Klaar met het leven
Ik zie het leven niet meer zitten. Ik heb een man, twee dochters, 1 woont nog thuis 17 jaar en 1 woont niet meer thuis, 19 jaar. Die van 19 hebben we uit huis moeten zetten, daar was niet mee te leven. Spijbelen, liegen, stelen, huis uit sluipen midden in de nacht. Ze woont nu een jaar op zich zelf. Dat lijkt redelijk goed te gaan, doet vwo op een vavo.
Zo een anderhalf jaar geleden heb ik bij een psycholoog gelopen. Maar dat heeft dus niet geholpen. Ik voel aan alles dat ik er geen zin meer in heb. Ik vind het leven gedoe. Mijn oudste dochter gooit me nog wekelijks allerlei verwijten naar mijn hoofd, terwijl ik voor mijn bevoel een goede moeder ben. Probleem is toch het loslaten. Je kunt het zeggen en soort van doen, maar in mijn hoofd laat het me niet los.
Ik voel dat ik gefaald heb in mijn leven, ik heb een rot jeugd gehad, ruziënde ouders, zijn gescheiden toen ik twaalf was. Ik heb nul vrienden. Ik ben onzeker, verlegen, eenzaam en verdrietig. Ik heb werk, al 20 jaar bij dezelfde baas, maar daar voel ik me een vreemde eend in de bijt. Ik vind geen aansluiting bij mensen. Mijn man, tja, die heeft zijn eigen leven, zijn eigen vrienden, uitstapjes enzoverder. Hij vindt het heel vervelend dat ik me zo voel, wil dat ik hulp zoek, maar ik heb daar geen zin meer in. Gepasseerd station denk ik dan.
Nu had ik een gezwel in mijn lijf en het voelde als een opluchting. Ik schaam me echt om dit te zeggen, maar het voelde als licht aan het eind van de tunnel, een uitweg uit dit leven zonder dat ik hetzelfde hoef te doen. Ik wilde er ook niets aan laten doen, maar onder druk van mijn man heb ik toch moeten handelen. Helaas voor mij ben ik volledig herstelt en moet ik dus door. Want ik kan er niet uitstappen, dat zou ik mijn kinderen niet aan kunnen doen. Of toch, wie mist mij? Misschien heel even en dan gaat het leven door.
Waarschijnlijk kunnen jullie niets met mijn relaas, maar ik hoop op iemand die de oplossing heeft. Of toch een uitweg uit deze ellende.
Been there.
Ik herken dit heel goed. Ook jouw situatie lijkt enigszins op de mijne een tijd geleden.
Ook ik zag kanker als een legitieme manier om de boel te laten.
Huilen onder de douche, geen zin meer. Alles voelde kapot.
Kreeg ook therapie, het haalde niets uit. Was behoorlijk teleurgesteld daar in.
Achteraf denk ik dat een moeilijke jeugd, scheiding, een moeilijk kind, en bijkomende nare omstandigheden gewoon te veel was. Ik vertoonde PTS-achtige gevoelens en gedragingen.
Als je jong bent dan heb je hoop op een leuke toekomst, dat geeft veerkracht, maar als een zeker deel van die toekomst verstreken is dan ga je inzien dat dit je leven is.
Zonder therapie ben ik het afgelopen jaar toch langzaam beter gaan voelen.
Geen idee precies waarom.
Ik zie mijzelf als een beschadigd mens maar als ik alle hoge verwachtingen loslaat en mezelf toe sta er gewoon te zijn dan voelt het best oké.
Niet goed maar wel oké. Dat betekent dat je dingen moet gaan loslaten.
De toestand waar jij in zit is hoogstwaarschijnlijk niet jouw eindstation.
Je hebt gewoon te veel voor je kiezen gekregen. De koek is op.
Dit is het slechtste moment in jouw leven om te beslissen ermee op te houden.
Zelf voel ik dit nu niet meer. Er zijn weer wat lichtpuntjes.
Alles gaat met baby steps en met vergeving naar vooral jezelf.
Zet een punt achter wat schadelijk voor je is. Focus op wat je beter doet voelen. Er zijn mensen om je heen die het nog wel waard zijn om voor door te gaan en zij zouden je wel degelijk missen!
Stop de negatieve mantra van jezelf waardeloos vinden. (moeilijk!)
Een lotgenoot vinden kan ook nuttig zijn, samen praten, wandelen etc.
Je durfde jouw verhaal hier neer te pennen, misschien kun je de moed vinden om iemand via een forum te vinden?
Het is een lang proces met vallen en opstaan en is voor ieder weer anders.
Dikke knuf en sterkte.
ach...
wat zul je gemist worden!
Je oudste die nu nog in zo'n moeilijke periode zit en die het dan nooit meer goed kan maken met haar moeder....
Je jongste die ermee moet dealen zo jong zonder moeder te zijn...
