens vraag ik me af wat men verstaat onder "het moet nog veel erger". Dat je je mes al op je pols hebt gezet?

Voor wat het waard is: neem, tot je bovenaan die verdomde wachtlijst staat, afstand van alle zuigers, draaiers, misbruikers en onaardige mensen. Ze komen op je af als vliegen op stront, als je je slecht voelt.

Geef nog niet op. Niet voordat je die psychiater hebt gezien. En bel eventueel die crisisdienst en zeg wat je hierboven ook hebt geschreven.

Uhh,

Weet je man dat jij nu zo naar jezelf kijk? Zou je je prettiger gaan voelen als je gezinsleden iets meer respect toonden voor wat jij doet in het huishouden, zorg en daarbij ook een baan ernaast doet? Of vind men alles zo vanzelfsprekend?

Je bent gaan sporten. Maar doe je dat in de schaarse tijd die je hebt of ipv een activiteit voor het gezin, ( dat kan van alles zijn)?
Als je bent gaan sporten zonder iets anders los te laten of bij degene neer te leggen waar het hoort, heb je het alleen maar drukker gekregen. Je bord nog voller. Dat is geen ontspanning!

Je huisarts neemt je niet erg serieus. Als de wachtlijst zo lang is en de problemen deels gezinsgeleid zijn, had ze je ook gezinstherapie kunnen bespreken.

Maar ergens krijg ik de indruk dat je streeft naar perfectie. Dat iedereen tevreden is met wat jij doet als bewijs van goedkeuring. Wel nu, je kinderen zijn oud genoeg om zelf tevredenheid te bereiken. Ik doel hiermee met name op het respectloze gedrag van je oudste. Maar de wegkijkende houding van je man, of ga ik nu wat kort door de bocht, is ook wel erg gemakkelijk. In gezinstherapie worden deze aspecten meegenomen.

Als je het moeilijk vindt je gevoel om een gebeuren dat plaats vond aan je gezinsleden te vertellen, schrijf dan een briefje en leg die op hun kussen.
Op de website proud2beme stond een artikel over introvertheid. En het soms moeilijk vinden om te vertellen wat je in je opkropt. Mogelijk dat een training communiceren maakt dat je meer voor jezelf gaat opkomen en die wens eruit te stappen tot het verleden mag behoren.

Taboe 2

Ik denk dat inschakelen van psychische hulp ook wordt gezien als een onvermogen en zwaktebod van het karakter van de persoon. Dus als iets dat eigenlijk niet te genezen is en steeds zal terugkeren. Bepaald geen prettig vooruitzicht en goed voor het zelfbeeld.

Maar als iemand traint in de kwaliteiten zich zelf te kunnen verwoorden, zodat diegene kan aangeven niet alles op te gaan pakken, en zo groeit en sterker wordt in grenzen leggen, dan is er geen blijvend onvermogen wat leidt tot terugvallen. Dat is blijvend groeien naar iemand die niet over zich heen laat lopen.

Afgescheept.

Je bent afgescheept zo te zien door jouw huisarts. Je zou haar probleem moeten zijn, er is altijd IETS voor een creatieve huisarts om te doen.
"Je voelt je een beetje rot, moet positief blijven" pardon??
Je zou een andere huisarts kunnen vinden. Of misschien kan jouw man dit op zich nemen om een goede te vinden. Wie weet vindt hij het fijn om iets concreets voor je te kunnen doen?

Toen ik aan het begin stond van mijn diepste depressie en aan alle kanten vastliep ben ik gaan googelen voor een retreat. Ik moest er uit.
Even geen moeder en vrouw zijn, even geen werk en verplichtingen. Ik was op.
Ik belandde bij een klooster in Hilversum waar ik een maand heb gezeten.
Heerlijk! Het was een klooster die na de oorlog zich inzette voor vrouwen die er helemaal doorheen zaten. Of je gelovig was boeide ze niet. Helaas is die plek er niet meer maar er zijn wel andere plekken.
Hangt ook sterk af van jouw financiele speling en hoeveel tijd je vrij kan krijgen op je werk. (ziek melden, evt. tijdelijk, kan ook een optie zijn)

Ben voor je wezen googelen en stuitte hierop https://www.bookyogaretreats.com/nl Het is maar een idee van vele.
Tenslotte, zelfmoord is ook een grote en enge stap dus waarom niet gek doen en zoiets boeken. Wat heb je te verliezen?
Je komt onder de mensen, wie weet kom je lotgenoten tegen?