Je man die zich blijkbaar staande probeert te houden, gelukkig zijn eigen leven wel weet op te leuken maar die je ook zal missen. Hij heeft jou ten slotte nooit in de steek gelaten toch?
Sterkte met de keuzes die je gaat maken. Het zullen jouw keuzes zijn, het is jouw leven, maar ik hoop dat je gaat zien dat er andere wegen zijn!
Veel herkenbaarheid
Zo zag ik een tijdje geleden een nieuwsitem van een vrouw die 105 geworden was. Ik moet er echt niet aan denken. Actief uit het leven stappen vind ik ook een te grote stap, maar net als jij zou ik het helemaal geen enkel probleem vinden als het nu over zou zijn.
Als ik tante Sidonia haar redenatie volg dat heb ik ook volop dingen om voor te leven. Klinkt allemaal heel erg leuk, maar het helpt niet. Het gevoel blijft. Ondanks dat ik vrienden en vriendinnen heb, ben ik ook eenzaam. Vaak onzeker en heel erg moe. Moe van al het gezeur, moe van elke keer weer van alles oplossen, moe van het volwassen moeten zijn.
Kortom: ik ben klaar met het leven. Elke dag sta ik op met een gevoel van moedeloosheid. Vragen in mijn hoofd hoe ik deze dag weer door moet komen. Ik heb al verschillende dingen geprobeerd: therapie en Mindfullness en van dat soort dingen. Gelukkiger voel ik mij er niet door.
Het verhaal van BeetjeAnders geeft weer een beetje hoop. Al duurt het bij mij nu al een jaar of 5.
Dapper dat je het hier vertelt
Zonder je kinderen, familie en bekenden te kennen weet ik ook zeker dat je gemist zult worden.
Heb je nog wel contact met je dochter van 19? En krijgt de dochter van 17 wel toestemming om met haar om te gaan?
Het zal naar klinken, maar ik ga zéker niet met je meedenken over hoe je er toch uit kunt stappen. Er komen nog heel veel mooie dingen aan. En je bent het waard om je daarvoor in te zetten. Zo voelt dat nu blijkbaar niet voor je, maar het is wel zo.
Ik heb 1 vriendin. Met een van mijn twee zussen ga ik ook vriendschappelijk om. De praktijk is dat ik de vriendin zelden zie. Maar ik ben ontzettend blij dat ik haar af en toe no wel zie. Ze heeft een aantal jaren geleden namelijk een zelfmoordpoging gedaan. Met veel therapie, medicatie, inzicht in haar grenzen, bepaalde keuzes e.d. redt ze het nu weer.
Als jij te onzeker en verlegen bent, naar jouw gevoel, zou je toch nog eens kunnen proberen of therapie kan helpen. Of een praatgroep, of een Facebookgroep. Je bent niet alleen met je problemen, geloof dat maar. Ik zit in meerdere Facebookgroepen en ik vermoed dat als ik een van de Fb-'vriendinnen' een berichtje zou sturen met 'zal ik eens bij je langskomen?' ze na de eerste verbazing daar best voor te porren zou zijn.
Je hebt zo te lezen al het een en ander ondernomen om hieruit te komen, maar ik geef je toch nog een schopje onder je k... Ga aan de slag, een ander kan het niet voor je doen. Een ander kan je niet leren minder onzeker te zijn, of minder verlegen, daarvoor moet je zelf aan het werk en ook zelf gaan voelen dat je meer durft dan je dacht. Iedere overwinning is er een.
Medicatie
Heb je wel eens medicatie geprobeerd? Werkte bij mij echt fantastisch. Therapie is niet zo aan mij besteed.
Peetje
Ben je klaar met HET leven of met wat JOUW leven is de afgelopen jaren? Als er, bij een soort van wonder, de relatie met je oudste hersteld zou zijn, als je een leukere werk zou kunnen hebben, als je een of twee goede vrienden wist te vinden?
Ik zal je niet mijn levensverhaal uitgebreid vertellen maar even toch zo kort mogelijk: ik heb ook een enorm rot jeugd gehad (vader afwezig en fantast, moeder depressief en psychisch helemaal niet in orde). Moeilijke start, enorme eenzaamheid, etc.
Voor mijn dochter (toen 5 jaar oud) heb ik gevochten, ik wou niet dat ze hetzelfe jeugd qls ik zou hebben. Het heeft me meer dan 10 jaar gekost, met vallen en opstaan en goede periodes en k.. periodes. Een zorgeloos iemand zal ik nooit worden. Maar ik ben tevreden en zelfs gelukkig.
Ik slik al 20 jaar antidepressiva: het heeft jaren geduurd voordat men de juiste soort en dosering wist te vinden. Nu is het al jaren een hele laag onderhoudsdosering. Heb veel therapeute versleten toen ik uiteindelijk de juiste vist te vinden. Heb nog steeds weinig echte vrienden maar wel mensen op wie ik kan rekenen. Met uitzondering van 1 vriendin die ik al meer dan 25 jaar ken zijn het allemaal mensen die ik de afgelopen 5 jaar heb leren kennen. Ben ook pas laat aan een nieuwe baan begonnen (onderwijs, ik was over de 40). Ben nu 51, en ik heb zin in het vervolg.
Ik herken dus veel in je verhaal. Ik hoop dat je het me vergeef dat ik je zo uitgebreid (het zou kort worden) over mijn verhaal heb verteld. Het is zo ontzettend moeilijk om de energie te vinden om je beter te gaan voelen. Als
je helemaal in de put ben is het idee van een metertje omhoog niet eens op te brengen.
Eerste stap: huisarts. Vertellen wat je hier geschreven heb. Hij/zij zal je waarschijnlijk doorsturen naar een therapeut. Die hopelijk eerst je aan goede medicijnen zal helpen voordat hij/zij eventueel met jou aan therapie begint. Want het is wat je voelt: je bent depressief. Misschien al je hele leven, maar hoe je je voelt is niet hoe je je hoort te voelen. Het kan echt veel en veel beter. En eruit stappen zonder dat je geprobeerd hebt te voelen hoe "gelukkig" voelt, zou zo ontzettend zonde zijn. Voor je meiden, je man, maar vooral voor jezelf.
Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat je in gesprek met ons blijft via Ouders.
Sini
therapeut
Vergeet niet dat het al dan niet slagen van therapie ook voor een deel afhangt van de klik die je wel of niet hebt met je therapeut. Wat de ene therapeut bij je voor elkaar kan krijgen lukt de ander misschien niet of met meer moeite. Overweeg om een andere psycholoog/therapeut te vinden dan degene bij wie je hebt gelopen.
Verder wens ik je veel sterkte. Ook ik heb zulke dieptepunten meegemaakt (niet er zelf uit willen stappen maar dat het idee dat je leven stopt als een opluchting voelt, expres de gordel niet omdoen in de auto enz), al heeft het bij mij geen jaren geduurd. Wat lijkt me dat moeilijk om zo lang te moeten doorstaan. Maar hoe uitzichtloos het ook voelt, vergeet niet dat het zo VOELT en niet per se IS. Ik weet zeker dat veel mensen je zullen missen. Geef niet op.
Toch
Ik zou toch nog eens met de huisarts gaan praten en inderdaad vragen of medicatie kan helpen. mijn ervaring is dat medicatie een bodem legt in een peilloze diepe put en dat je van daaruit toch weer wat kunt opkrabbelen. Psychologische hulp in de vorm van praten is ernstig overschat. Dat het niet helpt wil niet zeggen dat er iets mis is met jou, maar het is precies wat het is: het helpt niet. Voor de vorm kun je er wel aan mee blijven doen; er zijn wel specifieke behandelingen die iets beter resultaat geven, bijvoorbeeld cognitieve therapie of speciale behandelingen voor PTSS. Die zijn er vooral op gericht je hersenen te trainen om wat anders te doen dan steeds weer hetzelfde doodlopende paadje in te gaan. In combinatie met medicatie kan dat helpen. Maar nogmaals: als het niet helpt zegt het niets over jou, maar alles over de behandelingen.
Ik vroeg me wel af waarom je juist de lastigste dochter zo'n prominente rol laat spelen in je leven, dat je denkt dat jij mislukt bent. Er zijn nog enkele anderen in je leven die daar anders over denken. Waarom maak je hun visie niet tot de jouwe?
Het is fijn dat de oudste het nu goed lijkt te doen, misschien heeft ze wel een heel negatieve motivatie (ik zal ze wel eens laten zien....), nou ja, als ze maar ergens komt. Maar uit ervaring weet ik dat het erg lastig is om samen te wonen met iemand die liegt, bedriegt etc. Het is goed dat ze het probeert te redden op zichzelf, maar zo te lezen is het ook goed dat ze niet meer in jullie gezin woont.
Je bent moe van het leven. Misschien is het ook goed om even vrijaf te nemen. Je taken met betrekking tot de kinderen zitten er wel zo ongeveer op. Tijd nu voor jezelf en dat zal dan eerst even rust betekenen. Geen lastige vragen, geen problemen die aangepakt moeten worden, gewoon even rust. Genoeg slapen, als je iets wil veranderen doe je dat, als je een dag weg wil gaan ga je (neem wel je mobieltje mee en ook opnemen als je gebeld wordt), als je iets nieuws wil leren doe je dat. Het zwaarste heb je achter de rug. Wat de extra levenstijd je nog zal brengen is moeilijk te voorspellen. Je hebt zware stormen doorstaan, dus je kunt veel aan. Maar hopelijk hoeft het niet meer zo zwaar te zijn en kan het zelfs wel eens een keer wat licht, probleemloos, saai misschien zelfs, betekenisloos gewoon leven worden. Ik verwacht niet dat je echt veel sociale kontakten zult krijgen, daarvoor lijk je me teveel een eenpitter. Daar is niks mis mee, als je het maar met jezelf uithoudt.