Het hielp mij niet meteen uit de put, daar is veel meer voor nodig, maar het was wel een zalige adempauze en gaf me even de ruimte. Ook ik stond er nogal alleen voor met een man die niet wist wat hij er mee aanmoest.
Soms moet je zelf creatief zijn om weer voort te kunnen, al is het maar voor een tijdje. Zie het als een zoektocht naar jezelf.

In welke omgeving zit je eigenlijk? Wie weet is er iemand die met je wilt wandelen. Iemand die er ook in zit of het kent.

Maatjesproject

Misschien ook een idee voor jou.
https://www.ikwordmaatje.nl/

Andere huisarts

Echt, je hoeft dit soort geneuzel niet te pikken.
Zoek een nieuwe en vertel de goede man / vrouw wat je ons hebt verteld.
Sterkte.
Trix.

Ik schrik echt enorm van de reactie van je huisarts

Die zou echt beter moeten weten. Drie dingen die je kunt doen die me te binnen schieten:
1. Maak een nieuwe afspraak en neem je man mee, zodat die kan benadrukken en uitleggen dat je je niet 'een beetje rot voelt' maar dat je serieus overweegt er een einde aan te maken. En print je eerste post uit en neem die mee. Klare taal vind ik.
2. En als dat niet helpt zoek je inderdaad een andere huisarts. Is de jouwe niet toevallig binnenkort op vakantie? Als het een groepspraktijk is zou je (of je man) een afspraak kunnen maken bij een andere huisarts in de praktijk? Al zal dat wellicht lastig zijn, ze nemen natuurlijk niet zomaar zonder goede reden een patiënt van elkaar over.
Maar het lijkt mij echt essentieel dat je NU doorverwezen wordt. En of er dan een wachtlijst is, is vers 2, maar dan sta je daar tenminste alvast op.
En 3. Er zijn zat vrijgevestigde psychologen en psychiaters die geen wachtlijst hebben. Je kunt zelf bellen (of laten bellen) en met de naam van degene waar je wel snel terecht kunt weer terug naar de huisarts voor de verwijzing. Dan draai je de procedure om, maar dat moet dan maar.

Verdorie, ik zit hier plaatsvervangend pissig te zijn op die huisarts! Desnoods ga ik zelf met je mee!

Ik vind het hartstikke goed van je dat je de stap hebt genomen, geef nu niet op nu het nog niet meteen het gewenste resultaat heeft. En nee, dit gebeurt niet omdat je het (blijkbaar) toch niet waard bent of verdient, dit is een kwestie van inschattingsfout van de huisarts, en die is ook maar een mens, dus dat kan gebeuren. Raap je moed en energie weer bij elkaar en probeer het nog een keer.

Overigens, in hoeverre weet je man hoe jij je voelt? Misschien ook verstandig (hoe eng ook) om hem volledig in vertrouwen te nemen. Pas dan kan hij je echt goed helpen denk ik.

Sterkte!

reactie huisarts verbaast me niets

Blijkbaar kan men niets meer met depressieve mensen. Mijn depressieve volwassen kind is inmiddels al een jaar aan het sukkelen. Krijgt eens per maand (!) een therapeut te zien waar hij naar eigen zeggen niets mee kan. Hij heeft vanwege zijn autisme begeleiding maar die laat ook al doorschemeren er niets mee te kunnen, met als gevolg waarschijnlijk een verhuizing uit zijn huidige woonproject (nog meer ellende).

Gek he, dat er steeds meer verwarde mensen zijn en incidenten op het spoor... Onze maatschappij is gewoon niet berekend op mensen met ernstige psychische problemen.

Toch kan het ook anders

Zelf kon ik via de huisarts heel snel terecht bij een therapeut en kreeg ik van de huisarts zelf (een heel lichte dosis) AD toen ik het moeilijk had. En ik was niet zwaar depressief zoals TS, maar er zat gewoon het eea even niet mee in het leven.

Overigens heb ik zelf via via een coach gevonden. Dat is ook nog een optie, naast AD. Ik vind zelf dat praktische, op gedrag gerichte, erg fijn. Natuurlijk hebben we het ook gehad over waar dingen waar ik tegenaan liep vandaan kwamen, maar het ging vooral over hoe ik het kon aanpakken. Dat is toch wat anders dan de sessies bij de therapeut waar het juist wel ging om het graven. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk. En het moet financieel ook kunnen. Coach wordt niet vergoed.