Tsjor
Dank voor alle reacties
#beetjeanders: ik heb eigenlijk altijd al geweten dat een leuke toekomst voor mij niet in het verschiet lag. Mijn ouders hebben mij vroeger goed laten voelen dat ik niet bijzonder ben. En nu er inderdaad al een flink stuk van die toekomst duidelijk is, weet ik dat ik dit niet meer wil.
Wat zal me beter doen voelen? Eerlijk gezegd zou ik het niet weten. Alles voelt zwaar, ik geniet nergens meer van, vakantie zie ik niet zitten, lichtpuntjes....tja, daar ga ik over na denken.
#tante Sidonia: maar zullen ze mij missen of een moeder die alles regelt/wast/kookt enzoverder?
#voor deze even...:105 jaar pffff dat zou ik niet trekken hoor. Ik hoop nog altijd op een ongeluk/ernstige ziekte/wat dan ook om er voortijdig een einde aan te kunnen/mogen maken.
#kaaskopje: Ik heb nog contact met oudste dochter, ik doe haar was nog altijd en ze komt regelmatig eten of wij bij haar. Het is ook niet zo dat we haar zo de straat op hebben gezet, we hebben een 1-kamer appartement voor haar geregeld en daar woont ze nu. Ik ben sinds kort wel lid geworden van een sportschool. 3x per week sleep ik me daarheen, al was het alleen maar voor de afleiding. Voor nu is het nog niets, maar misschien moet de routine ff inslijten. De drempel om daarheen te gaan was gigantisch hoog, maar ik moet bekennen dat het me is meegevallen. Niemand let op me of zegt iets tegen mij. Nu is dit zo typ vraag ik me af of dat eigenlijk wel een goed iets is?
#Annonu: nee, nog geen medicatie geprobeerd. Ik wil dat niet. Ik wil ook eigenlijk helemaal niet meer naar de huisarts. Ik schaam me teveel voor wat ik voel/vind. De meeste mensen begrijpen het ook niet. Die zien niets mis, maar voor mijn gevoel is alles verkeerd.
#Sinilind: klaar met mijn leven. En aangezien ik niet geloof in een ander leven ook echt klaar met het leven. Jij hebt geen makkelijk leven gehad en dan denk ik wel, als zij het kan, waarom kan ik het dan niet? Nog een keer therapie? Ik weet het niet, ik weet dat ik zo ook niet door kan gaan, maar ik ben gewoon te moe. Heb nergens zin in, nul energie, voel me echt een nietsnut.
#Jackie: klik was er inderdaad niet echt met mijn therapeut. Een heel jong meisje, ik zag haar denken: zo een 40 jarig huisvrouwtje die een midlife crisis heeft. Die lul ik er wel ff door. En dan moet je schriftjes gaan bijhouden met cijfers geven...duh, alles een dikke 1.
#tsjor: Lastige dochter is een factor, het voelt inderdaad als falen. Reacties die je van andere mensen krijgt als ze horen dat je je kind uit huis hebt gezet, die zijn niet mis. Het is alleen niet alleen mijn oudste dochter, ik ben het. Er is iets mis met mij. Ik kan niet genieten, nergens van, moe, futloos. Klaar met alles. Ik zie ook geen oplossing voor mij, ik snap wel dat ik moet veranderen, dat ik er voor moet gaan, maar waarvoor dan? Ik ben het allemaal niet waard. Dat is mij door mijn ouders goed duidelijk gemaakt, niets waard en niets bijzonders.
De wereld zit al vol met mensen. 1 kunnen we toch wel missen?
Jij kan niet gemist worden
Je dochters gaan geen wasvrouw of kok missen, maar hun moeder. En misschien wel eens de oma van hun kinderen. Jij bent echt belangrijk voor hen, ook al laten zij het misschien niet merken, of realiseren ze zich het nu niet eens vanwege hun leeftijd.
Iets anders: misschien is een teamsport leuker voor je? Veel gezelliger dan solitair in zo'n sportschool, je hebt meteen aanspraak en wie weet vloeit er wel een fijne vriendschap uit voort.
skik
Wat ik geleerd heb
Is dat er voor alles een juist moment is.
Het lijkt wel alsof je er opeens naar gepushed wordt.
Vaag ik weet het. Ben ook benieuwd of anderen dat ook ervaren.
Kijk intussen uit dat je met die fatalistische en lijdzame gedachtegang jouw gezin niet leegzuigt. Dat is werkelijk schadelijk.
Daarom is therapie nog niet zo gek. Daar mag je al die lelijke dingen uitspreken.
Wees kieskeurig en doe een orienterend gesprekje om te kijken of die therapeut bij je past.
Peetje
Je ben zo te lezen echt depressief. En dat is de reden dat je geen beslissing kan nemen over wel of niet verder. Dat je ouders je ingeprent hebben dat je niets waard ben zegt iets over je ouders: sneu mensen die zelf niet in staat waren om een leven op te bouwen, waarschijnlijk beschadigd door hun eigen ouders, etc... maar zeg, je wil
toch dat deze vicieuze cirkel ophoudt? En het gaat NIET ophouden als je zelfmoord pleegt.
Omdat je dan je dochters en hun vader opzadelt met schuldgevoel en enorm verdriet en hun leven verkl...
Ga naar de huisarts. Vertel hoe je je voelt. Je hebt niets te verliezen maar je kinderen wel. En jijzelf; alleen je bent er nog niet bewust van.
Sini
Merkwaardig
Ja, eerlijk gezegd vind ik dat merkwaardig, iemand die liever dood wil dan naar de huisarts gaan en vragen of medicatie kan helpen. Ik had zo'n zelfde dilemma rond geld: kwam in de WAO, alles zou opgaan aan de ziektekostenpremie (toen nog erg hoog), dus tsja, dan maar een einde eraan maken. Tot mijn broer zei: dat zou erg zijn als ik hoorde dat jij er een einde aan had gemaakt en ik had geld op de bank. Maar ja, schaamte. Voor mij was dat wel het omslagpunt: schaamte is gemakkelijker te overwinnen dan dat gevoel van absolute leegheid en besluiteloosheid.
'Reacties die je van andere mensen krijgt als ze horen dat je je kind uit huis hebt gezet, die zijn niet mis.' Het is ook de manier waarop je dat zegt. Wat je nu vertelt is iets anders: jullie hebben je dochter geholpen om zelfstandig te gaan wonen, omdat dat beter voor haar en voor jullie was. En blijkbaar doet ze het goed, dus je hebt gelijk gehad dat zelfstandig wonen goed voor haar is. Dus maak daar een ander zinnetje van als je het vertelt tegen andere mensen.
'Het is alleen niet alleen mijn oudste dochter, ik ben het. Er is iets mis met mij. Ik kan niet genieten, nergens van, moe, futloos.' Wat er mis lijkt te zijn is dat je in een depressie bent beland. Daar is wel wat aan te doen. Je bent oud genoeg om niet meer naar je ouders te hoeven luisteren.
'1 kunnen we toch wel missen?' Vorig jaar is mijn moeder overleden. En alhoewel zij niet meer de was voor mij deed etc. mis ik haar nog elke dag. een maand later mijn ex-schoonmoeder en een paar maanden later een dierbare vriend. Elke dag moeten we al zoveel mensen missen, daar kan er wat mij betreft niet meer eentje bij.
Tsjor
Herken het
Ik leef al jaren in een leven waarin ik elke dag huil. Combinatie van verdrietige scheiding, fysieke problemen, onzekerheid en boosheid omdat mijn leven niet "lukt", ondanks alle inspanningen. Meerdere malen hulp gezocht maar geen resultaat, ook medicijnen verdraag ik niet. Uit het leven stappen is geen optie, ben bang dat dat ook zou mislukken, maar grootste reden om door te gaan zijn mijn kinderen.
Maar toch gaat het heel langzaam beter. Ik leef "klein", ben veel thuis en ga daarvan steeds meer genieten. Er ontstaat een soort acceptatie. Sterkte voor jou.
Geen optie
Zet dat maar uit je hoofd, het is geen optie.
Laat je doorverwijzen naar een psychiater voor medicatie en gesprekken met een spv-er en zet door.
Je hebt bij lange na niet het rotste leven gehad en ik ben er ook nog.
Medicatie was mijn antwoord.
Niet de eerste, dat deed niets, de tweede ook niet.
De derde hielpen me 5 jaar en toen terug bij af.
Nummer 4 leken smarties, deed dus niets, nummer 5 ook niet, nummer 6 help mij al 18 jaar.
Ik ben vanaf mijn 24e bezig en ik ben nu 50 jaar. En mijn eerste 24 jaar waren niet makkelijk. Daarbij aanleg tot depressies van binnen uit.
Je hebt het recht niet het op te geven ben je helemaal getoeterd!
Je hebt de plicht aan jezelf om voor jezelf te gaan zorgen!
Zeg maar tegen je huisarts dat je uitgepraat bent en een borrel on the rocks nodig hebt ipv een sapje.
Eerlijk zijn naar buiten maar vooral naar jezelf. Nu hoor ik een depressie praten, maar je wilt gewoon van dat kl.tegevoel af. Dat moet ook en dat verdien je.
Ik geef je een liefdevolle rotschop tegen je kont.
Niet omdat je dat verdient, maar ik schop je de hulpverlening in. Ook de psychiater kan je naar een scala van therapieën helpen.
Je bent dus niet klaar met (je) leven, je staat aan het begin van het beste gevecht dat je winnen zult.
Waarom wil je geen medicatie?
"nee, nog geen medicatie geprobeerd. Ik wil dat niet. Ik wil ook eigenlijk helemaal niet meer naar de huisarts. Ik schaam me teveel voor wat ik voel/vind. De meeste mensen begrijpen het ook niet. Die zien niets mis, maar voor mijn gevoel is alles verkeerd."