Zoek verder

Ja, ik schrik ook van deze reactie van je huisarts. Er is een sterke tegenbeweging geweest tegen al te vaak en veel te lang voorschrijven van anti-depressiva, maar een huisarts die zijn of haar vak verstaat moet toch wel snel het onderscheid kunnen zien tussen iemand die 'zich een beetje rot voelt' en iemand die echt een probleem heeft om weer licht in de tunnel te zien. De huisarts slaat de plank mis, maar ik weet niet of het je gaat lukken om die huisarts tot betere inzichten te brengen.
Veel huisartsen hebben een praktijkondersteuner voor mensen met psychische klachten. Heeft deze huisarts dat niet? Als het goed is zijn dat mensen emt ervaring in de psychiatrie, die wel het verschil zouden moeten kennen tussen een levensprobleem, 'zich even rot voelen' en een depressie.
Heb je tijdens of na je crsisopname vorige keer kontakt gehad met een psychiater? Kun je daar naar terug?
Je zou ook contact kunnen opnemen met een vereniging van lotgenoten. Zie: http://www.depressievereniging.nl/. Hopelijk vind je daar een luisterend oor, meer informatie en wellicht mensen die je goede tips kunnen geven.
Beterschap laat zich overigens helaas niet afdwingen door er tijdsdruk op te zetten. Maak het jezelf gemakkelijker en gun jezelf tijd om te herstellen en andere aspecten van het leven te leren kennen die je nu nog niet kent. Later, veel later is nog tijd genoeg om de balans op te maken.

Tsjor

Wachtlijsten

Klopt, heb ook mensen in mijn omgeving die hiermee worstelen. Als er geen acute nood wordt gesignaleerd, beland je in een nare tussenfase waarin je de tijd moet zien door te komen, hopelijk met wat mensen om je heen.

Terug naar de huisarts / een andere huisarts, samen met je man!!!

Erg jammer dat in de vorige fase de zorg is gestopt terwijl het niet goed ging, maar je volgens de behandelaar ' buiten de gevarenzone ' was. Dat was een fout besluit van die mevrouw ( of van de bekostiging door de zorgverzekeraar )

Je eerste post in deze draad was ruim 3 weken terug. Geef niet op !!!

Ejteep

Heb je de huisarts verteld (eerlijk) dat je er denkt om een einde aan te maken? Want ik vind het heel erg bizar dat ze je dan wegstuurt met een "kop op" bericht. Zo te lezen ben je ontzettend depressief, en heb je snel hulp nodig. Ga terug, met of zonder man, en laat lezen of beschrijf wat je hier verteld heb.
En blijf alsjeblieft hier van je afschrijven tot je van je huisarts fatsoenlijke hulp heb gekregen.
Sini

Ejteep

Hoe gaat het nu met je? Ik hoop zo dat je betere hulp hebt gevonden.

misschien

moet je eens wat minder met jezelf bezig zijn en eens uit die slachtofferrol kruipen. Je bent je precies zo gaan gedragen wat je ouders je hebben aangepraat. Misschien is het met je 19 jarige dochter ook wel zo gelopen omdat er met jóu niet meer samen te leven viel. Lijkt me ook geen gezellige situatie zo'n depressieve moeder. Ik weet, dit klinkt heel erg hard allemaal, maar je hebt ook een eigen verantwoordelijkheid in het leven..en zeker nu..je hebt een man en kinderen. Ga een assertiviteitscursus doen..verlegenheid kun je ook afleren hoor! Als je jezelf niet de moeite waard vind om verder te leven of te knokken doe het dan voor je man en kinderen. Die hebben ook niet gekozen voor een depressieve partner en moeder.

Libelle

Wat een schandalige en harteloze reactie, hier valt werkelijk mijn mond van open..
Alsof zij hier voor gekozen heeft.
Ik hoop dat niemand in jouw omgeving afhankelijk is van jouw raad.
Ga maar snel nog wat libelle's lezen, zat dramaverhalen daar. Wie weet kweek je dan wat begrip.