Waarom wil je medicatie niet proberen? Kijken of het iets voor je doet? Je schaamt je voor wat je voelt, mensen begrijpen het niet.
Mensen hoeven het toch ook niet te begrijpen? Je hoeft toch ook niet te vertellen dat je medicatie wilt proberen of gebruikt?
Je zoekt geen oplossing voor een ander, anderen die jou moeten begrijpen. Je zoekt een oplossing voor jezelf.
Sterkte, het is vreselijk om je zo ongelukkig te voelen.
Niet om
zielig te doen maar misschien zie je dingen dan iets meer in perspectief.
In 2011 is mijn oudste zoon gestorven, mijn man werd depressief en kon niet meer werken. We konden de hypotheek niet meer betalen en zijn ons geliefde huis kwijtgeraakt. Hierdoor zijn we in de schuldsanering terecht gekomen wat hel bleek te zijn dankzij een rechter die alles aangreep om me tegen te werken. Mijn man bleek er een vriendin op na te houden en is zonder aankondiging bij haar ingetrokken. Wat ook bijt is dat hij dankzij haar goede salaris in weelde leeft terwijl ik met de 3 kinderen elke cent tig keer moet omdraaien. Mijn jongste en ik kregen ruzie en hij vertrok naar zijn vader. Meer dan een half jaar heb ik niets van hem gezien of gehoord. Gelukkig kwam het contact toch weer wat op gang maar door zijn vader werd ik buiten alles gehouden. Tot ik ineens een appje kreeg dat zoon een zelfmoordpoging had gedaan. Bleek dat het al een tijd heel slecht ging met hem. Mijn moeder had kanker en ging dood, net toen ik haar zo ontzettend hard nodig had. Mijn zusje heeft een leuk contact met mijn ex dus die hoef ik niet meer te zien. In een half jaar tijd heb ik mijn hond die al 14 jaar bij me was moeten laten inslapen, heb ik een andere hond op een hele vervelende manier moeten afgeven en is de hond die ik daarna kocht met anderhalf jaar gestorven. Mijn andere zoon zit in een hele moeilijke periode wat veel verdriet en zorg geeft. Mijn neefje heb ik opgevangen als pleegkind wat me heel veel tijd, energie en geld heeft gekost en wat uiteindelijk op een drama is uitgelopen wat me veel verdriet heeft gedaan. En als sausje over alle ellende heen heel weinig tot geen financiële armslag. Ik vergeet waarschijnlijk nog wel het een en ander. Ook ik heb een hele moeilijke jeugd gehad en ik heb ook nog ADHD wat voor heel wat problemen heeft gezorgd.
En weet je,
ik ben gelukkig.
Ik heb veel zorgen en soms/vaak lig ik wakker van hoe alles moet maar ondanks alles kan ik zeggen dat ik gelukkig ben.
Er is heel veel waar ik erg blij mee ben. De drie kinderen die ik nog overheb, een dak boven ons hoofd, heel veel lieve mensen die mij geholpen hebben, dat ik bijna uit die schuldsanering ben, dat ik een nieuwe pup heb, dat er tomaatjes in mijn tuin groeien, er is zoveel fijns en positiefs naast alle verdriet en zorgen.
Wat mij geholpen heeft is de rotsvaste overtuiging dat deze ellende het einde niet is, dat er nog heel veel moois gaat komen. En een goede antidepressiva. Die geeft mij net dat steuntje in de rug. Het houdt mijn denken rustiger en gelijkmatiger. De diepste dalen zijn weg en met deze ervaar ik wel de toppen. Twee jaar therapie heeft ook erg geholpen. Daar heb ik heel wat frustraties neergelegd.
Wat ik maar wil zeggen, jij hebt je man en kinderen nog en je kinderen hebben nog een moeder. Ik moet mijn kind, mijn man en mijn moeder missen en dat is zo hard. Doe dat je kinderen niet aan. Zoek hulp. Ik heb veel AD's geprobeerd eer ik de juiste had en ook heel wat therapeuten versleten. De combinatie die ik nu heb maakt heel veel verschil.
Zoek hulp. Er is niets om je voor te schamen. Wees een vechter, maak er wat van.
Dikke knuffel voor jou.
Etjeep
Het is voor mij makkelijk praten, ik zit niet in die zwarte wolk van jou, maar als je een beetje afstand kon nemen van wat je zegt en dan leest wát je zegt, dan zou je misschien ook zien wat er niet aan klopt.
#kaaskopje: Ik heb nog contact met oudste dochter, ik doe haar was nog altijd en ze komt regelmatig eten of wij bij haar. Het is ook niet zo dat we haar zo de straat op hebben gezet, we hebben een 1-kamer appartement voor haar geregeld en daar woont ze nu. Ik ben sinds kort wel lid geworden van een sportschool. 3x per week sleep ik me daarheen, al was het alleen maar voor de afleiding. Voor nu is het nog niets, maar misschien moet de routine ff inslijten. De drempel om daarheen te gaan was gigantisch hoog, maar ik moet bekennen dat het me is meegevallen. Niemand let op me of zegt iets tegen mij. Nu is dit zo typ vraag ik me af of dat eigenlijk wel een goed iets is?===
Je vraagt je af of je kinderen je meer 'nuttig' vinden dat van je te houden als hun moeder. Er moet erg veel mis zijn met een kind of de moeder, als dat kind niet van zijn moeder houdt. Ik heb geen contact met mijn ouders, maar ik denk best vaak aan ze en ik had best gewild dat het anders was gelopen. Fijn dus dat de verhuizing van je dochter zo goed is uitgepakt en dat jullie eigenlijk best aardig contact hebben.
Ik vind het ontzettend stoer dat jij je naar de sportschool gesleept hebt! Ik heb geen zin om alleen te gaan, dus ik vind het dapper van je. Het is natuurlijk niet goed als jij naast een toestel ligt en niemand raapt je op, maar dat ze niet op je letten terwijl je lekker bezig bent, wil volgens mij vooral zeggen dat het eruit ziet of je het altijd al gedaan hebt. En iedereen zit op zin eigen eilandje, hard aan het werk voor zichzelf. Meer moet je er niet achter zoeken.
Dat is het denk ik niet
Wat ik probeerde uit te leggen is dat het de ziekte is die nu praat.
Het is niet TS. Het is het gevoel dat over haar heen hangt en voor haar spreekt,alleen heb je dat zelf vaak laat door.
Dan ben je ook niet blij met een miljoen en alles wat je hebt of krijgen kunt.
Bij mij mochten ze me strippen op elk vlak en het donderde me niet. Je hebt geen emotie meer over, je bent leeg, hol en dan praat je zo.
Je kunt simpelweg niet blij of gelukkig zijn, want dat is onmogelijk.
Ze kan niet kijken naar wat ze heeft, want ze ziet niets dan zwart. Het zwaarste leven heeft ze niet, maar ze kan dat zelf niet meer omdraaien en praat zichzelf de grond in. Ook de ziekte.
Het enige dat ze móet kiezen is of blijven lijden of de eerste stap weer zetten naar hulp. Dood is geen optie. Hulp is je huisarts bellen en om andere hulp vragen dan een psycholoog en niet zo gruwelijk dwars te zijn mbt het slikken van medicatie.
Dus, wat ga je doen?
Nono
Dat probeerde ik hiermee: maar als je een beetje afstand kon nemen van wat je zegt en dan leest wát je zegt, dan zou je misschien ook zien wat er niet aan klopt...... ook te zeggen 
jammer...
...dat je je zelfbeeld hebt laten vormen door je ouders. Dit zijn slechts twee mensen, ik weet zeker dat er een veelvoud aan mensen in je directe omgeving is die daar toch echt anders over denken.
Verder ben ik het met de meeste sprekers eens: zoek hulp!!! Zoek net zo lang tot je het hebt!!! Je bent het zo waard, je bent het verplicht, niet alleen aan je naasten maar vooral aan jezelf!!!
Maar ik weet dat dat soort woorden waarschijnlijk niet binnen komen.
Ik heb een kind dat in hetzelfde schuitje zit, heeft wel therapie gezocht, na maanden wachten eindelijk gevonden, maar hij zei duidelijk: "Ik geef het een jaar de tijd". Wat er na die tijd gebeurt, daar wil ik niet aan denken...
Ik voel me zo machteloos, omdat hij in de greep is van dat zwarte monster. Ik zie hem in jouw woorden en weet dat wat wij zeggen, toch niet binnen komen...
Peetje
Ik blijf met je verhaal in mijn hoofd zitten. Ik vind het zo zonde dat je zo ongelukkig bent. Blijf hier komen en reageren alsjeblieft. Wij leven met je mee en kunnen je misschien een beetje op weg helpen naar een fijnere gevoel.
Sini
Ik geloof
Omdat ik gelovig ben, geloof ik dat God mij niet zomaar op de wereld heeft gezet. Ik geloof dat ik niet alleen besta om anderen te dienen en te vezorgen, maar dat ik besta om zelf ook geluk te beleven.
Die rust in je lijf voelen, gaat niet altijd vanzelf. Soms kan ik dit alleen bereiken door meer aan mijzelf te denken. Zo is ieder verantwoordelijk voor zijn eigen rust en geluk.
Om rust te voelen, ben ik gaan werken als vrijwilliger in een bejaardentehuis. Ik vind dit heel ontspannend.
En de dankbaarheid stroomt binnen.
Het is een vorm van zorgen, maar tegelijk zorgen zij voor mijn innerlijke rust.
Je man heeft zijn sociale clubje, zoek er één voor jezelf.