die

reactie had ik wel verwacht. Maar ik vind dat zij wel wat actiever aan haar fatalistische houding mag gaan werken. En er ook eerlijk over nadenken waarom haar dochter in haar ogen zo moeilijk is en niet direkt haar dochter zelf van moeilijk gedrag te beschuldigen "viel niet mee samen te leven" zoals ze zelf zei. Daarom werp ik de vraag op in hoeverre met haarzelf makkelijk samen te leven is.
Je hoeft in je leven niet lijdzaam bij neer te leggen dat je een rotjeugd hebt gehad en daarom je hele leven wel rot zal verlopen en je geen contacten kunt leggen. Zoek actiever hulp als je hier zelf niet uitkomt, ga naar een andere huisarts, volg raad en adviezen van anderen op. Begrip is belangrijk en het zal zeker heel moeilijk zijn eruit te komen, maar daar moet je uiteindelijk wel zelf de wil voor willen opbrengen. Teveel psychologisch gezever kan iemand juist ook erg bevestigen in zijn depressiviteit en hem/haar juist het gevoel geven dat hij /zij er niks aan kan doen. Ik krijg ook het idee dat mensen in de westerse wereld steeds minder weerbaar worden.
Hier waar ik woon in oostenrijk heb ik veel depressieve mensen om mij heen die op de een of andere manier heel fatalistisch berusten in hun toestand en niets willen veranderen in hun leven. Dat is de reden waarom ik ook eigenverantwoording noemde.

en ik weet

waar ik over praat..heb zelf met 19 zelfmoord willen plegen..had ook zo'n fatalistische en geen eigenwaarde, maar heb me daar niet bij neergelegd

libelle

Had het jou destijds geholpen als iemand jou op exact dezelfde manier had toegesproken? Letterlijk: "Misschien moet je eens wat minder met jezelf bezig zijn en eens uit die slachtofferrol kruipen. Je bent je precies zo gaan gedragen wat je ouders je hebben aangepraat"?

Je donderpreek bedoel je goed, maar herinner je je nog hoe dergelijke "pak aan en niet zeuren"-taal binnen kan komen als je zo kwetsbaar bent?

ik was

ook periodes daarna vaak het leven zat en vond het te moeilijk..was erg onzeker en vond altijd dat iedereen alles beter kon dan ik..heel erge faalangst..ik wilde wel leven, maar niet mezelf zijn..ik zat mijzelf met mijn angsten in de weg..heb mij daarvoor bewust vaak in het diepe gegooid..ben in de buitendienst gaan werken...met knikkende knieen. maar heb het wel gedaan, waardoor ik mijn verlegenheid ben kwijtgeraakt.
Dit soort dingen bedoel ik..over je eigen schaduw heen stappen en jezelf op een positieve manier belangrijk vinden. veel succes

ik ben

nooit bij een psycholoog geweest, maar heb wel veel zelfhulpboeken gelezen en erachter gekomen dat ik niet dood wilde maar niet blij was met mijzelf als persoon.
Ik ben tijdens een lange ziekteperiode (vanwege rsi) wel een aantal keren bij een bedrijfsarts geweest..zat volledig in een verkeerd denkbeeld vastgedraaid..was zo bang die baan te verliezen.
Een opmerking van de bedrijfsarts was een eye-opener voor mij. Hij vroeg: " wat is het ergste wat je nu kan overkomen?"
En ik gaf als antwoord:"dat ik mijn baan kwijtraak"..ik was toen 26
Toen ik het zelf hardop zei dacht ik ook gelijk:" is dat werkelijk zooo erg?".. dat heeft me leren relativeren en ook in de loop der tijd te ontdekken wat ik zelf eigenlijk wil...het stomme is dat het een rotbaan was..maar het gaf me financiele stabiliteit en ik was te onzeker op andere banen te solliciteren.
vraagsteller zit volgens mij zichzelf ook in de weg met negatieve gedachtengangen en wil ook niet echt dood denk ik..maar anders in het leven staan en weet nog niet hoe.

achteraf gezien

Je schrijven van #53 is op zich niet verkeerd.

Het probleem met ervaringsdeskundigen is, dat als ze het licht hebben gezien dat als instant oplossing willen aanbieden aan iemand die er nog tot over de oren middenin zit. Maar zo werkt dat niet. Je herinnert je dan namelijk niet meer dat dat niet werkt. Dat de botte bijl averechts werkt. Dat het tijd nodig heeft en geduldig en liefdevol moet worden ingemasseerd.

Weet je nog wel?

(en ja, ik heb ook slechte tijden gekend en wéét hoe verleidelijk het is om een lotgenoot er aan de oren uit te trekken inclusief pedagogische trap tegen de kont, maar hopelijk herinner ik me dan weer tijdig dat het zo echt niet werkt en dat je er alleen maar beroerder van kunt worden).

nou ja

in 1 van die zelfhulpboekjes stond wel iets in die strekking en dat heeft mij destijds wel de ogen geopend omdat mijn gedachten wel erg om mijzelf draaiden destijds en ik toen pas inzag hoeveel verdriet ik daar mijn imgeving mee aandeed