Sporten is ook fijn, alleen zo individueel dat je met dezelfde storm in je lijf thuis komt, als je bent weggegaan.
Maar wat je ook doet, besef dat je niet zomaar hier rond loopt. Zoals de filosoof Descartes' ik denk, dus ik besta'. Dit helpt mij te beseffen dat ik net zoveel aanspraak mag maken op een voetstap op deze planeet als ieder ander. En dat het aan mij is, waar ik mijn voetstappen neer zet.
En dan gaat het leven door
Heeft je gezin tijdens de behandeling van je gezwel, dan niet iets voor jou gedaan wat wijst op hun afhankelijkheid van jou?
Toen ik geopereerd was, heeft mjn gezin gemerkt hoeveel ik altijd voor hen deed. Sinds het herstel, heb ik sommige acties bij hen achtergelaten. Ik pas ervoor op om die weer op te pakken. De operatie was niet alleen lichamelijk goed voor mij, maar ook geestelijk. Het hielp mij meer voor mijzelf te kiezen.
Wat leert de therapeut je eigenlijk, waarom werkt het niet. Is de therapeut gefocust op jou of op jullie tweeën?
Afspraak...
Toen ik met die tumor zat heb ik er met zo weinig mogelijk mensen over gesproken, mijn kinderen wisten wel een stuk, maar niet alles. Was vet in hun puberteit dus dit was een extra spanning erbij. Ik denk eigenlijk dat ze niet eens beseften dat zoiets ook verkeerd kan aflopen, hun leven is redelijk zonder hartenzeer verlopen.
De therapeut zei dat ik een schrift moest bij houden en daarin moest opschrijven hoe ik me wanneer voelde. En eens in de zoveel tijd een vragenlijst, bij het eind zei ze je hebt nog niet het niveau bereikt, maar ik denk dat je uit de gevaren zone bent.
Maar na het lezen van al jullie reacties heb ik besloten om er voor te gaan. Kleine stapjes, vooruit hoop ik.
Ik ga proberen niet meer na te denken/piekeren, ik ga niet meer nadenken over dat eruit stappen makkelijker is. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar ik moet dit nog proberen. Er uit is heel definitief, eerst alles proberen, dat moet ik mezelf geven.
Woensdag een afspraak bij mijn huisarts. Ik ben benieuwd.
I
Goed
Dat heb je nodig, die houding. Dat je misschien min over jezelf en het leven denkt, maar dat je jezelf dat tenminste verschuldigd bent. Dat en alles wat er daarna gaat komen. Maar eerst dit.
Veel sterkte
Knap dat je deze stappen hebt kunnen zetten ejteep. Inderdaad, kleine stapjes, dag voor dag, de strijd aangaan met negatieve gedachten en naar de huisarts gaan. geen wondermiddeltjes, maar het lijkt me wel de weg naar een rustiger leven, met iets meer levensvreugde. Veel sterkte.
Tsjor
Goed zo!!!
Ik wilde al eerder reageren, maar was bang het verkeerde te zeggen. Zo moeilijk om je voor te stellen hoe jij je voelt....
Ik ben heeeeel blij dat je deze stap gaat zetten. Wees open naar je huisarts. Echt open. En of het nou medicatie of praten wordt, of een combi..,zowel voir de therapeut als voor de pillen ( las ik hier) geldt dat het wel moet 'klikken'....en de eerste is dus niet altijd de optimale. Dan probeer je dus in overleg gewoon een andere (therapeut, pil)
Succes!!!! ( en blijf schrijven hier, als dat helpt. Zelfs via internet kunnen mensen heel dichtbij en betrokken voelen...)
weet je
Het kan zijn dat het klopt wat je over je kinderen zegt.
Waarschijnlijker is echter dat ze juist bang zijn geweest om je. En wie weet niet alleen vanwege de tumor maar ook vanwege je depressie, dus wellicht zijn ze nu ook bang.
Dat jij dat mist is heel normaal. Vanuit een depressie kun je het zo ontzettend druk met jezelf hebben dat er geen oog meer is voor anderen. Je raakt het 'contact' kwijt. (Ook met jezelf)
Het rottige is dat dat een vicieuze cirkel is. Want juist die voeling met andere mensen (en jezelf) houdt je gezond.
Je kunt de onvrede van je dochter waarschijnlijk ook niet los zien van deze problematieken. Dat zal ze zelf ook (nog) niet kunnen ontwarren.
Voor jou kan het helpend zijn begrip te hebben voor haar chaos aan emoties. Een moeder die slechts uiterlijk aanwezig is kan vanalles oproepen.
moedige stap!!
Ik wens je veel geduld en vertrouwen! Elke kleine stap is er een! Ook al gaat het zoals de (inmiddels veranderde) processie van Echternach, drie stappen vooruit, twee terug, je komt verder.
Blijf hier terugkomen, er zijn zoals je leest mensen bij die uit eigen ervaring weten hoe enorm lastig en ingewikkeld het allemaal kan zijn.
